"Ομοιώθηκε η Βασιλεία με... βιντεοπαιχνίδι, που καλεί σε αγώνα κάθε ενδιαφερόμενο, και στεφανώνει τους νικητές με δώρα και αφθαρσία σε αιώνες αιώνων".

Πολλοί άνθρωποι παρατηρώντας τα προβλήματα και τις περιπέτειες τής ζωής, αναρωτιούνται "Γιατί ο Θεός δεν φρόντισε να είναι η ζωή μας πιο ήρεμη και πιο ειρηνική;" ή "Γιατί χρειάζεται τόση αγωνία και αγώνας για τη σωτηρία μας;" ή "Γιατί ανέχεται ο Θεός τόσο κακό στον κόσμο;"

Λαμβάνοντας υπ' όψιν μας την πραγματικότητα, ότι το σύμπαν ολόκληρο είναι δημιούργημα τού Θεού, ένας πραγματικός υπερυπολογιστής, μέσα στον οποίο λαμβάνουν υπόσταση όλες οι "πληροφορίες" που συγκρατούν την ύπαρξη τών πάντων, (και ημών τών ιδίων), κατά την προαιώνια βουλή τού Κατασκευαστή, ας δούμε μια παραβολή τής ζωής που ζούμε κατ' αντιστοιχίαν με ένα βιντεοπαιχνίδι, μήπως και "νιώσουμε" μέσα μας, τους λόγους για κάποια επακόλουθα τής διαδικασίας τής σωτηρίας μας.

Η αρχή ενός βιντεοπαιχνιδιού είναι συνήθως απλή. Ξεκινάς μια πίστα, που συνήθως, ως "πρώτη πίστα" είναι σύντομη. Και στόχος είναι να την περάσεις για να μπεις στην επόμενη πίστα. Όσο είσαι στην πρώτη πίστα, αρχάριος ακόμα, δεν παραπονιέσαι επειδή είναι σύντομη, αλλά ξέρεις ότι είναι απλώς το εισιτήριο για τις επόμενες πίστες, που μπορεί να είναι πάρα πολλές!

Το ίδιο συμβαίνει και σε αυτή την "πρώτη πίστα" που μας έχει ετοιμάσει ο Θεός, στο φθαρτό κόσμο που μας έθεσε. Μέσα σε αυτόν τον (κυριολεκτικά) Κβαντικό Υπερυπολογιστή που ονομάζουμε "φθαρτό σύμπαν", διανύουμε την πρώτη πίστα.

Εδώ συναντάμε δυσκολίες που για εμάς τούς "αρχάριους παίκτες" που ξεκινήσαμε την ύπαρξή μας από την ανυπαρξία, συχνά φαντάζουν ανυπέρβλητες και δύσκολες.

Δεν γνωρίζουμε τι ακολουθεί στη συνέχεια, και νιώθουμε την αβεβαιότητα τού μέλλοντος. Νιώθουμε τις απειλές και τις δυσκολίες σαν βουνά μπροστά στην πορεία τής ζωής μας και συχνά αγανακτούμε και εκνευριζόμαστε και απελπιζόμαστε.

Όμως δεν είμαστε εδώ για να μείνουμε για πάντα σε αυτή την πρώτη πίστα. Ο στόχος είναι να πάμε "παρακάτω". Μόνο που οι πίστες είναι ΑΠΕΙΡΕΣ, αυτό που στην Εκκλησία ονομάζουμε "Αιώνες". Που και αυτοί έχουν ακόμα ανώτερες "πίστες" ("αιώνες αιώνων").

Η απιστία στην ύπαρξη τής "μέλλουσας ζωής", κάνει τους ανθρώπους αυτής τής πρώτης πίστας να τη βιώνουν σαν "τη μοναδική πραγματικότητα", τη "μοναδική ευκαιρία" για ζωή, και μάλιστα ζωή "χωρίς ελπίδα" και "χωρίς νόημα", αφού όλα καταλήγουν στην ανυπαρξία.

Κάποιοι απ' αυτούς τούς κοντόφθαλμους "παίκτες" τής παρούσας ζωής, που δεν ελπίζουν σε κάτι μελλοντικό, φθάνουν ακόμα και να κατηγορούν τον Δημιουργό αυτού τού κόσμου, επειδή τον έκανε δύσκολο, χωρίς ελπίδα, χωρίς να επεμβαίνει στις δυσκολίες και στα προβλήματα. Και ορισμένοι απ' αυτούς καταλήγουν ότι αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να έχει Δημιουργό, που να ανέχεται το κακό στον κόσμο που έπλασε.

Αν όμως συνειδητοποιούσαν ότι η ζωή μας εδώ, είναι απλώς "η πρώτη πίστα" μεταξύ απείρων, θα αντιλαμβάνονταν ότι δεν υπάρχει τίποτα το κακό, στο να είναι σύντομη, και να περιέχει κινδύνους και περιπέτειες. Υπάρχει άπειρος χώρος για όλους και για πάντα, και για αποζημίωση κάθε βλάβης. Ακόμα και για τους αθεράπευτους, ακόμα και για τους νεκρούς! καθώς στον Μέλλοντα Αιώνα, (τη δεύτερη πίστα που αναμένουμε), ξέρουμε (από εγχειρίδιο τού παιχνιδιού που μάς προμήθευσε ο Δημιουργός), ότι θα υπάρχει ένα "δένδρο" (συμβολικό βέβαια, γιατί το τι σημαίνει αυτό θα το δούμε ΤΟΤΕ), "που τα φύλλα του είναι προς θεραπείαν τών εθνών" (Αποκ. 22: 2).

Αν συνειδητοποιούσαν ότι βρίσκονται μέσα σε μια προσωρινή "πίστα", και έπεται συνέχεια, (άπειρη συνέχεια), η ζωή δεν θα τους φαινόταν τόσο ανυπέρβλητα δύσκολη, ούτε τα παθήματα τόσο ανυπέρβλητα κακά, ούτε καν ο θάνατος. Γιατί θα αντιλαμβάνονταν ότι όλα αυτά είναι στοιχεία τής διαδικασίας ωρίμανσης και εκπαίδευσης, για άλλες ανώτερες καταστάσεις. Γιατί σε ποιο παιχνίδι θέλει να συμμετέχει κάποιος, αν δεν περιέχει προκλήσεις και νίκες επί τών προκλήσεων αυτών; Και πόσο νόημα θα είχε μια ζωή χωρίς προκλήσεις και επιτυχίες επί  τών προκλήσεων;

Αν συνειδητοποιούσαν ότι σε αυτό το εξαιρετικά ελεύθερο "παιχνίδι" ζωής, συμμετέχουν και δισεκατομμύρια άλλοι παίκτες, που στην πλειοψηφία τους επιλέγουν μία ζωή ανέμελη από κανόνες και δεσμεύσεις απέναντι στους "συμπαίκτες" τους, θα αντιλαμβάνονταν ότι αιτία τών προβλημάτων τους, δεν είναι ο Δημιουργός, αλλά η ανυπότακτη σε κανόνες ζωή τών συμπολιτών τους!

Δεν θα παραπονούνταν ότι ο Δημιουργός δεν επεμβαίνει σε επιλογές τών "παικτών" που Τον θέλουν "εκτός παιχνιδιού", ούτε θα παραπονούντο (με αντιφατικότητα), για τις εξαιρετικές εκείνες περιπτώσεις που ο Δημιουργός επενέβη χάριν ανθρώπων που Τον κάλεσαν χάριν δικαιοσύνης εναντίον "ζαβολιάρηδων".

Αν τα συνειδητοποιούσαν όλα αυτά, δεν θα επικεντρώνονταν στις απολαύσεις τού παιχνιδιού, (οι οποίες είναι βέβαια δεδομένες), αλλά θα επικεντρώνονταν στην εκπαίδευσή τους για τις επόμενες πίστες, οι οποίες θα καταφθάσουν, είτε τις πιστεύουν είτε όχι. Και δεν θα επικεντρώνονταν (ορισμένοι από αυτούς), ούτε στους λιγοστούς εξαιρετικά άτυχους συμπαίκτες τους, ούτε στο να κατηγορούν τον Δημιουργό, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν τη δική τους απιστία και το "ζαβολιάρικο" παιχνίδι χωρίς κανόνες.

Γνωρίζοντας ότι στην επόμενη πίστα, οι κακές συνήθειες θα είναι απλώς αδύνατες να συμβούν, θα έκαναν ό,τι μπορούν για να τις υπερνικήσουν από τώρα, ώστε να μη βιώσουν την επόμενη πίστα ως κόλαση, όταν αυτά τα οποία είχαν μάθει να απολαμβάνουν παράνομα, θα εκλείψουν. Επειδή εκεί η ανοχή στα παραστρατήματα τού αρχάριου παίκτη δεν θα υπάρχει για χάρη τών υπολοίπων τίμιων παικτών. Θα έψαχναν να μάθουν περισσότερα για τον Δημιουργό τού κόσμου αυτού, επειδή θα γνώριζαν ότι στην επόμενη πίστα, Αυτός θα μένει εδώ μαζί μας, στον Καινούργιο Κόσμο στον οποίο θα μάς εισάγει, στον κόσμο τής αφθαρσίας.

Ούτε θα έλεγε κανείς: "Δεν ζήτησα εγώ να γεννηθώ σε αυτή την κακή ζωή". Το να απορρίπτει κάποιος τη ζωή ως "κακή", κατηγορώντας τον Δημιουργό, έχοντας γνωρίσει μόνο την πρώτη πίστα, είναι μια κοντόφθαλμη θεώρηση, μια και είναι ακόμα στην αρχή! Η ίδια λογική που υπαγορεύει ότι: "πώς μπορεί μια σύντομη ζωή να κρίνει την αιώνια ζωή με τον Θεό ή χωρίς τον Θεό", η ίδια αυτή λογική υπαγορεύει και το: "πώς μπορεί κάποιος να κρίνει αν θέλει να ζήσει ή να μη ζήσει για μια αιωνιότητα, βάσει μιας προσωρινής φθαρτής ζωής;", ή διαφορετικά: "Πώς κρίνεις το παιχνίδι ολόκληρο, όταν ακόμα βρίσκεσαι στην πρώτη πίστα;"

Εκείνος που ως Παντογνώστης, Άπειρος και Άχρονος,  γνωρίζει εξ αρχής ΟΛΕΣ τις άπειρες πίστες τού παιχνιδιού, γνωρίζει και ότι κανείς τελικά, προχωρώντας στους μελλοντικούς Αιώνες, δεν θα νιώσει ότι αδικήθηκε, ή ότι ζει χωρίς να το θέλει. Διαφορετικά δεν θα τον είχε καλέσει σε ύπαρξη εξ αρχής.

Και μόνο λοιπόν το γεγονός ότι κάποιος κλήθηκε σε ύπαρξη, κάνει προφανές και το ότι δεν θα εμμείνει στο αίτημα τής ανυπαρξίας έως τέλους, ακόμα και αν σε αυτή τη ζωή αυτοκτόνησε. Γιατί ακόμα και αυτός, παραιτήθηκε από την παρούσα ζωή. Όχι από τη Μέλλουσα που δεν έχει γνωρίσει ακόμα.

Το παιχνίδι συνεχίζεται! Όλοι μας είμαστε παίκτες αυτού τού δύσκολου, αλλά συναρπαστικού παιχνιδιού τού ΔΩΡΟΥ τής ζωής, και κληθήκαμε όχι απλώς για λίγα χρόνια φθαρτής και δύσκολης ζωής, αλλά για μια αιωνιότητα κατακτήσεων και εκπαίδευσης. Νέες ανώτερες πίστες μάς περιμένουν, να τις γνωρίσουμε και να τις κατακτήσουμε, και μάλιστα όχι μόνοι, αλλά με τη συντροφιά  τού Ιδίου τού Δημιουργού τού κόσμου μας.

Ο Ίδιος ο Δημιουργός πήρε ανθρώπινη μορφή και έζησε ανάμεσά μας για λίγα χρόνια, και μάς έδειξε πώς πρέπει να ζούμε. Με τη ζωή Του μάς έδειξε το σκοπό και τις καταπληκτικές δυνατότητες τού "παιχνιδιού" και πώς να συμπεριφερόμαστε στους συμπαίκτες μας, ώστε η ζωή μας να είναι καλύτερη και η πρόοδός μας μεγαλύτερη, σε μια αιώνια πρόοδο...

...μέχρι που τον σκοτώσαμε, βγάζοντάς Τον από το "παιχνίδι" τής ζωής μας.

Όμως ο Ίδιος Αυτός Δημιουργός, θα επιστρέψει για να μάς εισάγει στην "επόμενη πίστα" τού Μέλλοντος Αιώνος, άφθαρτος πλέον, όπως κι εμείς θα είμαστε άφθαρτοι και αθάνατοι. Εκεί θα αποκαταστήσει κάθε αδικία και θα αποδώσει τιμές και βραβεία σε όσους αθλήθηκαν νόμιμα και σωστά, και θα τούς εφοδιάσει με νέες δυνατότητες εκείνου τού Καινούργιου κόσμου. Θα απολαύσουν στην αιωνιότητα τιμές και δυνατότητες τις οποίες οι αμελείς παίκτες που δεν έμαθαν από τη ζωή τής πρώτης πίστας, ή που επικεντρώθηκαν σε πρόσκαιρες απολαύσεις ενός φθαρτού κόσμου, δεν θα απολαύσουν ποτέ!

Επειδή: "Ακόμα και αν αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα." (Β΄ Τιμόθεον 2: 5).