Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κεντρική Σελίδα

Πατερικά, Επιστήμη, Αγία Γραφή και Γένεση

Η επί λέξει ερμηνεία τής Γενέσεως

Περί ερμηνείας του σκεπτικού του ιερού συγγραφέα

Αγίου Αυγουστίνου Ιππώνος

Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να λένε ανοησίες στους απίστους

Μετάφραση Α.Ν.

Πηγή: Αγίου Αυγουστίνου Ιππώνος "Ερμηνεία εις την Γένεσιν" κεφ. 19.

Όλο το έργο στα Αγγλικά σε pdf: https://books.google.gr/books

THE LITERAL MEANING OF GENESIS

On interpreting the mind of the sacred writer

Christians should not talk nonsense to unbelievers

Chapter 19

Let us suppose that in explaining the words: And God said, “Let there be light,” and light was made, one man thinks that it was material light that was made, and another that it was spiritual.

As to the actual existence of spiritual light in a spiritual creature, our faith leaves no doubt; as to the existence of material light, celestial or supercelestial, even existing before the heavens, a light which could have been followed by night, there will be nothing in such a supposition contrary to the faith until unerring truth gives the lie to it. And if that should happen, this teaching was never in Holy Scripture but was an opinion proposed by man in his ignorance.

On the other hand, if reason should prove that this opinion is unquestionably true, it will still be uncertain whether this sense was intended by the sacred writer when he used the words quoted above, or whether he meant something else no less true.

And if the general drift of the passage shows that the sacred writer did not intend this teaching, the other, which he did intend, will not thereby be false; in-deed, it will be true and more worth knowing.

On the other hand, if the tenor of the words of Scripture does not militate against our taking this teaching as the mind of the writer, we shall still have to enquire whether he could not have meant something else besides.

And if we find that he could have meant something else also, it will not be clear which of the two meanings he intended. And there is no difficulty if he is thought to have wished both interpretations if both are supported by clear indications in the context.

Usually, even a non-Christian knows something about the earth, the heavens, and the other elements of this world, about the motion and orbit of the stars and even their size and relative positions, about the pre dictable eclipses of the sun and moon, the cycles of the years and the seasons, about the kinds of animals, shrubs, stones, and so forth, and this knowledge he holds to as being certain from reason and experience.

Now, it is a disgraceful and dangerous thing for an infidel to hear a Christian, presumably giving the meaning of Holy Scripture, talking nonsense on these topics; and we should take all means to prevent such an embarrassing situation, in which people show up vast ignorance in a Christian and laugh it to scorn.

The shame is not so much that an ignorant individual is derided, but that people outside the household of the faith think our sacred writers held such opinions, and, to the great loss of those for whose salvation we toil, the writers of our Scripture are criticized and rejected as unlearned men.

If they find a Christian mistaken in a field which they themselves know well and hear him maintaining his foolish opinions about our books, how are they going to believe those books in matters concerning the resurrection of the dead, the hope of eternal life, and the kingdom of heaven, when they think their pages are full of falsehoods on facts which they themselves have learnt from experience and the light of reason?

Η επί λέξει ερμηνεία τής Γενέσεως

Περί ερμηνείας του σκεπτικού του ιερού συγγραφέα

Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να λένε ανοησίες στους απίστους

Κεφάλαιο 19

Ας υποθέσουμε πως, εξηγώντας τα λόγια:  «και είπεν ο Θεός ‘γενηθήτω φώς’, και εγένετο φως», ένας άνθρωπος νομίζει πως ήταν υλικό το φώς που εγένετο, και ένας άλλος, πως ήταν πνευματικό.

Ως προς την πραγματική ύπαρξη πνευματικού φωτός μέσα σε ένα πνευματικό ον, η πίστη μας δεν αφήνει αμφιβολία.  Ως προς την ύπαρξη υλικού φωτός (ουρανίου ή υπερουρανίου, ακόμα και προϋπάρχοντος από τους ουρανούς, ενός φωτός που θα μπορούσε να ακολουθείται από σκότος), δεν θα βρεθεί τίποτα που να εναντιώνεται στην πίστη,  μέσα σε μια τέτοια υπόθεση, μέχρι η επιβεβαίωση τής αληθείας να τη διαψεύσει.  Και αν αυτό τύχει να συμβεί, τότε η διδαχή αυτή δεν υπήρξε ποτέ μέσα στην Αγία Γραφή, αλλά θα ήταν μια γνώμη που προτάθηκε από άνθρωπο, μέσα στην άγνοιά του.

Από την άλλη, αν η λογική τυχόν αποδείξει πως αυτή η γνώμη είναι αδιαμφισβήτητα αληθής, πάλι θα είναι αβέβαιο αν αυτή ήταν η έννοια που είχε σκοπό να δώσει ο ιερός συγγραφέας όταν χρησιμοποίησε τα λόγια που αναφέρθηκαν πιο πάνω, ή αν εννοούσε κάτι άλλο, (όχι λιγότερο αληθές).

Και αν η γενική έννοια του αποσπάσματος δείχνει πως ο ιερός συγγραφέας δεν αποσκοπούσε σε αυτό το δίδαγμα, τότε αυτό δεν θα σημαίνει ότι είναι ψευδές το άλλο στο οποίο αποσκοπούσε· μάλιστα, θα είναι αληθές και ακόμη πιο άξιο να το γνωρίσουμε.

Από την άλλη, αν η σημασία των λόγων της Γραφής δεν αποκλείει το να εκλάβουμε το δίδαγμα αυτό ως αντίληψη του συγγραφέως, πάλι θα χρειαστεί να αναζητήσουμε μήπως τυχόν εννοούσε κάτι άλλο εκτός από αυτό.

Και αν διαπιστώσουμε πως θα μπορούσε να εννοεί και κάτι άλλο, δεν θα είναι σαφές σε ποια από τις δύο έννοιες θα αποσκοπούσε. Και δεν θα υπάρξει πρόβλημα, αν θεωρηθεί πως επιθυμούσε και τις δύο ερμηνείες, φτάνει και οι δύο να υποστηρίζονται από ξεκάθαρες ενδείξεις μέσα στη συνάφεια.

Συνήθως, ακόμη και ένας μη Χριστιανός, κάτι γνωρίζει για την Γη, τον ουρανό και τα άλλα στοιχεία αυτού του κόσμου – για την κίνηση και την τροχιά των άστρων, ακόμη και για το μέγεθός τους και τις σχετικές θέσεις τους, για τις προβλέψιμες εκλείψεις του Ηλίου και της Σελήνης, για τους κύκλους των χρόνων και των εποχών, για τα είδη των ζώων, των θάμνων, των πετρωμάτων κ.ο.κ., και την γνώση αυτή να την ενστερνίζεται ως σίγουρη, σύμφωνα με τη λογική και την εμπειρία.

Τώρα, είναι αισχρό και επικίνδυνο, ένας άπιστος να ακούει ένα Χριστιανό - που υποτίθεται εκφράζει το πνεύμα της Αγίας Γραφής – να λέει ανοησίες γι' αυτά τα ζητήματα·  και θα πρέπει να λάβουμε κάθε μέτρο να αποφεύγεται μια τέτοια ντροπιαστική κατάσταση, όπου άνθρωποι ξεμπροστιάζουν την απέραντη άγνοια ενός Χριστιανού, και την κοροϊδεύουν γελώντας.

Η ντροπή δεν βρίσκεται τόσο πολύ, στο ότι κοροϊδεύεται ένας άσχετος, αλλά στο ότι άνθρωποι έξω από τον οίκο της Πίστεως θα νομίσουν πως οι ιεροί συγγραφείς μας υποστήριζαν τέτοιες γνώμες, και - προς μεγάλη απώλεια εκείνων για την σωτηρία των οποίων εργαζόμαστε – πως  οι συγγραφείς της Γραφής μας, κριτικάρονται και απορρίπτονται ως αμαθείς.

Αν εντοπίσουν ένα Χριστιανό να έχει λάθος σε έναν τομέα πού εκείνοι γνωρίζουν άριστα, και τον ακούνε να επιμένει στις ανόητες γνώμες του για τα βιβλία μας, πώς θα πιστέψουν εκείνα τα βιβλία, που σχετίζονται με την ανάσταση των νεκρών, την ελπίδα για αιώνια ζωή, και τη βασιλεία των ουρανών, όταν εκείνοι νομίζουν πως οι σελίδες τους είναι γεμάτες από αναλήθειες, για δεδομένα που οι ίδιοι έχουν μάθει από εμπειρία και το φως της λογικής;