Η ουσία της δυτικής θεολογίας, βιοθεωρίας και κοσμοθεωρίας συνοψίζεται στο εξής έργο του Ανσέλμου αρχιεπισκόπου Καντερβουρίας (1033-1109) "Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος"

Σ’ αυτό του το έργο δεν χρησιμοποιεί ούτε σε ένα σημείο(!) την Αγία Γραφή.

Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου το αποδέχθηκε ως αυτονόητο η σύνοδος του Τριδέντου (1545-63) και το κατέστησε κανονικό δόγμα η Α' σύνοδος του Βατικανού (1870), το οποίο δεν αμφισβήτησε η Β' του Βατικανού (1962-65).

Λέει λοιπόν ο Άνσελμος και η δυτική θεολογία:

1) Με την αμαρτία των πρωτοπλάστων προσεβλήθη η θεία δικαιοσύνη, η οποία επιβάλλει στον Θεό να τους τιμωρήση με θάνατο και να τους παραδώση στο σατανά (π. Ι. Ρωμανίδη, Το προπατορικό αμάρτημα, σ. 17)!

2) Αυτή η δικαιοσύνη απαιτεί ικανοποίηση της οργής του Θεού με το να είναι ο Θεός αμείλικτος δικαστής και τιμωρός.

3) Επί πλέον σ’ αυτή τη “θεολογία” ο Θεός υποτάσσεται σε δύο άλλες έννοιες, την τιμή και την τάξη. Έτσι ο Θεός σχεδιάζει και δημιουργεί την τάξη του κόσμου και της κοινωνίας, τίποτα δεν αφήνει να μην το κάνει (ουσιαστικά όπως ακριβώς το επιθυμούν εκείνοι). Οι κοινωνικές διακρίσεις κατ’ αυτούς θέλημα Θεού.

Οι κληρικοί και οι “ευγενείς” (στρατιωτική αλητεία που λέει ο π. Ι. Ρωμανίδης) έχουν από τον Θεό όλα τα δικαιώματα κυριαρχίας, ενώ οι δουλοπάροικοι είναι τα υπηρετικά όντα!

Γι’ αυτό αυτή η “θεολογία” επιβάλλει στους κληρικούς και “ευγενείς” την υποχρέωση να “θανατώνουν” όχι μόνον τους αντίπαλους της τάξης των αλλά και όλους όσους θεωρούσαν μη σύννομους προς αυτούς. “Όποιος θελήσει να διαφύγη από την τάξη που του δόθηκε, καταλήγει κάτω από την τιμωρό θέληση του Θεού” (CDH I, 15), λέει ο Άνσελμος, και στην συνέχεια κάτω από την τιμωρό θέληση του Πάπα!

4) Η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης.

Επειδή ο άνθρωπος, κατ’ αυτούς, δεν μπορεί να δώση άπειρη ικανοποίηση, ο Θεός αποστέλλει τον Υιόν Του, ο οποίος ως Θεάνθρωπος παρέχει αντιπροσωπευτικά την ικανοποίηση. Μάλιστα ισχυρίζονται κυνικότατα πως ο Θεός ευχαριστείται τόσο πολύ με το αίμα του Υιού Του ώτε αυτό Του είναι αναγκαίο για να μπορή να συγχρωρή τον ένοχο μετά απ’ αυτό τον θάνατο (Πρβλ. Δ. Τσελεγγίδη, “η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης κατά τον Άνσελμο”, Εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη, 1995, σ. 46-122)

5) Η “αξιομισθία” του Χριστού

Λένε οι δυτικοί, ενώ ο Χριστός οφείλει υπακοή στην δικαιοσύνη και στην τιμή του Θεού, δεν οφείλει να πεθάνη, επειδή είναι αναμάρτητος, γι’ αυτό θεωρούν τον θάνατό Του “υπέρτακτο έργο”, αυτό ονομάζουν “αξιομισθία” του Χριστού! Μετά την “ικανοποίηση” ο Χριστός, λένε, αποζημιώνεται υποχρεωτικά από τον Πατέρα με μια αμοιβή. Όμως, επειδή και ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, δεν του χρειάζεται η αμοιβή.

Αλλά αν ο “κερδισθείς μισθός” δε δινόταν σε κανέναν θα ήταν άχρηστος. Γι’ αυτό ο Χριστός παρέχει την ανταμοιβή, την αξιομισθία Του. Και το αποκορύφωμα όλης αυτής της αντιστροφής και διαστροφής του ευαγγελίου καταλήγει στον εξής ανείπωτο παροξυσμό του παραλόγου:

“Υποχρεωτικά” από τον Θεό η αξιομισθία του Χριστού παραχωρείται στον πάπα και αυτός “παντοδύναμος” πλέον ρυθμίζει τα της σωτηρίας ή μη των ανθρώπων, πουλώντας ή δωρίζοντας την αξιομισθία του Χριστού αλλά και των Αγίων.

Έτσι επήλθε και το τέλος του Θεού.

Γι’ αυτό, πρόσφατα, ο αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας αλλά και πάρα πολλοί προτεστάντες καθηγητές λένε κυνικότητα ότι δεν τους ενδιαφέρει αν αναστήθηκε ή όχι ο Χριστός. Γιατί, σύμφωνα με το πιστεύω όλων των δυτικών, ο Χριστός τελείωσε ουσιαστικά το έργο Του στον Γολγοθά!

Λοιπόν όχι μόνον η “αξιομισθία” αλλά και όλη η απόλυτη εξουσία στον ουρανό, στην γη και στα καταχθόνια έχει εκχωρηθή αποκλειστικά στους πάπες.

Αξίζει να δούμε πώς περιγράφει όλη αυτή την κατάσταση τον 16ο αιώνα ένας δικός τους, ό Έρασμος:

“Για να φυλάξουν οι ποντίφικες το βασίλειό τους, την κληρονομιά τους... πολεμούν με φωτιά και σίδερο και χύνουν ποτάμια αίμα χριστιανικό... Αλυσοδένουν τον Χριστό με νόμους, που αυτοί εκμεταλλεύονται, τον προδίδουν αλλάζοντας με το ζόρι το νόημα της διδασκαλίας Του και τον στραγγαλίζουν με την αδιάντροπη ζωή τους”! (Μωρίας Εγκώμιο, σ. 133-134).

“Ιερό καθήκον” ονομάζουν τον θάνατο των αιρετικών, των επιστημόνων, των θρησκευτικών και μη αντιπάλων οι παπικοί, υποχρέωση έναντι του Θεού θεωρεί ο Λούθηρος τις εκτελέσεις των χριστιανών εκείνων που ζήτησαν ισότητα και αδελφοσύνη. Μάλιστα προτρέπει τους “άρχοντες” να σφάξουν όσους πιο πολλούς μπορούν και το πρωτάκουστο είναι που τους διαβεβαιώνει ότι θα κερδίσουν τον παράδεισο πιο άνετα με τέτοιους φόνους παρά με τις προσευχές (Αυτά γράφει ο Λούθηρος σ’ ένα λίβελλο του 1525 που απευθύνει προς τους άρχοντες. Υπάρχει ένα εκτενές απόσπασμα στο έργο μου “Ορθοδοξία ή Βαρβαρότητα” καθώς και λεπτομερής ανάλυση αυτών των κακοδοξιών που αναπτύσσω σ’ αυτό το άρθρο).

Άρα όχι μόνον οι παπικοί αλλά όλα τα εξουσιαστικά κέντρα της Δύσης στηρίζονται πάνω στην προηγούμενη “θεολογία”, γι’ αυτό δεν αισθάνονται ούτε καν τύψεις ούτε και για τις εξοντώσεις ολοκλήρων λαών.

Όλη η νέα τάξη πραγμάτων πάνω σ’ αυτή την “θεολογία” στηρίζεται.

Όμως όλοι οι λαοί της ανθρωπότητας γνωρίζουν ότι αυτά γίνονται από “Χριστιανούς” και στο όνομα δήθεν του Χριστού και εάν εμείς δεν καταγγείλουμε τους δυτικούς ως πέρα για πέρα διαστρεβλωτές του Χριστιανισμού είμαστε ένοχοι έναντι του ιδίου του Χριστού.

Δεν μπορεί να υβρίζεται έτσι ο Χριστός και εμείς να “συμπροσευχόμαστε”, να “συλλειτουργούμε” και να συγχρωτιζόμαστε με τους “δολοφόνους στο όνομα του Θεού”!

Άρα είχαν απόλυτο δίκαιο ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός όταν μας προέτρεπε λέγοντας: “Φεύγετε τους παπικούς ως φεύγει τις από όφεως” και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όταν ονόμαζε τον πάπα “Αντίχριστο”. Αλλά για να μη νομίζουν οι “οικουμενιστές” ότι οι δυτικοί έχουν κάπως συνέλθει τους υπενθυμίζω μόνο τα εξής: Το 1949 ο πάπας Πίος ο 12ος (συνεργάτης του Μουσολίνι και του Χίτλερ), πίεζε τους Αμερικανούς να ρίξουν ατομικές βόμβες στην Ρωσία! [A. Manhattan, “Το ολοκαύτωμα του Βατικανού” εκδ. Μπίμπης 1992, σ. 172]

 Και ο σημερινός πάπας πρόσφατα “αγιοποίησε” τον Στέπινατς αρχιεπίσκοπο Ζάγκρεπ ο οποίος από το 1941-44 πρωτοστάτησε στην εξόντωση 850 χιλιάδων ορθοδόξων Σέρβων και επί των ημερών του εκδόθηκε εκείνη η εγκύκλιος που έλεγε: “όποιος Σέρβος ανήκει στο ελληνικό ορθόδοξο δόγμα και δεν δεχθή να γίνη καθολικός ή προτεστάντης ή μουσουλμάνος είναι υποψήφιο θύμα”!! (“Ορθοδοξία ή βαρβαρότητα”, σ. 51)