Κάποτε μίλησε ο Πάπας για “οικουμενισμό αγιοσύνης”, ότι αυτός θα μας φέρει πιο κοντά. Μα για ποια αγιοσύνη μας μίλησε, όταν δεν πιστεύουν στις άκτιστες αγιαστικές ενέργειες τού Θεού, δεν πιστεύουν στην θέωση δια της μετοχής τών ακτίστων ενεργειών τού Θεού (δηλαδή στην πραγματική ένωση με τον Θεό δια τών ακτίστων ενεργειών Του); 'Οταν πιστεύουν στη διανοητική προσέγγιση τού Θεού με την Αριστοτελική Σχολαστική “θεολογία” τού μεσαίωνα και στην νομικιστική δικαίωση;

        Μετά το Σχίσμα, οι δικοί μας 'Αγιοι μέχρι σήμερα (όπως ο π. Φιλόθεος, ο π. Παΐσιος, ο π. Πορφύριος, ο π. Ιάκωβος), όπως και οι παλαιότεροι 'Αγιοί μας (ο π. Κοσμάς ο Αιτωλός, ο π. Νικόδημος ο Αγιορείτης), όπως και οι παλαιότεροι αυτών (ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι Ησυχαστές 'Οσιοι) είχαν την θεοκοινωνία τών αγίων Πατέρων τού Δ΄ αιώνος, τών Μαρτύρων, τών Αποστόλων, τών Προφητών.

        Οι δικοί τους “άγιοι”, που τους ανακηρύσσει αγίους ο Πάπας (όχι ότι “αναγνωρίζει την πραγματική τους αγιότητα”, όπως κάνει σε μας το Πατριαρχείο, αλλά τους ανακηρύσσει ­ τους “κατασκευάζει”), μπορεί να είναι και κοινοί εγκληματίες, σαν τον καρδινάλιο Στέπινατς, που τον “αγιοποίησε” ο σημερινός Πάπας, κι ας είναι ο ηθικός αυτουργός φρικτών εγκλημάτων πολέμου στην Κροατία στό Β΄Παγκ. Πόλεμο!

        Η Ορθοδοξη Εκκλησία έχει κοινωνία με τον Θεό, πραγματική, δια μέσου τών ακτίστων ενεργειών Του. Ο Παπισμός δεν πιστεύει σε τέτοια κοινωνία, θεωρει ότι ο Θεός προσεγγίζεται με την διανοητική σχολαστική σκέψη και με τα καλά έργα, τα συγχωροχάρτια, τις καλές υπηρεσίες πρός τον Πάπα. Τους αγαπούμε, τους λατίνους. Και επειδή τους αγαπούμε, δεν θέλουμε να μένουν στην πλάνη και το σκοτάδι που θέλει να τους κρατάει ο πάπας και οι συνεργάτες του. Θέλουμε να αναπνευσουν "αέρα"  ελευθερίας και Ορθοδοξίας.

    Αυτή είναι η προσφορά μας για τους ξεχασμένους από τους Οικουμενιστές φίλους μας, που λόγω άγνοιας παραμένουν στον παπισμό. Οι Οικουμενιστές με την ψευτικη, συμφεροντολογική "αγάπη" τους, καταδικάζουν τα αθώα θύματα του παπισμού στην άγνοια.

Ας δούμε όμως, αλλη μία πλάνη, που μας έρχεται απο τις ψευδοσυνόδους του παπισμού.

       Η εν Τριδέντω σύνοδος του Παπισμού (1545-1563) θεωρείται υπ' αυτού «Οικουμενική» και «κατέχει την πρώτην θέσιν εις την λίσταν των γενικών συνόδων», διότι επαναπροσδιώρισε το Λατινικό δόγμα και εισήγαγε σημαντικές μεταρρυθμίσεις, γεγονότα που είχαν σπουδαιοτατες επιδράσεις τόσο εντός όσο και εκτός του Παπισμού [1]. 

    Σε λίγους, όμως, είναι γνωστό ότι, όπως γράφει ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, η  σύνοδος αυτή «αναθεματίζει την Καθολική Εκκλησία, τους αγίους πατέρας, τους Αποστόλους, και αυτόν τον Χριστόν» [2]! Σκοπός της μελέτης είναι να καταστήσει τις βλασφημίες αυτές ευρύτερα γνωστές. Κυρία πηγή μας είναι τα πρακτικά της παπικής ψεδοσυνόδου [3]. Θα αναφερθούμε σε ελάχιστα σημεία.

α'. Τρίτη συνεδρία (Φεβρ. 1546), Όρος που αφορά το Σύμβολο της Πίστεως. Αφού παρατίθεται το Σύμβολο με την προσθήκην του filioque, παραγγέλλεται ότι «όλοι όσοι δηλώνουν Χριστιανοί συμφωνούν απαραιτήτως» με αυτό, άλλιως είναι αιρετικοί. Έτσι, αναθεματίζεται η Εκκλησία και οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι θέσπισαν το Σύμβολο χωρίς την προσθήκη.

β'. Εβδόμη συνεδρία (Μάρτιος 1547), Κανόνες επί του Βαπτίσματος,

Κανόνας 3: «Εάν τις είπη ότι εις την Ρωμαϊκήν Εκκλησίαν, η οποία είναι η μήτηρ και κυρία όλων των Εκκλησιών, δεν υπάρχει το αληθινόν δόγμα σχετικώς προς το μυστήριον του βαπτίσματος, ας είναι ανάθεμα».

 Όπως γράφει ο Δοσίθεος, «η καθολική Εκκλησία [δηλαδή η Ορθόδοξος] από των Αποστόλων παραλαβούσα, βαπτίζει εις τρεις καταδύσεις και αναδύσεις δια το τρισυπόστατον της Θεότητος και την τριήμερον Ανάστασιν». Οι δε παπικοι,  που καινοτόμησαν το βάπτισμα, αναθεματίζουν με την εν λόγω σύνοδο όποιον λέει ότι η καινοτομία αυτή δεν ηταν καλή. Τουτέστιν, αναθεματίζουν την καθολική Εκκλησία, τους αγίους πατέρες και τους Αποστόλους, οι οποίοι άφησαν σαφή παραγγελία για την τελετουργίαν του βαπτίσματος [4].

γ'. Δέκατη τρίτη συνεδρία (Οκτ. 1551) και 21 (Ιούλ. 1562), Όροι και κανόνες που αφορούν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εδώ οι παπικοί διέφθειραν το μέγα αυτό μυστήριο κατά δύο τρόπους. Πρώτον, απεφάσισαν ότι δεν είναι απαραίτητο να μεταδίδωνται τα θεια δώρα και με τα δύο είδη, του άρτου και του οίνου, αλλα αρκεί το ένα ειδος. Δεύτερον, απεφάσισαν ότι δεν είναι απαραίτητο να μεταδίδωνται τα θεια δώρα και στα παιδιά.

Αναθεματίζουν δε όσους λένε ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν έγιναν ορθά. Συγκεκριμένα,  στο τεταρτο κεφαλαίο της 21ης συνεδρίας εθέσπισαν τους ακόλουθους κανόνες:

Κανόνας 1: Εάν τις είπη ότι έκαστος και όλοι οι πιστοί του Χριστού υποχρεούνται, είτε κατόπιν εντολής του Θεού είτε από την ανάγκην δια την σωτηρίαν των, να λαμβάνουν και τα δύο είδη του αγιωτάτου μυστηρίου της Ευχαριστίας, ας είναι ανάθεμα.

Κανόνας 2: Εάν τις είπη ότι η αγία Καθολική Εκκλησία δεν ώρισεν δικαίως ότι οι λαϊκοί και οι κληρικοί που δεν τελούν τον καθαγιασμόν των τιμίων δώρων πρέπει να κοινωνούν μόνον από το είδος του άρτου, ή ότι έχει σφάλλει εις το θέμα τούτο, ας είναι ανάθεμα.

Κανόνας 4: Εάν τις είπη ότι η κοινωνία της Ευχαριστίας είναι απαραίτητος δια τα μικρά παιδία πρίν αυτά φθάσουν εις ηλικίαν ώστε ν' αποφασίζουν μόνα των, ας είναι ανάθεμα.

Γράφει ο Δοσίθεος:

«ο Κύριος μόνος ώρισε, Λάβετε, φάγετε, και πίετε εξ αυτού πάντες, και οι άγιοι πατέρες ούτως εδέξαντο τους λόγους του Κυρίου, ίνα πάντες οι Χριστιανοί δηλονότι τρώγωσι το σώμα και πίνωσι το αίμα, ο δε Πάπας εκαινοτόμησε κατά των αγίων και αυτού του Χριστού, και έκρινε τους λαϊκούς μόνου του ενός είδους και ήτοι του άρτου κοινωνειν, τούτο δε εβεβαίωσαν πρότερον και εν Κωνσταντεία και Βασιλεία λατινικαί Σύνοδοι, απεδέχθη δε τούτο και η παρούσα μετά μεγάλης βλασφημίας, και γαρ αναθεματίζει τους λέγοντας μη ευλόγως ποιησαι τούτο την ρωμαϊκήν Εκκλησίαν». και συνεχίζει: «ο Κύριος είπε, Λάβετε, φάγετε, και πίετε εξ αυτού πάντες, και η καθολική Εκκλησία απ αρχης παρείχε την κοινωνίαν του Μυστηρίου και τοις παιδίοις, η δε ρωμαϊκή, ήτοι η παπική Εκκλησία διώρισε μόνον τους μεγάλους μεταλαμβάνειν, ουμήν και τα παιδία, τους δε λέγοντας μη ευλόγως ταύτα πεποιηκέναι την παπικήν Εκκλησίαν και διορίσαι, αναθεματίζει, και ούτω πάλιν αναθεματίζει την καθολικήν Εκκλησίαν, και τους αγίους πατέρας, και αυτόν τον Χριστόν».

δ'. Εικοστή τετάρτη συνεδρία (Νοέμβριος 1563), Κανόνες για το μυστήριο του γάμου,

Κανόνας 7: "Εάν τις είπη ότι η Εκκλησία σφάλλει διδάσκουσα ότι συμφώνως προς το ευαγγελικόν και αποστολικόν δόγμα ο δεσμός του γάμου δεν δύναται να λυθή μονομερώς λόγω μοιχείας· και ότι αμφότεροι οι σύζυγοι, ή ακόμη και μόνον το αθώον μέλος που δεν εμοίχευσε, δεν δύναται να συνάψη έτερον γάμον εν όσω ζη το έτερον μέλος· και ότι είναι ένοχος μοιχείας ο σύζυγος που χωρίζει την μοιχαλίδα γυναίκα του δια να συζευχθή με άλλην, όπως είναι και η σύζυγος που χωρίζει τον μοιχόν άνδρα της δια να συζευχθή με άλλον, ας είναι ανάθεμα."

 Ο Δοσίθεος για τον κανόνα αυτόν, λέει ότι η σύνοδος «αναθεματίζει τους δια μοιχείαν ποιουντας διαζύγιον, και ούτως αναθεματίζει τον ειπόντα, Όστις απολύση την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, και την καθολικήν Εκκλησίαν, και τους αγίους πατέρας».

Ενώ ο Χριστός μας είπε [5] πως επιτρέπει το διαζύγιο λόγω πορνείας, οι παπικοί τον αναθεματίζουν για αυτο που είπε!!! 

Οταν ο Δοσίθεος έγραφε ότι «ο παπισμός εστίν αντιχριστιανισμός» και «οι παπισταί μεμαρτυρημένοι ψευδοπλάσται», γνώριζε πολύ καλά τι μας έλεγε.  Ή μήπως έλεγε ψέμματα όταν περιέγραφε γεγονότα όπως το εξής: «ίνα δείξωσιν εαυτούς οι Λατίνοι αρχαίους και αδυσωπήτους εχθρούς των ορθοδόξων, συνέτριψαν το Τέμπλον του εν Βηθλεέμ Ναού... εχλεύαζον και κατεπάτουν τον τίμιον Σταυρόν και τας αγίας Εικόνας ως ζωγραφίας δήθεν των Ρωμαίων, την δε εν τη έμπροσθεν του αγίου τάφου καμάρα αγίαν τράπεζαν, ένθα οι Πατριάρχαι διένειμαν το άγιον φως, κατέσκαψαν» [6];

Όπως έχει πει ο Αρχιεπ. Αθηνών, Χριστόδουλος:

"Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σηματοδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεση, γιατί σημαίνει απάρνηση βασικών γνωρισμάτων της Ορθοδόξου πίστεως, όπως είναι φερ' ειπείν η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων , ότι δηλαδή η κάθε Εκκλησία έχει ένα τμήμα της αλήθειας και πρέπει να ενωθούμε όλες οι "εκκλησίες", να βάλουμε στο τραπέζι τα τμήματα της αληθείας για να απαρτισθεί το όλον. Εμείς πιστευουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα, σ'αυτό δεν γίνεται συζήτηση, και επομένως, οποιοσδήποτε πρεσβευει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός" [7]

[1] Βλ. Canons and Decrees of the Council of Trent, Αγγλική μετάφρασις υπό Rev. H.J. Schroeder, O.P., Tan Books and Publishers, Illinois (1978), σελ. iii· και Εκκλησιαστική Ιστορία: Απ αρχης μέχρι σήμερον υπό Αρχιμ. Β.Κ. Στεφανίδου, Εκδ. Παπαδημητρίου, Β´ Έκδ., 1959, σελ. 606-611.

[2] Βλ. Δωδεκάβιβλος, Βιβλία ΙΑ´ και ΙΒ´, ’Εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, 1983, σελ. 34-36.

[3] Βλ. Canons and Decrees of the Council of Trent, έ.α.

[4] Βλ. 50όν Κανόνα των Αγ. Αποστόλων, Πηδάλιον, 11η Έκδ., «Αστήρ», Αθηνα, 1993,σελ. 62-63.

[5] Βλ. Ματ. 5:32 και 19:9.

[6] Βλ. Δωδεκάβιβλος, έ.α., σελ. 19, 191 και 211.

[7] Αρχιεπ. Αθηνών Χριστόδουλος, Συνέντευξη στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας, 24/5/1998