Μια άλλη συνέπεια της Θεώσεως-θεοπτίας είναι ότι το σώμα του θεόπτου γίνεται λείψανο. Επειδή στην θεοπτία συμμετέχει ολόκληρος ο άνθρωπος, γι' αυτό και θεούται και η ψυχή και το σώμα. Όταν, λοιπόν, η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα, τότε η Χάρη του Θεού παραμένει αχωρίστως και στην ψυχή και στο σώμα, οπότε έχουμε τα λείψανα.

«Τα λείψανα είναι αποτελέσματα της Θεώσεως. Διότι εκείνος που έχει φθάσει στην Θέωση βρίσκεται σε μια μετέωρη κατάσταση, μεταξύ αφθαρσίας και φθοράς.

Οπότε, όταν πεθάνει, δεν υπάρχει διαφθορά του σώματος, γιατί διατηρείται. Αλλά υπάρχει η φθορά και σώζεται η κυτταρική του ταυτότητα, έχει διασωθεί κατά πολύ δηλαδή, όχι πλήρως αλλά κατά πολύ. Αλλά δεν είναι ούτε άφθαρτο το σώμα αυτό ούτε και τελείως, -δεν θέλω να χρησιμοποιήσω το "διεφθαρμένο", γιατί στην νεοελληνική γλώσσα έχει ηθική σημασία, ενώ στους Πατέρες η διαφθορά σημαίνει πλήρης διάλυση».

«Κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας τι είναι Ιερό Λείψανο; Ιερό Λείψανο είναι μία κατάσταση στην οποία φθάνει ο θεόπτης που φθάνει στην Θέωση. Είναι μεταξύ αφθαρσίας και θνητότητος, δηλαδή. Έχουμε την φθορά και έχουμε και την αφθαρσία. Λοιπόν, ένας που φθάνει στην Θέωση, δεν έχει γίνει αφθαρτος, αλλά έχει ζήσει την αφθαρσία, διότι η εμπειρία της Θεώσεως περιγράφεται ως κατά χάρη αφθαρσία, είναι κατά χάρη αφθαρσία η Θέωση. 

Εκείνος ο οποίος έχει περάσει από αυτή την εμπειρία, αυτός αφήνει ιερά λείψανα, τα οποία κρατάνε τα βιολογικά τους σημάδια, τα κύτταρα, αφού υπάρχει δέρμα, κύτταρο, όλα είναι εκεί· δεν είναι έτσι; Και δεν έχει περάσει από την φθορά, αλλά δεν είναι και η αφθαρσία, διότι αφθαρσία είναι να ζήσει το όργανο. Αυτό είναι πεθαμένο, αλλά δεν είναι διαλυμένο· δεν είναι έτσι; Αυτό είναι ένα φαινόμενο.

Τώρα μούμια δεν είναι· μούμια, -πώς το λέτε αυτό-, μούμια δεν είναι, ούτε με φάρμακο έχει γίνει αυτό το πράγμα, ούτε επειδή έπεσε σε έδαφος τόσο ξηρό που να μην μπορεί να έχει αποσυντεθεί, διότι αυτά βρίσκονται σε έδαφος πολλές φορές το οποίο είναι γεμάτο από υγρασία».

Όταν φθάνει κανείς στην θέα τής ακτίστου δόξης του Θεού, αποκτά κοινωνία με τον Θεό. Μετά την θεωρία επανέρχεται στο στάδιο του φωτισμού του νου και ενεργείται η νοερά προσευχή. Αλλά εάν δεν προσέξει, υπάρχει περίπτωση να φθάσει και στην άρνηση του Θεού.

«Κι έγινε στο παρελθόν μεγάλη διαμάχη μεταξύ των "Καθαρών" και των άλλων Ορθοδόξων, διότι οι Καθαροί έλεγαν ότι εκείνος που αρνήθηκε τον Χριστό σε διωγμούς, θα πεθάνει ακοινώνητος. Τον αφήνανε στα χέρια του Θεού.

Οι άλλοι Ορθόδοξοι είχαν το επιχείρημα: Πώς δηλαδή αφού ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος πέρασε από Θέωση πρώτα στην Μεταμόρφωση και μετά την Θέωση αρνήθηκε τον Χριστό; Και πώς δηλαδή ο Χριστός, μετά την Ανάσταση μάλιστα, τον αποκατέστησε και ξαναέγινε Απόστολος; Και μάλιστα, ο πρώτος των Αποστόλων; Οπότε, βλέπουμε, πως όχι μόνο μετά τον φωτισμό, αλλά και μετά την θέωση μπορεί κανείς να λυγίσει και να αρνηθεί».

Η Θέωση είναι η τελείωση του ανθρώπου και αυτός είναι ο σκοπός της δημιουργίας του. Τότε ο άνθρωπος υπερβαίνει όλα τα ανθρώπινα και ζει εν σώματι ως Άγγελος. Οι άνθρωποι που έχουν κοσμικό φρόνημα δεν μπορούν να διανοηθούν αυτήν την κατάσταση, διότι αυτοί ζουν την παρά φύση ζωή.

«Για τον κόσμο τρελοί δεν είναι μόνον αυτοί που είναι στο τρελοκομείο, αλλά για τον κόσμο θα εθεωρούντο τρελοί και αυτοί που είναι σε κατάσταση Θεώσεως.

Οπότε, γι' αυτόν τον λόγο, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι μερικοί Ορθόδοξοι ακόμα θεωρούν ότι τρελός, κατά κάποιον τρόπο, είναι ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Διότι, αν κανείς διαβάσει τον Συμεών τον Νέο Θεολόγο και δεν έχει προσανατολισμό σε αυτά που γράφει, γιατί τα γράφει και σε ποια κατάσταση ευρίσκεται όταν τα γράφει, δεν είναι δύσκολο να νομίσει ότι ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος ήταν ένας τρελός».