• 1. Η αρχή τής "φθοράς"

• 2. Καπιταλισμός και Κομμουνισμός

• 3. Πού απέτυχε ο Κομμουνισμός τού Μαρξ;

• 4. Η Χριστιανική "αποτυχία"

Όταν μιλάμε για τη "φθορά" είναι εύκολο να τη φαντασθούμε. Τη γνωρίζουμε στη φύση, στο σώμα μας, σε κάθε πτυχή τής ζωής μας. Όταν όμως μιλάμε για αφθαρσία, συνήθως έχουμε μια συγκεχυμένη εικόνα. Είναι κάτι που οι περισσότεροι από εμάς ποτέ δεν το ζήσαμε. Έτσι το τοποθετούμε στη σφαίρα τού "φανταστικού", εκεί που τοποθετούμε όλα όσα ανήκουν σ' έναν άλλο κόσμο. Κι όμως! Οι νόμοι τής αφθαρσίας ξεκινούν από τη ζωή αυτή, και σπείρουν το σπόρο τους μέσα στη φθορά. Μπορούμε (και πρέπει), από τώρα να ασκηθούμε στην εφαρμογή τους.

Γιατί υπάρχει "φθορά"; Αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχόλησε φιλοσόφους και επιστήμονες σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Και ο καθένας το ερμήνευσε μέσα από τη δική του οπτική γωνία.

Οι επιστήμονες μας μίλησαν για την εντροπία τού σύμπαντος, για τους νόμους τής θερμοδυναμικής, για την αναγκαιότητα τής εξελίξεως και για κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Σωστά όλα αυτά.

Οι φιλόσοφοι μίλησαν για τη φύση τού κτιστού, και οι θεολόγοι για την "πτώση" τής αμαρτίας. Σωστά κι αυτά σε μεγάλο μέρος.

Εδώ δεν φιλοδοξώ να δώσω λύση στο θέμα αυτό. Θέλω απλά ν' αγγίξω κάποιες "πτυχές" του, σε κοινωνικό επίπεδο, που τα τελευταία χρόνια με απασχολούν έντονα, και απασχολούν όλο και εντονότερα το θεολογικό προβληματισμό.

1. Η αρχή τής "Φθοράς"

Από πού ν' αρχίσει κάποιος σε ένα τέτοιο θέμα; Ας αρχίσω λοιπόν από "την αρχή" τού κόσμου μας, όπως κάνουν οι επιστήμονες. Γιατί υπάρχει η (φυσική) φθορά; Μα ναι, αυτό είναι απλό για τους φυσικούς. Υπάρχει επειδή "τα υλικά" τού κόσμου μας, τείνουν σε μια κατάσταση "θερμικής ισορροπίας", με βάση του νόμους τής θερμοδυναμικής (κάτι στο οποίο αναφερθήκαμε εκτενέστερα σε άλλη μελέτη). Εδώ θα κάνουμε μόνο μια περίληψη, προτού ασχοληθούμε με το κυρίως θέμα.

Κι αν είναι έτσι εξ' αρχής το σύμπαν, τότε η φθορά πρέπει να θεωρηθεί μέρος τής δημιουργίας, δημιουργημένη από τον ίδιο το Θεό! Κάτι που βρίσκει αντίθετους πλήθος φιλοσόφους και θεολόγους, ακόμα και πατέρες τής Εκκλησίας.

Εκτός, κι αν θεωρήσουμε την "εξ αρχής φθορά τού σύμπαντος", ως ένα "ατελές", "προσωρινό", "μεταβατικό" στάδιο τής κτίσης. Και πράγματι, στο πρώτο κεφάλαιο τής Γενέσεως, πληροφορούμαστε ότι "Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε. Και ιδού, ήσαν ΚΑΛΑ ΛΙΑΝ" -Γένεσις 1/α΄ 31

Όποιος γνωρίζει την Ελληνική γλώσσα, μπορεί εύκολα να καταλάβει, ότι το: "καλά λίαν", υπολείπεται τού "τελείου". Τέλειο δημιούργημα, είναι αυτό που δεν έχει καμία έλλειψη. Τόσο ο άνθρωπος λοιπόν, όσο και η υπόλοιπη υλική κτίση που περιγράφει η Γένεση, ήταν ελλιπείς.

Εν όψει μιας τέτοιας κατανόησης, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε το Θεό για "δημιουργία" τής φθοράς, εφ' όσον η "φθορά" είναι "μεταβατικό" στάδιο στη δημιουργία. Η φθορά είναι "κακό", με την έννοια τής "έλλειψης" τού καλού, στην προκειμένη περίπτωση, τής έλλειψης τού "τελείου", αυτού που ονομάζουμε "αφθαρσία". Δεν μπορείς να κατηγορήσεις το Θεό, παρατηρώντας το έργο του ΗΜΙΤΕΛΕΣ.

Για να υπάρχει όμως η "φθορά" έστω και ως "μεταβατικό" στάδιο στο Σύμπαν, δεν σημαίνει αυτό ότι εξυπηρετεί κάποιο σκοπό; Ποια η αναγκαιότητα τής φθοράς σε μία ημιτελή δημιουργία;

Δεν θα επεκταθούμε στα θέματα αυτά περισσότερο, μια και υπήρξαν αντικείμενο τής άλλης σχετικής μας μελέτης. Εδώ θα πούμε ακόμα μόνο, ότι η "διαφορά δυναμικού" που προκαλεί τη "φθορά", λειτουργεί στο σύμπαν ως "μοχλός εξέλιξης", για την επικράτηση τού πιο εξελιγμένου, σε βάρος τού κατώτερου...

Στη μελέτη αυτή όμως, θέλουμε να προσεγγίσουμε κυρίως τις κοινωνιολογικές προεκτάσεις, και τη σχέση τους με τη Χριστιανική ζωή.

2. Καπιταλισμός και Κομμουνισμός

Η "αξία" τής χρησιμότητας τών νόμων τής φθοράς, δεν ξέφυγαν από την παρατήρηση κάποιων, με αποτέλεσμα, αυτοί να στηρίξουν ολόκληρες κοσμοθεωρίες, ακόμα και εκστρατείες, πάνω στην "επιβίωση τού ισχυροτέρου".

Ο Χίτλερ ας πούμε, προκάλεσε έναν φοβερό πόλεμο, στην προσπάθειά του, να "εκμεταλλευθεί" την δυναμική αυτή, και να επιβάλλει μια "επικράτηση" τής ανώτερης (κατ' αυτόν) φυλής, πάνω σε όλες τις άλλες. Άλλοι μελέτησαν και εφάρμοσαν τους νόμους τού ανταγωνισμού (τους νόμους τής φθοράς), στην οικονομία και την ανάπτυξη.

Από την άλλη, υπήρξαν και αυτοί που προσπάθησαν να "πολεμήσουν" τους νόμους αυτούς, σχηματίζοντας πολιτικά συστήματα που στόχο είχαν να "εξαλείψουν" τις διαφορές και τις διακρίσεις. Για παράδειγμα, το Κομμουνιστικό σύστημα (με κύριο εκφραστή τον Μαρξ), που βρήκε την έκφρασή του σε ιστορικά καθεστώτα τού 20 αιώνα, και υπάρχει ακόμα και σήμερα σε πολλά κράτη.

Το Κομμουνιστικό σύστημα, πολέμησε ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τον ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ο οποίος είναι η πολιτική έκφραση τού νόμου τής φθοράς που λέει: "ο θάνατός σου η ζωή μου". Και η τελική επικράτηση τού Καπιταλισμού σήμερα, δείχνει τη ΔΥΝΑΜΙΚΗ που υπάρχει στους νόμους αυτούς τής φθοράς.

Όμως ο "Κομμουνισμός", δεν είναι ανακάλυψη τού Μαρξ. Ο Κομμουνισμός τού Μαρξ, ήταν μια κακέκτυπη "μεταποίηση" τής πραγματικής "Κομμουνιστικής" ιδέας, η οποία εκφράστηκε πριν από 2000 χρόνια από τον ίδιο το Θεάνθρωπο, τον Ιησού Χριστό, και έγινε πράξη στους πρώτους αιώνες τού Χριστιανισμού, από τη Χριστιανική Εκκλησία.

Η πασίγνωστη ρήση τού Κυρίου: "αν έχεις δύο χιτώνες δώσε τον ένα", είναι ένα κλασικό παράδειγμα όσων δίδαξε ο ίδιος ο δημιουργός τού σύμπαντος με τους νόμους του.

Στο βιβλίο τών Πράξεων τών αποστόλων, στο 2/β΄ 44, λέει για του πρώτους Χριστιανούς: "πάντες δε οι πιστεύοντες ήσαν επί το αυτό και είχον άπαντα κοινά". Η λέξη: "κοινός" στα Αγγλικά, είναι: "common", και η λέξη: "κοινότης", είναι: "community". Το ίδιο το όνομα τού "Κομμουνισμού", είναι "κλεμένο" από την Χριστιανική πρακτική τής πρώτης Εκκλησίας.

3. Πού απέτυχε ο Κομμουνισμός τού Μαρξ;

Τα παραπάνω, μας οδηγούν σε σοβαρά ερωτήματα:

Αν ο Μαρξ εφάρμοσε τις αρχές τού Κομμουνισμού, και ο Κομμουνισμός ήταν Θεϊκή διδασκαλία, γιατί τελικά απέτυχε;

Και αν ακόμα θεωρήσουμε ότι ο Μαρξ δεν εφάρμοσε σωστά τη διδασκαλία τού Χριστού για "κοινοκτημοσύνη", γιατί δεν την εφαρμόζουν σήμερα οι Χριστιανοί σωστά;

Ας αρχίσουμε όμως από το πρώτο ερώτημα.

Για να απαντήσουμε σε αυτό, χρειάζεται πρώτα να εμβαθύνουμε λίγο στις διαφορές τής Χριστιανικής και τής Μαρξιστικής κοινοκτημοσύνης (ή κομμουνισμού). Και πρώτα, πρέπει να δούμε ποιος ήταν ο ΣΤΟΧΟΣ τής Χριστιανικής κοινοκτημοσύνης, και ποιος ο στόχος τού Μαρξιστικού Κομμουνισμού.

Το κεντρικό σύνθημα τού Κομμουνισμού, είναι "η κοινωνική δικαιοσύνη". Και η δικαιοσύνη στον Κομμουνισμό, είναι η "ίση μοιρασιά" τών υλικών αγαθών. Και γιατί πρέπει κατά τον Κομμουνισμό να μοιράζονται ίσα τα αγαθά; "Για να ευημερούν όλοι, και όχι μόνο οι λίγοι" θα μας απαντήσει κάποιος που διατηρεί την ιδεολογία αυτή.

Συνεπώς, ο Κομμουνισμός αποσκοπεί στην "υλική ευημερία". Διαφορετικά, ποιος ο λόγος ύπαρξης τής ισότητας; Μιλάμε λοιπόν για "ωφελιμιστικά" κίνητρα.

Σε αντίθεση, η Χριστιανική κοινοκτημοσύνη, δεν είχε σαν στόχο την υλική ευημερία. Η "δικαιοσύνη" για το Χριστιανό, δεν έχει ωφελιμιστικό κίνητρο, ούτε καν είναι δικαιοσύνη ανθρώπινη. Η Χριστιανική δικαιοσύνη είναι Θεϊκή, και έχει ως κίνητρο την ΑΓΑΠΗ. Δεν λέω εδώ ότι οι Κομμουνιστές δεν αγαπούν. Λέω ποια είναι η βάση τής ιδεολογίας τους. Ο Κομμουνιστής, δεν διστάζει ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ την κοινοκτημοσύνη δια τής βίας, ακόμα και με πόλεμο. Ο Χριστιανισμός όμως διδάσκει την ΕΛΕΥΘΕΡΗ προσχώρηση σε αυτό τον τρόπο ζωής. Κανείς δεν ανάγκαζε τους πρώτους Χριστιανούς να μοιρασθούν τα υπάρχοντά τους. ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ τα πουλούσαν και μοίραζαν την αξία τους στην Εκκλησία. Στα Κομμουνιστικά καθεστώτα όμως, ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ όλοι εκείνοι που δεν συμφωνούσαν με την επιβολή τής "μοιρασιάς". Γι' αυτό μιλάω για "αγάπη" και "ελευθερία".

Το κίνητρο τής αγάπης, προϋποθέτει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Δεν μπορείς να αγαπάς εκείνον που σκοτώνεις, ή του διαρπάζεις την περιουσία, έστω κι αν αποβλέπεις σε μια δίκαιη μοιρασιά. Και ο Χριστός δεν μίλησε για "δίκαιη μοιρασιά" με την ανθρώπινη έννοια. Ο Χριστός είπε τα εξής εκπληκτικά:

"Εγώ δε λέγω υμίν, μη αντιστήναι τω πονηρώ, αλλ' όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν διαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην. Και τω θέλοντι σοι κριθήναι τον χιτώνα σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον. Και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο. Τω αιτούντι σε δίδου και τον θέλοντα από σου δανείσασθαι μη αποστραφής". - Ματθαίος 5/ε΄ 39-42.

Εδώ όχι μόνο δεν μιλάει για "δίκαιη μοιρασιά", αλλά για σαφή αδικία, προς την οποία ο Χριστιανός πρέπει να είναι πρόθυμος να θυσιαστεί! Δεν λέει να ξεσηκωθείς και να "επιβάλλεις" κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά ΝΑ ΣΤΕΡΗΘΕΙΣ έστω και άδικα, επειδή αγαπάς ακόμα και "τους εχθρούς σου, για να είσαι όπως ο ουράνιος Πατέρας σου". (Ματθαίος 5/ε΄ 44-48). Γιατί εδώ ο στόχος δεν είναι η "υλική ευημερία", αλλά η Αγάπη είναι ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ, άξια ακόμα και να υποστείς αδικία. (Εύκολα και όμορφα όλα αυτά στη θεωρία, στην πράξη όμως;)

Γιατί όμως τόση αγάπη, ακόμα και για τους εχθρούς;

Ο λόγος είναι ότι ο "στόχος", δεν είναι η υλική ευημερία εδώ, αλλά "η ομοίωση με το Θεό". Και μπροστά στο στόχο αυτό, η υλική ευημερία δεν μετράει, και η λέξη "δικαιοσύνη" αλλάζει έννοια. Γιατί για τον Χριστιανό δικαιοσύνη είναι το να ομοιάζεις με το Θεό, και όχι το να έχεις όλα σου τα αποκτήματα ίσα.

Αυτός είναι και ο λόγος, που ενώ ο Κομμουνισμός επιβάλλει τη μοιρασιά, η Χριστιανική κοινοκτημοσύνη το αφήνει στην ελεύθερη επιλογή ΤΟΥ ΕΧΟΝΤΟΣ, το αν θα θελήσει να μοιραστεί τα αγαθά του. Δεν του τα αποσπάει σε καμία περίπτωση δια τής βίας.

Αλλά υπάρχει και σπουδαιότερος λόγος γι' αυτό. Είναι, ότι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι αλληλένδετη με την ομοίωση προς το Θεό. Μόνο ελεύθερα μπορεί κάποιος να αγαπά. Η αγάπη ΔΕΝ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ. Όπως ο Θεός είναι αυτό που είναι επειδή το θέλει, έτσι και ο όμοιος μ' αυτόν, του μοιάζει επειδή ΤΟ ΘΕΛΕΙ. Δεν μπορείς να επιβάλλεις δια τής βίας στον άλλο να σε αγαπήσει. Η αγάπη ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ. Και η Χριστιανική δικαιοσύνη, στηρίζεται όχι στην υλική ευημερία, αλλά στην ομοίωση με το Θεό, κάτι που ενεργείται ελεύθερα.

Εδώ είναι πλέον δυνατόν να αντιληφθούμε και τη διαφορά τού Χριστιανικού "τρόπου" από τον "Κομμουνιστικό". Ο Χριστιανισμός δίνει σημασία στο ΠΡΟΣΩΠΟ, ενώ ο Κομμουνισμός στη "μάζα". Μιλάει συνεχώς για "λαϊκές μάζες", για "μαζικές κινητοποιήσεις", κλπ. Από την άλλη μεριά, ο Καπιταλισμός δίνει έμφαση στο "άτομο". Μιλάει για "ατομική επιτυχία", για "ατομική επιβίωση", κλπ. Ο Καπιταλισμός δίνει σημασία στην ανέλιξη τού "ατόμου" σε βάρος τών άλλων, αν αυτό είναι ικανότερο. Ο Κομμουνισμός καταπνίγει αυτή την ανέλιξη, αλλά ταυτόχρονα καταπνίγει το ίδιο το "πρόσωπο" μέσα σε μια ομογενή, άμορφη, απρόσωπη μάζα.

Η ανωτερότητα τού Χριστιανισμού, έγκειται στο ότι δίνει έμφαση στο πρόσωπο. Και πρόσωπο σημαίνει "σχέση" με άλλα "πρόσωπα". Ο Χριστιανισμός στηρίζεται στη Σταυρική ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ. Κάθετα μεταξύ Θεού και ανθρώπων, και οριζόντια, στην αγάπη μεταξύ μας. Ο Χριστός ήταν η έκφραση αυτής τής Αυτοθυσιαστικής αγάπης, ενώνοντας στο Σταυρό όλους αυτούς, σε μια κοινωνία αγάπης. Γιατί Εκείνος ζημιώθηκε μέχρι θανάτου για την αγάπη αυτή. Δεν σκότωσε για να επιβάλλει την κοινωνική ισότητα. Τη δίδαξε έμπρακτα με το δικό του θάνατο.

Δεν αμφιβάλλουμε για τις καλές προθέσεις τών Κομμουνιστών. Όμως άλλο είναι το να είσαι φτωχός και να ζητάς "κοινωνική δικαιοσύνη", και άλλο είναι να είσαι πλούσιος και να μοιράζεις τα υπάρχοντά σου στους φτωχούς. Άλλο είναι να στοχεύεις σε υλική ευημερία, και άλλο είναι το να αρνείσαι έμπρακτα την ευημερία αυτή, για να ομοιάσεις στο Θεό.

Όλα αυτά, ήταν περιληπτικά οι λόγοι που οδήγησαν τον Κομμουνισμό στην ήττα του, από τον Καπιταλισμό. Αν το δούμε ως αθλητικό γεγονός, ο Κομμουνισμός έχασε, επειδή έπαιζε στην έδρα τού Καπιταλισμού. Με άλλα λόγια, ο Κομμουνισμός προσπάθησε να νικήσει τον Καπιταλισμό, ΜΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ.

Ας το εξηγήσουμε αυτό λίγο.

Ο Κομμουνισμός επεκράτησε σε κάποιες χώρες με επανάσταση (με μάχες). Η μάχη, προϋποθέτει "βίαιο ανταγωνισμό". Όμως αυτό είναι βασικό χαρακτηριστικό τής "επικράτησης τού ισχυροτέρου". Σε μια επανάσταση, νικάει ο ισχυρότερος. Τι έκανε λοιπόν ο Κομμουνισμός; Χρησιμοποίησε το "νόμο τής φθοράς", εκείνον που λέει: "η επικράτηση τού ισχυροτέρου", για να νικήσει τον κατ' εξοχήν φορέα αυτού τού νόμου, τον Καπιταλισμό!

Τα Κομμουνιστικά κράτη, ζώντας σε ένα Παγκοσμιοποιημένο εμπορικό περιβάλλον, αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν για τις μεταξύ τους συνδιαλλαγές, τους ίδιους αυτούς εμπορικούς νόμους τού ανταγωνισμού. Πάλι τους "καπέλωσε" ο Καπιταλισμός.

Μπήκαν στη διαδικασία τού "ανταγωνισμού τών εξοπλισμών", και στη διαδικασία ανταγωνισμού ισχύος μεταξύ κρατών. "Η επιβίωση τού ισχυροτέρου" εφαρμόστηκε σε διεθνές επίπεδο και από τον Κομμουνισμό. Ναι, συμφωνώ ότι σε αυτό τους έσπρωξε ο Καπιταλισμός! Όμως ο Καπιταλισμός έτσι είναι από τη φύση του, έτσι ενεργεί, έτσι νικάει. Ο Καπιταλιστής είναι εκείνος που μπορεί να θησαυρίζει, πουλώντας αντικαπιταλιστικά μπλουζάκια, στις μάζες μιας αντικαπιταλιστικής διαδήλωσης!

Ο Κομμουνισμός αναγκάστηκε έτσι να παίξει το παιχνίδι τών Καπιταλιστών, με αποτέλεσμα να νικηθεί.

Ο απόστολος Παύλος αντιθέτως, είχε πει: "Όσο εξαρτάται από εσάς, να ειρηνεύετε με όλους τους ανθρώπους, μην παίρνοντας εκδίκηση για τον εαυτό σας, αλλά να δίνετε τόπο στην οργή... Αν λοιπόν πεινάει ο εχθρός σου, τάιζέ τον. Αν διψά πότιζέ τον. Επειδή αν το κάνεις αυτό, θα μαζέψεις αναμένα κάρβουνα στο κεφάλι του. Μη νικάσαι από το κακό, αλλά νίκα το κακό με το καλό". -Ρωμαίους 12/ιβ΄ 18-21.

Ο Χριστιανικός τρόπος, είναι αυτός. Όχι η επανάσταση, αλλά το να αδικείσαι χάριν τής αγάπης. Και το μυστικό, είναι ότι ο μόνος τρόπος για να νικήσεις το κακό, είναι να ανταποδώσεις με καλό, κι όχι να μπεις στη διαδικασία τού ανταγωνισμού μαζί του. Τι πέτυχε ο Κομμουνισμός; Έπεσε στην παγίδα τών Καπιταλιστών, να τους πολεμήσει με το δικό τους "Καπιταλιστικό" ανταγωνιστικό τρόπο. Και μετά από δεκαετίες αγώνων και στερήσεων, κατέληξε εκεί που ξεκίνησε: Στον Καπιταλισμό! Και αυτή είναι η παγίδα τών νόμων τής φθοράς: Όταν τους πολεμάς με το δικό τους τρόπο, είναι βέβαιο ότι θα χάσεις. Γιατί και αυτή ακόμα η χρήση τους, είναι για εσένα μια ήττα.

Γι' αυτό είπε ο Χριστός για τον Σατανά: "Ο άρχοντας τού κόσμου, δεν έχει τίποτα σ' εμένα". Δεν του είχε δώσει τόπο, ούτε στο ελάχιστο. Δεν χρησιμοποίησε καμία μέθοδο τού εχθρού του. Θυσιάστηκε ως το τέλος με "την παθητική αντίσταση" που έλεγε και ο Γκάντι. Και όπως ο Χριστός με παθητική αντίσταση κέρδισε τον τίτλο τού Βασιλιά τού Κόσμου, και ο Γκάντι ομοίως με τον ίδιο τρόπο, κατάφερε να ελευθερώσει την Ινδία από τη Δυτική αποικιοκρατία (ένα κατ' εξοχήν Καπιταλιστικό σύστημα), μια χώρα εκατοντάδων εκατομμυρίων, χωρίς να ρίξει ούτε μία τουφεκιά. Και ας θυσιάστηκαν χιλιάδες από τη μανία τού κακού. Το καλό στο τέλος νίκησε. Μήπως αν γινόταν επανάσταση, δεν θα σκοτώνονταν χιλιάδες, αν όχι πολύ περισσότεροι;

Όσο κι αν το κοροϊδεύουμε, το "σφάξε με Αγάμ' ν' αγιάσω", είναι η Χριστιανική μέθοδος. Και η ιστορία το έχει αποδείξει και έμπρακτα!

Τέλος, ο Κομμουνισμός, απέρριψε το Θεό. Όμως ο μόνος τρόπος να επιτύχεις στη νίκη κατά τών νόμων τής φθοράς, είναι να έχεις σύμμαχο τον κατ' εξοχήν φορέα τής αφθαρσίας, τον Θεό. Πώς είναι δυνατόν να κερδίσεις κάποιον, πολεμώντας τον με τα δικά του όπλα, στο δικό του χώρο, χωρίς να έχεις "τη σωστή μέθοδο" και τη σωστή υποστήριξη; Αν ο στόχος σου είναι "η ευημερία", πώς θα πετύχεις σε έναν αγώνα θυσιών; Και ο μόνος "στόχος" που μπορεί να έχει κάποιος, για να νικήσει το νόμο τής φθοράς με αυτοθυσία, είναι "ο Θεός". Κάθε άλλη μέθοδος είναι καταδικασμένη.

4. Η Χριστιανική "αποτυχία"

Μετά απ' όλα αυτά, ίσως (με το δίκιο του) ρωτήσει κάποιος Κομμουνιστής (και όχι μόνο):

Μα τότε, αν ο Χριστιανικός τρόπος είναι ο σωστός, τι έκανε ο Χριστιανισμός με το "δικό του τρόπο" στη διάρκεια 2.000 ετών; Γιατί τόση δυστυχία σήμερα; Και τι έκανε ο "βασιλιάς τού κόσμου" ο Χριστός γι' αυτή τη δυστυχία;

Εδώ πάλι, πρέπει να μιλήσουμε για τους διαφορετικούς στόχους τού Κομμουνισμού και τού Χριστιανισμού. Ενώ ο Κομμουνισμός προσπαθεί να εγκαταστήσει έναν κόσμο διακυβέρνησης που να φέρει ευημερία ΣΤΟΝ ΦΘΑΡΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ, ο Χριστιανισμός στοχεύει σε έναν ΚΟΣΜΟ ΑΦΘΑΡΤΟ. Δεν στοχεύει να κάνει κάτι στη δυστυχία τού κόσμου αυτού εδώ και τώρα. Στοχεύει να ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΠΟ ΤΗ ΦΘΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΦΘΑΡΣΙΑ. Ο Χριστός είπε: "Στον κόσμο θα έχετε θλίψη. Όμως να έχετε θάρρος! Εγώ νίκησα τον κόσμο".

Ο Κομμουνισμός βλέπει μυωπικά μόνο τον παρόντα αιώνα, και περιορίζει τις ελπίδες του σ' αυτόν τον κόσμο. Ο Χριστιανισμός βλέπει και πέρα από το θάνατο, και εκεί γίνεται πιο φανερή η νίκη τών αγίων.

Και ενώ ο Κομμουνισμός απευθύνεται στις "μάζες", ο Χριστιανισμός απευθύνεται στο κάθε "πρόσωπο" ξεχωριστά. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει γενική ευημερία, αν δεν θεραπευτούν οι ίδιες οι μονάδες τής κοινωνίας, οι ίδιοι οι άνθρωποι. Και δεν νοείται ευτυχία χωρίς να αποδεχθούν οι ίδιοι οι άνθρωποι τον τρόπο τού Θεού ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Πώς θα θεραπευτεί η κοινωνία όταν αποτελείται από άρρωστα επί μέρους κύτταρα, τα οποία πρέπει να "αστυνομεύονται" για να συμμορφωθούν, με εκείνο που κάποιοι αποφάσισαν ότι είναι "ευημερία";

Για το Χριστιανισμό δεν είναι νίκη το να δημιουργήσει "υλική ευημερία" και να μην υπάρχει δυστυχία, στα πλαίσια τού παρόντος αιώνος. Για το Χριστιανισμό είναι νίκη, να επιτύχει την αφθαρτοποίηση τής ίδιας τής δημιουργίας, μέσω τής αγιοποίησης τών ανθρώπων. Νίκη είναι η επίτευξη τής έλευσης τού μελλοντικού άφθαρτου αιώνα. Και στον τομέα αυτό, έχει να επιδείξει εκατομμύρια νικητές. Και κάθε νικητής, φέρνει την αφθαρσία τής κτίσης ένα βήμα πιο κοντά. Κάθε άγιος που τελειώνει τη ζωή του στον παρόντα αιώνα, "καθ' ομοίωσιν" τού δημιουργού του, είναι μια νίκη. Γιατί η αφθαρσία αυτή, δεν γίνεται ερήμην τής βούλησης τού ανθρώπου. Είναι κάτι που επιτυγχάνεται με τη συλλογική προσπάθεια τών αγίων. Και ο Θεός δεν θα μας δώσει ποτέ κάτι για το οποίο δεν ενδιαφερόμαστε να αγωνιστούμε. Ποτέ δεν θα επιβάλλει "την ευτυχία" αν εμείς δεν τον καλέσουμε.

Και γιατί εγκαταλείφθηκε η πρωτοχριστιανική κοινοκτημοσύνη; Ίσως ρωτήσει κάποιος.

Και η απάντηση είναι ότι ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε πλήρως. Πράγματι όμως, (δυστυχώς) περιορίσθηκε. Γιατί ως σήμερα υπάρχουν στην Εκκλησία τού Κυρίου "κοινόβια", όπου διαμένουν όσοι "θέλουν να είναι τέλειοι". Αλλά πώς να το κάνουμε; Εδώ πρόκειται για μάχη, για πνευματική μάχη. Δεν ήταν δυνατόν να μη δεχθεί και η Εκκλησία κάποιο "πλήγμα" από το βασίλειο τής φθοράς. Και το πλήγμα αυτό λέγεται: "εκκοσμίκευση".

Αν παρατηρήσουμε την αλματώδη αύξηση τής Εκκλησίας τών πρώτων τριών αιώνων, θα δούμε ότι εν μέσω διωγμών και κάθε παθήματος, συνέχιζε ακάθεκτη να κατακτά τον κόσμο. Ώσπου επαναλήφθηκε το ίδιο λάθος για πέμπτη φορά.

Η πρώτη φορά ήταν όταν ο Αδάμ και η Εύα, αναζήτησαν "να γίνουν ως Θεοί" με το δικό τους τρόπο, και όχι με τον τρόπο τών νόμων τής αφθαρσίας που τους υπέδειξε ο δημιουργός.

Το παράδειγμά τους ακολούθησαν για δεύτερη φορά, οι απόγονοί τους, ο "λαός Αδάμ", ο πρώτος λαός τού Θεού, όταν επιθύμησε να αναμιχθεί με τα γύρω άπιστα έθνη, και να εκπέσει από το στόχο του να γεννήσει το Μεσσία στη γη.

Για τρίτη φορά, οι απόγονοι αυτών που επεβίωσαν τού Κατακλυσμού, θέλησαν να "οικοδομήσουν πύργο και πόλη", κατά την ομοίωση τών γύρω εθνών, και να κάνουν "δυναστεία" και "όνομα για τους εαυτούς τους".

Το ίδιο λάθος επανέλαβαν για τέταρτη φορά οι επόμενοι που είχαν το προνόμιο και την ευθύνη να ονομασθούν και αυτοί "λαός Θεού", οι Ισραηλίτες, όταν ζήτησαν "βασιλέα" κατά το παράδειγμα τών γύρω εθνών. Και είπε ο Θεός στον Σαμουήλ: "Εμένα απέρριψαν από του να βασιλεύω επ' αυτών". Και αποδέχθηκε την επιθυμία τους, και ανέχτηκε αυτόν τον "νοθευμένο" από τη φθορά τρόπο ζωής, γνωρίζοντας ότι θα τους έφερνε μεγάλους μπελάδες.

Και ο απόστολος Πέτρος, στις επιστολές του, προειδοποίησε, ότι όπως έγινε με τους Εβραίους, θα ερχόταν καιρός, που και οι Χριστιανοί θα έκαναν το ίδιο λάθος με τον Ισραήλ. Και για πέμπτη φορά, οι Χριστιανοί αναζήτησαν ΕΞΟΥΣΙΑ στον παρόντα κόσμο, και έγιναν οι ρυθμιστές τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Και ο Θεός για μια φορά ακόμα δεν τους το αρνήθηκε. Και τους άφησε να κάνουν κατά το θέλημά τους. Όμως αυτό έγινε σε βάρος τής "ποιότητας" τών Χριστιανών. Γιατί η πλειονότητα "απορροφήθηκε" από το σύστημα τής φθοράς, και άρχισαν να αγωνίζονται για την ΥΛΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ. Και έγιναν σπάνια τα κοινόβια, και οι Χριστιανοί αρπάχθηκαν από τον παρόντα κόσμο, και ξέχασαν το στόχο τού μελλοντικού.

Μα η αποτυχία βαρύνει τους αποτυχόντες. Όχι τον τρόπο τού Θεού. Γιατί ο τρόπος τού Θεού λειτουργούσε. Με αίμα και με δυστυχία τών αγίων Μαρτύρων, με διωγμούς και στερήσεις, με θλίψη και αυταπάρνηση, ο Χριστιανισμός απλωνόταν. Ώσπου θέλησαν να αποτινάξουν το σταυρό τους, και να "αποκτήσουν πόλη" εδώ στο φθαρτό κόσμο, και όχι στον ουρανό, όπως είχαν οι απόστολοι και οι Χριστιανοί τών κοινοβίων. Και άφησαν την τιμή αυτής αγγελικής ζωής μόνο σε μοναστήρια, και σε λίγους αγωνιστές.

Και ο Θεός υποχώρησε για μια φορά ακόμα. Όπως με τον Ισραήλ, αποδέχθηκε την ελευθερία τών πλασμάτων Του για μια ΝΟΘΕΥΜΕΝΗ από τη φθορά ζωή. Και το Πνεύμα Του συνέχισε να τους βοηθάει, λιγότερο όμως, λόγω τής δικής τους ολιγοπιστίας και "βολέματος" στον παρόντα αιώνα. Και η ημέρα τού τέλους αναβλήθηκε...

Όχι, δεν τελειώσαμε εδώ. Ο αγώνας συνεχίζεται. Θα συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια τού φθαρτού αυτού κόσμου. Και όταν οι λαοί τής γης με μια φωνή, και με ελευθερία, θα πουν: "Ναι, έρχου Κύριε Ιησού!" Τότε θα δουν όλοι, νεκροί και ζωντανοί, τη νίκη και την αξία τών νόμων τής αφθαρσίας. Γιατί η αφθαρσία θα έρθει, όταν η ζωή μας θα στηρίζεται στην αγάπη, και όχι στην καλοπέραση. Και η αφθαρσία θα έρθει, όταν ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΗΣΟΥΜΕ, γιατί δεν είναι ανεξάρτητη τής δικής μας βούλησης. Γιατί η δική μας ελεύθερη αγάπη, θα επιτρέψει στο Άγιο Πνεύμα να αναμορφώσει μαζί με τα σώματά μας, και την κτίση ολόκληρη.

Τελευταίος εχθρός, καταργείται ο θάνατος.

ΟΟΔΕ