Η Εκκλησία ενωρίς στην πορεία της, χρειάσθηκε να αναπτύξει κάποιες διακριτές μεταξύ τους ομάδες μελών, για το έργο τής οικοδομής τού Σώματος τού Χριστού.

Οι Κατηχούμενοι στην αρχαία Εκκλησία προετοιμάζονταν για να δεχθούν το Βάπτισμα και το Χρίσμα, για να γίνουν πιστοί, τίμια μέλη της Εκκλησίας, μέλη του Σώματος του Χριστού, ναοί του Αγίου Πνεύματος. Η Εκκλησία, όπως ήδη έγινε λόγος, είναι το πραγματικό Σώμα του Χριστού μέσα στο οποίο ο άνθρωπος σώζεται, θεούται. Στην Αποστολική εποχή, οι Απόστολοι, που είχαν λάβει το Άγιον Πνεύμα, ήταν εκείνοι που διηύθυναν τις κατά τόπους Εκκλησίες, τις καθοδηγούσαν, όπως φαίνεται στις επιστολές των Αποστόλων.

Με την πάροδο, όμως, του χρόνου χρειάσθηκε να αναπτυχθούν και οι Κληρικοί με τους τρεις βαθμούς της Ιερωσύνης, Διάκονοι, Πρεσβύτεροι, Επίσκοποι, για να εκτελούν το έργο της Εκκλησίας, που είναι η σωτηρία των ανθρώπων, η μέθεξη της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού. Έτσι, μέσα στην Εκκλησία αναπτύχθηκαν Ιδιαίτερες κατηγορίες Χριστιανών, που είχαν διάφορα χαρίσματα-διακονίες. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του αναφέρεται σε αυτά τα χαρίσματα, και μάλιστα με ιεραρχική διαβάθμιση.

Στην αρχή γράφει: «υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» και συνεχίζει: «Και ους μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών. Μη πάντες απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες δυνάμεις; μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων; μη πάντες γλώσσαις λαλούσι; μη πάντες διερμηνεύουσι; Zηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα.» (Α Κορινθίους ιβ', 27-31).

Στην συνέχεια, διαμορφώθηκαν στην Εκκλησία δύο «τάξεις» μελών, ήτοι οι λαϊκοί-πιστοί και οι Κληρικοί, αργότερα προσετέθησαν και οι Μοναχοί