Ένα άλλο σημαντικό σημείο, που συνδέεται με το μυστήριο της Πεντηκοστής, είναι η προσευχή του Χριστού στον Πατέρα να αποκτήσουν οι Μαθητές ενότητα μεταξύ τους.

Στην αρχιερατική Του προσευχή ο Χριστός είπε: «ίνα ώσιν έν καθώς ημείς» (Ιωάννης ιζ', 11). Αλλού λέγει: «και εγώ την δόξαν ην δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς έν εσμεν» (Ιωάννης ιζ', 22). Και πιο κάτω προσεύχεται: «θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ' εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι» (Ιωάννης ιζ: 1, 24). Και, βέβαια, θεωρώντας αυτήν την δόξα θα τελειωθούν: «ίνα ώσι τετελειωμένοι εις έν» (Ιωάννης ιζ', 23).

«"Πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου" (Ιωάννης ιζ', 24). "Όπου ειμί εγώ" αυτό που είχε πει προηγουμένως: "πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν" (Ιωάννης ιδ', 2) κλπ. Ο τόπος αυτός είναι η δόξα του Θεού. Οπότε, άλλο είναι το "δέδωκα αυτοίς" την δόξα, οπότε ήδη έχουν λάβει την δόξα, αλλά μετά μιλάει για τον τόπο, όπου θα είμαι εγώ να είναι και αυτοί. Και τι είναι αυτό; "Ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου". Οπότε, παρελθόν είναι ότι έλαβαν οι Απόστολοι δόξα και μέλλον ότι θα δουν την δόξα. Έλαβαν δόξα, αλλά θα δουν δόξα. Δηλαδή, έφθασαν στον φωτισμό και θα πάνε στην θέωση».

«Αυτό προσεύχεται (ο Χριστός) μελλοντικά. Τώρα, όλοι οι δικοί μας με τους Προτεστάντες, πιστεύουν ότι προσεύχεται για την ένωση των Εκκλησιών. Καμία σχέση. Κάνει προσευχή για την θέωση. Είναι προσευχή Θεώσεως. "Ίνα ώσιν έν καθώς ημείς" (Ιωάννης ιζ', 11). Όπως εμείς έχουμε μία δόξα και αυτοί θα γίνουν ένα μεταξύ τους, εφ’ όσον θα έχουν την ίδια δόξα. Οπότε, γινόμαστε όλοι μαζί, ο ένας με τον άλλον ένας, και με τον Θεό ένας, διότι όλοι, η Αγία Τριάδα και εμείς, έχουμε την ίδια δόξα. Αυτό σημαίνει η ενότητα εν τη δόξη του Θεού».

Κατά την Πεντηκοστή οι Απόστολοι είδαν την δόξα του Θεού, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, που έγιναν εν Αγίω Πνεύματι και έλαβαν τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Οι Απόστολοι έλαβαν τις πύρινες γλώσσες και απέκτησαν το χάρισμα της διδασκαλίας. Ομιλούσαν στον λαό και ο λαός άκουγε στην γλώσσα του την αποκαλυπτική διδασκαλία.

«Στην Πεντηκοστή, όταν μιλούσαν οι Απόστολοι, πρώτα είχαν το χάρισμα των γλωσσών. Κατέβαινε στον κάθε Απόστολο ολόκληρη γλώσσα, η Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Μετά όμως, αποτέλεσμα αυτής της λήψεως ήταν το ότι μιλούσαν στον λαό και κήρυξαν. Ο λαός δεν είδε τις γλώσσες, αυτοί έλαβαν τις γλώσσες και μίλησαν στον λαό. Ο λαός κατάλαβε ο καθένας στην δική του διάλεκτο, ακόμα και στα αραβικά μάλιστα, αυτά που έλεγαν οι Απόστολοι. Ο καθένας στην γλώσσα του άκουγε.

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Κορινθίους: "ο γάρ λαλών γλώσση ουκ ανθρώποις λαλεί, αλλά τω Θεώ· ουδείς γαρ ακούει, Πνεύματι δε λαλεί μυστήρια" (Α΄ Κορινθίους ιδ', 2). Φαίνεται ότι και στην Πεντηκοστή δεν άκουσε κανένας το χάρισμα της γλώσσης, που έλαβε ο Απόστολος, αλλά άκουσε το κήρυγμα του Αποστόλου και κατάλαβε στην γλώσσα του».