Σήμερα γίνεται πολύς λόγος για σχέσεις, για σχέση, για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ζώντας όμως σε εποχή μιας άλλης Βαβέλ, διαπιστώνουμε ότι μιλούν για σχέσεις οι άσχετοι. Μιλούν για σχέσεις οι αδύναμοι να σχετισθούν σε μια σχέση ουσίας και μιλούν αυτοί που μόνο επιδερμικά σχετίζονται.

Ποια όμως είναι η σχέση και μάλιστα σχέση ουσίας;

Η σχέση ουσίας είναι μόνον η ΑΓΑΠΗ. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική σχέση.

Η πιο τρανή απόδειξη τής αδυναμίας σχέσης είναι η θεοποίηση αυτών που ονομάζονται «ανθρώπινα δικαιώματα». Ο καθένας διεκδικεί το «δικαίωμά» του να κάνει ό,τι απολύτως θέλει.

Επειδή δε το "θέλει", το θεωρεί καλό και δικαίωμα του, δεν υπάρχει πλέον καλό και κακό. Υπάρχει το δικαίωμά μου και επειδή εγώ το θέλω είναι «καλό».

Στην πραγματικότητα ζούμε στον απόλυτο εγωϊσμό και επί τής ουσίας στην απόλυτη μοναξιά. Ο εγωϊσμός συνιστά αδυναμία και ανικανότητα επικοινωνίας και γεννάει την επιθυμία όχι σχέσης, αλλά μόνο χρήσης τού άλλου.

Ο εγωϊσμός συνιστά την αχρήστευση τής σχέσης, τής επικοινωνίας, τής αλληλεγγύης, την αδυναμία τής θυσίας, τής θυσιαστικής προσφοράς.

Ο εγωϊσμός γεννά την ανικανότητα τής αγάπης, την ανικανότητα να αγαπάς. Με απίστευτη ευκολία ο άνθρωπος, ο άνδρας ή η γυναίκα, εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλο, αλλά και τα παιδιά τους, στο «δικαίωμα» μιας εικονικής ευτυχίας, στο «δικαίωμα» μιας απόλαυσης χωρίς την παραμικρή προσπάθεια προβληματισμού, αλλά και έννοιας για τον άλλο. Δεν υπάρχει πλέον, παρά το απόλυτο εγώ.

Στην Εκκλησία όμως μιλάμε για άλλα δικαιώματα. «Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματα Σου» λέμε στη δοξολογία προς το Θεό.

Δεν μιλάμε για τα δικά μας δικαιώματα, αλλά για τα δικαιώματα τού Θεού. Αυτό φαίνεται περίεργο για το σημερινό άνθρωπο που βλέπει και κρίνει επιδερμικά.

Ποιο όμως είναι το δικαίωμα τού Θεού που ζητάμε να γίνει;

Το δικαίωμα τού Θεού είναι η αγάπη. Μάς το δίδαξε ξεκάθαρα. Δύο είναι οι εντολές από τις οποίες όλος ο Νόμος και οι Προφήτες κρέμονται. «Να αγαπήσεις το Θεό με όλη σου την ύπαρξη και τον πλησίον σου σαν τον εαυτόν σου». Σε αυτή την τόσο μικρή πρόταση βρίσκεται όλη η ουσία τής αγάπης. Η αγάπη είναι μια κίνηση δική μου, η οποία όμως με βγάζει από τον εαυτό μου. Μια κίνηση που στρέφεται στο Θεό και δια τού Θεού στον άνθρωπο. Αλλά αυτή η κίνηση υπάρχει μόνον όταν εγώ ζω. Όταν δεν αγαπώ δεν ζω.

Αυτή η αγάπη είναι ενιαία. Όταν όμως ο άνθρωπος «ζει» στο απόλυτο εγώ, τότε δεν ζει, δεν κινείται, δεν μπορεί να αγαπήσει. Ο εγωϊσμός αποκλείει την αγάπη. Την αποκλείει θα έλεγα εκ φύσεως. Στον εγωϊσμό ο Θεός και ο άλλος είναι η κόλαση μου και όχι η χαρά μου. Ο κάθε άλλος είναι ο εχθρός μου.

Σήμερα ο άνθρωπος διεκδικεί τα «δικαιώματά» του απέναντι και στο Θεό, αλλά και στην ίδια τη φύση, στην ίδια τη ζωή. Σήμερα διεκδικεί το «δικαίωμά» του να διαστρέψει και τη φύση και τη ζωή. Το αποτέλεσμα είναι ότι ζει στη δυστυχία. Στην απόλυτη δυστυχία.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος γίνεται προκλητικός. Προκλητικός γίνεσαι, όταν δεν νοιώθεις ασφαλής. Προκαλείς για να νιώσεις ότι υπάρχεις, ότι είσαι κάποιος. Οι διαδηλώσεις «υπερηφάνειας» είναι η πιο τρανή απόδειξη.

Βαπτίζοντας την κίνηση μου ως «υπερηφάνεια» ο πρώτος που θέλω να πείσω είναι ο εαυτός μου. Ο τίτλος είναι απόλυτα χαρακτηριστικός τής ανασφάλειας.

Ο άνθρωπος που πραγματικά αγαπά, ο άνθρωπος που νιώθει ότι δεν υπάρχει αγάπη χωρίς αλήθεια, ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί ότι μόνο η αλήθεια ελευθερώνει, δεν είναι προκλητικός.

Δεν είναι προκλητικός γιατί χαίρεται και η χαρά τον πληρώνει και τον κάνει ασφαλή. Δεν χρειάζεται την επιβεβαίωση, γιατί νοιώθει ασφαλής, πλήρης και γι’ αυτό χαρούμενος. Δεν τον νοιάζει αν ο άλλος τον απορρίπτει γιατί δεν ζει από την σάρκα τού άλλου, αλλά από το αίμα τού Θεού.

Ξέρω ότι αυτά δεν τα καταλαβαίνουν πολλοί, γιατί δεν θέλουν να τα καταλάβουν, γιατί θα καταρρεύσουν αν τα καταλάβουν.

Τα σύμφωνα συμβίωσης, δηλαδή ένας εξεζητημένος τρόπος ύπαρξης, τη στιγμή που υπάρχει ο γάμος ο πολιτικός για όσους δεν πιστεύουν, ο εκκλησιαστικός για όσους μπορούν να εμπιστεύονται και το Θεό και τους ανθρώπους, δεν φέρνουν ευτυχία, αλλά πλήξη.

Πιστεύω πως γνώρισα αρκετά τους ανθρώπους και προπαντός όχι στο προσκήνιο τής υποκρισίας, αλλά στο παρασκήνιο, όπου βιώνει κανείς τις αποτυχίες του.

Πιστεύω ότι αυτός ο «άλλος σεξουαλικός προσανατολισμός» είναι μια απεγνωσμένη προσπάθεια υπέρβασης τής πλήξης, μια απεγνωσμένη προσπάθεια μιας «άλλης εμπειρίας» που θα οδηγήσει όμως και πάλι στον απόλυτο εγωϊσμό και την απόλυτη μοναξιά.