Παραμονές Χριστουγέννων 2015 και η Ελληνική Πολιτεία θεσμοθετεί στην Βουλή της το Σύμφωνο Συμβίωσης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Ο χρόνος επιλογής για την συγκεκριμένη διαδικασία στην Βουλή των Ελλήνων δεν εκπλήσσει καθόλου. Η επιλογή αυτών των ημερών χρονοδιαγραμματικά, για την υποστήριξη και ψήφιση τέτοιων νόμων, επικοινωνιακά και σε πολιτικό επίπεδο, είναι πλέον αναγνωρίσιμη και άρα αποτυχής. Μια προσεκτική ματιά στα θεσμοθετήματα των τελευταίων χρόνων, θα αποδείξει περίτρανα ότι πάντα πριν από τις μεγάλες εορτές, η Ελληνική Πολιτεία φροντίζει να μειώσει, δοσομετρικά κάθε φορά και με απόλυτη ακρίβεια, ότι παράγει αξία, ιδανικά, ήθος. Βέβαια το αντεπιχείρημα είναι σπουδαίο. Ελευθερία έχουμε!

Αν ήμουν καλός θεολόγος θα έλεγα ότι πριν τις «μεγάλες μέρες της Εκκλησίας» κάποιους «τους καβαλά ο διάβολος στο σβέρκο» όπως λένε στο χωριό μου. Επιπρόσθετα θα έλεγα ότι ο ίδιος ο διάβολος υπαγορεύει στο αυτί του Νομοθέτη την συγγραφική σύνταξη της ανομίας και αντιποιείται την πρακτική του Αγγέλου της Αποκαλύψεως που υπαγόρευε στο αυτί του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγου και Ευαγγελιστή την συγγραφή και την σύνταξη του Ιερού Βιβλίου. Επειδή όμως δεν είμαι καλός θεολόγος και αδυνατώ να στηρίξω τέτοιες βαριές θέσεις με επιχειρήματα και αποδείξεις το αποφεύγω και επανέρχομαι στην σύνεση του μέσου νου για όλα όσα παρατηρώ και βλέπω. Απλά και ήσυχα!

Για να είμαι ξεκάθαρος, ακόμα περισσότερο, πρέπει εξ’ αρχής να πω πως είμαι ομοφοβικός. Νέα λέξη είναι στην ελληνική γλώσσα. Γιατί να μην την πω και ‘γω; Ποιος θα με εμποδίσει; Ελευθερία έχουμε! Μάλιστα η λέξη είναι τόσο νέα που μήτε σε λεξικά έχει γραφεί μήτε και το λεξιλόγιο του πιο προηγμένου υπολογιστή δεν την αναγνωρίζει. Ευτυχώς όμως μήτε αυτά εμποδίζουν τη χρήση της! Αυτό και αν είναι ελευθερία.

Αναρωτιέμαι βέβαια γιατί θα πρέπει να είμαι εγώ ο ομοφοβικός και όχι ο άλλος ετεροφοβικός(;)! Και να! Από ότι είδατε με μεγάλη ευκολία έφτιαξα και ‘γω πρώτος στο πανελλήνιο μια νέα λέξη! Ετεροφοβία!

Προφανώς το όλον πράγμα θέλει πολύ ψάξιμο. Είμαι ομοφοβικός; Και αν ναι γιατί;

Στη καθημερινότητα μου πολλές φορές βρέθηκα με ανθρώπους που δήλωναν ή είχαν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό από τον εγνωσμένο κοινωνικά. Και όμως ποτέ δεν με απασχόλησε. Η επιλογή τους ποτέ δεν έγινε εμπόδιο για μια συνεργασία, για έναν καφέ, για ένα φαγητό. Μήτε και η επιλογή τους έγινε αιτία μιας άλλης αντιμετώπισης. Κοντολογίς και χωρίς πολλά - πολλά, αυτοί οι άνθρωποι μήτε πλεονεκτούσαν σε κάτι μήτε μειονεκτούσαν σε κάτι. Ίσους και όμοιους τους έβλεπα.

Και ξαφνικά έρχεται το νομοσχέδιο και άθελά μου με βάζει σε μια συγκριτική διάθεση αντισταθμίσματος με έννοιες και θέσεις. Συγκριτική που ναι μεν υπήρχε, αλλά που ποτέ δεν έγινε εμπόδιο αποδοχής του πλησίον Ανθρώπου. Έτσι γέμισε η ζυγαριά με φυσικό και παραφυσικό, σωστό και λάθος, πλεονέκτημα και μειονέκτημα, κουσούρια και χαρίσματα και άλλα πολλά. Και βρέθηκα από το πουθενά να είμαι ομοφοβικός! Έγινα δηλ. «άρρωστος» χωρίς να φταίω

Και βέβαια φαντάζομαι ότι το ίδιο πρόβλημα έχουν και άλλοι. Μα το χειρότερο είναι ότι εκ του αντιθέτου, το ίδιο πρόβλημα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και οι ετεροφοβικοί άνθρωποι. Μένω όμως με την απορία πώς γίνεται ενώ βιώνεις ένα πρόβλημα (είτε ετεροφοβίας είτε ομοφοβίας) να πανηγυρίζεις για ένα νόμο που από το πουθενά σου δημιούργησε το πρόβλημα που βιώνεις! Αλλά δεν βαριέσαι. Εύκολη η απάντηση. Ελευθερία έχουμε!

Επιπρόσθετα γεννιέται και ένας νέος προβληματισμός. Αν εγώ είμαι ομοφοβικός κάποιος του ίδιου φύλου με εμένα που φοβάται να ακολουθήσει τις δικές μου επιλογές δεν είναι και αυτός το ίδιο ομοφοβικός όσο και 'γω;

Άκουσα με πολλή προσοχή, τα επιχειρήματα υπέρ του συμφώνου συμβίωσης. Είδα με μεγαλύτερη προσοχή και τις πρακτικές δημόσιας διεκδίκησης της ανάγκης ψηφίσεως του. Και πραγματικά έμεινα χωρίς επιχειρήματα ο ίδιος. Απογυμνώθηκα στην ίδια την λογική από την επίθεση που δέχθηκαν οι δικές μου επιλογές βίου. Στον παροξυσμό αυτών των διεκδικήσεων είδα και δύο παλληκάρια να φιλιούνται δημόσια μπροστά στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Καλά έκαναν. Επιλογή τους ήταν. Διαφωνώ αλλά αποδεχόμενος την ετερότητα του πλησίον Ανθρώπου δεν επιθυμώ να αντιδράσω. Εξ’ άλλου στις ανθρώπινες ζωές πάντα υπάρχουν φιλιά και ασπασμοί πολλών ειδών. Μήπως ο Ιούδας δεν έκανε το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρώπινης ιστορίας με όχημα ένα φιλί; Καλά έκαναν τα παιδιά. Επιλογή τους και την σέβομαι.

Εκείνο όμως που δεν μπορώ να σεβαστώ είναι ότι δεν με σεβάστηκαν. Δεν σεβάστηκαν την δική μου επιλογή. Δεν σεβάστηκαν αυτό που εγώ ως ανθρώπινη ύπαρξη τιμώ και επιλέγω. Δεν σεβάστηκαν τα δικά μου κίνητρα και την δική μου πορεία βίου. Δεν σεβάστηκαν τα ιερά και τα όσια που εγώ έχω θέσει στην δική μου ζωή. Δεν σεβάστηκαν τα δικά μου πιστεύματα και τα δικά μου πιστεύω. Δεν σεβάστηκαν τα σύμβολά μου και φορώντας ράσα κατέδειξαν απάνθρωπα την αμφισβήτηση τους στις δικές μου επιλογές.

Και έτσι με περίτρανη την έκφραση παρανομίας και σθεναρή την καταπάτηση υπαρχόντων νόμων διεκδίκησαν την ψήφιση ενός νόμου για την νομιμοποίηση των δικών τους επιλογών. Όμως, όταν μέσω της παρανομίας θέλεις να προκαλέσεις την παρουσία ενός νέου νόμου αποδεικνύεις το «παράνομο» των διαθέσεων σου. Θα με ρωτήσει κάποιος γιατί τα λέω αυτά; Απαντώ. Οι υπάρχοντες νόμοι αναφέρονται και στην δίωξη αυτών που προσβάλουν σύμβολα, και στην δίωξη αυτών που αντιποιούνται στολής, και στην δίωξη αυτών που αντιποιούνται θρησκευτικούς λειτουργούς. Παρόλα αυτά, με τρείς βεβαιωμένες εκ προθέσεως παρανομίες και μέσω τριών εκ προθέσεως μη νόμιμων πράξεων, τα παλληκάρια αυτά αιτήθηκαν με τον τρόπο τους την παρουσία ενός νέου νόμου. Παραλογισμός. Ο μεγαλύτερος παραλογισμός βέβαια είναι ότι οι παρανομίες συντελέστηκαν υπό το κατά τα άλλα άγρυπνο βλέμμα των τηρητών του νόμου οργάνων, τα οποία παρείχαν και την υποστήριξή τους στην τέλεση των αδικημάτων. Η νέα αρχή δικαίου ότι παρανομώ σε κάτι για νομιμοποιήσω κάτι άλλο είναι παγκόσμια πρωτοτυπία στην χώρα μας.

Δεν θα με τρομάξει όμως η παρανομία για να αποδεχθώ αυτά τα δύο παιδιά μαζί με τις επιλογές τους. Μήτε και η νέα νομιμότητα θα με οδηγήσει να στο να τα αποδεχθώ περισσότερο. Παραμένω στην ομοφοβία μου και υποστηρίζω εγώ ο ομοφοβικός την απεγνωσμένη προσπάθεια των ετεροφοβικών να καταφέρουν αυτό που θέλουν. Επιλογή τους. Επιλογή μου.

Το αμέσως επόμενο που με τρόμαξε και εδραίωσε μέσα μου την ομοφοβικότητα ήταν ο ακτιβιστικός όπως χαρακτηρίστηκε χαρακτήρας της πράξεως, και η ακτιβιστική διάθεση της ενέργειας. Εδώ μάλλον το χάσαμε τελείως το παιχνίδι με την λογική. Ο ακτιβισμός στην ουσία του είναι αντισυστημικός. Βρίσκεται πάντα στο απέναντι όριο του συστήματος. Γι' αυτό παγκόσμια αναγνωρίστηκαν ως οι μεγαλύτεροι ακτιβιστές πρόσωπα όπως ο Μαχάτμα Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο Τζον Λένον κ.α. Πραγματικά πρώτη φορά είδα ακτιβιστική ενέργεια να επιχειρεί να θέσει εντός του συστήματος τους ακτιβιστές μιας «ακτιβιστικής πράξης». Και τι πράμα ακτιβισμός είναι αυτός που αντιστέκεται σε ένα σύστημα με στόχο να γίνει σύστημα; Τούτο μήτε που το έχω καταλάβει και μήτε που θα το καταλάβω ποτέ.

Και επιτέλους το σύμφωνο συμβίωσης προχώρησε και είναι νόμος του κράτους. Με όλους τους παραπάνω τρόπους έγινε νόμος. Και ‘γω ο ομοφοβικός τον σέβομαι και τον τιμώ πλέον ως γέννημα μιας δημοκρατίας. Τώρα το πρόβλημα των υπερασπιστών αυτού του νόμου απέκτησε άλλη προοπτική. Την τεκνοθεσία. Νέα λέξη και αυτή. Καινούργια πλαστικότητα στην γλώσσα. Κανένα λεξικό δεν την καταγράφει. Κανένας υπολογιστής δεν την αναγνωρίζει. Τεκνοθεσία. Δηλαδή; Δηλαδή παρουσία τέκνου σε ζεύγος γονέων άνευ προσδιορισμού μητέρας και πατέρα. Δηλαδή κατ' επέκταση υβρίδιο ανθρώπου.

Και θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να το σεβαστώ και αυτό. Τσαλακώνοντας και πάλι τις δικές μου αξίες, τα δικά μου ιδανικά, τις δικές μου αρχές θα πρέπει να αποδεχθώ το θάνατο της μητρότητας και της πατρότητας και να υποκλιθώ στον γονέα Α και στο γονέα Β μιας νέας «οικογένειας». Και πρέπει να το κάνω για γλιτώσω από την γκετοποίηση της ομοφοβίας μου. Το ακόμα χειρότερο ίσως είναι ότι πρέπει να το αποδεχθώ με υποστηρίξεις ακόμα πιο παράνομες από αυτές που ήδη είδα.

Γίναμε λέει Ευρώπη. Άλλο πράγμα. Και από την απλή οικονομική συνεργασία μπερδέψαμε τα κεφάλια μας και συνεργαζόμαστε σε κάθε παραλογισμό έχοντας εγκαταλείψει κάθε λογική. Γίναμε Ευρώπη. Ίσως βολεύει. Όμως ότι βολεύει δεν είναι πραγματικότητα ουσίας, αλλά στάση βολέματος και τούτο είναι και απάνθρωπο και συστημικό και εξ’ ορισμού ανελεύθερο. Αλλά δεν πειράζει. Το επιχείρημα ακόμα στέκεται όρθιο. Ελευθερία έχουμε! Ψευδή ελευθερία, αλλά και βολεμένη!

Από την άλλη είδα να αντιδρούν μεμονωμένα τιμητές του ράσου. Άλλοι ακραίοι και άλλοι μετριοπαθέστεροι. Ευτυχώς κάποιοι ουσιαστικοί. Δεν θα πω τίποτα. Απλά θα θέσω το γενικό κανόνα. Οι ακραίοι είναι των άκρων. Οι μέτριοι είναι της μετριότητας. Οι ουσιαστικοί είναι της ουσίας.

Κανονικά θα έπρεπε να σχολιάσει κάποιος και την στάση των πολιτικών μας. Από τον Πρωθυπουργό ως τον τελευταίο βουλευτή. Εξαιρώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για λόγους αρχής ώστε να είναι ο λόγος μου νόμιμος.

Οι πολιτικοί μας δεν θα τύχουν του σχολιασμού μου. Είναι βασική αρχή να μη χτυπάς τον αδύναμο. Και οι πολιτικοί μας είναι ισχνοί με τις ιδιότητες του νερού: άχρωμοι, άοσμοι, άγευστοι. Τι άλλο να τους προσθέσεις; Απαλλάσσονται!

Όσο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σχόλιο δεν χωρεί ή μη μόνο παράκληση: Κύριε Πρόεδρε, είναι καιρός πλέον να βρεθεί ένας Πρόεδρος που αρνούμενος να υπογράψει νομοθέτημα θα αναπέμψει στην Βουλή εκ νέου. Στα καθήκοντά Σας είναι και αυτό! Πιστέψτε με, ότι θα υπερασπιστείτε την Δημοκρατία στο ακέραιο! Δεν υπογράφουμε ότι βρίσκεται μπροστά μας….

Πιέζομαι να μη μιλήσω ως θεολόγος. Η σιωπή είναι βαθειά Θεολογία. Αλλά αδύναμος για τόσο βαθειά νερά θα πω μόνο τούτου. Δεν θέλω να παραγγείλω μετάνοια. Αδυνατώ λόγω αποτυχίας σε αυτό το πεδίο να παραγγέλνω τρόπους βίου που ακόμα τους επιδιώκω. Παραγγέλνω όμως παραμονή στην Εκκλησία. Όχι στον προαύλιο χώρο. Μέσα. Πάνω στην Αγία Τράπεζα. Εκεί που όλοι μαζί δίνουμε το μοναδικό φιλί στον Χριστό, και τον προδίδουμε όλοι μαζί, και τον αναγκάζουμε να σταυρώνεται και Εκείνος αδιάκριτα δέχεται να λυτρώνει και να ελεεί τις παρουσίες μας από το ενοχικό φιλί της προδοσίας, χαρίζοντάς μας την Βασιλεία Του. Αυτό είναι νόμος Αγάπης. Δεν είναι η αγάπη νόμος από μόνη της. Στο όνομα της αγάπης οι άνθρωποι σφάξαμε τον συνάνθρωπο πολλές φορές. Σε αυτή την αγιασμένη Αγάπη της Κοινωνίας του Θεού αίρονται οι ανθρώπινοι νόμοι. Δεν χρειάζονται ίσως. Όταν η χάρις του Θεού μας αγγίζει, οι σκιές του νόμου είναι άχρηστες. Στο όριο αυτό θα διαπιστώσει κάποιος ότι μπορεί να παραμένει Άνθρωπος χωρίς ταμπέλα.

Η παλιά ελληνική γλώσσα, και όχι αυτή η μοντέρνα πλαστελίνη ορίζει πολύ δυνατά και ωραία το ΝΟΜΙΜΟΝ. Η ίδια η λέξη είναι καρκινική γραφή. Είτε από την αρχή την διαβάσεις είτε από το τέλος το νόμιμον παραμένει νόμιμον και δεν επιδέχεται ουδεμίας αλλοιώσεως. Αυτό ας είναι μόνιμος προβληματισμός στο άδειασμα που επέρχεται.