Εριντού (ή Εριδού)

• Γενικά
• Στρωματογραφία
• Βιβλιογραφία

Τοποθεσία:

Δίπλα στην Ούρ.

Σημασία:

Η πρώτη πόλη τών Σουμερίων, και η παραδοσιακή πατρίδα τού Αδάπα (Αδάμ), και τού αγαθού θεού τών υδάτων Ένκι-Έα, τού οποίου διατηρούνται ακόμα ίχνη τού πύργου τού Ναού του.

Αρχή:

Ήταν η πρώτη περιοχή που σχηματίστηκε στη Μεσοποταμία από τις προσχώσεις τών τεσσάρων ποταμών.

Η Εριντού, από απλός οικισμός, χτίστηκε από τους πρώτους Ουμπαϊδινούς, κατά το 5.400 π.Χ., και κατοικείτο τουλάχιστον ως το 3.600 π.Χ.

Έκταση:

Την περίοδο Ουμπαϊντ, είχε έκταση 100 στρεμμάτων.

Πληθυσμός:

Έφθασε 4.000 κατοίκους.

Θρησκεία:

Από την αρχή λατρευόταν ο Ενκί, (Θεός τής γης και τών γλυκών υδάτων), όπως φαίνεται από τα λείψανα ψαριών στον πρώτο τους ναό, ακόμα και πολύ πριν υπάρξουν γραπτά κείμενα.

Ιστιοπλοϊα:

Πρόπλασμα που βρέθηκε σε τάφο τών τελευταίων Ουμπαϊντινών χρόνων στην Εριντού, αντιπροσωπεύει το αρχαιότερο γνωστό ιστιοφόρο.

Περίοδος Ουμπαϊντ:

Η Εριντού δεν έχει άλλες τεχνοτροπίες κεραμικής αρχαιότερες ή σύγχρονες με την Ουμπαϊντ, αλλά μόνο μεταγενέστερες.

Στρωματογραφία

Κάτω από 17 μεταγενέστερα στρώματα, στο στρώμα ΧVI ανακαλύφθηκε ο αρχαιότερος Ναός, λίγο μετά το 5.000 π.Χ., αφιερωμένος στον Ενκί τον θεό τών υδάτων. Είχε ένα απλό ιερό με μία αίθουσα και διακοσμημένη πρόσοψη. Το λατρευτικό ιερό, ήταν 4Χ4 μέτρα, με τριμερή διάρθρωση - χώρο εισόδου (προθάλαμο), κυρίως ναό και ιερό χώρο, βωμό και τράπεζα προσφορών - σχήμα που διατηρήθηκε κατά βάσιν αναλλοίωτο και στους μεταγενέστερους ναούς τής Μεσοποταμίας. (Κόρπους Νο 5: σ. 44).

Έξω από τους περιβόλους τού ναού βρισκόταν το νεκροταφείο, αποτελούμενο από απλούς τετράγωνους τάφους επενδεδυμένους με λασπότουβλα. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι απουσιάζουν ταφές πολυτελώς κτερισμένες, υποδηλώνει εμμέσως την απουσία κοινωνικής διαστρωμάτωσης. (Κόρπους Νο 5: σ. 44).

Τουλάχιστον δεκαέξι αλλεπάληλα λείψανα ναών ανήκαν και αυτά στην περίοδο Ουμπαϊντ.

Στο στρώμα VΙΙ, κτίστηκε ένας άλλος ναός αφιερωμένος στον Ενκί, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά τον τύπο τών Σουμεριακών ναών, με πολύθυρες αίθουσες, χαρακτηριστική τάξη και μικρές διαστάσεις. Η τοποθέτηση τού ναου VΙΙ τής Εριντού πάνω σε εξέδρα, (πιθανόν λόγω αρχαιοτέρων μπάζων, ή πλημμυρών, ή για να φαίνεται από μακρυά), αποτελεί ακόμα ένα χαρακτηριστικό που θα υιοθετηθεί από όλη τη μεταγενέστερη θρησκευτική αρχιτεκτονική τών Σουμερίων. (Κόρπους Νο 5: σ. 45).

Βιβλιογραφία

Ιστορία Α΄ Λυκείου σελ. 18, έκδ. 1992.

Ιστορία τής ανθρωπότητας τής Ουνέσκο, Τόμος 1, σελ. 205,328,307.

Παγκόσμια Ιστορία Τάιμ Λάιφ, Τόμος 1, σελ. 104.