Η πολιορκία τής Ιερουσαλήμ το 66 μ.Χ.

  Ζούσε ακόμα η γενιά για την οποία είχε προφητεύσει ο Χριστός ότι θα έβλεπε το τέλος τής Ιερουσαλήμ και τού ναού της, όταν ξέσπασε η επανάσταση τών Ιουδαίων. Σε τρεις μόνο μήνες από την αρχή τής επανάστασης, πριν από το τέλος του 66 μ.Χ., ο Ρωμαίος έξαρχος της Συρίας, Κέστιος Γάλλος, συγκέντρωσε την δωδέκατη λεγεώνα του Ρωμαϊκού στρατού, μαζί με σημαντικές βοηθητικές δυνάμεις.  Η αποστολή τους ήταν να καταστείλουν την εξέγερση και να τιμωρήσουν τους ενόχους.

Αφού κατέστρεψαν τα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, οι άντρες του Κέστιου στρατοπέδευσαν γύρω από την περιτειχισμένη πόλη και την πολιόρκησαν. Χρησιμοποιώντας μια τακτική που ονομαζόταν τεστούντο (Χελώνα), οι Ρωμαίοι με επιτυχία ένωναν τις ασπίδες τους κάνοντας τες να μοιάζουν με καβούκι χελώνας για να προστατευτούν από τον εχθρό. Επιβεβαιώνοντας την επιτυχία αυτής της τακτικής, ο Ιώσηπος δηλώνει: «Τα βέλη που τους έριχναν έπεφταν και γλιστρούσαν χωρίς να τους κάνουν κανένα κακό· έτσι οι στρατιώτες υπέσκαψαν το τείχος χωρίς να τραυματιστούν οι ίδιοι, και ετοίμασαν τα πάντα για να βάλουν φωτιά στην πύλη του ναού».

Οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν στην πόλη απ' όλες τις πλευρές και μάλιστα στη διάρκεια της γιορτής της σκηνοπηγίας, έφτασαν στο σημείο να υποσκάψουν τα βόρεια οχυρωμένα θεμέλια του ναού.

Ξαφνικά, ο Γάλλος απέσυρε τα στρατεύματα του και, για λόγους που δεν είναι σαφείς, εγκατέλειψε την Ιουδαία. «Αν συνέχιζε για λίγο ακόμη την πολιορκία, θα είχε καταλάβει αμέσως την Πόλη», έγραψε ο αυτόπτης μάρτυρας Ιώσηπος.

«Τότε ήταν που ο Κέστιος... ανακάλεσε τους στρατιώτες του από εκεί…  Αποσύρθηκε από την πόλη, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος» γράφει ο Ιώσηπος. Οι Ιουδαίοι ενθουσιασμένοι από τη σκέψη ότι είχαν νικήσει καταδίωξαν τους Ρωμαίους (Ιώσηπος «Πόλεμοι των Ιουδαίων» ΙΙ, ιθ΄ 5-7). Οι επιθέσεις τους ανάγκασαν τους υποχωρούντες Ρωμαίους να εγκαταλείψουν τον όγκο των εφοδιοπομπών τους και τον βαρύ πολιορκητικό εξοπλισμό τους. Οι Ιουδαίοι γεμάτοι χαρά, πεπεισμένοι ότι ο Θεός τους ελευθέρωσε, έκοψαν νομίσματα που έφεραν επιγραφές, «Η Αγία Ιερουσαλήμ».

Απ' ό,τι φαίνεται, οι Ιουδαίοι πίστευαν πως ο Θεός θα ευλογούσε την εξέγερση τους κατά της Ρώμης. Όπως εξηγεί Η Παγκόσμια Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια: "Ο φανατικός  ζήλος των  Ιουδαίων στο  Μεγάλο Πόλεμο εναντίον της Ρώμης (66 - 73 μ.Χ.) ενισχυόταν από την πεποίθηση τους ότι η Μεσσιανική εποχή ήταν πολύ κοντά".

Οι Χριστιανοί όμως περίμεναν ακριβώς μια τέτοια ευκαιρία, ώστε να υπακούσουν την εντολή του Χριστού: «Όταν δείτε την Ιερουσαλήμ περικυκλωμένη από στρατόπεδα, τότε να ξέρετε ότι πλησίασε η ερήμωσή της. Τότε όσοι είναι στην Ιουδαία ας φεύγουν στα βουνά, και όσοι είναι μέσα της ας αναχωρήσουν, και όσοι είναι στην ύπαιθρο ας μην εισέλθουν σε αυτήν, επειδή αυτές είναι ημέρες εκδίκησης, ώστε να εκπληρωθούν όλα τα γραμμένα». (Λουκάς 21/κα΄ 20-22)

Οι Χριστιανοί δεν μπορούσαν να βγουν από την Ιερουσαλήμ όσο υπήρχαν γύρω στρατεύματα. Επωφελήθηκαν λοιπόν από την αιφνίδια, ανεξήγητη αναχώρηση, και έφυγαν γρήγορα από την πόλη και τη γύρω περιφέρεια της Ιουδαίας, και γλίτωσαν το θάνατο ή την αιχμαλωσία, όταν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα επέστρεψαν το 70 μ.Χ. κάτω από τον Στρατηγό Τίτο και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ.

Σύμφωνα με τους πρώτους εκκλησιαστικούς ιστορικούς, τον Ηγήσιππο, τον Ευσέβιο και τον Επιφάνειο, οι Ιουδαίοι Χριστιανοί κατέφυγαν πέρα από τον Ιορδάνη στην Πέλλα.

  Ενώ οι Χριστιανοί ήταν εκτός κινδύνου στην Πέλλα όπου κατέφυγαν, ο Αυτοκράτορας Νέρων  διόρισε τον Στρατηγό Βεσπασιανό να συντρίψει την Ιουδαϊκή επανάσταση. Ο Βεσπασιανός βοηθούμενος από τον μεγαλύτερο γιό του, τον Τίτο, εξώρμησε με δύναμη 60.000 ανδρών. Κατεύθυνε τις λεγεώνες του εναντίον των πόλεων της Γαλιλαίας, συναντώντας άγρια αντίσταση. Οι πόλεις κυριεύθηκαν, και έγινε μεγάλη σφαγή.

  Τα όσα συνέβησαν στις Ταριχείες και στα Γάμαλα δίνουν μια εικόνα του τι έγινε σε ολόκληρη τη χώρα. Στις Ταριχείες που είναι στην ακτή της Θάλασσης της Γαλιλαίας, πάνω από 6.000 Ιουδαίοι χάθηκαν στη μάχη. Οι επιζώντες κακοποιήθηκαν χωρίς έλεος. Οι «γέροι και οι άχρηστοι» που ανέρχονταν σε 1.200 εκτελέσθηκαν. Πάνω από 30.000 πουλήθηκαν σαν σκλάβοι και 6.000 από τους πιο εύρωστους νέους στάλθηκαν να εργαστούν για τον Νέρωνα σκάπτοντας τον Ισθμό της Κορίνθου. Στα Γάμαλα, όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική για τους Ιουδαίους, πολλοί άνδρες έριχναν τις συζύγους και τα παιδιά τους και πηδούσαν και οι ίδιοι από τα τείχη της πόλεως. Πάνω από 5.000 άτομα  χάθηκαν έτσι στις βαθιές τεχνητές χαράδρες που ήταν από κάτω. Άλλα 4.000 άτομα σφάχτηκαν από τους Ρωμαίους.

Στο μεταξύ, στην ίδια την Ιερουσαλήμ, είχε ξεσπάσει εμφύλιος μεταξύ αντιμαχόμενων φατριών, για τον έλεγχο τής εξουσίας. Μια κατάσταση που έμεινε ίδια ως την επιστροφή τών Ρωμαϊκών στρατευμάτων.

Μεταγραφή: Θανάσης Αναστασίου