Προλεγόμενα

Συνεχίζουμε το ξεσκέπασμα ανιστόρητων μύθων από ιστοσελίδα που κινείται φανατικά ενάντια στην ελληνική ιστορία. Τον διαχειριστή της τον ονομάσαμε σμερδιάκωφ χρησιμοποιώντας τα πρώτα γράμματα του ψευδωνύμου που χρησιμοποιεί ο ίδιος. Όπως είπαμε στο εισαγωγικό μας άρθρο, χρησιμοποιούμε μια παραλλαγή του παρωνυμίου του για να μην λάβει -μέσω αναζήτησης- επισκεψιμότητα από εμάς η ιστοσελίδα του, ενώ η κατάληξη -ωφ ταιριάζει απόλυτα με τις φιλοσλαβικές και φιλοβουλγαρικές τάσεις που εμφανίζουν τα κείμενα του.

Θα δούμε σήμερα μερικά από τα σημεία ταύτισης του με την ιδεοληψία των λεγόμενων αποδομητών της ιστορίας και ειδικότερα αυτά που αφορούν την ελληνική (εθνική) επανάσταση του 1821.

 

1. Το όραμα του Ρήγα για Ελληνικό εθνικό κράτος

Εάν υπάρχει οποιαδήποτε δόση αλήθειας στο ρητό… «θα τρίζουν τα κόκκαλα του», τότε αυτό ακριβώς θα συμβαίνει με τον δύστυχο Ρήγα Φεραίο, που σίγουρα δεν περίμενε ότι θα τον διέσυραν κάποτε ως δήθεν οπαδό του σύγχρονου κεφαλαιοκρατικού ιδεολογήματος του «πολυπολιτισμού».

Ο Ρήγας, όπως θα δούμε στο Σύνταγμα του, εδραίωνε το κράτος του στη βάση της εθνικής ταυτότητας. Ένα εθνικό κράτος προσφέρει φυσικά όλα τα δικαιώματα συνύπαρξης και ανεξιθρησκίας, αλλά ως σύστημα δουλεύει σωστά μόνο αν το υποκείμενο αποδεχθεί τον μονοπολιτισμικό άξονα συμβίωσης που προτείνεται.

Στον αντίποδα του εθνικού κράτους βρίσκεται το ιδεολόγημα του «πολυπολιτισμού». Η προβληματική αυτή «κοινωνική» θεωρία εμφανίστηκε λόγω του ανταγωνισμού της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και των απαιτήσεων για φτηνά εργατικά χέρια. Καθώς το ένστικτο της απληστίας προηγείται της λογικής, δηλαδή μιας κατά περίπτωση σχεδιασμένης μεταναστευτικής πολιτικής, επικράτησε η εντελώς ανεδαφική άποψη ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα είχε τη δύναμη να ενσωματώσει μεγάλους αριθμούς διαφορετικών ανθρώπων σε ελάχιστο χρόνο.

Όμως η αποτυχία ήταν δεδομένη, αφού τα λόγια και οι θεωρίες δεν αρκούν για να λύσουν ως διά μαγείας τις συγκρούσεις μεταξύ τεράστιων πολιτισμικών ομάδων που αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά το οικογενειακό ή το αστικό δίκαιο, την πολιτική οργάνωση ή την κοινωνική θέση της γυναίκας και του παιδιού. Οπότε, το ιδεολόγημα του «πολυπολιτισμού» που συνοδευόταν και από μια υποκριτική αγαπολογία, ήταν η προσπάθεια της οικονομικής ελίτ να νομιμοποιήσει ένα σύστημα εκμετάλλευσης εκατομμυρίων ανθρώπων ως φτηνό εργατικό δυναμικό.

Το χειρότερο απ’ όλα όμως παραμένει η υποκρισία… Ποιον να πείσεις με φαιδρές αγαπολογίες στο εσωτερικό, όταν στο εξωτερικό συμπεριφέρεσαι σαν σταυροφόρος και βομβαρδίζεις τις χώρες προέλευσης των εργατικών σου χεριών, εκμεταλλεύεσαι τα εδάφη τους ή χειραγωγείς τους πληθυσμούς και τις κυβερνήσεις τους; Το μόνο που καταφέρνεις έτσι είναι να ριζοσπαστικοποιείς τους πάντες και να διογκώνεις τα προβλήματα.

 

Αλλά το ζήτημα αφορά και την ιστοριογραφία…

Είναι δεδομένο ότι οι οπαδοί της ιστορικής αποδόμησης και ο «πολυπολιτισμός» των οικονομικών ελίτ αντιστρατεύονται τις εθνικές συλλογικές ταυτότητες, οι μεν λόγω ιδεοληψίας κατά της έννοιας του «έθνους» γενικά, και οι δε λόγω συμφερόντων, επειδή οι εθνικές ταυτότητες βασίζονται σε μονοπολιτισμικό άξονα. Είναι όμως λυπηρό κάποιοι που αυτοδιαφημίζονται ως «αριστεροί» να υιοθετούν τα επιχειρήματα του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού με το μαφιόζικο επιχείρημα, «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι με τη στάση τους δικαιολογούν ένα σύστημα που οδήγησε στην έξαρση παθογενειών όπως η τρομοκρατία και ο ρατσισμός με απρόβλεπτες συνέπειες στο μέλλον.

Επανερχόμενοι λοιπόν στον Ρήγα, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει να τυγχάνουν ιδεολογικής εκμετάλλευσης διάφορα αποσπάσματα από το έργο του, όπως το παρακάτω από τον Θούριο που παραθέτει ο σμερδιάκωφ:

 

Με αποσπάσματα όπως αυτό, επιχειρείται συνήθως να παρουσιαστεί ο Ρήγας σαν να οραματίζεται κάποιου τύπου πολυπολιτισμό. Όμως, ακόμα και στον Θούριο που ως ποίημα έχει περιορισμένες δυνατότητες έκφρασης, είναι φανερό ότι ο Ρήγας δεν έχει κανένα τέτοιο όραμα.

Αντιθέτως, όπως βλέπουμε σε άλλους στίχους, καλεί μεν τους μαχόμενους, «στην πίστιν του καθένας ελεύθερος να ζη», αλλά ταυτόχρονα ζητά, «ψηλά στα μπαϊράκια, συκώστε τον σταυρόν», δηλ. μιλά για ένα ανεξίθρησκο αλλά μονοπολιτισμικό κράτος, και μία κοινή για όλους «πατρίδα» η οποία δεν λέγεται… ρωμέικο αλλά Ελλάδα («σας κράζει η Ελλάδα»), όνομα που από μόνο του εκφράζει έναν πολύ συγκεκριμένο πολιτισμικό άξονα.

Ακόμα πιο ξεκάθαρα φαίνονται τα παραπάνω στο Σύνταγμα του Ρήγα όπου διατυπώνεται το όραμα του λεπτομερώς.

Όπως λοιπόν και στον Θούριο, έτσι και στο Σύνταγμα του Ρήγα υπάρχουν αναφορές σε εθνοτικά υποκείμενα (παρατηρούμε ότι οι «Ρωμιοί» του Θούριου δεν είναι άλλοι από τους «Έλληνες» του Συντάγματος) :

[ Στάθης Εμμανουήλ, «Το Σύνταγμα και ο Θούριος του Ρήγα», Αρμός, Αθήνα 1996,  σελ.  199 ]

 

Όμως, οι εθνοτικές αναφορές δεν θα πρέπει να μας παρασύρουν σε πλασματικά συμπεράσματα. Στόχος του Ρήγα ήταν ένα καθαρά εθνικό κράτος και μια ελεύθερη χώρα που μπορούσε να προσφέρει ανεξιθρησκία και δικαιώματα στις διάφορες εθνοτικές ομάδες, η λειτουργία όμως του κράτους θα είχε ως κεντρικό εθνικό και θρησκευτικό άξονα την Ελληνική και Χριστιανική και μάλιστα Ορθόδοξη ταυτότητα, όπως σημειώνει στον «Ύμνο Πατριωτικό», (στροφή 13):

 

[ Κιτρομηλίδης Πασχάλης, «Ρήγα Βελενστινλή απάνθισμα κειμένων», εκδ. Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 1998,  σελ.  141 ]

 

Η πορεία του κράτους που οραματίστηκε ο Ρήγας, οδηγούσε σε βάθος χρόνου και με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη ενσωμάτωση των εθνοτικών ομάδων στο νέο κράτος αφού τα πάντα είχαν τεθεί κάτω από το όνομα Έλληνας και κάτω από την κυριαρχία της ελληνικής γλώσσας:

 

[Στάθης Εμμανουήλ, «Το Σύνταγμα και ο Θούριος του Ρήγα», Αρμός, Αθήνα 1996, σελ. 183-224  (σποραδικά)]

           

Στο Σύνταγμα του Ρήγα λοιπόν δεν υπάρχει κανένας «πολυπολιτισμός». Υπάρχει ένα κράτος με ελευθερίες μεν, αλλά με κυρίαρχη ιδεολογία μονοπολιτισμική. Όλες οι επιμέρους εθνοτικές ομάδες ενσωματώνονται σε ένα έθνος και μία πατρίδα με μία σημαία, κάτω από το όνομα «Έλληνες» και «Ελληνικός λαός», υπό το πολίτευμα που λέγεται Ελληνική Δημοκρατία, με επίσημη γλώσσα σχολική και κρατική την Ελληνική και παιδεία επίσης Ελληνική.

Το σημαντικότερο είναι ότι ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα που καλείται να αντικαταστήσει ένα τυρρανικό καθεστώς, στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση των υποκειμένων. Και βλέπουμε το εντυπωσιακό, το Σύνταγμα του Ρήγα να συμπεριλαμβάνει αβίαστα Έλληνες, Αρβανίτες, Βλάχους, Σλάβους κάτω από το όνομα «Ελληνικός λαός» ως κάτι αυτονόητο. Κατά συνέπεια, το φιλελεύθερο πνεύμα του Ρήγα μας εγγυάται πως οι περισσότερες από τις αναφερόμενες εθνοτικές ομάδες που ήταν πρόθυμες να πολεμήσουν στην Επανάσταση (κυρίως οι Χριστιανικές), αποδέχονταν μετά χαράς την Ελληνική Εθνική Ταυτότητα.

Αυτό αποτελεί μια αλήθεια αρκετά επώδυνη για τους αδίστακτους παραχαράκτες (π.χ. Λιθοξόου, Κωστόπουλος κ.ά.) και τα φερέφωνα τους που είτε συνειδητά, είτε στο όνομα μιας δήθεν «προοδευτικότητας», προσπαθούν αναδρομικά να εμφανίσουν φαντασιακές εθνοτικές ομάδες που μέσα από αιώνες ιστορίας και ζύμωσης ενσωματώθηκαν ελεύθερα στην Ελληνική Εθνική Ταυτότητα.

 

Υπάρχει όμως κάτι ακόμα που πρέπει να επισημάνουμε. Ο Ρήγας αντιλαμβανόταν την ύπαρξη ελληνισμού όχι μόνο στην αρχαιότητα αλλά και στο βυζάντιο. Στη μεγάλη δωδεκάφυλλη «Χάρτα της Ελλάδος», στο πρώτο φύλλο της οποίας βλέπουμε την «Επιπεδογραφία της Κωνσταντινουπόλεως», κοιτώντας στη δεξιά πλευρά του χάρτη και προς τα κάτω, το τελευταίο νόμισμα έχει τη βυζαντινή μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου συνοδευόμενη από την χαρακτηριστική έκφραση, «και εδουλώθημεν»! Το ρήμα «δουλώ» τίθεται στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο και διατυπώνει ευθέως προγονική σχέση ανάμεσα στον βυζαντινό και τον νεώτερο ελληνισμό:

 

[ «Χάρτα της Ελλάδος εν η περιέχονται αι νήσοι αυτής και μέρος των εις την Ευρώπην και Μικράν Ασίαν κ.λπ.», βλ. Ψηφιοθήκη ΑΠΘ, αρχείο: ‘’001.pdf  [3.2 MB]’’. Βλ. και Καραμπελιάς Γιώργος, «Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή», Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2011, σελ. 56 ]

 

Στο Σύνταγμα του Ρήγα λοιπόν βλέπουμε δύο σημαντικά πράγματα:

1) Πριν καν υπάρξει δυνατότητα μαζικής εκπαίδευσης του λαού από τους μορφωμένους λογίους, υπήρχε ελληνική εθνική ταυτότητα που είχε τη δύναμη να ενσωματώσει επιμέρους εθνοτικές ομάδες.

2) Τα μηδαμινά ποσοστά εγγράμματου λαού στην εποχή του Ρήγα μας βεβαιώνουν ότι η εθνική ταυτότητα δεν είχε ανάγκη από την οργανωμένη κρατική παιδεία για να υπερισχύσει. Κατά συνέπεια, οι λόγιοι της Τουρκοκρατίας όταν μιλούσαν για ελληνισμό δεν εξέφραζαν μόνο τον… εαυτό τους αλλά γνώριζαν και τις αντιλήψεις του λαού. Αυτό θα το δούμε και παρακάτω σε μια σειρά προκηρύξεων για την έναρξη της Επανάστασης του 1821.

Σε κάθε περίπτωση καταρρίπτεται το δόλιο τέχνασμα ότι δήθεν, η χρήση εθνοτικών προσδιορισμών ή του ονόματος Ρωμιός σήμαινε άγνοια της ελληνικής συλλογικής ταυτότητας. Ο Ρήγας καλεί ανθρώπους σε θυσία της ίδιας τους της ζωής προκειμένου να ζήσουν ελεύθεροι στην Ελλάδα κάτω από το όνομα «Έλληνες» και «Ελληνικός λαός». Κανείς όμως δεν καλεί ανθρώπους σε θυσία με ένα όνομα που τους είναι… άγνωστο ή αδιάφορο! Αντιθέτως, σε μια τέτοια οριακή στιγμή η λογική επιβάλλει να καλούνται οι απλοί και αγράμματοι αγωνιστές με ένα όνομα που έχει τη δύναμη να υψώσει το φρόνημα τους.

Όπως βλέπουμε λοιπόν, τα ιστορικά τεκμήρια δεν αφήνουν χώρο για τα χοντροκομμένα παραμύθια του εθνομηδενισμού…

 

2. Η Φιλική Εταιρεία ορκίζει τα (αγράμματα) μέλη της ως Έλληνες

Όπως αναφέραμε, το ποσοστό αναλφάβητων πριν και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 παίζει μεγάλο ρόλο διότι διαλύει από τα θεμέλια την αποδομητική ιδεοληψία ότι δήθεν, η ελληνική εθνική ταυτότητα ήταν ζήτημα μόρφωσης. Στο εισαγωγικό άρθρο μας είχαμε αναφερθεί σε αυτή τη θεωρία που υιοθετεί ο σμερδιάκωφ, ότι δήθεν, οι λόγιοι έμαθαν από τους Ευρωπαίους ότι ήμασταν… Έλληνες και με τη σειρά τους δίδαξαν και εμάς!

Μόνο που η θεωρία αυτή χωλαίνει ως προς το ποσοστό των εγγράμματων στην εποχή του Ρήγα, της Φιλικής Εταιρείας και της Επανάστασης που ήταν τόσο χαμηλό ώστε να αγγίζει ακόμα και… μονοψήφια ποσοστά (και δεν μιλάμε για συνολικό ποσοστό αλλά μόνο για τους άνδρες, αφού οι γυναίκες συνήθως δεν μάθαιναν γράμματα):

[Πρακτικά του Διεθνούς Συμποσίου, «Ιστορικότητα της παιδικής ηλικίας και της νεότητας», Αθήνα, 1-5 Οκτωβρίου 1984, ΙΑΕΝ-ΓΓΝΓ, αρ. 1, τόμ. Β΄, Αθήνα 1986,  σελ.  552 ]

 

Όπως βλέπουμε, το 1840, μετά από μια δεκαετία ελευθερίας, μόλις το 12,5% των ανδρών ήξερε γράμματα. Άρα, πριν την Επανάσταση, χωρίς κράτος και χωρίς μαζική εκπαίδευση, πώς διδάχτηκαν στον λαό οι έννοιες Έλληνας, ελληνισμός, ελληνικό έθνος τη στιγμή που υπήρχαν τέτοια ποσοστά αγραμματοσύνης;

Είναι ακριβώς το σημείο που καταρρέει μια θεωρία που έχει βγει από ιδεολογικό εργαστήριο χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ιστορική πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα λέει ότι ο Ρήγας καλούσε από το 1790 τον κατά 90% αγράμματο λαό να πολεμήσει ως Έλληνας και να ελευθερώσει την Ελλάδα. Πώς λοιπόν διάφοροι ιδεοληπτικοί ιστορικοί, συσχετίζουν την διάχυση προς τον λαό της έννοιας Έλληνας ή ελληνικό έθνος, με τη μόρφωση;

 

[ Νικόλαος Φ. Τόμπρος, «Η πορεία της Φιλικής Εταιρείας στη Μεσσηνία και τα μέλη της: Τεκμηριωτικές αναζητήσεις στο αρχείο Μ. Φερέτος», ΚΘ΄ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ 16-18 Μαΐου 2008, Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 75 ]

 

Τα παραπάνω χαμηλά ποσοστά εγγραμμάτων της Φιλικής Εταιρείας αποτελούν καταπέλτη κατά της ιστορικής αποδόμησης. Εάν στα 1840 έχουμε 12,5% εγγράμματους, αυτό σημαίνει ότι το 10,5% των Φιλικών της Μεσσηνίας (γύρω στα 1818) κινείται κάπου στον μέσο όρο.

Εδώ λοιπόν έχουμε μια οργάνωση που προετοιμάζει εθνικό απελευθερωτικό αγώνα, και όμως ορκίζει τα αγράμματα μέλη της στο όνομα «Έλληνας»:

 

[ Φιλήμων Ιωάννης, «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας», εν Ναυπλία 1834,  σελ.  151,156 ]

 

Όπως σημειώνει ο Φιλήμων, στον βαθμό του «ιερέα» της ιεραρχίας των Φιλικών συγκεντρωνόταν το μεγαλύτερο πλήθος των μελών της μυστικής Εταιρείας και έδιναν όρκο στο όνομα «Έλληνας». Ο όρκος δίδασκε ότι οι μόνοι γνήσιοι εκπρόσωποι των αξιών που πρέσβευε η Φιλική Εταιρεία ήταν οι… «αληθείς Έλληνες» (ούτε καν ρωμιοί)!

Πώς ήξεραν οι αγράμματοι της εποχής του Ρήγα και της Φιλικής Εταιρείας ότι ήταν και Έλληνες χωρίς να είναι μορφωμένοι;

Ακόμα περισσότερο, αν λάβουμε υπόψη τη θεωρία της αποδόμησης, θα οδηγηθούμε σε συμπεράσματα σχιζοφρενικά και θα υποχρεωθούμε να δεχτούμε ότι ο Ρήγας και οι Φιλικοί ήταν κάποιοι γελοίοι που δεν γνώριζαν τι συμβαίνει γύρω τους. Διότι, αν ήξεραν ότι μόνο το Ρωμιός ή μόνο το εθνοτικό όνομα του καθενός έχει αξία για τον λαό, αυτό θα χρησιμοποιούσαν τη στιγμή που οδεύουν σε μια Επανάσταση που θα σημάνει ελευθερία ή θάνατο για χιλιάδες εξ’ αυτών!

 

Είναι λοιπόν τραγικό ότι οι αποδομητές για να βολέψουν μια ιδεοληψία, τραβολογάνε τα ιστορικά τεκμήρια μέχρι να τα χωρέσουν μέσα στη… θεωρία τους! Όμως, η θεωρία είναι αυτή που οφείλει να προκύψει μέσα από τα τεκμήρια, και τα τεκμήρια λένε ότι ο λαός παρά τις εθνοτικές του καταβολές, μπορούσε να ξεσηκωθεί και να πολεμήσει κάτω από το συνδεδεμένο με αρχαιότητα και βυζάντιο όνομα Έλληνας, χωρίς σχολεία, χωρίς βιβλία, χωρίς Παπαρρηγόπουλο…

 

3. Η Επανάσταση του 1821 γίνεται στο όνομα της Ελλάδας και των Ελλήνων

Το τελευταίο χτύπημα στον ελληνικό εθνομηδενισμό έρχεται μέσα από τις προκηρύξεις της ελευθερίας. Οι υπόδουλοι το 1821 καλούνται να δώσουν έναν αγώνα ζωής και θανάτου όχι κάπου στο μέλλον, αλλά εκείνη τη στιγμή. Και όμως, σε όλες τις προκηρύξεις για την έναρξη της επανάστασης, όλοι οι φτωχοί και αγράμματοι κτηνοτρόφοι, ψαράδες, βοσκοί, γεωργοί, βαρκάρηδες, με ποσοστά αναλφάβητων που αγγίζουν το 90%, καλούνται με το εθνικό όνομα Έλληνες. Άσχετα με την καταγωγή τους, παλαιότεροι Έλληνες, Αρβανίτες, Βλάχοι, σλαβικής καταγωγής, όλοι πλέον είναι Έλληνες, Ελληνικό Γένος, Ελληνικό Έθνος, και μαζί με τον Ελληνικό Στόλο από τα Ελληνικά νησιά, πολεμάνε για την μητέρα Ελλάδα.

Τα τεκμήρια είναι πράγματι συντριπτικά:

 

[Δασκαλάκης Απόστολος, «Η έναρξις του αγώνος της ελευθερίας. Θρύλος και πραγματικότης», ΕΕΦΣΠΑ 12 (1961-1962), σελ. 111-119 (σποραδικά) ]

 

 

[ Δασκαλάκης Απόστολος, «Η έναρξις του αγώνος της ελευθερίας…», ό.π., σελ. 120-124 ]

 

 

[ Δασκαλάκης Απόστολος, «Η έναρξις του αγώνος της ελευθερίας…», ό.π., σελ. 125-127 ]

 

 

 

[ Δασκαλάκης Απόστολος, «Η έναρξις του αγώνος της ελευθερίας…», ό.π., σελ. 128-132 ]

 

 

[ Δασκαλάκης Απόστολος, «Η έναρξις του αγώνος της ελευθερίας…», ό.π., σελ. 132-138 ]

 

Μήπως λοιπόν οι ιστορικοί της αποδόμησης δεν γνωρίζουν τα τεκμήρια; Ασφαλώς και τα γνωρίζουν. Ποια είναι λοιπόν η πηγή του θράσους τους, ώστε να γράφουν κείμενα κόντρα στα ιστορικά ντοκουμέντα;

 

Επίλογος

Είναι τραγικό να υπάρχουν σήμερα ιστοσελίδες σαν του σμερδιάκωφ που σαν χαλασμένο γραμμόφωνο επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια παραμύθια:

 

Απορεί κανείς σε ποιον πλανήτη ζουν αυτοί οι άνθρωποι…

Είδαμε πόσες δεκαετίες πριν εμφανιστεί η «νεοελληνική εθνικιστική ιστοριογραφία» (προφανώς εννοεί τον Παπαρρηγόπουλο) υπήρχε ελληνικό έθνος συνδεδεμένο και με την αρχαιότητα και με το βυζάντιο. Πέρασαν τουλάχιστον 30 χρόνια από το 1821 πριν οργανωθεί η μαζική εκπαίδευση και εμφανιστεί το έργο του Παπαρρηγόπουλου.

Επίσης, αν και αναλύσαμε ήδη τις μαρτυρίες Κακριδή, από τα σημερινά εικονογραφημένα τεκμήρια φάνηκε ακόμα περισσότερο ότι δεν μπορούν να στηριχτούν σε αυτές οι οπαδοί της αποδόμησης. Οι μαρτυρίες Κακριδή αφορούν τον 19^ο και 20^ο αιώνα και όπως δείξαμε εμπεριέχουν επαρκείς αποδείξεις για την αντίληψη της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού. Επιπλέον, είναι φανερό ότι δεν προσφέρονται για εθνομηδενιστική ερμηνεία, αφού είδαμε ξεκάθαρα να υφίσταται ελληνικό έθνος και Έλληνες ήδη από τα τέλη του 18^ου αιώνα (και επιπλέον, οι μαρτυρίες ταύτισης αρχαίων Ελλήνων, Γραικών, Ρωμιών και νεώτερων Ελλήνων εμφανίζονται χωρίς διακοπή από τον 15^ο αιώνα).

Πώς λοιπόν να υποθέσουμε άγνοια του «Έλλην» από τις μαρτυρίες Κακριδή του 19^ου αιώνα όταν βλέπουμε τόσα τεκμήρια από τον Ρήγα, την Φιλική Εταιρεία και την Επανάσταση του 1821 να μιλούν μόνο για Έλληνες;  Πώς να υποθέσουμε άγνοια του «Έλλην» από τις μαρτυρίες Κακριδή του 20^ου αιώνα όταν την εποχή εκείνη οι πάντες ζουν σε εθνική έξαρση με Μακεδονικό Αγώνα, Βαλκανικούς Πολέμους, Μικρασιατική Εκστρατεία;

Όπως είχαμε αναφέρει, το πρόβλημα των μαρτυριών Κακριδή βρίσκεται στην αποσπασματικότητα τους που δεν μας επιτρέπει να διερευνήσουμε όλα όσα γνωρίζουν οι μάρτυρες. Παρά ταύτα όμως, από τις 85 μαρτυρίες Κακριδή, οι 70 είναι θετικές (οι αρχαίοι ήταν ήρωες, γίγαντες, δυνατοί, ικανοί τεχνίτες κ.λπ.), άλλες 10 θα τις λέγαμε ουδέτερες επειδή είναι απλά περιγραφικές χωρίς να επιτρέπουν κάποιο συμπέρασμα, και μόλις 5 μαρτυρίες έχουν κάποια αρνητική χροιά.

Με βάση τα συμπεράσματα αυτά, σε επόμενο άρθρο θα δείξουμε πώς κοροϊδεύει ο σμερδιάκωφ τους αναγνώστες του σχετικά με τις μαρτυρίες του Κακριδή!

 

Το βέβαιο πάντως είναι ότι η ιστορική αποδόμηση πηγάζει από μια δογματική και αλλαζονική «ιστοριογραφία» που αδιαφορεί για τα τεκμήρια και εκπορεύεται από ομάδες κρατικοδίαιτων πρώην εκπροσώπων της «γενιάς του Πολυτεχνείου» που απέτυχαν να σταθούν στο ύψος των νεανικών τους αξιών. Κατάντησαν λοιπόν κατόπιν εορτής να παριστάνουν τους… «αντιεξουσιαστές» των βορείων προαστίων, ελπίζοντας ότι θα ξεχάσουμε τη συμμετοχή τους στην παρακμή της ύστερης μεταπολίτευσης… Δεν μπορεί όμως να πληρώνει η ελληνική ιστορία για τις προσωπικές τους αποτυχίες και για τα ιδεολογικά φαντάσματα του παρελθόντος που τους στοιχειώνουν…

Επόμενο μέρος: Η συμφωνία ‘ητικής’ και ‘ημικής’ αντίληψης ότι τα ‘ρωμαϊκά’ στοιχεία του Βυζαντίου έχουν γραικικά/ελληνικά χαρακτηριστικά