Με μπλε θα είναι τα λόγια του Μουσουλμάνου και με μαύρο τού Σχολιαστή

Θ΄. Η Αχμαντίγια (ευδοκία) του Θεού «και επί γης ειρήνη»

Οι άγγελοι δοξάζουν την «Αχμαντίγια»

Υπάρχουν κάποια πραγματικά γεγονότα σχετικά με τη γέννηση του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) τα οποία έχουν καταγραφεί από τους Ευαγγελιστές και όπου περιγράφονται οι τρεις «μάγοι» να πηγαίνουν στον τόπο γέννησης του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) και να του προσφέρουν δώρα. Ωστόσο, δεν ξέρουμε ακριβώς τι έγινε στη συνέχεια. Αν οι τρεις «μάγοι» (μάλλον αστρολόγοι) είχαν όντως πειστεί ότι ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) είχε να επιτελέσει μια ειδική αποστολή, τότε γιατί δεν κήρυξαν γι’ αυτόν στην πατρίδα τους την Περσία? Γιατί οι Πέρσες κυνήγησαν και πολέμησαν τον Χριστιανισμό, μέχρι που τον έβδομο μ.Χ. αιώνα εξισλαμίστηκαν, όταν τα Ισλαμικά στρατεύματα εισέβαλαν στη χώρα? Δεν θέλω να αρνηθώ την επίσκεψη αυτή των τριών αστρολόγων απ’ την Περσία αλλά απλά θέλω να θέσω μόνο κάποια ερωτήματα.

Ακόμη και οι μουσουλμάνοι, έστω και υποβιβάζοντας το Χριστό σε προφήτη, θεωρούν ότι είχε να επιτελέσει μια ειδική αποστολή – την αποστολή του προφήτη. Πώς λοιπόν ο συγγραφέας μας αρνείται αυτή την πραγματικότητα;

Τι άραγε θέλει να πει εδώ; Ότι οι Μάγοι «έκαναν λάθος» που προσκύνησαν το νεογέννητο Ιησού (αναζητώντας τον μάλιστα ως «βασιλιά των Ιουδαίων», Ματθ. 2, 2); Ότι τελικά «δεν πείστηκαν» ότι Αυτός ήταν που αναζητούσαν, και γι’ αυτό «δεν κήρυξαν γι’ Αυτόν» όταν επέστρεψαν στην Περσία; Μα πώς το ισχυρίζεται αυτό, όταν οι Μάγοι όχι απλώς βασίστηκαν στην προφητεία Μιχαία 5, 1 (που προαναγγέλλει την έλευση του «άρχοντα του Ισραήλ», που η εξουσία του θα είναι αιώνια, συγκεκριμένα από τη Βηθλεέμ), αλλά και είχαν την ύψιστη τιμή να ονειρευτούν άγγελο Κυρίου, που τους προειδοποίησε να μην επιστρέψουν στον Ηρώδη, γιατί σκοπεύει να δολοφονήσει το βρέφος Ιησού;

Εξάλλου υπάρχει ένα αρχαίο χριστιανικό κείμενο, το λεγόμενο Ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Χριστού (αναφέρεται από αρχαίους συγγραφείς όπως οι Ευσέβιος, Αθανάσιος, Επιφάνιος και Χρυσόστομος, ενώ εκδόθηκε πρώτη φορά το 1697 από τον Χένρυ Σλικ, καθηγητή του Παν/μίου του Καίμπριτζ), που αφηγείται ότι οι Μάγοι, επιστρέφοντας στην Περσία, διηγήθηκαν σε όλους όσα είδαν κατά το ταξίδι τους και έφεραν μαζί τους ένα σπάργανο του Ιησού, το οποίο τους είχε δωρίσει η Παναγία Θεοτόκος, και «το τοποθέτησαν με σεβασμό ανάμεσα στους θησαυρούς τους». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (Λόγος εις την Χριστού Γέννησιν) μεταφέρει την πληροφορία ότι οι Μάγοι ανέθεσαν σε ζωγράφο, μέλος της ακολουθίας τους, να ζωγραφίσει την Παναγία με το βρέφος Χριστό (πρώτη απεικόνιση της Παναγίας Βρεφοκρατούσας) και, επιστρέφοντας στην Περσία, τοποθέτησαν αυτή την εικόνα «εν τω ιερώ αυτών». Αυτά τα γνωρίζει και ο ποιητής των Χαιρετισμών της Θεοτόκου άγιος Ρωμανός ο Μελωδός, ο οποίος γράφει ότι ο Μάγοι «επέστρεψαν εις την Βαβυλώνα… κηρύξαντές Σε, τον Χριστόν, άπασι»!

Ακόμη κι αν κάποιος (για δικούς του ιδεολογικούς λόγους) αμφισβητήσει την ιστορική αξιοπιστία όλων αυτών, δεν είναι απαραίτητο οι Μάγοι να κήρυξαν για το Χριστό στην πατρίδα τους και, ακόμη κι αν κήρυξαν, δεν ξέρουμε τι ακριβώς κατανόησαν γι’ Αυτόν – δεδομένου ότι ήταν πιστοί μιας άλλης θρησκείας και δεν ήξεραν τις προφητικές και θεολογικές ιδέες της Π.Δ.

Η αποκάλυψη της γέννησης του Χριστού στους Μάγους ήταν μια απόδειξη ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας και Σωτήρας όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από τη φυλή όπου ανήκουν, ακόμη και από τη θρησκεία, στην οποία πιστεύουν. Για το ζήτημα αυτό, καθώς και για τις μαρτυρίες σχετικά με την προσκύνηση των Μάγων στους αρχαίους αγίους χριστιανούς συγγραφείς και σε προφητείες της Π.Δ., βλ. την εξαίρετη ανάλυση του Μιχάλη Μαυροφοράκη ΕΔΩ.

Να κλείσουμε αυτή τη συζήτηση επισημαίνοντας ότι τα δώρα των Μάγων (χρυσός, λιβάνι και σμύρνα) υπάρχουν και φυλάσσονται στην ιερά μονή αγίου Παύλου, στο Άγιο Όρος (Άθως). Εκεί τα μετέφερε η ορθόδοξη χριστιανή σύζυγος του σουλτάνου Μουράτ, μητριά του Μωάμεθ Β΄ του Πορθητή, η βασίλισσα Μάρω (κόρη του βασιλιά της Σερβίας Γεωργίου), στα χέρια της οποίας ήρθαν μετά την εγκληματική άλωση της ΚΠολης από τους μουσουλμάνους Τούρκους. Στην ΚΠολη τα είχε μεταφέρει τον 5^ο αι. μ.Χ. από τα Ιεροσόλυμα ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Αρκάδιος. Στον Άθω υπάρχει εικονοστάσι μνημείο ουράνιας φωνής, που σταμάτησε τη βασίλισσα να μην προχωρήσει στα ενδότερα του Όρους (που είναι άβατο για τις γυναίκες, ως αφιερωμένο αποκλειστικά στην Παναγία), γεγονός που πιστοποιεί τη γνησιότητα των τριών δώρων.

Ένα άλλο γεγονός το οποίο θέλω να αναφέρω, αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Λουκά. Μερικοί βοσκοί πρόσεχαν τα κοπάδια τους κάπου κοντά στη Βηθλεέμ, τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ). Ξαφνικά ένας άγγελος ανακοινώνει τη γιορτή ενός «κυρίου σωτήρα» και άγγελοι εμφανίζονται στον ουρανό και τραγουδάνε μεγαλόφωνα τον ακόλουθο ύμνο:

“Δόξα στον Ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γη και στους ανθρώπους ευδοκία”  (Λουκάς, 2:14).

Αυτός ο ύμνος είναι γνωστός στα λατινικά ως «Gloria in excelsis Deo». Υπάρχουν κάποιες πολύ ωραίες διδασκαλίες στο Ευαγγέλιο του Λουκά όπως η παραβολή του καλού Σαμαρείτη, η παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου, η παραβολή του καλού ποιμένα και του ασώτου υιού, ο διάλογος με τον Ζακχαίο κ.α αλλά το πιο σημαντικό είναι ο ύμνος των αγγέλων που εξετάζουμε τώρα. Αν και ο ύμνος αυτός (όπως και τα υπόλοιπα ευαγγέλια στο μεγαλύτερο μέρος) μας παραδίδεται στα ελληνικά και όχι στην αυθεντική γλώσσα στην οποία ειπώθηκε (πιθανόν εβραϊκά ή αραμαϊκά), εντούτοις μπορούμε να αντιληφτούμε τη σημασία που έχει.

Γιατί όμως δεν γράφτηκαν τα ευαγγέλια στα εβραϊκά ή στα αραμαϊκά? Κάποιοι λένε ότι αυτό έγινε επειδή τότε η ελληνική γλώσσα ήταν η γλώσσα του εμπορίου αλλά ακόμα και αν είναι έτσι, γιατί να μη γραφτούν πρώτα στα εβραϊκά ή στα αραμαϊκά (που ήταν οι φυσικές γλώσσες του Χτιστού και των μαθητών) και μετά να αντιγραφούν στα ελληνικά? Άραγε υπήρξαν τα Ευαγγέλια κάποτε γραμμένα στη μητρική γλώσσα του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ)? Αν υπήρξαν, τότε σίγουρα η σύνοδος της Νίκαιας είναι εγκληματικά υπεύθυνοι για τι χάσιμο τους.

Άλλη μια κακοήθης συκοφαντία – λες και δεν διασώθηκαν αναρίθμητα κείμενα προγενέστερα της αγίας και πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας (με πλήθος αναφορές στα ίδια ευαγγέλια που έχουμε κι εμείς σήμερα), ούτε και η αρχαιολογική σκαπάνη ανακαλύπτει κι άλλα συνεχώς!... Η Νίκαια δεν παραχάραξε τίποτε. Τα ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά, επειδή απευθύνονταν σε ελληνόφωνους. Αυτό είναι όλο. Το κήρυγμα του χριστιανισμού όμως α) δεν περιορίζεται στα ευαγγέλια, β) έγινε σε πολλές γλώσσες, ανάλογα με το εκάστοτε ακροατήριο. Γι’ αυτό και έχουμε μεγάλη και σημαντική συρόφωνη χριστιανική γραμματεία, με μεγάλους συγγραφείς όπως οι άγιοι Εφραίμ και Ισαάκ οι Σύροι. Άραγε αυτοί πώς και δεν αναρωτήθηκαν αυτά που «αναρωτιέται» ο συγγραφέας μελετώντας την Καινή Διαθήκη;

Επιπλέον, τι τον νοιάζει σε ποια γλώσσα γράφτηκαν τα ευαγγέλια, αφού θα τα απέρριπτε έτσι κι αλλιώς, σε όποια γλώσσα κι αν ήταν γραμμένα…

Τώρα, έχουμε ένα ύμνο (ο οποίος σίγουρα τραγουδήθηκε στα αραμαϊκά ή εβραϊκά) στην ελληνική γλώσσα. Ο ύμνος αυτός περιλαμβάνει τρία μικρά κομμάτια. Το πρώτο μέρος αναφέρεται στον Θεό («Αλλάχα» στα αραμαϊκά), το δεύτερο αναφέρεται στην «ειρήνη» (στα αραμαϊκά «σλάμα») και το τρίτο αναφέρεται στην ευδοκία (στη λατινική Βίβλο γράφεται ως «μπόνα βολούντας» και στη συριακή βίβλο ως «σόβρα τάβα»). Τώρα, τι είναι αυτή η ειρήνη? Ειρήνη με γενική έννοια? Τότε γιατί ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) φέρεται να είχε πει:

“Μη νομίζετε ότι ήρθα να φέρω την ειρήνη πάνω στη γη. Δεν ήρθα να φέρω την ειρήνη αλλά μαχαίρι”  (Ματθαίος, 10:34-36)

και

“Ήρθα να βάλω στη γη φωτιά..Νομίζετε ότι ήρθα για να φέρω στη γη ειρήνη? Σας λέω πως όχι αλλά διαιρέσεις”  (Λουκάς, 12:49-53).

Δηλ. ο Μωάμεθ είναι… ειρηνιστής και ο Χριστός φιλοπόλεμος!!!... Αναφερθήκαμε διεξοδικά σ’ αυτό τον παράλογο ισχυρισμό σε προηγούμενη ενότητα. Αντιγράφω ό,τι είχαμε γράψει εκεί:

Η ειρήνη του Χριστού

Είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζεται κάποιος, ακόμη και βάσει του στίχου Ματθ. 10, 34, ότι ο Ιησούς δεν ήταν άρχοντας ειρήνης, αλλά ήταν οποιοσδήποτε άλλος, και πολύ περισσότερο ο Μωάμεθ, ο πολεμιστής και ιδρυτής της αραβικής αυτοκρατορίας, που εξάπλωσε το Ισλάμ διά της σπάθης…

Η μάχαιρα που προφητεύει ο Ιησούς δεν είναι παρά ο διωγμός των χριστιανών από τους ειδωλολάτρες συγγενείς τους. Πολλοί ειδωλολάτρες άρχοντες, ιερείς κ.λ.π. βασάνισαν και θανάτωσαν τα τέκνα τους, όταν αυτά έγιναν χριστιανοί. Γνωστά παραδείγματα ο πατέρας της αγίας Βαρβάρας και ο πατέρας του αγίου Γοβδελαά, του Πέρση πρίγκηπα. Υπάρχουν όμως πολλοί ακόμη και ασφαλώς χιλιάδες που δεν είναι γνωστοί. Ο Ίδιος ο Ιησούς λέει στους αμέσως επόμενους στίχους του κατά Ματθαίον ότι αυτή είναι η «μάχαιρα», η σύγκρουση πατέρων και τέκνων, αδελφών κ.λ.π., όπου «εχθροί του ανθρώπου είναι οι άνθρωποι του σπιτιού του».

Ο Χριστός αντιθέτως είναι «ο άρχων της ειρήνης», διότι έγινε άνθρωπος για να φέρει την καταλλαγή (= συμφιλίωση, βλ. προς Κολοσσαείς 1, 20, 22, Ρωμαίους 11, 15, Β΄ Κορινθίους 5, 18-20), δηλαδή την αποκατάσταση της ειρήνης μεταξύ Θεότητας και ανθρωπότητας, καθώς και ανθρώπου και συνανθρώπου, αλλά και ανθρώπου – κτίσης (αφού σύμπας ο κόσμος συστενάζει και συνωδίνει με τον άνθρωπο, κατά την έκφραση του αποστόλου Παύλου, προς Ρωμαίους 8, 22, περιμένοντας τη σωτηρία του)!

Η λειτουργία που τελείται εδώ και περίπου 15 αιώνες στην Ορθόδοξη Εκκλησία (και όλες τις Κυριακές του χρόνου είναι αναστάσιμη –εκτός από την Κυριακή των Βαΐων, που, μέσω της εβδομάδας των Παθών, ανοίγει το δρόμο για την πασχάλια περίοδο), αρχίζει με την προτροπή: Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, με πρώτη ευχή υπέρ της άνωθεν ειρήνης και της σωτηρίας των ψυχών ημών του Κυρίου δεηθώμεν και δεύτερη υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθίας των αγίων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως του Κυρίου δεηθώμεν – και τελειώνει με την προτροπή: Εν ειρήνη προέλθωμεν (δηλ. να αποχωρήσουμε «με ειρήνη»), πριν τη μεγάλη τελική ευχή Ο ευλογών τους ευλογούντας Σε, Κύριε…, που περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών, το ειρήνην τω κόσμω Σου δώρισε.

Ενδιάμεσα έχει πει αμέτρητες φορές ειρήνη πάσι – αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα – άγγελον ειρήνης, πιστόν (=έμπιστο) οδηγόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών, παρά του Κυρίου αιτησόμεθα (=ας ζητήσουμε από τον Κύριο) κ.τ.λ.

Όλα αυτά αναφέρονται στη φράση του Ιησού κατά το Μυστικό Δείπνο (κατά Ιωάννην 14, 27) «ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν. ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» ( = σας αφήνω ειρήνη, σας δίνω τη δική μου ειρήνη και όχι όπως δίνει ο κόσμος). Ο Χριστός είναι «η ειρήνη ημών», κατά τον απόστολο Παύλο, «καινός άνθρωπος ποιών ειρήνην» και κάνοντας όλους τους ανθρώπους, «τους μακράν και τους εγγύς», «συμπολίτας των αγίων και οικείους του Θεού» (προς Εφεσίους, 2, 13-22). Το χριστιανικό ευαγγέλιο είναι «το ευαγγέλιον της ειρήνης» (Εφεσίους, 6, 15) και η ειρήνη του Θεού είναι «υπερέχουσα πάντα νουν» (προς Φιλιππισίους, 4, 7), δηλαδή ασύλληπτη με την κοινή λογική! «Την ειρήνην και το μέγα έλεος» ζητούμε από το Θεό στη χριστιανική υμνογραφία, ενώ αμέτρητες είναι οι σχετικές αναφορές στα πατερικά και τα ασκητικά συγγράμματα.

Αναμφισβήτητα ειρηνικοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες, καθώς και στο Ισλάμ. Ωστόσο, τα κομμάτια της μουσουλμανικής διδασκαλίας, που αναφέρονται στην ειρήνη, είναι δάνεια από το χριστιανισμό. Ας δώσουμε ελάχιστα δείγματα ειρηνικών ανθρώπων (αγίων) του χριστιανισμού, οι περισσότεροι από τους οποίους έζησαν πριν το Μωάμεθ ΕΔΩ.

Πώς μπορούμε να κατακτήσουμε την ειρήνη? Την πραγματική εσωτερική μας ειρήνη? Η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Πίστη στην Απόλυτη Μοναδικότητα του Θεού (γιατί αλλιώς τι θεός θα ήταν αν υπήρχαν όντα που θα του μοιάζανε?), υποταγή (των παθών και του εγωισμού μας) στο θέλημα Του και πίστη στο ότι ο Ένας και Μοναδικός Θεός είναι Πάνσοφος, Παντοδύναμος  και ότι στα χέρια του είναι τα πάντα. Αυτός που εφαρμόζει στη ζωή του τα παραπάνω, θεωρείται μουσουλμάνος. «Μούσλιμ» είναι αυτός που μετέχει στο Ισλάμ, δηλαδή ο μουσουλμάνος που σημαίνει «Υποταγμένος (στο θέλημα του Θεού)» και «ειρηνιστής». Όπως και ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) είχε πει:

“Ευτυχισμένοι οι ειρηνιστές («οι μουσουλμάνοι») γιατί αυτοί θα ονομαστούν «παιδιά του Θεού»”  (Ματθαίος, 5:9).

[Δεν λέει «οι ειρηνιστές», πολύ περισσότερο «οι μουσουλμάνοι», αλλά «οι ειρηνοποιοί»].

Πώς λοιπόν ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) έκανε αυτές τις τόσο αντιφατικές δηλώσεις? Είναι σίγουρο ότι ο ερχομός του θα προκαλούσε διαιρέσεις (άρα λοιπόν δεν ήρθε για να φέρει ειρήνη με τη γενική έννοια). Ασφαλώς βέβαια δεν πρέπει να προκαλούμε και είναι καλύτερο για όλους να προτιμάμε την ειρήνη από τον πόλεμο αλλά μήπως με τη λέξη «ειρηνιστές» στο εδάφιο «Ματθαίος, 5:9» εννοούσε εκτός από την ειρήνη (σαν μία κατάσταση) και κάτι άλλο? Μήπως εννοούσε αυτούς τους οποίους θα ήταν πραγματικά υποταγμένοι στο θέλημα του Ενός και Μοναδικού Θεού και θα ήταν σαν συνέπεια μουσουλμάνοι (ειρηνιστές και υποταγμένοι) σ’ Αυτόν?

   “Δόξα στον Ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γη και στους ανθρώπους ευδοκία”  (Λουκάς, 2:14).

Ποιά είναι λοιπόν η ευδοκία και τι είναι αυτή η ευδοκία? Έδειξα ότι σε πολλές προφητείες η λέξη «σαλόμ» δεν έχει απλά μόνο τη σημασία «ειρήνη» αλλά τη σημασία «Ισλάμ» αλλά τι είναι η «Ευδοκία»? Στα μοντέρνα (και όχι μόνο) ελληνικά υπάρχουν οι λέξεις «ευδοκία» και «ευδοξία» όπου και οι δύο συνθέτονται από δύο στοιχεία, το «ευ» και το «δοκώ» από όπου και προέρχεται η λέξη «δόξα». Υπάρχουν δύο διαφορετικές μεγάλες εκδόσεις της Καινής Διαθήκης μεταφρασμένες από τα ελληνικά, η μία μεταφρασμένη στα συριακή και η άλλη στα λατινικά. Αυτή στα συριακά (η λεγόμενη «Αλ-Μπεσίττα») είναι παλαιότερη από αυτή στα λατινικά ενώ μέχρι τους τέσσερις πρώτους αιώνες οι δυτικοί δεν είχαν γραφές στα λατινικά αλλά απλά κείμενα στα ελληνικά (άλλωστε μέχρι το 325 μ.Χ. δεν υπήρχαν καθορισμένες γραφές). Το σίγουρο πάντως είναι ότι οι πρώτοι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν την αραμαϊκή (ή και την εβραϊκή) στις συγκεντρώσεις τους, την οποία αυτή γλώσσα είχαν υιοθετήσει και άλλοι λαοί (ακόμα και οι Αρμένιοι (και όχι μόνο) χρησιμοποιούσαν τους αραμαϊκούς χαρακτήρες πριν την εφεύρεση του δικού τους αλφαβήτου). Παρατηρούμε κάποιες όμως διαφορές ανάμεσα στα κείμενα. Για παράδειγμα στη συριακή έκδοση της Βίβλου δεν υπάρχουν τα εδάφια «Λουκάς, 22:17-19». Τα τελευταία δώδεκα εδάφια του δέκατου έκτου κεφαλαίου του δεύτερου ευαγγελίου δεν υπάρχουν στα παλιά ελληνικά χειρόγραφα κ.α. Άρα λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι σίγουρα οι πρώτοι «Χριστιανοί» δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο από τα σημερινά υπάρχοντα ευαγγέλια στα ελληνικά, προσεύχονταν στη γλώσσα τους και είχαν σαν κέντρο και σαν ουσία των κηρυγμάτων τους την «Αχμαντίγια» αλλά ποιο είναι και τι είναι η Αχμαντίγια?

Η αποστολή του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) όπως έδειξα ήταν να δείξει στους Ιουδαίους το λάθος τους να πιστεύουν στον αναμενόμενο «Μεσσία» από τη γενιά του προφήτη Δαβίδ (αλέϊχι σαλάμ) και να τους κηρύξει τον ερχομό και την εδραίωση του Βασιλείου του Θεού (το Ισλάμ) στη γη, μέσω του προφήτη του καταγόμενου από τον Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) και όχι από τον Ισχάκ (αλέϊχι σαλάμ)’ του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), του οποίου το όνομα έχει τις σημασίες «Εύδοξος», «Περικλυτός» (και όχι «Παράκλητος» όπως το έκανε η εκκλησία) κ.τ.λ.

Στη Συριακή λοιπόν μετάφραση της Βίβλου η λέξη «Ευδοκία» από το εδάφιο «Λουκάς, 2:14» έχει μεταφραστεί ως «Σόβρα Τάβα» που σημαίνει «Καλή Ελπίδα», κάνοντας έτσι ένα πολύ μεγάλο λάθος γιατί «καλή ελπίδα» είναι «ευελπιστία» ή κάπως διαφορετικά αλλά όχι «Ευδοκία».

Η ετυμολογία του «Ευδοκία».

Το «ευ» σημαίνει «καλό», «περισσότερο» κ.τ.λ, όπως ας πούμε στο «ευδοκιμώ» (υπάρχω σε αφθονία, γίνομαι αποδεκτός με ευκολία κ.τ.λ.). «εύδοξος» (πολύ γνωστός, δοξασμένος, διασημότητα κ.α.). Η λέξη «δόξα» προέρχεται και αυτή από το ρήμα «δοκώ».

Η ετυμολογία των εβραϊκών (σημιτικών) λέξεων «Μαχμάντ» και «Χίμντα».

Μόνο αν κάποιος διαβάσει τη Βίβλο από μία Ισλαμική σκοπιά θα μπορέσει να καταλάβει το πραγματικό της νόημα. Η λέξη λοιπόν «Ευδοκία» είναι η ίδια με τα εβραϊκά (σημιτικά) «Μαχμάντ», «Μαχάμοντ», «Χίμντα», «Χέμεντ» κ.τ.λ.

Α) «Χάμαντ». Αυτό το ρήμα σημαίνει «επιθυμώ», «αποζητάω», «ευχαριστιέμαι», «δοξάζω» κ.τ.λ. Μία γνωστή εντολή (από τις δέκα εντολές της Π.Διαθήκης) είναι η «Λο τάχμοντ ις ρέϊχα» (δεν θα επιθυμήσει τη γυναίκα του γείτονα σου).

Β) «Χέμεντ». Το ουσιαστικό στο αρσενικό γένος και «Χίμντα» σημαίνουν: «σφοδρή επιθυμία, επιθυμία» κ.τ.λ.

Γ) «Μαχμάντ» και «Μαχαμοντ».  Είναι μετοχές, παράγωγα από το ρήμα «χάμαντ» και σημαίνουν: «Ο πιο επιθυμητός, ο δοξασμένος, αυτός που περικλείει τη δόξα» κ.τ.λ.

Παρά τις μικρές ορθογραφικές διαφορές το αραβικό «Μουχάμμεντ» και τα εβραϊκά «Μαχμάντ» και «Μαχαμοντ», προέρχονται από την μία και ίδια σημιτική ρίζα.

Δ) Επομένως, θα ήθελα να πω ότι η λέξη «Ευδοκία» είναι σίγουρα μια κυριολεκτική αντιπροσώπευση του εβραϊκού ουσιαστικού «Χίμντα» και ότι και τα δύο σημαίνουν: «Απόλαυση», «Επιθυμία», «Δόξα», Αποδοχή» κ.α. Ανάλογο λοιπόν του εβραϊκού «Μαχάμοντ» (αλλά και του αραβικού «Μουχάμμεντ») είναι το ελληνικό: «Εύδοξος»’ ακριβώς η σημασία του ονόματος «Μουχάμμεντ» (και σε μια άλλη του μορφή «Άχμεντ»).

Όπως γράψαμε παραπάνω, καμία αποδεικτική αξία δεν έχουν οι γλωσσολογικοί συλλογισμοί, και μάλιστα όταν ακροβατούν, αναζητώντας παρεμφερείς σημασίες από τη μία γλώσσα στην άλλη. Η αλήθεια, επαναλαμβάνουμε, δεν είναι φιλολογικό θέμα – αλλιώς κάθε θρησκεία, ακόμη και δολοφονικές σέκτες, μπορούν να βρουν τέτοια ερείσματα στα γραπτά τους και στα ονόματα και τους τίτλους των ιδρυτών τους και να «αποδείξουν» ότι οι προφητείες εκπληρώνονται σ’ αυτές!…

Ωστόσο ξεχνά ο συγγραφέας ότι η φωνή του Θεού Πατέρα είπε για το Χριστό: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα»! (Ματθ. 3, 17, Μάρκ. 1, 11, Λουκ. 3, 22 – οι δύο τελευταίοι γράφουν «εν σοι ηυδόκησα», αλλά το νόημα δεν αλλάζει, γιατί είπαμε ότι οι ευαγγελιστές δεν είναι μαγνητόφωνα του Θεού). Γιατί ψάχνει λοιπόν ο συγγραφέας να βρει την ευδοκία του Θεού αλλού, όταν υπάρχει ρητή διαβεβαίωση ότι αναφέρεται στον Ιησού;

Το όνομα λοιπόν «Μουχάμμεντ» ήταν ασυνήθιστο στην αραβική χερσόνησο και πριν τη γέννηση του προφήτη, λέγεται ότι το είχαν (το όνομα αυτό) μόνο άλλα τρία άτομα. Όταν γεννήθηκε ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), ο παππούς του Αμπντουλ-Μουττάλιμπ τον κράτησε στην αγκαλιά του και ρώτησε τη μητέρα του μωρού την Άμινα τι όνομα θα έδινε στο παιδί. Εκείνη είπε «Μουχάμμεντ». Όταν ο Αμπντουλ-Μουττάλιμπ απόρησε και είπε ότι το όνομα αυτό ήταν ασυνήθιστο στους προγόνους τους, η Άμινα είπε ότι έτσι την πληροφόρησε άγγελος που είχε δει σε ένα όνειρο της όπου ο άγγελος είπε στην Άμινα ότι κάτι σημαντικό επρόκειτο να συμβεί στο νεογέννητο τότε παιδί 

(“The prophet’s biography” by Ibn Hisham).

Η ιστορία αυτή δεν είναι παρά αντιγραφή της διήγησης για τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου και του προφήτη Ζαχαρία, για τη γέννηση του Χριστού και του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου αντίστοιχα.

Η αραβική παθητική μετοχή μιας μορφής του ρήματος «Χάμμιντα» είναι «Μουχάμμεντ» και η παθητική μετοχή του εβραϊκού «Χίμμιντ» είναι «Μαχμάντ» ή «Μαχαμοντ», ο «Δοξασμένος που περικλείει τη δόξα και που δοξάζει». Με την ίδια έννοια χρησιμοποιείται στο Ιερό Κοράνι η λέξη «χάμντ» (δόξα) από την οποία προέρχεται το όνομα «Μουχάμμεντ» (και «Άχμεντ»). Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ο οποίος εδραίωσε το Βασίλειο του ΑΛΛΑΧ στη γη’ το Ισλάμ.

Τι σήμαινε λοιπόν το γεγονός που είδαν οι βοσκοί το βράδυ που γεννήθηκε ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ)? Τι σήμαιναν τα λόγια «Δόξα στον Ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γη και στους ανθρώπους ευδοκία (Λουκάς, 2:14)» που τραγούδησαν τότε οι άγγελοι που εμφανίστηκαν στον ουρανό μπροστά στους βοσκούς? Ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) σαν πρόδρομος του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είχε γεννηθεί.

“Δόξα στον Ύψιστο Θεό και το Ισλάμ να εδραιωθεί στη γη και στους ανθρώπους να διαδοθεί η Αχμαντίγια”. Να διευκρινίσω ότι με τον όρο «Αχμαντίγια» δεν εννοείται η αίρεση με το ίδιο όνομα που δημιουργήθηκε στο Πακιστάν αλλά εννοείται «η θρησκεία που θα κήρυττε ο Άχμεντ» και «Μουχάμμεντ» και «Άχμεντ» είναι δύο διαφορετικές μορφές του ίδιου ονόματος. Οι άγγελοι λοιπόν αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) έναν προφήτη που θα ήταν ο πιο υπέροχος προφήτης μετά τον οποίο θα ερχόταν ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), έναν προφήτη (τον Ιησού) του οποίου το Ευαγγέλιο θα ήταν μια εισαγωγή στο Ιερό Κοράνι.

Η ερμηνεία αυτή είναι εντελώς αυθαίρετη.

Ξεχνά εξάλλου ο συγγραφέας σε όλη αυτή τη διανοητική ακροβασία, ότι ο άγγελος είπε ότι «γεννήθηκε για σας σήμερα σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος». Σωτήρας και Κύριος, όχι «προφήτης» και «πρόδρομος» άλλου προφήτη!...

Ας υπενθυμίσουμε ότι ο άγγελος που εμφανίστηκε στον άγιο Ιωσήφ, τον αρραβωνιαστικό της Μαριάμ (αλλά όχι πατέρα του Ιησού), για να τον καθησυχάσει βεβαιώνοντάς τον ότι το παιδί της προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα και όχι από μοιχεία, ανέφερε ότι το όνομα του παιδιού πρέπει να είναι Ιησούς (=ο Θεός σώζει), γιατί «αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους» (Ματθ. 1, 18-25).

Όλα τα υπόλοιπα που αναφέρει ο συγγραφέας δεν είναι παρά «σάλτσες», με τις οποίες διανθίζει έναν αστήρικτο συλλογισμό. Σε όλη την έκταση των σχολίων μας στο παρόν βιβλίο έχουμε αναφερθεί εκτενώς στις αποδείξεις για το ότι ο Αναμενόμενος Μεσσίας (ο Χριστός) είναι Σωτήρας και όχι προφήτης. Είναι Εκείνος που θα εκπληρώσει την προφητεία Γέν. 3, 15 (θα συντρίψει το κεφάλι του όφεως και ο όφις θα του τραυματίσει τη φτέρνα – αναφορά στη σταύρωση), Εκείνος που αναφέρεται στην προφητεία του Ησαΐα, κεφ. 53, ότι θα βασανιστεί και θα σώσει τον κόσμο με το βασανισμό Του: «σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας… τραυματίστηκε για τις αμαρτίες μας… οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή… από τις αμαρτίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο…» κ.τ.λ.

Για περισσότερες λεπτομέρειες δεν έχω παρά να σας παραπέμψω στα προηγούμενα σχόλιά μας σ’ αυτό το βιβλίο.