Με μπλε θα είναι τα λόγια του Μουσουλμάνου και με μαύρο τού Σχολιαστή

Ζ΄. Η πτώση της Βαβυλώνας και ο άρχοντας της Ειρήνης

Άρμα όνων, άρμα καμηλών και η κατάκτηση

“Στη Βαβυλώνα βλέπω τραπέζι να ετοιμάζουν, να στρώνουν τα ταπέτα, να τρώνε και να πίνουν. Ξαφνικά κραυγή ακούγεται: «Άρχοντες σηκωθείτε, ετοιμάστε τις ασπίδες σας». Ο Κύριος μου είπε: «Πήγαινε βάλε έναν σκοπό για να αναγγέλλει ό,τι βλέπει» και είδε δύο αναβάτες, δύο ιππείς, αναβάτη όνου και αναβάτη καμήλας και πρόσεξε επιμελώς με πολύ προσοχή. Και φώναξε τότε ως λέοντας: «Στέκομαι στη σκοπιά όλη τη μέρα και παρατηρώ ακατάπαυστα Κύριε μου όλη τη νύχτα και ιδού, έρχονται αναβάτες δύο ιππείς». Και αποκρίθηκε και είπε: «Έπεσε έπεσε η Βαβυλώνα και κατά γης συντρίφτηκαν όλα τα είδωλα των θεών της»”  (Ησαϊας, 21:5-9).

Η λέξη «Βαβυλώνα» προέρχεται από το σημιτικό «Μπαμπ Ιλί» που σημαίνει «Πύλη των Θεών». Ήταν γεμάτη είδωλα και έπεσε και καταστράφηκαν τα είδωλα της. Τα παραπάνω λοιπόν εδάφια αναφέρονται στην πτώση της Βαβυλώνας αλλά μεταφορικά προφητεύουν τον ερχομό του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) που ήταν αυτός ο οποίος (όπως πιστεύεται) ήρθε με ένα γαϊδουράκι και του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι σαλάμ) που ήταν αυτός ο οποίος ήρθε με καμήλες (και ακόμα και σήμερα κάποιοι εχθροί του Ισλάμ τον ονομάζουν περιπαικτικά «καμηλιέρη»), απελευθέρωσε τη Μέκκα και κατέστρεψε τα είδωλα της.

Πάλι καλά που ο συγγραφέας καταδέχεται επιτέλους να αποδώσει τμήμα μιας προφητείας στο Χριστό. Δεν παραλείπει βέβαια να γράψει ότι ο Χριστός… έρχεται με όνο και ο Μωάμεθ με καμήλα!

Παραλείπει όμως ότι «ο καθήμενος επί πώλον όνου» είναι ο Βασιλεύς της Σιών! Προφητεία που εκπληρώθηκε όταν ο Ιησούς μπήκε με το γαϊδουράκι στην Σιών (Ιερουσαλήμ) την Κυριακή των Βαΐων, λίγες μέρες πριν τη σταύρωση και την ανάστασή Του.

Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) και οι πρώτοι μουσουλμάνοι ύστερα από πολύ κόπο και αγώνες, ύστερα από βασανιστήρια, δολοφονίες και κακοποιήσεις τις οποίες υπέμειναν, έφυγαν από τη Μέκκα κυνηγημένοι και κατέφυγαν στη Μεδίνα όπου οι κάτοικοι της έδωσαν στους κυνηγημένους μουσουλμάνους φαΐ, σπίτι και νερό. Λέγεται:

“Βγείτε για να συναντήσετε τους διψασμένους. Φέρτε τους νερό, φέρτε ψωμί για τους φυγάδες, εσείς που κατοικείτε στη Θαιμάν. Φεύγουν για να γλιτώσουν απ’ το ξίφος, απ’ το ξεγυμνωμένο σπαθί, από το τεντωμένο τόξο, από της μάχης την ορμή”  (Ησαΐας, 21:14-15).

Αυτό θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιουσδήποτε πρόσφυγες. Η ερμηνεία που το συσχετίζει με τους μουσουλμάνους είναι παντελώς αυθαίρετη. Σημειωτέον δε ότι και οι χριστιανοί έγιναν πρόσφυγες πάμπολλες φορές. Έχει καμιά σχέση με τη Θαιμάν το Ισλάμ; Αλλά κι αυτό ακόμη δε σημαίνει απολύτως τίποτε, διότι ένα τοπωνύμιο μπορεί να τίθεται συμβολικά σε μια προφητεία, επειδή π.χ. ένας τόπος έχει κοινά σημεία με ένα άλλο τόπο, στον οποίο θα συμβούν μελλοντικά γεγονότα (όπως η εδώ αναφορά στη Βαβυλώνα).

Και οι κάτοικοι της Μεδίνας βοήθησαν τους μουχατζιρίν (αυτούς που μετανάστευσαν στην πόλη τους) και ονομάστηκαν «ανσάρ» (οι βοηθοί). Το σημαντικό όμως είναι ότι ακριβώς ένα με δύο χρόνια μετά την εγίρα (φυγή) των μουσουλμάνων στη Μεδίνα, οι δυνάμεις των Μεκκανών και των υπόλοιπων Αράβων παγανιστών, άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα αφού πρώτα από όλα νικήθηκαν στη μάχη του Μπαντρ. Όπως και προφητεύεται:

“Και να τι μου είπε ο Κύριος: «Ύστερα από έναν χρόνο ακριβώς, όλη η δόξα του Κηδάρ θα πάρει τέλος»”  (Ησαΐας, 21:16).

Ο «Κηδάρ» είναι ο δεύτερος γιος του προφήτη Ισμαήλ (αλέϊχι σαλάμ) από τον οποίο κατάγονται οι Άραβες. Και λέγεται στο «Ησαΐας, 21:5-9»:

“..έπεσε έπεσε η Βαβυλώνα και συντρίφτηκαν τα είδωλα των Θεών της”.

Η Βαβυλώνα

Η προφητεία του αγίου και μεγάλου προφήτη Ησαΐα για την πτώση της Βαβυλώνας είναι εσχατολογική. Αναφέρεται η ίδια και στην Αποκάλυψη, όπου «βλέπουμε» την πτώση αυτή, τον καπνό της Βαβυλώνας να «ανεβαίνει στον ουρανό», και ένας άγγελος φτερουγίζει ανακοινώνοντας «έπεσεν, έπεσε Βαβυλών η μεγάλη» (Αποκάλυψη, 18, 2). Ήταν «η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της Γης» (Αποκάλυψη, 17, 4-7) και συμβολίζεται με μια πόρνη, ντυμένη στα κόκκινα, φορτωμένη κοσμήματα, που «μεθάει από το αίμα των αγίων και των μαρτύρων του Ιησού». Πρόκειται λοιπόν για μια πόλη όπου οι χριστιανοί θα υποστούν λουτρό αίματος. Η πόλη αυτή σχετίζεται άμεσα με το θηρίο με τα δέκα κέρατα και το τελικό βασίλειο του Αντίχριστου. Γενικότερα για το θέμα βλ. Αποκάλυψη, κεφάλαια 17, 18 και 19.

Σημειωτέον ότι η Μέκκα δε μπορεί να χαρακτηριστεί «μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων» απλώς και μόνο λόγω του διωγμού των πιστών του Μωάμεθ από εκεί, έστω κι αν ένας αριθμός έχασε τη ζωή του. Άλλωστε οι άγιοι στην προφητεία χαρακτηρίζονται μάρτυρες του Ιησού.

Οι παλιοί χριστιανοί πίστευαν ότι η προφητεία υπονοεί τη Ρώμη, τη μητέρα κάθε διαστροφής, όπου βασανίστηκαν και θανατώθηκαν φρικιαστικά (ως δημόσιο θέαμα) εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανοί μάρτυρες. Σήμερα όμως η Ρώμη έχει χάσει αυτό το ρόλο (της «μητέρας των πορνών και των βδελυγμάτων της γης») και τον έχουν πάρει άλλες «κοσμοπόλεις», όπως π.χ. –πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα– η Νέα Υόρκη. Ίσως η προφητεία αναφέρεται σε κάποια μελλοντική καταστροφή της Ν. Υόρκης, την εποχή του Αντίχριστου. Πάντως πρόκειται για γεγονός που σχετίζεται άμεσα με την πτώση του Αντίχριστου και την επακόλουθη δευτέρα παρουσία του Χριστού.

Είναι συγκλονιστικό το τι έγινε όταν τελικά οι μουσουλμάνοι κατέκτησαν τη Μέκκα και την απελευθέρωσαν από τα χέρια των ειδωλολατρών. Στις 10 του μήνα Ραμαδάν τον 8ο χρόνο μετά την εγίρα, βάδισε ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ενάντια της Μέκκας με 12.000 στρατό και στρατοπέδευσαν στην περιοχή “Μάρουδ-Δαχράν” 16 χμ πριν τη Μέκκα. Τελικά στις 20 του ίδιου μήνα κατέλαβαν την πόλη. Τότε ο προφήτης πήγε στην Κάαμπα με την καμήλα του και με ένα μεγάλο μπαστούνι που κρατούσε, γκρέμισε και τα 300 είδωλα που υπήρχαν έξω απ’ την Κάαμπα και αυτά που ήταν μέσα και τα έβαλε φωτιά λέγοντας: “..η Αλήθεια έχει φτάσει και το ψέμα χάθηκε γιατί το ψέμα είναι προορισμένο να χαθεί” (Κοράνι 17:81) και “..έφτασε η Αλήθεια και το ψέμα τίποτα δεν δημιουργεί και τίποτα δεν επαναλαμβάνει” (Κοράνι 34:49).

Αυτός ήταν ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που με τους δέκα-δώδεκα χιλιάδες «αγίους» του κατέλαβε την πόλη. Όπως λέγεται και στο:

“Ο Κύριος ήρθε απ’ το Σινά και ανέτειλε για τον λαό του απ’ το Σηείρ, ακτινοβόλησε απ’ το όρος Φαράν και ήρθε με μυριάδες γύρω του «αγίους», κρατώντας στο δεξί του χέρι τον Νόμο τον φλεγόμενο”  (Δευτερονόμιο, 33:2).

Επίσης εδώ η ερμηνεία που συσχετίζει τα λόγια της Βίβλου με τους μουσουλμάνους είναι παντελώς αυθαίρετη. Η αναφορά του Δευτερονομίου (αν δεν τη συσχετίσουμε μόνον με την επιστροφή των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη, αλλά τη θεωρήσουμε προφητεία) μιλάει για τον ερχομό του Κυρίου αυτοπροσώπως, όχι ενός προφήτη. Λέει: «ο Κύριος ήρθε».

Η είσοδος του Μωάμεθ και των πολεμιστών του στη Μέκκα σε καμία περίπτωση δε μπορεί να ταυτιστεί με είσοδο του Κυρίου αυτοπροσώπως – μόνο γεγονότα που σχετίζονται με το Χριστό μπορεί να αποδοθούν στον Κύριο, γιατί ο Χριστός είναι ο Κύριος. Όχι γεγονότα που σχετίζονται με το Μωάμεθ, ακόμη κι αν υποθέταμε ότι ο Μωάμεθ είναι προφήτης, πράγμα που απορρίψαμε στα σχόλιά μας εδώ και πολλές σελίδες του βιβλίου αυτού.

Εξίσου αυθαίρετη είναι η συσχέτιση, παρακάτω, των τριών τόπων, Σινά, Σηείρ και Φαράν, με το Μωυσή, τον Ιησού και το Μωάμεθ αντίστοιχα.

Επιπλέον, ο Θεός έρχεται με τους αγίους Του ειρηνικά, όχι με ξίφη, όπως ο στρατός του Μωάμεθ. Ήρθε και κατέκτησε τον κόσμο ειρηνικά, διά του αίματος των μαρτύρων Του, όχι χύνοντας το αίμα άλλων. Και υπενθυμίζω ότι πολλοί από τους μάρτυρες αυτούς βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από αιρετικούς χριστιανούς, αλλά και από τους μουσουλμάνους, που παρακάτω χωρίς ντροπή ο συγγραφέας τους αποκαλεί «ειρηνιστές». Ο Νόμος του Κυρίου είναι φλεγόμενος, γιατί ο Ίδιος ο Κύριος είναι πυρ και φως, όχι γιατί κρατάει δάδες να πυρπολήσει τις πόλεις και να κατακαύσει τους λαούς.

Τα τρία μέρη (Σινά, Σηείρ και Φαράν) συμβολίζουν τους τρεις μεγάλους προφήτες. Με το όρος Σινά συμβολίζεται ο προφήτης Μούσα (Μωυσής (αλέϊχι σαλάμ)). Το όρος Σηείρ βρίσκεται στην Παλαιστίνη και συμβολίζει τον Χριστό (αλέϊχι σαλάμ). Το όρος Φαράν βρίσκεται στα νότια της χερσονήσου του Σινά «Φαράν» όμως ονομάζονται και τα βουνά γύρω από τη Μέκκα («Φαράν» ή οροσειρά «Σαραουάτ») και εδώ συμβολίζεται ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), το «παιδί» που θα έφερνε το «σαλόμ» (Ισλάμ):

“Επειδή γεννήθηκε για μας παιδί, μας δόθηκε ένας γιος. Πάνω στους ώμους του θα μένει η εξουσία και το όνομα του θα είναι «Σύμβουλος Θαυμαστός, θεός Ισχυρός, Αιώνιος Πατέρας και Άρχοντας Ειρήνης»” (Ησαΐας, 9:6).

Ο ίδιος ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) αποκλείει τον εαυτό του από αυτή την προφητεία γιατί φέρεται να έχει πει:

“Μη νομίζετε ότι έχω έρθει για να φέρω την ειρήνη στη γη. Δεν ήρθα για να φέρω την ειρήνη αλλά μαχαίρι…”  (Ματθαίος, 10:34).

Η προφητεία του Ησαΐα αναφέρεται φυσικά στο Χριστό. Το όνομα «Θεός ισχυρός» σημαίνει Θεός και δεν είναι «απλά ένας συμβολικός χαρακτηρισμός», όπως αναφέρει παρακάτω ο συγγραφέας μας –πώς το ξέρει ότι είναι «απλά ένας συμβολικός χαρακτηρισμός»; Αυτό δεν συνάγεται από το κείμενο. Επίσης, «Αιώνιος Πατέρας» είναι μόνο ο Θεός. Ο χαρακτηρισμός αυτός, έτσι κι αλλιώς, μπορεί να αποδοθεί μόνο σε ένα θεϊκό ον και όχι σε ένα θνητό άνθρωπο, που σε καμία περίπτωση δε μπορεί να χαρακτηριστεί «αιώνιος».

Η εξουσία ανήκει στο Χριστό και «θα μένει» σ’ Αυτόν, καθώς είναι ο μέγας και αιώνιος βασιλεύς, πράγμα για το οποίο μιλήσαμε πολύ νωρίτερα. Σε κανένα θνητό άνθρωπο δεν «μένει» η εξουσία, ούτε και κανείς άνθρωπος του Θεού δε μπορεί να διεκδικεί εξουσία για τον εαυτό του: η εξουσία ανήκει στο Θεό! Στο Χριστό ανήκει, γιατί δεν είναι μόνο «άνθρωπος του Θεού», αλλά και Θεός.

Εμείς αντιθέτως είμαστε βέβαιοι ότι ο Ιησούς είναι «Θεός ισχυρός», λόγω των πολλών δειγμάτων της θεότητάς Του που έδωσε όταν ζούσε στη Γη (απαριθμώ μερικά σε προηγούμενο κεφάλαιο, περί Μπαρ Νάσα, στο «Οι ρίζες του τριαδολογικού δόγματος») και εξακολουθεί να δίνει όλους τους αιώνες και σήμερα στη σχέση Του με τους αγίους και με χιλιάδες απλούς πιστούς που έχουν καθαρή καρδιά.

Επίσης το όνομα «Θεός Ισχυρός» δε σημαίνει θεότητα καθώς πολλά εβραϊκά ονόματα τελειώνουν σε «ιλ» (Θεός), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτοί που έχουν τα ονόματα αυτά είναι και θεοί (π.χ. Γαβριήλ, Ιωήλ κ.τ.λ). Είναι απλά ένας συμβολικός χαρακτηρισμός. «Σαλόμ» σημαίνει «ειρήνη» αλλά και «Ισλάμ». «Ισλάμ» σημαίνει «υποταγή» (στο θέλημα του Θεού) και «ειρήνη» και μόνο η ειλικρινείς μας υποταγή στο θέλημα του Θεού μπορεί να φέρει εσωτερική ειρήνη. Το «παιδί» λοιπόν που ήταν ο «άρχοντας της ειρήνης», ήταν ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που έφερε και κήρυξε το Ισλάμ (Σαλόμ).

Η ειρήνη του Χριστού

Είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζεται κάποιος, ακόμη και βάσει του στίχου Ματθ. 10, 34, ότι ο Ιησούς δεν ήταν άρχοντας ειρήνης, αλλά ήταν οποιοσδήποτε άλλος, και πολύ περισσότερο ο Μωάμεθ, ο πολεμιστής και ιδρυτής της αραβικής αυτοκρατορίας, που εξάπλωσε το Ισλάμ διά της σπάθης…

Η μάχαιρα που προφητεύει ο Ιησούς δεν είναι παρά ο διωγμός των χριστιανών από τους ειδωλολάτρες συγγενείς τους. Πολλοί ειδωλολάτρες άρχοντες, ιερείς κ.λ.π. βασάνισαν και θανάτωσαν τα τέκνα τους, όταν αυτά έγιναν χριστιανοί. Γνωστά παραδείγματα ο πατέρας της αγίας Βαρβάρας, ο πατέρας του αγίου Γοβδελαά του Πολύαθλου, του Πέρση πρίγκηπα, και ο πατέρας του Ινδού πρίγκηπα αγίου Ιωάσαφ (ο τρίτος μεταστράφηκε τελικά στο χριστιανισμό, πριν θανατώσει το γιο του). Υπάρχουν όμως πολλοί ακόμη και ασφαλώς χιλιάδες που δεν είναι γνωστοί. Ο Ίδιος ο Ιησούς λέει στους αμέσως επόμενους στίχους του κατά Ματθαίον ότι αυτή είναι η «μάχαιρα», η σύγκρουση πατέρων και τέκνων, αδελφών κ.λ.π., όπου «εχθροί του ανθρώπου είναι οι άνθρωποι του σπιτιού του».

Ο Χριστός αντιθέτως είναι «ο άρχων της ειρήνης», διότι έγινε άνθρωπος για να φέρει την καταλλαγή (= συμφιλίωση, βλ. προς Κολοσσαείς 1, 20, 22, Ρωμαίους 11, 15, Β΄ Κορινθίους 5, 18-20), δηλαδή την αποκατάσταση της ειρήνης μεταξύ Θεότητας και ανθρωπότητας, καθώς και ανθρώπου και συνανθρώπου, αλλά και ανθρώπου – κτίσης (αφού σύμπας ο κόσμος συστενάζει και συνωδίνει με τον άνθρωπο περιμένοντας τη σωτηρία του, κατά την έκφραση του αποστόλου Παύλου, προς Ρωμαίους 8, 22)!

Η λειτουργία που τελείται εδώ και περίπου 15 αιώνες στην Ορθόδοξη Εκκλησία (και όλες τις Κυριακές του χρόνου είναι αναστάσιμη –εκτός από την Κυριακή των Βαΐων, που, μέσω της εβδομάδας των Παθών, ανοίγει το δρόμο για την πασχάλια περίοδο), αρχίζει με την προτροπή: Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, με πρώτη ευχή υπέρ της άνωθεν ειρήνης και της σωτηρίας των ψυχών ημών του Κυρίου δεηθώμεν και δεύτερη υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθίας των αγίων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως του Κυρίου δεηθώμεν – και τελειώνει με την προτροπή: Εν ειρήνη προέλθωμεν (δηλ. να αποχωρήσουμε «με ειρήνη»), πριν τη μεγάλη τελική ευχή Ο ευλογών τους ευλογούντας Σε, Κύριε…, που περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών, το ειρήνην τω κόσμω Σου δώρισε.

Ενδιάμεσα έχει πει αμέτρητες φορές ειρήνη πάσι – αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα – άγγελον ειρήνης, πιστόν (=έμπιστο) οδηγόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών, παρά του Κυρίου αιτησόμεθα (=ας ζητήσουμε από τον Κύριο) κ.τ.λ.

Όλα αυτά αναφέρονται στη φράση του Ιησού κατά το Μυστικό Δείπνο (κατά Ιωάννην 14, 27) «ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν. ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» ( = σας αφήνω ειρήνη, σας δίνω τη δική μου ειρήνη και όχι όπως δίνει ο κόσμος). Ο Χριστός είναι «η ειρήνη ημών», κατά τον απόστολο Παύλο, «καινός άνθρωπος ποιών ειρήνην» και κάνοντας όλους τους ανθρώπους, «τους μακράν και τους εγγύς», «συμπολίτας των αγίων και οικείους του Θεού» (προς Εφεσίους, 2, 13-22). Το χριστιανικό ευαγγέλιο είναι «το ευαγγέλιον της ειρήνης» (Εφεσίους, 6, 15) και η ειρήνη του Θεού είναι «υπερέχουσα πάντα νουν» (προς Φιλιππισίους, 4, 7), δηλαδή ασύλληπτη με την κοινή λογική! «Την ειρήνην και το μέγα έλεος» ζητούμε από το Θεό στη χριστιανική υμνογραφία, ενώ αμέτρητες είναι οι σχετικές αναφορές στα πατερικά και τα ασκητικά συγγράμματα.

Όλοι οι προφήτες κήρυξαν το Ισλάμ και αυτό ήταν το σημάδι για τη διάκριση ανάμεσα σε έναν σωστό προφήτη και σε έναν ψευδοπροφήτη. Ο Ιερεμίας είχε πει:

“Αλλά ο προφήτης που προλέγει σαλόμ (Ειρήνη), θα αναγνωριστεί ότι είναι προφήτης και ότι τον έχει στείλει πράγματι ο Κύριος, μόνο όταν η προφητεία του εκπληρωθεί”  (Ιερεμίας, 28:9).

«Σαλόμ» σημαίνει «ειρήνη» και «Ισλάμ» σημαίνει «υποταγή στο θέλημα του Θεού» και «ειρήνη»’ αυτή η εσωτερική ειρήνη, αυτή η ειρήνη ανάμεσα στους πιστούς και στον Θεό αλλά οι αραβικές λέξεις «Ισλάμ» και «σαλάμ», η Συριακή «σλάμα» και η εβραϊκή «σαλόμ», προέρχονται από την ίδια σημιτική ρίζα «σλαμ» και έχουν την ίδια σημασία. Στο Ισλάμ κηρύττεται ο απόλυτος μονοθεϊσμός και η «υποταγή» των ανθρώπων στον Θεό. Οτιδήποτε καλό λοιπόν γίνεται για χάρη του Θεού, θεωρείται λατρεία. Αυτή λοιπόν η υποταγή, είναι μία υποταγή που θα λυτρώσει τους ανθρώπους από τα πάθη, από τον εγωισμό και από την αμαρτία.

Άρα λοιπόν εδώ καταλαβαίνουμε ότι ο Ιερεμίας δεν εννοεί απλά την ειρήνη με μια γενική έννοια (γιατί αρκετές φορές οι πιστοί πολέμησαν για να προστατέψουν τη ζωή τους) αλλά το ίδιο το Ισλάμ. Όποιος δηλαδή προφήτης υποτάσσει τον εαυτό του στον Ένα και Μοναδικό Θεό και κηρύττει το θέλημα Του, αυτός ο προφήτης είναι μουσουλμάνος (υποταγμένος) στον Θεό. Ο κάθε λοιπόν προφήτης που καλεί τους ανθρώπους να λατρέψουν τον Ένα και Μοναδικό Θεό και να υποταχτούν στο θέλημα Του, αυτός ο προφήτης κηρύττει το Ισλάμ που είναι η μόνη θρησκεία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η μία και μοναδική φυσική και παγκόσμια θρησκεία. Γιατί? Ο Χριστιανισμός ονομάστηκε έτσι από το όνομα «Χριστός» και ο Ιουδαϊσμός από το όνομα της φυλής του «Ιούδα» αλλά το Ισλάμ είναι η μόνη θρησκεία που έχει ένα φυσικό όνομα (Ισλάμ= φυσική ειρήνη, υποταγή στο θέλημα του Θεού κ.τ.λ) και όχι ένα όνομα που προέρχεται από το όνομα ενός προσώπου, μιας φυλής, μιας περιοχής κ.τ.λ.

Λάθος κάνεις, αδελφέ μου. Ο χριστιανισμός έχει ένα απολύτως φυσικό όνομα, διότι ο Χριστός είναι «η ειρήνη ημών», ο Μέγας Θεός και Σωτήρας των ανθρώπων και κανένα άλλο όνομα δεν αξίζει όσο το όνομα του χριστιανού, που σημαίνει μαθητής και πιστός ακόλουθος του Χριστού, που τείνει να ενωθεί διά του Χριστού με το μόνο αληθινό Θεό, τον Τριαδικό.

Η σωστή λοιπόν μετάφραση του εδαφίου «Ιερεμίας, 28:9» είναι:

“Αλλά ο προφήτης που προλέγει το Ισλάμ, θα αναγνωριστεί ότι είναι προφήτης και ότι τον έχει στείλει πράγματι ο Κύριος, μόνο όταν η προφητεία του εκπληρωθεί”.

Αν είναι έτσι, τότε αληθινό Ισλάμ είναι ο χριστιανισμός και αληθινοί μουσουλμάνοι είναι οι χριστιανοί, που έφτασαν στην ειρήνη του Θεού, την «υπερέχουσαν πάντα νουν», ενώθηκαν με Αυτόν και έγιναν άγιοι (και δε χαρακτηρίζονται «άγιοι» επειδή κατέλαβαν μια πόλη, όπως τη Μέκκα, με το ξίφος).