Με μπλε θα είναι τα λόγια του Μουσουλμάνου και με μαύρο τού Σχολιαστή

Ε΄. Ο Κύριος του Δαβίδ

Η ιστορία του Νταβούντ (Δαβίδ (αλέϊχι σαλάμ)) βρίσκεται στα βιβλία του Σαμουήλ και στους Ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά ψέματα και συκοφαντίες εναντίον του, όπως το ότι έστειλε τον Ουρία για να σκοτωθεί και του έκλεψε τη γυναίκα του. Εδώ βέβαια πρέπει να πω ότι ήταν τακτική των Εβραίων να υβρίζουν και να συκοφαντούν τους προφήτες  αλλά όλα αυτά τα ψεύδη εναντίον των προφητών, στο Ισλάμ δεν γίνονται αποδεκτά. Προφήτες κατηγορούνται ότι έκαναν μοιχεία με πόρνες, με τις κόρες τους, με τις νύφες τους, ότι ήταν μεθύστακες, ότι στο τέλος της ζωής τους έγιναν ειδωλολάτρες κ.τ.λ. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να χρησιμοποιήσει τέτοιους παλιάνθρωπους ως φορείς του Μηνύματος Του; Θα δώσω μερικά παραδείγματα.

Βίβλος:

Λέγεται ότι ο Νουχ (Νώε (αλέϊχι σαλάμ)) μέθυσε και κοιμήθηκε γυμνός (Γένεση, 9:21).

Κοράνι:

“Ο Θεός διάλεξε τον Αδάμ και τον Νουχ, την οικογένεια του Ιμπραήμ και την οικογένεια του Ιμράν πάνω απ’ τους ανθρώπους”  (Κοράνι, 3:33).

Βίβλος:

Στη Βίβλο λέγεται ότι ο προφήτης Λουτ (αλέϊχι σαλάμ) διέπραξε μοιχεία με τις κόρες του, αφού μέθυσε πρώτα (Γένεση, 19:30).

Κοράνι:

“Και τον Ισμαήλ και τον Ελισαίο και τον Γιούνους (Ιωνάς) και τον Λουτ και όλους του ξεχωρίσαμε πάνω απ’ όλους τους σύγχρονους τους”  (Κοράνι, 6:86).

Βίβλος:

Στη Βίβλο ο προφήτης Χαρούν (Ααρών (αλέϊχι σαλάμ)) κατηγορείται ότι έφτιαξε ένα χρυσό μοσχάρι για να το λατρέψουν οι αχάριστοι Εβραίοι σαν Θεό τους (Έξοδος, 32:1-6).

Κοράνι:

Στο Κοράνι όμως δηλώνεται ξεκάθαρα ότι δεν έφτιαξε το μοσχάρι ο Χαρούν (αλέϊχι σαλάμ) αλλά κάποιος με το όνομα Σαμίρι (Κοράνι, 20: 85-89).

Βίβλος:

Στη Βίβλο κατηγορείται ο προφήτης Σουλεϊμάν (Σολομόντας (αλέϊχι σαλάμ)) ότι κοιμήθηκε με χίλιες γυναίκες και ότι προσκύνησε στα είδωλα τους (Α Βασιλέων, 11:1-9).

Κοράνι:

Στο Κοράνι απορρίπτεται αυτή η κατηγορία και τονίζεται η γνώση και η ευσέβεια του Νταβούντ (αλέϊχι σαλάμ) και του Σουλεϊμάν (αλέϊχι σαλάμ):

“Και δώσαμε στον Νταβούντ και στον Σουλεϊμάν τη γνώση και είπαν και οι δύο: «Ύμνος πρέπει στον ΑΛΛΑΧ που μας προτίμησε από πολλούς απ’ τους πιστούς δούλους Του»”  (Κοράνι, 27:15).

Ήταν μόνο μερικά παραδείγματα από τα ψέματα και τις συκοφαντίες των Εβραίων ενάντια στους προφήτες. Στο Ισλάμ όλοι οι προφήτες θεωρείται ότι ήταν άνθρωποι με ελαττώματα και λάθη μεν αλλά μακριά από μεγάλες αμαρτίες. Από κει και πέρα, θα ήθελα να πω και κάτι άλλο. Από τότε που οι Εβραίοι χωρίστηκαν σε δύο κράτη στην Παλαιστίνη (το βασίλειο του Ισραήλ και το βασίλειο του Ιούδα) μόνο μετά τη μεταφορά των δέκα εβραϊκών φυλών (που συνιστούσαν το βασίλειο του Ισραήλ) στην Ασσυρία, μόνο τότε άρχισε να υπάρχει μία εύνοια προς τους απογόνους του προφήτη Νταβούντ (αλέϊχι σαλάμ) και άρχισε μία ελπίδα ότι κάποιος απόγονος του θα έσωζε τον λαό Ισραήλ (και οι ιερείς απέδωσαν τις περισσότερες από αυτές τις προφητείες στον Χριστό (αλέϊχι σαλάμ) χωρίς όμως οι περισσότερες από αυτές τις προφητείες να έχουν σχέση μαζί του και εδώ θα δώσω ένα παράδειγμα από το βιβλίο του Ησαΐα:

“Ιδού, η παρθένα θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει παιδί που το όνομα του θα είναι «Εμμανουήλ»”  (Ησαΐας, 7:14).

Η λέξη «άλμα» που μεταφράζεται ως «παρθένα» στην πραγματικότητα δε σημαίνει «παρθένα» αλλά «νέα κοπέλα». Η λέξη που σημαίνει «παρθένα» είναι η λέξη «μπτούλα». Στο παλαιοδιαθηκικό κείμενο όμως φαίνεται ότι ο βασιλιάς Άχαζ ήταν αυτός που θα έδινε στο παιδί το όνομα. Ο Άχαζ βρισκόταν σε κίνδυνο και οι εχθροί του πολεμούσαν εναντίον της Ιερουσαλήμ και αυτή η προφητεία έγινε σ’ αυτόν, με σημείο να του δειχτεί μία παρθένα (και όχι η Παναγία) που θα γεννούσε παιδί άμεσα χρονικά στην περίοδο που αυτός ζούσε (και όχι εφτακόσια χρόνια αργότερα).

Ας αρχίσω από το τελευταίο. Ο συγγραφέας μας φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμη και τη μεσσιανική σημασία της προφητείας του Ησαΐα για τον Εμμανουήλ. Λυπούμαι που το λέω, αλλά επιβαρύνει συνεχώς τη θέση του ενώπιον του Θεού. Δε βλέπει ότι η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε, όταν μια παρθένος συνέλαβε, κυοφόρησε και γέννησε το Χριστό; Δεν ταπεινώνεται μπροστά στο γεγονός ότι ο μέγας και άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ματθαίος (αυτόπτης μάρτυρας του Χριστού, που τελικά κάηκε ζωντανός για την πίστη Του) ερμηνεύει την προφητεία Ησ. 7, 14, ως αναφερόμενη στη γέννηση του Χριστού (Ματθ. 1, 22-23); Δε βλέπει ότι ο άγιος άγγελος που μίλησε στον άγιο Ιωσήφ χαρακτήρισε τον Ιησού «σωτήρα του λαού από τις αμαρτίες του»; Δε βλέπει επίσης ότι στη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ εκπληρώθηκε η προφητεία για τον απόγονο του Ιούδα και του Δαβίδ βασιλιά του Ισραήλ (τον «Σιλό» – βλ. Ματθ. 2, 5-6);

Και, τέλος, δεν καταλαβαίνει έστω ότι «νέα κοπέλα» και «παρθένος» είναι έννοιες ταυτόσημες; Καμιά παντρεμένη γυναίκα δε θα χαρακτηριζόταν «νέα κοπέλα», μόνο «κυρία». Η «άλμα» του Ησαΐα λοιπόν είναι οπωσδήποτε παρθένος – η δε αναφορά της προφητείας στον Άχαζ δεν είναι παρά δευτερεύουσα, όπως πολλές προφητείες έχουν και μια άμεση «ιστορική» αναφορά: π.χ. ο Παλαιός των Ημερών στον Αντίοχο, η «μεγάλη θλίψις» (προφητεία του Ιησού) στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. κ.λ.π. Παράλληλα όμως έχουν και μια μεσσιανική και εσχατολογική αναφορά.

Ο αδελφός μας λοιπόν προσπαθεί με εμπάθεια να μειώσει την αξιοπιστία της Αγίας Γραφής, καταφεύγοντας συνεχώς σε συκοφαντίες. Φυσικά, για να χρησιμοποιήσει τη Βίβλο προπαγανδιστικά υπέρ του Ισλάμ, όπως επιθυμεί, είναι αναγκασμένος να την τεμαχίζει σαν σαλάμι, να πετάει ό,τι καταρρίπτει τους ισχυρισμούς του και να διαστρέφει το νόημα όπου μπορεί.

Τώρα λοιπόν τολμά να ισχυρίζεται ότι «ήταν τακτική των Εβραίων να υβρίζουν και να συκοφαντούν τους προφήτες» γεμίζοντας τη Βίβλο με ψέματα, που τους παρουσιάζουν ως μεγάλους αμαρτωλούς. Γιατί δεν ντρέπεται να ισχυρίζεται αυτός ένα τέτοιο ψέμα, ασφαλώς εν γνώσει του (αλλιώς είναι πολύ αφελής, αν όντως πιστεύει αυτό τον αυθαίρετο, παντελώς αστήρικτο ισχυρισμό);

Πώς ξέρει ότι οι ιστορίες αυτές για τους αγίους της Π.Δ. είναι ψεύτικες; Βρήκε έστω μία αρχαία μαρτυρία που να τις αμφισβητεί; Το γεγονός ότι δεν αναφέρονται στο Κοράνι δεν είναι απόδειξη – αντίθετα, είναι απόδειξη ότι το Κοράνι δεν είναι αξιόπιστο, αφού δε συμφωνεί με τη Βίβλο. Μήπως νομίζει ο αδελφός μας ότι είναι πιο αξιόπιστος και έγκυρος ερμηνευτής της Αγίας Γραφής από όλους τους αγίους του χριστιανισμού; Είναι αστείο –ή μάλλον τραγικό– να φαντάζεται κάτι τέτοιο. Εύχομαι ο Θεός να τον συνετίσει και να τον αξιώσει να επιστρέψει στο χριστιανισμό, ως ορθόδοξος αυτή τη φορά, και μάλιστα να μετανοήσει τόσο, ώστε να γίνει άγιος. Τότε θα καταλάβει πώς ερμηνεύεται η Αγία Γραφή διά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Είναι φυσικό για ένα μουσουλμάνο να απορεί πώς ο Θεός έδωσε αποκαλύψεις σε ανθρώπους τόσο αμαρτωλούς. Ξεχνά ότι όλοι είμαστε «τόσο αμαρτωλοί», επομένως κάθε άγιος πέρασε από το στάδιο αυτό. Επίσης ξεχνά ότι και ένας μέγας άγιος μπορεί να εκπέσει από την αγιότητα, αλλά αυτό δεν ακυρώνει τις προφητείες και τις αποκαλύψεις που μπορεί να του έχει προσφέρει ο Θεός πριν εκπέσει. Επίσης η έκπτωσή του δεν είναι τελεσίδικη όσο ζει, γιατί μπορεί να μετανοήσει, και με τη συντριβή της καρδιάς να επιστρέψει στο Θεό. Ο Θεός είναι αγάπη, σώζει τον άσωτο υιό (στην παραβολή του Ιησού), το ληστή πάνω στο σταυρό, το διώκτη των χριστιανών Σαούλ (που μετατρέπεται στον απόστολο Παύλο, τον οποίο εύλογα τόσο μισούν και συκοφαντούν οι εχθροί του Χριστού και του χριστιανισμού), τους μετανοημένους τελώνες και πόρνες, ενώ στη συνέχεια, στην ιστορία της Εκκλησίας, έχουμε αμέτρητους δημίους και βασανιστές χριστιανών αγίων, που μετανόησαν βλέποντας τη γενναιότητα των θυμάτων τους, διακήρυξαν ότι πιστεύουν κι αυτοί στο Χριστό, θανατώθηκαν και αγίασαν. Έχουμε επίσης μάγους, φονιάδες, πόρνες και κάθε είδους αμαρτωλούς, που μετανόησαν και σώθηκαν ή και αγίασαν – και αυτό ακριβώς είναι που μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα σωθούμε κι εμείς.

Ο μουσουλμάνος πιθανόν να νομίζει ότι θα ζήσει έτσι που να αξίζει τη σωτηρία. Ο χριστιανός ξέρει πως, ό,τι κι αν κάνει, πάντα είναι μακριά από τη σωτηρία, αλλά ελπίζει σ’ αυτήν όχι λόγω της «αξίας του» αλλά λόγω της απέραντης αγάπης του Θεού. Τίποτε παράξενο δεν υπάρχει λοιπόν στο να είναι μεγάλοι αμαρτωλοί (κάποια στιγμή της ζωής τους) οι άγιοι της Π.Δ.

Ωστόσο πρέπει να προσθέσω ότι ένας «μονοπρόσωπος Θεός» δύσκολα μπορεί να εννοηθεί ως Θεός αγάπη, όπως νοείται ο Τριαδικός Θεός (και γι’ αυτό είπα πριν πως είναι φυσικό για ένα μουσουλμάνο να απορεί που ο Θεός έδωσε αποκαλύψεις σε ανθρώπους τόσο αμαρτωλούς). Και τούτο, διότι, αν ο Θεός είναι «Ένας και μοναδικός», τότε, πριν δημιουργήσει τους αγγέλους και τα σύμπαντα, για μια αιωνιότητα ήταν εντελώς Μόνος. Πώς λοιπόν τότε ήταν αγάπη; Υπόψιν ότι ο Θεός «είναι αγάπη», δεν «έχει απλώς αγάπη». Ο Θεός αγάπη εστί (Α΄ επιστολή Ιωάννη, 4, 8 και 16). Αν ήταν Μόνος για μια αιωνιότητα, ποιον τότε «αγαπούσε»; Τον εαυτό Του; Αυτό δεν είναι αγάπη, αλλά φιλαυτία (εγωισμός). Η αγάπη, όπως τη δίδαξε ο Θεός εν Χριστώ, κατευθύνεται πάντα προς τον άλλο. Επομένως η ίδια η αποκάλυψη ότι ο Θεός αγάπη εστί (και δεδομένου ότι ο Θεός είναι αναλλοίωτος και άτρεπτος, δηλ. δε μεταβάλλεται η κατάστασή Του εις τον αιώνα) αποδεικνύει ότι εντός της Θεότητος υπάρχουν πολλά αιώνια Πρόσωπα.

Όσο για το φόνο του Ουρία, έχουμε πολλά τεκμήρια. Κατ’ αρχάς αναφέρεται στην Π.Δ., πράγμα που αρκεί από μόνο του για να μην το αμφισβητήσουμε ποτέ. Επίσης, τεκμηριώνεται από την ύπαρξη του Σολομώντα, που ήταν ο γιος της Βηρσαβεέ (της «του Ουρίου»). Τεκμηριώνεται και από το γεγονός ότι ο Δαβίδ δεν οικοδόμησε το Ναό, αν και το ήθελε, γιατί τα χέρια του ήταν βαμμένα με αίμα – γι’ αυτό το λόγο και τα παιδιά του αλληλοσκοτώθηκαν, γιατί στην Π.Δ. υπάρχει ακόμη η κατάσταση που αντιλαμβανόμαστε ως «τιμωρία από το Θεό», λόγω του «πέτρινου νόμου» (θυμήσου τι λέγαμε όταν συγκρίναμε Μωυσή και Ιησού). Τεκμηριώνεται επίσης από την αναφορά του Ματθαίου «Δαυΐδ δε ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα εκ της του Ουρίου» (Ματθ. 1, 6). Και τέλος τεκμηριώνεται από την ύπαρξη του Ψαλμού Ν΄ (50), τον οποίο έγραψε ο άγιος βασιλιάς Δαβίδ ικετεύοντας το Θεό να τον συγχωρέσει.

Η επιγραφή του Ψαλμού 50 αναφέρει ότι γράφτηκε από το Δαβίδ, όταν τον έλεγξε ο προφήτης Νάθαν για τη Βηρσαβεέ. Εκτός από την επιγραφή όμως, μέσα στον Ψαλμό αναφέρεται: «ρύσαι με εξ αιμάτων, ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου» (δηλ. σώσε με από το αίμα – επομένως ο ποιητής του ψαλμού ήταν ένοχος φόνου). Και ο ποιητής αυτός δε μπορεί να είναι παρά ο Δαβίδ, διότι λέει: «τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας Σου εδήλωσάς μοι». Μόνο ο Δαβίδ, απ’ όλους τους ψαλμωδούς, θα μπορούσε να πει στον Ίδιο το Θεό κάτι τέτοιο.

Ο Ψαλμός Ν΄ είναι πασίγνωστος στους χριστιανούς, τουλάχιστον τους ορθόδοξους, γιατί ίσως δεν υπάρχει ακολουθία της αρχαίας και της ορθόδοξης Εκκλησίας, στην οποία να μην διαβάζεται ή ψάλλεται αυτός ο ψαλμός. Ωστόσο, ο συγγραφέας μας όλα τα παραβλέπει και επιμένει στους συκοφαντικούς ισχυρισμούς του.

Ας μας πει λοιπόν πότε, κατά τη γνώμη του, και ποιοι Εβραίοι αλλοίωσαν τη Βίβλο τόσο πολύ, που τη γέμισαν συκοφαντικά ψέματα για τους προφήτες. Ποιοι ήταν αυτοί οι τόσο άπιστοι, αλλά και τόσο ισχυροί (ώστε να περάσουν τις ιδέες τους στην ίδια τη Βίβλο), που όμως δεν άφησαν κανένα ίχνος ώστε να αντιληφθούμε ότι υπήρξαν; Πώς έπεσαν στην παγίδα όλοι οι επόμενοι προφήτες και άγιοι και δέχτηκαν μια «αλλοιωμένη Βίβλο» ως γνήσια; Και τέλος, πού είναι η συκοφάντηση των προφητών, αφού οι Εβραίοι –και μετά απ’ αυτούς οι χριστιανοί– συνέχισαν και συνεχίζουν να τιμούν όλα αυτά τα πρόσωπα ως αγίους, παρά τις διηγήσεις για τις αμαρτίες τους!...

Κανείς δεν θέλησε να συκοφαντήσει τους προφήτες, γιατί, αν υπήρχε τέτοια πρόθεση, θα έπαυε η τιμή προς αυτούς. Οι μόνοι που τους συκοφαντούν είναι κάποιοι αυτόκλητοι «ερμηνευτές» των Γραφών, όπως ο δυστυχής συγγραφέας του παρόντος – ο Θεός να τους συγχωρήσει.

Και τώρα ας δούμε ποιος είναι ο Κύριος του αγίου προφήτη και βασιλιά Δαβίδ.

Ο Κύριος

Ποιος είναι όμως ο Κύριος του προφήτη Νταβούντ (αλέϊχι σαλάμ)? “Είπε ο Κύριος στον Κύριο μου: «Κάθισε στα δεξιά Μου, μέχρι να βάλω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδιών σου»”  (Ψαλμοί, 110:1).

Σημειωτέον ότι στην Ο΄ ο Ψαλμός αυτός είναι ο 109 (ρθ΄) και έτσι τον αριθμώ και εγώ ο ταπεινός και ανάξιος, αφού ως χριστιανός διαβάζω την Π.Δ. από την Ο΄. Αυτό βέβαια δεν έχει ουσιαστική σημασία, αλλά το αναφέρω πληροφοριακά. Ωστόσο προφανώς και ο συγγραφέας λαμβάνει σοβαρά υπόψιν την Ο΄, αφού αρχίζει το στίχο ως «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου», δηλ. όπως αποδίδουν τη λέξη οι Ο΄. Σκοπός του είναι να αναιρέσει την αναφορά του Κυρίου (του Ιησού) στο Ματθ. 22, 42-45, που φυσικά γίνεται από την Ο΄.

Τι σημαίνει αυτό? Μήπως εδώ έχουμε δύο Θεούς? Όχι φυσικά, αυτό θα ήταν ειδωλολατρία και πολυθεϊσμός. Μήπως οι δύο λέξεις «Κύριος» έχουν άλλη σημασία μεταξύ τους? Θα ξαναγράψω το εδάφιο με της λέξεις «Κύριος» στην πρωτότυπη μορφή τους: “Είπε ο Γιαχβέ στον Άδον μου…”. Τι σημαίνει αυτό? Μήπως σημαίνει: “Είπε ο Θεός στον Θεό μου..”? Όχι φυσικά. Εδώ πρέπει να κάνω μία μικρή διαπίστωση. Η λέξη «Γιαχβέ» που σημαίνει «Κύριος» (με την έννοια «Θεός») σε αντίθεση με τη λέξη «Ελοχίμ» (Θεός) δεν προφερότανε από τους Εβραίους σχεδόν ποτέ. Άγνωστο γιατί αυτή η διάκριση.

Η άλλη λέξη, η λέξη «Άδον» σημαίνει «Κύριος» με την έννοια «κυβερνήτης, διοικητής, αρχηγός» κ.τ.λ (όπως οι αραβοτουρκικές λέξεις «αμίρ», «σαϊγγίντ» και «αγά»). Η λέξη «Άδον» θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το αντίθετο της λέξης «δούλος, στρατιώτης» κ.τ.λ. Θα μπορούσαμε δηλαδή να δώσουμε μία πιο σωστή μετάφραση στο εδάφιο «Ψαλμοί, 110:1» λέγοντας: “Ο Θεός είπε στον Κύριο μου..”.

Λάθος. Οι Εβραίοι ονόμαζαν το Θεό και «Αδονάι» (αυτό που λέει ο συγγραφέας «Άδον»), που σημαίνει μάλλον «Κύριος των δυνάμεων». Επομένως το «Άδον» πιθανόν να σημαίνει όντως «αρχηγός», αλλά δεν παύει να είναι όνομα του Θεού.

Επίσης, οι Ο΄ δεν είναι τυχαίο που απέδωσαν και τις δυο λέξεις με το «Κύριος». Το έκαναν επειδή ήξεραν ότι και το δεύτερο Κύριος έχει την έννοια του θείου ονόματος. Και εκτός αυτού, ο Ίδιος ο Χριστός με αυτή την έννοια το είπε στους φαρισαίους, άσχετα αν το είπε στα ελληνικά ή τα εβραϊκά.

Επιπλέον, εννοείται ότι δεν έχουμε «δύο Θεούς», ούτε είμαστε πολυθεϊστές. Ένα Θεό έχουμε, απλώς Αυτός ο Θεός είναι Τριαδικός. Εδώ πρέπει να επισημάνω κάτι, που δεν ξέρω αν έχει γίνει κατανοητό από τους αντιτριαδικούς αιρετικούς. Η Αγία Τριάδα είναι Τριάδα Προσώπων, αλλά συνιστά Ένα Θεό. Ένας Θεός είναι ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, και οι Τρεις μαζί, αλλά και ο Καθένας ξεχωριστά είναι ο Ένας και Μοναδικός (αλλά όχι «Μόνος») Θεός. Γι’ αυτό το λόγο η τριαδικότητα του Ενός Θεού είναι «μέγα μυστήριο». Μπορούμε να το προσεγγίσουμε δειλά, λέγοντας ότι τα Τρία Πρόσωπα ενώνονται σε Ένα Θεό λόγω: α) του Πατρός, που είναι η Πηγή της ύπαρξης των Άλλων Δυο και η βάση της ενότητάς Τους, β) της κοινής ουσίας των Τριών και γ) της άπειρης αγάπης Τους. Η αγάπη αυτή δεν είναι ηθική, αλλά οντολογική (ο Θεός, είπαμε, «είναι» αγάπη, δεν «έχει» αγάπη). Η αγάπη ενώνει. Η αγάπη του Θεού είναι άπειρη, επομένως και η ένωση που προκαλεί είναι άπειρη. Μια άπειρη ένωση κάνει τα ενωμένα μέρη να είναι «Ένα» και όχι πολλά.

Εννοείται ότι έτσι ο άνθρωπος, διά της εν Χριστώ αγάπης, απαντώντας δηλαδή καταφατικά στην αγάπη του Θεού, ενώνεται με τον Τριαδικό Θεό και θεοποιείται, δηλαδή γίνεται άγιος. Δε μπαίνει φυσικά στο εσωτερικό της Αγίας Τριάδας και δεν παύει να είναι άνθρωπος (αν και «θείος άνθρωπος», θεούμενος), αποχτά όμως απίστευτες θεϊκές ιδιότητες, γι’ αυτό και μπορεί να κάνει θαύματα, γι’ αυτό και τα λείψανά του είναι ιερά λείψανα, που συχνά αφθαρτοποιούνται, ευωδιάζουν, μυροβλύζουν και θαυματουργούν. Η αγιότητα είναι κατάσταση οντολογική και όχι ηθική, άσχετα ότι έχει και (θετικές) ηθικές συνέπειες. Γι’ αυτό και μας φαίνεται κωμικοτραγικό να λένε οι διάφοροι εχθροί του χριστιανισμού ότι εμείς οι χριστιανοί «ανακηρύσσουμε αγίους» (δηλ. λέμε ψέματα ότι είναι άγιοι) εκείνους που «βοήθησαν την Εκκλησία να καταλάβει την εξουσία» (π.χ. Κωνσταντίνο). Έχω δώσει στο παρελθόν παραπομπή σε διαδικτυακό άρθρο για τη θέωση.

Ο προφήτης Νταβούντ (αλέϊχι σαλάμ) σαν βασιλιάς, ήταν «Κύριος» (όχι με την έννοια του Θεού) όλων, αλλά τότε ποιανού «υπηρέτης» και «δούλος» ήταν ο ίδιος? Δεν θα μπορούσε να καλέσει ως Κύριο κάποιον προφήτη που είχε πεθάνει γιατί τότε θα έλεγε «πατέρα» και όχι «Κύριε» αλλά ούτε κάποιον μελλοντικό απόγονο του (όπως ο Χριστός)  γιατί τότε θα έλεγε «ο υιός μου» και όχι «ο κύριος μου». Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, ο ίδιος ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) απέρριψε την ιδέα ότι αυτός ήταν ο Κύριος του Δαβίδ, λέγοντας: “Πώς θα μπορούσε ο Δαβίδ να τον πει «Κύριε μου» αν ήταν ο γιος του”? Αυτή η κουβέντα έβαλε το κοινό του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) σε αμηχανία γιατί δεν μπορούσαν να απαντήσουν. Άρα ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) δεν ήταν ο «Άδον» του προφήτη Νταβούντ (αλέϊχι σαλάμ) αλλά ποιος τότε είναι αυτός ο Κύριος?

Δεν είπε αυτό ο Χριστός. Είπε «αφού ο Δαβίδ τον ονομάζει Κύριο, πώς είναι υιός του;» (βλ. Ματθ. 22, 42-45). Ο Χριστός δεν αμφισβήτησε καθόλου ότι ο χαρακτηρισμός «Κύριος» αναφέρεται στο Μεσσία (είπε «τον ονομάζει Κύριο», πράγμα που καθιστά αναμφισβήτητο ότι ο στίχος αναφέρεται σ’ Αυτόν), δεν αμφισβήτησε καθόλου ούτε ότι ο Μεσσίας είναι υιός του Δαβίδ (εξάλλου ο Ίδιος δεχόταν να τον προσφωνούν «υιέ Δαβίδ» ως ένδειξη πίστης σε Αυτόν, π.χ. Ματθ. 20, 31. 21, 9, κ.α.), απλώς έθεσε το μέγα θεολογικό ερώτημα όπως το γράψαμε κι εμείς εδώ.

Η απάντηση, που δεν μπόρεσαν να δώσουν οι φαρισαίοι, ποια είναι; Ο συγγραφέας θα έλεγε πως η απάντηση είναι: «Τον ονομάζει Κύριο, γιατί δεν αναφέρεται στο Μεσσία, αλλά στο Μωάμεθ». Οι χριστιανοί άγιοι ερμηνευτές και διδάσκαλοι όλων των εποχών, αρχίζοντας από τους αγίους αποστόλους, απαντούν: «Τον ονομάζει Κύριο, γιατί δεν είναι μόνο άνθρωπος, αλλά και Θεός».

Ας σημειωθεί επίσης ότι ο ίδιος ο άγιος απόστολος Πέτρος (η πέτρα, επί της οποίας θεμελιώνεται η Εκκλησία, όπως ακόμη και ο συγγραφέας αναγνωρίζει – βλ. παρακάτω, κεφ. «Μισπά»), κατά την ημέρα της πεντηκοστής, διακηρύσσει ξεκάθαρα ότι ο προφητικός στίχος του αγίου προφήτη Δαβίδ αναφέρεται στο Χριστό. Λέει: «Διότι δεν ανέβηκε ο Δαβίδ στους ουρανούς, όμως λέει: είπε ο Κύριος στον Κύριό μου, κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να θέσω τους εχθρούς σου χαλί κάτω από τα πόδια σου [είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου]. Ας γνωρίζει λοιπόν με βεβαιότητα όλος ο λαός του Ισραήλ ότι και Κύριο και Χριστό αυτόν ο Θεός ανέδειξε, αυτό τον Ιησού, τον οποίο εσείς σταυρώσατε» (Πράξ. 2, 34-36).

Σε λίγο, Θεού θέλοντος, θα δούμε αναλυτικότερα γιατί οι χριστιανοί έχουν δίκιο.

Η συντριβή του όφεως

Σήμερα ο προφήτης Μουχάμμεντ αποκαλείται: “σεϊγίντ ουλ-μουρσελίν” ή “ιμάμ ουλ-ενμπιγιά” που σημαίνει: «Κύριος των προφητών», δηλαδή «ο Άδον των προφητών» και οι μουσουλμάνοι μετά τις προσευχές τους αλλά και σε άλλες στιγμές λένε διάφορες ευχές (σαλαβάτ) όπως: «ΑΛΛΑΧΟΥΜΜΑ σάλλι αλά σαϊγίντινα ουά ναμπιίγινα ουά μαουλάνα Μουχάμμεντ ιν ουά αλά άλιχι ουά σαχμπιχί ετζμαϊν» που σημαίνει: «Ω Θεέ μου ευλόγησε τον κύριο μας και προφήτη μας και δάσκαλο μας Μουχάμμεντ και όλους αυτούς που είναι μαζί του και τους συντρόφους του».

Πρώτων, σίγουρα ο «Άδον» δεν θα ήταν απλά ένας κατακτητής ή καταστροφέας της ανθρωπότητας  ούτε κάποιος μοναχός ή ερημίτης που θα κλεινόταν σε μια σπηλιά αλλά κάποιος ο οποίος θα έκανε το μέγιστο καλό στην ανθρωπότητα, φέρνοντας τους και δείχνοντας τους το καλό και το σωστό (όπως δείχνοντας τους πώς να λατρέψουν τον Αληθινό, Ένα και Μοναδικό Θεό), καταστρέφοντας έτσι τις δυνάμεις του σατανά. Ήταν ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που έσπασε το «κεφάλι» του διαβόλου φέρνοντας το Ισλάμ και γι’ αυτό (και στο Κοράνι ο διάβολος ονομάζεται «Ιμπλίς» (ο συντετριμμένος). Καθάρισε το ιερό της Κάαμπα από τα είδωλα που υπήρχαν εκεί και κάλεσε τον κόσμο στην απόλυτη μονοθεΐα και πολύ σύντομα μετά τον θάνατο του, το Ισλάμ διαδόθηκε στις τέσσερις γωνιές της γης. Το έργο και η επιτυχία του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είναι ασύγκριτα και ασυναγώνιστα και αυτός είναι ο άδον (ο κύριος) και ο τελευταίος των προφητών.

Η συντριβή της κεφαλής του διαβόλου (προφανώς ο συγγραφέας υπαινίσσεται σιωπηλά το Γέν. 3, 15) δεν έχει σχέση με την έξωση των ειδώλων από ένα ναό. Οι χριστιανοί το έκαναν αυτό σε εκατοντάδες ειδωλολατρικούς ναούς, τους οποίους μετέτρεψαν σε χριστιανικούς, ενώ πολλοί άγιοι, ιδίως μάρτυρες αλυσοδεμένοι, όπως ο άγιος Γεώργιος, ο άγιος Κορνήλιος κ.ά. (όλοι πιστοί στον Τριαδικό Θεό), έκαναν είδωλα να καταπέσουν απλώς και μόνο με την προσευχή τους προς το Χριστό μέσα στους ειδωλολατρικούς ναούς. Η συντριβή της κεφαλής του διαβόλου δεν έχει σχέση ούτε καν με την παρουσίαση στους ανθρώπους της «αληθινής διδασκαλίας» για το Θεό (που κι αυτή την έφερε ο Χριστός, όχι ο Μωάμεθ, ο οποίος απλώς εγκατέλειψε τη διδασκαλία του Χριστού και επέστρεψε στην Π.Δ.). Ακόμη και τότε, ο διάβολος έχει δύναμη.

Αντίθετα, ο Χριστός συνέτριψε το διάβολο, όχι με τη διδασκαλία Του για το Θεό, αλλά με τη σταύρωση και την ανάστασή Του, με την οποία ο διάβολος έπαψε να έχει εξουσία στον ανθρώπινο γένος. Με τη γέννηση του δεύτερου Αδάμ, του Χριστού, την υπακοή Του στο Θεό έως τέλους (αντίθετα με τον πρώτο Αδάμ, που παράκουσε) και την ένωση των ανθρώπων (εκείνων που το θέλουν) με Αυτόν, που γίνεται διά του βαπτίσματος και της θείας Μετάληψης και τους κάνει απογόνους το δεύτερου Αδάμ αντί για απογόνους του πρώτου Αδάμ, η ανθρωπότητα ανέκτησε τη δυνατότητα της αγιότητας, της ένωσης με το Θεό, της επίτευξης του «καθ’ ομοίωσιν», που είχε χάσει με το προπατορικό αμάρτημα (για το οποίο το Κοράνι εντελώς πλανημένα διδάσκει ότι δεν είχε επιπτώσεις στο ανθρώπινο γένος). Μετά τη βάπτισή μας, ο διάβολος δεν έχει καμία εξουσία πάνω μας, γιατί έχουμε μέσα μας τη Χάρη του Τριαδικού Θεού (γι’ αυτό και βαπτίζουμε τα παιδιά μας μωρά, για να λάβουν αυτή τη Χάρη, και κατόπιν αν θέλουν ας αρνηθούν το Χριστό – δεν θα το θέλουν βέβαια αν μάθουν την αλήθεια γι’ Αυτόν). Εξουσία πάνω μας ο εχθρός αποκτά –ό μη γένοιτο– μόνον όταν του τη δίνουμε εμείς, αρνούμενοι το Θεό με τις αμαρτίες μας. Και τότε ακόμη όμως έχουμε το δικαίωμα της εξομολόγησης και της θείας Μετάληψης, που τον απομακρύνει από μας και μας εκτοξεύει προς το Θεό.

Όλα αυτά είναι δοκιμασμένα και επιβεβαιωμένα χιλιάδες φορές στην ιστορία της Εκκλησίας και εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται και σήμερα. Έτσι, ο Χριστός έκανε το μέγιστο καλό στους ανθρώπους και όχι ο Μωάμεθ.

Να προσθέσω απλώς μια ακόμη παρατήρηση: η προφητεία για συντριβή της κεφαλής του όφεως δόθηκε στην Εύα μετά την έξωση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και έχει νόημα μόνο αν το προπατορικό αμάρτημα επηρέασε ολόκληρη την πορεία της ανθρωπότητας, μέχρι τον ερχομό του Χριστού. Αν η αμαρτία των πρωτοπλάστων δεν είχε συνέπειες για κανέναν άλλο, αλλά εκείνοι ζήτησαν συγχώρεση από το Θεό, συγχωρέθηκαν αμέσως και όλοι ζήσανε καλά και εμείς καλύτερα (όπως νομίζει το Ισλάμ), τότε:

α) πότε δόθηκε στην αγία και δικαία προμήτορα Εύα αυτή η προφητεία-υπόσχεση από το Θεό;

β) τι νόημα είχε αυτή η προφητεία; Δεν τίθεται θέμα υψωμένης «κεφαλής του όφεως», που πρέπει να συντριβεί, αν η αμαρτία των πρωτοπλάστων δεν είχε συνέπειες για τους ανθρώπους.

Επίσης, ο όφις μπορούσε να τραυματίσει τη φτέρνα του Σωτήρα επειδή η αμαρτία των πρωτοπλάστων, δυστυχώς για όλους μας, εισήγαγε την επιρροή του στον κόσμο – με πρώτη συνέπεια την έξωσή τους από τον παράδεισο και αμέσως μετά δεύτερη συνέπεια το φόνο του αγίου και δικαίου Άβελ από τον αδελφό του, τον Κάιν. Αυτή η ιστορία βίας και εγωιστικής «αυτοΰψωσης» του ανθρώπου εναντίον του Θεού (όπως έκανε ο Κάιν, που αντιμίλησε ευθέως στο Θεό) συνεχίζεται μέχρι σήμερα και μόνο η ένωση ενός ανθρώπου με το Θεό μπορεί να θεραπεύσει τις συνέπειές της γι’ αυτόν (αλλά και για πολλούς άλλους, γιατί κάθε άγιος επηρεάζει θετικά όλους τους ανθρώπους, τα ζώα, ακόμη και το φυσικό περιβάλλον γύρω του, και στη συνέχεια, ακόμη και μετά την κοίμησή του, βοηθάει από τον ουρανό με τις προσευχές του, όπως ξέρουν και οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι.

Δεύτερον, ο ίδιος ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) αρνείται ότι ήταν ο άδον (κύριος) του προφήτη Νταβούντ (αλέϊχι σαλάμ).

Δεν το αρνείται καθόλου, όπως είδαμε. Ο Χριστός είναι οπωσδήποτε ο Κύριος. Και σημειωτέον ότι, αν υποθέσουμε ότι δεν είναι έτσι, μένει σε εκκρεμότητα και η προφητεία που προαναγγέλλει τον αιώνιο βασιλέα και διάδοχο του Δαβίδ, το «σκύμνο λέοντος Ιούδα» και «υιό Δαβίδ» (Α΄ Παραλειπομένων 22, 10, Β΄ Βασιλειών 7, 12-16, κ.λ.π. –αναφερθήκαμε αναλυτικά σ’ αυτό στην ενότητα για τον «Σιλό»). Αυτές οι προφητείες αναιρούν κάθε απόπειρα ταύτισης μεταγενέστερων προφητειών με το Μωάμεθ, ο οποίος δεν είναι ούτε απόγονος του Δαβίδ, ούτε βασιλιάς του Ισραήλ, ούτε φυσικά «αιώνιος» βασιλιάς – σημειωτέον ότι μόνον ο Θεός είναι αιώνιος, επομένως ο αιώνιος βασιλιάς του Ισραήλ είναι και Θεός.

Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) μόνο κατάφερε τόσα πολλά που βλέπουμε το έργο και την επιτυχία του να ξεπερνάει τα έργα των άλλων προφητών και άρα λοιπόν μόνο σ’ αυτόν ταιριάζει ο τίτλος «σεϊγίντ ουλ-μουρσελίν» (Άδον-κύριος των προφητών).

Ο Κύριος του Δαβίδ δεν είναι «άδον» του Δαβίδ ως προφήτη, αλλά του Δαβίδ ως βασιλιά – το αναφέρει ο Ψαλμός αμέσως παρακάτω, όπως θα δούμε. Και μπορεί ο Μωάμεθ να χαρακτηρίστηκε «σεϊγίντ ουλ-μουρσελίν», όπως λέει ο συγγραφέας, αλλά ο Χριστός χαρακτηρίστηκε ευθέως «ο Κύριος» (π.χ. Ιω. 21, 7, Πράξ. 7, 59, και αμέτρητα άλλα σημεία), αλλά και «ο Κύριος και ο Θεός» (Ιω. 20, 28 – ο Θωμάς το είπε «σ’ αυτόν», δεν το αναφώνησε «γενικώς»). Αποδεικνύουν κάτι όλα αυτά, αδελφοί μου μουσουλμάνοι;

Τρίτον, πώς ο Νταβούντ (αλέϊχι σαλάμ) ήξερε ότι «είπε ο Γιαχβέ (Θεός) στον άδον (κύριο) μου..»? Το έμαθε εν πνεύματι με φωτισμό του Θεού αλλά πώς  ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) «κάθισε» στα δεξιά του Θεού? Αυτό είναι σίγουρα κάτι άγνωστο σε μας και σίγουρα συμβολικό.

Αυτό πλέον αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Ώστε, αδελφέ μου, είσαι μεν σίγουρος ότι η προφητεία αναφέρεται στο Μωάμεθ, αλλά δεν ξέρεις πώς εκπληρώνεται σ’ αυτόν το κάθισμα στα δεξιά του Θεού και το αποδίδεις σε μυστήρια και συμβολισμούς… Δεν ξέρεις –κι αν το ξέρεις, γιατί δεν το αναφέρεις, έστω για να το αναιρέσεις; ή μήπως απλά δε μπορείς να το αναιρέσεις;– ότι η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε κυριολεκτικά στο Χριστό;

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, μετά την ανάστασή Του, ανέβηκε στο Θεό, δηλαδή επανήλθε ως άνθρωπος στην προαιώνια θέση που πάντοτε κατείχε στον ουρανό ως Θεός – και την οποία ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει, ως πανταχού παρών, ακόμη και τα χρόνια που περπατούσε στη γη ως άνθρωπος. «Ο ων εν τω ουρανώ» (συνεχώς, Ιω. 3, 13). «Όλος ην εν τοις κάτω και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος» ( = ολόκληρος βρισκόταν κάτω και καθόλου δεν απουσίαζε από πάνω ο απερίγραπτος Λόγος, Χαιρετισμοί της Παναγίας). Σαράντα μέρες μετά την ανάστασή Του ανυψώθηκε στους ουρανούς («ανελήφθη»), όπως περιγράφεται στο Λουκ. 24, 50-53, και Πράξ. 1, 1-14.

Πού πήγε; Το μαθαίνουμε από τον άγιο ευαγγελιστή Μάρκο: «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού» (Μάρκ. 16, 19). Επιβεβαιώνεται στη συνέχεια, όταν ο άγιος Στέφανος, λίγο πριν λιθοβοληθεί από τους Ιουδαίους, «υπάρχων πλήρης Πνεύματος Αγίου, ατενίσας εις τον ουρανόν, είδε δόξαν Θεού [=το άκτιστο φως του Θεού] και Ιησούν εστώτα εκ δεξιών του Θεού, και είπεν, ιδού θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών του Θεού» (Πράξ. 7, 55-56). Το γνωρίζει και ο Παύλος: «εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλοσύνης εν υψηλοίς» (προς Εβραίους, 1, 3, ενώ παρακάτω ερμηνεύει τον ψαλμό που αναλύουμε και εδώ), και ο Πέτρος: «ός εστίν εν δεξιά του Θεού πορευθείς εις ουρανόν» (Α΄ επιστολή Πέτρου, 3, 22).

Εξυπακούεται ότι ο άγιος Στέφανος είδε τον Ιησού ως άνθρωπο («υιό του ανθρώπου») και το Θεό, υποθέτω, Τον είδε ως τον Παλαιό των Ημερών (θυμάστε ότι μόνον ο Υιός είναι ορατός, είτε ως Θεός είτε ως άνθρωπος, έχουμε δηλ. κάτι αντίστοιχο με την όραση του Δανιήλ). Όμως το «πώς είδε το Θεό» είναι κάτι που δεν περιγράφεται στο βιβλίο των Πράξεων, επομένως δε μπορούμε να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, που είναι έτσι κι αλλιώς περιττές. Ο άγιος Στέφανος ήξερε πολύ καλά τι είδε, γιατί το είδε «υπάρχων πλήρης Πνεύματος Αγίου».

Ο Ίδιος ο Ιησούς, κατά την παρωδία δίκης Του ενώπιον του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, προανήγγειλε προς τους δικαστές και σταυρωτές Του: «από τώρα θα δείτε τον υιό του ανθρώπου καθήμενο εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενο επί των νεφελών του ουρανού» (Ματθ. 26, 64). Το «από τώρα» («απ’ άρτι») πρέπει να νοηθεί εσχατολογικά, δεδομένου ότι οι «έσχατοι χρόνοι» αρχίζουν αμέσως με την ανάστασή Του. Σημειωτέον ότι ο Χριστός δεν ψεύδεται.

Γι’ αυτό το λόγο (και όχι επειδή έτσι μας «κάπνισε») στο Σύμβολο της Πίστεως, συνταχθέν από τις Α΄ και Β΄ Αγίες και Οικουμενικές Συνόδους της Νίκαιας (325 μ.Χ.) και της ΚΠολης (381 μ.Χ.), ομολογούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό «ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός».

Εδώ μάλλον χρειάζονται δύο διευκρινίσεις ακόμη.

Α) Σχετικά με τον άπειρο και ασώματο Θεό δεν έχει νόημα ένας προσδιορισμός τόπου, όπως «δεξιά», «αριστερά», «πάνω», «κάτω» κ.τ.τ. Η φράση «εκ δεξιών του Θεού» (όπως και το «κάθου εκ δεξιών μου» στον Ψαλμό 109) είναι ανθρωπομορφισμός και σημαίνει την τιμητική θέση (πρβ. και Ματθ. 25, 33).

Β) Στο χωρίο Ιω. 20, 17 (που πολύ αγαπούν όλοι οι αντιτριαδικοί αιρετικοί), ο Ιησούς λέει στην αγία και ισαπόστολο Μαρία τη Μαγδαληνή: «Μη με αγγίζεις, γιατί ακόμη δεν ανέβηκα προς τον Πατέρα μου. Πήγαινε προς τους αδελφούς μου και πες τους: ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεό μου και Θεό σας». Εδώ ο Χριστός, ως άνθρωπος, καλεί τους μαθητές Του «αδελφούς Του» (θυμάστε την προφητεία για τον ερχομό του Προφήτη «εκ των αδελφών» των Ιουδαίων). Διαφοροποιεί όμως τη σχέση τους με τον Πατέρα από τη δική Του σχέση με Αυτόν. Δε λέει «προς τον Πατέρα μας και Θεό μας», αλλά «προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεό μου και Θεό σας». Όπως πολλές φορές κάνει, μιλάει και ως άνθρωπος και ως Θεός. Γι’ αυτό, η φράση αυτή δεν στοιχειοθετεί επιχείρημα εναντίον της θεότητάς Του.

Τέταρτον, κανένας άλλος όπως ο Άμπουλ-Κάσιμ Μουχάμμεντ αλ-Μουσταφά ιμπν Αμπντουλλάχ ιμπν Αμπντουλ-Μουττάλιμπ ιμπν Χάσιμ αλ-Κουράϊσι αλ-Μάκκι δεν τόνισε τόσο πολύ το ταουχίντ (μοναδικότητα) του Θεού και πολέμησε και αγωνίστηκε γι’ αυτό και πολλές φορές κόντεψε να σκοτωθεί αλλά πάντα τα κατάφερε και βγήκε νικητής γιατί έτσι του είχε υποσχεθεί ο Θεός και έτσι θα γίνεται και στο μέλλον. 

Αντιθέτως, ο Ιησούς δεν «κόντεψε» μόνο να σκοτωθεί, αλλά σκοτώθηκε, και μάλιστα όχι βάφοντας τα άχραντα χέρια Του με αίμα, αλλά ως αθώος αμνός. Ας έχουμε λοιπόν υπόψιν και την προφητεία του Ησαΐα, κεφ. 53. Εκεί ο άγιος και μέγας προφήτης Ησαΐας γράφει ξεκάθαρα ότι ο Μεσσίας θα βασανιστεί και θα σώσει τον κόσμο με το βασανισμό Του (όχι με τη διδασκαλία Του ή με πολέμους): «σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας… τραυματίστηκε για τις αμαρτίες μας… οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή… από τις αμαρτίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο…» κ.τ.λ. Στο Ησ. 12, 6, ο «άγιος του Ισραήλ» (ο Θεός) είναι Εκείνος που «υψώθη εν μέσω της Σιών», δηλαδή ο Χριστός (βλ. Ησ. 52, 13: «ο παις μου υψωθήσεται και μετεωρισθήσεται σφόδρα» = ο δούλος μου θα υψωθεί και θα κρεμαστεί πολύ). Ο Ίδιος ο Χριστός ερμηνεύει την «ύψωση» ως σταύρωση (Ιω. 8, 28, και 12, 32-34). Πώς μπορεί να ταιριάζουν αυτές οι προφητείες με το Μωάμεθ ή, μάλλον, πώς μπορεί να ταιριάζουν με οποιονδήποτε άλλο, εκτός από τον Ιησού;

Λέγεται στο Άγιο Κοράνι:

“Και όταν έρθει η βοήθεια του ΑΛΛΑΧ και η νίκη

και δεις τους ανθρώπους να μπαίνουν κατά μάζες στη θρησκεία του ΑΛΛΑΧ,

τότε να υμνείς τη δόξα του Κυρίου σου και προσευχήσου για τη συγγνώμη Του γιατί δέχεται βέβαια τη μετάνοια με ευσπλαχνία και οίκτο”  (Κοράνι, 110:1-3).

Η ερμηνεία  του Ψαλμού 109

Για να καταλάβεις το μέγεθος της πλάνης, παραθέτω ολόκληρο τον Ψαλμό (έχει μόνον 7 στίχους):

¹ Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου· κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.

² ράβδον δυνάμεως εξαποστελεί σοι Κύριος εκ Σιών, και κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.

³ μετά σου η αρχή εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου· εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε.

⁴ ώμοσε Κύριος και ου μεταμεληθήσεται· συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.

⁵ Κύριος εκ δεξιών σου συνέθλασεν εν ημέρα οργής αυτού βασιλείς·

⁶ κρινεί εν τοις έθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλάς επί γης πολλών.

⁷ εκ χειμάρρου εν οδώ πίεται· διά τούτο υψώσει κεφαλήν.

Σχόλια.

Το στίχο 1 νομίζω ότι τον έχουμε σχολιάσει αρκετά.

Στ. 2: Αν και μπορεί, με διάφορες ταχυδακτυλουργίες και ακροβασίες, να επινοηθεί κάποια σχέση του Μωάμεθ με τη Σιών (Ιερουσαλήμ), είναι βέβαιο ότι δεν έλαβε το «σκήπτρο» του από αυτήν. Ο στίχος μιλάει για το μέγα και αιώνιο βασιλέα του Ισραήλ (το Μεσσία) και η νίκη επί των εχθρών Του πρέπει να εννοηθεί είτε ως συντριβή της κεφαλής του όφεως και των αγγέλων που ακολουθούν τον όφι, είτε ως αναφορά στην έσχατη μάχη με τον Αντίχριστο, που θα λάβει χώρα ακριβώς στην Ιερουσαλήμ – για την οποία έχουμε ήδη μιλήσει.

Στ. 3: Ο εκπληκτικός αυτός στίχος αναγγέλλει (χάριν των ανθρώπων φυσικά) ότι ο Μεσσίας είναι υιός του Θεού («εγέννησά σε»). Ο Ίδιος ο Θεός δεν ντρέπεται να πει για τον εαυτό Του ότι γέννησε υιό, κι ας ισχυρίζεται ο συγγραφέας ότι αυτό είναι «ύβρις», που δήθεν τη φόρτωσε στους ανθρώπους η Α΄ Οικ. Σύνοδος. Τονίζει μάλιστα ότι είναι φυσικός υιός, γεννηθείς «εκ της ουσίας» του Πατρός («εκ γαστρός»), και όχι θετός υιός, που απλώς χαρακτηρίζεται έτσι τιμητικά ή από «υιοθεσία», όπως π.χ. οι Ισραηλίτες στο Ησ. 1, 2. Μάλιστα γεννήθηκε «προ εωσφόρου» [εωσφόρος < έως (αυγή) + φέρω], δηλαδή πριν τον αυγερινό, τουτέστιν πριν τη δημιουργία των ουρανίων σωμάτων.

(Βλ. τι γράψαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο για το χαρακτηρισμό «Υιός μονογενής» έναντι των άλλων «εξ υιοθεσίας» υιών του Θεού).

Ο Μεσσίας θα έχει την απόλυτη νίκη «εν τη ημέρα της δυνάμεώς Του», δηλ. κατά την ημέρα της νίκης επί του Αντιχρίστου ή/και τη δευτέρα παρουσία Του. Εξαιρετικά σημαντική όμως είναι η φράση: «εν ταις λαμπρότησι των αγίων σου». Οι άγιοι είναι πάντα και μόνο άγιοι του Θεού. Λέγοντας ο Ίδιος ο Θεός προς το Μεσσία «των αγίων σου» (ότι δηλαδή οι πιστοί σ’ Αυτόν είναι δικοί Του άγιοι, άγιοι του Χριστού), διακηρύσσει πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι ο Μεσσίας είναι Θεός.

Κατά τη γνώμη μου, και συχωρέστε με που θα το πω, ο στίχος 3 από μόνος του αρκεί για να ανατρέψει ολόκληρη την αιρετική χριστολογία του Ισλάμ.

Στ. 4: η βουλή του Θεού είναι αμετάκλητη και ισοδυναμεί με όρκο (ο Θεός «ομνύει καθ’ εαυτόν», βλ. σχετικά προς Εβραίους 6, 13). Ο Μεσσίας (θα) είναι «ιερεύς εις τον αιώνα», δηλ. αιώνιος ιερεύς, θα προσφέρει αιώνια, διαρκώς, την ύψιστη λειτουργία στο Θεό, χωρίς ποτέ να πάψει. Είναι φανερό ότι αυτό δε μπορεί να ισχύει για κανένα άνθρωπο ιερέα, που η ιερατεία του λήγει το αργότερο την ημέρα του θανάτου του. Ισχύει μόνο για Έναν, αθάνατο και αιώνιο, το Μέγα Αρχιερέα, το Χριστό. Εκείνος είναι ιερέας «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ», κατά το ότι ο άγιος και δίκαιος «αγενεαλόγητος» Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ και ιερεύς του Θεού του Υψίστου, εμφανιζόμενος στη Γένεση 14, 18-20, για να προσφέρει στον Αβραάμ άρτο και οίνο (τύπο της θείας Μετάληψης των χριστιανών), συνιστά προτύπωση του Χριστού, που είναι επίσης βασιλεύς και ιερεύς και προσφέρει τον άρτο και τον οίνο της θείας Μετάληψης, δηλαδή τον εαυτό Του, τον «άρτο της ζωής» (Ιω. 6, 31-35).

Η αρχιεροσύνη του Χριστού κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αναλύεται διεξοδικά από το μέγα και άγιο απόστολο Παύλο στην προς Εβραίους επιστολή, κεφ. 4, 14-16, και ιδιαίτερα στα κεφάλαια 5 και 7. Δυστυχώς όμως ο αδελφός μας ο συγγραφέας του παρόντος, χαμένος μέσα στην αφροσύνη του (ο Θεός να τον σώσει), φαντασιώνεται ότι ο ίδιος, εξετάζοντας φιλολογικά και ορθολογικά το γράμμα της Βίβλου, γίνεται ικανότερος και εγκυρότερος ερμηνευτής των προφητειών από τον απόστολο Παύλο!...

Οι στ. 5 και 6 αναφέρονται αναμφίβολα στην έσχατη μάχη με τον Αντίχριστο, ενώ ο στ. 7 αναφέρεται προδήλως στον τελευταίο σπασμό του αρχαίου όφεως, που είναι ακριβώς η κυριαρχία του Αντιχρίστου.