Με μπλε θα είναι τα λόγια του Μουσουλμάνου και με μαύρο τού Σχολιαστή

Ο προφήτης Μουχάμμεντ, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και ο Μπαρ Νάσα

Η πιο υπέροχη και ίσως η πιο μεγαλειώδης προφητεία για τον πιο μεγάλο των προφητών του Θεού, βρίσκεται στο έβδομο κεφάλαιο του βιβλίου του «Δανιήλ» στην Π.Διαθήκη.  Σ’ αυτήν την προφητεία, γεγονότα που συνέβησαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές μεταξύ τους, αναπαρίστανται με τη μορφή τεσσάρων τρομερών τεράτων.

Η συσχέτιση της συγκεκριμένης προφητείας με το Μωάμεθ μπορεί να αποδοθεί μόνο στην απληστία (και την ψυχική ανάγκη) του συγγραφέα και ίσως γενικότερα των μουσουλμάνων ερμηνευτών να απογυμνώσουν από προφητείες τον Ιησού και να φορτώσουν αντίστοιχα το Μωάμεθ.

“Ο Δανιήλ μίλησε και είπε: «Εγώ είδα στο όραμα μου τη νύχτα και ιδού! Οι τέσσερις άνεμοι του ουρανού συντάραξαν τη μεγάλη θάλασσα. Και τέσσερα μεγάλα θηρία βγήκαν απ’ αυτή, το ένα διαφορετικό από το άλλο. Το πρώτο από αυτά ήταν σαν λιοντάρι και είχε πτερύγια αετού. Παρατηρούσα μέχρι που τα φτερά του αποσπάστηκαν απ’ αυτό. Μετά σηκώθηκε από το έδαφος και στάθηκε στα δυο του πόδια, σαν άνθρωπος και του δόθηκε ανθρώπινη καρδιά. Και ιδού έπειτα δεύτερο θηρίο, όμοιο με αρκούδα. Ήταν μισοσηκωμένο και στο στόμα του ανάμεσα στα δόντια του, κρατούσε τρία πλευρά και του έλεγαν <Σήκω, φάε σάρκες πολλές>. Μετά κοιτώντας το, είδα άλλο θηρίο σαν λεοπάρδαλη. Είχε στη ράχη του τέσσερα πτερύγια πουλιού το θηρίο και είχε ακόμα τέσσερα κεφάλια και του δόθηκε εξουσία. Μετά από αυτά είδα στο όραμα μου το νυχτερινό ένα θηρίο τέταρτο τρομερό, φοβερό και ισχυρό, με μεγάλα σιδερένια δόντια. Κατέτρωγε και σύντριβε και ό,τι απέμεινε απ’ το υπόλοιπο, το καταπατούσε με τα πόδια του. Αυτό το θηρίο ήταν διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα και είχε στο κεφάλι του δέκα κέρατα. Εκεί που παρατηρούσα, ξεφύτρωσε ανάμεσα σ’ αυτά ένα άλλο, πολύ μικρό κέρατο, το οποίο έκανε να ξεριζωθούν τρία απ’ τα προηγούμενα κέρατα. Στο κέρατο αυτό υπήρχαν μάτια όπως τα μάτια ανθρώπου και στόμα που έλεγε λόγια αλαζονικά. Συνέχισα να παρατηρώ μέχρι που τοποθετήθηκαν θρόνοι και κάθισε ο Προαιώνιος.

 Δεν τον ονομάζει έτσι, αλλά «ο Παλαιός των ημερών». Όχι πως έχει μεγάλη σημασία (το γράφει και ο συγγραφέας λίγο παρακάτω), απλώς το επισημαίνω.

Το ένδυμα του ήταν λευκό σαν το χιόνι και οι τρίχες του κεφαλιού του σαν μαλλί καθαρό. Ο Θρόνος Του ήταν από φλόγες φωτιάς και είχε πύρινους τροχούς. Από μπροστά Του ξεπηδούσε και κυλούσε ένα ποτάμι φωτιάς. Εκατομμύρια και δισεκατομμύρια όντα στέκονταν μπροστά Του, έτοιμα να Τον υπηρετήσουν. Στήθηκε λοιπόν το δικαστήριο και ανοίχτηκαν τα βιβλία. Καθώς λοιπόν παρατηρούσα, είδα ότι το τέταρτο θηρίο εξαιτίας των αλαζονικών λόγων που λαλούσε το κέρατο, σκοτώθηκε και το πτώμα του καταστράφηκε και ρίχτηκε στη φωτιά. Η εξουσία αφαιρέθηκε και από τα άλλα θηρία αλλά τους επιτράπηκε να ζήσουν για ένα χρονικό διάστημα.

Αυτή η αναφορά (πρώτα «το 4^ο θηρίο σκοτώθηκε» και έπειτα «επιτράπηκε στα άλλα θηρία να ζήσουν για ένα διάστημα» –ενώ ως γνωστόν οι 4 αυτοκρατορίες διαδέχτηκαν η μια την άλλη) φανερώνει ότι στο όραμα δεν τηρείται ακριβής χρονολογική σειρά, πράγμα σύνηθες στα οράματα των προφητών.

Είδα σε όραμα στη διάρκεια της νύχτας, μέσα στα σύννεφα του ουρανού είδα να έρχεται κάποιος ως υιός ανθρώπου (που έμοιαζε με άνθρωπο), έφτασε μέχρι τον Παλαιό των Ημερών και οδηγήθηκε μπροστά Του. Σ’ αυτόν δόθηκαν η δόξα, εξουσία και βασίλεια, ώστε όλοι οι λαοί, τα έθνη και οι γλώσσες να τον υπηρετούν. Η εξουσία του θα είναι αιώνια και ατελεύτητη και η βασιλεία του, που δεν θα καταστραφεί”  (Δανιήλ, 7:2-14).

Ανήκοντας σε βασιλική οικογένεια ο Δανιήλ οδηγήθηκε μαζί με τρεις άλλους νέους Εβραίους στο παλάτι του βασιλιά της Βαβυλώνας, όπου μορφώθηκε με όλη τη γνώση των Χαλδαίων. Έμεινε εκεί μέχρι την περσική κατάκτηση και τη διάλυση της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας. Προφήτεψε στη διάρκεια του Ναβουχοδονόσορα αλλά και του Δαρείου. Οι κριτικοί της Βίβλου δεν αποδίδουν όλο το Βιβλίο «Δανιήλ» στον Δανιήλ αλλά ο οποίος έζησε και πέθανε πολλούς αιώνες πριν την ελληνική κατάκτηση, την οποία μνημονεύει με το όνομα «Ιαβάν». Ορισμένα κεφάλαια του είναι γραμμένα στα χαλδαϊκά και κάποια άλλα στα εβραϊκά αλλά το σημαντικό εδώ, δεν είναι η γλώσσα αλλά η ίδια η προφητεία η οποία περιέχεται εδώ.

Όπως λέγεται στη συνέχεια στο βιβλίο «Δανιήλ», τα τέσσερα τέρατα αντιπροσωπεύουν μία αυτοκρατορία. Το λιοντάρι με τα φτερά αετού συμβολίζει τη Χαλδαϊκή αυτοκρατορία, η οποία ήταν γρήγορη σαν αετό στο να επιτίθεται στους εχθρούς της. Η αρκούδα (το δεύτερο τέρας) αντιπροσωπεύει τη Μηδο-Περσική αυτοκρατορία, η οποία επεξέτεινε τις κατακτήσεις της μέχρι την Αδριατική θάλασσα και την Αιθιοπία, σαν να κρατούσε με τα δόντια της ένα πλευρό από το σώμα από κάθε μία από τις τρεις ηπείρους του ανατολικού ημισφαιρίου. Το τρίτο θηρίο από τη φύση του στην αγριότητα, αντιπροσωπεύει τις θριαμβευτικές πορείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οποίου η απέραντη αυτοκρατορία διαιρέθηκε (μετά τον θάνατο του) σε τέσσερα μικρότερα κράτη – βασίλεια.

Αλλά ο άγγελος ο οποίος εξηγεί στη συνέχεια στον Δανιήλ το όραμα που είδε, δεν δίνει λεπτομέρειες καθώς εξηγεί τα τρία πρώτα βασίλεια, όπως κάνει με το τέταρτο θηρίο. Εδώ δίνει με έμφαση κάποια στοιχεία. Εδώ η σκηνή στο όραμα ενισχύεται. Το κτήνος είναι ουσιαστικά ένα τέρας και ένας τεράστιος δαίμονας. Αυτό είναι η τρομερή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τα δέκα κέρατα είναι οι δέκα αυτοκράτορες της Ρώμης που δίωξαν τους πρώτους Χριστιανούς. Γυρίστε τις σελίδες οποιασδήποτε ιστορίας εκκλησιών για τους τρεις πρώτες αιώνες μέχρι τον χρόνο της αποκαλούμενης μεταστροφής του Μέγα Κωνσταντίνου και δεν θα διαβάσετε παρά μόνο τις φρίκες του γνωστού "Δέκα Διώξεις".

Τους διωγμούς αυτούς (δεν τους ονομάζουμε «διώξεις») τους έπαυσε ο άγιος και μέγας Κωνσταντίνος, τον οποίο στη συνέχεια προσπαθεί με μανία να συκοφαντήσει ο συγγραφέας…

Έτσι λοιπόν όλα αυτά τα τέσσερα θηρία αντιπροσωπεύουν τη «δύναμη του σκότους», το βασίλειο του σατανά, την ειδωλολατρία.

Ποιον συμβολίζει το «μικρό κέρατο»;

Τώρα, ας δούμε ποιο είναι αυτό το ένα κέρατο που φύτρωσε ανάμεσα στα άλλα δέκα κέρατα στο κεφάλι του τελευταίου θηρίου. Ας εξακριβώσουμε λοιπόν την ταυτότητα αυτού του ενδέκατου βασιλιά. Όπως βλέπουμε ένα κέρατο ξεφυτρώνει ανάμεσα στα άλλα δέκα κέρατα στο κεφάλι του τελευταίου θηρίου και αντιπροσωπεύουν δέκα διώξεις που έγιναν από δέκα αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τέσσερις ανταγωνιστές διεκδικούσαν τον θρόνο της αυτοκρατορίας (και ο Κωνσταντίνος ανάμεσα τους) και όλοι μάχονταν γι’ αυτόν τον σκοπό και τελικά ο Κωνσταντίνος έμεινε ως ο μόνος κυρίαρχος στην απέραντη αυτοκρατορία.

Αυτό δεν στέκει, γιατί, αν ερμηνεύσουμε το όραμα όπως επιχειρεί ο συγγραφέας, υποχρεούμαστε να θεωρήσουμε ότι το «μικρό κέρατο» γκρέμισε τρεις από τους προηγούμενους δέκα βασιλείς, τους ίδιους που διέπραξαν τους μεγάλους διωγμούς. Οι τρεις τελευταίοι διωγμοί είναι του Διοκλητιανού, του Γαλέριου και του Λικίνιου. Μόνο τον τελευταίο ανέτρεψε ο άγιος Κωνσταντίνος.

Εκτός αυτού, ο Κωνσταντίνος δε μπορεί να χαρακτηριστεί «μικρό κέρατο», διότι όχι μόνο ήταν ο ιδρυτής μιας δυναστείας (της 2ης δυναστείας των Φλαβίων) με αρκετούς αυτοκράτορες, αλλά και άλλαξε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας! Αυτό το έκανε αφενός με την απελευθέρωση των χριστιανών από τους διωγμούς και την υποστήριξη που τους παρείχε (καθώς και με το ότι έγινε ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας – και ήταν χριστιανός στην καρδιά του πολύ πριν βαπτιστεί), αφετέρου με την ίδρυση της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολης) και τη μεταφορά σ’ αυτήν της πρωτεύουσας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας!

Αντιθέτως, «μικρό κέρατο» θα είναι ο Αντίχριστος, ο οποίος θα πολεμήσει κατά των χριστιανών λίγα χρόνια («μήνας τεσσαράκοντα δύο», δηλαδή τριάμισι χρόνια, Αποκάλυψη, 13, 5) και δεν θα αφήσει επιγόνους. Πρόκειται για το ίδιο θηρίο, που βλέπει στο δικό του (εσχατολογικό) όραμα ο μέγας προφήτης, απόστολος και ευαγγελιστής άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, μαθητής του Χριστού, και το οποίο καταγράφει στην Αποκάλυψη. Μια σύγκριση του θηρίου στο όραμα του Δανιήλ με το θηρίο στο όραμα του Ιωάννη (Αποκάλυψη, κεφάλαια 13 και 17) φανερώνει ότι πρόκειται για το ίδιο «θηρίο», εκείνο που θα υποχρεώσει τους ανθρώπους να του αποδώσουν λατρεία Θεού (πράγμα που φυσικά ουδέποτε συνέβη με τον Κωνσταντίνο), να χαράξουν το όνομά του στο μέτωπο και το δεξί χέρι τους κ.τ.λ. Είναι «ο άνθρωπος της ανομίας», που θα υψώσει τον εαυτό του πάνω από «κάθε λεγόμενο θεό ή σέβασμα» (Παύλος, Β΄ προς Θεσσαλονικείς, 2, 1-11), και τελικά θα νικηθεί από το Χριστό (τον Υιό του Ανθρώπου – Μπαρ Νάσα). Αυτά θα συμβούν λίγο πριν τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, δηλαδή την ανάσταση των νεκρών και την τελική κρίση, που αναφέρεται στο όραμα του Δανιήλ, στο Ματθ. 25, 31-46, και φυσικά στην Αποκάλυψη, 20, 11-15.

Ας δοθεί προσοχή ιδιαίτερα στο κεφ. 17 της Αποκάλυψης, όπου γίνεται λόγος για τη μάχη του θηρίου κατά των αγίων και για το «αίμα των αγίων και των μαρτύρων Ιησού». Ο πόλεμος αυτός είναι πόλεμος «μετά του αρνίου», δηλαδή εναντίον του Χριστού.

Πώς όμως οι χριστιανοί «ξέρουμε» ότι η συγκεκριμένη προφητεία αναφέρεται στα έσχατα; Εκτός από το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, με βάση τον οποίο ερμηνεύουν την Αγία Γραφή οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού, υπάρχει και η ερμηνεία του Ίδιου του Ιησού, την οποία ο συγγραφέας μας δε μπαίνει στον κόπο καν να αναφέρει.

Ο Ιησούς αναφέρεται στα έσχατα, δηλαδή στη «μεγάλη θλίψη» και στα λοιπά σημεία που θα προηγηθούν της δευτέρας παρουσίας Του, στο Ματθ. κεφ. 24 και 25 (τα λόγια αυτά καταγράφονται και στο Μάρκ. κεφ. 13 και Λουκ. κεφ. 21). Οι προφητείες του Ιησού εκεί, όπως φανερώνει και μια απλή ανάγνωση, μιλάνε για τα γεγονότα που συνιστούν τον κεντρικό κορμό της Αποκάλυψης. Ο Κύριος μιλάει για τα σημεία που θα προηγηθούν του «τέλους» και θα καταλήξουν στην εμφάνιση του «σημείου του υιού του ανθρώπου» στον ουρανό, στην άφιξη του «υιού του ανθρώπου» πάνω σε σύννεφα, συνοδευόμενου από αγγέλους, και στην τελική κρίση. Στο Ματθ. κεφ. 24, ο Ιησούς λέει:

«Όταν ουν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το ρηθέν διά Δανιήλ του προφήτου, εστώ εν τόπω αγίω –ο αναγινώσκων νοείτω– τότε οι εν τη Ιουδαία φυγέτωσαν επί τα όρη…» (στ. 15-16), «έσται γαρ τότε θλίψις μεγάλη, οία ου γέγονεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν ουδ’ ου μη γένηται. και ει μη εκολοβώθησαν αι ημέραι εκείναι, ουκ αν εσώθη πάσα σαρξ» (στ. 21-22). «Ευθέως δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος σκοτισθήσεται… και τότε φανήσεται το σημείον του υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε κόψονται πάσαι αι φυλαί της γης και όψονται τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» (στ. 29-30).

Σε νέα ελληνικά: «Όταν λοιπόν δείτε το “βδέλυγμα της ερημώσεως”, που ειπώθηκε μέσω του προφήτη Δανιήλ, να στέκει σε ιερό τόπο (ο αναγνώστης ας εννοεί), τότε όσοι βρίσκονται στην Ιουδαία να φύγουν στα βουνά…», «διότι τότε θα συμβεί θλίψη μεγάλη, που τέτοια δε συνέβη από την αρχή του κόσμου μέχρι τώρα, ούτε και θα συμβεί [άλλη], και αν δεν περικόπτονταν εκείνες οι μέρες, δε θα γλίτωνε κανείς…». «Και αμέσως μετά τη θλίψη των ημερών εκείνων ο ήλιος θα σκοτεινιάσει… και τότε θα φανεί το σημάδι του υιού του ανθρώπου στον ουρανό, και τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης και θα δουν τον υιό του ανθρώπου να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού με δύναμη και δόξα πολλή».

Ακολουθούν διάφορες άλλες περιγραφές, μερικές παραβολές, και όλη αυτή η ομιλία του Ιησού καταλήγει στην ανάσταση των νεκρών και την τελική κρίση τους από τον Ίδιο τον Ιησού.

Για να προλάβω τυχόν βιαστικές αντιδράσεις εκ μέρους μουσουλμάνων, σημειώνω ως απόλυτα βέβαιο ότι ο Ιησούς χαρακτηρίζει «υιό του ανθρώπου» τον εαυτό Του και όχι κάποιον άλλο. Αυτό είναι ξεκάθαρο, αλλά δηλώνεται και ρητά σε σημεία όπως το Μάρκ. 10, 33 («ιδού, ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμματείς… και θα τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί» –λόγια του Ιησού πριν το τελευταίο Του ταξίδι στα Ιεροσόλυμα), Ματθ. 26, 45 («έφτασε η ώρα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται σε χέρια αμαρτωλών», λίγη ώρα πριν συλληφθεί για να σταυρωθεί) κ.λ.π.

Το «βδέλυγμα της ερημώσεως» αναφέρεται στο Δανιήλ, κεφ. 9, που αποτελεί συνέχεια του ίδιου οράματος που αρχίζει στο κεφάλαιο 7, εκείνου δηλαδή που επιχειρεί να ερμηνεύσει ο συγγραφέας μας. Θα ήταν εξαιρετικά βολικό για κάθε αδελφό μας μουσουλμάνο να δογματίσει ότι το αντικείμενο της προφητείας του κεφ. 7 είναι διαφορετικό από τα παρακάτω, αλλά μια ανάγνωση του βιβλίου του Δανιήλ θα φανερώσει ότι δεν είναι έτσι. Ακόμη όμως κι αν συμβατικά «θέτουμε σε αμφιβολία» αν το κεφ. 7 έχει το ίδιο θέμα με τα επόμενα κεφάλαια (ζήτημα αναμφίβολο ωστόσο), είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε τη διδασκαλία του Χριστού για τη δευτέρα παρουσία Του, την ανάσταση των νεκρών και την τελική κρίση (από τον υιό του ανθρώπου), καθώς και ότι Εκείνος χαρακτήριζε «υιό του ανθρώπου» τον εαυτό Του.

Εκτός αν πετάξουμε συλλήβδην στον κάλαθο των αχρήστων ό,τι λέει ο Ιησούς στα ευαγγέλια (πράγμα που συνηθίζει ο συγγραφέας μας με μέγιστη ευκολία, όταν κάτι δεν τον εξυπηρετεί). Τότε όμως θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς ξέρουμε καν ότι η προφητεία του Δανιήλ είναι αληθινή ή ακόμη και ότι υπήρξε ο προφήτης Δανιήλ ως ιστορικό πρόσωπο; Πέρα από τη Βίβλο –που ο συγγραφέας μας την τεμαχίζει σαν σαλάμι και πετάει ό,τι δεν του αρέσει, επομένως την απαξιώνει ως αναξιόπιστη– δεν έχουμε άλλα τεκμήρια.

Κάτι τελευταίο: στο Ματθ. 24, 36, ο Ιησούς λέει κάτι, που οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι ερμηνευτές το δέχονται με ενθουσιασμό, ακόμη κι αν απορρίπτουν όλα τα υπόλοιπα. Αναφέρει ότι «για την ώρα εκείνη κανείς δε γνωρίζει, ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά μόνον ο Πατέρας μου» (βλ. το ίδιο και στο Μάρκ. 13, 32, όπου μάλιστα προσθέτει «ουδέ ο υιός»). Όλοι οι «αντιτριαδικοί» αιρετικοί (π.χ. οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά»), καθώς και οι μουσουλμάνοι, μας ρωτούν εν χορώ: πώς λέτε ότι ο Χριστός είναι Θεός, άρα παντογνώστης, αφού ο Ίδιος δηλώνει ότι αγνοεί την ημέρα της δικής Του επιστροφής;

Εμείς απαντάμε ότι εδώ ο Ιησούς μιλάει ως άνθρωπος, όχι ως Θεός. Ναι, είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, και είναι φανερό ότι συμβαίνει αρκετές φορές στις ευαγγελικές διηγήσεις. Το πώς συμβαίνει, χωρίς να πάσχει ο Ιησούς από διχασμό της προσωπικότητας, είναι κάτι ασύλληπτο από την ανθρώπινη διάνοια, γιατί δεν αντιστοιχεί σε καμία από τις δικές μας εμπειρίες. Το δεχόμαστε, όχι μόνο γιατί έτσι αίρεται η φαινομενική αντιφατικότητα των λόγων του Ιησού (που πότε μιλάει και πράττει ως παντοδύναμος Θεός και πότε ως αδύναμος άνθρωπος), αλλά κυρίως γιατί αυτό διδάσκει το Άγιο Πνεύμα τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού, δηλ. τους Πατέρες της Εκκλησίας.

Αν οι μουσουλμάνοι επιθυμούν να απορρίψουν τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού και να δεχτούν τους ερασιτέχνες εξηγητές, σαν το συγγραφέα, με τον οποίο ασχολούμαστε εδώ, είναι ελεύθεροι να το πράξουν. Γνωρίζουν όμως –και από πού; και πόσο καλά;– τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί οι άγιοι (που και σήμερα υπάρχουν) πριν τους απορρίψουν; Ή μήπως επιλέγουν απλώς να υιοθετήσουν αυτό που εξυπηρετεί τις από πριν διαμορφωμένες απόψεις τους;

[Σημ. Άγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τον 20ό αιώνα είναι π.χ. οι Νεκτάριος Πενταπόλεως, Λουκάς ο Ιατρός, Ιωάννης της Σαγκάης (Μαξίμοβιτς), Νικόλαος Αχρίδος (Βελιμίροβιτς), Ιουστίνος Πόποβιτς, Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Σεραφείμ Ρόουζ, Φιλόθεος Ζερβάκος κ.ά.].

Θα κλείσω με την εξής απαραίτητη διευκρίνιση: η προφητεία τόσο του Δανιήλ όσο και του Ιησού φαίνεται πως έχουν δύο «επίπεδα» ερμηνείας: ας τα ονομάσουμε «ιστορικό» και «εσχατολογικό», παρότι και το εσχατολογικό είναι επίσης και ιστορικό. Το «ιστορικό» επίπεδο αναφέρεται σε γεγονότα σχετικά με τον παλαιό Ισραήλ, σκιές/τύπους (προτυπώσεις) των εσχάτων. Η προφητεία του Δανιήλ σε ιστορικό επίπεδο αναφέρεται στον ελληνιστή βασιλέα Αντίοχο Δ΄ τον Επιφανή, που προκάλεσε την επανάσταση των Μακκαβαίων επιχειρώντας να μετατρέψει το Ναό της Ιερουσαλήμ σε ναό του Δία, ενώ η προφητεία του Ιησού, σε ιστορικό επίπεδο, αναφέρεται στην ολοσχερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το 70 μ.Χ., γι’ αυτό και μπορεί να λέει ότι «δε θα φύγει η γενεά αυτή πριν γίνουν όλα αυτά» (Ματθ. 24, 34) και παράλληλα να μιλάει για το τέλος του κόσμου.

Για αυτό το «διπλό επίπεδο» προσέγγισης των προφητειών παραπέμπω στα άρθρα:

http://www.oodegr.com/oode/esxata/and1.htm (για την προφητεία του Δανιήλ),

http://www.oodegr.com/paratir/meletes/genia70mx1.htm (για την προφητεία του Ιησού).

Για τη δευτέρα παρουσία του Χριστού γενικότερα βλ. το άρθρο http://www.oodegr.com/oode/esxata/elpida/2_parousia1.htm.

Ο άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας

Χριστιανοί θεολόγοι έχουν προσπαθήσει να συσχετίσουν το τελευταίο κέρατο με τον Αντίχριστο, οι προτεστάντες το συσχετίζουν με τον Πάπα της Ρώμης κ.τ.λ αλλά ποιο είναι το τέταρτο θηρίο? Δεν μπορεί λοιπόν παρά να είναι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το κέρατο ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος.

Όχι, φίλε μου. Αυτό το «δεν μπορεί παρά…» είναι κούφια ρητορεία, βασισμένη σε έναν εντελώς αυθαίρετο συλλογισμό. Πίσω από αυτό το θηρίο και το «μικρό κέρατο» μπορούμε, με κατάλληλους χειρισμούς, να ανακαλύψουμε όποιον αυτοκράτορα θέλουμε, από τον Τσέγκις Χαν μέχρι το Ναπολέοντα. Και γιατί να μην είναι ο Καρλομάγνος ή ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής ή και ο ίδιος ο Μωάμεθ, ο ιδρυτής του Ισλάμ;

Το ότι το κέρατο «φύτρωσε» στο ίδιο θηρίο, όπου βρίσκονταν τα προηγούμενα δέκα κέρατα δε σημαίνει οπωσδήποτε ότι ο βασιλιάς αυτός ανήκει στο ίδιο έθνος. Μην ξεχνάμε π.χ. ότι ο Καρλομάγνος στέφθηκε "Αυτοκράτορας των Ρωμαίων" και ίδρυσε μια αυτοκρατορία, η οποία άλλαξε την ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου όλου δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τον παπισμό και την αποικιοκρατία. Διάδοχος των Ρωμαίων μπορεί να θεωρηθεί και ο Μωάμεθ Β΄, που έκανε πρωτεύουσα της δικής του (επίσης κοσμοϊστορικής σημασίας) αυτοκρατορίας την ΚΠολη…

Πρώτων, νίκησε τον Μαξιμιανό και τους άλλους διεκδικητές του θρόνου [δεν πολέμησε με όλους αυτούς] και έβαλε ένα τέλος στις διώξεις των Χριστιανών. Δεν μπορούμε παρά να παρομοιάσουμε τους τέσσερις ανταγωνιστές μετά από τις δέκα μεγάλες διώξεις κατά των Χριστιανών, με τον Κωνσταντίνο και τους ανταγωνιστές του που νικήθηκαν απ’ αυτόν (όπως στο όραμα του Δανιήλ τα τρία κέρατα έπεσαν μπροστά από το ένα μικρότερο).

Δεύτερον, όλα τα τέσσερα θηρία στο όραμα, αντιπροσωπεύονται σαν παράλογα θηρία αλλά το μικρό κέρατο κατείχε ανθρώπινο στόμα και μάτια, το οποίο με άλλες λέξεις ήταν ένα φοβερό τέρας που είχε λόγο να μιλάει. Ο Κωνσταντίνος λοιπόν πιστοποίησε τον Χριστιανισμό ως αληθινή θρησκεία, άφησε τη Ρώμη και έκανε το Βυζάντιο (που ονομάστηκε «Κωνσταντινούπολη») πρωτεύουσα. Υποστήριζε φανερά τον Χριστιανισμό αλλά ποτέ του δεν βαπτίστηκε παρά μόνο μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο λόγος που βαπτίστηκε ήταν υποτίθεται ότι είδε τον σταυρό στον ουρανό.

Μάλιστα… Και πώς ξέρει ο συγγραφέας ότι ο Κωνσταντίνος «υποτίθεται» ότι είδε το σταυρό; Όταν όμως πρόκειται για θαύματα σχετικά με το Ισλάμ, δεν αμφιβάλλει καθόλου για την αυθεντικότητα των διηγήσεων…

Δεν είναι χωρίς σημασία ότι ο Κωνσταντίνος είδε το σταυρό στην αρχή της δράσης του, πριν τη μάχη με το Μαξέντιο (ο οποίος δεν ανήκει στα «δέκα κέρατα», γιατί δεν ήταν διώκτης του χριστιανισμού). Τότε απλώς ζήτησε να χαράξουν όλοι οι στρατιώτες ένα σταυρό στις ασπίδες τους. Νίκησε σε αυτή τη μάχη και στη συνέχεια υποστήριξε ανοιχτά τους χριστιανούς. Βαφτίστηκε ένα χρόνο πριν κοιμηθεί, αλλά αυτό μόνο έναν υποκριτή μπορεί να ενδιαφέρει – ο Κων/νος ήταν χριστιανός στην καρδιά από την αρχή. Αυτό φαίνεται καθαρά από την ανθρωπιστική προσφορά του:

κατάργησε την ποινή της σταύρωσης

απαγόρευσε το στιγματισμό των ανθρώπων στο πρόσωπο (με πυρωμένο σίδερο)

έκλεισε ναούς, στους οποίους γινόταν αιματηρή ή οργιαστική λατρεία (με ιερόδουλες), αν και άφησε ελεύθερη την αρχαία λατρεία (αργότερα άλλοι την απαγόρευσαν και καλά έκαναν, γιατί ήταν μια λατρεία με πολλά σκοτεινά σημεία).

Ας προσθέσουμε σε αυτά και την προσφορά του προς εμάς τους χριστιανούς: καθιέρωση της Κυριακής ως αργίας, οικοδόμηση ναών, χρηματοδότηση των ιστορικών ανασκαφών της σπουδαίας και ενάρετης μητέρας του (αγίας Ελένης), με τις οποίες ανακαλύφθηκαν ο τίμιος σταυρός και ο πανάγιος τάφος (η θέση του Γολγοθά ήταν γνωστή, βλ. σχετική μελέτη: http://www.impantokratoros.gr/9FF1E5AB.el.aspx), και φυσικά η διοργάνωση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια το 325 μ.Χ., που τόσο μίσος προκαλεί στο συγγραφέα μας, όπως θα δούμε παρακάτω…

Η εχθρότητα των θηρίων στους πιστούς του Θεού ήταν μεγάλη αλλά αυτή του τελευταίου κέρατου ήταν ιδιαίτερα βάναυση και άγρια. Η εχθρότητα αυτή αναπαρίσταται ως πιο άγρια και διαβολική, ακριβώς επειδή επρόκειτο να χτυπήσει τη βάση της θρησκείας και τι  εννοώ? Ήταν ο Κωνσταντίνος που παρίστανε τον πιστό στον Χριστό (αλέϊχι σαλάμ) και φορούσε δέρμα προβάτου αλλά εσωτερικά ήταν ένας λύκος και δεν είχε πιστέψει.

Όχι, αδελφέ μου συγγραφέα. Δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα σε κανέναν αρνησίθρησκο πρώην χριστιανό, σαν εσένα, αδελφέ μου, να μου πετάει κατάμουτρα ότι ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας, στην οποία ανήκω, «δεν πίστευε στο Χριστό» (το δικό μου Χριστό, στον οποίο εσύ είσαι που δεν πιστεύεις, αφού Τον υποβιβάζεις σε απλό «προφήτη» και μάλιστα λιγότερο σημαντικό από το Μωάμεθ σου), αλλά ήταν «λύκος με ένδυμα προβάτου» (φράση που βρήκες στο ευαγγέλιο, Ματθ. 7, 15 –όπου όμως αναφέρεται στους ψευδοπροφήτες– και τη χρησιμοποιείς, ως μη όφειλες, για να προπαγανδίσεις το Ισλάμ). Πρόσεξε, γιατί εσύ είσαι τώρα «λύκος με ένδυμα προβάτου», όχι ο Κωνσταντίνος.

Τρίτον, το κέρατο (που αντιπροσωπεύει τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο) λέει πράγματα ενάντια στον Δημιουργό και μιλάει αλαζονικά. Το να λέμε για τον Θεό λέξεις και αντιλήψεις όπως: «γέννησε, γεννήθηκε, τριάδα, ενσάρκωση» κ.τ.λ., είναι προσβολή στη Μοναδικότητα και στο Μεγαλείο του Θεού.

Και πώς ξέρεις εσύ, αδελφέ μου, τι είναι προσβολή της Μοναδικότητας και του Μεγαλείου του Θεού; Δεν το ξέρουν όλοι οι μεγάλοι και θαυματουργοί άγιοι μάρτυρες και μεγαλομάρτυρες, ασκητές, ιεράρχες και διδάσκαλοι της χριστιανικής ευσέβειας, οι φωτισμένοι με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και κοσμημένοι με υπερφυσικά χαρίσματα ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου, και το ξέρεις εσύ, απλώς επειδή εξέτασες ορθολογιστικά την Αγία Γραφή και «συμπέρανες» ότι τα ιερά δόγματα των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων «προσβάλλουν» τη Θεότητα;

Μήπως είσαι σπουδαιότερος ή πιο άγιος από τους μεγάλους διδασκάλους μας, αδελφέ μου, ή μήπως (με συγχωρείς που θα το πω ευθέως) αρκείσαι στην ανάγνωση του Κορανίου και των άλλων μουσουλμανικών ιερών γραφών, το περιεχόμενο των οποίων καταπίνεις αμάσητο (συγγνώμη για την έκφραση) και, με βάση αυτό και μόνον αυτό, κρίνεις και επικρίνεις ή εγκρίνεις ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία;

Από τότε που ο Θεός έστειλε αποκαλύψεις στον προφήτη Ιμπραήμ (Αβραάμ (αλέϊχι σαλάμ)) στην Ουρ της Χαλδαίας μέχρι τη σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. που οι αποφάσεις της επιβλήθηκαν από τον δικτάτορα Κωνσταντίνο…

Ανοησίες. Καθόλου δεν ήταν «δικτάτορας» ο άγιος Κωνσταντίνος (δεν καταλαβαίνω γιατί τον χαρακτηρίζει έτσι), ούτε και καθόλου επέβαλε στη σύνοδο της Νίκαιας τη διδασκαλία της. Αν και θα μιλήσουμε σε λίγο γι’ αυτό, παραπέμπω και στο άρθρο «Ο ρόλος του αυτοκράτορα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο»: http://www.oodegr.com/oode/istoria/ekklisia/kwnstant_a_synodos_ime1.htm.

Βλ. και σύγχρονη θεολογική, φιλοσοφική και ιστορική αποτίμηση της Συνόδου από τον άγιο Νεκτάριο, στο http://www.oodegr.com/oode/dogma/synodoi/1synodos1.htm.

… ποτέ δεν είχε χτυπηθεί η Μοναδικότητα του Θεού τόσο ανοιχτά από ανθρώπους οι οποίοι δήλωναν ότι είναι μονοθεϊστές, όπως ο Κωνσταντίνος και οι ακόλουθοι του (οι οποίοι μίλησαν για «τριάδα» προσώπων στη θεότητα κ.α.). Αν ο Βράχμα και ο Όσιρις ή ο Δίας και ο Βέστα λατρεύονταν μαζί με τον Θεό, θα λέγαμε ότι αυτό ήταν ειδωλολατρία αλλά όταν βλέπουμε να ανεβαίνει ο Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ) ο προφήτης της Ναζαρέτ και να εξισώνεται με τον Θεό, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε καμιά άλλη λέξη για να χαρακτηρίσουμε τους οπαδούς αυτής της ειδωλολατρίας παρά τη λέξη «κάφιρ» (άπιστος).

Οι ρίζες του τριαδολογικού δόγματος

Όταν οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι έχουν μπροστά τους τις χαντίθ, εμφανίζονται απολύτως βέβαιοι για την αυθεντικότητά τους – έστω, για την αυθεντικότητα εκείνων που οι πνευματικοί τους διδάσκαλοι έχουν αναγνωρίσει και καταχωρίσει ως αυθεντικές. Φυσικά μπορούν να βρουν πολλά «ορθολογικά» επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την άποψή τους, αλλά ο αληθινός λόγος είναι ένας: εμπιστεύονται τις χαντίθ, γιατί θεωρούν εξ ορισμού αξιόπιστους τους συλλέκτες και σχολιαστές τους.

Όταν όμως εμείς επικαλούμαστε λόγια του Ιησού, εκείνοι εύκολα τα απορρίπτουν ως μυθεύματα και πλαστογραφίες. Όταν επικαλούμαστε λόγια των αποστόλων, εκείνοι εύκολα χαρακτηρίζουν τους αποστόλους (τους αγίους αυτούς αυτόπτες μάρτυρες του Ιησού) ως πλαστογράφους. Και όταν επικαλούμαστε λόγια των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, εύκολα βρίσκουν κάθε μομφή να τους προσάψουν, αρκεί να μειώσουν την εγκυρότητα της θεμελιώδους διδασκαλίας του χριστιανισμού.

Στην Καινή Διαθήκη, ο Ίδιος ο Ιησούς ζητάει πίστη στον Εαυτό Του (π.χ. Ιω. 3, 29 και 9, 35-38) και δηλώνει ότι η τιμή προς Αυτόν πρέπει να είναι ίση με την τιμή προς τον Πατέρα (Ιω. 5, 23, «ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα»). Πώς λοιπόν ο συγγραφέας μας ισχυρίζεται ότι αυτό είναι «ειδωλολατρία» και «προσβολή» προς το Θεό;

Η τριαδολογία του χριστιανισμού δεν επινοήθηκε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αλλά αποτελεί την αποκάλυψη που έκαναν για το Θεό ο Ιησούς και (την Πεντηκοστή) το Άγιο Πνεύμα – αποκάλυψη που βίωσαν και βιώνουν οι άγιοι κάθε γενιάς. Αυτή είναι η πίστη και η ακλόνητη διδασκαλία των χριστιανών αγίων από την αρχή του χριστιανισμού, και φυσικά συνιστά πρόοδο ως προς την Παλαιά Διαθήκη, όπου οι άνθρωποι δεν ήταν ακόμη σε θέση να αντιληφθούν κάτι τέτοιο. Αν η Παλαιά Διαθήκη περιείχε την τέλεια αποκάλυψη του Θεού, δε θα χρειαζόταν να έρθει ο Χριστός, ακόμη και ως προφήτης.

Στην Καινή Διαθήκη η τριαδολογία δεν αναπτύσσεται ούτε διατυπώνεται αναλυτικά, ακριβώς διότι βιώνεται πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει, από πλήθος τριαδολογικών αναφορών, όπως οι κλασικές: «βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19) και «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» (Β΄ Κορινθ. 13 – πρόκειται, κατά τους μελετητές, για φράση από την πρωτοχριστιανική [αποστολική] θεία λειτουργία).

Η γενιά λοιπόν των αγίων αποστόλων πίστευε στην Αγία Τριάδα. Το ίδιο και η αμέσως επόμενη γενιά, των αγίων αποστολικών Πατέρων (1ο μισό του δεύτερου αιώνα μ.Χ.). Πουθενά δεν φαίνεται «μετατόπιση» της πίστης των χριστιανών από κάποιο «μονοπρόσωπο Θεό» προς την Αγία Τριάδα. Για την πίστη των Πατέρων της πρώτης μεταποστολικής γενιάς (των μαθητών των αποστόλων) στην Αγία Τριάδα παραπέμπω στα άρθρα: http://www.oodegr.com/oode/theos/triada1.htm και: http://www.oodegr.com/oode/theos/airetika/da_vinci3.htm.

Οι άγιοι αυτοί, όπως και οι μεταγενέστεροι, καθώς και οι άγιοι των Οικουμενικών Συνόδων, δεν «επινοούσαν» δόγματα, αλλά γνώριζαν την αλήθεια για το Θεό με την ένωση προς Αυτόν, δηλαδή με την αγιότητά τους (θέωση). Η θέωσή τους φαίνεται όχι μόνον από τα θαύματά τους (επαναλαμβάνω ότι οι Πράξεις αναφέρουν πλήθος θαυμάτων των αποστόλων), αλλά και από τον τρόπο ζωής τους, τον γεμάτο αγάπη και αυτοθυσία για τον πλησίον.

Για να γίνει κάπως κατανοητό τι εννοώ, παραπέμπω τον αναγνώστη στο βίο του μεγάλου χριστιανού πνευματικού πατέρα του 20ού αιώνα αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, γραμμένο από το μαθητή του και επίσης άγιο Σωφρόνιο Σαχάρωφ (έκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας). Εκεί θα αντιληφθεί τι σημαίνει «αγιοπνευματικός φωτισμός» και «γνώση του Θεού διά του Αγίου Πνεύματος». Ως προς την Αγία Γραφή, θα το αντιληφθεί κάπως διαβάζοντας τις Πράξεις των αποστόλων, όχι μόνο το κεφ. 2 (όπου περιγράφεται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή), αλλά ολόκληρο το έργο.

Το γεγονός ότι η τριαδολογία είναι η αρχική διδασκαλία του χριστιανισμού φαίνεται και από το σάλο που προκλήθηκε, όταν ο Άρειος (ιερέας στην Αλεξάνδρεια) άρχισε να διδάσκει ότι ο Υιός δεν είναι Θεός. Όχι μόνο δε φαίνεται πουθενά (ας μας υποδείξει κάποιος μία πηγή) «μετατόπιση» της χριστιανικής θεολογίας προς την τριαδολογία, αλλά, αντίθετα, φαίνεται ότι κάποιοι μετατοπίστηκαν κατά καιρούς από την τριαδολογία προς διάφορες απόπειρες «διάσωσης του απόλυτου μονοθεϊσμού», επειδή προσπαθούσαν να κατανοήσουν τη θεολογία διανοητικά (σαν φιλόσοφοι) και όχι να τη βιώσουν με την ένωση προς το Θεό (ως άγιοι). Αυτοί ήταν οι «μοναρχιανοί», που χωρίζονταν σε δύο κλάδους και δίδασκαν είτε ότι ο Ένας Θεός εμφανίστηκε ο Ίδιος σαν Πατέρας στην Παλαιά Διαθήκη, σαν Υιός στην Καινή και σαν Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία (τροπικοί μοναρχιανοί ή πατροπασχίτες), είτε ότι ο Χριστός ήταν ένας κοινός άνθρωπος που αναδείχθηκε σε Θεό λόγω της ανυπέρβλητης ηθικής του καθαρότητας (δυναμικοί μοναρχιανοί ή υιοθετιστές). Ο Άρειος ήταν η μετεξέλιξη του δυναμικού μοναρχιανισμού.

Λόγω των πρώτων μοναρχιανών, κάποιοι πρώιμοι χριστιανοί διδάσκαλοι έκαναν κάποιες απόπειρες να διατυπώσουν λεκτικά την τριαδολογία – οι απόπειρες αυτές δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένες, και δίνουν στο συγγραφέα μας παρακάτω τη χαρά να επισημάνει διάφορες «αδυναμίες» της. Όμως η τριαδολογία εκφράστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τους Πατέρες της Νίκαιας και την επόμενη γενιά, από το Μ. Αθανάσιο (που συμμετείχε στη Νίκαια ως διάκονος), το Μέγα Βασίλειο και άλλους (βλ. http://www.oodegr.com/oode/dogmat1/doc_theos2.htm).

Αυτοί οι άγιοι, εξαιτίας των αιρέσεων, διατυπώνουν λεκτικά την κατ’ ουσίαν «άρρητη» εμπειρία τους από την παρουσία του Θεού εντός τους. Για μας είναι τόσο έγκυροι, όσο είναι για τους μουσουλμάνους ο Μωάμεθ. Γνωρίστε το βίο τους και μάθετε για τις εμπειρίες τους και θα καταλάβετε το γιατί.

Η Αγία Τριάδα στη Βίβλο

Ας δούμε τώρα αυτό που ενδιαφέρει τους μουσουλμάνους και όλους τους «ορθολογιστές»: η Βίβλος υποστηρίζει την τριαδολογία; Φυσικά, εμείς απαντάμε καταφατικά. Η τριαδολογία δεν είναι ξένη προς τη Βίβλο. Ωστόσο –επαναλαμβάνω– δεν περιμένουμε να μας πει η Βίβλος για το Θεό, διότι ο Θεός (διά της άκτιστης χάριτός Του) βρίσκεται κάθε στιγμή εντός της νοεράς καρδίας των αγίων μας και εκεί τους διδάσκει την αλήθεια γι’ Αυτόν (τέτοιος άγιος μπορεί να είναι κι ένας φτωχός και παραμελημένος γείτονάς μας κι όχι οπωσδήποτε κάποιο «στέλεχος» της θεσμικής Εκκλησίας – http://www.oodegr.com/oode/epistimi/genika/epist_erevna_theou1.htm). Θα αναφερθούμε στο θέμα της βιβλικής τριαδολογίας για χάρη των αδελφών μας μουσουλμάνων και λοιπόν «αντιτριαδιστών», που αναλίσκονται σε φιλολογικές αναλύσεις, αναζητώντας με το μικροσκόπιο τι λέει η Βίβλος για το ένα ή το άλλο θέμα και ξεχνώντας να ρωτήσουν απευθείας τον Ίδιο το Θεό με νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση και (επιτρέψτε μου) θεία κοινωνία. Το σωστό θα ήταν να ερευνήσουν έτσι, όσα χρόνια κι αν κρατήσει η έρευνά τους – σαν αγωνιστές κι όχι σαν φιλόλογοι. Φιλολογικά, μπορούμε να ανακαλύψουμε ή και να επινοήσουμε όσα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα θέλετε.

Παρόλα αυτά, ας ξεκινήσουμε, Θεού θέλοντος.

1. Παλαιά Διαθήκη

Η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί «σκιά» της βασιλείας του Θεού («των μελλόντων αγαθών»), καθώς απευθύνεται στη νηπιώδη ανθρωπότητα (πρβ. Α΄ Κορινθίους, 13, 11: «ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην× ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου»). Η Καινή Διαθήκη πάλι δεν είναι η ίδια η βασιλεία του Θεού, αλλά «τύπος» της (προτύπωση). Η βασιλεία του Θεού είναι η κατάσταση στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος καθώς προχωρεί στη θέωση και ολοκληρωτικά θα τη δούμε από τη δευτέρα παρουσία και μετά («βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου και εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον», Παύλος).

Έτσι, στην Π.Δ. η Αγία Τριάδα αποκαλύπτεται «συνεσκιασμένα» (σκιωδώς), καθώς οι άνθρωποι, μη έχοντας ακόμη την ένωση Θεότητας και ανθρωπότητας, που συντελέστηκε στο πρόσωπο του Χριστού, και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που ξεχύθηκε στην ανθρωπότητα κατά την πεντηκοστή, δε μπορούσαν ακόμη να αντέξουν την αποκάλυψη αυτή (όπως και οι αντιτριαδικές αιρέσεις και οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι, ας μου επιτραπεί να το πω, αποκρούουν αυτή τη χάρη, ίσως από ατολμία, μένοντας προσκολλημένοι στη νηπιώδη προ Χριστού κατάσταση). Το ότι δεν είχαν ακόμη αυτά τα πλεονεκτήματα δεν είναι «αδικία του Θεού σε βάρος τους», διότι η Π.Δ. είναι ακριβώς το πρώτο στάδιο της πορείας που οδήγησε στην κάθοδο του Χριστού και του Αγ. Πνεύματος (Παρακλήτου). Οι δε προ Χριστού νεκροί γνώρισαν επίσης το Χριστό και συμμετείχαν (ελεύθερα και εφόσον το θέλησαν) στο παγκόσμιο Σώμα Του (την Εκκλησία) κατά την κάθοδό Του στον Άδη με το σταυρικό θάνατό Του, όταν «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν» (Α΄ επιστολή του αγίου αποστόλου Πέτρου, 3, 19-20).

Στην Π.Δ. λοιπόν η Αγία Τριάδα αποκαλύπτεται τουλάχιστον με έξι τρόπους:

1. Με τον πληθυντικό αριθμό στα χωρία Γέν. 1, 26 («ας φτιάξουμε άνθρωπο κατά την εικόνα και την ομοίωσή μας») και Γέν. 11, 7 («ας κατεβούμε και ας τους μπερδέψουμε τις γλώσσες»).

Στους στίχους αυτούς ο Θεός σίγουρα δεν μιλάει στους αγγέλους Του, διότι ούτε συνεργάστηκαν μαζί Του στη δημιουργία του ανθρώπου, ούτε αναφέρεται κάπου ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» και των αγγέλων. Ωστόσο, δε χρησιμοποιεί ούτε το λεγόμενο «πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας», δηλαδή να μιλήσει για τον Εαυτό Του στον πληθυντικό αντί για τον ενικό, κατά τη βασιλική συνήθεια. Αν ο Θεός χρησιμοποιούσε «πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας», θα έπρεπε να τον χρησιμοποιεί σε όλη τη διάρκεια της Αγίας Γραφής, δηλαδή ούτε μια φορά να μη λέει «Εγώ, ο Θεός», αλλά πάντα «Εμείς, ο Θεός». Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει.

Αντίθετα, υπάρχει Κάποιος, με τον Οποίο συνεργάστηκε ο Θεός κατά τη δημιουργία όλων των δημιουργημάτων Του: ο Υιός (Ιω. 1, 3, Α΄ Κορινθίους,, 8, 6, Κολ. 1, 16-17). Για μας είναι φανερό (και κανένα απολύτως λόγο δεν έχουμε να αμφιβάλλουμε) ότι ο Θεός μιλάει με τον Υιό, που είναι ο Λόγος και η Σοφία Του.

Εδώ οφείλω να αναφέρω ότι ο απόστολος Παύλος, στην προς Κολοσσαείς, 1, 16-17, γράφει για το Χριστό: «ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστί προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε».

2. Με την εμφάνιση των Τριών Ανδρών στον Αβραάμ στο κεφ. 18 της Γένεσης. Εκεί είναι φανερό ότι ο Αβραάμ αντιμετωπίζει και τους Τρεις ως ισότιμους. Ήρθε «να Τους συναντήσει», είπε και στους Τρεις να καθίσουν, να πλυθούν, να φάνε κ.τ.λ., χαρακτήρισε τον εαυτό του «υπηρέτη Τους» και Εκείνοι του απάντησαν σαν με ένα στόμα (στ. 5). Και οι Τρεις μαζί «έφαγαν» και, όταν σηκώθηκαν, «κοίταξαν προς τα Σόδομα και τα Γόμορρα».

Η ιδέα ότι πρόκειται για το Θεό και δύο τιμητικούς συνοδούς αγγέλους είναι απλά άτοπη. Το ότι στο τέλος Το ότι φαίνεται οι Δύο να φεύγουν και «ο Κύριος» να μένει και να μιλάει με τον Αβραάμ, δε σημαίνει ότι οι άλλοι Δύο δεν ήταν Κύριοι. Υπόψιν ότι λέει «οι άνδρες έφυγαν» και όχι «οι δύο άνδρες», σα να είχαν φύγει και οι Τρεις – προφανώς επειδή στο Θεό δεν υπάρχει αρίθμηση που να διαχωρίζει τον Έναν από τους Άλλους.

Υπάρχει στο χριστιανισμό η ιδέα ότι, επειδή ο Θεός Πατήρ θεωρείται «πάντη αόρατος», το δε Άγιο Πνεύμα δεν συνηθίζει να εμφανίζεται με μορφή ανθρώπου, οι Τρεις Άνδρες ήταν ο Υιός και δύο άγγελοι «εις τύπον» (συμβολισμό) του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος. Πιθανόν. Πάντως είναι αδιαφιλονίκητο ότι ήρθαν ως η Τριαδική Θεότητα και έτσι αναγνωρίστηκαν και αντιμετωπίστηκαν από τον άγιο πατριάρχη Αβραάμ και δέχτηκαν αναντίρρητα αυτή την αντιμετώπιση.

3. Με τους ανεξήγητους (για μας, «τριαδικούς») πληθυντικούς στις προφητείες, όπου φαίνεται α) ότι εντός της Θεότητος υπάρχουν περισσότερα από ένα πρόσωπα (π.χ. Οβδιού, 1), β) ότι εμφανίζονται τουλάχιστον δύο «Κύριοι», που ο Ένας στέλνει στη Γη τον Άλλο: π.χ. Ζαχαρία, κατά τους Ο΄ 2, 12-15 [στο Μασσωριτικό (εβρ. κείμενο), Ζαχ. 2, 8-11], Ησαΐα, 45, 1. 45, 14-15. 48, 12-16. Αμώς 4, 11, Μιχαίας 4, 6-7. 6, 1-2, Μαλαχίας 1, 9. 3, 1-5, Σοφονίας κεφ. 1, Ιερεμίας 11, 9-11 και 17. 12, 14. 14, 15. 17, 13. 23, 1-2 (ο προφήτης δεν θα έλεγε «το λαό μου», μόνον ο Θεός το λέει αυτό). 33, 4-5 (Ο΄, 40, 4-5). Δείτε επίσης και Έξοδος 21, 13. 31, 17. 34, 5-6, Δευτ. 28, 13-14 και 20 (μιλάει ο Θεός, όπως φαίνεται στους στ. 2 και 62, αλλά και στο 29, 1, λέει «σε διατάζω» και «με εγκατέλειψες» κι όμως παράλληλα αναφέρεται «στον Θεό» σα να πρόκειται για Άλλο Πρόσωπο) κ.λ.π. (επί του θέματος, «ξεναγός μου» στην Π.Δ. ήταν η εξαίρετη μελέτη του καθηγητή Νικόλαου Σωτηρόπουλου Ο Ιησούς Γιαχβέ).

Σημείωση: πάντα ο «Κύριος», που μιλάει διά του στόματος των προφητών, είναι ο Θεός, ανεξάρτητα αν είναι μετάφραση του Γιαχβέ ή του Αδονάι, του Ελοχείμ κ.τ.λ. Το επισημαίνω, για να προλάβω τυχόν βεβιασμένη απολογία μουσουλμάνων, ότι μπορεί κάποια «Κύριος» να υπονοούν κάτι ή κάποιον άλλο.

4. Η εμφάνιση του περίφημου «αγγέλου του Θεού», που συγχρόνως είναι και προσκυνητός και χαρακτηρίζεται επίσης Θεός ή Κύριος. Ας μιλήσουμε λίγο γι’ Αυτόν:

Εκείνος που εμφανίστηκε στο Μωυσή μέσα από τη φλεγόμενη βάτο χαρακτηρίζεται «άγγελος Κυρίου» (Έξοδος, 3, 2). Κατά τη θεόπνευστη απολογία του αγίου Στεφάνου στις Πράξ. 7, 38, Εκείνος ήταν που μίλησε στο Μωυσή. Στο Μωυσή όμως μίλησε μόνον ο Γιαχβέ –άρα ο άγγελος Κυρίου ήταν που ονόμασε τον Εαυτό Του «Γιαχβέ»!

Προφανώς είναι ο Ίδιος «άγγελος» που εμφανίστηκε στην περιπλανώμενη Άγαρ (Γέν. 16, 7-14) και της είπε «θα πολλαπλασιάσω τους απογόνους σου» («Εγώ», όχι «ο Θεός»). Ποτέ στην Αγία Γραφή ο απεσταλμένος του Θεού δε μεταφέρει τα λόγια του Θεού σα να ήταν ο ίδιος ο Θεός! Ακόμη και οι προφήτες, που μεταφέρουν λόγια του Θεού σε πρώτο πρόσωπο, πάντα ξεκινούν με τη φράση «τάδε λέγει Κύριος». Προφανώς το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Κορανίου: ο αφηγητής του πληροφόρησε το Μωάμεθ ότι είναι «ο άγγελος Γαβριήλ», αλλιώς πώς το ήξερε ο Μωάμεθ;

Το Γέν. 16, 13, χαρακτηρίζει καθαρά Αυτόν τον άγγελο «Κύριο» και η Άγαρ Τον ονόμασε «ο Θεός ο επιδών με» και εξεπλάγη που αξιώθηκε να Τον αντικρίσει. Αν είχε κάνει λάθος, περνώντας έναν απλό άγγελο για το Θεό, εκείνος θα το διευκρίνιζε. Για του λόγου του αληθές, βλ. π.χ. Λουκ. 1, 11-20 και 26-38.

Μια ακόμη φορά που εμφανίζεται αυτό το «περίεργο» Ον είναι στο Γέν. 32, 24-32, στην πάλη του Ιακώβ με τον Θεό στο πέρασμα του Ιαβώκ. Ο Ιακώβ αντιμετωπίζει τον άγνωστο αντίπαλό του ως «το Θεό», Τον καλεί να τον ευλογήσει και εκπλήσσεται που Τον είδε πρόσωπο με πρόσωπο και επέζησε. Και ο Θεός Εκείνος μετονομάζει τον Ιακώβ σε Ισραήλ, κάνοντας μια χαρακτηριστική πράξη, την οποία κάνει μόνον ο Θεός (Γέν. 17, 5 και 15).

Για την ταύτιση του αγγέλου τούτου με το Θεό, παραθέτω και τις εξής μαρτυρίες: α) Στο Γέν. 31, 11-13, εμφανίζεται στον Ιακώβ «ο άγγελος του Θεού», ο οποίος του λέει: «Εγώ ειμί ο Θεός ο οφθείς σοι [=που σου φανερώθηκα] εν τόπω Θεού, ού ήλειψάς μοι εκεί στήλην…»! (εννοεί το όραμα της σκάλας προς τον ουρανό, στο Γέν. 28, 12-22).

β) Στο Γέν. 35, 1-15, ο Θεός στέλνει τον Ιακώβ να κατασκευάσει θυσιαστήριο «για το Θεό που του φανερώθηκε όταν έφευγε από τον αδελφό του», δηλαδή για Εκείνον, με τον οποίο πάλευε στο Ιαβώκ. Αυτό δηλώνει, αφενός, ότι «Ένας Θεός» τον διέταξε να φτιάξει θυσιαστήριο για έναν «άλλο Θεό», και αφετέρου ότι θα πρόσφερε θυσίες προς τιμήν του «αγγέλου», άρα ο άγγελος ήταν Θεός.

γ) Δίνοντας ο Ιακώβ την ευλογία του στα εγγόνια του, τα παιδιά του Ιωσήφ, λέει: «ο Θεός, ώ ευηρέστησαν οι πατέρες μου ενώπιον αυτού, Αβραάμ και Ισαάκ, ο Θεός ο τρέφων με εκ νεότητος έως της ημέρας ταύτης, ο άγγελος ο ρυόμενός με [=ο σώζων με] εκ πάντων των κακών ευλογήσαι τα παιδία ταύτα…» κ.τ.λ. (Γέν. 48, 15-16 – οφείλω την επισήμανση του τελευταίου χωρίου σε ομιλία του Μιχάλη Μαυροφοράκη δημοσιευθείσα στο διαδίκτυο).

Αυτός ο ορατός Θεός, που είναι συγχρόνως και «άγγελος» (αγγελιαφόρος) του Θεού, κατά τους χριστιανούς είναι ο Υιός, επειδή  Εκείνος χαρακτηρίζεται «μεγάλης βουλής άγγελος», Ησαΐα 9, 6, και «άγγελος της διαθήκης», Μαλαχία 3, 1. Είναι ο απεσταλμένος της μεγάλης βουλής (απόφασης) του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ολόκληρη η Π.Δ. είναι η προετοιμασία για την έλευσή Του (ως Ιησού Χριστού), που είναι και η εκπλήρωση της πρωταρχικής προφητείας, Γέν. 3, 15 και όλων των μεσσιανικών προφητειών.

5. Με την εμφάνιση της Σοφίας του Θεού, ενός ξεκάθαρα θεϊκού όντος, που μάλιστα μιλάει διά στόματος των προφητών σε πρώτο πρόσωπο, όπως μόνον ο Θεός κάνει, στα βιβλία Παροιμίες, Ιωβ, Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ.

Εγώ από στόματος Υψίστου εξήλθον και ως ομίχλη κατεκάλυψα γην. εγώ εν υψηλοίς κατεσκήνωσα, και ο θρόνος μου εν στύλω νεφέλης. γύρον ουρανού εκύκλωσα μόνη και εν βάθει αβύσσων περιεπάτησα. εν κύματι θαλάσσης και εν πάση τη γη και εν παντί λαώ και έθνει εκτησάμην… έτι διδασκαλίαν ως προφητείαν εκχεώ [=θα αναβλύσω] και καταλείψω αυτήν εις γενεάς αιώνων. ίδετε ότι ουκ εμοί μόνω εκοπίασα, αλλά πάσι τοις εκζητούσιν αυτήν» (Σοφία Σειράχ, κεφ. 24).

«…και μετά σου η σοφία η ειδυία τα έργα σου και παρούσα, ότε εποίεις τον κόσμον… Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίων ουρανών και από θρόνου δόξης σου πέμψον αυτήν…» (Σοφία Σολομώντος, 9, 9-10).

Η Σοφία είναι παρούσα όταν ο Θεός έκτιζε τον κόσμο και προφητεύεται η αποστολή της στον κόσμο. «Εξήλθε το στόμα του Θεού» (δηλαδή είναι ο Λόγος Του) και θα αναβλύσει διδασκαλία και προφητεία, που θα την αφήσει για πάντα στη γη. Είναι «η μήτηρ της αγαπήσεως της καλής και της οσίας ελπίδος, του φόβου» (=της συστολής) «και της γνώσεως» (Σοφία Σειράχ, κεφ. 24) και, κατά τους χριστιανούς, ταυτίζεται με τον Υιό. «Χριστός, Θεού Δύναμις και Θεού Σοφία» κατά τον Παύλο (Α΄ Κορινθίους, 1, 24). «Νους, Λόγος, Σοφία, Υιός του Πατρός, και απόρροια, ως φως από Πυρός, το Πνεύμα» γράφει ήδη το 2^ο αι. για τον Ιησού ο απολογητής άγιος Αθηναγόρας ο Αθηναίος (Πρεσβεία περί χριστιανών, κεφ. 24).

Σύγκρινε τις παραπάνω περιγραφές της Σοφίας με τις ακόλουθες αναφορές για τον Υιό, δηλ. το Χριστό:

«Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν [=δίπλα στο Θεό] και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν. εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων. και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν […] Ην το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι’ αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω [=δεν τον αναγνώρισε]. […] και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα [=είδαμε] την δόξαν αυτού [=το φως Του], δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας. […] Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε [=κανείς δεν είδε ποτέ το Θεό]. ο μονογενής υιός ο ων εις τον κόλπον του πατρός, εκείνος εξηγήσατο» (Ιω. 1, 1-5. 9-10. 14. 18).

Σε απόλυτη συνάφεια ο απόστολος Παύλος αναφέρει για τον Υιό:

«…ός εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως [=γεννημένος πριν από κάθε δημιούργημα], ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστί προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε, και αυτός εστίν η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας, ός εστίν αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων, ότι εν αυτώ ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι […]» (προς Κολοσσαείς, 1, 15-19).

Οι Παροιμίες είναι γραμμένες από τον προφήτη και βασιλιά Σολομώντα. Η θέση του βιβλίου του Ιώβ επίσης είναι αδιαμφισβήτητη εντός της Αγίας Γραφής. Για να προλάβω ωστόσο τυχόν υποβάθμιση των βιβλίων Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ από τους αδελφούς μας μουσουλμάνους απολογητές, διευκρινίζω ότι: τα δύο βιβλία αυτά ανήκουν στην Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄. Είναι από τα βιβλία που γράφτηκαν απευθείας στα ελληνικά, γι’ αυτό δεν περιελήφθησαν ποτέ στο εβραϊκό Μασσωριτικό (Μ). Όμως το Ο΄ είναι η Παλαιά Διαθήκη που χρησιμοποιούν οι θεόπνευστοι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, οι οποίοι χρησιμοποιούν και τα βιβλία που λείπουν από το Μ. Μερικά παραδείγματα: Ματθ. 9, 36 (Ιουδίθ 11, 19), Ματθ. 22, 25-28 (Τωβίτ 3, 8 και 5, 11), Ματθ. 27, 41-43 (Σοφ. Σολ. 2, 12-20), Ρωμαίους, 1, 21 (Σοφ. Σολ. 13, 1), Ρωμαίους, 9, 21 (Σοφ. Σολ. 15, 7), Ρωμαίους, 10, 6 (Βαρούχ 3, 29), Ιάκ. 1, 19 (Σοφία Σειράχ 5, 11), Α΄ Πέτρ. 1, 6-7 (Σοφ. Σολ. 3, 5-6) κ.λ.π. Πρώτη φορά χριστιανοί απέρριψαν το Ο΄ και στράφηκαν στο Μ μετά την προτεσταντική μεταρρύθμιση (16^ος αι.), νομίζοντας ότι ξέρουν καλύτερα από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και τους πρώτους χριστιανούς (στην πραγματικότητα, για να διαφοροποιηθούν από τους ρωμαιοκαθολικούς). Έτσι τα βιβλία αυτά «εξορίστηκαν» από τη χριστιανική Αγία Γραφή. Δυστυχώς και μερικές εκδόσεις που επιμελήθηκαν ορθόδοξοι (π.χ. Βάμβας) ακολούθησαν αυτό το λάθος, λόγω προτεσταντικών επιδράσεων.

Το όνομα Σοφία για το Χριστό είναι τόσο βασικό, που ο περίφημος καθεδρικός ναός της Κωνσταντινούπολης, ο αφιερωμένος σ’ Αυτόν, ονομάζεται Ναός της του Θεού Σοφίας, Αγία Σοφία. Ο ναός αυτός προκάλεσε σειρά ομώνυμων ναών στο Κίεβο, τη Θεσσαλονίκη και άλλες ορθόδοξες πόλεις.

6. Η ύπαρξη πολλών προσώπων στη Θεότητα φαίνεται και από τις προφητείες, κατά τις οποίες διά στόματος των προφητών μιλάει ο αναμενόμενος και μελλοντικά ερχόμενος Μεσσίας (βλ. π.χ. Ζαχαρίας, 11, 4-14, ιδ. 11-14). Εφόσον ο Μεσσίας μιλάει διά στόματος των προφητών, επομένως είναι Θεός, αφενός επειδή μόνον ο Θεός έχει αυτή την ιδιότητα (να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο διά στόματος των προφητών) και αφετέρου επειδή και σε αυτές τις προφητείες (εκτός από τους προφητικούς ψαλμούς του Δαβίδ) οι προφήτες ξεκινούν με τη φράση «Αυτά λέει ο Κύριος».

Ένα παράδειγμα είναι το Ησαΐα 61, 1-2, που ο Χριστός το χρησιμοποίησε ως αναφορά στον εαυτό Του (Λουκ. 4, 17-21). Επομένως σ’ αυτό το κεφάλαιο δε μιλάει ο προφήτης, αλλά διά στόματος του προφήτη μιλάει ο μελλοντικός Μεσσίας, ο Υιός. Και Αυτός, ο Ίδιος, στο στ. 8 λέει: «διότι εγώ είμαι Κύριος που αγαπά τη δικαιοσύνη και μισεί την αδικία… και θα συστήσω γι’ αυτούς διαθήκην αιώνιον» κ.τ.λ.

Είπαμε ότι υπάρχουν και οι προφητικοί Ψαλμοί (χριστολογικοί/μεσσιανικοί), όπου ο Μεσσίας μιλάει διά του προφήτη. Μερικά παραδείγματα Ψαλμ. 68, 22 («μου έδωσαν χολή για τροφή και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι», βλ. Ματθ. 27, 48), Ψαλμ. 21, 2 («Θεέ μου, Θεέ μου, πρόσεξέ με, γιατί με εγκατέλειψες;», βλ. Ματθ. 27, 46), Ψαλμ. 21, 19 («μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έβαλαν κλήρο για τα ενδύματά μου», Ιω. 19, 23-24), κ.ά. (για τη θεία έμπνευση των Ψαλμών βλ. και στο Κοράνι, σούρα 4, 163).

[Σημείωση: Ο Ιησούς κραύγασε πάνω στο σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», γιατί στην ανθρώπινη ζωή Του πέρασε όλα τα βάσανα που περνάει ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και την αίσθηση ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Με αυτό τον τρόπο καθαγίασε τα βάσανα των ανθρώπων και τα μετέτρεψε σε δρόμο για να πλησιάσουμε το Θεό (αν τα υπομείνουμε με πίστη και υπομονή, όπως Εκείνος)].

2. Καινή Διαθήκη

Για τις τριαδολογικές αναφορές της Καινής Διαθήκης μιλήσαμε ήδη στα προηγούμενα. Αναφορές όπως: «βαπτίζοντες αυτούς Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19) και «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» (Β΄ Κορινθ. 13), ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν επειδή οι χριστιανοί ενώνονταν με τον Τριαδικό Θεό και δεν «πίστευαν» και «λάτρευαν» ένα «μονοπρόσωπο Θεό», με τον οποίο δεν είχαν άμεση επαφή, αλλά απλώς «διάβαζαν γι’ Αυτόν στην Π.Δ.».

Ο συγγραφέας του παρόντος παρακάτω προσπαθεί να μας πείσει ότι η εντολή του Χριστού για βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδας δεν αποκαλύπτει την τριαδικότητα του Θεού. Η προσπάθεια αυτή είναι αστεία. Ξέρουμε πολύ καλά τι εννοεί ο Χριστός, γιατί έχει αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί αναρίθμητες φορές στην ιστορία της Εκκλησίας, στις εμπειρίες των αγίων και πολλών απλών χριστιανών καθαρών στην καρδιά – δεν περιμένουμε από ένα μη χριστιανό να μας εξηγήσει εξετάζοντας τα κείμενα από φιλολογική άποψη.

Ας ξεκινήσουμε από αυτό που αποκαλύπτει η Κ.Δ. για την ακριβή σχέση του Χριστού προς το Θεό:

Για τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα η Κ.Δ. είναι σαφής. Είναι «ο μονογενής υιός» του Πατρός (Ιω. 1, 14 και 18, Ιω. 3, 16 και 18). Στα δύο τελευταία χωρία ο Ίδιος ο Ιησούς χαρακτηρίζει έτσι τον εαυτό Του.

Ο όρος «ο μονογενής υιός» σημαίνει τα εξής:

α) Ο Πατήρ Τον γέννησε, δεν Τον δημιούργησε. Αν Τον είχε δημιουργήσει, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «υιός» μεταφορικά, όμως δεν θα ήταν ο μονογενής. Το να χαρακτηριστεί υιός μονογενής ένα δημιούργημα (κι όχι γέννημα) είναι κάτι το τραγικό και ταιριάζει μόνο σε στείρα ανθρώπινα ζευγάρια, όχι στο Θεό. Άλλωστε η Αγία Γραφή είναι και σ’ αυτό σαφής: «Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (= σε γέννησα), Εβρ. 1, 5, από τον Ψαλμό 2, 7 (όλος ο Ψαλμός 2 αναφέρεται στο Μεσσία).

β) Ο Πατήρ δεν έχει άλλο υιό. Όλοι οι άλλοι που χαρακτηρίζονται «υιοί Θεού», άγγελοι ή άνθρωποι, είναι υιοί Του λόγω υιοθεσίας (Ρωμαίους, 8, 15, Γαλάτας, 3, 26), την οποία μάλιστα προκάλεσε ο Υιός «τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του) δίνοντάς τους «την εξουσία» να γίνουν παιδιά του Θεού (Ιω. 1, 12). Ο Υιός όμως είναι φυσικός Υιός του Πατρός, όχι υιοθετημένος: υιός μονογενής.

γ) Όταν ο Θεός ονομάζεται «ο Πατήρ» (χωρίς άλλο προσδιορισμό, χωρίς δηλαδή να αναφέρεται τίνος Πατήρ είναι), ονομάζεται έτσι διότι είναι Πατήρ του Υιού. Ο Υιός πάλι λέγεται «ο Υιός» (χωρίς άλλο προσδιορισμό), ως ο Υιός του Πατρός. Βλ. π.χ. Λουκ. 10, 22, Ιω. 5, 19-26, Εβρ. 1, 1 κ.λ.π.

Εξυπακούεται ότι ο Θεός δεν γέννησε «σαν γυναίκα». Η γέννηση του Υιού, όπως και η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, είναι «μυστηριώδης» και «θεοπρεπής» (=ταιριαστή στο Θεό), δε μοιάζει με οτιδήποτε μπορεί να φανταστούμε ως άνθρωποι. Γι’ αυτό, το να λέμε ότι «ο Θεός γέννησε» και «έχει Υιό» δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «ύβρη» γι’ Αυτόν.

Αυτός λοιπόν «ο μονογενής υιός», βρίσκεται σε απόλυτη ενότητα με τον Πατέρα και «όλα όσα έχει ο Πατήρ» τα έχει και Εκείνος. Και εδώ τίθενται τα επόμενα ερωτήματα:

α) ποια είναι αυτά που έχει ο Πατήρ και τα έχει δώσει «όλα» στον Υιό;

β) υπάρχει κάτι που έχει ο Πατήρ και ο Υιός δεν το έχει;

Η απάντηση στο β προφανώς είναι αρνητική: αν υπήρχε κάτι που το έχει ο Πατήρ και δεν το έχει ο Υιός, ο Κύριος δεν θα έλεγε ότι έχει «όλα» όσα έχει ο Πατήρ. Αυτό και μόνο αρκεί για να αποδείξει ότι ο Υιός είναι Θεός όπως και ο Πατήρ –γι’ αυτό άλλωστε είναι και «ο» Κύριος (με άρθρο), λέξη, που, όπως είδαμε, χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη για να αποδώσει το όνομα Γιαχβέ, και γενικά ως τίτλος ταιριάζει μόνο στο Θεό.

Ας το δούμε όμως αναλυτικότερα, διερευνώντας το ερώτημα α.

Ο Πατήρ είναι πάνσοφος και παντοδύναμος. Ο Υιός είναι; Προφανώς, αφού ο Ίδιος είναι η Σοφία και η Δύναμις του Θεού (Α΄ Κορινθίους, 1, 24). Άρα ο Θεός είναι πάνσοφος και παντοδύναμος ως Πατήρ και Υιός.

Ο Πατήρ έχει ζωή μέσα Του και ζωοποιεί όποιους θέλει, και ο Υιός έχει ζωή μέσα Του και ζωοποιεί όποιους θέλει (Ιω. 5, 21. 25-26). Μάλιστα τους νεκρούς θα τους αναστήσει ο Υιός, όχι ο Πατήρ! (Ιω. 5, 25-26. 6, 39).

Ο Πατήρ είναι προαιώνιος, όμως δημιούργησε «τους αιώνες» (όπως και «τα πάντα») διά του Υιού (Εβρ. 1, 2), άρα και ο Υιός υπάρχει πριν τους αιώνες (πριν το χρόνο –«προ πάντων», Κολ. 1, 17), επομένως είναι επίσης προαιώνιος.

Αυτά, λοιπόν, που πιστεύουμε γι’ Αυτόν οι χριστιανοί, δεν τα βγάλαμε από το κεφάλι μας, αλλά τα πιστεύουμε (και μάλιστα αμετακίνητα), επειδή ο Ίδιος τα δίδαξε και τα έγραψαν οι άγιοι και αξιόπιστοι αυτόπτες μάρτυρες, οι μαθητές Του.

Ας δούμε μερικά μόνο από τα αμέτρητα σημεία, στα οποία στηρίζουμε αυτή την άποψη:

● Σε όλη την έκταση των Ευαγγελίων ο Ιησούς ονομάζει πάντοτε το Θεό «Πατέρα Του» και αρκετές φορές τον εαυτό Του «ο Υιός». Όπως είπαμε, είναι φανερό ότι, όταν ο Θεός ονομάζεται «ο Πατήρ» (χωρίς άλλο προσδιορισμό, χωρίς δηλαδή να αναφέρεται τίνος Πατήρ είναι), ονομάζεται έτσι διότι είναι Πατήρ του Υιού. Ο Ιησούς πάλι λέγεται «ο Υιός» (χωρίς άλλο προσδιορισμό), ως ο Υιός του Πατρός. Βλ. π.χ. Λουκ. 10, 22, Ιω. 5, 19-26, προς Εβραίους 1, 1 κ.λ.π.

● Ενώ είναι σαφές στην Παλαιά Διαθήκη ότι μόνο στο Θεό πρέπει να πιστεύουν οι άνθρωποι και μόνον Αυτόν να λατρεύουν, ο Ιησούς ζητάει πίστη στον εαυτό Του (π.χ. Ιω. 3, 29, και 9, 35-38) και δηλώνει ότι η τιμή προς Αυτόν πρέπει να είναι ίση με την τιμή προς τον Πατέρα (Ιω. 5, 23, «ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα»). Στο μεγάλο προφητικό όραμα της Αποκάλυψης, κεφ. 22, 3-4, οι πιστοί στη νέα Ιερουσαλήμ (στον παράδεισο) θα λατρεύουν εξίσου «τον Θεόν και το Αρνίον» (το Χριστό). Ανάλογη αναφορά δες και στο Αποκάλυψη, 5, 13. Ενδιαφέρον εδώ ότι ο Θεός και το Αρνίον (ο Χριστός) έχουν τον ίδιο θρόνο, κοινό και για τους Δυο, ενώ η Αποκάλυψη μιλάει γι’ Αυτούς σε ενικό αριθμό αντί για πληθυντικό (όπως και στα Αποκάλυψη, 11, 15. 20, 6).

● Επίσης, ο Χριστός πάντα δεχόταν να Τον προσκυνούν οι άνθρωποι (π.χ. Ματθ. 28, 9 και 17, Ιω. 9, 38, και 18, 6), ακόμη και τα κακά πνεύματα (Μάρκ. 5, 6), πράξη τιμής που πρέπει να αποδίδεται μόνο στο Θεό, σύμφωνα και την εντολή «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνο λατρεύσεις» (Ματθ. 4, 10).

● Στην Παλαιά Διαθήκη το όνομα του Θεού φέρει τη δύναμη του Θεού, όμως στην Καινή Διαθήκη την ιδιότητα αυτή την έχει το όνομα του Ιησού. Ο Ιησούς δίνει εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού εκείνοι που πιστεύουν στο όνομά Του, όχι «στο όνομα του Θεού» (Ιω. 1, 12). Όταν συγκεντρώνονται άνθρωποι «εις το όνομα του Ιησού», Εκείνος βρίσκεται ανάμεσά τους (Ματθ. 18, 20). Οι απόστολοι κάνουν θαύματα λέγοντας το όνομα του Ιησού (π.χ. Λουκ. 10, 17, Πράξ. 3, 6 και 16, 18). Το όνομα του Ιησού μπορεί να τελεί θαύματα, ακόμη και αν απλώς προφέρεται από ανθρώπους που δεν είναι «πιστοί Του» (Ιω. 9, 49-50). Κατά τον απόστολο Πέτρο, οι προφήτες μαρτυρούν ότι, διά του ονόματός Του, θα λάβει συγχώρηση των αμαρτιών κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν (Πράξεις των αποστόλων 10, 43). Οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος «παραδεδώκασι τας ψυχάς αυτών» (=διακινδύνευσαν τη ζωή τους) «υπέρ του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Πράξ. 15, 26), ο δε Παύλος είναι έτοιμος να πεθάνει «υπέρ του ονόματος του Κυρίου Ιησού» (Πράξ. 21, 13).

● Ας σημειωθεί βέβαια ότι η επίκληση του ονόματος του Θεού είναι μια πρόσκληση στο Θεό να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή. Ομοίως, η επίκληση του ονόματος του Ιησού είναι μια πρόσκληση στον Ιησού να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή προς Αυτόν: «ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ. εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματί μου, εγώ ποιήσω» (Ιω. 14, 13-14). Αυτό είναι κάτι άλλο (προσευχή προς τον Ιησού) και άλλο το «ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν» του Ιω. 15, 16 (προσευχή προς τον Πατέρα).

Η αποστολική Εκκλησία είναι απόλυτα σίγουρο ότι προσευχόταν προς τον Ιησού. Ο άγιος Στέφανος Του ζήτησε να παραλάβει το πνεύμα του (Πράξ. 7, 59 –και στο στ. 60 λέει «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην», όπου αμέσως πριν έχει ονομάσει «Κύριο» τον Ιησού!), ο απόστολος Παύλος προσεύχεται σ’ Αυτόν στο Πράξ. 22, 17-21 (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η προσευχή του αρχικά απευθυνόταν στον Πατέρα, όμως συνεχίστηκε ως επικοινωνία με τον Ιησού), ενώ άλλοτε Του ζήτησε να τον απαλλάξει από τον κακό άγγελο που τον τυραννούσε (Β΄ Κορινθίους, 12, 8-9 –ο Κύριος εκεί είναι ο Ιησούς, όπως φαίνεται από το στίχο 9). Ο απόστολος και προφήτης Ιωάννης Τον παρακάλεσε να έρθει γρήγορα (Αποκάλυψη, 22, 20). Ο απόστολος Πέτρος λέει στον Αινέα, τον παράλυτο της πόλης Λύδδα, «Αινέα, ιάται σε Ιησούς ο Χριστός» (σε θεραπεύει ο Ιησούς, ο Χριστός, Πράξ. 9, 34), άρα ο Ίδιος ο Χριστός, εκείνη τη στιγμή, παρενέβη από τον ουρανό και τέλεσε τη θεραπεία.

Η προσευχή προς τον Ιησού, ενώ βρίσκεται στον ουρανό, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έκαναν οι άνθρωποι που Του ζητούσαν βοήθεια όσο ζούσε στη γη (π.χ. Ματθ. 9, 27. 15, 22, Μάρκ. 3, 10. 9, 17-29. 5, 22-23, κ.α.). Όπως έκανε αμέτρητα θαύματα εδώ, έτσι κάνει και από τον ουρανό. Αφού Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του αιώνος (Ματθ. 28, 20), γιατί να μην προσευχόμαστε σ’ Αυτόν; Εξάλλου είναι σε συνεχή επικοινωνία μαζί μας, όπως αποδεικνύει το όραμα της Δαμασκού, το όραμα του Ανανία (Πράξ. 9, 17), η θεραπεία του Αινέα, το Ματθ. 18, 20 κ.λ.π.

● Ο Χριστός επίσης κατέχει τα «κλειδιά της βασιλείας των ουρανών» και την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες (Λουκ. 7, 48-50, κ.α.), εξουσία που ανήκει μόνο στο Θεό (βλ. π.χ. Ησαΐα 43, 24) –και είναι δικά Του, δεν τα διαχειρίζεται απλώς εξ ονόματος του Πατρός, γι’ αυτό και μπορεί να τα μεταβιβάσει στους μαθητές Του (Ματθ. 16, 19, και 18, 18). Ομοίως, τους μεταβιβάζει και την εξουσία να κάνουν θαύματα (Λουκ. 9, 1-6). Αυτό φανερώνει ότι τα θαύματά Του τα πραγματοποιεί με τη δική Του δύναμη και όχι «με την άδεια του Θεού», όπως φαίνεται να λέει στο ισλαμικό κοράνι. Ας σημειωθεί ότι ο Ιησούς διακηρύσσει ότι έχει «όλα όσα έχει και ο Πατέρας» (βλ. Ιω. 10, 30. 14, 9-11. 16, 15. 17, 10 και 17, 21) και μάλιστα ότι, όπως ο Πατέρας, έτσι κι Εκείνος μπορεί να δίνει ζωή (ανάστησε μάλιστα τρεις νεκρούς όσο ήταν στη γη), πράγμα που θα κάνει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια όταν θα αναστήσει όλους τους νεκρούς, για να κάνει ο Ίδιος την τελική κρίση και την κατάταξη των ανθρώπων στον παράδεισο και την κόλαση (Ματθ. 25, 31-46, Ιω. 5, 25 και 28).

● Στο Ματθ. 23, 34-38, ο Ιησούς λέει προς τους εκπροσώπους της εβραϊκής θρησκείας ορισμένα εκπληκτικά πράγματα. Στίχ. 34: «διά τούτο ιδού εγώ αποστέλλω προς υμάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών αποκτενείτε» (θα σκοτώσετε) «και σταυρώσετε, και εξ αυτών μαστιγώσετε εν ταις συναγωγαίς υμών και διώξετε από πόλεως εις πόλιν…» – στίχ. 37-38: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η αποκτείνουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμενους προς αυτήν. ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος».

Αυτά τα λόγια όμως ταιριάζουν μόνο στον Θεό. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από τέτοια λόγια και είναι όλα δικά Του λόγια. Κατ’ αρχάς, μόνο Εκείνος λέει «ιδού εγώ» (π.χ. Ζαχαρίας 12, 2, Ιερεμίας 23, 2, Μαλαχίας 3, 22, κ.α.) και μόνον Εκείνος στέλνει τους προφήτες, ενώ εδώ ο Ιησούς λέει ότι θα τους στείλει ο Ίδιος. Και, κατά δεύτερον, τίθεται το ερώτημα: πότε ο Ιησούς προσπάθησε να μαζέψει το λαό της Ιερουσαλήμ «κάτω απ’ τα φτερά Του», όπως η όρνιθα τα πουλιά της (και μάλιστα τόσο πολλές φορές, ώστε να θεωρεί πλέον πως είναι μάταιος κόπος); Η μόνη πιθανή απάντηση σ’ αυτό είναι: σε όλη τη διάρκεια της εβραϊκής ιστορίας. Είναι ο Θεός.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε πως, όταν στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς χαρακτηρίζεται «Θεός», π.χ. Ιω. 1, 1, Ιω. 20, 28 [ο Θωμάς «είπεν αυτώ» (σ’ Αυτόν) «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»] κ.ά., αυτό γίνεται με την απόλυτη και κυριολεκτική έννοια που έχει το όνομα αυτό στον Πατέρα – και, όταν χαρακτηρίζεται «ο Κύριος», το όνομα αυτό έχει την ίδια έννοια με το όμοιο «ο Κύριος» που αναφέρεται στο Θεό.

Τέτοιες αναφορές βλ. και σε άλλα σημεία, όπως τα Πράξ. 20, 28, Ρωμαίους, 9, 5, Εφεσ. 5, 5 («εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού»), Α΄ Τιμ. 3, 16, Τίτ. 1, 10 («την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού» –ο Χριστός δίδαξε, όχι ο Πατήρ), Τίτ. 2, 13 («επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ος έδωκεν εαυτόν υπέρ πάντων» –η επιφάνεια [εμφάνιση] θα είναι του Χριστού, όχι του Πατρός), Εβρ. 3, 4, Β΄ Πέτρ. 1, 1, Α΄ Ιω. 5, 20 κ.ά.

Ας σημειώσω ότι οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι –και όλες οι αντιτριαδικές αιρέσεις– «ξεφεύγουν» από το ακαταμάχητο αυτό τεκμήριο της θεότητας του Χριστού (το ότι στην Κ.Δ. χαρακτηρίζεται «Θεός») με διάφορους τρόπους: είτε λέγοντας ότι «η λέξη Θεός δεν σημαίνει μόνο το Θεό αλλά και… δυνατός» (επιχείρημα των Μαρτύρων του Ιεχωβά), είτε απαξιώνοντας (αυθαίρετα) την αξιοπιστία των αγίων αποστόλων και συγγραφέων της Κ.Δ.. Ο μουσουλμάνος απολογητής Α. Ελντίν κάπου γράφει: «δείξτε μου ένα σημείο, όπου ο Χριστός να λέει για τον εαυτό του ότι είναι Θεός, κι εγώ θα γίνω χριστιανός». Κι όμως, ακόμη κι αν υπήρχε τέτοιο σημείο, αμέσως κάθε μουσουλμάνος απολογητής θα το απέρριπτε ως «ψεύδος, κατασκευασμένο από τους καινοδιαθηκικούς συγγραφείς».

Ας προσθέσω σε όλα τα παραπάνω τη μαρτυρία του αγίου αρχαγγέλου Γαβριήλ, ο οποίος παρέδωσε στους ανθρώπους, μέσω ενός αγιορείτη μοναχού, τους στίχους «Άξιον εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών», που ετέθησαν από τον ίδιο στην αρχή του «Μικρού μεγαλυναρίου» της Παναγίας και ψάλλονται πλέον, ήδη από τα βυζαντινά χρόνια, κατά τη θεία λειτουργία, τον παρακλητικό κανόνα προς την Παναγία και σε άλλες περιστάσεις. Αψευδείς μάρτυρες του θαύματος είναι η τοποθεσία «Εν τω άδειν» (=στο ψάλσιμο) μέσα στα δάση του Αγίου Όρους, εκεί όπου συνέβη το γεγονός, και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Άξιον εστί», μπροστά στην οποία ψάλθηκαν πρώτη φορά και μας παραδόθηκαν οι στίχοι. Η επέτειος του γεγονότος εορτάζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο άγιος άγγελος χαρακτήρισε την Παναγία «Θεοτόκο» και «Μητέρα του Θεού ημών», αποδεχόμενος τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουμε οι χριστιανοί [βλ. λεπτομερή περιγραφή του θαύματος στο βιβλίο του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη Νέον Μαρτυρολόγιον, εκδ. Αστήρ, σελ. 294-295 (πρώτη έκδ. περί το 1800), ληφθείσα από χειρόγραφο του ιερομονάχου Σεραφείμ του Θυηπόλου, «Πρώτου» του Αγίου Όρους περί το 1550 μ.Χ.].

***

Τώρα, το κέρατο που μιλάει και εκφράζεται ενάντια στον Θεό, είναι βασιλιάς όπως λέχτηκε από τον άγγελο στον Δανιήλ και από τη στιγμή που ο βασιλιάς αυτός είναι ο ενδέκατος από τους αυτοκράτορες της Ρώμης και πρόσβαλε και εξαπάτησε τους ανθρώπους του Θεού, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο, επειδή αυτός ήταν που οδήγησε προς την Τριάδα προσώπων στη θεότητα (Θεός φυλάξει), κάτι που φυσικά δεν είναι αποδεκτό από τις γραφές και το απορρίπτουν και οι Εβραίοι και οι μουσουλμάνοι.

Είδαμε ότι είναι αποδεκτό από τις γραφές, οι δε Εβραίοι και μουσουλμάνοι το απορρίπτουν λόγω παλινδρόμησης στη νηπιώδη προχριστιανική θεία αποκάλυψη. Αν γίνουν χριστιανοί θα καταλάβουν πολύ καλά ότι ο Θεός είναι τριαδικός.

Αν δεν είναι ο Κωνσταντίνος, τότε ποιος είναι?

Παρά το ότι ξέρουμε ότι είναι ο Αντίχριστος (όπως ήδη είπαμε), θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι είναι ο Μωάμεθ! Θα το κάνουμε πειραματικά, για να δείξουμε πόσο εύκολο είναι να εξάγει ο καθένας από τις προφητείες όποια ερμηνεία θέλει.

Τότε πώς θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τα τέσσερα θηρία τα οποία αντιπροσωπεύουν το πρώτο την αυτοκρατορία των Χαλδαίων, το δεύτερο τη  Μηδο-Περσική αυτοκρατορία κ.τ.λ? Αν το τέταρτο θηρίο δεν αντιπροσωπεύει τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τότε το τρίτο θηρίο δεν είναι η αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου που διαιρέθηκε αργότερα σε τέσσερα κομμάτια?

Είναι, αλλά το τέταρτο θηρίο δε σημαίνει οπωσδήποτε ότι είναι η αμέσως επόμενη χρονικά αυτοκρατορία – μπορεί να είναι οποιαδήποτε αυτοκρατορία που επρόκειτο να παίξει αρνητικό ρόλο στην πορεία των σχέσεων της ανθρωπότητας με το Θεό. Και η αυτοκρατορία του Ισλάμ είναι μια τέτοια αυτοκρατορία, γιατί ύψωσε σε περίοπτη θέση την άρνηση του χριστιανισμού (με παλινδρόμηση, όπως είπαμε) και έπεισε εκατομμύρια ανθρώπους να το αποδεχτούν, οδηγώντας τους προφανώς (ο Θεός να τους αναπαύσει) στην κόλαση!

Τέταρτον, όχι μόνο το τέταρτο τέρας απέκτησε μια πιο απαίσια θέα από τα άλλα αλλά και έλεγε πράγματα εναντίον του Θεού και των πιστών ανθρώπων. [Ταιριάζει γάντι στο Μωάμεθ αυτό]

Είναι αλήθεια ότι ο Κωνσταντίνος κυνήγησε και κατέσφαξε αυτούς τους Χριστιανούς που (σαν τους Εβραίους) πίστευαν στην απόλυτη μονοθεΐα  και απέρριπταν την τριάδα. [Πότε;]

Περισσότεροι από χίλιοι εκκλησιαστικοί άντρες βρέθηκαν στη σύνοδο της Νίκαιας από τους οποίους μόνο οι 318 συμφώνησαν με τις αποφάσεις της συνόδου αλλά και αυτοί ακόμα ήταν χωρισμένοι σε τρεις φατρίες με κάποιες διφορούμενες απόψεις σχετικά με το «ομοούσιο», «ομοιούσιο» και άλλες εκφράσεις εντελώς ξένες προς τους προηγούμενους προφήτες (αλλά εκφράσεις – λόγια του διαβολικού κέρατου που συμβόλιζε τον Μ.Κωνσταντίνο στο όραμα του Δανιήλ).

Εκπλήσσομαι που ένας άνθρωπος, που υπήρξε χριστιανός ιερέας, έστω και ρωμαιοκαθολικός, ισχυρίζεται ένα τόσο ακραίο ψέμα. Πού βρήκε ότι στη Νίκαια μαζεύτηκαν χίλιοι σύνεδροι ή ότι ο άγιος Κων/νος «έσφαξε» τους αντιτριαδικούς; Μπορεί να μας παραθέσει έστω μία αρχαία πηγή (κείμενο ή αρχαιολογικό εύρημα) που να υποστηρίζει ή έστω να υπαινίσσεται κάτι τέτοιο; Κάτι τέτοιο δεν έχουν τολμήσει να ισχυριστούν ούτε οι πιο φανατικοί νεοπαγανιστές, που λασπολογούν λυσσαλέα τον άγιο Κωνσταντίνο και τους Πατέρες της Εκκλησίας!

Ομάδες που διαφώνησαν για τους όρους «ομοούσιο» και «ομοιούσιο» σχηματίστηκαν μετά τη Σύνοδο και το πρόβλημα λύθηκε τελικά στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, Κων/πολη 381 μ.Χ., με βάση όμως τη θεολογία του αγίου και μεγάλου Βασιλείου, χωρίς να έχει (όπως δεν είχε εξ αρχής) καμία απολύτως σχέση ο Κωνσταντίνος ή οι συνεργάτες του.

Σημειωτέον ότι ο Κων/νος στη συνέχεια πείστηκε να υποστηρίξει κάπως τους αρειανούς (σε προσωπικό επίπεδο, όχι θεολογικό), οι δε διάδοχοί του Κωνστάντιος και Ουάλης ανήκαν απροκάλυπτα στην αίρεση αυτή και εξόριζαν τους ορθοδόξους επισκόπους, παραδίδοντας τις επισκοπές σε αρειανούς.

Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης τους ανακάλεσε όλους από τις εξορίες, ελπίζοντας να επιτύχει τη διάλυση της Εκκλησίας και να αναστυλώσει την ειδωλολατρία, ενώ στη συνέχεια ο αυτοκράτορας άγιος Θεοδόσιος ο Μέγας σταθεροποίησε την ορθοδοξία απαγορεύοντας την αρχαία λατρεία (χωρίς όμως να καταδιώξει τους παγανιστές), αναγορεύοντας το χριστιανισμό (πρώτη φορά) σε επίσημη θρησκεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και συγκροτώντας τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο για την τελική καταδίκη των υπολειμμάτων και παρακλαδιών του αρειανισμού (η Σύνοδος αυτή συγκροτήθηκε ως τοπική σύνοδος της Κων/πολης και αναγνωρίστηκε ως οικουμενική αργότερα, από την Δ΄ Οικουμενική, το 451 μ.Χ., λόγω της σπουδαιότητας των αποφάσεών της). Ο Μ. Θεοδόσιος ήταν ένας άνθρωπος με αδυναμίες, που διέπραξε σοβαρά λάθη και ελέγχθηκε γι’ αυτά από αγίους όπως ο Αμβρόσιος Μιλάνου (τον έβγαλε έξω από το ναό και τον υποχρέωσε σε δημόσιο αίτηση συγγνώμης για τη σφαγή πλήθους αντιφρονούντων στο αμφιθέατρο της Θεσσαλονίκης). Τιμάται ως άγιος, όχι επειδή «βοήθησε την Εκκλησία», αλλά επειδή πράγματι αγίασε από τη μεγάλη του μετάνοια και πίστη – και υπάρχουν θαύματα που έγιναν με την παρουσία του και την προσευχή του. Επ’ αυτού βλ.: http://www.pigizois.net/ispanika/ellinika/theodosios.pdf

Οι πραγματικοί Χριστιανοί οι οποίοι καταδιώκονταν από τους παγανιστές Ρωμαίους αυτοκράτορες…

Αποσιωπά ο συγγραφέας ότι αυτοί που καταδιώκονταν από τους παγανιστές Ρωμαίους ήταν πιστοί στην Αγία Τριάδα και όχι αρειανοί (που δεν υπήρχαν ακόμη) ούτε και μοναρχιανοί (έστω κι αν καταδιώχθηκαν ίσως και μερικοί τέτοιοι μέσα στη λαίλαπα των διωγμών).

…τώρα κάτω από τα χέρια του «Χριστιανού Κωνσταντίνου» υποφέρουν ξανά επειδή αρνήθηκαν να λατρέψουν τον Ιησού (αλέϊχι σαλάμ) σαν Θεό και απέρριψαν την παγανιστική τριάδα, οι εκκλησίες τους κάηκαν ή αποδόθηκαν σε τριαδιστές και σε φίλους του τύραννου Κωνσταντίνου. Μέχρι που εμφανίστηκε ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) και άνοιξε πόλεμο ενάντια σε όλους αυτούς τους τριαδιστές και εχθρούς του Θεού.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει τα πράγματα, σα να «κατασκευάστηκε» η πίστη στην Αγία Τριάδα κατά τη Σύνοδο της Νίκαιας και αυτόματα να επινοήθηκε μια νέα ψευδής χριστιανική Εκκλησία, που αντικατέστησε με τη βία την προηγούμενη, η οποία «δεν πίστευε» στην τριαδικότητα του Θεού. Αυτό το κατασκεύασμα ανήκει αποκλειστικά και μόνο στη φαντασία του.

Για να δεις τι έγινε στην πραγματικότητα, παραπέμπω στα οικεία κεφάλαια της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών Βασιλείου Στεφανίδη. Αν και ο Στεφανίδης ήταν ορθόδοξος ιερέας, το έργο του είναι απολύτως αμερόληπτο και δεν κάνει απολογία υπέρ του χριστιανισμού (γι’ αυτό αναφέρει όλα τα κακώς κείμενα, τις αδυναμίες και τα εγκλήματα χριστιανών, όταν υπάρχουν – και είναι φυσικό να υπάρχουν, όπως υπάρχουν και κακώς κείμενα, τις αδυναμίες και τα εγκλήματα μουσουλμάνων).

Πέμπτον, το κέρατο που ομιλούσε στο όραμα, κατηγορήθηκε ότι θα άλλαζε τους νόμους και τα διδάγματα. [Ο Μωάμεθ το έκανε αυτό].

Βαριές κατηγορίες και βλασφημίες εναντίον του Θεού και του Νόμου Του και της καθαρής μονοθεΐας (όπως οι εικόνες, τα αγάλματα, η τριάδα, η υποτιθέμενη θεότητα του Ιησού) κ.α.

[Όχι. Οι κατηγορίες και οι βλασφημίες είναι οι διδασκαλίες του Μωάμεθ και των επιγόνων του].

Έκτον, το κέρατο του επιτράπηκε να πολεμήσει τους πιστούς του Θεού για μια περίοδο τριών περίπου αιώνων. Τους πολέμησε αλλά δεν μπόρεσε να τους εξοντώσει ολοκληρωτικά.

Δηλαδή ακριβώς αυτό που έκαναν ο Μωάμεθ και οι επίγονοί του. Ο Μ. Κων/νος φυσικά δεν «πολέμησε τους πιστούς» για… τρεις αιώνες –ούτε και οι επίγονοί του το έκαναν αυτό. Θα μπορούσαμε να το αντιστοιχίσουμε με τους διωγμούς, αλλά οι διωγμοί των χριστιανών από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν αντιστοιχούν στο κέρατο, αλλά συμβαίνουν πριν το κέρατο. Το «καιρός και καιροί και ήμισυ καιρού», για να μιλήσουμε σοβαρά, αντιστοιχεί στα 3,5 έτη της δεύτερης φάσης της βασιλείας του Αντίχριστου, που θα βγάλει τη μάσκα της καλοσύνης και θα φανεί το δαιμονικό του πρόσωπο.

Περιληπτικά λοιπόν το πρώτο κέρατο αντιπροσωπεύει την αυτοκρατορία των Χαλδαίων, το δεύτερο τη  Μηδο-Περσική αυτοκρατορία, το τρίτο θηρίο είναι η αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου που διαιρέθηκε αργότερα σε τέσσερα κομμάτια και το τέταρτο θηρίο αντιπροσωπεύει τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τα δέκα κέρατα αντιπροσωπεύουν δέκα Ρωμαίους αυτοκράτορες. Στη συνέχεια ένα κέρατο βγαίνει που ξεριζώνει άλλα τρία. Το κέρατο αυτό αντιπροσωπεύσει τον Μ.Κωνσταντίνο που καταφέρνει να νικήσει άλλους τρεις ανταγωνιστές του θρόνου του και που πολεμάει τους καθαρούς μονοθεϊστές αλλά που στο τέλος θα νικηθεί από τον «Μπαρ Νάσα» (Υιός ανθρώπου) αλλά ποιος είναι ο Μπαρ Νάσα που κατέστρεψε αυτό το κέρατο?

Αν το κέρατο είναι ο Μ. Κων/νος αυτοπροσώπως (προσοχή: το κέρατο είναι άνθρωπος, όχι βασίλειο, διότι τα δέκα κέρατα είναι δέκα βασιλείς, ενώ το ίδιο το θηρίο είναι το βασίλειο), πότε πολέμησε μαζί του ο Μωάμεθ (ως Μπαρ Νάσα), ώστε να βρεθεί αντιστοίχιση με την προφητεία; Αντίθετα, τον Αντίχριστο θα τον ανατρέψει προσωπικά ο Χριστός. Εξυπακούεται ότι ο Χριστός είναι πάντα ζωντανός και παρών, οι χριστιανοί έχουν προσωπική σχέση με τον Ίδιο προσωπικά (τόσο περισσότερο, όσο πιο άγιοι είναι), κάθε διωγμός στρέφεται εναντίον Του προσωπικά (θυμήσου το «Είμαι ο Ιησούς, τον Οποίο διώκεις», που είπε στον [διώκτη ακόμη] Παύλο στο δρόμο προς τη Δαμασκό, Πράξ. 9, 4-5) και ο Ίδιος προσωπικά θα νικήσει τον Αντίχριστο (βλ. Ματθ. 24, 29-30, και Αποκάλυψη 20, 9).

Επ’ αυτού βλ. ένα κατατοπιστικό άρθρο: http://www.oodegr.com/oode/esxata/gog1.htm (ιδίως το τελευταίο μέρος), ενώ δεν είναι άσχετο και το http://www.oodegr.com/oode/esxata/skinopigia2.htm.

Ας σημειωθεί ότι σ’ αυτά τα άρθρα συνεξετάζονται και άλλες προφητείες, που αναφέρονται στα ίδια γεγονότα με την προφητεία του Δανιήλ (π.χ. Ιεζεκιήλ, κεφ. 38, Ζαχαρίας, κεφ. 14, και φυσικά Αποκάλυψη, κεφ. 20), κι έτσι φαίνεται ότι δεν είναι ένα «ξεκάρφωτο» όραμα που δικαιούμαστε να το ερμηνεύσουμε όπως θέλουμε.

Θα ήθελα εδώ να σχολιάσω κάποια πράγματα. Όταν ένας προφήτης από τη φυλή του Ισραήλ λέει ότι όλοι οι λαοί και όλα τα έθνη (ή «οι άνθρωποι των αγίων του Υψίστου») θα τον υπακούσουν (τον Μπαρ Νάσα), θα πρέπει να καταλάβουμε ότι εννοούνται τα έθνη που αναφέρονται στη «Γένεση, 15:18-21» και όχι το αγγλικό, το γαλλικό ή το κινεζικό έθνος.

Σοβαρά; Και πώς το ξέρεις αυτό;

Δεύτερον, με τη φράση «οι άνθρωποι των αγίων του Υψίστου» εκείνους τους Εβραίους και τους Χριστιανούς που πίστευαν στην απόλυτη μονοθεΐα και όχι στην «τριάδα» και που αγωνίστηκαν και υπέφεραν, μέχρι την εμφάνιση του Μπαρ Νάσα. [Αυθαίρετο].

Τρίτον, μετά την καταστροφή του κέρατου, οι άνθρωποι και οι λαοί οι οποίοι θα υπηρετήσουν τους «πιστούς των αγίων του Θεού» είναι οι Χαλδαίοι, οι Μηδο-Πέρσες, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι’ τα τέσσερα έθνη που αντιπροσωπεύονταν από τα τέσσερα θηρία. Από την Αδριατική μέχρι τα τείχη της Κίνας όλα τα έθνη είναι είτε μουσουλμάνοι είτε «υπηρέτησαν» τους μουσουλμάνους, που είναι οι μόνοι αληθινοί πιστοί στον Ένα και Μοναδικό Θεό.

Δεν είναι και προς τιμήν τους που έχουν κατακτήσει τόσο κόσμο, μετατρέποντας τους μη μουσουλμάνους σε υπηρέτες των μουσουλμάνων. Εμείς, λόγω της Τουρκοκρατίας, το ξέρουμε πολύ καλά αυτό. Ελπίζω δε να μη βγει κανείς να ισχυριστεί ότι η Τουρκοκρατία ήταν μια περίοδος «ειρηνικής συνύπαρξης» χριστιανών και μουσουλμάνων ή ότι οι μουσουλμάνοι «σέβονταν» τους χριστιανούς ως «λαό της Βίβλου» (ας λέει κάτι τέτοιο το Κοράνι), διότι αντιθέτως ήταν μια περίοδος φρικτής και αιματηρής καταπίεσης.

Τέταρτον, θα πρέπει να δηλώσω ότι μερικές φορές ο Θεός επιτρέπει να πολεμούνται οι πιστοί Του είτε σαν αποτέλεσμα κάποιας δικιάς τους αμαρτίας είτε επειδή θέλει να τους δοκιμάσει και να τους κάνει να αγκαλιάσουν το θάρρος και την υπομονή, όπως όταν οι Ενωμένες Δυνάμεις κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και ετοιμάστηκαν να ξανακάνουν την Αγ.Σοφία εκκλησία και οι πιστοί μουσουλμάνοι παρακαλούσαν τον Θεό να μην αφήσει να ξαναγεμίσει ο ναός με εικόνες και με είδωλα.

Από πού κι ώς πού οι μουσουλμάνοι θεωρούσαν ότι η Αγία Σοφία είναι ναός του αληθινού Θεού (ισλαμικά εννοούμενου); Η Αγία Σοφία είναι μια ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, που οικοδομήθηκε από τον Ιουστινιανό (τον οποίο προφανώς δεν θεωρούν αληθινό πιστό, αφού ήταν χριστιανός), είναι αφιερωμένη στο Χριστό (Αυτός είναι η Σοφία του Θεού) και εντός του αγίου θυσιαστηρίου της (πάνω στην αγία τράπεζα) τελέστηκε χιλιάδες φορές η αναίμακτη θυσία της θείας λειτουργίας.

Οι μουσουλμάνοι επιδρομείς, που αιματοκύλισαν την ΚΠολη και υποδούλωσαν το λαό μας, βεβήλωσαν την Αγία Σοφία μετατρέποντάς την σε τζαμί. Πώς τόλμησαν να τη θεωρήσουν «δικό τους ναό», ενώ ήταν απλά το λάφυρο μιας αρπαγής, και πώς τολμά να το επαναλαμβάνει αυτό ο (πρώην χριστιανός) συγγραφέας;

Τέλος, είναι απίστευτα αφελές να χαρακτηρίζονται «είδωλα» οι εικόνες. Έχει ξεκαθαριστεί ήδη από την εποχή της Εικονομαχίας, ότι δεν τις λατρεύουμε, απλά τιμούμε το πρόσωπο που εικονίζεται σ’ αυτές. Πώς να το πούμε, για να το καταλάβουν επιτέλους και να πάψουν να μηρυκάζουν το ίδιο και το ίδιο ανυπόστατο «επιχείρημα»; Εξάλλου, τα αμέτρητα θαύματα που έχει τελέσει και τελεί ο Άγιος και Μέγας Θεός μέσω των ιερών εικόνων (ή η Παναγία και οι άγιοι, πάλι με τη δύναμη του Θεού, φυσικά), πολλά από τα οποία έχουν συμβεί σε μουσουλμάνους, αποδεικνύουν ότι οι εικόνες δεν είναι είδωλα. Και δεν πρόκειται για δαιμονικά ψευδο-θαύματα, γιατί οι άγιοί μας τα ξεχωρίζουν με τη «διάκριση των πνευμάτων».

Πέμπτον, πρέπει να πούμε ότι οι Εβραίοι ήταν οι «εκλεκτοί» του Θεού μέχρι που ήρθε ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ). Για τους μουσουλμάνους ούτε οι Εβραίοι ούτε οι Χριστιανοί έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τον τίτλο «οι πιστοί του Ύψιστου» επειδή οι Εβραίοι απέρριψαν τον Ιησού (αλέϊχι σαλάμ) ενώ οι «Χριστιανοί» τον θεοποίησαν και ούτε οι μεν ούτε οι δε αναγνώρισαν τον τελευταίο προφήτη, τον προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ).

Τότε, αδελφέ μου, πώς λες ότι οι Ρωμαίοι «δίωξαν» τους πιστούς του Θεού και ότι η Αγία Σοφία είναι ναός του αληθινού Θεού;

Το ότι οι χριστιανοί μεγάλοι άγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας δεν αναγνώρισαν το Μωάμεθ ως προφήτη θα έπρεπε να προβληματίσει και το συγγραφέα και κάθε ειλικρινή μουσουλμάνο πιστό. Αρκεί βέβαια να γνωρίσουν τους αγίους, να μην τους αντιμετωπίζουν απλά ως «ονόματα» χωμένα μέσα στα βιβλία πολεμικής κατά του χριστιανισμού…

Ο Υιός του Ανθρώπου

Ο Μπαρ Νάσα δεν μπορεί παρά να είναι ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ο οποίος δείχθηκε στο όραμα του Δανιήλ ότι φάνηκε μπροστά στον «Παλαιό των Ημερών» και του δόθηκε δύναμη να σκοτώσει το τέρας, επειδή:

πρώτων, ξέρουμε ότι ούτε ο Ιουδαϊσμός ούτε ο Χριστιανισμός έχουν ένα ιδιαίτερο όνομα. «Ιουδαϊσμός» και «Χριστιανισμός» δεν είναι ονόματα που δόθηκαν από κάποια αποκάλυψη ή από τους «αρχηγούς» των δύο θρησκειών. Στην πραγματικότητα μία θρησκεία δεν είναι σωστό να ονομαστεί από το όνομα του ιδρυτή ή προφήτη της, γιατί ο πραγματικός ιδρυτής της αληθινής θρησκείας είναι μόνο ο Θεός. Το όνομα λοιπόν του συστήματος αυτού που δίδαξε ο Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) είναι «Ισλάμ» που σημαίνει «το να κάνεις ειρήνη» με τον Θεό και με τους άλλους. «Μωαμεθανισμός» δεν είναι το σωστό όνομα γιατί ο ίδιος ο προφήτης δεν ήταν μωαμεθανός (πιστός στον εαυτό του) αλλά μουσουλμάνος και πιστός του Θεού, όπως και οι άλλοι προφήτες. Μήπως ο Χριστός ήταν Χριστιανός και ο Ιούδας Ιουδαίος? Όχι φυσικά.

Προσωπικά δε χρησιμοποιώ τους όρους «μωαμεθανισμός» και «μωαμεθανοί», από τότε που έμαθα ότι οι μουσουλμάνοι τους απορρίπτουν. Όμως πρέπει να διευκρινίσω κάτι. Ο Χριστός δεν ήταν χριστιανός, διότι οι χριστιανοί είμαστε οι μαθητές του Χριστού. Το αληθινό όνομα του χριστιανισμού είναι «Εκκλησία» (συγκέντρωση, συνάντηση). Όσο για το «μωαμεθανισμός», είναι η διδασκαλία του Μωάμεθ και «μωαμεθανοί» οι μαθητές του Μωάμεθ, όπως οι χριστιανοί είμαστε οι μαθητές του Χριστού. Ο όρος είναι αντίστοιχος με τους όρους «αρειανισμός», «νεστοριανισμός» κ.λ.π., ακόμη και «βουδισμός» και «κομφουκιανισμός», όλοι παράγωγα κυρίων ονομάτων. Δεν σημαίνει ότι ο Μωάμεθ είναι Θεός.

Παρά ταύτα, το σημείο αυτό δεν βλέπω τι σχέση μπορεί να έχει με την ταυτότητα του Υιού του Ανθρώπου ή (πολύ περισσότερο) με την αλήθεια που υπάρχει ή δεν υπάρχει σε κάθε θρησκεία.

Τώρα λοιπόν χρησιμοποιούμε τη βάρβαρη λατινική λέξη «ρελίτζιον» για να δηλώσουμε τη θρησκεία  ως μία μορφή ή σύστημα πίστης. Ποια είναι όμως η λέξη που χρησιμοποιείται στη Βίβλο για να δηλωθεί η λέξη θρησκεία? Για την ακρίβεια στη Βίβλο δεν χρησιμοποιείται κάποια λέξη που να έχει ακριβώς το όνομα θρησκεία. Τώρα στη γραφή και ειδικά στο βιβλίο του Δανιήλ, η λέξη που χρησιμοποιείται, είναι η λέξη «ντιν» (όπως στο Ιερό Κοράνι που με τη λέξη «ντιν» μεταφράζεται η λέξη «θρησκεία») η οποία αν τη μεταφράσουμε επ’ ακριβώς,  σημαίνει: «αποζημίωση κατά την Ημέρα της Κρίσης» και ο Κριτής λέγεται: «νταϊγιάνα». Λέγεται στο όραμα του Δανιήλ: «….στήθηκε λοιπόν η ντιν (κρίση) και ανοίχτηκαν τα βιβλία…». Ήταν λοιπόν έτσι που ο «Νταϊγιάνα» (ο Κριτής) καταδίκασε σε θάνατο το κέρατο (στο όραμα) και έδωσε στον «Μπαρ Νάσα» (Υιό ανθρώπου) την εξουσία και το σκότωσε.

Ο Κριτής αυτός είναι ο Χριστός, δηλ. ο ίδιος ο Υιός του Ανθρώπου, όπως ο Ίδιος ο Χριστός αναφέρει στο Ματθ. 25, 31-46

Ήταν σύμφωνα με τους νόμους αυτής της Κρίσης (του Ισλάμ) που ο Μπαρ Νάσα (προφήτης Μουχάμμεντ)  χτύπησε τα σχέδια του σατανά και σκότωσε το κέρατο [τον… Κωνσταντίνο. Πότε τον σκότωσε;]. Η θρησκεία λοιπόν του Ισλάμ ονομάζεται στο Κοράνι: «Ντιν ουλ-Ισλάμ» (θρησκεία-κρίση του Ισλάμ) και το Ιερό Κοράνι είναι το ιερό βιβλίο του Ισλάμ που σε αυτό βρίσκονται νόμοι, ειδήσεις, προειδοποιήσεις κ.τ.λ και πάνω απ’ όλα δηλώνεται ξεκάθαρα η απόλυτη και καθαρή μονοθεΐα, η ανταμοιβή για τις καλές προθέσεις και πράξεις των πιστών. Ο Ύψιστος λοιπόν «Νταϊγιάνα» είναι ο ΑΛΛΑΧ Σουμπχάνα ουά Ταάλα και το Ισλάμ είναι η Κρίση του Θεού στη γη (και όχι ο Χριστιανισμός γιατί απαγορεύεται σε έναν Χριστιανό να δικάζει).

Δεύτερον, ο Μπαρ Νάσα (Υιός του ανθρώπου) που αναφέρεται στο όραμα του Δανιήλ, είναι ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) επειδή γεννήθηκε μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο (και όχι πριν απ΄αυτόν όπως ο Χριστός). Το δόγμα της «τριάδας» που στο όραμα αντιπροσωπεύτηκε με το βλάσφημο κέρατο και αποδόθηκε στον Κωνσταντίνο, επιτράπηκε να πολεμήσει για λίγο τους γνήσιους μονοθεϊστές, για μια περίοδο που αλληγορικά περιγράφεται ως: «ώρα, ώρες και μισή ώρα» και που εννοεί τρεισήμισι αιώνες που στο τέλος τους η δύναμη της ειδωλολατρίας θα έπαιρνε τέλος (και ο προφήτης Μουχάμμεντ που πολέμησε την ειδωλολατρία, γεννήθηκε περίπου τρεισήμισι αιώνες μετά τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο).

Όχι, είναι τα 3,5 έτη του Αντίχριστου, όπως είπαμε. Υπόψιν ότι η πίστη μας στην Αγία Τριάδα, όπως δεν γεννήθηκε κατά τα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου, αλλά υπήρχε σ’ εμάς εξαρχής, έτσι και δεν καταργήθηκε με την εμφάνιση του Ισλάμ, αλλά υπάρχει ακόμη. Παρ’ ότι οι μουσουλμάνοι πνευματικοί ηγέτες (και πολλοί φανατικοί απλοί πιστοί) την πολέμησαν λυσσαλέα, πολλοί χριστιανοί προτίμησαν βασανιστήρια μέχρι θανάτου παρά να αρνηθούν το Χριστό και τον Τριαδικό Θεό. Αυτά τα βασανιστήρια μέχρι θανάτου μήπως ήταν «το θέλημα του Θεού» για να «αποδείξει» την «αληθινή πίστη» του Ισλάμ;

Ο Μπαρ Νάσα λοιπόν δεν ήταν ο Ιούδας ο Μακκαβαίος όπως κάποιοι λένε ούτε ο Αντίοχος ήταν το βλάσφημο κέρατο του οράματος (γιατί πολύ απλά ο Αντίοχος ήταν ο κυρίαρχος ενός από τα τέσσερα κράτη στα οποία διαιρέθηκε το κράτος του Μεγάλου Αλεξάντρου και το οποίο κράτος όπως είπα ήταν ένα από τέσσερα θηρία του οράματος, το οποίο θηρίο είχε τέσσερα κεφάλαια).

Δε θα επιμείνω σ’ αυτό, αν και ο Αντίοχος για μας είναι μια προτύπωση του Αντιχρίστου. Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία όμως αυτό, γι’ αυτό το προσπερνώ.

Τρίτον, ο Μπαρ Νάσα του οράματος δεν είναι ο Χριστός, επειδή αν ήταν ο Χριστός δεν θα έλεγε στους μαθητές του να πληρώνουν τους φόρους στους Ρωμαίους αλλά θα τους πολεμούσε (όπως στο όραμα ο Μπαρ Νάσα πολέμησε και σκότωσε το τελευταίο θηρίο και το διαβολικό του κέρατο) και αν συγκρίνουμε την επιτυχία του Ιησού (αλέϊχι σαλάμ) και του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), τότε η επιτυχία του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ήταν πολύ μεγαλύτερη και ήταν αυτός (ο Μουχάμμεντ) που ήταν ο τελευταίος και κύριος των προφητών (στα αραβικά σεϊγίντ ουλ-μουρσελίν) και που ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής και του αγώνα του δεν είχε τη στρατιωτική ή άλλη βοήθεια από κάποιον μεγάλο στρατό ή κάποιο μεγάλο κράτος και οι ακόλουθοι του ίδρυσαν κράτη, διέλυσαν αυτοκρατορίες και κατέκτησαν μία τεράστια περιοχή και διέδωσαν το Ισλάμ από το Μαρόκο μέχρι την Ινδονησία και ήταν ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που (όπως ο Μπαρ Νάσα στο όραμα) οδηγήθηκε και έφτασε στον ουρανό κοντά στον ΑΛΛΑΧ (κατά τη διάρκεια της νύχτας του Μιράτς).

Μέγα λάθος. Ο Ιησούς ποτέ δεν είπε στους μαθητές Του να πληρώνουν φόρους στους Ρωμαίους (όπως είδαμε) και η επιτυχία Του ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερη από του Μωάμεθ. Ο Ιησούς δεν πολέμησε τους Ρωμαίους ή κάποιο άλλο επίγειο βασίλειο, αλλά πολέμησε και σύντριψε τον αληθινό εχθρό της ανθρωπότητας, που κρυβόταν και κρύβεται πίσω από κάθε κακό βασιλιά, το διάβολο. Τον νίκησε ανοίγοντας στους ανθρώπους το δρόμο για την αγιότητα. Οι αναρίθμητοι μάρτυρες των διωγμών –και των επόμενων διωγμών, μέχρι σήμερα– και οι άγιοι ασκητές, ιερείς, επίσκοποι και καθημερινοί άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, το αποδεικνύουν.

Το ότι «οι ακόλουθοι του Μωάμεθ ίδρυσαν κράτη, διέλυσαν αυτοκρατορίες και κατέκτησαν μία τεράστια περιοχή και διέδωσαν το Ισλάμ από το Μαρόκο μέχρι την Ινδονησία», κάνοντας πόλεμο, και φυσικά επιτέθηκαν απρόκλητα και κατέλυσαν την ορθόδοξη Βυζαντινή αυτοκρατορία, είναι για μας ακριβώς μία απόδειξη ότι ο Μωάμεθ είναι εχθρός του αληθινού Θεού, όχι απεσταλμένος Του.

Μετά από αυτά τα λίγα διάσπαρτα σχόλια, ας εξετάσουμε ειδικότερα το συγκεκριμένο ζήτημα.

Ποιος είναι ο Υιός του ανθρώπου;

Φύλαξα για το τέλος το σημαντικότερο: ο Υιός του ανθρώπου είναι ο Ιησούς. Το όνομα αυτό είναι το συνηθέστερο, με το οποίο ο Ίδιος ο Ιησούς χαρακτηρίζει τον εαυτό Του σε όλη την έκταση των τεσσάρων ευαγγελίων, πράγμα που αποκρύπτει επιμελώς ο αδελφός μας, ο συγγραφέας του παρόντος. Για την ακρίβεια, ο Ιησούς αυτοχαρακτηρίζεται «ο Υιός», όταν αναφέρεται στη θεία φύση Του, και «ο Υιός του ανθρώπου», όταν αναφέρεται στον εαυτό Του ως άνθρωπο. Ένα απλό ξεφύλλισμα στα ευαγγέλια αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε, κατά σύμβασιν, ότι τα ευαγγέλια είναι δυνατόν να περιέχουν και ψέματα (πράγμα που δε συμβαίνει), είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι ο αυτοχαρακτηρισμός του Ιησού ως «Υιού του ανθρώπου» δε μπορεί να είναι κατασκεύασμα της φαντασίας των ευαγγελιστών, διότι είναι εξαιρετικά εκτεταμένος και γινόταν δημόσια. Δε μπορεί λοιπόν να ισχυρίστηκαν ένα τέτοιο ψέμα, γιατί τα ευαγγέλια άρχισαν να γράφονται ενώ ζούσαν ακόμη αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της διδασκαλίας του Ιησού.

Μερικά παραδείγματα: Μάρκ. 10, 33 («ιδού, ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμματείς… και θα τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί» –λόγια του Ιησού πριν το τελευταίο Του ταξίδι στα Ιεροσόλυμα), Ματθ. 26, 45 («έφτασε η ώρα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται σε χέρια αμαρτωλών», λίγη ώρα πριν συλληφθεί για να σταυρωθεί) κ.λ.π. Επίσης Ματθ. 24, 29-30: «Ευθέως δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος σκοτισθήσεται… και τότε φανήσεται το σημείον του υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε κόψονται πάσαι αι φυλαί της γης και όψονται τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής».

Οι Ιουδαίοι είχαν καταλάβει ότι ο Ιησούς εξισώνει τον εαυτό Του με το Θεό (Ιω. 5, 18). Και ναι μεν ο Πατήρ είναι η Πηγή της ύπαρξης και της δύναμης του Υιού (αφού Τον γέννησε, προφανώς ό,τι έχει ο Υιός το έχει από τον Πατέρα), όμως παράλληλα ο Ιησούς είπε πως «ό,τι κάνει ο Πατήρ, ομοίως τα ίδια κάνει και ο Υιός» (Ιω. 5, 19 –δηλ. είναι ισοδύναμοι). Έτσι, όπως ο Πατήρ «εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ους θέλει ζωοποιεί» (Ιω. 5, 21). Εκείνος λοιπόν που θα αναστήσει τους νεκρούς δεν είναι ο Πατήρ, αλλά ο Υιός, ο Οποίος και θα τους κρίνει: «ο Πατήρ δεν κρίνει κανένα, αλλά όλη την κρίση έδωσε στον Υιό» (Ιω. 5, 22 και 25). Ο λόγος είναι ότι ο Υιός θα κρίνει επειδή είναι και Υιός ανθρώπου (αναφέρεται ρητά στο Ιω. 5, 27: και «εξουσίαν έδωκεν αυτώ και κρίσιν ποιεί, ότι υιός ανθρώπου εστί»), επομένως μπορεί να λειτουργήσει ως μέτρο αξιολόγησης των δικών μας πράξεων, πράγμα που θα ήταν αδύνατο, αν μας έκρινε μόνον ως Θεός.

Ας προσθέσουμε τα λόγια του Ιησού: «αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις…» κ.τ.λ. (Ιω. 6, 53-48, αλλά βλ. ήδη από το στ. 47). Εξυπακούεται ότι δεν διδάσκει κάποιου είδους… κανιβαλισμό, αλλά αναφέρεται στην αναίμακτη θυσία της θείας Μετάληψης.

Εφόσον λοιπόν ο Χριστός είναι ο Υιός του ανθρώπου, δεν αναζητούμε άλλον πίσω από αυτό το πρόσωπο. Το τονίζω, επισημαίνοντας παράλληλα και ότι –όπως αναφέραμε σε άλλο σημείο– δεν έχουμε λόγους να θεωρήσουμε το Μωάμεθ προφήτη του αληθινού Θεού (το αντίθετο μάλιστα), επομένως δεν αναμένεται η προαναγγελία του ερχομού του στις προφητείες της Βίβλου.

Ποιος είναι ο Παλαιός των Ημερών;

Τώρα όμως είναι η σειρά μου να σκανδαλίσω τους αδελφούς μου μουσουλμάνους, λέγοντας ότι όχι μόνον ο Υιός του ανθρώπου είναι ο Χριστός, αλλά και ο Παλαιός των Ημερών είναι ο Υιός, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, δηλαδή πάλι ο Χριστός!

Στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ, 7, 9-10, αρχίζει η περιγραφή του περίφημου οράματος του Παλαιού των Ημερών. Ο καθήμενος επί του θρόνου περιγράφεται έτσι: «και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών, και η θριξ της κεφαλής αυτού ωσεί έριον καθαρόν, ο θρόνος αυτού φλοξ πυρός, οι τροχοί αυτού ως πυρ φλέγον […]. κριτήριον εκάθισε, και βίβλοι ηνεώχθησαν».

Ο προφήτης Ιωάννης, στην Αποκάλυψη, 1, 13-15, περιγράφει τον Ιησού του οράματός του ως: «ενδεδυμένον ποδήρη και περιεζωσμένον προς τοις μαστοίς ζώνην χρυσήν× η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες λευκαί ως έριον λευκόν, ως χιών, και οι οφθαλμοί αυτού ως φλοξ πυρός, και οι πόδες αυτού όμοιοι χαλκολιβάνω, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών».

Η ομοιότητα είναι εκπληκτική, και ασφαλώς όχι τυχαία. Είναι χαρακτηριστικό ότι χρησιμοποιούνται και οι ίδιες λέξεις: έριον (μαλλί προβάτου), χιών (χιόνι), φλοξ πυρός.

Ο Παλαιός των ημερών δεν είναι ο Θεός Πατήρ, αλλά ο Υιός. Και τούτο, διότι:

α) Η ομοιότητα, όπως είπαμε, είναι εκπληκτική,

β) Ο Πατήρ είναι «πάντη αόρατος», επομένως πώς γίνεται ορατός εδώ, στο όραμα του προφήτη;

γ) Μπροστά στο θρόνο Του στήθηκε κριτήριο και άνοιξαν τα βιβλία, πράγμα που θα γίνει μπροστά στον Υιό κι όχι στον Πατέρα (Ματθ. 25, 31-32, Ιω. 5, 22). Αυτός είναι και ο «καθήμενος επί του θρόνου» στο Αποκάλυψη, 20, 11-15 (ουσιαστικά, πρόκειται για το ίδιο όραμα με του Δανιήλ), όπως αποδεικνύεται και από το Ματθ. 25, 31-32, αλλά και από το Αποκάλυψη, 21, 27. Ο «Υιός του ανθρώπου» και «βασιλεύς» θα καθίσει «επί θρόνου δόξης αυτού», δηλαδή στον ολόφωτο θρόνο Του, όπως και στο όραμα του Δανιήλ.

δ) Ο Ιησούς θα έρθει συνοδευόμενος από τους αγίους αγγέλους (Ματθ. 25, 31), που είναι προφανώς οι ίδιοι που «λειτουργούσαν» για τον Παλαιό των Ημερών στο όραμα του Δανιήλ (σημειωτέον ότι στο Ματθ. 24, 30-31, όπου αναφέρεται επίσης στη δευτέρα παρουσία Του, λέει ότι θα στείλει «τους αγγέλους αυτού» και όχι «τους αγγέλους του Θεού», δηλαδή οι άγγελοι είναι και άγγελοι του Χριστού, επειδή φυσικά είναι Θεός).

ε) Εφόσον ο Ιησούς είναι «ο πρώτος και ο έσχατος» (Αποκάλυψη, 1, 17. 2,8. 22,13), είναι απόλυτα φυσικό να είναι και ο Παλαιός των Ημερών.

στ) Ενισχύει την άποψη αυτή η φωτεινή εμφάνιση του Ιησού στο όρος Θαβώρ, όπου «έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως» (Ματθ. 17, 2).

Αν όμως ο Παλαιός των Ημερών είναι ο Υιός, τότε πώς γίνεται να είναι επίσης ο Υιός ο «όμοιος με υιό ανθρώπου», που έρχεται έως Αυτόν «μετά των νεφελών του ουρανού» στο Δαν. 7, 13 («επί των νεφελών του ουρανού» περιγράφει την κάθοδό Του και στο Ματθ. 24, 30);

Πιστεύουμε πως είναι η ανθρώπινη υπόσταση του Υιού, αυτή που επρόκειτο να λάβει εκ Πνεύματος Αγίου διά της Παρθένου Μαρίας. Παλαιός των Ημερών είναι η φωτόμορφη θεϊκή ύπαρξη του Υιού (θεία φύση) και ο Υιός του ανθρώπου η ανθρώπινη ύπαρξή Του (ανθρώπινη φύση). Ο Δανιήλ είδε στο προφητικό του όραμα αυτό που οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν «υποστατική ένωση», την ένωση θεότητας και ανθρωπότητας στο πρόσωπο του Υιού. Αυτό φυσικά προσκρούει στη λογική, αλλά δεν περιμένουμε από τη λογική να συνηγορήσει στην αλήθεια της χριστιανικής διδασκαλίας – ακόμη κι ένας Θεός που γίνεται άνθρωπος και σταυρώνεται προσκρούει στη λογική, ή τουλάχιστον στη λογική κάποιου είδους.