Το 1834 ο πατήρ Ιωάννης Βενιαμίνωφ αναχώρησε για νέα αποστολή στη νήσο Σίτκα, που ήταν κοντά στις αμερικανικές ακτές.

Τα δύο πρώτα χρόνια ο συνετός Ιεραπόστολος περιορίσθηκε να γνωρίσει και να καλλιεργήσει πνευματικά τους Ρώσους αποίκους που ήσαν εγκατεστημένοι εκεί πριν τριάντα χρόνια. Ποτέ δεν ιερουργούσε χωρίς κατηχητική νουθεσία και κήρυγμα. Στους ιθαγενείς κατοίκους της Σίτκα, οι οποίοι στο παρελθόν είχαν αντισταθεί με πείσμα σε κάθε απόπειρα εκχριστιανισμού, ανέβαλε να επεκτείνει τη δράση του.

Οι Κολόσσοι, αντίθετα προς τους Αλεούτους, ήσαν άγρια πολεμική φυλή ερυθροδέρμων και αντιμετώπιζαν τους Ρώσους με μεγάλη εχθρότητα. Επανειλημμένως οι ιθαγενείς έκαναν επιθέσεις εναντίον των αποίκων, όταν τους έβρισκαν απομονωμένους. Το 1802, κατά την απουσία του Μπαρανώφ, κατέλαβαν τον σταθμό, σκότωσαν όλους τους άνδρες και αιχμαλώτισαν τα γυναικόπαιδα.

Το 1804 ο Μπαρανώφ έκτισε και πάλι το χωριό, δίνοντας του το όνομα: Νέος αρχάγγελος. Τελικά όμως επικράτησε το παλαιό ινδιάνικο όνομα Σίτκα (= υπέροχη θέση). Αργότερα οι Ερυθρόδερμοι κατέστρεψαν και τον Ναό του αρχαγγέλου Μιχαήλ, τον οποίο είχαν κτίσει οι Ρώσοι το 1816.

Η αντίθεση Ρώσων και ιθαγενών συνεχίσθηκε για πολύ. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 1855 σε μια μάχη σκοτώθηκαν και τραυματίσθηκαν 21 Ρώσοι και 60 ερυθρόδερμοι. Στον σωζόμενο ναό της Σίτκα, ο οποίος χρονολογείται από το 1848, υπάρχουν ακόμα σημάδια της επιθέσεως των Ιθαγενών¹⁷.

Το 1836 δόθηκε στον Ορθόδοξο ιερέα η ευκαιρία να πλησιάσει την επικίνδυνη αυτή περιοχή. Ήταν μια ευκαιρία… θανάτου. Φοβερή επιδημία ευλογιάς εξολόθρευσε τη μισή φυλή. Ο πατήρ Βενιαμίνωφ έσπευσε να βοηθήσει τους δυστυχισμένους ερυθροδέρμους αψηφώντας τον κίνδυνο της αρρώστιας και του φανατισμού τους. Νύχτα και ημέρα πάλευε με τον θάνατο και τελικά, με τη βοήθεια του γιατρού της Σίτκα, κάποιου δόκτορος Μπλάσκε, κατόρθωσε να σταματήσει την επιδημία. Στο τείχος της δυσπιστίας των άγριων πολεμιστών, η συγκλονιστική αγάπη του ιεραποστόλου άνοιξε έτσι το πρώτο ρήγμα.

Αξιοσημείωτη για τα μυστικά νεύματα που ο Θεός δίνει στις ψυχές των απεσταλμένων Του είναι μια λεπτομέρεια την οποία γράφει ο πατήρ Βενιαμίνωφ σχετικά με αυτή την εξόρμησή του. Πολλές φορές στο παρελθόν είχε αποφασίσει να πάει στην περιοχή των Κολόσσων, «αλλά δεν ήξερα», σημειώνει, «τι με κρατούσε, αν και πολλές φορές κατηγορούσα τον εαυτό μου για τις χωρίς λόγο αναβολές εκτελέσεως του υψηλού και ιερού αυτού χρέους. Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Οι επιπλήξεις της συνειδήσεώς μου πολλαπλασιάσθηκαν και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να πάω να διδάξω το ευαγγέλιο στους Κολόσσους αμέσως μετά τα Θεοφάνια. Εν τω μεταξύ, στις 3 Ιανουαρίου, η ευλογιά, αυτή η φοβερή μάστιγα που χτυπάει και αρπάζει σ’ αυτόν τον τόπο ολόκληρες γενιές, έπληξε τη φυλή. Όταν το έμαθα, έσπευσα να επισκεφθώ τα δυστυχισμένα θύματα της επιδημίας, ευχαριστώντας τη Θεία Πρόνοια, η οποία με εμπόδισε να πάω εκεί προηγουμένως, διότι, αν η μάστιγα τους χτυπούσε μετά την επίσκεψη μου, οι ιθαγενείς ασφαλώς θα απέδιδαν την αρρώστια σε κάποια μαγεία των Χριστιανών... »¹⁸. Με σύνεση και κόπους πολλούς αργότερα ο Ιεραπόστολος κατόρθωσε να μάθει τη γλώσσα τους, να συνθέσει γραμματική και λεξικό και με απλότητα και φιλική αναστροφή προχώρησε στον εκχριστιανισμό της φυλής.

Προηγούμενο // Επόμενο

Σημειώσεις

17. Ev. Steffanson, μν. έργ., σ. 36 και Κ. Winslow, μν. έργ., σ. 178-179.

18. Ιννοκεντίου, μν. έργ., σ. 10-11 (κατά γλωσσική προσαρμογή).