Ο αιρετικός αυτός ισχυρισμός, λέει τα εξής:

"Πηγή της πίστης είναι μόνο ο Ιησούς. Οι τέσσερις ευαγγελιστές είναι άνθρωποι, αλλά διασώζουν τον λόγο του Χριστού. Δεν αναπτύσσουν ερμηνευτική του λόγου του Χριστού, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι Χριστιανοί συγγραφείς στην ιστορία, συμπεριλαμβανομένων και των συγγραφέων της Καινής Διαθήκης".

Ας απαντήσουμε σε αυτό τον ισχυρισμό:

Πρώτον: Αυτοί όμως που τα λένε αυτά, ξεχνούν ότι ο λόγος του Χριστού μέσω των Ευαγγελιστών, δεν μεταδόθηκε αυτούσιος. Αλλά ο καθένας τον αντιλήφθηκε με τον δικό του τρόπο. Πάντα όταν ακούμε κάτι, μεσολαβεί η προσωπική αντιληπτική διαδικασία, που προσαρμόζει αυτό που ακούμε, στις προσωπικές συνθήκες το καθενός μας.  Αυτούσιο λόγο του Χριστού δεν έχουμε ΠΟΥΘΕΝΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ τεκμηριωμένα. Γιατί κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει, ότι τα λόγια αυτά ειπώθηκαν ακριβώς όπως καταγράφτηκαν. Και μόνο η Εκκλησία μας διαβεβαιώνει, ότι αυτά που καταγράφτηκαν είναι έγκυρα και σωστά, έστω και αν διατυπώθηκαν διαφορετικά. Όλα όσα γνωρίζουμε, πέρασαν μέσα από την αντίληψη και την ΕΡΜΗΝΕΙΑ των Ευαγγελιστών. Και ως απόδειξη, ας δούμε ένα παράδειγμα:

Ο πρώτος μακαρισμός στον Ματθαίο είναι: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5/ε΄ 3).

Όμως ο Λουκάς γράφει κάτι διαφορετικό: «Μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστιν η βαισιλεία του Θεού» (Λουκάς 6/ς΄ 20).

Η διαφορά μεταξύ: «πτωχού τω πνεύματι» και απλώς «πτωχού», είναι μεγάλη. Είναι προφανές ότι εδώ, άλλο κατάλαβε ο Λουκάς, και άλλο ο Ματθαίος από τα λόγια του Χριστού. Είναι προφανές ότι τα όσα έγραψαν, πρώτα τα «φιλτράρισαν» με βάση την προσωπική τους κατανόηση. Και παρά το ότι εδώ αυτό είναι εμφανές, δεν είναι εμφανές αυτό πάντα στα σημεία που δεν γίνεται αντιπαράθεση των λόγων των ευαγγελιστών.

Δεύτερον: δεν είναι μόνο τα Ευαγγέλια που περιλαμβάνουν τον λόγο του Χριστού. Έχουμε για παράδειγμα την Αποκάλυψη, όπου είναι σαφώς γραμμένο: «Εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμι εις τους αιώνας των αιώνων, και έχω τας κλείς του θανάτου και του άδου. Γράψον ουν α είδες, και α εισι και α μέλλει γίνεσθαι μετά ταύτα» (Αποκάλυψις 1/α΄ 17-19). Άρα έχουμε εδώ σαφέστατα τα λόγια του Χριστού, και μάλιστα ΑΜΕΣΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ.

Όμως δεν είναι μόνο η Αποκάλυψη και τα Ευαγγέλια που περιείχαν αυτά τα λόγια, γιατί ο ίδιος ο Χριστός, σύμφωνα με τους Ευαγγελιστές, είπε και τα εξής: «Ταύτα λελάληκα υμίν παρ' υμίν μένων· Ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, Εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν.» (Ιωάννης 14/ιδ΄ 25,26).

Εδώ είναι σαφές, ότι εκτός από αυτά που ο Χριστός «λάλησε στους μαθητές όταν ήταν μαζί τους», θα δίδασκε και θα υπενθύμιζε και ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, ΚΑΙ ΜΕΤΑ την αναχώρηση του Χριστού. Άρα το να λέει κάποιος ότι μόνο τα Ευαγγέλια περιέχουν το λόγο του Χριστού, είναι ΑΝΤΙΘΕΤΟ από τον ίδιο τον λόγο του Χριστού δια των Ευαγγελίων!

Και αυτό δεν παρέμεινε κενός λόγος. Το Άγιο Πνεύμα έδωσε την Πεντηκοστή στους παρισταμένους άμεση διδασκαλία, δια των αποστόλων (Πράξεις 2/β΄). Και συνέχισε να δίνει άμεσα από τον Θεό ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ και διδασκαλία προς την Εκκλησία, όπως σαφώς αναφέρει ο Παύλος στην Α΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 7-11:

«7 Εκάστω δε δίδοται η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον. 8 ω μεν γαρ δια του Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, 9 ετέρω δε πίστις εν τω αυτω Πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτω Πνεύματι, 10 άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία, άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων, ετέρω δε γένη γλωσσών, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών· 11 πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται»

Ο ίδιος ο Ιωάννης, που υπήρξε άμεσος ακροατής του Χριστού σε όλα αυτά, γράφει τα εξής: «20 και υμείς χρίσμα έχετε από του αγίου, και οίδατε πάντα. 21 ουκ έγραψα υμίν ότι ουκ οίδατε την αλήθειαν, αλλ’ ότι οίδατε αυτήν, και ότι παν ψεύδος εκ της αληθείας ουκ έστι… . 27 και υμείς, το χρίσμα ό ελάβατε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και ου χρείαν έχετε ίνα τις διδάσκη υμάς, αλλ’ ως το αυτό χρίσμα διδάσκει υμάς περί πάντων, και αληθές εστι και ουκ έστι ψεύδος, και καθώς εδίδαξεν υμάς μενείτε εν αυτω» (Α΄ Ιωάννου 2/β΄ 20,21,27). Δείχνει εδώ ότι πράγματι το Άγιο Πνεύμα, συνέχισε να διδάσκει και μετά την αναχώρηση του Χριστού, το λόγο του Χριστού, και ότι αυτός ο λόγος δεν παρέμεινε στα Ευαγγέλια.

Είναι λοιπόν σφάλμα το να αποκλείει κάποιος τα υπόλοιπα βιβλία της Αγίας Γραφής, επειδή περιέχουν ερμηνευτικό σχολιασμό, επειδή ΑΥΤΟ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΑΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ο Οποίος είπε σαφώς ότι η διδασκαλία του λόγου Του δεν περιορίζεται στα όσα είπε όταν ήταν εδώ, αλλά θα συνεχιζόταν και μετά. Επίσης ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ως Παρακλήτου, που θα δίδασκε τον λόγο του Χριστού και μετά. Και να θυμίσουμε και τα εξής λόγια του Χριστού:

«18 και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού εις μαρτύριον αυτοίς και τοις έθνεσιν. 19 όταν δε παραδώσωσιν υμάς, μη μεριμνήσητε Πως ή τι λαλήσετε· δοθήσεται γαρ υμίν εν εκείνη τη ωρα τι λαλήσετε. 20 ου γαρ υμείς εστε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθαίος 10/ι΄ 18-20). Σαφέστατα εδώ αναφέρει ο Ματθαίος τα λόγια του Χριστού, ότι ΚΑΙ ΜΕΤΑ θα διδάσκονται οι Χριστιανοί από το Άγιο Πνεύμα, και όχι μόνο από το λόγο του Χριστού όταν ήταν στη γη, ή από τα Ευαγγέλια. Μάλιστα θα λαλεί δι’ αυτών ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ.

Η Εκκλησία δεν θεωρεί αλάθητο το λόγο κανενός ανθρώπου. Ούτε των αποστόλων. Το να λέει όμως κάποιος ότι οι ερμηνείες του Παύλου δεν είναι θεόπνευστες (θεόπνευστες και όχι αλάθητες), είναι πολύ χονδρό. Ο ίδιος ο Παύλος, όχι μόνο πήρε άμεσα από τον Θεό τα όσα κήρυττε, (δια του Αγίου Πνεύματος που λέγαμε), αλλά μάλιστα  για να είναι σίγουρος, ΤΑ ΣΥΓΚΡΙΝΕ με τα όσα κήρυτταν και δίδασκαν οι απόστολοι, για να είναι σίγουρος ότι δεν κάνει λάθος! Γράφει ο ίδιος:

«2 ανέβην δε κατά αποκάλυψιν· και ανεθέμην αυτοίς το ευαγγέλιον ό κηρύσσω εν τοις έθνεσι, κατ' ιδίαν δε τοις δοκούσι, μήπως εις κενόν τρέχω ή έδραμον» (Γαλάτας 2/β΄ 2).

Και ΑΝΕΒΗΚΕ ΚΑΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΝ. Το ίδιο το Άγιο Πνεύμα τον έστειλε! Για να διαβεβαιώσει έτσι όλους όσους αργότερα θα τον θεωρούσαν υποδεέστερο από τους άλλους αποστόλους.

Ως παράδειγμα (από τα πολλά που θα μπορούσαμε να θέσουμε), της σχέσης του Παύλου με το Άγιο Πνεύμα, θα δώσουμε το εξής: «Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς αποστήσονταί τινες της πίστεως» (Α΄ Τιμόθεον 4/δ΄ 1). Δεν ήταν ο Παύλος «μεταπράτης» της Θείας Αποκαλύψεως. Ήταν ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ των λόγων του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι. Και κάθε αμφισβήτηση της αξιοπιστίας του, αποτελεί αμφισβήτηση προς το Άγιο Πνεύμα.

Όχι μόνο στον Παύλο, αλλά και στις Συνόδους της Εκκλησίας, ενεργεί το Άγιο Πνεύμα, όπως φαίνεται για παράδειγμα στην ίδια την πρώτη Αποστολική Σύνοδο της Ιερουσαλήμ. Ο ίδιος ο Λουκάς στις Πράξεις, γράφει τα λόγια της πρώτης κιόλας Συνόδου, ότι το Άγιο Πνεύμα το θέλησε έτσι, και όχι ο λόγος του Χριστού: «έδοξε γαρ τω Αγίω Πνεύματι και ημίν μηδέν πλέον επιτίθεσθαι υμίν βάρος πλήν των επάναγκες τούτων» (Πράξεις 15/ιε΄ 28).

Σε όλη την ιστορία ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα εξακολουθούν να μιλούν στους Χριστιανούς, και οι Χριστιανοί το έχουν καταγράψει. Θα θυμίσουμε για παράδειγμα, τα λόγια του Κυρίου προς τον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, τα οποία κατέγραψε: «Κράτει τον νουν σου εις τον Άδη και μη απελπίζεσαι» («Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», γέροντος Σοφρωνίου).

Έχουμε  άμεση αποκάλυψη του Θεού προς τους αγίους της κάθε εποχής στην Εκκλησία Του. Και αυτό ακριβώς κάνει τη διαφορά. Η Θεία Αποκάλυψη δεν έγινε μόνο τότε, αλλά ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΓΙΟ. Η Θεοπνευστία δεν έχει σταματήσει. Ο Χριστός το είπε. Όχι εμείς.

Τρίτον: Όσον αφορά τους 4 Ευαγγελιστές: Από τους 4, μόνο ο Ματθαίος και ο Ιωάννης ήταν αυτόπτες των λόγων του Χριστού. Ο Λουκάς τα άκουσε από άλλους. Ο δε Μάρκος, δεν ήταν παρών σε όλα όσα είπε και έκανε ο Χριστός, αλλά τα έμαθε από αλλού. Άρα οι Ευαγγελιστές (αν θέλει κάποιος να μιλήσει για άμεσους ακροατές των λόγων του Χριστού), γίνονται 2. Και αυτοί, έγραψαν όσα θυμόντουσαν, και όπως τα κατάλαβαν (τα ερμήνευσαν). Καμία αξιοπιστία λοιπόν δεν έχουν από μόνοι τους, αν θελήσουμε να δεχθούμε τα λόγια τους, χωρίς την εγγύηση της Εκκλησίας.

Πέραν αυτού, τον καιρό εκείνο, κυκλοφορούσαν πλήθος ευαγγελίων. Το ότι μόνο αυτά η Εκκλησία δέχθηκε ως έγκυρα, δείχνει ότι Η ΕΚΚΛΗΣΊΑ εγγυήθηκε γι’ αυτά. Έχουμε δηλαδή την Εκκλησία ως ΕΓΓΥΗΤΗ των λόγων του Χριστού, και όχι μεμονωμένους αποστόλους.

Αυτό λέει και ο Παύλος, απόστολος τον οποίο έστειλε ο ίδιος ο Χριστός: «εστίν εκκλησία Θεού ζώντος, στύλος και εδραίωμα της αληθείας.» (Α΄ Τιμόθεον 3/γ΄ 15).

Ξεκινώντας λοιπόν από τα Ευαγγέλια, αποδείξαμε ΑΠΟ ΑΥΤΑ, ότι το να περιορίζει κάποιος τη Θεοπνευστία μόνο σε αυτά, είναι αντίθετο από τα λόγια του ιδίου του Χριστού. Και μάλιστα, ότι χωρίς την εγγύηση της Εκκλησίας, ούτε τα Ευαγγέλια δεν είναι αξιόπιστα προς αποδοχήν. Γιατί η Χριστιανική πίστη δεν στηρίζεται σε γραπτά κείμενα, αλλά στην ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ζωή των αγίων. Κάθε υποβιβασμός αυτής της ΖΩΝΤΑΝΗΣ σχέσεως των αγίων με το Άγιο Πνεύμα, υποβιβάζει τη Χριστιανική πίστη σε απλό ιδεολόγημα, και σε Προτεσταντική εξάρτηση από το γράμμα και όχι από το Πνεύμα «ος και ικάνωσεν ημάς διακόνους καινής διαθήκης, ου γράμματος, αλλά πνεύματος· το γαρ γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί.» (Β΄ Κορινθίους 3/γ΄ 6).

Όποιος δεν δέχεται τη διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος την ΜΕΤΑ την πρώτη παρουσία του Χριστού, πέφτει σε πλήθος σφαλμάτων, αντιφάσεων και αιρέσεων:

Ελπίζουμε ότι τα παραπάνω αποτελούν επαρκή στοιχεία για κάθε λογικό αναγνώστη, ώστε να απορρίψει μια τέτοια πλάνη, αποδοχή μόνο τεσσάρων Ευαγγελίων.