ΤΟ  ΠΡΟΦΙΛ  ΤΟΥ  ΠΙΕΡ  ΠΛΑΝΤΑΡ

O Πιέρ Πλαντάρ ήταν ένας ισόβιος τσαρλατάνος και απατεώνας.  Οι δραστηριότητές του από το 1937 μέχρι το 1954 - που συμπεριελάμβαναν εξαπάτηση, αντισημιτικές και αντιμασωνικές δραστηριότητες - εμπεριέχονται στο αρχείο File Ga P7,  το οποίο διατίθεται για επιθεώρηση στο κοινό από την Αστυνομική Διεύθυνση Παρισιού, στην διεύθυνση: 9 Boulevard du Palais, 75195 Paris.  (Ο κ. Claude Charlot είναι ο αρμόδιος διευθυντής Μουσειακών Αρχείων, Bureau of Associations, Paris Prefecture of Police, για γραπτές ερωτήσεις των ενδιαφερομένων). Οι επίσημες αναφορές για τις εγκληματικές καταδίκες του Πιέρ Πλαντάρ είναι στην διάθεση του κοινού, στην Υποδιεύθυνση της Αστυνομίας, στην διεύθυνση: Sub-Prefecture of Saint Julien-en-Genevois, 4 Avenue de Geneve, 74164 Saint Julien-en-Genevois, Haute-Savoie. (Ο κ. Serge Champanhet είναι ο Γενικός Γραμματέας της Υποδιεύθυνσης, για γραπτές ερωτήσεις ττων ενδιαφερομένων. Στα γραπτά αιτήματα του κοινού πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρεται η επιστολή με ημερομηνία 8 Ιουνίου 1956 από τον Δήμαρχο της πόλεως Annemasse προς τον Υποδιευθυντή, η οποία περιέχεται στο αρχείο Number KM 94550, όπου βρίσκονται όλα τα Καταστατικά Έγγραφα της Prieuré de Sion ) Τα Δικαστικά Αρχεία του Πιέρ Πλαντάρ τηρούνται στο Ανώτατο Δικαστήριο (Tribunal de Grand Instance ), στην πόλη Thonon-les-Bains.

 Ο Πιέρ Πλαντάρ βρέθηκε άσχημα μπλεγμένος το 1933 με τον Δικαστή Thierry Jean-Pierre ,   επειδή είχε ισχυρισθεί ότι ο Roger Patrice Pelat  ήταν ένας "Μέγας Μάγιστρος του Πρωτάτου της Σιών", ενώ ο δικαστής εκείνος ήδη βρισκόταν επικεφαλής μιας έρευνας στις δραστριότητες του εν λόγω Roger Patrice Pelat σε σχέση με οικονομικές ατασθαλίες.  Ήταν μετά από αυτό το περιστατικό τον Σεπτέμβριο του 1933 που ο Πλαντάρ έπαυσε τις δραστηριότητές του με το "Πρωτάτο της Σιών", και πέρασε την υπόλοιπη ζωή του απομονωμένος.

Ονομα: Pierre Athanase Marie Plantard

Γεννηθείς: 18 Μαρτίου 1920 (Paris)

Γονείς: Πιέρ Πλαντάρ (επικεφαλής υπηρέτης-οικονόμος) και Αμελί Μαρί Ραουλό (περιστασιακά απασχολούμενη ως μαγείρισσα σε εύπορες οικογένειες).

Παιδεία: Εγκατέλειψε το σχολείο το 1937, έχοντας αποτύχει στην απόκτηση μιας άνω του μέτριου παιδείας.

Διαμονή κατά τα έτη 1937-1943: 22 Place Malesherbes (Paris 17); 10 Rue Lebouteux (Paris 17).

Πρώτη εργασία: Νεωκόρος στην Εκκλησία του Σαιν-Λουί Ντ’Ανταίν, Παρίσι.

Τα ενδιαφέροντά του κατά τα έτη 1937-1943:

Ενεργά αντισημιτικός και αντιμασωνικός, με σκοπό την δημιουργία δύο εταιρειών-φάντασμα:  την Renovation Nationale Française (=Γαλλική Εθνική Ανανέωση) and Alpha Galates (Άλφα Γαλάτης);  θαυμαστής του Στρατάρχη Πεταίν, στον οποίο είχε γράψει επιστολή την 16^η Δεκεμβρίου 1940, προειδοποιώντας τον για μια Εβραιο-Μασωνική συνωμοσία, που είχε σαν αποτέλεσμα να υποβληθεί σε διάφορες ανακρίσεις από τις Γαλλικές και τις Γερμανικές Αρχές και με αποκορύφωμα να καταδικαστεί σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών στις φυλακές Φρεσν (Fresnes), για την ίδρυση της «Αλφα Γαλάτης» χωρίς να έχει πάρει την άδεια των Αρχών για την ίδρυσή της.

Εξέδωσε ένα περιοδικό με όνομα «Vaincre» (Νικάν) με το ψευδώνυμο «Πιέρ Ντε Φρανς» (Πιέρ της Γαλλίας - ίσως και Πέτρα της Γαλλίας) κατά το διάστημα 1942-1943, το οποίο συμπεριελάμβανε άρθρα που υποτίθεται πως είχαν γραφεί από διαφορετικούς ανθρώπους – τον Κόμη Μονσαρβίλ (Comte Moncharville), τον Ρομπέρ Αμαντού (Robert Amadou), την Δρ. Καμίλ Σαβουάρ (Camille Savoire), κ.α. – όταν στην πραγματικότητα τα είχε γράψει όλα ο ίδιος ο Πλαντάρ.   Αυτολεξεί, τα σχόλια στην Αναφορά των Γαλλικών Αρχών με ημερομηνία 9 Μαΐου 1941, η οποία τηρείται στο «Γραφείο Εταιρειών» της Αστυνομικής Διεύθυνσης Νομαρχίας Παρισιού: «Ο Πλαντάρ, που καυχιέται πως έχει διασυνδέσεις με πολυάριθμους πολιτικούς, μοιάζει να είναι ένας από εκείνους τους παλαβούς και φιλόδοξους νεαρούς άνδρες οι οποίοι οργανώνουν κάποιες λίγο-έως-πολύ φανταστικές ομάδες, επιδιώκοντας έτσι να φανούν σημαντικοί, και οι οποίοι εκμεταλλεύονται την σημερινή τάση να επιδεικνύεται ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον προς την νεολαία, προκειμένου να προσελκύσουν την προσοχή της Κυβερνήσεως.» (Αρχείο Νο. Ga P7).

Τα ενδιαφέροντά του το 1956:

Έχοντας μετακομίσει από το Παρίσι στην κωμόπολη Annemasse στο νότιο τμήμα της περιοχής Άνω Σαβοϊας στην Γαλλία – ο Πλαντάρ δημιούργησε μαζί με τον André Bonhomme μια μικρή εταιρεία με την ονομασία Prieuré de Sion (=Μοναστήρι ή Πρωτάτο της Σιών) την 7^η Μαϊου 1956 (η Δήλωση Εγγραφής της βρίσκεται στην Υποδιεύθυνση Αστυνομίας στην περιοχή Saint Julien-en-Genevois, και είχε δοθεί η ονομασία αυτή, από το όνομα ενός μικρού λόφου έξω από την κωμόπολη Annemasse, που λεγόταν Λόφος Σιών).  Η εταιρεία αυτή ήταν αφιερωμένη στην Προστασία και την Ελευθερία Οικισμών Χαμηλού Κόστους και ενεργούσε σαν ομάδα στήριξης του αντίπαλου υποψήφιου των τοπικών Κοινοτικών Εκλογών. 

Η Prieuré de Sion ασκούσε ενεργή κριτική και επιτίθετο εναντίον εκείνων που ανοικοδομούσαν τις γαίες στην πόλη Annemasse, μέσα από το περιοδικό της, το Circuit;  Τα δε κεντρικά γραφεία του περιοδικού ήσαν εγκατεστημένα στο σπίτι του Πλαντάρ, στην οδό Sous-Cassan.  Μια Αναφορά με ημερομηνία 4 Μαϊου 1954 σχετική με τον Πλαντάρ αποκαλύπτει πως είχε ήδη μετακομίσει στην πόλη Annemasse το 1951 και πως ήταν "παντρεμένος, και είχε μια κόρη περίπου τριών ετών". Η Prieuré de Sion παύθηκε λίγο μετά τον Οκτώβριο του 1956, μετά από την καταδίκη του Πλαντάρ για ‘détournement de mineurs’ (= ‘αποπροσανατολισμό’ ανηλίκων) για το οποίο αδίκημα εξέτισε ποινή φυλάκισης 12 μηνών,  το 1956-1957.

Τα ενδιαφέροντά του κατά τα έτη 1958-1960:

Η Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία διαμορφώθηκε το 1958, με τον Σαρλ Ντε Γκωλ ως Πρόεδρό της. –  Ο Πλαντάρ σχημάτισε μια «Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας» κατά το διάστημα αυτό, η οποία αναφέρθηκε σε τρία άρθρα της εφημερίδας Λε Μοντ, την 6^η Ιουνίου, την 8-9 Ιουλίου και την 29 Ιουλίου.  Ο Πλαντάρ συνέχισε, με την έκδοση δεύτερης σειράς του περιοδικού Σιρκουί (Circuit) με υπότιτλο The Cultural Periodical of the French Forces’ Federation (Το Πολιτιστικό Περιοδικό της Ομοσπονδίας των Γαλλικών Δυνάμεων)  –  το οποίο θα μπορούσε να περιγραφεί σαν ένα ανανεωμένο περιοδικό των Βισύ (Vichy) που περιείχε άρθρα μεταφυσικής φύσεως τα οποία έμοιαζαν με εκείνα που έγραφαν οι δεξιοί αποκρυφιστές κατά τα τέλη του 1800.  Ο ίδιος ο Πλαντάρ διαφήμισε τις μεταφυσικές του ικανότητες, στο περιοδικό Circuit, τεύχος 9 (1960).

Τα ενδιαφέροντά του κατά τα έτη: 1960-1985:

«Ανέστησε» την Prieuré de Sion  και της απέδωσε μια φανταστική γενεαλογία (που είχε δημιουργήσει ο Godfrey de Bouillon κατά την περίοδο των Σταυροφοριών).  Ο Πλαντάρ αρχικά απέκτησε ένα ενδιαφέρον για την ιστορία των Gisors - όπως αυτή είχε γραφεί από τον Roger Lhomoy, πριν προχωρήσει στην άλλη ιστορία του Rennes-le-Château - όπως αυτή είχε αρχικά γραφεί από τον Noel Corbu, με τον οποίον συναντήθηκε και είχε πολύ εντυπωσιαστεί.  Μέχρι το 1964, ο  Πλαντάρ είχε διαμορφώσει μια πρωτοφανή δήλωση για το άτομό του:  δηλαδή, πως ο ίδιος ήταν απ’ ευθείας απόγονος του Μεροβίγγιου βασιλέα Dagobert Β’ – και ο κεντρικός λόγος ύπαρξης αυτής της νέας εκδοχής της Prieuré de Sion ήταν ακριβώς αυτή η διαβεβαίωση της βασιλικής του καταγωγής (στην πραγματικότητα, ο Πλαντάρ καταγόταν από ένα αγρότη του 16^ου αιώνα, που εργαζόταν στην συγκομιδή καρυδιών). Ο Πλαντάρ επίσης γνωρίστηκε με τον Philippe de Chérisey και τον Gérard de Sède κατά το διάστημα αυτό.  Ο δεύτερος εκ των δύο ήταν συγγραφέας, ο οποίος είχε κατορθώσει με επιτυχία να μεταμορφώσει τα δημιουργήματα/τους ισχυρισμούς του Πλαντάρ σε βιβλία προς δημοσίευση.  Ο Πλαντάρ δεν είχε κατορθώσει μέχρι τότε να δημοσιεύσει κανένα από τα δικά του χειρόγραφα, συμπεριλαμβανομένου εκείνου με θέμα το Rennes-le-Château.  Το τελευταίο αυτό χειρόγραφο έγινε βιβλίο, με τίτλο L’Or de Rennes (=Το Χρυσάφι του Ρεν), που ξαναγράφηκε από τον Gérard de Sède και που δημοσιεύθηκε το 1967.  Με την συνδρομή του Philippe de Chérisey, ο Πλαντάρ ξεκίνησε να δημιουργεί ψεύτικες ιστορίες σχετικά με τον ιερέα Bérenger Saunière του Rennes-le-Château και προπαντός να δημιουργεί ψεύτικα τεκμήρια όπως «περγαμηνές», «ταφόπλακες» και «γενεαλογίες»  (σχετ. Αγγλικός σύνδεσμος: http://priory-of-sion.com/psp/id98.html ) –  ειδικά όμως, οι «περγαμηνές» είχαν δημιουργηθεί από τον Philippe de Chérisey, καθώς το συμβόλαιο του βιβλίου L’Or de Rennes εμφανίζει πως είχε δικαιώματα σε ένα μέρος των κερδών του βιβλίου, επειδή εκείνος είχε παρουσιάσει τις «περγαμηνές» μέσα στο μυθιστόρημα.

Επήλθε ρήξη ανάμεσα στους τρεις τους το 1967, όταν ο Gérard de Sède αρνήθηκε να κατανείμει τα δικαιώματα του βιβλίου, και ο Πλαντάρ και ο Chérisey φανέρωσαν πως οι «περγαμηνές» ήσαν πλαστές (ενώ αυτές ήταν ο κύριος ‘πόλος έλξης’ του βιβλίου, και ο κατ’ εξοχήν ‘κράχτης’ στις πωλήσεις).

Το διάστημα 1967-1985 φάνηκε να είναι περίοδος «εμφάνισης» όλο και περισσότερων ψευδών ισχυρισμών και όλο και περισσότερων πλαστών στοιχείων – συμπεριλαμβανομένης και της λίστας των Μεγάλων Μαγίστρων που ήταν ολοφάνερα εμπνευσμένη από την λίστα διασημοτήτων των Ροδόσταυρων την οποία κοσμούσαν ονόματα όπως Leonardo da Vinci, Robert Fludd, Botticelli, Valentin Andreae, κλπ.

Οι δραστηριότητες του Πλαντάρ από το σημείο αυτό και μετά ήταν σαφώς για γέλια, αλλά εκείνος κατάφερε να επιβιώσει, μόνο και μόνο επειδή το αναγνωστικό κοινό επέλεγε να πιστεύει τις ιστορίες του – μέχρι την στιγμή που ο συγγραφέας και ερευνητής Jean-Luc Chaumeil ( ο οποίος ανακάλυψε τις λεπτομέρειες του παρελθόντος του Πλαντάρ και άρχισε να τις δημοσιεύει) – πράγμα που ανάγκασε τον Πλαντάρ να «παραιτηθεί» από την Prieuré de Sion στις 10 Ιουλίου 1984 – αν και το τελευταίο έγγραφο της Prieuré de Sion (που αντιπροσώπευε αυτή την νέα εκδοχή της) είχε κατατεθεί στην Bibliothèque Nationale (=Εθνική Βιβλιοθήκη) την 1^η Οκτωβρίου 1985.  Ρήξη επήλθε επίσης ανάμεσα στον Πιέρ Πλαντάρ και τον Philippe de Chérisey όταν ο δεύτερος άρχισε συνεργασία με τον Paul Rouelle (και ασχολήθηκαν με κάποιον χαρακτήρα ονόματι Marquis de B. (Μαρκήσιος Β.) και ο οποίος ουδέποτε υπήρξε στην πραγματικότητα).

Τα ενδιαφέροντά του κατά τα έτη 1989-1993:

Το  Μουσείο Σωνιέρ (Saunière Museum) άνοιξε στο Rennes-le-Château το 1989, και ως φαίνεται, αυτό ενέπνευσε τον Πλαντάρ να επιδιώξει μια ανεπιτυχή επιστροφή (οι Γάλλοι δεν έδωσαν καμία σημασία σ’ αυτό), ήτοι,  λανσάρισε μια τρίτη εκδοχή της Prieuré de Sion μαζί με μια ανανεωμένη σειρά του περιοδικού Vaincre, αυτή τη φορά με διαφορετική ψευτο-γενεαλογία και διαφορετική Λίστα με Μεγάλους Μαγίστρους, ισχυριζόμενος πως η προηγούμενη εκδοχή ήταν πλαστή, και πως ήταν προϊόν κάποιου Philippe Toscan du Plantier, και μάλιστα κάτω από την επήρεια του παραισθησιογόνου LSD.  Επίσης, τώρα δεν υπήρχε καμμία σχέση με τους Templars (Ναϊτες) ούτε με τον Godfrey de Bouillon – τώρα, δήλωνε πως η Prieuré de Sion είχε ιδρυθεί το 1681 στην πόλη Rennes-le-Château από τον παπού της Marie de Negri d’Ables – και επίσης πως υπήρχαν μυστικά αρχεία, τα οποία ανακαλύφθηκαν στην Βαρκελώνη της Ισπανίας.

Ο Πλαντάρ ‘παρέμεινε’ απόγονος του βασιλέα Dagobert Β’, αλλά τώρα πια, μόνο έμμεσα:  ο «αληθινός», άμεσος απόγονος ήταν ο  Otto Von Habsburg! Η αναθεωρημένη Λίστα των Μεγάλων Μαγίστρων τώρα περιείχε το όνομα του Roger Patrice Pelat, το οποίο συνδεόταν με ένα οικονομικό σκάνδαλο που το ερευνούσε ο Δικαστής Thierry Jean-Pierre – ο Δικαστής αυτός είχε ανακρίνει τον Πλαντάρ, ο οποίος τελικά Ενόρκως ομολόγησε πως όλα ήσαν κατασκευασμένα.

Ο Πλαντάρ απαλλάχθηκε, ύστερα από μια σοβαρή προειδοποίηση του δικαστηρίου, και ποτέ πια δεν ανανέωσε τις δραστηριότητές του με την Prieuré de Sion, και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε απομόνωση, σε διάφορες διευθύνσεις στις Γαλλικές πόλεις Περπινιάν, Παρίσι καθώς και στην Βαρκελώνη Ισπανίας.

Απεβίωσε την 3^η Φεβρουαρίου 2000 στο Παρίσι, και η σορός του αποτεφρώθηκε.

Εγκληματικές Καταδίκες:

• Τέσσερις μήνες στην φυλακή της Fresnes το 1940.

• Έξι μήνες, μεταξύ1953-1954  για κατάχρηση σχετιζόμενη με αδικήματα κτηματικά.

• 12 μήνες, μεταξύ 1956-1957 για ‘détournement de mineurs’. (αποπροσανατολισμό ανηλίκων).

Για Περισσότερες πληροφορίες:

http://priory-of-sion.com/

Ένα δειγμα από τα πλαστογραφημένα Εγγραφα του «Κοινού της Σιών»  (Priory of Sion):