• Εναλλακτικές εξηγήσεις

• 1. Οι μάρτυρες βίωσαν ψευδαισθήσεις;

• 2. Οι μάρτυρες ήταν θύματα ομαδικoύ ευσεβή πόθου;

• 3. Οι μάρτυρες ήταν ψεύτες;

• 4. Οι μάρτυρες έκαναν λάθος;

• 5. Οι εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού ήταν πνευματικής φύσης, όχι σωματικής;

• 6. Οι εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού ήταν απλά οράματα;

• 7. Οι εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού είναι μέρος ενός μεταγενέστερα αναπτυγμένου μύθου ή θρύλου;

• 8. Κάποιος άλλος αντικατέστησε τον Ιησού πριν από τη σταύρωση και ο πραγματικός Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές;

• 9. Έστησε ο Ιησούς τον θάνατό του ή επέζησε της σταύρωσης (Swoon Theory) και στη συνέχεια εμφανίστηκε στους μάρτυρες με ένα δήθεν αναστημένο σώμα;

• Συμπέρασμα

Εάν οι μαθητές (και άλλοι) είχαν πραγματικά εμπειρίες του αναστημένου Ιησού, απαιτείται κάποια εξήγηση των εμπειριών αυτών. Είχαν μήπως όλοι ψευδαισθήσεις; Ήταν από τον άγνωστο δίδυμο αδελφό του Ιησού (ναι, αυτή είναι μια πραγματική προτεινόμενη θεωρία...); Μήπως ο Ιησούς επιβίωσε από την σταύρωση και κατά κάποιον τρόπο κατάφερε να πείσει τους μαθητές ότι ήταν ο αναστημένος Κύριος (Swoon Theory); Ή μήπως ο Θεός ανέστησε πραγματικά τον Ιησού από τους νεκρούς και εμφανίστηκε στα αλήθεια σε μεμονωμένα άτομα αλλά και ομάδες ανθρώπων;

Εναλλακτικές εξηγήσεις

Εν όψει των ιστορικών αποδείξεων για τις εμφανίσεις του Ιησού μετά το θάνατο του σε πολλούς αυτόπτες μάρτυρες, οι σκεπτικιστές προσέφεραν τις ακόλουθες εναλλακτικές εξηγήσεις:

1. Οι μάρτυρες βίωσαν ψευδαισθήσεις

2. Οι μάρτυρες ήταν θύματα ομαδικoύ ευσεβή πόθου

3. Οι μάρτυρες ήταν ψεύτες

4. Οι μάρτυρες έκαναν λάθος

5. Οι εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού ήταν πνευματικής φύσης, όχι σωματικής

6. Οι εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού ήταν απλά οράματα

7. Οι εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού είναι μέρος ενός μεταγενέστερα αναπτυγμένου μύθου ή θρύλου.

8. Κάποιος άλλος αντικατέστησε τον Ιησού πριν από τη σταύρωση και ο πραγματικός Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές.

9. Ο Ιησούς έστησε τον θάνατό του ή επέζησε της σταύρωσης (Swoon Theory) και στη συνέχεια εμφανίστηκε στους μάρτυρες με ένα δήθεν αναστημένο σώμα.

1. Οι μάρτυρες βίωσαν ψευδαισθήσεις

Ένας από τους τρόπους που οι σκεπτικιστές επιδιώκουν να εξηγήσουν τις ιστορικά τεκμηριωμένες αναφορές αυτοπτών μαρτύρων για τις εμφανίσεις του Ιησού, είναι να προτείνουν ότι οι μάρτυρες είχαν ψευδαισθήσεις.

Αλλά αυτή η θεωρία δεν εξηγεί τα γεγονότα, για τους εξής λόγους:

I) Το γεγονός ότι οι μάρτυρες αρχικά εξέφρασαν αμφιβολίες σχετικά με την ανάσταση, είναι ασύμβατο με το ότι οι μάρτυρες είχαν παραισθήσεις, όταν είδαν εν συνεχεία, τον Ιησού ζωντανό. Όταν ειπώθηκε ότι ο τάφος του Ιησού βρέθηκε άδειος ή ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί, η αρχική ανταπόκριση των μαθητών και μη, ήταν η δυσπιστία ή η αμφιβολία.

Για παράδειγμα, όταν η Μαρία Μαγδαληνή ανακάλυψε ότι ο τάφος του Ιησού ήταν κενός, δεν έβγαλε αμέσως το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς αναστήθηκε. Ακόμη και όταν ο Ιησούς της μίλησε για πρώτη φορά, αυτή πίστεψε αρχικά ότι ήταν ο κηπουρός. (Ιωάννης 20: 10-15).

Ομοίως, όταν οι μαθητές έμαθαν από τις γυναίκες ότι ο Ιησούς αναστήθηκε, πίστευαν ότι οι γυναίκες έλεγαν ανοησίες (Λουκάς 24:11).

Ακόμα και όταν ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε σε όλους τους μαθητές (εκτός του Θωμά) αυτοί αρχικά, πίστεψαν ότι είδαν ένα πνεύμα (Λουκά 24: 36-43).

Όταν οι μαθητές είπαν τα νέα στον Θωμά, δηλαδή ότι είδαν τον αναστημένο Ιησού, αυτός δεν τους πίστευε λέγοντας: "Εάν δεν ίδω εις τα χέρια του το σημάδι των καρφιών και δεν βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, και αν δεν βάλω το χέρι μου εις την πλευράν, που την ετρύπησε η λόγχη, δεν θα πιστεύσω" (Ιωάννης 20: 24-25).

Λίγες μέρες αργότερα, ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές για δεύτερη φορά, όταν ο Θωμάς ήταν μαζί τους και ο Ιησούς είπε στον Θωμά να τον κοιτάξει και να αγγίξει τα χέρια και την πλευρά του. Και Ο Θωμάς απάντησε: "Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!"

Κανένας από τους οπαδούς του Ιησού δεν πίστευε αρχικά ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί, στην πραγματικότητα, ο Ιησούς τους κατέκρινε για την απιστία τους (Λουκάς 24: 25-27, 38, 41). Η πρώτη ανταπόκριση των μαθητών, ήταν η αμφιβολία και ο σκεπτικισμός, γι' αυτό φαίνεται αρκετά απίθανο, ότι όλοι αυτοί θα άρχισαν ξαφνικά να βιώνουν παραισθήσεις. [Βλ. Gary Habermas, The Bible Apologetics Study Bible, "Can Naturalistic Theories Account for the Resurrection?" σελ. 1622 (2007). John Ankerberg & John Weldon, έτοιμοι με μια απάντηση, σελ. 82 (1997). Μόνο αφού είδαν τον Ιησού, τον άγγιξαν, έφαγαν μαζί του και συνομίλησαν, πίστεψαν εν τέλη ότι είχε αναστηθεί. [John Ankerberg & John Weldon, Ready with an Answer, σελ. 82 (1997)]

II) Το παρατεταμένο χρονικό διάστημα που κράτησαν πολλές από τις εμφανίσεις του Ιησού είναι ασυμβίβαστο με το φαινόμενο των παραισθήσεων. Μια παραίσθηση συνήθως διαρκεί μόνο λίγα δευτερόλεπτα μέχρι μερικά λεπτά. Σπάνια ώρες. Το ξεχωριστό με τον Ιησού είναι ότι, τον ακούν, τον βλέπουν (μερικές φορές και πολλοί μαζί) τρώνε μαζί του, τον αγγίζουν, μιλούν μαζί του και γενικά η επικοινωνία κρατάει για αξιόλογο χρονικό διάστημα και δεν τον βιώνουν απλά ως ένα "φάντασμα" που τους επισκέπτεται και φεύγει αμέσως. Για παράδειγμα:

Ο Ιησούς συναντήθηκε και περπάτησε με τον Κλεόπα και έναν άλλο μαθητή στο δρόμο προς το χωριό Εμμαούς, εξηγώντας τους πως είχε εκπληρώσει όλα όσα είχε προφητεύσει η Γραφή γι 'αυτόν. Όταν έφθασαν στο Εμμαούς, ο Ιησούς κάθησε, έκοψε ψωμί και έφαγε μαζί τους. (Λουκάς 24: 13-35 και Μάρκος 16: 12-13.).

Όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε σε δέκα από τους μαθητές (πλην του Θωμά), τους έδειξε τις πληγές του και έφαγε μαζί τους. (Ιωάννης 20: 19-23).

Όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε σε επτά από τους μαθητές που ήταν στην θάλασσα για ψάρεμα, ο Πέτρος πήδηξε έξω από την βάρκα και κολύμπησε μέχρι την ακτή για να τον πλησιάσει. Και όταν έφθασαν και οι άλλοι έξι, έφαγαν ψάρια μαζί του. (Ιωάννης 21: 1-14.).

Όλα αυτά τα γεγονότα σίγουρα θα κράτησαν αρκετή ώρα.

III) Είναι πολύ απίθανο ότι οι σκεπτικιστές, όπως ο Ιάκωβος, ο Θωμάς και ο Παύλος, είχαν την ίδια παραίσθηση ο ένας με τον άλλο και την ίδια που είχαν οι από πολύ καιρό μαθητές του Ιησού όπως και οι άλλοι 500.

Ο Παύλος ήταν Φαρισαίος. Δεν είχε κανένα λόγο να πιστέψει τίποτε άλλο πέραν από αυτό που οι Ιουδαίοι αρχιερείς ισχυρίζονταν για τον Ιησού - ότι οι μαθητές είχαν κλέψει το σώμα του (Ματθαίος 28: 11-15). Ο Σαούλ μισούσε τόσο τους Χριστιανούς ώστε έλαβε άδεια από τους εβραίους ηγέτες της Ιερουσαλήμ, για να μεταβεί και σε άλλες πόλεις να εκδιώξει χριστιανούς (Πράξεις 8: 3, 9: 1-2, 22: 3-5, Φιλιπ.: 4-6). Για τον Παύλο, ο Ιησούς και οι οπαδοί του ήταν απατεώνες, βλάσφημοι και αιρετικοί και άξιζαν να εκτελεσθούν. Ωστόσο, μετά από τη συνάντησή του με τον αναστημένο Ιησού στο δρόμο προς τη Δαμασκό, ο Παύλος ήταν πλέον πεπεισμένος για την αλήθεια της ανάστασης (Γαλάτες 1: 1, 1 Θεσσ. 1: 9-10, 1 Κορ. 15: 3-4, 12). Πίστεψε τόσο έντονα μέχρι που υπέμεινε φυλάκιση (Πράξεις 16: 22-24, Πράξεις 21-28), χτυπήματα (2 Κορ. 11:25) και λιθοβολισμούς (2 Κορ. 11:25, Πράξεις 14:19). Τελικά αποκεφαλίστηκε ως μάρτυρας. [Frank Morison, Who Moved the Stone; 133-145 (1958)].

Ο Ιάκωβος ήταν ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, παρόλα αυτά δεν υπήρξε πιστός σε αυτόν καθώς τον απέρριψε (Μάρκος 3:21, 31-35· Ιωάννης 7: 1-10). Ωστόσο, αφού ο αναστημένος Ιησούς εμφανίστηκε στον Ιάκωβο (1 Κορινθίους 15: 7), ο Ιάκωβος όχι μόνο πίστεψε, αλλά έγινε και ο ηγέτης της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ (Πράξεις 15: 13-21, Γαλ. 2: 9). Ο θάνατος του Ιακώβου ως μάρτυρος τεκμηριώνεται από τον ιστορικό του πρώτου αιώνα, Ιώσηπο Φλάβιο. [J. Ρ. Moreland, Scaling the Secular City, pgs. 178-179 (1987)].

IV) Οι άνθρωποι που έχουν αναφέρει ότι είδαν ή άκουσαν νεκρούς, δεν ήταν πρόθυμοι να διωχθούν ή να μαρτυηρήσουν για το βίωμά τους, όπως όλοι οι μαθητές του Ιησού οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να διωχθούν και να μαρτυρήσουν για πίστη στην ανάσταση του Ιησού. (περισσότερα εδώ).

V) Διαφορετικοί άνθρωποι δεν έχουν την ίδια παραίσθηση, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και διαφορετικούς τόπους, ωστόσο, αυτό συνέβη με τους μάρτυρες που είδαν τον Ιησού αναστημένο. Είναι αρκετά απίθανο, ότι μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων μπορεί να βιώσει την ίδια ψευδαίσθηση, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διαφορετικές καταστάσεις. Ο Dr. Gary Collins, ψυχολόγος και πρόεδρος ένωσης ψυχολόγων, δηλώνει:

"Οι παραισθήσεις είναι ένα ατομικό γεγονός. Μόνο ένα άτομο μπορεί να βιώσει μια δεδομένη παραίσθηση κάθε φορά. Σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορεί να βιώσει μια ομάδα ανθρώπων ταυτόχρονα" [Lee Strobel, The Case For Easter, “Interview with Gary Habermas, Ph. D. , D. D. ” citing to Dr. Gary Collins, pg. 79 (1998)].

Επιπλέον, στην περίπτωση του Ιησού, παρόλο που όλοι οι μάρτυρες που αναφέρονται, είναι Εβραίοι, ο ισχυρισμός τους ότι είδαν τον αναστημένο Ιησού δεν συμπίπτει με τις εβραϊκές πεποιθήσεις για την μεταθανάτια ζωή. Το εβραϊκό δόγμα για την ανάσταση, δεν προβλέπει ανάσταση, πριν από τη γενική ανάσταση των νεκρών που θα γίνει στο τέλος του κόσμου. Δεδομένου ότι όλοι οι μαθητές του Ιησού ήταν Εβραίοι, αυτές οι αναφορές δεν μπορούν εύκολα να εξηγηθούν ως απλά προϊόντα της φαντασίας τους. [William Lane Craig, The Apologetics Study Bible, "Did Jesus Really Rise from the Dead" σελ. 1728 (2007). βλ. επίσης, Gary Habermas, The Apologetics Study Bible, “Can Naturalistic Theories Account for the Resurrection?”, pg. 1622 (2007)]" σελ. 1622 (2007)].

VI) Οι ψευδαισθήσεις συνήθως συμβαίνουν σε ορισμένες περιπτώσεις, μερικές φορές, όχι συχνά και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, ο Ιησούς εμφανίστηκε μετά από τη σταύρωσή του και την ταφή του σε δώδεκα (12) διαφορετικές περιπτώσεις με έντεκα (11) εμφανίσεις να λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια των 40 ημερών αμέσως μετά τον θάνατο του. Εκτός εάν το άτομο πάσχει από σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, οι παραισθήσεις συμβαίνουν μόνο σε μία και μοναδική περίπτωση. Ωστόσο, στην περίπτωση της ανάστασης του Ιησού, οι υποτιθέμενες παραισθήσεις, πραγματοποιήθηκαν πολλές φορές, σε πολλούς ανθρώπους και σε πολλά μέρη.

Επιπλέον, εκτός από την εμφάνιση στον Παύλο, όλες οι παρουσιάσεις του Ιησού, έγιναν σε περίοδο σαράντα ημερών και στη συνέχεια σταμάτησαν ξαφνικά. [Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Handbook of Christian Apologetics, σελ. 187 (1994). J. Ρ. Moreland, Scaling the Secular City, σελ. 173 (1987)]. Όπως υπογράμμισε ο Dr. Gary Habermas σε συνέντευξή του στον Lee Strobel, οι παραισθήσεις είναι σχετικά σπάνιες και συνήθως οφείλονται σε κάτι όπως η χρήση ναρκωτικών ή στην σωματική κούραση. Συνεπώς, δεν υπάρχει εύλογη βάση για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όλοι οι μάρτυρες του αναστημένου Ιησού είχαν παραισθήσεις, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη το γεγονός ότι οι εμφανίσεις έγιναν "Σε μια περίοδο πολλών εβδομάδων" και παρατηρήθηκαν από "ανθρώπους με διαφορετικά υπόβαθρα" και "Με διαφορετική ιδιοσυγκρασία" και "σε διάφορα μέρη. " [Lee Strobel, The Case For Easter, “Interview with Gary Habermas, Ph. D. , D. ”, pg. 80 (1998)]

VII) Τα διαφορετικά υπόβαθρα και οι προσωπικότητες των αυτόπτων μαρτύρων, κάνουν απίθανη την υπόθεση ότι όλοι είχαν παραισθήσεις.

VIII) Αν οι εμφανίσεις του Ιησού ήταν παραισθήσεις, τότε οι Ιουδαίοι ή οι Ρωμαίοι θα μπορούσαν να εκθέσουν σε δημόσια θέα το σώμα του νεκρού Ιησού για να αντικρούσουν τους ισχυρισμούς των μαθητών και να καταπνίξουν την απειλητική άνοδο του Χριστιανισμού που στηριζόταν θεμελιωδώς στο γεγονός της ανάστασης του Χριστού (περισσότερα εδώ).

IX) Οι παραισθήσεις δεν τρώνε και δεν αγγίζονται, τα ιστορικά στοιχεία φανερώνουν, ότι κατά τη διάρκεια των εμφανίσεων του Ιησού μετά τη σταύρωση Του, ο Ιησούς αγγίχτηκε από τους μαθητές και έφαγε μαζί τους.

X) Οι παραισθήσεις δεν συμβαίνουν σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, όμως, ο αναστημένος Ιησούς παρουσιάστηκε σε πολλούς ανθρώπους μαζί, σε πολλές περιπτώσεις. Είναι αδύνατον να είχαν όλοι την ίδια ταυτόχρονη παράκρουση.

2. Οι μάρτυρες ήταν θύματα ομαδικoύ ευσεβούς πόθου;

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι πεποιθήσεις των μαρτύρων ότι είδαν τον Ιησού ζωντανό αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς ήταν αποτέλεσμα ευσεβούς πόθου και ότι μάρτυρες μίλησαν ο ένας στον τον άλλο κοροϊδεύονας τον εαυτό τους για κάτι που θα ήθελαν να δουν αλλά δεν είδαν ποτέ.

Αυτή η εξήγηση αποτυγχάνει για τους εξής λόγους:

I) Επειδή οι μαθητές του Ιησού διώκονταν σοβαρά για τις πεποιθήσεις τους και για αυτό που ισχυρίζονταν ότι βίωσαν, είχαν κάθε λόγο απομακρυνθούν και να κάνουν πίσω. Αντί αυτού, όλοι οι μαθητές επέλεξαν να υπομείνουν μεγάλους διωγμούς και / ή μαρτύρια για την ανάσταση του Χριστού.

II) Ούτε ο Ιάκωβος ούτε ο Παύλος ήταν μαθητές του Ιησού πριν την σταύρωση. Ακόμη και μετά τη σταύρωση του Ιησού και το μήνυμα για την ανάσταση, ο Παύλος κυνηγούσε τους Χριστιανούς. Κανένας από αυτούς τους Εβραίους δεν θα μπορούσε να επηρεαστεί από τον ευσεβή πόθο των μαθητών. Παρόλα αυτά, και ο Παύλος και ο Ιάκωβος ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον αναστημένο Ιησού και οι δύο πέθαναν ως μάρτυρες για τον ισχυρισμό αυτό.

III) Οι Μαθητές είχαν κάθε κίνητρο να «ξανασκεφτούν» τον ευσεβή πόθο τους και την πεποίθησή τους στην ανάσταση του Χριστού, αλλά ποτέ δεν το έκαναν και ποτέ δε την αμφισβήτησαν, όπως έκαναν πριν.

IV) Οι άνθρωποι μπορούν να απορρίψουν την πίστη στην ανάσταση του Ιησού λόγω ευσεβούς πόθου. Η βάση του ισχυρισμού ότι οι αυτόπτες μάρτυρες των εμφανίσεων του Ιησού μετά τη σταύρωση ήταν προϊόν ευσεβούς πόθου, είναι ότι οι μάρτυρες ήθελαν τόσο απεγνωσμένα να πιστέψουν ότι ο αγαπημένος τους ηγέτης ήταν ακόμα ζωντανός που επέλεξαν να πιστεύουν ότι είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Ωστόσο, ένας τέτοιος ισχυρισμός μπορεί να αντιστραφεί και μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι ο λόγος που οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς δεν είναι επειδή δεν συνέβη και / ή επειδή δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την ανάσταση του Ιησού, αλλά επειδή πραγματικά δεν θέλουν να το πιστέψουν.

V) Αυτή η θεωρία επίσης, δεν εξηγεί τα δεδομένα που έχουμε για τον κενό τάφο.

3. Οι μάρτυρες ήταν ψεύτες;

Μερικοί λένε ότι οι μάρτυρες που ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον Ιησού ζωντανό, λέγανε απλώς ψέματα:

Αυτό δε μπορεί να είναι αλήθεια, διότι:

I) Παρόλο που μερικοί άνθρωποι μπορούν να μαρτυρήσουν για τις πεποιθήσεις τους και ότι αυτό που πιστεύουν, είναι αλήθεια (αλλά στην πραγματικότητα είναι λάθος), οι άνθρωποι δεν μαρτυρούν για κάτι που ξέρουν ότι είναι ψέμα. Σε αυτή την περίπτωση, οι μάρτυρες δεν είχαν λόγο να πουν ψέματα ότι δήθεν είδαν τον αναστημένο Ιησού. Εάν οι μαθητές ψεύδονταν, τότε και οι έντεκα μαθητές του Ιησού και πολλοί άλλοι οπαδοί Του, ήταν πρόθυμοι να διωχθούν και / ή να πεθάνουν για κάτι που γνώριζαν ότι ήταν ψέμα. Όπως λένε οι καθηγητές Peter Kreeft και Ronald Tacelli:

"Tα ψέματα λέγονται πάντα για κάποιο εγωιστικό συμφέρον, όμως, τι συμφέρον είχε οποιοσδήποτε από τους μαθητές, από το ψέμα που έλεγαν ότι δήθεν είχαν δει τον αναστημένο Ιησού; Μισήθηκαν, περιφρονούνταν, διώκονταν, εκδιώχθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίσθηκαν, σταυρώθηκαν, αποκεφαλίσθηκαν [...] " [Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Handbook of Christian Apologetics, pgs. 185-186 (1994)].

II) Εάν οι μάρτυρες ψεύδονταν, τα ψέματά τους θα είχαν τελικά εκτεθεί, επειδή οι ψεύτες αναπόφευκτα κάποτε εκτίθενται λόγω της φανέρωσης των κινήτρων τους, είτε για οικονομικό κέρδος είτε για να σώσουν την ζωή τους. Στην περίπτωση αυτή, κανένας μαθητής δεν ήταν πρόθυμος να εκθέσει το ψέμα της ανάστασης του Ιησού, για οικονομικό όφελος ή για να αποφύγει τους διωγμούς και τα βασανιστήρια.

Δεν είναι δυνατόν, από τόσους πολλούς μάρτυρες τής ανάστασης, να μην υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ο οποίος να παραδέχθηκε ότι έλεγε ψέματα, αν ήταν απατεώνες! Κάτι που βεβαίως θα φρόντιζαν οι εχθροί τών Χριστιανών, να το δημοσιοποιήσουν σε κάθε γωνιά τού κόσμου.

III) Η θεωρία ότι οι μαθητές έλεγαν ψέματα ότι είδαν τον αναστημένο Ιησού δεν εξηγεί την μετατροπή τους, από δειλούς ψαράδες που θεωρούσαν τα περί ανάστασης, "βλακείες", σε θαρραλέα λιοντάρια πρόθυμοι να δώσουν την ζωή τους.

4. Οι Μάρτυρες έκαναν λάθος;

Μια ακόμη θεωρία που προσπαθεί να δώσει εξήγηση, είναι ότι οι μάρτυρες που ισχυρίστηκαν ότι είδαν τον Ιησού ζωντανό μετά τη σταύρωσή του και την ταφή του έκαναν απλά λάθος.

Μια τέτοια θεωρία δε θα μπορούσε να εξηγήσει πλήρως τα ντοκουμέντα:

I) Παρόλο που μερικοί από τους μάρτυρες αρχικά νόμισαν τον Ιησού για κάποιον άλλο (π. χ. η Μαρία Μαγδαληνή πίστευε αρχικά ότι ο Ιησούς ήταν ο κηπουρός), κανένας από τους μάρτυρες δεν άφησε τον εαυτό του σε αμφιβολία για το αν αυτός που είδαν ήταν πράγματι ο Ιησούς. Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο σίγουροι ότι είδαν τον Ιησού αναστημένο από τους νεκρούς, σε σημείο να υπομείνουν μεγάλους διωγμούς γι' αυτό και να αλλάξουν ριζικά χαρακτήρα και ζωή.

ΙΙ) Ένας άνθρωπος, που έχει στενή σχέση με κάποιον άλλον, είναι απίθανο να τον αναγνωρίσει εσφαλμένα και να τον νομίσει για κάποιον άλλον. Στην περίπτωση αυτή, όλοι οι μαθητές είχαν στενή σχέση με τον Ιησού για περίπου τρία χρόνια. Είναι απίθανο να έκαναν λάθος.

III) Αν οι μαθητές απλώς είχαν κάνει λάθος, οι Ρωμαίοι ή / και οι Εβραίοι ηγέτες θα μπορούσαν να παρουσιάσουν το νεκρό σώμα του Ιησού για να εκθέσουν το λάθος των μαθητών και να καταπνίξουν την ταχεία άνοδο του Χριστιανισμού που οι Εβραίοι και οι Ρωμαίοι βρήκαν τόσο απειλητική και θεμελιωμένα βασισμένη στην ανάσταση του Ιησού.

ΙV) Ο Ιησούς φάνηκε σε περισσότερους από 500 ανθρώπους, σε δώδεκα διαφορετικές περιπτώσεις, σε μια χρονική περίοδο σαράντα ημερών και σε τουλάχιστον τρεις αμφισβητείες σκεπτικιστές. Είναι απίθανο ότι τόσοι πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, σε τόσες πολλές διαφορετικές περιπτώσεις, πέρασαν τον Ιησού για κάποιον άλλον.

5. Μήπως οι εμφανίσεις τού Χριστού δεν ήταν σωματικής φύσεως;

Σε μια προσπάθεια εξήγησης των πολλαπλών ιστορικών αναφορών για τις εμφανίσεις του Ιησού μετά τη σταύρωση, ορισμένοι προτείνουν ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε πνευματικά και όχι υλικά (άρα οι μαθητές δεν πίστευαν σε υλική ανάσταση). Προς στήριξη αυτού, ότι εμφανίσεις του Ιησού ήταν πνευματικής φύσεως, κάποιοι αναφέρουν την Α Κορινθίους 15: 42-44 όπου ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στο σώμα της ανάστασης ως "πνευματικό σώμα".

Ούτε αυτή η θεωρία επαρκεί:

I) Ένα πνευματικό σώμα, όπως περιγράφεται στη Βίβλο, δεν στερείται κάθε υλικής υπόστασης, ακόμα και αν είναι αθάνατο, και η χρήση του απόστολου Παύλου της λέξης "πνευματικό" στους 1 Κορινθίους 15: 42-44 δεν αναφέρεται σε άυλο σώμα.

Όπως εξηγεί ο απολογητής Norman Geisler, η Βίβλος περιγράφει τα πνευματικά σώματα ως αθάνατα αλλά όχι άυλα. Ένα πνευματικό σώμα κυριαρχείται από το πνεύμα αλλά δεν στερείται υλικής υπόστασης. Η λέξη που χρησιμοποιείται από τον Παύλο για το "πνευματικό" σημαίνει ένα σώμα που κατευθύνεται από το πνεύμα, σε αντίθεση με ένα σώμα που ελέγχεται από τη σάρκα. Έτσι, ένα πνευματικό σώμα είναι αθάνατο και αβλαβές, αλλά δεν είναι άυλο. Σύμφωνα με τον Geisler, η αναφορά του Παύλου σε ένα "πνευματικό" σώμα υποδηλώνει ένα υπερφυσικό σώμα, όχι ένα μη φυσικό. Για παράδειγμα, στην Α Κορινθίους 10: 4, ο Παύλος μιλάει για μια "Πνευματική πέτρα" από την οποία οι Ισραηλίτες έπιναν "πνευματικό ποτό". Ωστόσο, η Εξοδος 17: 5-6 και ο Αριθμοί 20: 8-9 καθιστούν σαφές ότι η πέτρα αυτή (βράχος) ήταν ένας φυσικός βράχος από τον οποίο οι Ισραηλίτες έπιναν φυσικό νερό, αλλά είχε υπερφυσική σημασία για αυτούς. Περαιτέρω, όταν ο Παύλος μίλησε για τον πνευματικό άνθρωπο στο 1 Κορινθίους 2: 11-15, δεν μιλούσε για έναν αόρατο, άυλο άνθρωπο χωρίς φυσικό σώμα, αλλά για έναν άνθρωπο με σάρκα, ο οποίος ζούσε με την υπερφυσική δύναμη του Θεού. Ο Geisler ισχυρίζεται επίσης ότι όταν ο Παύλος χρησιμοποιεί τη λέξη "πνευματικό" στην 1 Κορινθίους 15: 44 δεν αναφέρεται σε άυλα πράγματα (βλέπε. A Kορινθ. 15: 42-44, 52-55). [Norman Geisler, Baker Encyclopedia of Christian Apologetics, pg. 658 (1999)] (περισσότερα εδώ).

ΙΙ) Τα φαντάσματα δεν μπορούν να αγγιχτούν ούτε να φάνε, αλλά ο Ιησούς αγγίχτηκε τουλάχιστον δύο φορές, και έφαγε φαγητό σε τουλάχιστον τρείς ή τέσσερις περιπτώσεις.

ΙΙΙ) Θεωρώντας ότι οι εμφανίσεις του Ιησού ήταν πνευματικής φύσης δεν αποφεύγεται η αναγκαιότητα μιας υπερφυσικής αιτίας.

ΙV) Το κάλεσμα πνευμάτων απαγορευόταν από τις Εβραϊκές Γραφές, ως εκ τούτου, δεν ήταν κάτι που οι Εβραίοι οπαδοί του Ιησού ήταν πιθανό να εφηύραν, καθώς αποτελούσε και μεγάλη βλασφημία η ενασχόληση με πνεύματα.

V) Η εξήγηση ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε ως πνεύμα, σημαίνει ότι οι μαθητές δεν μπορούσαν να διακρίνουν ένα πνεύμα από ένα φυσικό σώμα. Η θεωρία αυτή αγνοεί το γεγονός ότι οι μαθητές πίστευαν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε φυσικά από τους νεκρούς. Για παράδειγμα, στο κήρυγμα του Πέτρου στις Πράξεις 2: 31-32, ο Πέτρος σηκώνεται με τους άλλους μαθητές και αρχίζει να μιλάει σε ανθρώπους που ήταν στην Ιερουσαλήμ σχετικά με τον θάνατο και τη ταφή του Ιησού και κήρυξαν με τόλμη ότι όλοι τους ήταν μάρτυρες στο γεγονός ότι η σάρκα του Ιησού δεν υπέστη φθορά:

Αλλά ο Πέτρος, στέκεται μαζί με τους έντεκα, σήκωσε τη φωνή του και τους απάντησε:

"Ανδρες αδελφοί, είναι επιτετραμμένον να σας πω με όλον το θάρρος δια τον πατριάρχην Δαυίδ ότι και απέθανε και ετάφη και το μνημείον του ευρίσκεται εδώ μεταξύ μας μέχρι της ημέρας αυτής, αλλά προφήτης πραγματικός υπάρχων ο Δαυίδ και γνωρίζων πολύ καλά, ότι ο Θεός του είχε υποσχεθή με όρκον, πως από απόγονον των σπλάγχνων του, (δηλαδή από την Παρθένον Μαρίαν) επρόκειτο να αναστήση τον Χριστόν, κατά το ανθρώπινον, και να τον καθίση στον θρόνον ως βασιλέαν αιώνιον, προείδε και ελάλησε δια την ανάστασιν του Χριστού, ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή του στον Αδην ούτε το σώμα του είδε την φθοράν και την αποσύνθεσιν του θανάτου. Αυτό τον Ιησούν τον ανέστησεν πράγματι ο Θεός και αυτού του μεγάλου γεγονότος είμεθα ημείς μάρτυρες" (Πράξεις 2:29-32).

VI) Η θεωρία ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε ως πνεύμα δεν εξηγεί γιατί ο τάφος του Ιησού βρέθηκε άδειος.

VII) Tα εδάφια που χρησιμοποιούνται στην Αγία Γραφή για να περιγράψουν τις εμφανίσεις του Ιησού περιγράφουν την εμφάνιση ενός φυσικού σώματος, όχι πνεύματος. Για παράδειγμα, όταν ο Χριστός ζητάει από τον Θωμά να βάλει το χέρι του στις τρύπες από τα καρφιά, δεν το κάνει για να τού δείξει ότι έχει μπροστά του πνεύμα, αλλά υλικό σώμα.

6. Οι εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού ήταν απλά οράματα;

Μερικοί έχουν την άποψη ότι οι μάρτυρες των εμφανίσεων του Ιησού μετά τη σταύρωση είχαν απλά οράματα, και τίποτα παραπάνω. Προς στήριξη αυτής της θεωρίας, συχνά αναφέρουν το εδάφιο του Λουκά 24:23, ο οποίος λέει ότι οι γυναίκες που πήγαν στον τάφο είδαν "όραμα αγγέλων" και στις Πράξεις 26:19, όπου ο απόστολος Παύλος λέει ότι "δεν έγινα ανυπάκουος στο ουράνιον αυτό όραμα."

Ι) Η Βίβλος δεν κάνει καμία αναφορά στον Ιησού, να εμφανίζεται ως όραμα σε οποιαδήποτε από τις εμφανίσεις του μετά τη σταύρωση. Κανένα από τα ευαγγέλια δεν αναφέρει οποιαδήποτε από τις εμφανίσεις της ανάστασης του Ιησού ως όραμα. Κάθε εμφάνιση του Ιησού, έχει τον χαρακτήρα φυσικής υπόστασης. Σε πολλές περιπτώσεις ο Ιησούς είχε αγγιχτεί από τους μαθητές, είχε φάει μαζί τους, είχε συζητήσει. Κανένα από αυτά τα γεγονότα δεν αποδεικνύουν ότι ο Ιησούς εμφανίζεται απλά ως όραμα, αλλά το αντίθετο.

ΙΙ) Ο Λουκάς στο 24:23 δεν λέει ο Ιησούς εμφανίστηκε σε όραμα. Αναφέρεται μόνο σε ένα όραμα Αγγέλων, ότι οι γυναίκες είδαν σε όραμα, αγγέλους.

ΙΙΙ) Η αναφορά τών Πράξεων 26:19 σε όραμα, καθώς ο Παύλος διηγείται τη συνάντησή του με τον αναστημένο Ιησού στο δρόμο προς τη Δαμασκό, δεν έχει την έννοια τού "εξωπραγματικού", ή τού "γεννήματος φαντασίας". Σύμφωνα με τον άγιο Οικουμένιο: "Οπτασία εστιν η καθαρά θέα, η υπερβαίνουσα άνθρωπον, ήν περ τις εν σαρκί ων, δίχα τού αποκαλυφθήναι αυτού τους οφθαλμούς, ουκ έστιν ιδείν δυνατός" (Παν. Τρεμπέλα "Υπόμνημα εις τας Πράξεις τών Αποστόλων", σελ. 644. Έκδ. Σωτήρος Ιανουάριος 1977). Η θέαση από τον Παύλο, όχι μόνο τού Χριστού, αλλά ΚΑΙ τού Ακτίστου Φωτός Του, αποκαλείται οπτασία, καθώς υπερβαίνει την απλή οπτική επαφή Του. Η λέξη δεν περιγράφει το "φανταστικό" ή "εξωπραγματικό", αλλά μία φυσική πραγματικότητα, ενδεδυμένη με υπερφυσική αποκάλυψη, ξένη προς τα ανθρώπινα μάτια.

ΙV) Το γεγονός ότι οι άντρες που συνόδευαν τον Παύλο, στο δρόμο προς τη Δαμασκό δεν είδαν τον Ιησού δεν σημαίνει ότι ο Παύλος είδε μόνο ένα όραμα. Το γεγονός ότι οι άνδρες είδαν το φως και άκουσαν τη φωνή του Ιησού, έρχεται σε ασυμφωνία με την θεωρία ότι ο Παύλος αυτό που είδε ήταν απλά μια φανταστική οπτασία. Οι άνδρες με τον Παύλο είδαν ένα φως και άκουσαν τη φωνή του Ιησού, παρόλο που δεν κατάλαβαν τι ειπώθηκε (Πράξεις 9: 7, 22: 9). Όπως τονίζει ο απολογητής, Νorman Geisler, αφού ΚΑΙ οι άνδρες είδαν ένα φως και άκουσαν τη φωνή του Ιησού, είναι παράλογο να πούμε ότι ο Παύλος είχε ένα εσωτερικό όραμα, αλλιώς οι άνδρες δε θα έβλεπαν ούτε θα άκουγαν κάτι. [Norman Geisler, Baker Encyclopedia of Christian Apologetics, pg. 660 (1999)].

7. Οι εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού είναι μέρος ενός μεταγενέστερα αναπτυγμένου μύθου ή θρύλου;

Κάποιοι επίσης, ισχυρίσθηκαν ότι οι εμφανίσεις του Ιησού μετά τη σταύρωση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέρος ενός μύθου που αναπτύχθηκε πολύ καιρό μετά τα γεγονότα της ζωής του Ιησού.

Για τους εξής λόγους δεν επαρκεί αυτή η θεωρία:

Ι) Oι μύθοι και οι θρύλοι, μπορούν να διαψευσθούν εύκολα από αυτόπτες μάρτυρες. Το ξεχωριστό με την ανάσταση του Ιησού είναι ότι κηρύχθηκε από αυτόπτες μάρτυρες μέσα σε 2 έως 5 χρόνια μετά την ανάσταση. Οι σκεπτικιστές έχουν αποτύχει να μας πουν ένα μόνο παράδειγμα, όπου αναπτύχθηκε ένας μεγάλος μύθος για μια ιστορική φιγούρα και έγινε πιστευτός, μέσα σε 30 χρόνια μετά από τον θάνατο του ιστορικού αυτού προσώπου, και μάλιστα χωρίς να τον διαψεύσει κανείς σύγχρονός του. Δεν γνωρίζουμε κάτι τέτοιο στην ιστορία.

Ο Α. Ν Sherwin-White, ένας μελετητής από το Κολέγιο του Αγίου Ιωάννη της Οξφόρδης και ειδικός στην ελληνική και ρωμαϊκή ιστορία, αναφέρει ότι η ανάπτυξη ενός μύθου απαιτεί τουλάχιστον το πέρασμα δύο γενεών. [A. N. Sherwin-White, Roman Society and Roman Law in the New Testament, pgs. 186-193, (Grand Rapids: Baker, 1978)] Για παράδειγμα, οι μύθοι για τον Βούδα και τον Μωάμεθ δεν εμφανίστηκαν παρά αρκετές γενιές μετά τους θανάτους τους. [Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Handbook of Christian Apologetics, pgs. 190-191 (1994)]

Το αξιοσημείωτο γεγονός του μηνύματος της ανάστασης του Ιησού είναι, ότι το μήνυμα αυτό, έκανε την παρουσία του μόλις λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού, στην ίδια περιοχή όπου αυτός σταυρώθηκε δημόσια, από ανθρώπους που ισχυρίστηκαν ότι ήταν μάρτυρες της ανάστασής του.

ΙΙ) Οι αναφορές για την Ανάσταση, δεν συνίστανται στα συνήθη "Δύο Επίπεδα" που συνήθως απαντώνται στους Μύθους. Οι μύθοι για τα ιστορικά πρόσωπα, περιέχουν πάντα δύο στρώματα. Το πρώτο στρώμα είναι το ιστορικό μη μυθικό στρώμα που ακολουθείται πολύ αργότερα από μια επικάλυψη μύθου. Το ενδιαφέρον για τη ζωή του Ιησού είναι ότι υπάρχει μόνο ένα στρώμα: Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Ιησούς περιγράφεται ως θαυματοποιός, και ως αναμενώμενος Μεσσίας που αναστήθηκε από τους νεκρούς. [Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Handbook of Christian Apologetics, pgs. 191 - 192 (1994)] Όπως δήλωσε ο William Lane Craig, στην περίπτωση του Ιησού "δεν υπάρχουν στοιχεία, μίας μη-θαυματουργής ιστορίας" στην ιστορική καταγραφή. Αντίθετα, όλα τα πρώιμα συγγράμματα που μιλούν για τον Ιησού (συμπεριλαμβανομένων των εξω-βιβλικών πηγών), αναφέρονται σε υπερφυσικά γεγονότα:

Οι επιστολές του Βαρνάβα και του Κλήμη Ρώμης αναφέρουν τα θαύματα και την ανάσταση του Ιησού.

Ο Πολύκαρπος αναφέρεται στην ανάσταση του Ιησού.

Ο Ειρηναίος αναφέρει ότι άκουσε τον Πολύκαρπο να μιλά για τα θαύματα του Ιησού.

Ο Κοδράτος δήλωσε ότι υπήρχαν άνθρωποι που ήταν ακόμα ζωντανοί που είχαν θεραπευθεί από τον Ιησού.

Ο Ιουστίνος Μάρτυρας αναφέρθηκε στα θαύματα του Ιησού.

ΙΙΙ) Ο Σίμων Πέτρος και ο απόστολος Ιωάννης και ο Απόστολος Παύλος, δήλωσαν ρητά ότι δεν ακολουθούσαν μύθους ή παραμύθια αλλά αναφέρουν ότι όσα υποστηρίζουν, είναι πράγματα που έχουν δει και έχουν ακούσει (2 Πέτρου 1:16, 1 Ιωάννου 1: 1-4, 1 Κορ. 15:3-8). Όλοι αυτοί, καταδιώχθηκαν, με αποτέλεσμα ο Παύλος και ο Πέτρος να μαρτυρήσουν (Ο Ιωάννης εξορίστηκε στην Πάτμο, αν είναι το ίδιο πρόσωπο). Αν αυτοί οι άνθρωποι γνώριζαν ότι η ανάσταση ήταν ένας μύθος, δεν θα ήταν διατεθειμένοι να υποστούν τόσο φρικιαστικούς διωγμούς για να τον διατηρήσουν.

IV) Οι σκεπτικιστές δεν θα είχαν γίνει Χριστιανοί αν υπήρχε εύλογη υποψία ότι η ανάσταση του Ιησού ήταν μύθος

Ο κατάλογος των μαρτύρων που μαρτυρούν ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς συμπεριλαμβάνει τον Ιάκωβο (σκεπτικιστής, που είχε απορρίψει τον Χριστό), τον Παύλο Σαούλ (έναν Φαρισαίο που είχε ως αποστολή του να κυνηγάει τους Χριστιανούς), και τον Θωμά (που δεν πίστευε αρχικά στην ανάσταση). Ωστόσο, αφού οι άνδρες αυτοί ήρθαν αντιμέτωποι με την παρουσία του αναστημένο Ιησού, δεν έγιναν μόνο χριστιανοί, αλλά αφιέρωσαν τη ζωή τους στην εξάπλωση του ευαγγελίου και πέθαναν ως μάρτυρες για αυτό. Η αλλαγή στις ζωές αυτών των αμφισβητών, δεν μπορεί να εξηγηθεί, εάν υπήρχε υποψία ότι η ανάσταση του Ιησού ήταν απλά ένας μύθος. [Gary Habermas, The Bible Apologetics Bible, “Can Naturalistic Theories Account for the Resurrection?” pg. 1622 (2007)]" σελ. 1622 (2007)] Η αλλαγή που υφίστανται οι ζωές αυτών των ανδρών εξηγείται αποκλειστικά από το γεγονός της ανάστασης. [J. Ρ. Moreland, Scaling the Secular City, pgs. 178-179 (1987)].

V) Οι περισσότεροι από τους Μάρτυρες αρχικά αμφισβητούσαν ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί και δεν θα είχαν πεισθεί για την Ανάστασή Του εάν ήταν απλός μύθος ή θρύλος. Το ιστορικό αρχείο καταδεικνύει ότι όταν οι περισσότεροι μάρτυρες είδαν για πρώτη φορά τον αναστημένο Ιησού ή τους είπαν ότι είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, αμφισβήτησαν την ανάσταση του:

Ο Λουκάς στο 24:11 αναφέρει ότι οι γυναίκες που πήγαν στον τάφο του Ιησού και το βρήκαν άδειο, είπαν στους μαθητές ότι είχαν δει τον Ιησού και ότι είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, οι μαθητές πίστευαν ότι έλεγαν "ανοησίες" και "δεν πίστευαν τις γυναίκες."

Ο Λουκάς στο 24:38 λέει όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές, νόμιζαν αρχικά ότι είδαν ένα φάντασμα.

Ο Θωμάς ο Δίδυμος εξέφρασε την δυσπιστία του, ότι δεν θα πίστευε ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς αν δεν τον άγγιζε. Όταν το έκανε, η αντίδρασή του ήταν: "Κύριέ μου και Θεέ μου!" (Ιωάννης 20: 24-28)

Κανένας από τους οπαδούς του Ιησού δεν πίστευε αρχικά ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς και, στην πραγματικότητα, ο Ιησούς τους κριτίκαρε για την απιστία τους (Ματθαίος 28:17 · Λουκάς 24: 25-27, 38, 41· Ιωάννης 20: 27). Αφού η πρώτη αντίδραση των οπαδών του Ιησού ήταν η αμφιβολία ότι είχε αναστηθεί, φαίνεται απίθανο, ότι όλοι αυτοί θα πίστευαν στη συνέχεια ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί, αν επρόκειτο περί μύθου.

VI) Ο λογοτεχνικός χαρακτήρας των περιγραφών της Γραφής, στερείται μυθικού χαρακτήρα.

Όπως υποστηρίζουν οι καθηγητές του Boston College, Peter Kreeft και Ronald Tacelli, το στυλ γραφής των ευαγγελίων που περιέχει γραπτές αναφορές για την ανάσταση του Ιησού είναι διαφορετικές από αυτά που περιέχονται στα μυθικά γραπτά:

Το ύφος των Ευαγγελίων είναι ριζικά και ξεκάθαρα διαφορετικό από το στυλ όλων των μύθων. Κάθε ερευνητής που γνωρίζει και εκτιμά τους μύθους μπορεί να το επιβεβαιώσει. Δεν υπάρχουν υπερβολές, εντυπωσιάσεις, παιδαριώδεις υπερβολικές εκδηλώσεις. Τίποτα δεν είναι αυθαίρετο. Τα πάντα ταιριάζουν. Όλα έχουν νόημα. [Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Christian Apologetics, pgs. 186-187 (1994)].

8. Αντικατέστησε κάποιος τον Ιησού κατά τη Σταύρωση;

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ένας άλλος άνθρωπος αντικατέστησε τον Ιησού και ο αντικαταστάτης αυτός σταυρώθηκε στη θέση του. Μετά την ταφή του "ψεύτικου Ιησού", ο πραγματικός Ιησούς επανεμφανίστηκε στους μαθητές κάνοντας τους να νομίζουν ότι αναστήθηκε. Ομοίως, το Κοράνι δηλώνει ότι ο Ιησούς μόνο φάνηκε να σταυρώθηκε αλλά ανέβηκε στον ουρανό χωρίς ποτέ να πεθάνει. Στη Σούρα 4: 157-158 δηλώνει ότι "Δεν τον σταύρωσαν, αλλά τους φάνηκε έτσι" και "Ο Αλλάχ τον πήρε". Σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση, ένας άλλος άνθρωπος σταυρώθηκε κατά λάθος από τους Ρωμαίους. [Βλ. Kenneth Boa & Robert Bowman, 20 Compelling Evidences that God Exists, pgs. 219-220 (2002)].

Αλλά, όπως και οι προηγούμενες, ούτε αυτή η θεωρία δίνει πειστικές απαντήσεις:

Ι) Οι Εβραίοι ιερείς τον απεχθάνονταν, τόσο πολύ που τον είχαν ακολουθήσει γύρω από τη Γαλιλαία προσπαθώντας να τον παγιδέψουν κάνοντάς τον να πει κάτι που θα το χρησιμοποιήσουν για να τον δυσφημήσουν. Αυτοί οι Εβραίοι ηγέτες βρίσκονταν επίσης και στην σταύρωση. Εάν ένας άλλος άνθρωπος είχε αντικαταστήσει τον Ιησού πριν ή κατά τη διάρκεια της σταύρωσής του, θα το είχαν καταλάβει και θα είχαν αντιδράσει.

ΙΙ) Οι φίλοι και η οικογένεια του Χριστού, που βρισκόντουσαν στην σταύρωση του, θα γνώριζαν αν κάποιος άλλος τον είχε αντικαταστήσει. (Ματθ. 27: 41-44. Μάρκ. 15: 31-32. Λου. 23:35, Ιω. 19: 19-22, 30-31).

ΙΙΙ) Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι κάποιος άλλος αντικατέστησε τον Ιησού πριν από τη σταύρωσή του, θα πρέπει να προσδιορίσουν τον χρόνο και τόπο που θα μπορούσε να γίνει αυτή η αντικατάσταση. Ωστόσο, από τη στιγμή που ο Ιησούς συλλαμβάνεται μέχρι τη στιγμή που πεθαίνει στον σταυρό, δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος σύμφωνα με τις περιγραφές, όπου ένας αντικαταστάτης θα μπορούσε να πάρει την θέση του Ιησού. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία εξήγηση ως προς το γιατί κάποιος θα συμφωνούσε να πάρει την θέση ενός ανθρώπου, που οι αρχές είχαν καταδικάσει σε σταύρωση. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι υπήρχε μια χρονική στιγμή που θα μπορούσε κάποιος να πάρει την θέση του Ιησού, δεν υπάρχει λογική εξήγηση γιατί να το κάνει αυτό.

9. Ο Ιησούς έστησε τον θάνατό του ή επέζησε της σταύρωσης (Swoon Theory) και στη συνέχεια εμφανίστηκε στους μάρτυρες με ένα δήθεν αναστημένο σώμα;

Η τελευταία θεωρία. Ορισμένοι σκεπτικιστές προτείνουν ότι ο Ιησούς θα μπορούσε να επιβιώσει της σταύρωσης, να βγει από τον τάφο ζωντανός και να εμφανιστεί στους αυτόπτες μάρτυρες, ως δήθεν αναστημένος. Προς στήριξη αυτής της θεωρίας, επισημαίνουν το γεγονός ότι δόθηκε στον Ιησού, κάποιο υγρό για να πιει στο σταυρό και υποστηρίζουν, είτε τυχαία είτε σκόπιμα, ότι ενήργησε ως αναισθητικό, καθιστώντας τον Ιησού να φαίνεται νεκρός. Οι υποστηρικτές της Swoon Theory, επισημαίνουν επίσης ότι ο Πιλάτος φάνηκε έκπληκτος, όταν έμαθε ότι ο Ιησούς είχε πεθάνει μετά από μόνο έξι ώρες. Ορισμένοι προχωρούν τόσο πολύ ώστε να προτείνουν μια θεωρία συνωμοσίας στην οποία φέρεται ότι ο Ιησούς σκηνοθέτησε τον θάνατό του. Η θεωρία αυτή έχει ως εξής: Ο Ιησούς συνωμότησε με κάποιον (ίσως με τον Ιωσήφ της Αριμαθέας) να του δώσει ένα φίλτρο ενώ ήταν στο σταυρό που θα τον έκανε να φαίνεται νεκρός. Αφού ο Ιησούς θεωρήθηκε νεκρός, ο συνωμότης φρόντισε να τον τοποθετήσει σε έναν τάφο όπου θα μπορούσε να ξεκουραστεί. Άλλοι σκεπτικιστές ισχυρίζονται ότι παρόλο που ο Ιησούς δεν είχε ως σκοπό να σκηνοθετήσει το θάνατό του, επέζησε της σταύρωσης και αναζωογονήθηκε λόγω των συστατικών που χρησιμοποιήθηκαν για να αλείψουν το σώμα του. (Ιωάννη 19:38- 42).

Αν και η θεωρία αυτή από μόνη της αγγίζει τα όρια του απίθανου, θα αναφέρουμε τους λόγους για τους οποίους δεν ισχύει:

Ι) Η θεωρία ότι ο Ιησούς επέζησε της σταύρωση είναι πολύ ύστερη. Δεν υπάρχει αναφορά οποιουδήποτε μάρτυρα που ήταν ζωντανός κατά τη διάρκεια της σταύρωσης και της ταφής του Ιησού που ισχυρίστηκε ότι ο Ιησούς δεν ήταν νεκρός. Στην πραγματικότητα, η Swoon Theory, προτάθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Karl Venturini. Όταν όλοι οι μάρτυρες ήταν πια νεκροί για 1800 χρόνια μετά τα γεγονότα. [Frank Morison, Who Moved the Stone; 64, 6 (1958)].

ΙΙ) Κανένα μίγμα μύρων με κρασί και χολή με ξύδι δεν θα έκανε τον Ιησού να μοιάζει νεκρός. Ο Ματθαίος στο 27: 33-34 αναφέρει ότι όταν ο Ιησούς έφτασε στο Γολγοθά (ο τόπος της εκτέλεσής του), του δόθηκε "ξύδι ανακατεμένο με χολή, αλλά δε το ήθελε" Ο Μάρκος 15:23 δηλώνει ότι "Προσπάθησαν να δώσουν στον Ιησού μύρο αναμεμειγμένο με κρασί, αλλά δεν το πήρε". Ο Ιωάννης 19: 29-30 λέει ότι ενώ ο Ιησούς ήταν στο σταυρό, του δόθηκε ένα "σφουγγάρι γεμάτο ξύδι". Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο Ιησούς ήπιε λίγο κρασί αναμεμειγμένο με μύρα (που ο Ματθαίος και ο Μάρκος αναφέρουν ότι ο Ιησούς το αρνήθηκε) και πήρε και το σφουγγάρι με ξύδι, που αναφέρεται από τον Ιωάννη, κανέναν από αυτά τα συστατικά δεν θα έκαναν τον Ιησού να μοιάζει νεκρός, ειδικά στους εκπαιδευμένους Ρωμαίους εκτελεστές.

ΙΙΙ) Η διαδικασία της σταύρωσης εξασφάλιζε τον σίγουρο θάνατο. Η σταύρωση ήταν ένας σκληρός τρόπος για να εκτελεστεί κάποιος και να εξασφαλιστεί ο θάνατός του. Ο Κικέρωνας αναφερόταν στη σταύρωση ως "το πιο σκληρό και απίστευτο των βασανιστηρίων". Ο Ιώσηπος Φλάβιος, ιστορικός της εβραϊκής ιστορίας, αναφέρει ότι παρατήρησε πολλές σταυρώσεις και δήλωσε ότι η σταύρωση είναι "Ο πιο ελεεινός θάνατος" [Josh McDowell & Bill Wilson, A Ready Defense, pg. 221 (1993) citing to Flavius Josephus, De Bello Judaico, 7. 202-3] (περισσότερα εδώ).

ΙV) Οι Ρωμαίοι στρατιώτες θα είχαν επιβεβαιώσει τον θάνατο του Ιησού. Σύμφωνα με το ρωμαϊκό νόμο, αν ένας Ρωμαίος στρατιώτης άφηνε έναν φυλακισμένο που είχε καταδικαστεί σε θάνατο, ο στρατιώτης έπρεπε να εκτελεσθεί. [Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Handbook of Christian Apologetics, σελ. 183 (1994)] Για παράδειγμα, οι Πράξεις 12: 18-19 αναφέρουν ότι όταν ο απόστολος Πέτρος έφυγε από τη φυλακή, ο Ηρώδης διέταξε να εκτελεστούν οι φρουροί. Ο Ματθαίος 28: 11-15 αναφέρει ότι όταν οι φρουροί ανέφεραν ότι ο τάφος ήταν άδειος στους εβραίους ηγέτες, αυτοί τους υποσχέθηκαν ότι θα τους διαφυλάξουν από τον Πιλάτο. Οι στρατιώτες είχαν κάθε κίνητρο για να βεβαιωθούν ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός. [Lee Strobel, The Case For Easter, "Interview with Alexander Metherell, M. D., Ph. D. ", σελ. 24 (1998)]

Οι στρατιώτες δεν έσπασαν τα πόδια του Ιησού όπως έκαναν με τους δύο άλλους εγκληματίες που σταυρώθηκαν μαζί του. (Ιωάννης 19: 31-33). Κατά συνέπεια, είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι οι στρατιώτες ήδη είχαν διαπιστώσει ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός. [Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Handbook of Christian Apologetics, pg. 183 (1994)] Επιπλέον, αν και κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι οι στρατιώτες δεν είχαν ιατρική εξειδίκευση ώστε να διαπιστώσουν το εάν ο Ιησούς ήταν πραγματικά νεκρός, πρέπει να θυμόμαστε ότι οι Ρωμαίοι στρατιώτες ήταν οι καλύτεροι εκτελεστές και όπως σημειώνει ο Dr. Alexander Metherell, αν κάποιος είναι νεκρός δεν είναι και κάτι δύσκολο για να το καταλάβεις. [Lee Strobel, The case for Ester, "Interview with Alexander Metherell, M. D. , Ph. D. ", σελ. 24 (1998)].

V) Μόνο αφού ο Πιλάτος επαλήθευσε μαζί με τον εκατόνταρχο, ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός, διέταξε να κατεβάσουν το σώμα του Ιησού από το σταυρό. [Βλέπε, Frank Morison, Who Moved the Stone ", σελ. 64 (1958)].

VI) Οι Εβραίοι ηγέτες, ήταν μάρτυρες της σταύρωση (Ματθαίος 27: 41-42· Μάρκος 15:31· Ιωάννης 19: 20-21). Όταν οι Εβραίοι ηγέτες έμαθαν ότι ο τάφος του Ιησού ήταν κενός, ισχυρίστηκαν ότι οι μαθητές του Ιησού είχαν κλέψει το σώμα (Ματθαίος 28: 11-15). Αν ο Ιησούς δεν ήταν νεκρός, θα είχαν το είχαν αναφέρει.

VII) Οι μαθητές του Ιησού ήταν τόσο πεπεισμένοι ότι πέθανε στο Σταυρό μέχρι που ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν ως μάρτυρες. Στους προς Κορινθίους στο 15: 3-8 αναφέρεται ότι ο Ιησούς "πέθανε... ότι θάφτηκε, και ότι την τρίτη ημέρα αναστήθηκε..." Αυτό το εδάφιο έχει χρονολογηθεί σε δύο έως πέντε χρόνια μετά τη σταύρωση του Ιησού (περισσότερα εδώ)

Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η πίστη στην σταύρωση, στην ταφή και στην ανάσταση, προηγείται των Ευαγγελίων και ακόμη και των γραπτών του Παύλου, το πρώιμο αυτό σύμβολο πίστης, αποτελούσε το κεντρικό δόγμα της πρώτης Εκκλησίας και δεν υπάρχει λόγος για τον οποίο μια τέτοια πίστη θα είχε προκύψει στην πρώιμη Εκκλησία, αν υπήρχε διαφωνία σχετικά με το εάν ο Ιησούς είχε πράγματι πεθάνει στο σταυρό. [Βλέπε, William Lane Craig, Reasonable Faith, σελ. 273 (1984); Kenneth Boa & Robert Bowman, 20 Συναρπαστικές αποδείξεις ότι ο Θεός υπάρχει, σελ. 232 (2002). Lee Strobel, Η υπόθεση για το Πάσχα, "Interview with Craig, Ph. D. , D. Th. ", pgs. 36-38 (1998)]

Επιπλέον, όλοι οι μαθητές του Ιησού διώκονταν για την πίστη τους. Σαφώς, οι μαθητές (όπως και πολλοί ακόμα χριστιανοί του πρώτου αιώνα) δεν θα υφίσταντο τέτοιους διωγμούς και δεν θα μαρτυρούσαν για την πίστη τους (η οποία ήταν βασικά επικεντρωμένη στην ανάσταση) αν δεν ήταν πεπεισμένοι ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μαθητές του Ιησού πίστευαν ότι ο Ιησούς είχε πεθάνει στο σταυρό. [Βλέπε, Frank Morison, Who Moved the Stone ", σελ. 67 (1958)].

VIII) Οι υποστηρικτές της "Swoon Theory" αγνοούν ιστορικά γεγονότα τα οποία είναι κατά της θεωρίας τους. Εκείνοι που προτείνουν την "Swoon Theory", επιλέγουν μόνο εκείνα τα εδάφια των ευαγγελίων για τη σταύρωση και την ταφή του Ιησού που νομίζουν ότι στηρίζουν τη θεωρία τους, αλλά αγνοούν ή τροποποιούν τα στοιχεία που δεν τους βολεύουν. Για παράδειγμα, δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο γεγονός ότι τα ευαγγέλια αναφέρουν ότι ο Πιλάτος ήταν έκπληκτος όταν έμαθε ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός τόσο σύντομα (Μάρκος 15:25, 33-34, 44) και υπονοούν ότι αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς δεν ήταν πραγματικά νεκρός. Αλλά, αγνοούν την άμεση μαρτυρία του στρατιώτη ο οποίος ανέφερε ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός στον Πιλάτο. (Μάρκος 15:45). [Βλ. Kenneth Boa & Robert Bowman, 20 συναρπαστικές αποδείξεις ότι ο Θεός υπάρχει, σελ. 223 (2002)] Βέβαια, είναι γνωστή αυτή η τακτική... (περισσότερα εδώ).

IX) Η Swoon Theory δεν εξηγεί πώς κατάφερε Ιησούς να βγει από το τάφο, όντας τυλιγμένος με όλα αυτά τα υφάσματα. Στην εποχή του Ιησού, η εβραϊκή ταφική παράδοση περιελάμβανε το περιτύλιγμα του σώματος με 2,5 μέτρα μακρύ σεντόνι. [Frank Morison, Who Moved the Stone;, σελ. 66 (1958)]. Ο Ιωάννης 19: 38-42 αναφέρει ότι ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας και ο Νικόδημος τυλίγουν το σώμα του Ιησού με ύφασμα το οποίο είναι επικαλυμμένο με μείγμα από σμύρνα και αλόην που είναι "100 περίπου λίτρα" Δεν υπάρχει καμιά εξήγηση σχετικά με τον τρόπο που κάποιος, πολύ περισσότερο, ένας σοβαρά τραυματισμένος, που έχει βασανιστεί και σταυρωθεί για έξι ώρες, θα μπορούσε να όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να βγάλει όλα αυτά από πάνω του και να σηκωθεί.

X) Η Θεωρία αυτή, αδυνατεί να εξηγήσει πώς ο Ιησούς βγήκε από τον τάφο. Στις μέρες του Ιησού, οι τάφοι ήταν σπηλιές μέσα σε λόφους ή βουνά (Λουκάς 23:53), η είσοδος ήταν κλεισμένη από μια πέτρα 1 ή 2 τόνων, σε σχήμα δίσκου. Μετά την τοποθέτηση του νεκρού στο τάφο, η τεράστια αυτή πέτρα μετακινείτο για να καλύψει το άνοιγμα. Παρόλο που ήταν εύκολο αυτή η πέτρα να μετακινηθεί λόγω του σχήματός της, χρειάζοταν αρκετοί άντρες. [John Ankerberg & John Weldon, Ready with an Answer, σελ. 111-112 (1997). Lee Strobel, The case for Easter, "Συνέντευξη με τον William Lane Craig, Ph. D., D. Th. ", σελ. 40 (1998)] Ο Μάρκος αναφέρει ότι οι τρεις γυναίκες που αποφάσισαν να πάνε στον τάφο του Ιησού νωρίς την Κυριακή το πρωί με ταφικά καρυκεύματα, καθώς περπατούσαν, σκέφτηκαν ποιος θα μετακινούσε αυτή την τεράστια πέτρα για αυτές. (Μάρκος 16: 1-3).

ΧΙ) Η Θεωρία αυτή απαιτεί, ότι οι μαθητές είχαν συναντήσει έναν σε άθλια κατάσταση, ετοιμοθάνατο Μεσσία... Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο Ιησούς επιβίωσε με κάποιο τρόπο, θα ήταν σίγουρα σε πολύ κακή φυσική κατάσταση όταν παρουσιάστηκε στους οπαδούς του, μόλις τρεις ημέρες αργότερα. Τα μαστιγώματα που ο Ιησούς δέχτηκε (Ιωάννης 19: 1) θα του είχαν αφήσει μεγάλε πληγές στην πλάτη του. Θα είχε επίσης, πολλαπλές μώλωπες και εκδορές (Μάρκος 15:19· Λουκάς 22:63· Ιωάννης 18: 22-23· 19: 3), καθώς και πολλαπλές πληγές γύρω από το κεφάλι και το πρόσωπό του λόγω των αγκαθιών (Ματθαίος 27:29). Θα είχε τρύπες στα χέρια και τα πόδια του από τα καρφιά (Ιωάννης 20: 24-25· Πράξεις 2:23), καθώς και μια τρύπα στα πλευρά, όπου το δόρυ του στρατιώτη είχε εισέλθει (Ιωάννης 19:34) και τα χέρια του θα είχαν εξαρθρωθεί όσο κρεμόταν στον σταυρό κλπ. (Βλ. Παραπάνω). Δεδομένου ότι όλες αυτές οι πληγές θα ήταν ακόμα φρέσκες και πιθανώς μολυσμένες τρεις ημέρες μετά τη σταύρωση, φαίνεται μάλλον απίθανο ότι ένας άνθρωπος σε μια τέτοια φυσική κατάσταση θα μπορούσε να πείσει τους μαθητές ότι ήταν ο αναστημένος Κύριός τους. Αντίθετα, οι μαθητές θα προσπαθούσαν να τον περιθάλψουν. Ωστόσο, είναι πολύ σαφές ότι οι μαθητές ήταν πεπεισμένοι ότι είδαν τον αναστημένο Ιησού ένδοξο και ζωντανό (Ιωάννης 20: 19-29). [See, Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Handbook of Christian Apologetics, pg. 183 (1994); Gary Habermas, The Apologetics Study Bible, “Can Naturalistic Theories Account for the Resurrection?”, pg. 1621 (2007); Kenneth Boa & Robert Bowman, 20 Compelling Evidences that God Exists, pg. 224 (2002); Lee Strobel, The Case For Easter, “Interview with Alexander Metherell, M. D., Ph. D. ”, pgs. 25-26 (1998); John Ankerberg & John Weldon, Ready with an Answer, pg. 112 (1997)] Όπως συνοψίζει ο Frank Morison, σε μια προσπάθεια να δώσει μια λογική εξήγηση των φαινομένων μετά τη σταύρωση, οι υποστηρικτές της Swoon Theory, βασίζονται σε ένα παράλογο επιχείρημα ότι ένας ηττημένος και ετοιμοθάνατος Ιησούς θα μπορούσε να εμφανιστεί στους μαθητές και να τους πείσει ότι αναστήθηκε. [Frank Morison, Who Moved the Stone ", σελ. 96 (1958)]. Τέλος, ακόμα και αν ο Ιησούς μπόρεσε να κυλήσει την πέτρα από την είσοδο του τάφου, φαίνεται απίθανο να μπορούσε να ξεγελάσει τους φρουρούς που είχαν υποχρέωση να φυλάξουν τον τάφο (Ματθ. 27: 62-65).

ΧΙΙ) Η θεωρία αυτή, απαιτεί από τον Ιησού να αντιτίθεται στις δικές του διδασκαλίες, κάνοντάς τον υποκριτή. Εάν η Swoon Theory είναι αληθινή, τότε ο Ιησούς ήταν ένας ψεύτης και απατεώνας, λόγω του ότι ισχυριζόταν ότι πέθανε και αναστήθηκε. [Βλ. John Ankerberg & John Weldon, Ready with an Answer, σελ. 112 (1997)]. Αν ο Ιησούς ήταν ένας απατεώνας ή στρατολόγησε άλλους για να συμπεριφερθούν δόλια, τότε θα παραβίαζε τις δικές του διδασκαλίες (π. χ., Ματθαίος 5: 33-37 · Ματθαίος 5: 16-18) και θα τον γινόταν υποκριτής. Ωστόσο, ο Ιησούς σαφώς περιφρονούσε τους υποκριτές (Ματ. 7: 1-5, 22:16-21, 23:1-33, Λουκάς 6:41.).

XIII) H θεωρία αυτή, αποτυγχάνει να εξηγήσει την απουσία ιστορικών δεδομένων σχετικά με την ζωή του Ιησού, μετά την υποτιθέμενη αναζωογόνησή του. Εκτός από τις αναφορές στην ανάσταση, "δεν υπάρχουν άλλα ιστορικά δεδομένα, ούτε καν ψευδή, φανταστικά, για τη ζωή του Ιησού μετά τη σταύρωσή του, σε οποιαδήποτε πηγή, φιλική ή εχθρική, οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Αυτό φαίνεται απίθανο ότι θα γινόταν, αν ο Ιησούς είχε επιβίωσε πραγματικά της σταύρωσης." [Peter Kreeft & Ronald Tacelli, Handbook of Christian Apologetics, pg. 184 (1994)].

ΧΙV) Δεν υπάρχει επαρκές κίνητρο για την σκηνοθέτηση ενός ψεύτικου θανάτου δια της σταύρωσης. Λαμβάνοντας υπόψη τον μακρύ, διαρκή και οδυνηρό πόνο που αντιμετωπίζει κάποιος λόγω της σταύρωσης, αν ο Ιησούς ήταν απλά ένας άνθρωπος που αποφάσισε να σκηνοθετήσει τον θάνατό του, τι κίνητρο είχε να σχεδιάσει τον θάνατό του πόσο μάλλον με έναν τέτοιο οικτρό τρόπο; Αν ο Ιησούς θέλησε να σχεδιάσει το θάνατο και την ανάστασή του, θα μπορούσε να βρει έναν πολύ λιγότερο επίπονο και πιο αποτελεσματικό τρόπο να το πετύχει. (π.χ. πνιγμός, πτώση κλπ.). Δεν υπάρχει επαρκές κίνητρο.

ΧV) Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να σκηνοθετήσεις τον θάνατο κάποιου, χρησιμοποιώντας την σταύρωση. Όπως εξήγησε ο Alexander Metherell (M.D., Ph. D.) "Ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να παραποιήσει το θάνατό του, επειδή για παράδειγμα, δεν μπορείς αποφύγεις τις συνέπειες της σταύρωσης, π.χ. την αδυναμία να αναπνέεις. Εκτός αυτού, το δόρυ που κάρφωσε την πλευρά του, θα είχε τελειώσει την υπόθεση μια και καλή" [Lee Strobel, The Case For Easter, AInterview with Alexander Metherell, M. D., Ph. D." σελ. 24 (1998)].

Συμπερασματικά

Όπως είδαμε, καμία από τις νατουραλιστικές εξηγήσεις δεν μπορεί να δώσει ικανοποιητική απάντηση στο τι έγινε πραγματικά με την ανάσταση του Ιησού. Αντιθέτως, υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να πιστέψουμε ότι ο Θεός υπάρχει και ότι ανέστησε υπερφυσικά τον Χριστό από τον τάφο:

1) Η ανάσταση εξηγεί καλύτερα τα ιστορικά ντοκουμέντα που θέλουν τον Ιησού να επανήλθε με αναστημένο σώμα και να παρουσιάστηκε σε (12) ξεχωριστές περιπτώσεις σε 500 μάρτυρες, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον τριών σκεπτικιστών (Παύλος, Ιάκωβος, Θωμάς)

2) Η ανάσταση εξηγεί καλύτερα το γιατί ο τάφος του Ιησού βρέθηκε κενός τρεις μέρες μετά την σταύρωσή του.

3) Η ανάσταση εξηγεί καλύτερα το γιατί οι μαθητές του Ιησού από φοβισμένα δειλά πρόβατα, μετατράπηκαν σε θαρραλέα λιοντάρια, δίνοντας και την ζωή τους για το μήνυμα της ανάστασης.

4) Η ανάσταση εξηγεί καλύτερα το γιατί σκεπτικιστές καθώς ακόμη και Ιουδαίοι, μέλη του Σάνχεδριν και μη, μεταστράφηκαν στον Χριστιανισμό.

5) Η ανάσταση εξηγεί καλύτερα το γιατί δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι κάποιο άλλο μέρος είχε ποτέ τιμηθεί ως τόπος ταφής του Ιησού λαμβάνοντας υπ' όψιν το γεγονός ότι ήταν συνήθης πρακτική η τιμή των τόπων ταφής θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών.

6) Η ανάσταση εξηγεί καλύτερα γιατί η πρώιμη Εκκλησία επικέντρωσε το δόγμα της γύρω από ένα υπερφυσικό γεγονός όπως η ανάσταση του Ιησού αντί για κάτι λιγότερο αμφιλεγόμενο, όπως τα ηθικά διδάγματά του και τη διδασκαλία του.

7) Η ανάσταση εξηγεί καλύτερα την ξαφνική άνοδο και επέκταση του χριστιανισμού ακόμα και εν μέσω διωγμών, τόσο σύντομα μετά τον θάνατο του Ιησού, παρότι είχε σταυρωθεί από τους Ρωμαίους ως πολιτικός προδότης και είχε καταδικαστεί ως αιρετικός από τους Εβραίους θρησκευτικούς ηγέτες

Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι τόσο δυνατά, αφού μετά από μια διήμερη συζήτηση σχετικά με το θέμα της ανάστασης μεταξύ του Dr. Garry Habermas και του γνωστού σκεπτικιστή, ο Dr. Anthony Flew, μια ομάδα πέντε φιλόσοφων από τα αμερικανικά πανεπιστήμια (συμπεριλαμβανομένου του University of Virginia, James Madison University και του University of Pittsburgh) ψήφισαν 4 προς 1 υπέρ της υπερφυσικής ανάστασης, με 1 κριτή να ψηφίζει η ότι η συζήτηση δεν είχε νικητή. Αφού άκουσε και τις δύο πλευρές, ένας από τους κριτές της συζήτησης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ιστορικά στοιχεία για την ανάσταση του Ιησού ήταν "αρκετά ισχυρά ώστε να οδηγήσουν τα λογικά μυαλά να συμπεράνουν ότι ο Χριστός πραγματικά αναστήθηκε από τους νεκρούς". [Ankerberg & Weldon, Ready With an Answer, pgs. 132-133 (1997) citing to Terry L. Miethe (ed.), Did Jesus Rise from the Dead? The Resurrection Debate, pg. xiv (New York Harper & Row, 1987)].

Ένας άλλος από τους κριτές δήλωσε:

"Δεδομένου ότι η υπόθεση ενάντια στην ανάσταση δεν ήταν ισχυρότερη από αυτή που παρουσίασε ο Dr. Flew, θέλω να πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να αρχίσω να λαμβάνω την ανάσταση σοβαρά υπ' όψιν". [Ankerberg & Weldon, Ready With an Answer, pgs. 132-133 (1997) citing to Terry L. Miethe (ed.), Did Jesus Rise from the Dead? The Resurrection Debate, pg. xiv (New York Harper & Row, 1987)]