Καθώς η «θεωρία του φύλου» εισβάλλει όλο και περισσότερο στο προσκήνιο, αποκτούν δημοσιότητα και κάποιες πιο «σκοτεινές» πτυχές του. Μία από αυτές είναι και η επιδημία των νέων εφήβων που αποφασίζουν να υποβληθούν σε αλλαγή φύλου, ήδη από το Γυμνάσιο. Το φαινόμενο αυτό εξετάζουμε σε ένα εκτενές άρθρο στο τεύχος 126 του άρδην που κυκλοφορεί. Εδώ θα δώσουμε ένα γενικό περίγραμμα του φαινομένου.

Οι αριθμοί για τη «δυσφορία φύλου», όπως αποκαλείται το φαινόμενο της διεμφυλικότητας, είναι αποκαλυπτικοί. Οι νέες διαγνώσεις εκτοξεύτηκαν την τελευταία δεκαετία, όταν τα προηγούμενα χρόνια αφορούσαν μία απειροελάχιστη μειοψηφία. Στις Η.Π.Α. υπερδιπλασιάστηκαν μέσα σε μόλις δύο χρόνια: από 15.000 το 2017, σε 21.000 το 2019 και 42.000 το 2021. Στη δε Αγγλία, πήγαν από 77 το 2010, σε… 2.580 το 2019!

Παράλληλα, βέβαια, αναπτύσσεται και ο συναφής ιατρικός κλάδος της «φροντίδας έμφυλης επιβεβαίωσης» όπως καλείται, που αναλαμβάνει με προθυμία τη σχετική «φυλομετάβαση» . Αρχόμενης της εφηβείας (ακόμη και στα 10 ή 11 χρόνια), ξεκινά με τη φαρμακευτική παρεμπόδιση της ανάπτυξης (αναστολείς εφηβείας – puberty blockers). Ακολουθεί η ορμονοθεραπεία, και τέλος η πλαστική χειρουργική: μαστεκτομές, αποκοπή γεννητικών οργάνων, υστερεκτομή, κ.λπ. Σε Η.Π.Α. και Ευρώπη, οι ζηλωτές του κινήματος Woke πιέζουν τους νομοθέτες για τη διαρκή μείωση των ηλικιακών ορίων που επιτρέπουν τις επεμβάσεις αυτές, ενώ στις Η.Π.Α. γίνονται πλέον δεκτές σε πολλές πολιτείες και χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων.

Δεν είναι, όμως, μόνον η δυσφορία φύλου που παρουσιάζει ανεξήγητη αύξηση την τελευταία δεκαετία. Όλοι οι δείκτες της εφηβικής ψυχικής υγείας στις Η.Π.Α. σημειώνουν ραγδαία επιδείνωση στο ίδιο χρονικό διάστημα, ιδίως όσον αφορά στα κορίτσια: κατάθλιψη, άγχος, μοναξιά, αυτοτραυματισμοί. Το 2012 γενικεύεται η χρήση των smartphone, και παράλληλα αρχίζει και η κατηφόρα στην κοινωνική ζωή των εφήβων των Η.Π.Α.: Περνάνε όλο και λιγότερο χρόνο εκτός σπιτιού, κάνουν λιγότερες σχέσεις, τόσο φιλικές όσο και ερωτικές, εργάζονται, διαβάζουν, οδηγάνε, διασκεδάζουν λιγότερο. Τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία επιβάλλουν στους εφήβους κανόνες και πρότυπα συμπεριφοράς, τους οδηγούν σε μία διαρκή έκθεση τους εαυτού τους και «βαθμολόγηση» από τους άλλους. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η εκρηκτική αύξηση των περιστατικών «δυσφορίας φύλου» στις χώρες της Δύσης.

Κι αν το κίνημα woke, έχει βάλει στο μάτι τον «λευκό στρέιτ άνδρα», εδώ έχουμε μία «παράπλευρη απώλεια»: Ενώ παραδοσιακά η διεμφυλικότητα εμφανιζόταν πιο συχνά στους άντρες, για πρώτη φορά, η δυσφορία φύλου εμφανίζεται κατά πλειοψηφία σε γυναίκες. Είναι τα νέα κορίτσια κυρίως που, υπό την αυξανόμενη ψυχολογική πίεση που προκαλεί η εφηβεία, καταλήγουν να τροφοδοτούν την ιατρική βιομηχανία.

Έτσι λοιπόν, νέα παιδιά, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που περνάνε την εφηβεία με άγχος & κατάθλιψη, κολλημένα στην οθόνη του κινητού αναζητώντας like και επιβεβαίωση, σπρώχνωνται από τη woke κουλτούρα στη νέα μόδα της αλλαγής φύλου, ώστε να «κόψουν δρόμο» προς την ενηλικίωση…

Δεν είναι τυχαίο που πολλοί πια παρομοιάζουν τη δυσφορία φύλου με τη νευρική ανορεξία: Μία ψυχολογική διαταραχή που ήταν παντελώς άγνωστη, μέχρι τη στιγμή που προβλήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, τη δεκαετία του ’80 και έκανε έκτοτε θραύση. Η αλλαγή φύλου εκλαμβάνεται από πολλούς έφηβους ως ένας τρόπος για να «κόψουν δρόμο» και να ξεπεράσουν το άγχος, την κατάθλιψη και τη χαμηλή αυτοεκτίμηση που συνοδεύουν την πορεία ενηλικίωσής τους.

Κάποια κορίτσια, καθώς ενηλικιώνονται ανακαλύπτουν τελικά την πραγματικότητα: η δυσφορία φύλου δεν ήταν τελικά η πηγή των ψυχολογικών προβλημάτων τους, αλλά ένα σύμπτωμά τους. Όπως είπε η Kiera Bell, μία νέα κοπέλα που εμπιστεύτηκε το σώμα της σε μία «κλινική φύλου» (για να μετανιώσει αργότερα και να μηνύσει τους γιατρούς της): «Ήμουν ένα δυστυχισμένο κορίτσι που χρειαζόταν βοήθεια. Αντ’ αυτού, με αντιμετώπισαν σαν πειραματόζωο».

Οι παιδοψυχίατροι καταδεικνύουν το προφανές: καθώς η δυσφορία φύλου είναι συνήθως παροδική και συνδυάζεται με άλλες ψυχικές διαταραχές, τότε τα νέα παιδιά δεν θα έπρεπε να υπόκεινται σε μη αναστρέψιμες επεμβάσεις, πριν ολοκληρωθεί η ψυχο-σεξουαλική ωρίμανσή τους. Κι όμως, αυτή η ευνόητη παραδοχή θεωρείται πλέον «τρανσφοβική» και τα παιδιά καθοδηγούνται, σε όλο και μικρότερη ηλικία, από τους «ειδικούς» του γουοκισμού και τη σχετική ιατρική βιομηχανία προς τις ορμονοθεραπείες, τον ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων και τη στειρότητα.