Γραπτές πηγές τής Ιεράς Παραδόσεως είναι:

Πρώτα και κύρια οι αυθεντικές δογματικές αποφάσεις τών Οικουμενικών Συνόδων. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται και το Σύμβολο τής Πίστεως Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως. Επίσης συμπεριλαμβάνονται και οι αποφάσεις τής Πενθέκτης εν Τρούλλω (691/2), ως συμπληρωματικής συνόδου τών Ε΄ και ΣΤ' Οικουμενικών Συνόδων. Σε αυτές τις (Οικουμενικές) συνόδους αποδίδεται από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία αιώνιο κύρος και απόλυτη αξία. Όμοιο κύρος αποδίδεται και στις αρχαίες Τοπικές Συνόδους που επικυρώθηκαν από Οικουμενικές.

Δεύτερον, πηγές τής Ιεράς Παραδόσεως είναι και τα Σύμβολα "Αποστολικό" και "Αθανασιανό", τα συγγράμματα τών αρχαίων μεγάλων Πατέρων, σε όσα σημεία διακριβώνεται συμφωνία τών Πατέρων (με ηθική βέβαια και όχι μαθηματική έννοια). Επίσης και η Θεία Λειτουργία, η οποία αποτελεί ιδιότυπη μεν, αλλά κύρια πηγή τής Ιεράς Παραδόσεως, καθώς εκφράζει την πίστη τής Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Την οποία Θεία Λειτουργία τελεί η Ορθόδοξη Εκκλησία σε όλους τους αιώνες, και σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες.

Κατά τον ίδιο τρόπο, γραπτά μνημεία - φορείς τής Ιεράς Παραδόσεως είναι τα μεταγενέστερα δογματικο-συμβολικά μνημεία τής Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας (βλ. Ιω. Καρμίρη, "Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας", Α΄ Αθήνα 1960²), τα οποία γράφθηκαν κυρίως εξ αφορμής τών ετεροδόξων, και για απόκρουση τών κακόδοξων και προσηλυτιστικών τους ενεργειών. Και επίσης και η υμνολογία και γενικά η λατρεία τής Εκκλησίας μας. Αυτά όμως θα πρέπει να χρησιμοποιούνται με βοηθητικό και συμπληρωματικό τρόπο και με πολύ μεγάλη προσοχή, επειδή στα μεν πρώτα έχουμε και ετερόδοξες επιδράσεις, (αν και αυτές είναι κυρίως εξωτερικές και όχι ουσιαστικές), ενώ στους ύμνους έχουμε πολλές ποιητικές και εικονικές εκφράσεις, που δεν διακρίνονται για τη δογματική τους ακρίβεια.