Ένα άρθρο χωρίς... θέμα

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας	Διάφορα κείμενα

Κάτι ημέρες σαν αυτή, (Μεγάλη Πέμπτη σήμερα που γράφω), έχω σειρά να επιλέξω θέμα. Αλλά καθώς κοιτάζω τα περισσότερα θέματα των υπό δημοσίευσιν άρθρων που μας έχουν σταλεί, ή που έχουμε προετοιμάσει για μια προσεχή δημοσίευση στην ιστοσελίδα μας, νιώθω μια κενότητα! Τι να διαλέξει κάποιος απ' όλα αυτά για μια τέτοια μέρα; Τι θέση έχει η απολογητική όταν η ανθρώπινη ψυχή είναι συνεπαρμένη από το Μυστήριο της Αναστάσιμης Σωτηρίας;

Έτσι λοιπόν, παραμερίζοντας εκατοντάδες άρθρα που περιμένουν στη σειρά για δημοσίευση, κάθισα στο πληκτρολόγιο χωρίς θέμα, μόνο με το συναίσθημα των ημερών, κι άφησα τα γεγονότα και το συναίσθημα να με οδηγήσουν...

Είναι απόγευμα. Μπροστά από το γραφείο μου περνούν καλοντυμένοι άνθρωποι με τις οικογένειές τους ή μόνοι. Το ντύσιμο που έχουν επιλέξει, προδίδει ότι πηγαίνουν στην Εκκλησία, Μεγάλη Πέμπτη σήμερα. Κι εγώ αναρωτιέμαι, πριν από πόσα χρόνια εκκλησιάσθηκα για τελευταία φορά τέτοια μέρα;

Νιώθω μέσα μου ζήλια, για όλους αυτούς που μπορούν να απολαμβάνουν το μεγαλείο του αιώνιου Οίκου του Κυρίου την ημέρα αυτή, όταν εγώ είμαι αναγκασμένος να εργάζομαι για τα φθειρόμενα. Ζηλεύω αυτούς που πάνε μόνοι τους σήμερα στην Εκκλησία, και περισσότερο αυτούς που μπορούν να πάνε με την οικογένειά τους ολόκληρη. Στον Οίκο του Κυρίου! Εκεί που θα μπορέσω κι εγώ να πάω αύριο. "Ευφράνθηκα όταν μου είπαν: Ας πάμε στον οίκο τού Κυρίου. Τα πόδια μας θα στέκονται στις πύλες σου, (Άνω) Ιερουσαλήμ" (Ψαλμός 122: 1,2). Το να βαδίσω πίσω από τον Επιτάφιο και να ψάλλω εν τη Εκκλησία Του, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να δείξω την εκτίμησή μου σ' Αυτόν που βάδισε ακόμα και στο Γολγοθά για τις αμαρτίες μου. Κι αναρωτιέμαι: "Πόσοι, (και ΠΟΣΟ) εκτιμούν άραγε την ευκαιρία που έχουν να πατήσουν στο Ναό του Κυρίου, στη θύρα της αιωνιότητας;"

Γελάω κρυφά με τον Μουσουλμάνο εκείνο προμηθευτή μου, που φεύγοντας πριν από λίγο από το μαγαζί, μου ευχήθηκε: "Καλή Ανάσταση!" Γιατί ξέρω (και μου το έχει πει), ότι δεν πιστεύει στην ανάσταση του Κυρίου. Κι όμως, αγαπάει τον Χριστό. Πρόκειται για άνθρωπο με πολύ καλή καρδιά, και βαθειά πίστη στον Θεό. Και ξέρω ότι στην ευχή του αυτή, υπάρχει μια άδολη ειλικρίνεια, που μου θυμίζει εκείνον που είπε στον Χριστό: "Πιστεύω Κύριε! Βοήθα με στην απιστία μου!" (Μάρκος 9/θ: 24). Και θλίβομαι που η προσευχή μου δεν είναι τόσο δυνατή που να τον οδηγήσει στην Εκκλησία. Μα ο Κύριος είναι ο Ποιμένας των ψυχών μας, και γνωρίζει για όλους!

Στο πρόσωπό του βλέπω εκατομμύρια Μουσουλμάνους, που ευλαβούνται τον Χριστό ως προφήτη, αλλά δεν Τον γνωρίζουν ως Σωτήρα και Θεό. Και νιώθω ανήμπορος να τους δείξω το Δρόμο. Και σκεπτόμενος τον προμηθευτή μου τον Ανδρέα, (τον αγαπητό Μουσουλμάνο αυτόν με το Χριστιανικό όνομα), η σκέψη μου φθάνει αναπόφευκτα στους ομοπίστους μου. Και πάλι θυμάμαι τα λόγια του Κυρίου: "ούτε στον Ισραήλ δεν βρήκα τόσο μεγάλη πίστη" (Ματθαίος 8/η: 10). Καλή Ανάσταση Ανδρέα!

Έξω υπάρχει ακόμα φως, αν και η συννεφιά θυμίζει την καταχνιά του Άδη, όπου ο Κύριος κατέβηκε και έφερε τη λύτρωση στους απ' αιώνος νεκρούς. Αλλά τη θολούρα του τοπίου, σπάζουν τα λιγοστά λουλούδια που ξεχωρίζουν στο απέναντι χωράφι. Λιγοστά σαν τους ανθρώπους που βιώνουν τον Χριστό σε έναν πλανήτη 6,5 δισεκατομμυρίων! Μέσα σε μια θολούρα δισεκατομμυρίων, υπάρχουν κάποια σκεύη εκλογής, που ζουν την πίστη, και "φέγγουν ως φωστήρες" (Φιλιππισίους 2/β: 15), για όσους θέλουν να διακρίνουν το φως και την κατά Χριστόν ομορφιά τους, που αντανακλά την εικόνα Εκείνου. Είναι το "αλάτι του κόσμου" (Ματθαίος 5/ε: 13), ενός κόσμου σε σήψη, που τον συντηρούν σε ύπαρξη με τις προσευχές τους, και που θα τον οδηγήσουν στην αφθαρσία. Είναι η "μαγιά" του Νέου Κόσμου του Θεού, που θα μεταδώσει το Ευαγγέλιο σε κάθε του γωνιά, προσλαμβάνοντάς τον στην Εκκλησία, προς αφθαρσίαν και σωτηρία του.

Τα λουλούδια που ξεχωρίζουν στο απέναντι χωράφι, βγήκαν πρώιμα, αλλά σύντομα θα ανθίσουν κι άλλα, κι άλλα, πολλά λουλούδια, ώσπου την ημέρα της Άνοιξης, τον Μάιο, τα λουλούδια αυτά δεν θα ξεχωρίζουν πια, γιατί θα είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση! Και αυτή η σκέψη, με κάνει να ξεχνάω τη θολούρα που επικρατεί, και να αναμένω την ημέρα που τα δισεκατομμύρια του κόσμου μας, θα αντανακλούν σαν λουλούδια, την ομορφιά Εκείνου, του "ωραιότερου μεταξύ των υιών των ανθρώπων" (Ψαλμός 45/με: 2). Τότε κατά τις ημέρες της παγκόσμιας γιορτής της Σκηνοπηγίας! Ένα βήμα πριν την αφθαρσία και την αιώνια Άνοιξη! Μακάριοι όσοι θα ζουν τότε!

Οι εποχές αλλάζουν χρόνο με το χρόνο, και κάθε χρόνο λέω: "Ίσως του χρόνου, Μεγάλη Πέμπτη, μπορέσω κι εγώ να παρευρεθώ στις αυλές του Κυρίου!" Και κάθε χρόνο, μένω στα φθειρόμενα! Κι αναρωτιέμαι πάλι: Πόσοι άλλοι, σήμερα που έχουν την ευκαιρία αυτή, τη χαραμίζουν για τα φθειρόμενα; Πόσοι άλλοι σαν κι εμένα, ξεπουλούν για τη φθορά την αφθαρσία, και τα πρωτοτόκια για τη φακή; (Γένεσις 25/κε: 34). Κι όμως, ξέρω καλά, πως και του χρόνου με τις ίδιες δικαιολογίες προσμονής θα παρηγορώ την απουσία μου από την Εκκλησία του Κυρίου! Λες κι έκανα συμβόλαιο με τον Θεό, πως θα 'μαι και του χρόνου!

Έτσι αναβάλλουμε πολλοί από εμάς τις ευκαιρίες που μας χαρίζει ο Θεός. Προσηλωνόμαστε στα γήινα, και λέμε: "ας περιμένει ο Παράδεισος!" Λες και είμαστε αιώνιοι! Σαν να μην ξέρουμε ότι "τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, ΤΩΡΑ είναι η μέρα σωτηρίας"! (Β΄ Κορ. 6/στ: 2). Βλέπουμε μυωπικά τα παρόντα, και ξεχνάμε τα μέλλοντα. Και ξεπουλάμε την ευλογία για τη φακή... Αντί να πουλήσουμε όλα μας τα υπάρχοντα, και να αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη, (Ματθαίος 13/ιγ: 45, 46), τώρα που η ευκαιρία είναι στα χέρια μας! Κι όμως, δεν είμαστε καλοί έμποροι! Γιατί ανταλλάσσουμε χρυσάφι για σκουπίδια!

Και σαν εμάς κι η ανθρωπότητα. 2000 χρόνια τώρα, κι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΝ για τη θυσία του Χριστού και για τη σημασία της. Κι ο κόσμος ζει στο μακάριο λήθαργο, κυνηγώντας χίμαιρες και ματαιότητες!

Τι είναι ένας κόσμος χωρίς Θεό; Ποιος ο σκοπός του; Ποιο το νόημα; Τι κι αν η ανθρωπότητα βαδίζει στους αιώνες και στις χιλιετίες, όταν ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΝΑΣ νεκρός συνάνθρωπός μας, δεν θα ξαναδεί το φως;

Σκέφτομαι τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, που πέθαναν τόσους αιώνες χωρίς Θεό, χωρίς ελπίδα! Χωρίς να γνωρίζουν τι έκανε ο Θεός γι' αυτούς, χωρίς να ελπίζουν ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Αυτούς που έχασαν συγγενείς, γονείς, ακόμα και παιδιά, χωρίς την ελπίδα πως θα ξανασφίξουν στην αγκαλιά τους, τούς δικούς τους ανθρώπους! Τι νόημα έχει η ζωή για έναν γονιό που έχασε τα παιδιά του; Τι μπορεί να παρηγορήσει αυτόν που ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΕΙ στον Θεό; Που δεν περιμένει να ξαναδεί τα πρόσωπα που αγαπά; Που δεν μπορεί να στηριχθεί στη δύναμη Εκείνου που κρατάει το σύμπαν;

Σε ποιον μπορεί να στραφεί ο άρρωστος και ο απελπισμένος, αν δεν ελπίζει στον Θεό του; Μα και καλά να είναι, και πλούσιος και υγιής αν είναι, σε τι μπορεί να ελπίσει ο κάθε άνθρωπος, πέρα από έναν ψυχρό τάφο, αν δεν εμπιστευθεί στον Πλάστη του; Και 1000 χρόνια αν ζήσει με υγεία και ευτυχία, ήδη από τη γέννηση, το χρονόμετρο δουλεύει αντίστροφα, ροκανίζοντας χρόνο ΑΠ' ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ! Μια ζωή που για τον άπιστο είναι μοναδική και τελεσίδικη, και που κάποτε θα τελειώσει, μαζί με τις χαρές, με τις ελπίδες, με τα όνειρα, (εκπληρωμένα και ανεκπλήρωτα). Και τίποτα δεν θ' απομείνει, σ' έναν άσπλαχνο Χρόνο, που τρώει τα παιδιά του, και τα φέρνει στο μηδέν.

Κι η ανθρωπότητα ολόκληρη, σε τι μπορεί να ελπίζει, αν όχι στον Δημιουργό της; Ποιος ο σκοπός της διαδοχής των γενεών; Ακόμα κι αν ο ήλιος δεν σβήσει, ακόμα κι αν το σύμπαν κάποτε δεν σκορπιστεί, ακόμα και αν τα άτομα δεν αποσυντεθούν, και τότε ακόμα, "ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης"! (Εκκλησιαστής 1/α: 2).

Μέσα στην καταχνιά της απιστίας και της απελπισίας, μέσα στην έλλειψη νοήματος και αξίας για το κάθε τι, προβάλλει ο Σωτήρας! Και ξαφνικά τίποτα πια δεν είναι μάταιο! Κανείς δεν χάθηκε δια παντός, κανείς δεν έζησε μάταια! Και ο θάνατος προβάλλει ως ένας εχθρός που είναι πλέον νικημένος! Και θ' αποδώσει μέχρι και τον τελευταίο αιχμάλωτο της ανθρωπότητας!

Η νίκη του Χριστού πάνω στον θάνατο, δίνει στη ζωή μας, και στη ζωή του κόσμου νόημα. Δεν είμαστε προϊόντα σύμπτωσης, αλλά τέκνα της αγάπης Εκείνου που πέθανε για όλους στον Σταυρό. Εκείνου που πέθανε για να μπορέσει να νικήσει τον θάνατο δια της ανάστασης, και να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη φθορά.

Ο κόσμος σήμερα θυμίζει "άδη", με καταχνιά και απελπισία, με θλίψη και έλλειψη νοήματος, με αγωνία και αγώνα χωρίς αντίκρισμα. Κι όμως! Μέσα στα σκοτάδια του επίγειου άδη, ένα όνομα ακούγεται: "Ιησούς Χριστός"! Από φωνές που όλο δυναμώνουν, που όλο και θεριεύουν! Σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, με όλο και δυνατότερη φωνή, η Εκκλησία κηρύσσει: Ιησούν Εσταυρωμένον! Και όχι μόνο Εσταυρωμένον, αλλά και ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΝ!

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ενώνουν τη φωνή τους κάθε Πάσχα, με θριαμβευτική βεβαιότητα και πίστη, και κηρύσσουν: "Χριστός Ανέστη!"

Και όσο οι φωνές αυτές αυξάνουν, αυξάνει και η πίστη, αυξάνει και η ελπίδα, αυξάνει και το νόημα! Το νόημα της ύπαρξης του κόσμου, της ύπαρξης και της ζωής του καθενός από εμάς! Η Εκκλησία όχι μόνο αφθαρτίζει τον κόσμο, μα σαν αλάτι δίνει "νοστιμιά" στο κάθε τι! Και το κάθε τι παύει να είναι μουντό και α-νόητο. Τα πάντα βρίσκουν εν Χριστώ το νόημά τους, και όλοι την ελπίδα!

Χωρίς Χριστό, τα πάντα μοιάζουν σαν ένα άρθρο χωρίς θέμα, χωρίς νόημα. Σκόρπιες σκέψεις, χωρίς συνοχή, χωρίς σκοπό, χωρίς σημασία. Κι όμως, η ενανθρώπιση και η θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, δίνει στα πάντα συνοχή, σκοπό, αξία, θέμα και νόημα!

Ν. Μ.