Η φράση ‘μη διακρίνων το σώμα τού Κυρίου’, που ανεγνώσαμε ανωτέρω, είναι ισχυρότατο επιχείρημα, ότι υπό την μορφή τού άρτου και τού οίνου είναι πραγματικώς το σώμα τού Κυρίου.

Ο αναξίως κοινωνών είναι εις τρομερό βαθμό ένοχος, διότι δεν διακρίνει το σώμα και το αίμα τού Κυρίου, το οποίο κρύβεται κάτω από την μορφή τού άρτου και τού οίνου, αλλά κοινωνεί ως εάν επρόκειτο περί κοινής τροφής. Και εις την βάπτιση τού Ιησού εις τον Ιορδάνη ποταμό, περιστέρι ενεφανίσθη όμως κάτω από την μορφή τής περιστεράς ήτο εις την πραγματικότητα το Άγιον Πνεύμα! Το ίδιο συμβαίνει και με το υπερφυές τούτο μυστήριο. Υπό την μορφή τού άρτου και τού οίνου εις την πραγματικότητα κρύβεται ο ίδιος ο Χριστός.

Εις την Παλαιά τώρα Διαθήκη τις θυσίες ποιοι τις τελούσαν; Οποιοσδήποτε μπορούσε να τελέσει θυσία ή υπήρχε συγκεκριμένη τάξη που είχε επιφορτισθεί με την τέλεση τών θυσιών;

Όπως όλοι γνωρίζουμε υπήρχε η τάξη τών ιερέων. Αυτοί και μόνον αυτοί, κανείς άλλος δεν τολμούσε να πλησιάσει το θυσιαστήριο κι όταν κάποτε τόλμησαν κάποιοι να αμφισβητήσουν την ιερωσύνη που έδωσε ο Θεός εις τον Ααρών και εις τούς υιούς του (Κορέ), αλλά και την ηγεμονία τού Μωυσέως (Δαθάν, Αβειρών) ο Θεός τούς τιμώρησε με το να ανοίξει η γη και τούς καταπιεί (ΑΡΙΘΜ. κεφ.ΙΣΤ΄). Αφού λοιπόν εις την Καινή πλέον Διαθήκη έχουμε θυσία, άρα έχουμε ταυτοχρόνως και θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα.

Τα ακόλουθα χωρία διακηρύσσουν ξεκάθαρα ότι εις την Καινή Διαθήκη έχουμε θυσιαστήριο εκ τού οποίου τρώμε τον θυσιαζόμενο Αμνό τού Θεού:

«Εάν ουν προσφέρεις το δώρον σου επί το θυσιαστήριον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σού, άφες εκεί το δώρο σου έμπροσθεν τού θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρο σου» (ΜΑΤΘ. Ε:23-24)

δηλ. «Εάν δε προσφέρεις το δώρο σου εις το θυσιαστήριο, και εκεί θυμηθείς, ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, 24. άφησε εκεί το δώρο σου μπροστά εις το θυσιαστήριο, και πήγαινε πρώτα και συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε έλα και πρόσφερε το δώρο σου».

Το θυσιαστήριο για το οποίο γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι το θυσιαστήριο τής Παλαιάς Διαθήκης, αλλά το θυσιαστήριο τής Καινής Διαθήκης, εφόσον όλη η επί τού Όρους ομιλία αναφέρεται εις τούς πιστούς, εις τούς χριστιανούς, εις την Μεσσιανική δηλαδή εποχή.

«Βλέπετε τον Ισραήλ κατά σάρκα· ουχί οι εσθίοντες τας θυσίας κοινωνοί τού θυσιαστηρίου εισί; 19. Τί ουν φημί; Ότι είδωλόν τι εστίν; Ή ότι ειδωλόθυτόν τι εστίν; 20. Αλλ’ ότι ά θύει τα έθνη δαιμονίοις θύει και ου Θεώ· ου θέλω δε υμάς κοινωνούς τών δαιμονίων γίνεσθαι. 21. Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων· ου δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων» (Α΄ ΚΟΡ. Ι:21)

δηλ. «Κοιτάξτε τον σαρκικό Ισραήλ (τούς Ισραηλίτες δηλαδή που δεν πίστευσαν εις τον Χριστό). Αυτοί, οι οποίοι τρώγουν τα προσφερόμενα ως θυσίες, δεν είναι κοινωνοί τού θυσιαστηρίου; 19. Και τι εννοώ με αυτό; Εννοώ ότι το είδωλο είναι κάτι; Ή ότι το ειδωλόθυτο (το κρέας τής ειδωλολατρικής θυσίας) είναι κάτι; Όχι βεβαίως. 20. Αλλά εννοώ, ότι αυτά που θυσιάζουν οι ειδωλολάτρες, τα θυσιάζουν εις τα δαιμόνια (που κρύβονται πίσω από τα είδωλα) και όχι εις τον Θεό. 21. Δεν μπορείτε να πίνετε και από το ποτήριο τού Κυρίου και από το ποτήριο τών δαιμονίων. Δεν μπορείτε να μετέχετε και εις την τράπεζα τού Κυρίου και εις την τράπεζα τών δαιμονίων».

Εις τα προαναφερθέντα χωρία, ο Απόστολος Παύλος κάνει διάκριση τριών θυσιαστηρίων, Χριστιανικού, Ιουδαϊκού και ειδωλολατρικού. Και αφήνει να υπονοηθεί, ότι όπως εις το ιουδαϊκό και εις το ειδωλολατρικό υπήρχε θύτης και θύμα το οποίο ετρώγετο, έτσι και αντιστοίχως εις το χριστιανικό θυσιαστήριο υπάρχει θύμα προς βρώση, είναι η κοινωνία τού σώματος και τού αίματος τού Κυρίου εν τω άρτω και τω οίνω.

Κατά τον Απόστολο, υπάρχει τράπεζα Κυρίου, επί τής οποίας προσφέρεται εις τούς πιστούς προς βρώση και πόση ο άρτος και ο οίνος, δια τών οποίων οι πιστοί κοινωνούν το σώμα και αίμα τού Χριστού. Υπάρχει όμως και τράπεζα δαιμονίων.

Ποια είναι αυτή; Τα δαιμονικά θυσιαστήρια. Όπως η τράπεζα τών δαιμονίων συνιστά ΥΛΙΚΟ θυσιαστήριο και προσφέρεται θυσία προς βρώση, έτσι και η τράπεζα τού Κυρίου συνιστά αντιστοίχως ΥΛΙΚΟ θυσιαστήριο και προσφέρεται η αναίμακτος, υπερφυά και καθαρά θυσία (πρβλ. ΜΑΛΑΧ. Α:11).

«Έχομεν θυσιαστήριον εξ ού φαγείν ουκ έχουσιν εξουσίαν οι τη σκηνή λατρεύοντες» (ΕΒΡ. ΙΓ:10 ) δηλ. «(Εμείς οι Χριστιανοί) έχουμε (δικό μας) θυσιαστήριο, από το οποίο δεν έχουν δικαίωμα να φάγουν όσοι υπηρετούν εις την σκηνή τού μαρτυρίου (ή όσοι προσφέρουν λατρεία εις τον Θεό χρησιμοποιώντας τη σκηνή τού μαρτυρίου)»

Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε θυσιαστήριο ανάλογο τού Ιουδαϊκού, ανώτερο δε αυτού. Εκ τού χριστιανικού θυσιαστηρίου δεν δύνανται να φάγουν οι ιερείς και αρχιερείς τού μωσαϊκού νόμου, οι οποίοι υπηρετούν εις την σκηνή τού μαρτυρίου.

Μόνον οι Χριστιανοί δύνανται να τρώγουν. Εάν, λοιπόν, εις την Καινή Διαθήκη, έχουμε θυσιαστήριο και θυσία τότε συγχρόνως έχουμε και την αντίστοιχη με την Παλαιά Διαθήκη τάξη τών ιερέων, τής Ειδικής δηλαδή Ιερωσύνης, ως τάξη τελούσα την αντίστοιχη με την θυσία τού αμνού τής Παλαιάς Διαθήκης, δηλαδή τη θυσία τού αμνού τού Θεού!__