10. Πώς εξηγείται η επιμονή του Πάπα;

Η μέθοδος της Ουνίας είναι κατά τον μεγάλο παπικό συγγραφέα και μοναχό Raymond Janin «ο ευκολότερος και αποτελεσματικότερος» τρόπος υποταγής στον Πάπα. «Η καλύτερη μέθοδος για την προσαγωγή των σχισματικών στον Πάπα». Οι Ουνίτες έχουν αποδειχθεί οι φανατικότεροι προπαγανδιστές του Παπισμού και οι συνεπέστεροι διεκδικητές των συμφερόντων του Βατικανού. Ιδιαίτερα, λοιπόν, σήμερα χρειάζεται ο Πάπας την Ουνία, εποχή κατά την οποία έχουν κορυφωθεί και πάλι οι πολιτικοοικονομικές επιδιώξεις του. Η ύπαρξη των Ουνιτών ενισχύει το κύρος του Πάπα, διότι οι Ουνίτες αισθητοποιούν την υποταγή της Χριστιανικής Ανατολής στον Παπισμό και τού δημιουργούν την ψευδαίσθηση καθολικότητος και παγκοσμιότητος. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία του Παπισμού και τη σχέση του με την ανατολή μπορούν να κατανοήσουν, ότι πάνω από οποιαδήποτε οικονομικά ωφέλη για τον Παπισμό βαρύνει η αναγνώριση από τους Ορθοδόξους του παπικού πρωτείου εξουσίας. Οι Ουνίτες ικανοποιούν αυτή την απαίτηση και συνάμα στηρίζουν τον Παπισμό πολύ περισσότερο απ' όσο η παπολατρεία, που Ιδιαίτερα καλλιεργείται στη Δύση, ως ένα είδος παπικού μυστικισμού («ο Πάπας μας αγαπά», «μας έχει στην καρδιά του», «δεν υπάρχει Εκκλησία χωρίς Πάπα» κ.ά. π. που ακούει κανείς στους παπόφιλους κύκλους της Δύσεως).

Πιστεύουμε, συνεπώς, ότι ισχύει απόλυτα η διαπίστωση των πολιτικών σχολιαστών και διεθνολόγων, ότι ο Πάπας χρησιμοποιεί την ανατολική Ευρώπη ως εφαλτήριο για την ενίσχυση και εδραίωση του κύρους του στη Δύση, και μάλιστα στην Ενωμένη Ευρώπη. Μάς δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία στην Ευρώπη να διαπιστώσουμε, ότι ο Πάπας υπολογίζει πολύ την αναγνώρισή του εκ μέρους της Ορθοδοξίας. Η Ουνία, λοιπόν, δημιουργεί στους δυτικούς αυτή την ψευδαίσθηση. Έτσι ενισχύεται το, παρά τα φαινόμενα, κλονισμένο κύρος του παπισμού στην Ευρώπη.

Η επιδίωξη αυτή του Βατικανού επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, από τους Financial Times της 24-12-1991: «Ο Πάπας ελπίζει να επωφεληθεί από την πτώση του Κομμουνισμού», διότι στόχος του είναι να αναγνωρισθεί, ως «η ηγετική θρησκευτική δύναμη στην Νέα Ευρώπη». Έτσι, μπορεί να εξηγηθεί η απαίτηση του Βατικανού να τεθεί η μορφή του Πάπα στο κοινό νόμισμα της Ευρώπης! Νομίζω, ότι κατά τον ευγλωττότερο τρόπο αποτυπώνει τη στοχοθεσία του Πάπα η ευφυέστατη γελοιογραφία του κορυφαίου μας γελοιογράφου Κ. Μητρόπουλου, που ακολουθεί. Δεδομένου, μάλιστα, ότι μία γελοιογραφία έχει δύναμη μεγαλύτερη από ένα ολόκληρο άρθρο, αρκεί το σκίτσο αυτό του κ. Μητρόπουλου να εκφράσει τις ηγεμονικές τάσεις του Πάπα επί πανευρωπαϊκού επιπέδου. Το Βατικανό ξαναγύρισε στο Μεσαίωνα και στον «περί περιβολής» αγώνα. Ή μάλλον αποδεικνύει, ότι δεν απομακρύνθηκε ποτέ από τον μεσαίωνα, παραμένοντας το θλιβερότερο κατάλοιπο της μεσαιωνικής φεουδαρχίας.

Η σημερινή αναγέννηση της Ουνίας είναι για το Βατικανό ένα είδος θρησκευτικής αποικιοκρατίας. Η Ουνία, κυρίως της ανατολικής Ευρώπης ή της Μ. Ανατολής, συμπαγής και οργανωμένη, και γι' αυτό ισχυρή έναντι του ιθαγενούς στοιχείου, εξασφαλίζει δυνατότητες για επεκτατικές βλέψεις. Και αυτά τα σχέδια του Πάπα, ως και οι μυστικές συνεννοήσεις του με τις Η. Π. Α. για την «συνεκμετάλλευση» των λαών του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού, είναι πλέον γνωστά από τις αποκαλύψεις στον Τύπο. Το Βατικανό σπεύδει να καλύψει και πάλι τα κενά εκμεταλλευόμενο όλα τα αρνητικά στοιχεία των κατά τόπους Ορθοδόξων λαών. Γι' αυτό και έχει ενισχύσει με μεγαλύτερο κύρος τους Ουνίτες ηγέτες. Οι ουνίτες Πριμάτοι της Ουκρανίας και Ρουμανίας είναι ήδη καρδινάλιοι, συνεχώς όμως αυξάνει και ο αριθμός των παπικών ή Ουνιτών Επισκόπων της ανατολικής Ευρώπης με ελάχιστο ή χωρίς καθόλου ποίμνιο.

Μέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις συνάγεται εύκολα και η απειλή, που ελλοχεύει ενώπιον του Ελληνισμού. Ο Παπισμός, άλλωστε, χρησιμοποιούσε από αιώνων τους Σλάβους εναντίον του Βυζαντίου. Είναι αρκετό δε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, για να εκφράσει αυτή τη συνέχεια του Παπισμού, ως προς το θέμα της Ουνίας: Τον 17^ο αιώνα έζησε και έδρασε ο μεγάλος διώκτης των Ορθοδόξων Ιωσαφάτι Κρούντσεβιτς. Το 1623 διέταξε να εκταφούν τα λείψανα των Ορθοδόξων και να ριφθούν στους σκύλους. Ο ίδιος ο Κρούντσεβιτς έλαβε μέρος σε τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον των Ορθοδόξων, σε μια από τις οποίες ένας Ορθόδοξος τον εφόνευσε. Ο Πάπας Πίος Θ΄ το 1867 τον ανεκήρυξε Άγιο. Ο Πάπας Πίος ΙΑ΄ το 1923 τον ονόμασε «ενάρετο άνθρωπο». Ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ το 1923 μετέφερε τα οστά του σε κρύπτη του Αγίου Πέτρου της Ρώμης και ο σημερινός Πάπας τον ονόμασε «απόστολο… της ενότητος» και «ευγενή προσωπικότητα»…

Στα Βαλκάνια το Βατικανό φοβείται συνεργασία και ενότητα των Ορθοδόξων. Ταυτίζεται, έτσι, με άλλες δυνάμεις, που επενδύουν εκεί τα συμφέροντά τους και οριοθετούν τις σφαίρες επιρροής τους. Δύο άξονες συνεργασίας έχουν αναπτυχθεί από χώρες της Δύσεως (ανάμεσά τους το Βατικανό και η Τουρκία) για την οικονομική επικράτησή τους στην ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Είναι γι' αυτό τουλάχιστο γελοίο το επιχείρημα ρωμαιοκαθολικού επισήμου της Χώρας μας, ότι οι Ουνίτες αγαπούν τον Πάπα και αυτός δεν μπορεί να τους αποπέμψει! Διότι κανείς δεν ζητεί να τους αποπέμψει. Είναι ελεύθεροι να αγαπούν τον Πάπα και να ανήκουν σ’ αυτόν, στα όρια της Χριστιανικής και δημοκρατικής ελευθερίας. Αλλά δεν είναι ελεύθεροι να συνεργούν με τον Πάπα εναντίον των ομοεθνών των. Και αυτό πράττουν, μένοντας Ουνίτες. Αν αγαπούν τον Πάπα, ας γίνουν ρωμαιοκαθολικοί. Εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε πρόθυμοι να κάμουμε οποιοδήποτε έντιμο διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς, ποτέ όμως με τους Ουνίτες. Όπως οι Πατέρες μας στη δουλεία δεν μπορούσαν ποτέ να κάμουν διάλογο με τους Λατινόφρονες ή τους «Γενιτσάρους». Διότι ο διάλογος αυτός ήταν εξ ορισμού αδύνατος.

Θα μπορούσε όμως (αφελώς) να ερωτήσει κανείς: Ο Πάπας δεν θέλει τον Διάλογο με την Ορθοδοξία; Η απάντησή μας: Ο Πάπας —αυτή είναι η μέθοδος του Παπισμού — χρησιμοποιεί τον Διάλογο με την Ορθοδοξία, όπως και στο παρελθόν προς το συμφέρον του. Γι' αυτό προβάλλεται συνεχώς η «αμοιβαία αναγνώριση» και όχι η ένωση «εν τη αληθεία». Γι' αυτό και το Βατικανό απαιτεί συνεχώς να γίνεται Διάλογος «περί τα ενούντα» και όχι «τα διαιρούντο». Ενώ παγία πράξη της Εκκλησίας είναι ο «Διάλογος» της Ορθοδοξίας με τις αιρέσεις να γίνεται πάνω στις διαφορές, τις παρεκκλίσεις από την σώζουσα πίστη, που ματαιώνουν τη σωτήρια θέωση. Αυτή είναι η ενιαία μέθοδος των Οικουμενικών Συνόδων. Η Εκκλησία, ως Ορθοδοξία, ποτέ δεν εννοεί την πίστη ως διαπραγματεύσιμη ιδεολογία (παράβαλλε σήμερα τον «ιστορικό συμβιβασμό» στο χώρο των πολιτικών ιδεολογιών), αλλά ως ιατρική θεραπευτική μέθοδο, που μόνη μπορεί να θεραπεύσει τον άνθρωπο, να τον σώσει.

Το Βατικανό, ως το 1989, χρησιμοποιούσε όχι μόνο την Ουνία, αλλά και τους Ορθοδόξους, στις ανατολικές χώρες για την προώθησή του στην Ανατολή και την αντικομμουνιστική πολιτική του. Μολονότι οι Ορθόδοξοι χωρών, όπως η Πολωνία και Τσεχοσλοβακία, πιέζονταν —κατά την ομολογία τους τόσο από το παπικό και Ουνιτικό στοιχείο, ώστε να στρέφονται προς την Σοβιετική Ένωση παρά τον αντικομμουνισμό τους. Μόνο εμείς, αφελώς και εκ των έξω, βλέπαμε την αντιπαράθεση Παπισμού Κομμουνισμού στη Поλωνία ως νίκη του Χριστιανισμού, αγνοώντας ότι ο αγώνας γινόταν για την επικράτηση και νίκη του Παπισμού και όχι του Χριστιανισμού.

Από το 1989 το Βατικανό δεν έχει ανάγκη την Ορθοδοξία (εφ' όσον μένει Ορθοδοξία), διότι τα ζητούμενα ωφέλη μπορεί να τα εισπράξει με άμεση συμφωνία με τους ανθρώπους της Περεστρόικα (παράβαλλε επίσκεψη Γκορμπατσώφ στο Βατικανό το 1989) και μέσω της διπλωματικής οδού να αυξήσει την επιρροή του, εις βάρος μάλιστα της Ορθοδοξίας. Σ’ αυτό, ακριβώς, το σχέδιο χρησιμοποιεί την Ουνία. Το Βατικανό εφαρμόζει μονίμως την ίδια πολιτική έναντι της Ορθοδοξίας. Όταν είναι αδύνατη, προσποιείται ότι θα την βοηθήσει, για να την υποτάξει. Όταν είναι δυνατή, κάνει το παν, για να την καταστρέψει, αφού η Ορθοδοξία είναι αναίρεση του Παπισμού.

Σ' αυτή την αντορθόδοξη εκστρατεία το Βατικανό στηρίζεται στις σοβούσες αντιθέσεις μεταξύ των Ορθοδόξων (εθνικισμοί), στη διάβρωση των συνειδήσεων, που επήλθε από τον υπερενθουσιασμό των φιλενωτικών της εποχής μας και το χρησιμοποιούμενο απ' αυτούς λεξιλόγιο εν αναφορά προς τον Παπισμό («αδελφή Εκκλησία»), τα εσωτερικά προβλήματα των Ορθοδόξων λαών λόγω των πολιτικών αλλαγών κ.λπ. Στηρίζεται, επίσης, στους δεδηλωμένους ή κρυφούς «ενωτικούς», που κατ’ ουσίαν ουνιτίζουν. Άλλωστε, πάντοτε ο Παπισμός στηριζόταν στους λατινόφρονες ενωτικούς για την επιτυχία των οποιωνδήποτε σχεδίων του στην Ανατολή. Κατ’ εξοχήν δε ενωτικοί υπήρξαν οι διανοούμενοι και, κυρίως, οι Πολιτικοί, που περίμεναν στις δύσκολες στιγμές του Γένους την παπική βοήθεια. Ακόμη όμως την περιμένουν… Το Βατικανό επωφελείται, τέλος, τα λάθη και τις διαιρέσεις μας και, πολύ περισσότερο, την αδρανοποίηση της αυτοσυνειδησίας μας, σε σημείο, που να μην είναι εύκολη πάντοτε η τοποθέτηση του προβλήματος «Ουνία» στα σωστά πλαίσιά του.

---