Κεφάλαιο 6.

Η προσφορά τής Εκκλησίας στον πιστό

Εδώ ακριβώς, βρίσκεται και η ουσία τού θέματος:  "Ποιός άραγε είναι ο σκοπός τής Εκκλησίας;  Να διαχωρίζει τους καλούς από τους κακούς;  Ή μήπως να δέχεται τους κακούς και να τους βοηθάει να καθαρισθούν;"

Ας δούμε τι λέει γι’ αυτό η Αγία Γραφή.

Ο Ιησούς Χριστός, μας λέει πως οι Χριστιανοί, πρέπει να ακολουθούν τα χνάρια του, να μιμούνται το δικό του παράδειγμα.  Είπε:

"Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, τα έργα που κάνω θα κάνει κι εκείνος". (Ιωάννης 14/ιδ΄ 12).

Και ο απόστολος Παύλος, είπε: 

"Μιμηταί μου γίνεσθε, όπως κι εγώ τού Χριστού".  (Α΄ Κορινθίους 11/ια΄ 1).

Εάν λοιπόν παρατηρήσουμε πώς συμπεριφερόταν ο Ιησούς Χριστός στους αμαρτωλούς, έχουμε ένα υπόδειγμα για να ακολουθήσουμε κι εμείς.  Θα δούμε έτσι, ποιό είναι το θέλημα τού Θεού, για να ακολουθήσουμε το δικό του παράδειγμα. 

"Γίνεστε λοιπόν μιμηταί τού Θεού, ως τέκνα αγαπητά".  (Εφεσίους 5/ε΄ 1).

Τι μας είπε ο Ιησούς Χριστός για τη συμπεριφορά τού Θεού προς τους αμαρτωλούς;  Μήπως είπε ότι πρέπει να τους διώχνουμε και να μη τους μιλάμε, για να λέμε ότι δήθεν έχουμε μία "καθαρή" εκκλησία;  Ή μήπως πρέπει να τους πλησιάσουμε με σκοπό τη γιατριά τους;

Ένα σημαντικό παράδειγμα έχουμε στην παραβολή τού Ασώτου.

Ο Ιησούς Χριστός, την αναφέρει στο Ευαγγέλιο τού Λουκά, στο 15/ιε΄ 11-32.

Μιλάει για έναν πατέρα με δύο γιους.  Ο νεώτερος, πήγε μία ημέρα, και ζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιό του από την πατρική περιουσία, για να φύγει από το σπίτι.  Ο καλός πατέρας του, πράγματι του το έδωσε, κι αυτός έφυγε μακρυά από το σπίτι, σκόρπισε την περιουσία του ζώντας άσωτα, ώσπου στο τέλος κατάντησε να στερείται και την τροφή ακόμα.  Για να ζήσει, έβοσκε χοίρους και ζήλευε τα χαρούπια που έτρωγαν οι χοίροι.

Μία ημέρα, αποφάσισε να γυρίσει στον πατέρα του, όχι ως γιός, αλλά ως υπηρέτης, για να έχει τουλάχιστον να τρώει.  Δεν γύρισε στον πατέρα του από αγάπη, αλλά από ανάγκη. 

Όταν ο πατέρας του τον είδε από μακρυά, δεν περίμενε να έρθει ο γιός του σ’ αυτόν, αλλά έτρεξε και τον αγκάλιασε πρώτος, και τον φίλησε.  Δεν τού είπε να πάει να ντυθεί πρώτα, μα τον δέχτηκε με τα κουρέλια, και τον έπλυνε, και τον έντυσε με καθαρά ρούχα στο πατρικό σπίτι.  Του έδωσε δαχτυλίδι, και έσφαξε το καλυτερο μοσχάρι για τη γιορτή.

Όμως, ο μεγάλος γιός δυσανασχέτησε.  Παραπονέθηκε για την καλοσύνη τού πατέρα του, απέναντι στον αμαρτωλό αδελφό του, επειδή αυτός σπατάλησε τα χρήματα σε πόρνες και ασωτίες. 

"Σ’ εμένα πατέρα, ποτέ δεν έκανες τέτοια γιορτή".  τού είπε.  Όμως ο πατέρας του, του διόρθωσε την άποψη:

"-Παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου, κι ότι έχω, είναι και δικά σου.  ΄Ελα όμως να χαρείς και να γιορτάσεις μαζί μας, γιατί αυτός ο αδελφός σου, ήταν νεκρός και έζησε πάλι.  Ήταν χαμένος και βρέθηκε".

Δεν χρειάζεται φυσικά σοφία, για να καταλάβει κάποιος πως ο πατέρας τού παραδείγματος είναι ο Θεός, και πως ο μικρός γιός, είναι ο κάθε αμαρτωλός που απομακρύνθηκε από το σπίτι τού Πατέρα, την Εκκλησία. 

Τι παρατηρούμε;  Κατ’ αρχήν, ο πατέρας δεν έδιωξε τον ξεμυαλισμένο γιό του.  Ο γιός του έφυγε, με δική του θέληση.  Ο Θεός, δεν διώχνει κανέναν από την Εκκλησία του!  "Τον ερχόμενον σ’ εμένα, δεν θα τον βγάλω έξω".  είπε ο Κύριος στο Ιωάννης 6/ς΄ 37.

Αντιθέτως, οι ομάδες που αναφέραμε, διώχνουν κατά την κρίση τους, ακόμα και ανθρώπους που αμάρτησαν, αλλά αγαπούν το Θεό.  Δεν μπορεί να είναι τού Θεού αυτές οι "εκκλησίες"!

Τι άλλο βλέπουμε;  Όταν ο γιός γυρίζει, ο πατέρας τον δέχεται, και τρέχει να τον υποδεχθεί μάλιστα.  Δεν του λέει:  "φύγε, και έλα σε λίγους μήνες, όταν θα είμαι σίγουρος ότι διορθώθηκες".  Ο πατέρας τής παραβολής, τον δέχεται όπως είναι, με τα κουρέλια με την ακαθαρσία και την αμαρτία του!  Δεν τον στέλνει να καθαριστεί πρώτα, για να μη χαλάσει η "βιτρίνα" τού σπιτιού.  Τον πλένει, τον καθαρίζει και τον ντύνει μέσα στο πατρικό σπίτι. 

Αντιθέτως, πολλές ευσεβοφανείς ομάδες, τον διώχνουν " ώσπου να καθαριστεί".  Εύλογα λοιπόν αναρρωτιέται κανείς, αν αυτές οι ομάδες είναι δυνατόν να έχουν κάποια σχέση με τον αγαθό μας Πατέρα, τον Θεό, και ποιός είναι ο ρόλος τους, εάν δεν είναι άξιες να βοηθήσουν έναν αμαρτωλό να καθαριστεί, αλλά πρέπει αυτός να φύγει έξω απ’ αυτές για να καθαριστεί!!!

Ο πατέρας τής παραβολής λοιπόν, ντύνει τον γιό του με το καθαρό ρούχο τής δικαίωσης, και τού δίνει το δαχτυλίδι τού αρραβώνα τού Αγίου Πνεύματος μέσα στο πατρικό σπίτι!  (Εφεσίους 1/α΄).  Να λοιπόν ο ρόλος τής Εκκλησίας!  Να βοηθά στους κόλπους της να καθαριστεί ο κάθε αμαρτωλός.  η Εκκλησία, δεν διώχνει τους αμαρτωλούς, αλλά τους καλεί κοντά της, για να τους βοηθήσει να μετανοήσουν. 

Ο πατέρας δεν συμμερίζεται τη δήθεν "ηθική" αγανάκτηση τού μεγάλου γιού του.  Αντιθέτως, τον διορθώνει και του εξηγεί τη σπουδαιότητα τής σωτηρίας ενός αμαρτωλού.  Δεν σκέπτεται ο πατέρας πως ο "ακάθαρτος" γιός του, είναι ντροπή γι’ αυτόν, πως λερώνει το καλό όνομα τής οικογενείας.  Περισσότερο από τη "βιτρίνα" τής οικογενείας του, τον ενδιαφέρει η σωτηρία τού γιού του. 

Τι αντίθεση με τις ευσεβοφανείς αυτές ομάδες!  Αυτοί, θυσιάζουν τον χαμένο για τη βιτρίνα τής ομάδας.  Πρέπει να διατηρήσουν το καλό τους όνομα, ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ, έστω κι αν αυτό γίνει πάνω σε πτώματα χαμένων αδελφών τους. 

Πόσο όμως μοιάζει με τον Θεό η Ορθόδοξη Εκκλησία Του!  Ακολουθώντας το παράδειγμά Του, δεν διώχνουμε κανέναν!  ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ να λέμε πως είμαστε η "καθαρή εκκλησία".  Γνωρίζουμε άλλωστε, πως η Εκκλησία τού Κυρίου, έχει και ζιζάνια.  Αντί για το όνομα, προτιμάμε να περιμαζέψουμε τον αμαρτωλό αδελφό μας, να του δείξουμε τον τρόπο τής θεραπείας, και αν θέλει, να καθαριστεί, να λευκάνει πάλι τη στολή του, και ν’ αρχίσει να λειτουργεί σ’ αυτόν ο αρραβώνας τού Αγίου Πνεύματος. 

Γι’ αυτό μας κατηγορούν αυτές οι Προτεσταντικές ομάδες:  Επειδή δεν διώχνουμε τον αδελφό μας, επειδή δεν έχουμε βιτρίνα, επειδή ακολουθούμε το παράδειγμα τού ουρανίου Πατρός μας, και τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.  Δεν είναι όμως παράξενο.  "Δεν είναι δούλος ανώτερος τού Κυρίου του", είπε ο Ιησούς Χριστός.  "Εάν τον λόγο μου εφύλαξαν, και το δικό σας θα φυλάξουν".  (Ιωάννης 15/ιε΄ 20).  Για ό,τι μας κατηγορούν αυτές οι ομάδες, για τα ίδια κατηγόρησαν και τον Ιησού Χριστό.  Μας κατηγορούν ότι έχουμε στην Ορθοδοξία αμαρτωλούς και πόρνους, όπως για το ίδιο πράγμα κατηγορούσαν τον Ιησού Χριστό, όπως αναφέρεται στον Λουκά 15/ιε΄ 1,2:

"Έρχονταν να τον ακούσουν όλοι οι τελώνες και οι αμαρτωλοί.  Και παραπονιόντουσαν οι Φαρισσαίοι και οι γραμματείς, λέγοντας ότι <<Αυτός δέχεται αμαρτωλούς και τρώει μαζί τους>>".  Ο Ιησούς σαν απάντηση, τους ανέφερε τις τρεις παραβολές τού 15ου κεφαλαίου τού Λουκά, την μία εκ τών οποίων (τού ασώτου), μόλις αναφέραμε. 

Ακολουθώντας λοιπόν για μία ακόμα φορά το παράδειγμα τού Κυρίου μας, θα αναφέρουμε και τις δύο άλλες, στους συγχρόνους Φαρισσαίους επικριτές τής Εκκλησίας. 

Η μία, βρίσκεται στα εδάφια 3-7 τού ιδίου κεφαλαίου, τού 15ου τού Λουκά:

"Ποιός από εσάς, έχοντας 100 πρόβατα, εάν χάσει το ένα, δεν εγκαταλείπει τα 99 στην ερημιά, και ψάχνει το χαμένο ώσπου να το βρει;  Και όταν το βρει, το σηκώνει στους ώμους του χαρούμενος, και πάει στο σπίτι του, και φωνάζει τους φίλους και τους γείτονές του, και τους λέει: <<Συγχαρήτε με, επειδή βρήκα το χαμένο μου πρόβατο!>>.  Σας λέω, ότι έτσι γίνεται και στον ουρανό χαρά, για έναν αμαρτωλό μετανοούντα, παρά για 99 δικαίους που δεν έχουν ανάγκη μετανοίας".

Ακούστε φίλοι αναγνώστες, όλοι εσείς που μας κατηγορείτε για αποδοχή τών αμαρτωλών!  Αν δεν ακούτε εμάς, ακούστε τον Κύριο!  Πολύ διαφέρει ο αμαρτωλός από το πρόβατο!  Δεν είναι δυνατόν να τον εγκαταλείπουμε, όταν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να γιατρευτεί.  Δεν έχει αξία η βιτρίνα!  Ο Ιησούς δε νοιάστηκε για τις κατηγόριες, μα συνέχισε να δέχεται αμαρτωλούς, και έσωσε πολλούς!  Όπως η γυναίκα τού παρακάτω παραδείγματος, για την οποία μίλησε στη συνέχεια ο Κύριος, στον Λουκά 15/ιε΄ 8-10:

" Ή, ποιά γυναίκα έχοντας δέκα δραχμές (τής εποχής εκείνης), εάν χάσει τη μία, δεν ανάβει λυχνάρι και ψάχνει το σπίτι της επιμελώς έως ότου τη βρει;  Και αφού τη βρει, καλεί τις φίλες και γειτόνισσες και λέει: <<Συγχαρήτε με, γιατί βρήκα τη δραχμή που έχασα!>>.  Έτσι σας λέω, γίνεται χαρά μπροστά στους αγγέλους τού Θεού, για έναν αμαρτωλό που μετανοεί".

Όποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει ας ακούσει τα λόγια τού Κυρίου.  Και όσοι εγκαταλείπουν τον χαμένο αδελφό τους φοβούμενοι την επίκριση, ας ντραπούν, γιατί "εξουδενώνουν αυτόν για τον οποίον ο Χριστός πέθανε"!  (Ρωμαίους 5/ε΄ 6-8).

"Γι’ αυτό στηρίξτε, και σηκώστε τα ανίσχυρα χέρια και τα παραλελειμένα γόνατα, και κάντε τους δρόμους σας σωστούς, ώστε να μην εκτραπεί το χωλό, μα να γιατρευτεί".  (Εβραίους 12/ιβ΄ 12,13).

Στηρίξτε τους αμαρτωλούς και μη τους εγκαταλείπετε!  Γίνετε μιμηταί τού Κυρίου Ιησού, και όχι τών Φαρισσαίων επικριτών Του.  Άλλωστε, "Φαρισσαίος", σημαίνει "αποχωρισμένος".  Αυτοί οι άνθρωποι, θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως:  "τους μόνους εκλεκτούς, ξεχωρισμένους από τους κοσμικούς".