Κεφάλαιο 5.

Οι προσπάθειες καθαρισμού

Οι ευσεβοφανείς αυτές ομάδες, που πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν ένα τέτοιο έργο διαχωρισμού, έχουν εφεύρει διάφορες μεθόδους, για να εμφανίζονται ως "η καθαρή εκκλησία".

Ένας διαδεδομενος τρόπος, είναι τής ψυχολογικής καταπίεσης τών οπαδών τους. 

Όταν κάποιος απ’ αυτούς αμαρτάνει και γίνεται αντιληπτός, το θέμα διαδίδεται, και όλοι αρχίζουν την επίκριση.  Οι περισσότεροι αραιώνουν τη συντροφιά μαζί του, και τον αναγκάζουν έτσι, ή να συμμορφωθεί, ή να αποχωρήσει από την ομάδα, ή να υποκρίνεται ευσέβεια.

Ένας άλλος τρόπος, είναι η αποκήρυξη, ή ο αφορισμος τού άτακτου μέλους. 

Όταν κάποιος ατακτεί, οι υπόλοιποι όταν μάθουν γι’ αυτό, φροντίζουν να ενημερώσουν τον "ποιμένα" τής ομάδας τους.  Όταν όμως δεν γνωρίζουν τον ατακτούντα, αρνούνται οποιαδήποτε σχέση του με τη θρησκεία τους.

-Δεν είναι δικός μας!  Κάποιο λάθος κάνετε!  λένε.

Όταν όμως ο συνομιλητής τους έχει στοιχεία πως ο "άτακτος" ανήκει στην ομάδα τους, λένε:

"Δεν είναι Χριστιανός!  Δεν μπορείτε να τον θεωρείτε μέλος μας, επειδή εμείς δεχόμαστε ως μέλη τής "εκκλησίας" μας, μόνο αυτούς που ζουν Χριστιανικά.  Αυτός, απομάκρυνε πλέον τον εαυτό του από εμάς μόνος του, και συνεπώς δεν είναι πια δικός μας.  ΕΦΥΓΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ".

Εδώ, φαίνεται πλέον καθαρά η υποκρισία τους.  Γιατί μετρούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά;  Αυτό που λένε για την ομάδα τους, γιατί δεν το λένε και για την Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου;  Γιατί δεν λένε πως "αυτοί που ζουν έτσι άτακτα, αποχώρησαν μόνοι τους, και δεν θεωρούνται Ορθόδοξοι";  Μόνο αρέσκονται να λένε πως "οι Ορθόδοξοι ανέχονται τους κακούς", και πως οι "ταυτότητες τών εγκληματιών, γράφουν <<Χριστιανός Ορθόδοξος>>".  Γιατί δεν θυμούνται τις ταυτότητες όταν πρόκειται για μελος τής θρησκείας τους;  Όμως γι αυτούς, όταν πρόκειται για κακό "Ορθόδοξο", έχει σημασία τι γράφει η ταυτότητα, και όχι η διαγωγή του.  Όταν όμως πρόκειται για κακό ομόθρησκό τους, σημασία έχει η διαγωγή του, και όχι η ταυτότητά του, για να δεχθούν αν ανήκει στην ομάδα τους.

Αν ήταν σωστοί με τον εαυτό τους, θα έλεγαν και για τους Ορθοδόξους, ότι "αληθινός Ορθόδοξος είναι αυτός που ζει Χριστιανικά, και όχι όποιος το γράφει στην ταυτότητα".

Έτσι, δεν θα έφευγαν ποτέ από την Εκκλησία τού Κυρίου λόγω σκανδάλων, και ούτε θα εύρισκαν στα σκάνδαλα πρόφαση για να δικαιολογήσουν την αποχώρησή τους. 

Ας επανέλθουμε λοιπόν στο θέμα τού αφορισμού από την ευσεβοφανή ομάδα, αυτού που ασχημαινει τη βιτρίνα τής ομάδας, και λερώνει το όνομά της.

Κατ ‘ αρχήν, διαφέρει από τον αφορισμό τής Εκκλησίας, στο ότι η Εκκλησία, λέγοντας ότι αφορίζει κάποιον, απλώς επιβεβαιώνει, πως πρώτος αυτός αφόρισε τον εαυτό του απ’ αυτήν  Η Εκκλησία δεν διώχνει κανέναν, όπως την παραδειγμάτισε ο Ποιμένας της.  (Ιωάννης 6/ς΄ 37:  "Όποιον έρχεται προς εμένα, δεν θα τον βγάλω έξω").  Οι ομάδες αυτές όμως, ΔΙΩΧΝΟΥΝ. 

Για πολλές από αυτές, ο αφορισμός, (ή αποκοπή, ή όπως αλλοιώς το ονομάζουν), γίνεται ανώδυνα, με μία απλή άρνηση τού πρώην μέλους τους, ή τών υπευθύνων τής σύναξης, να συνεχίσουν να θεωρούνται ομόπιστοι.  Γίνονται τότε προσευχές γι’ αυτόν να επανέλθει μετανοημένος, ή του δίνονται συνεχείς συμβουλές από τους ομοπίστους του.  Αν όμως δεν δηλώσει μετάνοια, δέν γίνεται δεκτός ως μέλος τους, ακόμα κι αν εξακολουθεί να πιστεύει τα δόγματά τους.  Γι’ αυτούς είναι "κοσμικός", και αν κάποιος ομόθρησκός τους που δεν τον γνωρίζει τον δει να ασχημονεί, θα πει:  "Κοίτα τι κάνουν οι Ορθόδοξοι!"  ακόμα κι αν η ταυτότητά του γράφει κάτι άλλο. 

Υπάρχουν όμως και ομάδες, στις οποίες ο αφορισμός είναι πραγματικό βασανιστήριο για τον αμαρτήσαντα.  Για κάποια πολύ γνωστή ομάδα, εάν ο άνθρωπος τής θρησκείας τους αμαρτήσει, τότε ενεργοποιείται ένα ιεροεξεταστικό σύστημα, που λίγα έχει να ζηλέψει από τον Παππικό μεσαίωνα. 

Μόλις κάποιος τον "καρφώσει" στο "πρεσβυτέριο" τής τοπικής συνάθροισης, συγκαλείται "δικαστική επιτροπή" ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ, ώστε να μην υπάρχουν μάρτυρες πιθανής αυθαιρεσίας ή πλάνης.  Εκεί, πρέπει ο κατηγορούμενος να δηλώσει μετάνοια, και αλλαγή τρόπου ζωής. 

Εάν αυτό δεν συμβεί, ή εάν το κατηγορούμενο πρόσωπο δημιούργησε σάλο γύρω από το όνομά του στους "έξω" τής ομάδας, τότε αποκόπτεται (αφορίζεται) από την ομάδα.  Λογος αποκοπής, σ’ αυτή την αίρεση, θεωρείται όχι μόνο η κακή διαγωγή και η διαφωνία με τα δόγματα τής οργάνωσης, αλλά ακόμα και η απλή αμφιβολία για τα δόγματα αυτά.

Αν ο άνθρωπος δηλώσει μετάνοια, τον ξαναδέχονται χωρίς αφορισμό, με μερικές μόνο προσωρινές στερήσεις τών δικαιωμάτων του μέσα στη θρησκευτική τους κοινότητα.  Δίνεται έτσι στον άνθρωπο η διορία για ένα το πολύ παραστράτημα.  Στο δεύτερο οι όροι τού "παιχνιδιού", διατάζουν αποβολή τού "παίκτη".  Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν στα χέρια τους την κρίση που ανήκει στον Θεό, και θεωρούν τους εαυτούς τους αξίους και ικανούς να αναγνωρίζουν τους καθαρούς από τα ζιζάνια.  Και μάλιστα, έχοντας για όλους, τους ίδιους άτεγκτους κανόνες, ανεξάρτητα από το χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία τού καθενός, και τις περιστάσεις του.  Είναι σαν να λένε στους πιστούς τους:  "Έχετε δικαίωμα για μία το πολύ σοβαρή αμαρτία.  Στη δεύτερη αφορίζεστε.  Προσέξτε λοιπόν, μετά την πρώτη φορά να γίνετε αναμάρτητοι".  Και τη σοβαρότητα τής αμαρτίας, την καθορίζουν αυθαίρετα, σύμφωνα με τα ευσεβιστικά τους πρότυπα. 

Αλοίμονο όμως στο μέλος τους που θα "αποκοπεί".

Αυτομάτως, όλοι οι άλλοι, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί που είναι μέλη τής ομάδας, παύουν να τον χαιρετούν ή να του μιλούν.  Δεν πρέπει ούτε να προσεύχονται γι’ αυτόν.  Θεωρείται γι’ αυτούς νεκρός!  Ίσως η οικογένειά του να διαλυθεί. 

Εάν ο εργοδότης του είναι ομόπιστός του, ίσως χάσει την εργασία του, καθώς η ηγεσία θα ασκήσει πιέσεις στον εργοδότη του να τον απολύσει. 

Το ίδιο θα αποκοπεί, όποιος παραβεί φανερά τις εντολές τής ηγεσίας, και τον συναναστρέφεται ή του μιλάει.  Γι’ αυτό, όσοι του μιλούν, το κάνουν μόνο κρυφά, για να μη βρεθούν κι αυτοί στη θέση του!

Με τον τρόπο αυτό, τα μέλη τής οργάνωσης αυτής, βρίσκονται παγιδευμένα σ’ αυτήν, επειδή η απομάκρυνσή τους απ’ αυτήν, ισοδυναμεί με πλήρη ανατροπή τής ζωής τους.  Πολλοί απ’ αυτούς παραμένουν εκεί από φόβο και όχι από πίστη.  Προσέχουν να έχουν πάντοτε μία καλή "βιτρίνα" προς τους έξω, ώστε να μην υποστούν τα όσα αναφέραμε.  Γι’ αυτούς, ο φόβος τών ανθρώπων, έχει αντικαταστήσει το φόβο τού Θεού! 

Δεν αμαρτάνουν (φανερά), όχι για να μη λυπήσουν το Θεό, μα για να μην αποκοπούν.

Με την αποκοπή του "ατάκτου", οι πρώην ομόθρησκοί του, έχουν να λένε προς τους επικριτές τους: "Δεν είναι δικός μας!  Τον διώξαμε!  Εμείς είμαστε μία καθαρή οργάνωση!"

Η βιτρίνα διατηρείται έτσι, για να προσελκύει τους αφελείς, που δεν γνωρίζουν ότι η Εκκλησία τού Κυρίου έχει και "ζιζάνια".

Αν κάποτε ο αφορισμένος θελήσει να επιστρέψει στην ομάδα, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δοκιμής του, γίνεται δεκτός ως μετανοημένος, και τα μέλη τής ομάδας έχουν να λένε:  "Μετανόησε, γι’ αυτό τον δεχτήκαμε.  Τώρα είναι πάλι καθαρός".

Κάποιοι μπερδεύονται από ορισμένα εδάφια τής Αγίας Γραφής, τα οποία ερμηνεύουν λάθος, και τα διαβάζουν από μεταφράσεις, κι όχι από το πρωτότυπο Κείμενο.  Αυτά τα εδάφια μιλούν για κάποιους τους οποίους έπρεπε να τους "εκβάλλουν" από την Εκκλησία. (Α΄ Κορινθίους 5/ε΄ 2).  Τι σημαίνει όμως αυτό;  Αν θυμηθούμε ότι η Εκκλησία είναι το σώμα τού Χριστού, στο οποίο μετέχουν οι Χριστιανοί τρώγοντας τον άρτο και πίνοντας τον οίνο τής θείας Κοινωνίας, και αν θυμηθούμε ότι η Εκκλησία τότε γίνεται φανερή, καθώς τα μέλλη της λαμβάνουν το σώμα και το αίμα τού Κυρίου, θα καταλάβουμε ότι η "εκβολή" τού αμαρτάνοντος μέλλους, είναι από τη θεία Κοινωνία!  Και αυτό, για τη δική του προστασία, γιατί όποιος μεταλαμβάνει αναξίως, κινδυνεύει. (Α΄ Κορινθίους 11/ια΄ 29,30).   Την ίδια σημασία έχουν και τα λόγια που λένε ότι με κάποιους δεν πρέπει οι άλλοι Χριστιανοί "να συναναμίγνυνται", (και όχι "συναναστρέφονται", όπως κακώς γράφουν πολλές μεταφράσεις). (Α΄ Κορινθίους 5/ε΄ 9,11).   Το να μη συναναμίγνυται κάποιος με την Εκκλησία, σημαίνει: "να μη γίνεται ένα μίγμα μαζί τους".  Και ένα μίγμα, γίνεται η Εκκλησία, τη στιγμή τής μετάληψης από το σώμα και το αίμα τού Κυρίου.  Τότε, όλοι ενώνονται ως μέλη τού σώματός Του. (Α΄ Κορινθίους 10/ι΄ 16,17).