Κεφάλαιο 7ο

Aυξάνοντας την επαφή

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο συμμεριζόμουν την πίστη τών "Μαρτύρων". Κάθε εβδομάδα, έφευγα (μόνιμα πλέον), από τα μαθήματα τού σχολείου, και πήγαινα μαζί με το Νίκο, στις συναθροίσεις τους. Αλλά και τα απογεύματα τις Κυριακές, έπαψα να βγαίνω βόλτα με τους φίλους μου, και πήγαινα στη συνάθροιση τής Κυριακής. Και ενώ ως Ορθόδοξος δεν δαπανούσα ούτε μια ώρα την εβδομάδα για να πλησιάσω τον Θεό, τώρα πια, δαπανούσα τουλάχιστον 5 ώρες την εβδομάδα παρακολουθώντας τις συνάξεις μιας άγνωστης ως χθες θρησκείας.

Κάποια από αυτές τις ημέρες, ο Νίκος με πήρε στο σπίτι του, και μου γνώρισε την οικογένειά του. Η μητέρα του ήταν ανάπηρη, και είχε χάσει κάποιες συναθροίσεις, όπως και η ηλικιωμένη γιαγιά του. Έτσι, δεν τις είχα συναντήσει ξανά. Ήταν δυο φιλόξενες γυναίκες, που χαίρονταν να προσφέρουν συνεχώς ό,τι μπορούσαν, για να ευχαριστήσουν τον επισκέπτη, και μιλούσαν συνεχώς για το Θεό. Φαινόταν φυσικό, πώς μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Νίκος είχε αποκτήσει αγάπη για το Θεό.

Οι επισκέψεις μου στο σπίτι, έγιναν συχνότερες, και κάθε φορά, ένοιωθα πως γνώριζα όλο και περισσότερο το Θεό και τους σκοπούς Του. Ενώ στην αρχή έβλεπα με σκεπτικισμό τα όσα μου έλεγε ο Νίκος και του ζητούσα αποδείξεις, τώρα πια, δεχόμουν ό,τι μου έλεγε, χωρίς πλήρη έλεγχο. Τώρα πια, ο σκεπτικισμός μου είχε στραφεί σε κάθε άλλη πηγή πληροφοριών, εκτός από την οργάνωση τής Σκοπιάς.

Σε αυτό, είχε συμβάλει και η μέθοδος διδασκαλίας τού Νίκου. Όταν τον ρωτούσα κάτι, μου απαντούσε πρόθυμα, αλλά δεν σταματούσε εκεί. Αμέσως μου έλεγε και τα επιχειρήματα που του είχαν φέρει γι’ αυτό το θέμα, κατά καιρούς διάφοροι Ορθόδοξοι, και συνέχιζε για να τα αναιρέσει. Έτσι, μου έδινε την εντύπωση πως είχα μια ολοκληρωμένη εικόνα τού θέματος, "και από τις δύο μεριές", και εδραίωνε στη σκέψη μου τη δική του άποψη.

Μία ημέρα, μου πρότεινε να αρχίσουμε μία συστηματική "Γραφική Μελέτη" στο σπίτι του. Εγώ δέχτηκα με χαρά, και από τότε σε κάθε κενό τού σχολείου, πηγαίναμε στο σπίτι του, και μελετούσαμε. Στην πραγματικότητα όμως, δεν ήταν η μελέτη μας άμεσα από την Αγία Γραφή αλλά από κάποιο βιβλίο. Ο Νίκος χαιρόταν να βλέπει τη σταθερή μου πρόοδο "στην αλήθεια", (όπως ονόμαζαν οι "Μάρτυρες" την πίστη τους).

Σιγά σιγά, εγκατέλειψα όλα σχεδόν τα χόμπι μου, εκτός από το σκάκι. Και εγώ και ο Νίκος, παίζαμε περίπου το ίδιο καλά, και έτσι παίζαμε συχνά. Τις υπόλοιπες ώρες μου όμως, τις περνούσα μελετώντας τα βιβλία και τα περιοδικά τής Σκοπιάς. Τα θεωρούσα "πνευματική τροφή" από το Θεό, μέσω τού "Πιστού και Φρόνιμου Δούλου", δηλαδή τών "Χρισμένων" τής οργάνωσης. Με είχαν πείσει, πως όλη αυτή η παγκόσμια εκδοτική και ευαγγελιστική εκστρατεία τών "Μαρτύρων", μαζί με τους "καλούς καρπούς " τους, ήταν αλάνθαστη απόδειξη πως είναι "η οργάνωση τού Θεού", επειδή "πάντα ο Θεός πολιτευόταν με μία οργάνωση". Σιγά σιγά, είχα υιοθετήσει και χρησιμοποιούσα κι εγώ, όλη αυτή την ορολογία που χρησιμοποιούσαν και οι "Μάρτυρες". Ονόμαζα την πίστη τους: "Η αλήθεια". Τους έλεγα: "αδελφούς", (αν και αυτοί δεν με αποκαλούσαν ακόμα έτσι). Ονόμαζα όλους τους άλλους που δεν ήταν "Μάρτυρες": "κοσμικούς", ή "άπιστους". Με λίγα λόγια, ένοιωθα πως ήδη ανήκα κι εγώ σε μια ειδική "ελίτ" προνομιούχων εκλεκτών, οι οποίοι θα επιζούσαν από την "καταστροφή τού Αρμαγεδδώνα."

Κάποια μέρα, ακολούθησα την οικογένεια τού Νίκου σε μια συνέλευση, σ’ έναν ιδιόκτητο χώρο στη Μαλακάσα. Χιλιάδες "Μάρτυρες" πλημμύριζαν το χώρο, και όλη η ημέρα πέρασε μέσα σε κατάνυξη, ακούγοντας μία ατελείωτη σειρά ομιλιών, επιδείξεων και θεατρικών έργων. Εκείνο το απόγευμα, γύρισα στο σπίτι μου "χορτάτος". Έτσι, είχα νιώσει, και όταν άκουσα τις ομιλίες ενός "περιοδεύοντος επισκόπου" τών "Μαρτύρων". Μέσα μου, υπήρχε ήδη η απόφαση, πως όταν θα ξεπερνούσα τους φόβους και τις αδυναμίες μου, θα γινόμουν κι εγώ "Μάρτυς τού Ιεχωβά".