Κεφάλαιο 35ο

Ψάχνοντας για την Εκκλησία

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Αν και με τη γυναίκα μου δεν πηγαίναμε σε συναθροίσεις καμίας θρησκείας, η έρευνά μας ήταν συστηματική. Η βιβλιοθήκη μας με χιλιάδες θρησκευτικά (κυρίως) βιβλία, μας έδινε τη δυνατότητα να εξετάζουμε την κάθε θρησκεία, την ιστορία της, και το δόγμα της.

Είχαμε αφήσει έτσι απ’ έξω, όλες τις "Προτεσταντικές θρησκείες", επειδή είχαν σοβαρές αντιφάσεις, και ήταν σχετικά καινούργιες.

Η βασική τους αντίφαση, ήταν ότι δέχονταν αυθαίρετα την Αγία Γραφή, (ένα τμήμα της έστω), χωρίς να δέχονται την Εκκλησία που τη σύστησε στον κόσμο, και την όρισε ως Θεόπνευστη. Έλεγαν: "Eμείς δεχόμαστε μόνο ό,τι λέει η Αγία Γραφή". Όμως, αυτό το "μόνο" ότι λέει η Γραφή, δεν το έγραφε πουθενά η Αγία Γραφή. Αυτό, ήταν από μόνο του, κάτι που δεν έλεγε η Αγία Γραφή, οδηγώντας τους σε τραγική αντίφαση. Άλλωστε, η Αγία Γραφή, δεν έγραφε πουθενά "ποια ήταν τα βιβλία" τής Καινής Διαθήκης, κι όμως εκείνοι τα δέχονταν, όπως τα είχε ορίσει ο Άγιος Αθανάσιος τον 4ο αιώνα.

Όσο για την ιστορία τους, ήταν όλοι τους παιδιά τής Μεταρρύθμισης, γέννημα τού 16ου αιώνα. Δηλαδή, η Εκκλησία τού Θεού δεν υπήρχε για 15 αιώνες; Κι αν υπήρχε, δεν ήταν σίγουρα Προτεσταντική! Αν ο Θεός δεχόταν κάποιους Χριστιανούς ως παιδιά του για 15 αιώνες, έπρεπε να βρούμε ποια ήταν η Εκκλησία τους!

Μελετήσαμε όλα τα πρωτοχριστιανικά κείμενα που μαζέψαμε, και ψάξαμε παντού. Όσο πίσω κι αν ψάξαμε, δεν βρήκαμε καμία άλλη Εκκλησία, παρά μόνο την Ορθόδοξη, κι ας μη λεγόταν ακόμα έτσι.

Από την έρευνά μας, δεν ξέφυγαν και οι μη Χριστιανικές θρησκείες. Έτσι, καθώς ερευνούσαμε την Ορθόδοξη Εκκλησία, διαπιστώσαμε πως υπήρχε κάτι κοινό με τις μη Χριστιανικές ανατολικές θρησκείες. Συγκεκριμένα, το ότι οι Ορθόδοξοι επαναλάμβαναν συνεχώς την προσευχή: "Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ τού Θεού, ελέησόν με", με σκοπό να φωτισθούν, θύμιζε τον Ανατολικό διαλογισμό. Έτσι, πιστέψαμε πως έπρεπε να την απορρίψουμε και να στραφούμε αλλού για έρευνα.

Τον καιρό εκείνο λοιπόν που ερευνούσαμε τη σχέση τού ανατολικού διαλογισμού με την "ευχή" τών Ορθοδόξων, ο Κύριος μου μίλησε, ενώ ταυτόχρονα, ένοιωσε η γυναίκα μου μία βεβαίωση μέσα της. Μας είπε, πως "Θα μας οδηγούσε στη δική Του Εκκλησία, και πως ήταν η Ορθόδοξη" Μας διαβεβαίωσε πως "Θα γνωρίζαμε σύντομα έναν Αγιορείτη γέροντα, και αυτός θα μας έλυνε τις τελευταίες απορίες".

Πράγματι, λίγες ημέρες αργότερα, μία φίλη μας, μας μίλησε για κάποιον Αγιορείτη, που κατέβαινε κατά καιρούς στην Αττική. Αμέσως σκεφτήκαμε πως ίσως ήταν αυτός που μας είχε πει ο Κύριος, και τού τηλεφωνήσαμε. Πράγματι, από το πρώτο κιόλας τηλεφώνημα, χωρίς να τον ρωτήσουμε, άρχισε να απαντάει στις αντιρρήσεις που είχαμε ακόμα, κατά τής Εκκλησίας του. Αυτό καταλάβαμε πως δεν ήταν τυχαίο, και πράγματι δεν ήταν τυχαίο.

Μετά από κάποιες συναντήσεις, πειστήκαμε πως πράγματι είχαμε βρει την Εκκλησία τού Κυρίου. Ο λόγος που μιλούσε σ’ εμένα κι όχι στη γυναίκα μου, ήταν ότι ήταν ακόμα αβάπτιστη. Εγώ όμως, ήμουν βαπτισμένος μικρός Ορθόδοξος. Από τότε όμως που μας έστειλε στο γέροντα, δεν μας ξαναμίλησε, ώσπου να φθάσουμε στο φωτισμό. Από δω και στο εξής, από εκείνον θα μαθαίναμε το θέλημά Του.

Ο γέροντας μας βοήθησε να καταλάβουμε πολλά. Καθώς περνούσε ο καιρός, όλες μας οι απορίες καλύπτονταν. Καταλάβαμε ότι το βάπτισμα δεν είναι απαραίτητο να το κάνεις μεγάλος, και διαβάσαμε προσεκτικά το εδάφιο στο τέλος του Ματθαίου. Εκεί δεν έλεγε ότι πρώτα μαθητεύεσαι και μετά βαπτίζεσαι, όπως είχαμε μάθει ως Προτεστάντες, αλλά το αντίθετο. Έλεγε: "μαθητεύσατε", δηλαδή: "να κάνετε μαθητές". Πώς; "βαπτίζοντες αυτούς", (πρώτα), και (μετά), "διδάσκοντες αυτούς". Ούτε υπήρχε πουθενά στην Αγία Γραφή απαγόρευση που να απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό. Όπως ο Θεός έδωσε στον Αδάμ το Άγιο Πνεύμα όταν τον έπλασε χωρίς να τον ρωτήσει, κατά τον ίδιο τρόπο, το βάπτισμα δίνει το Άγιο Πνεύμα σ’ ένα μωρό, ευθύς από την αρχή τής ζωής του. Έτσι εξηγείτο πώς ο Παναγιώτης από τον Καναδά, μη όντας Ορθόδοξος, είχε τόσο θαυμαστά γεγονότα στη ζωή του! Τον είχαν βαπτίσει κρυφά οι γείτονες! Άλλωστε, και ο Λουκάς γράφει, στο 1/α΄ 15, πως ο Ιωάννης ο βαπτιστής, θα ήταν γεμάτος με Άγιο Πνεύμα, ακόμα και ως έμβρυο! Αν λοιπόν επετρέπετο να λάβει το Άγιο Πνεύμα ένα έμβρυο, πόσο μάλλον ένα γεννημένο μωρό! Γι’ αυτό το βάπτισμα λέγεται "περιτομή τής καρδιάς" στην Αγία Γραφή. Και είναι γνωστό, πως η περιτομή γινόταν σε μωρά κυρίως!

Τέλος, διαβάσαμε αρχαία κείμενα τού 2ου αιώνα, όπου ο Τερτυλλιανός έγραφε καθαρά, πως ο νηπιοβαπτισμός γινόταν από τότε, δηλαδή από την πρώτη Εκκλησία.

Σύντομα, εξομολογήθηκα και έκανα το χρίσμα μετανοίας, ενώ η γυναίκα μου βαπτίσθηκε. Για πρώτη φορά, έλαβε από το πραγματικό σώμα και το αίμα τού Κυρίου. Τώρα ήμασταν και οι δύο μας ενωμένοι με όλους τους προ ημών Χριστιανούς.

Τηλεφώνησα σε έναν φίλο μου πρώην "Μάρτυρα", τον Μανώλη. Αυτός, ήταν από τους πρώτους που άρχισαν τις μελέτες με το Φρισκούλα. Τώρα, είχα μάθει πως είχε γίνει Ορθόδοξος. Χάρηκε όταν έμαθε τα νέα μου, και μου διηγήθηκε κι εκείνος τη δική του εμπειρία:

Ως Προτεστάντης, είχε πάει μετά από πίεση τού πατέρα του, στον γέροντα Πορφύριο τού Ωρωπού, έναν χαρισματούχο Ορθόδοξο γέροντα. Πήγε με σκοπό να τον ξεμπροστιάσει, ως ψεύτη και κακόδοξο. Δεν τον είχε συναντήσει ποτέ του, κι όμως εκείνος τον αποκάλεσε με το όνομά του πριν συστηθούν, και στη συζήτησή τους, ο γέροντας του αποκάλυψε προσωπικά του μυστικά που λογικά δεν θα’ πρεπε να τα ξέρει. Φεύγοντας, ο γέροντας τού φίλησε και το χέρι, κάνοντάς τον να ντραπεί. Έτσι, την επόμενη φορά που πήγε, ήταν αλλαγμένος. Πήγε πλέον για να βοηθηθεί.