Κεφάλαιο 33ο

Προοδεύοντας προς την Αλήθεια

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Έξω από την οργάνωση, μπορούσα πλέον χωρίς φόβο να ερευνήσω τι πίστευαν και άλλοι άνθρωποι, και κυρίως αυτοί που η οργάνωση τους αποκαλούσε "Αποστάτες".

Σιγά σιγά, άρχισα να βρίσκω ένα ένα τα δογματικά σφάλματα τής Σκοπιάς. Καθώς μάθαινα όλα αυτά τα σπουδαία και πρωτοφανή για μένα θέματα, ήθελα να τα μοιρασθώ με τους γύρω μου. Όλα αυτά, ήταν πρωτοφανείς αποκαλύψεις για μένα, που ανακάλυπτα πως όλον αυτό τον καιρό πίστευα σε λάθος δόγματα. Δυστυχώς όμως, οι άλλοι γύρω μου, συνήθως δεν συμμερίζονταν το δικό μου ενθουσιασμό. Γι’ αυτούς που δεν είχαν βιώσει ποτέ τη δική μου εμπειρία, όλες αυτές οι υπέροχες ερμηνείες, ήταν κάτι απλό, χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Αν για παράδειγμα κάποιος δεν έχει στηρίξει όλες του τις ελπίδες για μια παραδεισένια γη, στην όραση τού Πολλού Όχλου τής Αποκάλυψης 7/ζ΄ , δεν θα ενθουσιαστεί ιδιαίτερα αν διαβάσει κάποια σωστή ανάλυση τής όρασης, που αποδεικνύει ότι ο Πολύς Όχλος είναι ουράνια τάξη. Γι’ αυτόν θα είναι μία ακόμα ανάλυση, στις τόσες που θα μπορούσε να διαβάσει, ενώ το ότι ο Πολύς Όχλος είναι ουράνια τάξη, είναι γι’ αυτόν κάτι φυσικό!

Αντιλήφθηκα έτσι, ότι τόσον καιρό στην οργάνωση, όχι μόνο δεν προόδευα όπως νόμιζα, αλλά στην πραγματικότητα οπισθοδρομούσα. Πριν τους "Μάρτυρες", χρειαζόμουν μόνο "οικοδομή". Τώρα, χρειαζόμουν εκτός από την οικοδομή, και "κατεδάφιση" τών παλαιών μου κακοδοξιών, που είχε "φυτέψει" τόσα χρόνια στο μυαλό μου η Σκοπιά. Χρειαζόμουν πλέον διπλάσια δουλειά. Γι’ αυτό ο Φρισκούλας έλεγε: "Το να φύγεις από τη Σκοπιά είναι εύκολο! Το δύσκολο είναι να φύγει η Σκοπιά από το κεφάλι σου!" Πράγματι, όπως έχει διαπιστώσει όποιος έχει ζήσει σε τέτοιες ολοκληρωτικές ομάδες, όταν διάβαζα κάτι στην Αγία Γραφή, έρχονταν στη σκέψη μου οι ερμηνείες τής οργάνωσης, και δεν με άφηναν να δω το πραγματικό νόημα. ΕΙΧΑ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΩ ΕΤΣΙ ΤΑ ΕΔΑΦΙΑ. Ήταν λοιπόν έντονη η έκπληξη και η χαρά μου, όταν ανακάλυπτα κάτι που δεν είχα προσέξει τόσα χρόνια, σε εδάφια που είχα αποστηθίσει και είχα διαβάσει χιλιάδες φορές. "Πού ήταν αυτά τόσα χρόνια και δεν τα είχα προσέξει;" είναι η συνηθέστερη απορία ανθρώπων σαν κι εμένα, όταν ανακαλύπτουμε κάτι τέτοιο.

Οι μόνοι που συμμερίζονταν τον ενθουσιασμό μου για αυτά τα σπουδαία για μένα θέματα, ήταν άλλοι πρώην "Μάρτυρες", που είχαν βιώσει τις ίδιες μ’ εμένα καταστάσεις. Αυτό, ήταν κάτι που μας έδενε ακόμα και έξω από την οργάνωση, καθώς ο ένας μπορούσε να παρηγορήσει τον άλλον. Αυτό ήταν επίσης ένα θέμα, που οδηγούσε τους ανθρώπους που έζησαν στη Σκοπιά, να αναζητούν ο ένας τον άλλον, και να στηρίζονται ο ένας στον άλλο για βοήθεια, ακόμα και αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι με περισσότερη εμπειρία στη σωστή ερμηνεία τής Αγίας Γραφής.

Άλλοι άνθρωποι, βλέπουν τα πραγματικά σπουδαία θέματα, και με αυτά κυρίως ασχολούνται. Κάτι τέτοιο όμως, είναι ακόμα πολύ βιαστικό για τους ανθρώπους που πρόσφατα αποχώρησαν από τους "Μάρτυρες". Αυτοί, νομίζουν ακόμα, πως δεν μπορούν να ωφεληθούν από άλλους, παρά μόνο από ανθρώπους με τις ίδιες τις δικές τους εμπειρίες. Οι πρώην "Μάρτυρες", μιλούσαμε τη δική μας γλώσσα, και για τα "δικά μας" ενδιαφέροντα. Είχαμε άλλου είδους κατευθύνσεις και πρωτεραιότητες στην έρευνά μας. Θέματα εσχατολογικά και χρονολογικά, που φυσιολογικά είναι μικρής αξίας, για εμάς ήταν τα πολυτιμότερα, μια και σε τέτοια θέματα στηρίζαμε την (Αντβεντιστικού τύπου) πίστη μας τόσα χρόνια. Μόνο με τέτοια θέματα μπορούσαμε να βοηθηθούμε, προτού συνεχίσουμε με τα σπουδαιότερα.

Έτσι, βαδίζοντας αντίστροφα, μελετήσαμε πρώτα κομμάτια τής Αποκάλυψης, χρονολογικούς πίνακες, και μετά από ένα μεγάλο γύρο, φθάσαμε σε σπουδαία θέματα όπως ο φωτισμός και η θέωση. Ακόμα και τότε, χρειαζόταν να επιστρέφουμε πίσω, για να δούμε ξανά διάφορα θέματα, που θεωρούσαμε δεδομένα, όπως ο κανόνας τής Αγίας Γραφής, οι Παραδόσεις, ακόμα και το Αντίλυτρο!

Αν υπήρχαν τότε κοντά μας Χριστιανοί που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το δικό μας "αντίστροφο" δρόμο μελέτης, ίσως ο δρόμος μας θα ήταν ευκολότερος. Τέτοιες ομάδες υποδοχής, είναι σπουδαίο να υπάρχουν στις ενορίες, που να αποτελούνται αν είναι δυνατόν, από ανθρώπους που πέρασαν παρόμοιες εμπειρίες, και μπορούν να οδηγήσουν μεθοδικά και τους νεοεξερχομένους από τις ομάδες αυτές.

Εμείς, δεν είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε τέτοιους ανθρώπους. Όπου κι αν πήγαμε, οι άνθρωποι συζητούσαν αυτό που εκείνοι θεωρούσαν σπουδαίο, και όχι αυτό που είχαμε ανάγκη. Συνήθως, μας πληροφορούσαν αυτοί για το τι πιστεύουν οι "Μάρτυρες", κάνοντάς μας να επαναστατούμε για τις συνήθεις ύβρεις και ανακρίβειες που ακούγαμε. Ακόμα κι όταν τους εξηγούσαμε τι συμβαίνει πράγματι, πολλοί επέμεναν στα όσα είπαν.

Όλα αυτά, δεν μας άφηναν να αισθανθούμε την "αδελφότητα" που είχαμε μάθει να αισθανόμαστε στην οργάνωση. Ήμασταν σαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Μας έλειπε η συνεχής συντροφιά ανθρώπων με τις δικές μας ανησυχίες, και συχνά νοιώθαμε νοσταλγία για τις συντροφιές τής οργάνωσης, (όχι όμως και για τα δόγματά της, ή τις μεθόδους της). Η έλλειψη τής αυστηρής πειθαρχίας τής οργάνωσης που είχαμε συνηθίσει, μας ξένιζε, γιατί δεν μας έδινε την εντύπωση πως "όλα πάνε ρολόι". Ούτε πίσω όμως δεν ήταν δυνατόν να γυρίσουμε, γνωρίζοντας πλέον τη δολιότητα τη σκληρότητα και τα εκούσια ψεύδη με τα οποία μας καταδυνάστευε τόσα χρόνια. Θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα "Μάρτυρας", έπαιρνα με χαρά τα καινούργια τεύχη ή βιβλία τής οργάνωσης, και τα ρουφούσα κυριολεκτικά, σαν να ήταν πράγματι "τροφή από το Θεό". (Και ήταν πάντοτε τόσα, όσα χρειάζονταν για να μη προλαβαίνω να διαβάζω άλλα έντυπα). Αυτή η συνήθεια, έβγαινε συχνά στην επιφάνεια και μετά από την αποκοπή μου, όταν έβλεπα ξανά κάποιο από τα καινούργια τεύχη. Όλα αυτά τα περιοδικά, ήταν γραμμένα με την ίδια μέθοδο. Πρώτα έθεταν ερωτήματα, ή κινούσαν το ενδιαφέρον για κάποιο θέμα. Μετά, το έδειχναν από την πιο άσχημη πλευρά του, δημιουργώντας στον αναγνώστη ένα "ψυχικό αδιέξοδο". Τότε, φανέρωναν σαν μόνη λύση, την ένταξη στην οργάνωση, ή την παρότρυνση να έρθει σε επαφή ο αναγνώστης με "Μάρτυρες", σαν: "από Θεού σωτήρες και παντογνώστες", ώστε να βρει τη λύση.

Τώρα πια, όταν διάβαζα τις πρώτες σειρές, ξαναζούσα τη δολιότητα και το ψεύδος τής οργάνωσης, και με πλημμύριζαν όλα εκείνα τα καταθλιπτικά συναισθήματα τής απέχθειας για τη Σκοπιά. Ακόμα και σήμερα, μου είναι αδύνατον να διαβάσω ένα ολόκληρο άρθρο από αυτά τα περιοδικά χωρίς να μου χαλάσει η διάθεση. Αυτό που κάποτε με γέμιζε, τώρα το σιχαίνομαι.

Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που δημιουργεί η απομάκρυνση από την οργάνωση, που πολλοί άνθρωποι δεν το ξεπερνούν ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έχουν ένα ψυχικό τραύμα μέσα τους, που όπου πάνε, δεν αντέχουν αν δεν πουν στους άλλους για το σκληρό παρελθόν τους στην οργάνωση. Τόσα χρόνια στη Σκοπιά, είχαν μάθει να καλούν σ’ αυτήν ανθρώπους, πιστεύοντας πως έτσι θα τους προστατέψουν από την καταστροφή τού Αρμαγεδδώνα. Τώρα, νοιώθουν την ανάγκη να κατηγορήσουν παντού την οργάνωση, θέλοντας έτσι να προστατέψουν τους συνανθρώπους τους από εμπειρίες σαν τη δική τους, να τους προστατέψουν από την ίδια τη Σκοπιά, ίσως και να την εκδικηθούν! Ακόμα και άνθρωποι που εντάχθηκαν στη σωστή Χριστιανική πίστη, αντί να μιλήσουν στους συνανθρώπους τους για τη Χριστιανική ελπίδα, μιλούν συνέχεια για τις φρικτές εμπειρίες τής οργάνωσης! Πολλοί, μπερδεύουν την οργάνωση με τα θύματά της, και στρέφονται στο να κατηγορούν πρόσωπα, και να βρίσκουν εκδικητική χαρά για τα παθήματά τους. Ξεχνούν πως και οι ίδιοι ήταν κάποτε θύματα τής ίδιας ομάδας. Η συνεχής αυτή ενασχόληση με την οργάνωση, καλύπτει στα θύματά της που έφυγαν απ’ αυτή, ένα κενό. Είναι το κενό που δημιουργήθηκε όταν συνειδητοποίησαν ότι όλος τους ο αγώνας, όσα είχαν διδαχθεί γι’ αυτό τον αγώνα τους, ήταν όλα μάταια. Τώρα πια, δεν έχουν τίποτα να πουν, και αυτό είναι κενό δυσαναπλήρωτο. Το μόνο που τους μένει πια να πουν για τη βοήθεια και προστασία τών άλλων, είναι η ίδια τους η εμπειρία. Το ίδιο αυτό το βιβλίο που διαβάζετε, ίσως να είναι καρπός αυτής τής ανάγκης.

Στην πραγματικότητα όμως, έμαθα πως δεν αρκεί μόνο αυτό. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορεί να κάνει κάποιος για τους άλλους, από το να διηγείται διαρκώς την εμπειρία του στη Σκοπιά.

Στην αρχή, όταν συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά που ενδιέφεραν εμένα ήταν αδιάφορα για τους άλλους, αισθάνθηκα κι εγώ αυτό το κενό. Σύντομα όμως, είδα κι άλλους πρώην "Μάρτυρες", που η αποκοπή τους δεν σήμαινε πάγωμα τής δραστηριότητάς τους. Συνέχιζαν να μελετούν την Αγία Γραφή μόνοι τους, ή με άλλους. Αντί για την ελπίδα τής Σκοπιάς, μιλούσαν για την ελπίδα τής Χριστιανικής άνω κλήσεως. Αυτό μου έδωσε θάρρος. Έβλεπα πως οι αρχικές φοβίες μου σιγά σιγά διαλύονταν. Ο φόβος μου πως ίσως ήταν λάθος το ότι αφέθηκα να διωχθώ από την οργάνωση, αντικαταστάθηκε από τη βεβαιότητα, πως είχα ενεργήσει σωστά. Στην πραγματικότητα, αισθανόμουν το Θεό πιο κοντά μου τώρα. Φυσικά, δεν αισθανόμουν ακόμα έτοιμος να μιλήσω για τον Θεό στους άλλους. Το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να μιλήσω σε "Μάρτυρες", ώστε να ακολουθήσουν τα ίδια δοκιμασμένα βήματα μ’ εμένα, και να βγουν από την οργάνωση.

Ένας απ’ αυτούς, ήταν ο φίλος μου ο Νίκος. Όταν τού μιλούσα για την οργάνωση, ποτέ δεν τον συμπεριλάμβανα μέσα σ’ αυτήν, ώστε να μην παίρνει αμυντική θέση απέναντί μου. Μιλούσα για την οργάνωση, σαν κάτι έξω απ’ αυτόν, ώστε να μην ταυτίζεται με τις απάτες της.

Υπήρχαν άνθρωποι που πρόσφεραν στους άλλους οικονομική βοήθεια, κάτι που ποτέ δεν διδαχθήκαμε στην οργάνωση. Εκεί, πολλοί επικρίθηκαν και ονομάστηκαν "ανώριμοι" επειδή δεν κήρυτταν για τη Σκοπιά. Κανείς όμως δεν θεωρήθηκε "ανώριμος" από την οργάνωση επειδή δεν συμμετείχε σε φιλανθρωπικό έργο. Κι όμως, υπήρχαν άνθρωποι που η οργάνωση τους θεωρούσε "αποστάτες", που βοηθούσαν τους συνανθρώπους τους με κάθε τρόπο.

Αντιθέτως, η οργάνωση έστελνε βοήθεια με χρήματα τών θυμάτων της, και μόνο σε ζημιές που υπέστησαν μέλη της. Όσοι άλλοι βοηθούνταν, γινόταν από το περίσσευμα. Ύστερα, η οργάνωση έσπευδε να καυχιέται και να διαφημίζεται για τη δήθεν μοναδική αγάπη της στους έχοντες ανάγκη.

Το ερώτημα που κάνουν κι άλλοι απογοητευμένοι "Μάρτυρες", και που κι εγώ έκανα: "Αν βρεθώ εκτός οργάνωσης, πού να πάω;" είχε πλέον ξεπεραστεί. Γνώριζα πια, πως υπήρχε ζωή και έξω από την οργάνωση. Στην αρχή ζητούσα κάποιο στήριγμα, κάποιο υποκατάστατο τής Σκοπιάς. Κάποιον που να μου λέει τι πρέπει να κάνω, και που να σκέφτεται για μένα. Είχα συνηθίσει αυτή την παθητικότητα, την ανευθυνότητα τού κατευθυνόμενου ρομπότ, του οποίου ισοπέδωσαν την προσωπικότητα. Στην οργάνωση δεν γινόταν ανεκτή η προσωπική γνώμη. Έρεπε να έχουμε μόνο τη γνώμη τής οργάνωσης. Έπρεπε να μεταμορφωνόμαστε σε όλο και πιο πιστό αντίγραφο τού ιδανικού (γιάπις) "Μάρτυρα", σαν πανομοιότυπα στρατιωτάκια. Τόσα χρόνια, η οργάνωση μου έλεγε: "Η έρευνα είναι δική μας δουλειά. Η δική σου δουλειά είναι μόνο να κηρύττεις και να δέχεσαι όσα σου λέμε" (Πίστευε και μη ερεύνα). Τώρα πια, έπρεπε πάλι να μάθω να σκέφτομαι. Έπρεπε όμως κάτι να συμβεί για να με παρακινήσει σ’ αυτό. Και αυτό ήταν τα όσα μου συνέβησαν όταν είδα το πραγματικό πρόσωπο τής οργάνωσης. Έτσι και για τον καθένα μέσα εκεί, πρέπει κάτι να τον βγάλει από το μακάριο ύπνο του, για ν’ αρχίσει σιγά σιγά να σκέπτεται ξανά ελεύθερα. Πρέπει να μάθει να συγκρίνει και να δοκιμάζει αυτά που ακούει.

Τόσα χρόνια μάθαινα, μάθαινα, μάθαινα... και τώρα έπρεπε να ξαναρχίσω από την αρχή; Αυτό ήταν δύσκολο! Κάποιοι αυτό ακριβώς φοβήθηκαν και εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Όμως, έμαθα πως τίποτα δεν ήταν άδικο. Όλη αυτή η εμπειρία, όσο δυσάρεστη κι αν ήταν, ήταν χρήσιμη εμπειρία. Μπορούσα τώρα να καταλάβω και να βοηθήσω άλλους που βρίσκονταν σε παρόμοια μ’ εμένα κατάσταση. Μπορούσα να κρατήσω πράγματα που έμαθα στους "Μάρτυρες", από τα λίγα που ήταν σωστά. Περισσότερο όμως, είχα πλέον μέτρο σύγκρισης. Είχα διδαχθεί τις παγίδες, και είχα πάρει το μάθημά μου, για να είμαι πλέον περισσότερο προσεκτικός. Είχα πλέον μια βάση, (έστω αρνητική), στην οποία μπορούσα να οικοδομήσω. Είχα όμως και δυσπιστία για τα πάντα. Δεν θα εμπιστευόμουν πλέον κανέναν "αγωγό τού Θεού" με τόση αφέλεια όπως στο παρελθόν. Θα χρησιμοποιούσα τη θεόδοτη λογική και ελευθερία μου, ώστε κανείς να μη με παγιδεύσει πάλι. Και όλες οι ομάδες που γύρισα στην αρχή, μύριζαν παγίδα.

Αλλά υπάρχει για κάποιους κι άλλη παγίδα. Δημιουργούν τη δική τους ομάδα, ή πέφτουν στον αδογματισμό. Και οι δύο καταστάσεις είναι κακές. Στη μεν πρώτη, παραλίγο να εγκλωβιστεί ο φίλος μου ο Νίκος, καθώς ήταν έτοιμος να δημιουργήσει και "θυγατρικές" ομάδες τής ομάδας μελέτης του. Και μάλιστα στην αρχή, η ομάδα του ήταν "αδογματική", δηλαδή, δεχόταν ως Χριστιανούς, και τις ακραίες ομολογίες, ανεξαρτήτως τού τι πίστευαν. Ευτυχώς, ο Κύριος τον προστάτεψε και από τις δύο παγίδες, όπως τον είχε προστατέψει και από την παγίδα τού υλισμού. Αυτή είναι μία παγίδα, που απειλεί τους πρώην "Μάρτυρες", όταν ελεύθεροι πλέον από το καταναγκαστικό έργο και το γεμάτο πρόγραμμα, το ρίχνουν στη δουλειά, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν το Θεό. Φυσικά, και οι δικές μου εργασιακές και οικονομικές ανάγκες, υπήρξαν περίοδοι που με συνέκλεισαν σε ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Αυτό με έμαθε πως το να κατηγορώ τους άλλους πως για τη δουλειά εγκαταλείπουν το Θεό, δεν είναι πάντοτε αληθές, γιατί υπάρχουν περίοδοι που είναι ανάγκη να γίνει κι αυτό. Αρκεί να υπάρχει πάντοτε η πρόθεση και η πορεία προς το Χριστιανικό μας στόχο.

Δεν θελήσαμε με τη γυναίκα μου να εμπλακούμε σε κάποια Προτεσταντική ομάδα μόνιμη. Όπου πήγαμε, ήταν μόνο για να αποκομίσουμε τις εμπειρίες και άλλων ομάδων σαν αυτή που αφήσαμε. Μάθαμε έτσι να συγκρίνουμε, και εμπλουτίσαμε τα κριτήριά μας για την έρευνα τής αληθείας. Αντιθέτως, άλλοι προσκολλήθηκαν σε τέτοιες ομάδες, είτε για υποκατάστατο τής Σκοπιάς, είτε για συντροφιά, με αποτέλεσμα να εμπλακούν σε νέες περιπέτειες. Εάν όμως υπήρχε στην Εκκλησία κάποια "ομάδα υποδοχής" να τους βοηθήσει στην ομαλή τους ένταξη στο κοινωνικό σύνολο, θα έβρισκαν αυτό που ζητούσαν. Θα έβρισκαν τη ζεστασιά τής αδελφότητας, τον ασφαλή οδηγό, και τις απαντήσεις που έψαχναν, με μια τακτική συντροφιά. Θα μπορούσαν να δουν ότι στην Εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι με πνευματικά ενδιαφέροντα, και θα μπορούσαν να μάθουν από την αρχή τη σωστή ερμηνεία τής Αγίας Γραφής, στην Εκκλησία, που είναι το φυσικό της περιβάλλον για ερμηνεία. Αργότερα, θα μάθαιναν να εμπιστεύονται και τα υπόλοιπα θεόπνευστα κείμενα τής Εκκλησίας. Έτσι, θα ήξεραν ότι εκεί υπάρχουν όλα όσα ζητούν, χωρίς να χρειάζεται να τρέχουν από ομάδα σε ομάδα τού Προτεσταντισμού, κι ακόμα μακρύτερα από το Χριστό. Θα γνώριζαν τα όρια τής αληθούς Χριστιανικής πίστης, ώστε να μη ξεγελιούνται από τους αυτόκλητους "προφήτες" "ποιμένες" και "αγωγούς" τού Προτεσταντισμού.

Το βασικό πρόβλημα όμως, είναι ότι για να δημιουργηθεί μία τέτοια ομάδα επαφής, από πρώην μέλη αιρέσεων, θα πρέπει οι άνθρωποι τής ομάδας να έχουν τον απαιτούμενο χρόνο. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να μην έχουν χρονοβόρες εργασίες, και το σημαντικότερο, να μην έχουν εμπόδια από τις οικογένειές τους στις ποιμαντικές τους αυτές ενασχολήσεις. Δυστυχώς, και το ένα είναι δύσκολο, και το άλλο, και κυρίως το δεύτερο, επειδή συνήθως οι άνθρωποι που βγαίνουν από τέτοιες ολοκληρωτικές ομάδες, βγαίνουν μόνοι τους, και οι οικογένειές τους, τους περιορίζουν είτε λόγω διαφορετικών θρησκευτικών προτεραιοτήτων, είτε και επίτηδες τους δημιουργούν ευθύνες, για να ανακόψουν το έργο τους.

Μια τέτοια ομάδα, πρέπει επίσης να αποτελείται από ανθρώπους που ξέρουν ν’ ακούνε τους άλλους. Δεν πρέπει να ακολουθούν το σύστημα τής Σκοπιάς: " Ή με ακούς και σώζεσαι από τον Αρμαγεδδώνα ή φεύγω!" Και ο άλλος έχει κάτι να πει, και οι αντιρρήσεις και επιφυλάξεις του είναι φυσιολογικές και ευπρόσδεκτες. Τότε στην οργάνωση θέλαμε οι άνθρωποι να πάρουν θέση: " Ή να μας ακούσουν και να σωθούν, ή να γίνουν εχθροί μας". Αυτό το λέγαμε "έργο διαχωρισμού". Η οργάνωση ήθελε να υπάρχουν μόνο δύο ομάδες: "Οι δικοί της, και οι άλλοι". "Άσπρο ή μαύρο". Δεν ανεχόταν "το γκρι με τις αποχρώσεις του". Στην πραγματικότητα όμως, οι αποχρώσεις τής κάθε προσωπικότητας, διαφέρουν πολύ. Πρέπει να γίνονται ανεκτές οι διαφορές, γιατί ο κάθε άνθρωπος με τη δική του ιδιαιτερότητα, είναι ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός στο σύμπαν.

Μια τέτοια προσπάθεια ισοπέδωσης τής προσωπικότητας από την οργάνωση, είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά, με κάποιον συνεργάτη μου. Το παιδί αυτό λεγόταν Τάσος, και είχε μεγαλώσει στην οργάνωση, και πίστευε σ’ αυτήν, όπως όλοι μας στην αρχή. Δούλευε στο ίδιο εργαστήριο χρυσοχοΐας μ’ εμένα, πριν ακόμα αποκοπώ. Στην πραγματικότητα, ο εργοδότης μου που είχε εκτιμήσει τους "Μάρτυρες", μου είχε ζητήσει "να του βρω ένα παιδί Μαρτύρων έμπιστο σαν κι εμένα". Έτσι, του τον σύστησα και τον προσέλαβε. Πράγματι, αποδείχτηκε έμπιστος και συνεπής στη δουλειά του, (σε αντίθεση με έναν άλλο "Μάρτυρα", που σύστησε η μητέρα μου κάπου, με αποτέλεσμα να φύγει με τα λεφτά του εργοδότη του).

Συνεργαστήκαμε με τον Τάσο για πολλά χρόνια. Όταν αποκόπηκα απέφευγε να συζητάει μαζί μου θρησκευτικά θέματα, και μάλιστα μου έλεγε πως "η περιέργεια για τα εκτός οργάνωσης κάνει κακό". Καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν, άρχισαν και εναντίον του οι προσπάθειες τής οργάνωσης να τον βάλει στα δικά της καλούπια. Δεν έπρεπε να κάνει παρέα με όποιον δεν ήταν "Μάρτυρας", δεν έπρεπε να πηγαίνει όπου ήθελε, δεν έπρεπε να ακούει τη μουσική που του άρεσε, και πολλά άλλα. Όταν εκείνος ρωτούσε τους Αγιογραφικούς λόγους γι’ αυτές τις απαγορεύσεις, δεν είχαν απάντηση, και έτσι συνέχιζε να τους αγνοεί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα κυνηγητό εναντίον του, με λασπολογίες, "Συμβουλευτικές Επιτροπές", ύβρεις από άλλους "Μάρτυρες", συνεχή έλεγχο και καυγάδες από την οικογένειά του, και πολλές άλλες ταλαιπωρίες. Όλα αυτά, άρχισαν να τον ξυπνούν. Έβλεπε τη δική μου ηρεμία, και την απλότητα που έβλεπα τα πράγματα, και παραξενευόταν. Στην πραγματικότητα, αντί η οργάνωση να είναι η αιτία τής χαράς του, ήταν γι’ αυτόν αιτία κατάθλιψης.

Σύντομα, άρχισε να μου λέει τον πόνο του. Συζητούσαμε για ώρες ατελείωτες για την αναγκαιότητα να μη γίνει ο άνθρωπος υποχείριο ισοπεδωτικών και αυθαιρέτων άγραφων νόμων. Τότε, αποφάσισε να κάνει τη δική του μικρή επανάσταση. Άφησε τα μαλλιά του να μακρύνουν, σε ενοχλητικό βαθμό για τις συνήθειες τών "Μαρτύρων". Τότε η πίεση εναντίον του εντάθηκε. Κάποιοι, δεν τον συμπεριλάμβαναν μεταξύ τών ομοπίστων τους "Μαρτύρων", με αποτέλεσμα να αναρωτιέται, "αν άραγε ο Θεός ασχολείται με τρίχες". "Δηλαδή, (έλεγε), αν τα μαλλιά μου είναι πέντε πόντους μακρύτερα απ’ αυτό που θεωρούν οι άλλοι ανεκτό, θα με σκοτώσει στον Αρμαγεδδώνα; Αν είναι τόσο άδικος, ας με σκοτώσει".

Σύντομα, άρχισαν να τον κατηγορούν ψευδώς, και να τον καλούν συνεχώς οι ψευδοπρεσβύτεροι τής οργάνωσης για διάφορα θέματα εναντίον του. Το ότι δεν συμβάδιζε με τα εμφανισιακά πρότυπα τής οργάνωσης, ήταν ενοχλητικό αγκάθι στο μάτι τους. Κάποιοι "Μάρτυρες", τον κατηγόρησαν ως "ομοφυλόφιλο", και άλλοι τον είπαν αλήτη. Κάποιοι απαγόρεψαν στα παιδιά τους να τον συναναστρέφονται, και κάθε μέρα, του δημιουργούσαν και κάποιο νέο πρόβλημα.

Ύστερα από αφόρητη πίεση, άρχισε να αναρωτιέται, μήπως είχαν δίκιο, και μήπως αυτός ήταν ο παράλογος. Όσο όμως κι αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να βρει λόγους που να δικαίωναν τους διώκτες του. Ακόμα και ο Ιησούς Χριστός, δεν είχε κοντύτερα μαλλιά από τα δικά του! Τον ενοχλούσε μάλιστα, που στις απεικονίσεις τού Κυρίου στα βιβλία τής οργάνωσης, τον ζωγράφιζαν κοντοκουρεμένο, σαν να βγήκε από το κομμωτήριο! Καταλάβαινε πως ακόμα και αυτό, ήταν μία μέθοδος προώθησης τών εμφανισιακών στάνταρς τής οργάνωσης. Συνέχισε λοιπόν να τους "μπαίνει στο μάτι", πιο επιδεικτικά, ώσπου να τον αποδεχθούν. Τότε θα κουρευόταν! Κάθε φορά όμως που προγραμμάτιζε να κουρευτεί, κάποια νέα πρόκληση, τον έκανε να το αναβάλει.

Πέρασε καιρός έτσι, και του δόθηκε η ευκαιρία να φιλοσοφήσει το θέμα, και να βγάλει τα συμπεράσματά του, τόσο για το θέμα τής ισοπέδωσης προσωπικοτήτων, όσο και για τις σκληρές και άδικες μεθόδους τής οργάνωσης. Έβλεπε την αντίθετη συμπεριφορά τους από αυτή τού καλού πατέρα τής "παραβολής του ασώτου".

Όταν εν τέλει οι τοπικοί "Μάρτυρες" αναγκάστηκαν να αποδεχθούν την εμφάνισή του, μη μπορώντας να του επιβάλλουν τις απόψεις τους, εκείνος ήταν πλέον ώριμος να ερευνήσει βαθύτερα τις αιτίες και τα φαρισαϊκά δόγματα που οδηγούσαν σε αυτή τη συμπεριφορά. Η αντίδρασή του στις προσπάθειες ισοπέδωσής του, τον οδήγησε στην ικανότητα να σκέπτεται.