Κεφάλαιο 19ο

Το έργο δρόμου

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Όταν ήμουν ακόμα στην παλιά συνάθροιση, πριν πάω στη φυλακή, έγινε ανακοίνωση από την οργάνωση, ότι επειδή η χώρα ήταν πλέον δημοκρατικότερη, μπορούσαμε να διαφημίσουμε τα έντυπα τής οργάνωσης στους δρόμους. Έτσι, την ίδια κιόλας Κυριακή, μαζί δύο πρεσβυτέρους, ήμασταν από τους πρώτους που κάναμε έργο δρόμου στη χώρα. Μοιράσαμε τότε, 700 φυλλάδια.

Στη Σαλαμίνα όμως, υπήρχε ένας πολύ μαχητικός παπάς, που μας δημιουργούσε έντονα προβλήματα. Κάθε φορά που ξεμυτίζαμε για έργο δρόμου, σε λίγα λεπτά, μας περικύκλωνε ένα πλήθος Ορθοδόξων, και μας εμπόδιζε. Διάφορες ταμπέλες έγραφαν συνθήματα εναντίον μας, και ο παπάς μιλούσε από ένα μεγάφωνο, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει τους αιρετικούς. Τότε θύμωνα, αλλά σήμερα καταλαβαίνω τις ενέργειές του, καθώς προσπαθούσε να προστατέψει το ποίμνιο τής Εκκλησίας. Αυτό όμως που ήταν λάθος σε αυτές τις ενέργειες, ήταν ο τρόπος προσέγγισης τού προβλήματος από μέρους τών αντιπάλων μας. Ενώ έπρεπε να βλέπουν κι εμάς ως πλανημένα πρόβατα, μας έβλεπαν σαν λύκους. Έτσι, δεν ενδιαφέρονταν για τη δική μας σωτηρία, αλλά μόνο για τών Ορθοδόξων. Ακούγαμε λοιπόν από τους ανθρώπους που είχε μαζί του, ότι είμαστε "πληρωμένοι πράκτορες τής Αμερικής και τών Εβραίων", ότι πατάμε τις εικόνες, ότι είμαστε αντίχριστοι, και ένα σωρό άλλες ανακρίβειες. Τρεις φορές, επιχείρησαν να μας λυντσάρουν. Όλα αυτά όμως, μας φανάτιζαν περισσότερο, και επιστρέφαμε την επόμενη φορά, με μεγαλύτερο πείσμα.

Η έλλειψη σοβαρότητας πολλών από αυτούς που μας εμπόδιζαν, φαίνεται στο εξής περιστατικό:

Μια μέρα, είχα βγει με κάποιον που του έκανα γραφική μελέτη. Καθώς διαφημίζαμε τα περιοδικά, εμφανίστηκαν δύο από αυτούς που μας ενοχλούσαν. Ο ένας ήταν επίτροπος μίας εκκλησίας. Ο άλλος, ήρθε δίπλα μου, και άρχισε να μας βρίζει αισχρά. Και όχι μόνο εμάς, αλλά και και "το Χριστό και την Παναγία"!

-Τον ακούς τι λέει; ρώτησα τον επίτροπο που μόλις είχε έρθει. ...Τέτοιοι Χριστιανοί είσαστε; Αν υποθέσουμε ότι εμείς είμαστε αιρετικοί, εσείς τι είσαστε;

-Δεν άκουσα τίποτα! είπε ψευδόμενος ο επίτροπος, και ο άλλος συνέχισε:

-Εγώ δεν πιστεύω σε τίποτα!

-Μα τότε γιατί μας ενοχλείς; ρώτησα.

-Για να μην πάρουν τα χρήματα οι Αμερικάνοι! Να τα πάρουν οι δικοί μας οι παπάδες! είπε, και έφυγαν.

Μία άλλη φορά, όταν η γυναίκα μου ήταν έγκυος στον πρώτο μου γιο, είχαμε βγει και οι δύο μας μαζί με άλλους, στο έργο δρόμου. Βρισκόμασταν σε αντικριστά πεζοδρόμια, και ως συνήθως, τριγύρω μας ήταν οι αντίπαλοί μας, και ο παπάς με το μεγάφωνο. Κάποια στιγμή, κάποιος από την ταράτσα τής πολυκατοικίας πίσω της, έριξε δίπλα της ένα κουτί αναψυκτικού γεμάτο νερό. Αν είχε πέσει στο κεφάλι της, θα την είχε σκοτώσει.

Λίγο αργότερα, ένας άλλος, έριξε στα πόδια της μία φωτοβολίδα. Την ημέρα εκείνη, θα μπορούσε να σκοτωθεί, ή να αποβάλλει. Και όλα αυτά, από ανθρώπους που θεωρούσαν τον εαυτό τους Χριστιανό!

Πολλές φορές, οι αντίπαλοί μας, μας διάβαζαν όπως στεκόμασταν, αποσπάσματα από αντιχιλιαστικά βιβλία, για τις αλλαγές που είχε κάνει η οργάνωση σε βασικά της δόγματα. Εμείς όμως, δεν νοιαζόμασταν γι’ αυτό, επειδή είχαμε διδαχθεί πως αυτό ήταν "νέο φως", και ο Θεός αποκάλυπτε στο λαό του την αλήθεια σταδιακά. Αν όμως μας έδειχναν κάποια εδάφια από τα χιλιάδες που δεν είχαμε προσέξει στην Αγία Γραφή, ίσως μας προβλημάτιζαν. Οι αλλαγές τής οργάνωσης στα δόγματά της, είναι χρήσιμες μόνο όταν αποκαλύπτονται σε ανθρώπους που δεν έχουν υποστεί ακόμα την καταστροφή τής κριτικής τους σκέψης από τις μεθοδείες τής οργάνωσης, και μπορούν να την ελέγξουν, ή σε ανθρώπους που ήδη άρχισαν πάλι να σκέπτονται ελεύθερα χωρίς παρωπίδες. Ιδιαίτερα χρήσιμες είναι οι τριπλές αντιφάσεις, όπου η οργάνωση αλλάζει κάποιο δόγμα, και μετά επιστρέφει πάλι στις προηγούμενες απόψεις της, που είχε χαρακτηρίσει "σατανικές". Έτσι, ο λογικός ερευνητής, καταλαβαίνει πως δεν είναι δυνατόν να θεωρείται προοδευτική μια τέτοια πορεία με πισωγυρίσματα, σαν να ξανασκοτείνιασε η αυγή! Ίσως τότε καταλάβει πως αυτό το ταλαιπωρημένο εδάφιο περί "λαμπρού φωτός", μιλάει για την όλο και λαμπρότερη ΠΟΡΕΙΑ τού κάθε πιστού ανθρώπου, και όχι για τις δογματικές αλχημείες και προχειρότητες μιας θρησκευτικής οργάνωσης.

Θυμάμαι, μία φορά είχαν έρθει με λιβανιστήρια, και μας λιβάνιζαν, ενώ κάποιος μας έβριζε αισχρά.

Στην πραγματικότητα, δεν ήμασταν καθόλου ανοργάνωτοι. Εκτός από αυτούς που στέκονταν στο δρόμο, υπήρχαν συνήθως και άλλοι, που από μακριά παρακολουθούσαν, έτσι ώστε σε κάποιο επεισόδιο, να καταθέσουν ως μάρτυρες. Και πράγματι, δεν ήταν λίγες οι φορές, που καταλήξαμε στην αστυνομία, παραπονούμενοι για κάποιο έκτροπο που έγινε εναντίον μας.

Συνήθως, όταν κάποιος έπαιρνε κάποιο έντυπο από εμάς, οι αντίπαλοί μας έτρεχαν και του το έπαιρναν. Αυτό, όταν γινόταν με τη συγκατάθεση τού ανθρώπου, δεν υπήρχε πρόβλημα. Όταν όμως του το έπαιρναν χωρίς να τον ρωτήσουν, συνήθως αυτός θύμωνε. Εμείς, τους κατηγορούσαμε ότι φοβόντουσαν για να μη μάθει ο κόσμος την αλήθεια, και προσπαθούσαμε με περισσότερο ζήλο. Κάποια φορά, κάποιος "Μάρτυρας" από την παλιά μου συνάθροιση, ήρθε και αγόρασε ένα έντυπο, κάνοντας πως είναι Ορθόδοξος, έτσι ώστε να τους σκάσει. Όταν πήγαν να του το πάρουν, τους έβαλε τις φωνές, και τους έδιωξε. Έτσι λοιπόν, σ’ ένα τέτοιο κλίμα ανταγωνισμού και εχθρότητος, ήταν αδύνατον να βοηθηθεί κάποιος "Μάρτυρας" από κάποιον Ορθόδοξο.

Συχνά, προκαλούσα σε συζήτηση τους αντιπάλους μου, όμως δεν έδειχναν πρόθυμοι να συζητήσουν χωρίς τον παπά, τον οποίο όμως αντιπαθούσα, και δεν ήθελα να μιλήσω μαζί του, επειδή τον θεωρούσα εκούσιο εχθρό τού Θεού. Παρ’ όλα αυτά, κάποιος δέχθηκε να συζητήσουμε, και με χαρά έκλεισα ραντεβού μαζί του.

Μόλις οι υπόλοιποι "Μάρτυρες" έμαθαν για το ραντεβού, προσπαθούσαν να με πείσουν να το ακυρώσω.

-Έχει συζητήσει κι άλλες φορές, και δεν θέλει να μάθει "την αλήθεια"! μου έλεγαν.

-Πού ξέρετε; Ίσως ο Θεός αυτή τη φορά τον βοηθήσει! είπα εγώ, και πήγα.