Κεφάλαιο 18ο

Η ζωή μου μετά τη φυλακή

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Πήγα στην παλιά μου δουλειά, αλλά τώρα πλέον υπήρχε άλλος στη θέση μου. Πήγα στον ΟΑΕΔ, και μου βρήκαν μία προσωρινή αλλά εντελώς ανυπόφορη δουλειά, έτσι ώστε να μαζέψω λίγα χρήματα για το γάμο μου, που τον προγραμμάτιζα σε τέσσερις μήνες. Ως τότε, προσαρμόστηκα και στη νέα μου κατάσταση ελευθερίας. Μοναδικό κατάλοιπο τής φυλακής, ήταν η υποχρέωσή μου να δίνω το παρόν κάθε μήνα, επί τρία χρόνια στην αστυνομία τής περιοχής μου.

Όσο ήμουν στη φυλακή, ο πεθερός μου άνοιξε μία επιχείρηση στη Σαλαμίνα, κι έτσι συμφωνήσαμε να εργασθώ εκεί. έπρεπε όμως, μετά το γάμο μου να μετακομίσω στη Σαλαμίνα. Αυτό ήταν δύσκολο, επειδή έπρεπε να έρθουν μαζί μου η μητέρα μου και η γιαγιά μου. Δεν ήταν σε θέση να μένουν μόνες τους. Έτσι, ψάξαμε να βρούμε δύο σπίτια στην ίδια γειτονιά, ώστε να μένουμε κοντά. Ήταν δύσκολο, αλλά με τη βοήθεια τού Θεού, τα βρήκαμε λίγες εβδομάδες πριν το γάμο. Έτσι, την προκαθορισμένη ημέρα, βρέθηκα ντυμένος γαμπρός, σε μία αίθουσα τών "Μαρτύρων" στον Πειραιά. Ο θρησκευτικός λειτουργός που μας πάντρεψε, ήταν ένας ειδικά διορισμένος "πρεσβύτερος", και είχε εξουσία από το κράτος, να τελεί γάμους. Ήταν κι αυτός παντρεμένος, αλλά διέκρινα κάποια θλίψη στα μάτια του, όταν μας είπε πως η δική του γυναίκα ήταν από τους "144.000" και θα πήγαινε στον ουρανό. Έτσι, στη "βασιλεία τού Θεού" δεν θα την είχε κοντά του, γιατί εκείνος ανήκε στον "πολύ όχλο", και θα έμενε στη γη. Ευτυχώς όμως, εγώ και η δική μου γυναίκα, είχαμε και οι δύο "επίγεια ελπίδα", και έτσι θα ζούσαμε μία αιωνιότητα μαζί.

Ο γάμος έγινε με μία ομιλία, για τις υποχρεώσεις τών δύο μας, και για τις ευθύνες μας. Με την ευκαιρία, ειπώθηκαν πράγματα, με σκοπό τον προσηλυτισμό τών δεκάδων ορθοδόξων καλεσμένων. Τέλος, υπογράψαμε, και φύγαμε για το καθιερωμένο γλέντι.

Όταν τελείωσε ο μήνας τού μέλιτος, άρχισα τη νέα μου δουλειά. Μαζί με αυτήν όμως, άρχισαν και τα προβλήματα. Η γυναίκα μου, ήταν από τη φύση της συγκρατημένη, ενώ η μητέρα μου εκδηλωτική. Έτσι, η μητέρα μου παρεξηγούσε την εσωστρέφεια τής γυναίκας μου, και η γυναίκα μου ενοχλιόταν από την εκδηλωτικότητα τής μητέρας μου. Η μητέρα μου ζητούσε περισσότερη θέρμη από τη νύφη της, και η γυναίκα μου το θεωρούσε αυτό απαράδεκτη επέμβαση στη ζωή της. Γι’ αυτό, όσο περνούσε ο καιρός, οι σχέσεις τους γίνονταν όλο και χειρότερες, με λίγα διαστήματα ηρεμίας. Έτσι, στα τρία πρώτα χρόνια τού γάμου μου, ζήσαμε όλοι μας επώδυνες καταστάσεις. Μάταια τις παραδειγμάτιζα με το παράδειγμα τής Ρουθ και τής Ναομί. Ήταν αποφασισμένες να κάνουν τού κεφαλιού τους. Μόνη παρηγοριά, ήταν ότι αντιλαμβανόμουν πως αυτή η κατάσταση ήταν ο κανόνας μεταξύ όλων τών γνωστών μου ζευγαριών κι όχι η εξαίρεση.

Όταν επρόκειτο να αλλάξω "εκκλησία" και να μεταφερθώ στη Σαλαμίνα, παρακάλεσα τους εκεί "πρεσβυτέρους" να μην γίνει γνωστό ότι ήμουν "σημειωμένος". Εκείνοι μου είπαν, ότι είχε περάσει πλέον αρκετός καιρός, και δεν ήμουν πια σ’ αυτή την κατάσταση. Όταν έφθασα λοιπόν στη νέα μου συνάθροιση, δεν είχα περιορισμούς. Σύντομα, ανέλαβα κάποιες βοηθητικές εργασίες στην αίθουσα, και σε λίγο καιρό έγινα "διακονικός υπηρέτης", (κάτι σαν τους Χριστιανούς Διακόνους).

Αυτό σήμαινε, πως θα έπρεπε να διδάσκω κάποιες φορές από τού βήματος, ή να κάνω δημόσιες ομιλίες όπου με έστελναν. Μου είχαν δοθεί έντυπα από την εταιρία Σκοπιά, που περιείχαν το σκελετό μιας ομιλίας, κι εγώ θα έπρεπε να τα εμπλουτίσω. Οι ομιλίες κρατούσαν περίπου 45 λεπτά.

Ήταν κι αυτές απόλυτα ελεγχόμενες από την εταιρία Σκοπιά, όπως οι προκαθορισμένες απαντήσεις στα περιοδικά της. Διηύθυνα ακόμα και μία από τις μελέτες βιβλίου που γίνονταν στην αίθουσα. Ένας άλλος τομέας, ήταν πως υπηρετούσα ως "λογιστής" τών οικονομικών τής συνάθροισης, και έπρεπε να βγάζω τα έντυπα εσόδων εξόδων. Ήμουν ακόμα υπεύθυνος τής διανομής περιοδικών στη συνάθροιση, και είχα συχνά μέρος στη συνάθροιση τού "Θεοκρατικού", όπου ερμήνευα κομμάτια τής Αγίας Γραφής, ή ανέλυα αποσπάσματα από το βιβλίο: "Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος". Κάποιες φορές, είχα μέρος και στο πρόγραμμα τών συνελεύσεων, και πήγαινα συχνά σε σεμινάρια τής οργάνωσης για "διακόνους".

Μέρα με την ημέρα, γινόμουν ικανότερος σε ό,τι μου ζητούσε η οργάνωση, και συχνά έπαιρνα μέρος σε υπηρεσίες ταξιθεσίας στις συνελεύσεις. Η παρουσία μου δεν έλειπε όταν η οργάνωση ζητούσε άμισθη εθελοντική εργασία, οπουδήποτε μου το επέτρεπε ο χρόνος και οι περιστάσεις μου.

Οι ώρες και οι γραφικές μελέτες που έδινα στο δελτίο έργου, ήταν οι περισσότερες από τους άλλους στη δική μου συνάθροιση, με μόνη εξαίρεση τους "σκαπανείς", δηλαδή ανθρώπους που για έναν ή περισσότερους μήνες, βάζουν στόχο να κηρύττουν 2, 5, ή και 8 ώρες την ημέρα. Κατά καιρούς, γινόμουν κι εγώ "σκαπανέας", μια και έπρεπε ως "διακονικός" να δίνω το καλό παράδειγμα. Έτσι, τόσο στις πόρτες, όσο και στο έργο δρόμου, (δηλαδή στο να διαφημίζω τα έντυπα τής Σκοπιάς σε πολυσύχναστους δρόμους), ήμουν πάντοτε πρόθυμος. Ειδικά, κάποιο γεγονός από αυτά που μου συνέβησαν στο έργο δρόμου, ήταν καθοριστικό για την μετέπειτα πορεία μου.