Ελληνικός Παρατηρητής τής Σκοπιάς

Φραγμός στην εκμετάλλευση της απειρίας των άλλων

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Σύντομες μελέτες: Ιστορικά και Ψηφιακά Βιβλία

Ι. Η αξιοπιστία και η "διαφωνία" τών Ιστορικών τών Νεο-Βαβυλώνιων Βασιλέων

2. Πώς η Σκοπιά προσβάλλει την αξιοπιστία τού Βηρωσού

Η πιθανή εξήγηση τής εσφαλμένης χρονολόγησης τού Λαμπασί-Μαρδούκ

Οι αριθμοί τώρα τού Βηρωσσού για τις βασιλείες τών Νεο-Βαβυλωνίων βασιλέων, συμφωνούν με αυτά που αναφέρονται εις τον (κακώς) αποκαλούμενο ‘Κανόνα τού Πτολεμαίου’ (Το γιατί το λέμε αυτό θα το εξηγήσουμε παρακάτω που θα σχολιάσουμε τον συγκεκριμένο Κανόνα). Η μόνη διαφορά είναι, ότι ο Κανών παραλείπει την σύντομη βασιλεία τού Λάμπασι-Μαρδούκ, διότι υπολογίζει μόνον ολόκληρα έτη και δεν αναφέρει βασιλείες ολίγων μηνών.

Το σημαντικό τής υποθέσεως είναι, ότι η συνολική χρονολόγηση τού Βηρωσσού και ο Κανών τού Πτολεμαίου συμφωνούν με τις Νεο-Βαβυλωνιακές σφηνοειδείς πηγές. Αυτό σημαίνει, ότι αμφότεροι οι πηγές εβασίσθησαν εις Νεο-Βαβυλωνιακά Χρονικά και λίστες βασιλέων και καταρτίστηκαν ανεξάρτητα η μία από την άλλη.

Η μόνη διαφωνία μετά τών γραπτών τού Βηρωσσού και τών συγχρόνων Νεο-Βαβυλωνιακών σφηνοειδών πηγών είναι, ότι ο Βηρωσσός καταγράφει για τον Λάμπασι - Μαρδούκ βασιλεία εννέα (9) μηνών αντί για δύο (2) ή τρεις (3) μήνες που αναφέρεται εις αυτές. Επισημαίνοντας αυτή τη διαφορά, ο Ronald Herbert Sack δήλωσε τα εξής: «It is hardy likely (in view of his all overall accuracy) that Berossus could have been incorrect in his figures for the reign of this latter monarch» δηλαδή «Είναι απίθανο (λαμβανομένου υπ’ όψιν τής συνολικής του ακριβείας), ότι ο Βηρωσσός θα ηδύνατο να ήτο ανακριβής εις τούς αριθμούς του για την βασιλεία αυτού τού τελευταίου ηγεμόνος»

Ο Sack δεν εννοεί ότι ο αριθμός τών εννέα (9) μηνών τού Βηρωσσού είναι ορθός, αλλά ότι εάν ληφθεί υπ’ όψιν η συνολική ακρίβεια τού Βηρωσσού, ο πρωτότυπος αριθμός που έγραψε, για το μήκος τής βασιλείας τού Λάμπασι-Μαρδούκ, πρέπει να ήτο σωστός. Πιστεύει, ότι ο αριθμός τών εννέα (9) μηνών είναι κατά πάσα πιθανότητα ένα λάθος που συνέβη κατά την διάρκεια τής αντιγραφής τού χειρογράφου. Συμφωνεί με την εξήγηση τών Parker και Dubberstein, ότι το Ελληνικό γράμμα Θήτα (θ) που χρησιμοποιείται για τον αριθμό 9, είναι κατά πάσα πιθανότητα λάθος, αντί για το αυθεντικό γράμμα Βήτα (β) που εχρησιμοποιήθη για τον αριθμό 2. Αυτά τα δύο γράμματα είναι παρόμοια κι ευκόλως θα ηδύναντο να μπερδευτούν εις τα αρχαία χειρόγραφα.

«If Berossus’ own manuscript used numeral instead of a spelled-out number, comfusion between θ (9) and β (2) could easily have arisen; hence the original text may have said 2 months» (R.A. Parker & W.H. Dubberstein, Babylonian Chronology: 626 Β.C.–AD 75, Providence: Brown University Press, 1956, σελ.13).

«Εάν εις το χειρόγραφο τού Βηρωσσού εχρησιμοποιήθη ψηφίο αντί για αριθμό διατυπωμένο ολογράφως, σύγχυση μεταξύ τού ‘θ’ και ‘β’ θα ηδύνατο ευκόλως να εγερθεί· συνεπώς το πρωτότυπο κείμενο ίσως ανέγραφε 2 μήνες»

Εις ΜΙΑΝ όμως ΑΚΟΜΗ προσπάθεια ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΕΩΣ τής εμπιστοσύνης τών αναγνωστών εις τα νούμερα τών βασιλειών τού Βηρωσσού, οι αρθρογράφοι τής Σκοπιάς γράφουν, ότι ο Stanley Mayer Burstein αναφέρει εις την μετάφραση τών διασωσμένων αποσπασμάτων τών ‘Βαβυλωνιακών’ τού Βηρωσσού:

«Στο παρελθόν οι περισσότεροι θεωρούσαν τον Βηρωσσό ιστορικό... Υπό αυτό το πρίσμα, η εργασία του δεν μπορεί παρά να κριθεί ανεπαρκής. Ακόμη και στην παρούσα αποσπασματική μορφή τους, τα Βαβυλωνιακά περιέχουν αρκετά μη αναμενόμενα, στοιχειώδη λάθη... Τέτοιες ατέλειες θα ήταν απαράδεκτες για κάποιον ιστορικό, αλλά ο Βηρωσσός δεν ήθελε να γράψει ένα ιστορικό σύγγραμα» (Σκοπιά, 01.10.2011, σελ.29).

Το σημαντικό με το ανωτέρω κείμενο, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, είναι αυτά που οι αρθρογράφοι τής Σκοπιάς ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ παρέλειψαν. Από το κείμενο τού Burstein επέλεξαν μόνον τα αποσπάσματα τών δηλώσεων τού Βηρωσσού που τούς συνέφερε και ΠΑΡΕΛΕΙΨΑΝ τα τμήματα εκείνα που τούς ‘στεναχωρούσαν’! Το τι εις πραγματικότητα όμως αναφέρει ο Burstein και το τι παρέλειψαν οι αρθρογράφοι θα το διαπιστώσουμε, αφού παραθέσουμε ΟΛΟ και όχι ΜΙΣΕΡΟ το κείμενο, όπως έκανε η Σκοπιά. Με έντονα γράμματα σημειώνουμε αυτά που ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ οι αρθρογράφοι:

«Even in its present fragmentary state the Babyloniaca contains a number of surprising errors of simple fact of which, certainly, the most flagrant is the statement that Nabopolassar ruled Egypt.…In a historian such flaws would be damning, but then Berossus’ purpose was not historical, it was apologetic» (Stanley Mayer Burstein, The Babyloniaca of Berossus, Malibu: Undena Publications, 1978, σελ. 8).

«Ακόμη και στην παρούσα αποσπασματική μορφή τους, τα Βαβυλωνιακά περιέχουν αρκετά μη αναμενόμενα, στοιχειώδη λάθη, τα οποία, βεβαίως, τα πιο χτυπητά είναι η δήλωση ότι ο Ναβοπολάσσαρ κυβέρνησε την Αίγυπτο... Τέτοιες ατέλειες θα ήταν απαράδεκτες για κάποιον ιστορικό, αλλά ο Βηρωσσός δεν ήθελε να γράψει ένα ιστορικό σύγγραμμα, αλλά ένα απολογητικό» ή κατ’ ακριβέστερη μετάφραση «αλλά όμως ο σκοπός τού Βηρωσσού δεν ήτο ιστορικός, αλλά ήτο απολογητικός».

Παρατηρούμε δηλαδή, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι οι αρθρογράφοι τής Σκοπιάς σταμάτησαν το κείμενο εις το σημείο που διευκρινίζει ποία ακριβώς λάθη έχουν τα «Βαβυλωνιακά» τού Βηρωσσού. Διότι, όταν κάποιος διαβάζει τα εξής: «Ακόμη και στην παρούσα αποσπασματική μορφή τους, τα Βαβυλωνιακά περιέχουν αρκετά μη αναμενόμενα, στοιχειώδη λάθη», ο νους τών περισσοτέρων αναγνωστών πηγαίνει εις λάθη που έχουν σχέση με την Χρονολόγηση και τα μήκη βασιλειών τών Νεο-Βαβυλωνίων βασιλέων, εφόσον αυτό είναι το θέμα τού άρθρου.

Διαβάζοντας όμως και το τμήμα που ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ δεν παρατίθεται: «τα οποία, βεβαίως, τα πιο χτυπητά είναι η δήλωση ότι ο Ναβοπολάσσαρ κυβέρνησε την Αίγυπτο» το νόημα αλλάζει εντελώς, εφόσον ο Stanley Mayer Burstein δεν κάνει λόγο για λάθη Χρονολογήσεως αλλά για τον πατέρα τού Ναβουχοδονόσορος, τον οποίον ο Βηρωσσός αναφέρει ως κυβερνήτη τής Αιγύπτου!

Μελετώντας όμως το θέμα υπό το πρίσμα τής Βαβυλώνος, διαπιστώνουμε, ότι αυτό το «λάθος» δεν ήταν και πολύ χτυπητό, όπως το θεωρεί ο ανωτέρω συγγραφεύς. Η πτώση τής Ασσυρίας σήμαινε, ότι η Βαβυλώνα κληρονόμησε τήν Ασσυριακή αυτοκρατορία και εθεωρήθησαν οι πόλεις και οι επαρχίες ως υποτελείς εις την Βαβυλώνα πλέον, και ότι εφεξής θα απεδέχοντο τον Βαβυλωνιακό ζυγό. Αντίσταση εις τον ζυγό τής Βαβυλώνος εθεωρείτο επανάσταση που έπρεπε να κατασταλεί.

Ο Εβραίος ιστορικός Dr. Menahem Stern σχολίασε επάνω εις αυτό τα εξής:

«From the point of view of those who regarded the neo-Babylonian empire as a continuation of the Assyrian, the conquest of Coele-Syria and Phoenicia by the Egyptian ruler might be interpreted as the rape of Babylonian territory» (Menahem Stern, Greek and Latin Authors on Jews and Judaism, Vol. I, Jerusalem, 1974, σελ.59)

«Εξ απόψεως αυτών που εθεώρησαν την Νεο-Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία ως συνέχεια τής Ασσυριακής, η κατάκτηση τής Κοίλης Συρίας και τής Φοινίκης υπό τού Αιγυπτίου κυβερνήτου θα ηδύνατο να ερμηνευθεί ως αρπαγή τής Βαβυλωνιακής επικράτειας». Κι άλλοι λόγιοι έχουν εκφραστεί παρομοίως. Ο Mario Liverani, καθηγητής τής ιστορίας τής Αρχαίας Εγγύς Ανατολής εις το Πανεπιστήμιο τής Ρώμης La Sapienza λέει τα εξής:

«The Assyrian empire reached its peak in the seventh century BCE. Under the great Ashurbanipal it dominated the entire Near East, including Egypt to the west and Elam to the east, even subduing the surrounding nomads...In subsequent years, Nabopolassar's and Nebuchadnezzar's campaigns were aimed at ensuring that the new Babylonian kingdom possessed as much as possible of the former Assyrian territories, leaving to the Medes just the unproductive and ever-rebellious highlands, and excluding Egypt from the Levant. In their view, the new empire inherited the old one with no major break, apart from a change in capital city and ruling dynasty» (Mario Liverani, Empires. Perspectives from Archaeology and History, έκδ.Susan E. Lock et al, Cambridge University Press, 2001, σελ. 374, 383, η υπογράμμιση δική μας)

«Η Ασσυριακή αυτοκρατορία έφθασε εις το ζενίθ της κατά τον έβδομον αιώνα Π.Κ.Χ. Υπό τον μεγάλο Ασσουρμπανιπάλ κυριάρχησε ολόκληρης τής Εγγύς Ανατολής, συμπεριλαμβανομένης τής Αιγύπτου εις τα δυτικά και τού Ελάμ εις την Ανατολή, υποτάσσοντας ακόμη και τούς γύρω νομάδες... Κατά τα επόμενα έτη, οι εκστρατείες τού Ναβοπολάσσαρος και τού Ναβουχοδονόσορος είχαν στόχο την διασφάλιση, ότι το Νεο-Βαβυλωνιακό βασίλειο θα κατελάμβανε όσο το δυνατόν περισσότερα πρώην Ασσυριακά εδάφη, αφήνοντας εις τούς Μήδους τις μη παραγωγικές και διαρκώς εξεγειρόμενες ορεινές περιοχές, αποκλείοντας επίσης την Αίγυπτο από την ανατολική Μεσόγειο. Κατά την άποψή τους, η νέα αυτοκρατορία κληρονόμησε την παλαιά χωρίς σημαντική διακοπή, εκτός από μια αλλαγή εις την πρωτεύουσα και την κυβερνώσα δυναστεία».

Το να θεωρηθεί λοιπόν υπό τών Βαβυλωνίων ο Νεχαώ Β΄ ως «επαναστάτης σατράπης», δεν ήτο τόσο σοβαρό λάθος μετά απ’ όλα αυτά. Αυτό ήτο το πλέον φυσιολογικό γι’ αυτούς.