Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν γκουρού που είναι έντιμοι άνθρωποι και θέλουν στη ζωή τους να πραγματώσουν τα ιδανικά της θρησκείας τους, είτε παραμένοντες στα Ιμαλάια σε πλήρη απομόνωση, είτε και δεχόμενοι μαθητές χωρίς ιδιοτέλεια. Όμως όλοι οι γκουρού δεν είναι έντιμοι, ιδιαίτερα εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους Δυτικούς μαθητές.

Σε διάλεξή του, στην Αθήνα ( 1986) ο F. W. Haak ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Πρέπει να πει κανείς πως υπάρχουν γκουρού, που με βάση την ανθρώπινη ποιότητα είναι προφανώς έντιμοι άνθρωποι. Όμως άλλοι είναι εντελώς χαμένα υποκείμενα. Στο Ριζικές βρήκα δύο νεαρούς Γερμανούς, που διδάσκονταν από το γκουρού τους, την ονομαζόμενη σκυλογιόγκα. Αυτοί οι δύο νέοι, που βρίσκονταν σε άθλια πνευματική κατάσταση, έσκυβαν έξω από την καλύβα του γκουρού για να φάνε και να πιούν από ένα δοχείο σαν τους σκύλους! Όμως ο γκουρού, με τα δικά τους χρήματα, πήγαινε στην πόλη και τα έπινε, αν και στο Ριζικές το αλκοόλ είναι απαγορευμένο. Για να πιεί κανείς πρέπει να πάει στο μπαρ. Έτσι μου έγινε σαφές, με ποιο τρόπο δημιουργούνται μερικές ιστορίες γύρω από τα ονόματα των γκουρού: Ήμασταν μια ομάδα από χριστιανούς Ευρωπαίους και Ινδούς. Ένας από αυτούς τους δύο Γερμανούς οπαδούς, ήθελε να μας δείξει, πόσο σπουδαίος ήταν ο γκουρού του και τι θαύματα μπορούσε να κάνει: Μπορεί επί παραδείγματι να δημιουργήσει τρικυμίες και να ρίξει αεροπλάνα. Όταν παρατήρησα, πως αυτά είναι σπουδαία θαύματα, ο ένας με κοίταξε πολύ σοβαρά. Στην πραγματικότητα όμως ο γκουρού είχε ακούσει στο μπαρ που σύχναζε, τις ειδήσεις στο ράδιο, ότι αυτά είχαν συμβεί. Τα διηγήθηκε στους μαθητές του και την άλλη ημέρα τους τα έδειξε στις εφημερίδες! Ένας από τους δύο νεαρούς Γερμανούς ελευθερώθηκε με την βοήθεια Ινδού χριστιανού, που ήταν μαζί μας. Ο άλλος ανήκει ίσως στις χιλιάδες νεαρών Ευρωπαίων, που εχάθησαν εντελώς στην Ινδία».

«Αν δει κανείς σήμερα την κίνηση των γκουρού και την εξετάσει με ακρίβεια, θα αντιληφθεί ένα αξιοπαρατήρητο πράγμα: Κατανόησαν και διδάχθησαν υπέροχα τις εμπορικές δραστηριότητες και την υλιστική τοποθέτηση του δυτικού κόσμου. Σ’ αυτό το σημείο μου έρχεται στο νου ο σουάμι Σατυανάντα. Όταν η ομάδα μας, που απετελείτο από 6 ανθρώπους, βρισκόταν στο άσραμ της κίνησης στην Ινδία, είχαμε μαζί μας μία νεαρή Αγγλίδα, που είχε γεννηθεί στην Καλκούτα και μιλούσε Ινδικά. Όμως δεν είπαμε πως έχουμε μαζί μας κάποιον που τα καταλαβαίνει όλα. Όταν φθάσαμε εκεί, μας ανακοίνωσαν πως η κάθε ημέρα που θα παραμέναμε, θα μας στοίχιζε 15 δολάρια, μία εβδομάδα κόστιζε 100 δολάρια, χωρίς να χρειασθεί κανείς να πεινάει ή να υποφέρει. Όμως με 100 δολάρια θα μπορούσε να ζήσει στην Ινδία δύο μήνες!

Κατόπιν μας δέχθηκε ο γκουρού Σατυανάντα. Του θέσαμε τις ερωτήσεις που θέλαμε, αλλά την τελευταία ερώτηση του τη θέσαμε στα Ινδικά. Και αυτή η ερώτηση ήταν: «Σουάμι, διδάσκεις πως o καθένας πρέπει να είναι ευχαριστημένος με οτιδήποτε του συμβεί, ανεξάρτητα από τις συνθήκες της ζωής του. Σε ένα έντιμο άσραμ γίνεται κανείς δεκτός, χωρίς να ερωτηθεί, αν έχει χρήματα. Όμως στο δικό σου άσραμ βλέπουμε πολύ λίγους Ινδούς, αλλά υπάρχουν πολλοί δυτικοί, που προφανώς μπορούν να πληρώσουν πολύ καλά». Ο γκουρού Σατυανάντα εξεπλάγη τότε πολύ, επειδή παρατήρησε πως είχαμε κατανοήσει πάρα πολλά πράγματα, έχασε εντελώς την αυτοκυριαρχία του, και είπε μία φράση, που τη σημείωσα αμέσως και επιθυμώ να σας τη διαβάσω:

«Επί εκατό χρόνια μας εκμεταλλεύθηκε η Δύση. Οι γκουρού παίρνουν πίσω μόνο εκείνα τα χρήματα, που μας έχουν αρπάξει οι Δυτικοί» . Αυτή είναι η αυθεντική φωνή του σουάμι Σατυανάντα. Ένας άλλος γκουρού, ο γκουρού Σρί Σινμόι ισχυρίζεται πως είναι ο δάσκαλος του διαλογισμού των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό όμως είναι ανοησία. Απλώς νοικιάζει στα κτίρια αίθουσες και κάνει διαλέξεις. Δίνει εντολή στους μαθητές του να ανοίγουν καταστήματα, που τα ονομάζει «θεϊκά καταστήματα». Οφείλουν να εργασθούν σκληρά γι’ αυτόν και τα χρήματα τα χρησιμοποιεί πάλι για προπαγάνδα. Στο Μόναχο οργανώνει πάντοτε μαραθώνιο η τρέξιμο χιλίων μέτρων. Πολλοί νέοι επιθυμούν να κάνουν κάτι για την υγεία του σώματος, αλλά και μεγαλύτεροι συμμετέχουν σ’ αυτές τις ασκήσεις, που είναι πολύ καλά οργανωμένες. Όμως πριν από το τρέξιμο τους καλούν να κάνουν λίγο διαλογισμό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο ισχυρίζονται πως θα τρέξουν καλύτερα, με μεγαλύτερα αποτελέσματα» (Haack). Ο γκουρού Σατυανάντα δεν έχει δυσκολία να «κατοχυρώσει» τους απατεώνες γκουρού με το νόμο του κάρμα και να επιρρίψει την ευθύνη στους ίδιους τους μαθητές-θύματα.

Για το μαθητή, λέγει, δεν υπάρχουν κακοί γκουρού. Γιατί ο μαθητής θα επιλέξει τον γκουρού που ανταποκρίνεται στο κάρμα του. Αν επί παραδείγματι πέσει στα χέρια ενός απατεώνα, φταίει ο ίδιος ο μαθητής και αυτό δεν είναι ζημία γι’ αυτόν. Πρέπει ν’ ακολουθήσει αυτόν τον απατεώνα και ν’ αφοσιωθεί στην υπηρεσία του, γιατί μ’ αυτόν και μόνο τον τρόπο ακολουθεί το κάρμα που πρέπει να ξεχρεώσει στη ζωή του. Αν προχωρήσει έτσι στην προσωπική του εξέλιξη, τότε ασφαλώς, σε μια μελλοντική ενσάρκωση, θα βρει ένα πιο «εξελιγμένο» γκουρού! Όμως και ένας «εξελιγμένος γκουρού», π.χ. ο Σατυανάντα, μπορεί να γίνει «ένας πολύ ασυμβίβαστος, ανηλεής τύραννος» για το μαθητή του. Αλλά αυτό γίνεται «για το καλό του μαθητή». «Μερικές φορές ο Γκουρού δοκιμάζει επίσης τον μαθητή. Κάθε φορά που παρουσιάζεται ένας τυφώνας στον νου του μαθητή, αυτός θα πρέπει να ξέρει καθαρά, ότι αυτό είναι είτε ένα κόλπο του νου ή ένα κόλπο του Γκουρού. Εν πάση περιπτώσει, είναι ένα κόλπο». Γι’ αυτό ισχύει πάντοτε ο κανόνας του Σατυανάντα: «Αυτό που λέει ο Γκουρού, θα πρέπει ο μαθητής να το εκτελεί ήρεμα, σωστό ή λάθος». «Σε πολλά βιβλία είναι γραμμένο, ότι ο Γκουρού εκμεταλλεύεται τους μαθητές, η εμπειρία όμως είναι ότι ο Γκουρού δεν μπορεί ποτέ να εκμεταλλευτεί έναν ανιδιοτελή μαθητή» (Σατυανάντα, Φως, σ. 231.314315).

Αν ο μαθητής έχει την εντύπωση, πως o γκουρού του είναι απατεώνας και τον εκμεταλλεύεται, τότε είναι ο «νους» του μαθητή που του δίνει αυτή την πληροφορία. Αλλά ο νους και τα επιτεύγματά του δεν είναι η αληθινή πραγματικότητα, υποστηρίζει ο γκουρουϊσμός. Ανήκουν στην περιοχή της «μάγια», που συνεχώς εξαπατά, είναι τα «κόλπα» του νου του μαθητή!

«Ο Γκουρού μπορεί να είναι ανυπόληπτος ή μπορεί να είναι άγιος ο μαθητής όμως πάντα τον αγαπάει και πιστεύει σ’ αυτόν. Ο Γκουρού του είναι η ζωή του. Αυτός μπορεί να είναι κομψός ή άσχημος. Μπορεί να είναι ευγενικός ή να σας κακομεταχειρίζεται όλη την ώρα. Παρ’ όλα αυτά όμως, αυτός είναι ο Γκουρού σας. Χωρίς Γκουρού δεν υπάρχει κανένας δρόμος» (Σατυανάντα, Φως, σ. 203). Ούτε φυσικά ο Χριστός, όπως πιστεύουμε εμείς!

Σημ. Διαλόγου: Μαθητές του σουάμι Σατυανάντα, απ όσο γνωρίζουμε έχουν ιδρύσει άσραμ στην Παιανία. Γκουρού των αθλητών ονόμασαν τον Σάι Μπάμπα. Οι Έλληνες θα θυμούνται εκείνη τη σκηνή στην Ατλάντα όταν Ελληνίδα αθλήτρια, πριν από το άλμα... φίλησε το δαχτυλίδι που της χάρισε ο γκουρού.