• 1. Ρητορικές ερωτήσεις Αθεϊστών για επίδειξη

• 2. Ερωτήσεις για τα θαύματα, προκλητικές και μη

Ερωτήσεις πρόκλησης και όχι ενδιαφέροντος, είναι κάποιες ερωτήσεις απίστων προς πιστούς. Ερωτήσεις που γίνονται, όχι επειδή ο άνθρωπος αυτός θέλει πραγματικά να πεισθεί για τον Θεό, αλλά επειδή νομίζει ότι έτσι θα δικαιολογήσει την απιστία του, ή θα εκθέσει τον πιστό δημόσια, δείχνοντας πόσο έξυπνος είναι.

1. Ρητορικές ερωτήσεις Αθεϊστών για επίδειξη

Έχοντας εκ τών προτέρων απορρίψει την πιθανότητα να κάνουν λάθος, συχνά κάποιοι αθεϊστές (και όχι απλώς άθεοι), κάνουν μερικές δημόσιες και ρητορικές ερωτήσεις, όχι περιμένοντας ότι θα πάρουν απάντηση, αλλά για λόγους επίδειξης τής άρνησής τους να πιστέψουν.

Ένας άνθρωπος που θέλει να μάθει πραγματικά, κάνει τις ερωτήσεις του περί πίστεως, σε πιστούς και όχι σε απίστους. Και όντως υπάρχουν τέτοιοι αναζητητές τής αλήθειας, που κάνουν τις ερωτήσεις τους προς την κατάλληλη πηγή απαντήσεων.

Όταν όμως η ερώτηση είναι "στομφώδης", και γίνεται σε "άκυρο τόπο" και μάλιστα δημόσια, δείχνει ότι ο άνθρωπος αυτός, ουδέποτε έλπισε να πάρει απάντηση. Απλώς κάνει μια επιδεικτική ερώτηση "θριάμβου" (όπως νομίζει), μια και είναι βέβαιος ότι δεν θα πάρει επαρκή απάντηση.

Αν για παράδειγμα κάποιος θέλει να μάθει κάτι για τον Χριστιανικό Θεό, αλλά ρωτάει σε μία ομάδα... Αθεϊστών, φυσικά δεν ελπίζει να πάρει απάντηση!

Ή αν η ερώτησή του είναι στομφώδης και "εξυπνακίστικη", προφανώς ελπίζει απλώς να πάρει τα "μπράβο" τών ομοϊδεατών του, αλλά όχι απάντηση.

Ή αν κάποιος μπαίνει σε Χριστιανικό χώρο και κάνει την ίδια ερώτηση, αλλά με στομφώδη και κοροϊδευτικό τρόπο, και πάλι δεν ελπίζει σε απάντηση, αλλά σε  τρολάρισμα.

Και αν κάποιος ρωτάει κάποιο μεμονωμένο πρόσωπο για κάτι, αλλά αυτό το κάνει ΔΗΜΟΣΙΑ και όχι σε προσωπικό μήνυμα, το σύνηθες είναι ότι ή δεν ξέρει πώς δουλεύουν τα μηνύματα, ή ο σκοπός του είναι να εκθέσει δημόσια αυτόν στον οποίο απευθύνεται, αλλά όχι να πάρει απαντήσεις.

Επειδή τι απαντήσεις να πάρει κάποιος, όταν ρωτάει για την πίστη στον Θεό μεταξύ Αθεϊστών; Πόσο σοβαρή συζήτηση μπορεί να έχει κάποιος σε δημόσιες συζητήσεις, όπου ο κάθε άσχετος μπαίνει και κάνει τη συζήτηση σμπαράλια; Αν ήθελα να μάθει πραγματικά, δεν θα ήταν πιο διακριτικός, τόσο στον τρόπο του, όσο και στον χώρο στον οποίο υποτίθεται ότι ζητάει απαντήσεις;

2. Ερωτήσεις για τα θαύματα, προκλητικές και μη

Όμως εμείς εδώ θα απαντήσουμε σε κάποιες τέτοιες πονηρές ερωτήσεις, όχι μόνο χάριν όσων μπερδεύτηκαν από άγνοια διαβάζοντάς τις, αλλά και για να μη νομίζουν οι εμπνευστές τους, ότι είπαν κάτι πραγματικά έξυπνο και "βαθυστόχαστο".

Ας ξεκινήσουμε από μία πολύ συνηθισμένη ερώτηση για τα θαύματα τού Θεού, στην οποία αν και έχουμε απαντήσει σε άλλο άρθρο μας, εδώ οφείλει να εμφανισθεί πρώτη, λόγω τής απλότητάς της. Ρωτούν λοιπόν συχνά οι Αθεϊστές, (ίσως και κάποιοι αληθινά άθεοι):

1η Ερώτηση: "Γιατί ο Θεός δεν εμφανίζεται στον ουρανό να τον δει όλος ο κόσμος και να πιστέψει σε αυτόν, αν θέλει πραγματικά να τον πιστέψουμε;"

Η ερώτηση αυτή θα μπορούσε για κάποιους να είναι και ειλικρινής. Εύλογη απορία, για όποιον δεν έχει καταλάβει το νόημα τής πίστης στον Θεό τών Χριστιανών.

Και η απάντηση στην ερώτηση αυτή, είναι πολύ απλά, επειδή ο Θεός ΔΕΝ θέλει να εκβιάσει την πίστη κανενός ανθρώπου, μέσω θαυμάτων. Ο Θεός θέλει να Τον ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙ ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται πραγματικά. Να Τον βρει ΜΟΝΟ εκείνος που η προαίρεση τής καρδιάς του, βάζει ως σημαντικό στόχο τη  γνωριμία με τον Πλάστη του.

Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται να πείσει κανέναν, ο οποίος θα προτιμούσε ο Θεός να είναι απών. Δεν ενδιαφέρεται να συντρίψει τα επιχειρήματα κανενός, ο οποίος δεν θα ήθελε τον Θεό στη ζωή του, αλλά θα προτιμούσε να ζει χωρίς να σκέφτεται ότι κάποτε θα δώσει λόγο.

Κυρίως ο Θεός ενδιαφέρεται να ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ ελεύθερα, (και όχι να "ανακαλυφθεί", λες και είναι αντικείμενο). Να αποκαλυφθεί μόνο σε ανθρώπους η ζωή τών οποίων κινείται αναζητώντας Τον, ως ιδανικό και κέντρο τής ζωής τους, ως επιβράβευση σχέσης και ως αναγκαιότητα νοήματος ζωής.

Ο σκοπός τού Θεού, δεν είναι να τον πιστέψει ο καθένας λόγω θαύματος. Αυτό θα γίνει ούτως ή άλλως κατά την Ανάσταση στη Δευτέρα Παρουσία, όπου θα Τον δει ΚΑΘΕ άνθρωπος που πέρασε από αυτή τη ζωή. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι φανερωνόταν σε μία γενιά, (κάτι που έχει ήδη γίνει σε πολλές γενιές, σε πολλούς τόπους στην ιστορία για ειδικές περιστάσεις), και πάλι οι επόμενες γενιές απίστων, θα το αμφισβητούσαν, όπως και ήδη κάνουν!

Αφού όμως ο σκοπός Του είναι απλώς να Τον γνωρίσει ΜΟΝΟ όποιος θέτει αυτή τη σχέση με τον Θεό ως ανώτερο ιδανικό, γι' αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνει κάτι θεαματικό, μόνο και μόνο για πιστέψουν οι "πολλοί" που δεν ενδιαφέρονται. Κάτι τέτοιο μάλιστα, θα έκανε ακόμα δυσκολότερο το διαχωρισμό τών απίστων, που πίστεψαν αναγκαστικά, από αυτούς που άξιζε να ανταμοιφθούν με μία σχέση μαζί Του, όχι επειδή είδαν θαύμα, αλλά επειδή ΤΟ ΗΘΕΛΑΝ ΠΟΛΥ.

"Μακάριοι αυτοί που δεν είδαν και πίστεψαν". (Ιωάννης 20: 29). Γιατί; Γιατί η πίστη τους δεν ήταν αποτέλεσμα καταναγκασμού, από τη συντριπτική απόδειξη ενός θαύματος, αλλά ήταν αποτέλεσμα δικής τους προαίρεσης και αναζήτησης, τού υψίστου ιδανικού τής ζωής, που λέγεται Θεός.

Γι' αυτό, όταν θα φθάσει η ώρα που ΟΛΟΙ θα δουν τον Θεό εν δυνάμει θαυματουργικά, αυτό θα συμβεί μόνο στο τέλος τής ιστορίας, όταν οι καλεσμένοι Του θα έχουν όλοι κληθεί, όταν δεν θα υπάρχουν μελλοντικές γενιές να γεννηθούν και να το αμφισβητήσουν, και όταν θα Τον δουν, όχι μόνο οι ζώντες, αλλά και οι αναστημένοι. ΟΛΟΙ, μία φορά και για πάντα! Τότε που η επιλογή τών αγίων Του θα έχει τελειώσει, και ο κάθε άνθρωπος, θα έχει δείξει την προαίρεση τής καρδιάς του, όχι μέσω εξαναγκασμού θαυμάτων, αλλά λόγω εσωτερικής του ανάγκης να Τον γνωρίσει.

2η Ερώτηση: "Στο τέλος τού Ευαγγελίου τού Μάρκου, λέει ότι στους πιστούς θα γίνονταν ένα σωρό θαύματα. Μήπως τελικά ο Θεός τους γέλασε, αφού δεν βλέπουμε τέτοια θαύματα στους πιστούς;"

Το εν λόγω χωρίο, είναι το εξής:

"Τούτα δε τα σημεία θα παρακολουθούν εκείνους που πίστεψαν: Στο όνομά μου θα βγάζουν δαιμόνια· θα μιλούν καινούργιες γλώσσες· θα πιάνουν φίδια· και αν κάτι θανάσιμο πιουν, δεν θα τους βλάψει· θα βάζουν τα χέρια επάνω σε αρρώστους, και θα γιατρεύονται" (Μάρκος 16: 17,18).

Η ερώτηση αυτή είναι λίγο πονηρότερη, μια και σκοπό δεν έχει να πάρει απάντηση, αλλά να αμφισβητήσει αφ' ενός την πραγματικότητα τών θαυμάτων, αφ' ετέρου να βγάλει τον Χριστό ψεύτη, ότι δήθεν δεν κράτησε το λόγο του για θαύματα μεταξύ τών πιστών!

Όμως, και πάλι, οι πονηροί ερωτώντες, δεν συνειδητοποιούν την άγνοια και τη ρηχότητα τής σκέψης τους! Επειδή:

α) Ποιοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουν δει αυτά τα θαύματα, άρα δεν υπάρχουν τα θαύματα αυτά; Μα φυσικά ΟΙ ΑΠΙΣΤΟΙ! Όμως, σε ποιους λέει το εδάφιο ότι θα γίνονταν αυτά τα θαύματα; Σ' "εκείνους που πίστεψαν"!!! Πώς μπορεί λοιπόν ένας άπιστος, να ισχυρίζεται ότι "δεν συμβαίνουν θαύματα μεταξύ τών πιστών", όταν ο ίδιος είναι άπιστος, άρα δεν είναι σε θέση να το γνωρίζει αυτό; Γιατί όπως είπαμε, ο Θεός ΣΕ ΠΙΣΤΟΥΣ κάνει θαύματα και όχι σε απίστους. Δεν Τον ενδιαφέρει να πείσει τον άπιστο, που δεν νιώθει ο ίδιος την ανάγκη να γνωρίσει τον Θεό.

β) Και αυτοί που ισχυρίζονται ότι δεν γίνονται δήθεν θαύματα, γιατί οι ίδιοι αυτοί απορρίπτουν τις καταγεγραμμένες μαρτυρίες χιλιάδων ετών τής Εκκλησίας, για θαύματα μεταξύ τών πιστών; Πώς μπορούν να λένε από τη μία: "θαύματα δεν έγιναν", και από την άλλη: "αυτά που γράφθηκαν είναι παραμύθια";

Εννοείται ότι ΔΕΝ τους ενδιαφέρει να δουν αν πραγματικά γίνονται θαύματα, αλλά να "εντυπωσιάσουν" τους ομοϊδεάτες τους, ή τους άσχετους, με ένα δήθεν σοβαρό επιχείρημα!

γ) Και αυτοί που λένε: "θαύματα δεν γίνονται", γιατί δεν έκαναν τον κόπο να πάνε εκεί που θαύματα  γίνονται, και μάλιστα κατ' εξαίρεσιν ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ εδώ και αιώνες, κάθε χρόνο, μεταξύ τών πιστών; Γιατί δεν έκαναν τον κόπο να πάνε, αν πράγματι τους ενδιαφέρει τόσο το θέμα; Γιατί και αυτός ο κατ' εξαίρεσιν προγραμματισμός, αποτελεί και αυτός ένα κριτήριο κακής προαίρεσης, όσων εμμένουν στην άρνηση, όταν θα μπορούσαν να πάνε και να δουν με τα ίδια τους τα μάτια ένα θαύμα!

Γιατί θα πρέπει πράγματι ΝΑ ΘΕΛΕΙ κάποιος να το δει, για να ταξιδέψει σε μια άλλη χώρα. Και ναι, σε αυτόν που θα κάνει ένα τέτοιο ταξίδι, ο Θεός θα ανταμείψει τον κόπο αυτόν, που θα είναι ένδειξη πραγματικού ενδιαφέροντος.

Ενώ κάποιοι άλλοι, μη έχοντας κάνει αυτόν τον κόπο, να πάνε έστω και από περιέργεια, θα περιφέρονται αενάως στα κανάλια τής τηλεόρασης, με χημικά φωσφόρου, προσπαθώντας να αποδείξουν το θαύμα "πλαστό", αν και οι ίδιοι δεν έκαναν τον κόπο καν να το δουν!

3η Ερώτηση: "Εσείς που είσαστε πιστοί, θα πίνατε δηλητήριο, εδώ μπροστά μας, για να μας αποδείξετε ότι είναι αληθινό το εδάφιο τού Μάρκου, ότι "αν πιουν κάτι θανάσιμο δεν θα τους βλάψει"; Ή μήπως και η δική σας πίστη είναι ψεύτικη;"

Εδώ έχουμε μία ακόμα πονηρότερη, προκλητικότερη, αλλά και ρηχότερη ερώτηση. Επειδή αυτή η ερώτηση πλέον επιχειρεί να αμφισβητήσει, όχι μόνο την υπόσχεση τού Θεού, ούτε μόνο την αλήθεια τών θαυμάτων, αλλά και την ίδια την πίστη τών πιστών, ότι δήθεν, "αφού δεν τολμάτε να πιείτε μπροστά μας δηλητήριο, ούτε εσείς πιστεύετε αυτά που λέτε"!

Γιατί λέμε ότι είναι ακόμα ρηχότερη η ερώτηση αυτή, (μια και η ρηχότητα είναι ευθέως ανάλογη με τον δόλο τών απίστων);

Για μια σειρά από λόγους, όπως οι εξής:

α) Αφού ΔΕΝ είναι θέλημα τού Θεού να εξαναγκάσει την πίστη τών απίστων, για ποιο λόγο να κάνει ένας πιστός αυτό το "σόου" θαυμάτων, ώστε να του.. εξαναγκάσει την πίστη; Κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο από τον μαρτυρημένο σκοπό τού Θεού, ότι "μακάριοι είναι αυτοί που πίστεψαν χωρίς να δουν".

β) Ποιος θα τολμούσε να ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ τον Παντοδύναμο σε θαυματουργία με το στανιό, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο είναι αντίθετο από τις βουλές Του;

Να θυμίσουμε ότι ο Διάβολος στους πειρασμούς τού Χριστού, αυτό ακριβώς έκανε, (αλλά πιο εκλεπτυσμένα), ζητώντας τού Χριστού να χρησιμοποιήσει τη δύναμη τού Θεού για δικό του όφελος, κάνοντας τις πέτρες ψωμί. Και ο Χριστός τού απάντησε: "είναι γραμμένο, δεν θα εκπειράσεις τον Θεό σου".

Να θυμίσουμε επίσης, ότι στον σταυρό αυτό ακριβώς έλεγαν στον Χριστό οι χλευαστές: "Αν είσαι γιος του Θεού, κατέβα από τον σταυρό και σώσε τον εαυτό σου". Και εδώ, θα γινόταν κακή χρήση τής θαυματουργίας, για να πιστέψουν άνθρωποι χλευαστές, που στην πραγματικότητα ΔΕΝ ήθελαν να πιστέψουν, αλλά να κοροϊδέψουν! Και πάλι η απάντηση τού Χριστού προς αυτούς ήταν η περιφρόνηση τής πρόκλησης.

Γιατί, ποιο νομίζετε ότι θα ήταν το αποτέλεσμα, αν κάποιος πιστός προκαλούσε τον Θεό να θαυματουργήσει ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ, πίνοντας δηλητήριο; Υπήρχε περίπτωση ο Θεός να υποταχθεί σε καπρίτσια ενός κτίσματος, και μάλιστα αντίθετα από τη θέλησή Του;

γ) Και ποιος είπε, ότι δήθεν η Αγία Γραφή θέτει το θέμα τού δηλητηρίου, ως αναγκαίο κριτήριο θαυματοποιείας;

Στην πραγματικότητα, το εν λόγω χωρίο τού Μάρκου, ΔΕΝ λέει ότι στον ΚΑΘΕ πιστό θα συμβούν ΟΛΑ τα παραπάνω, αλλά κάποια ή κάποιο ΜΟΝΟ από τα παραπάνω.

Γιατί βεβαίως σε κάποιους έγινε το θαύμα αυτό, όπως σε άλλους έγινε το θαύμα με το φίδι, όπως ο απόστολος Παύλος, που δαγκώθηκε από φίδι σε ιεραποστολικό του ταξίδι, αλλά δεν έπαθε τίποτα.

Άρα, άκυρη και αυτή η ρηχή σοφιστεία τών απίστων, μια και ουδέποτε ο Θεός υποσχέθηκε να σώσει από δηλητήριο ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ το έπινε, μόνο και μόνο επειδή ήταν πιστός. Πολύ δε περισσότερο, όταν αυτό θα το έκανε προκλητικά, μονομερώς, και σε αντίθεση με το σκοπό τού Θεού!

δ) Και ποιους άραγε αποκαλεί "πιστούς" η Αγία Γραφή; Μήπως τον οποιονδήποτε λέει: "πιστεύω ότι υπάρχει Θεός"; Μα κατά την Αγία Γραφή "και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν"! (Ιάκωβος 2: 19).

Όμως στην ορολογία τής Αγίας Γραφής, "πιστός" ονομάζεται εκείνος που όχι απλώς συμφωνεί ότι υπάρχει Θεός, αλλά που ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ τον Θεό στη ζωή του, τόσο, που ολόκληρη η ζωή του περιστρέφεται γύρω από Αυτόν!

Πιστός στην Αγία Γραφή, ΔΕΝ είναι ο "εξ ακοής", αλλά ο "εκ καρδίας" πιστός. Αυτός που στην Αγία Γραφή ακούει το Άγιο Πνεύμα να λαλεί "Αββά ο Πατήρ", (Πατερούλη)! Αυτός που ΗΔΗ έχει μία τόσο στενή σχέση με τον Θεό, που να ακούει τη φωνή Του, και να Τον αποκαλεί "Πατέρα", και να Τον ακούει να τον αποκαλεί κι Εκείνος: "παιδί μου"!

Πιστός στην ορολογία τής Καινής Διαθήκης, είναι αυτός που έχει τουλάχιστον το κατώτερο χάρισμα τής Προσευχής τής καρδιάς, αυτό που στην Αγία Γραφή αποκαλείται: "χάρισμα τών γλωσσών". Γι' αυτό και το εν λόγω εδάφιο τού Μάρκου, λέει μεταξύ τών θαυμάτων και: "θα μιλούν καινούργιες γλώσσες".

Αυτό που στην πραγματικότητα λέει ο Μάρκος, είναι ότι οι πιστοί, (δηλαδή αυτοί που θα έχουν χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος", θα βλέπουν πράγματα όπως αυτά που αναφέρθηκαν. Δεν μιλάει για τους "ιδιώτες", αλλά για τους "πιστούς". Για όσους ΗΔΗ μιλούσαν με τον Θεό. Γιατί ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ο Θεός αποκαλύπτεται, μια και ήδη έχουν καθαρίσει την καρδιά τους, από τον φλογερό ζήλο να Τον γνωρίσουν, με πλήθος αγώνων για χάρη Του.

Σε τέτοιους ανθρώπους, ο Θεός πάει πάντα ΠΡΙΝ από αυτούς στη ζωή τους. ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ, πότε θέλουν αυτοί να θαυματουργήσει ο Θεός, ώστε να τον σύρουν σε μια άνευ νοήματος επίδειξη θαυματουργίας, πίνοντας ένα δηλητήριο ας πούμε, χάριν ενός ΑΠΙΣΤΟΥ.

Τέτοιοι άνθρωποι, που κατευθύνονται από το Πνεύμα, (δηλαδή Πνευματικοί), δεν υπακούουν σε αίμα και σάρκα και σε προκλήσεις απίστων, σαν να είναι "σαρκικοί". Ούτε είναι "ψυχικοί", ώστε να φέρονται από το συναίσθημα να απαντήσουν σε μία πρόκληση απίστων.

"Ο Πνευματικός άνθρωπος από κανέναν δεν ανακρίνεται, αλλά όλους τους ανακρίνει" (Α΄ Κορινθίους 2: 15).

Ο Πνευματικός άνθρωπος, τότε μόνο θα κάνει ένα θαύμα, όχι επειδή ο ίδιος το αποφάσισε, ή ένιωσε αυτή την παρόρμηση, αλλά επειδή έλαβε γι' αυτό ΕΝΤΟΛΗ ΑΝΩΘΕΝ, από το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα που λαλεί στην καρδιά του.

Ο Πνευματικός άνθρωπος, δηλαδή ο "πιστός" τής Καινής Διαθήκης, δεν πάει μπροστά ο ίδιος, να κάνει τον Θεό ακόλουθό του στο θαύμα. Αλλά ΜΟΝΟ αν ο Ίδιος ο Θεός του ζητήσει κάτι, εκείνος θα το επιτελέσει.

Άλλωστε ο Πνευματικός άνθρωπος, έχοντας ως καθημερινή του ΕΜΠΕΙΡΙΑ τη "φωνή" τού Πνεύματος τού Αγίου, δεν χρειάζεται περεταίρω αποδείξεις, ώστε να εκβιάσει ένα θαύμα.

Όλα αυτά και άλλα πολλά αγνοούν οι "πονηροί" τών αθεϊστικών φόρουμ, όταν κάνουν τις ερωτήσεις τους.

Ερωτήσεις που όταν θα φθάσει η ώρα να απαντηθούν έμπρακτα, τότε που θα "γονατίσει" μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό "κάθε γόνατο επιγείων, επουρανίων και καταχθονίων", και όταν θα τον αντικρύσουν "όλοι όσοι τον εξεκέντησαν", θα σταθούν αναπολόγητοι, όχι μόνο εξ αιτίας τής απιστίας τους, αλλά και εξ αιτίας τής θεομαχίας τους.

Τότε θα αναλογισθούν, πόσο ανόητο ήταν να παραστήσουν τους "πονηρούς" σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, όσο το θέμα τής αιωνιότητας που θα έχει ήδη ξεκινήσει μπροστά τους.

Ν. Μ.