Η Θούλη και ο προκατακλυσμιαίος γερμανικός πολιτισμός

Σχέση Νεοπαγανισμού και Ναζισμού

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκολας Γκόντρικ-Κλαρκ, Μαύρος Ήλιος, εκδόσεις Αρχέτυπο. (Ο Βίλχελμ Λάντιχ και τα Αποκρυφιστικά Ες-Ες, σελ. 237-245). Αναδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Άρδην με την άδεια των εκδοτών.

Μετάφραση Νάσος Κυριαζόπουλος.

Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος – Μάιος 2005, σ. 24-25.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, διαδόθηκε στη Βιέννη μια Άρια-Βόρεια μυθολογία που ερχόταν σε καταφανή αντίθεση με την απροκάλυπτη λατρεία του Χίτλερ, την οποία καλλιεργούσαν μετά τον πόλεμο οι αγγλο-αμερικανικές ναζιστικές σέκτες. Εφόσον ο Χίτλερ και η πολιτική ήταν πλέον οδυνηρές αναμνήσεις, η εν λόγω μυθολογία χαρακτηριζόταν από εικοτολογίες σχετικά με τις αρχαίες Βόρειες φυλές, τη Θούλη, την Ατλαντίδα και την αρχαία γερμανική θρησκεία. Σημαντική επίσης ήταν η εκ νέου ανακάλυψη ιδεών και προσώπων που σχετίζονταν με την Ahnenerbe, την οργάνωση «Πολιτιστική Κληρονομιά», την οποία είχε ιδρύσει ο Χάινριχ Χίμλερ στο πλαίσιο των Ες-Ες και από το 1935 ως το 1945 επιδιδόταν σε έρευνες με αντικείμενο την Άρια αρχαιολογία και την ανθρωπολογία. Οι εσχατολογικές ελπίδες για εθνική ανάσταση και σωτηρία επικεντρώνονταν σε αχαλίνωτες εικοτολογίες για την υποτιθέμενη ύπαρξη θαυμαστών γερμανικών όπλων, που περιλάμβαναν ιπτάμενους δίσκους και μυστικές πολικές βάσεις στο τέλος του πολέμου. Οι ιδέες ήταν ως επί το πλείστον προϊόντα της ζοφερής μετάπτωσης που επικρατούσε στη μεταπολεμική Βιέννη. Παρείχαν τα σπέρματα της νεοναζιστικής μυθολογίας του Μαύρου Ήλιου, η οποία κυκλοφορεί στους κύκλους του γερμανικού ακροδεξιού περιθωρίου από το 1990.

Οι απαρχές αυτού του ιδιότυπου μυστικισμού εντοπίζονται σε έναν μικρό αποκρυφιστικό-ρατσιστικό κύκλο που συγκεντρώθηκε για πρώτη φορά για συζητήσεις στο εργαστήρι του σχεδιαστή Βίλχελμ Λάντιχ (Wilhelm Landig) (1909-1997), στο έκτο διαμέρισμα της Βιέννης, το 1950.

Οι συζητήσεις τους εστιάζονταν σε ένα μυστικό κέντρο στην Αρκτική, γνωστό ως Γαλάζιο Νησί, το οποίο θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο της πηγής για την αναγέννηση της παραδοσιακής ζωής. Την ιδέα αυτή την εμπνεύστηκαν από τον Τζούλιους Έβολα, του οποίου το έργο Εξέγερση κατά του Σύγχρονου Κόσμου (1935) έγινε η Βίβλος της ομάδας του Λάντιχ. Η εθνοφυλετική ιδεολογία του Λάντιχ, με επίκεντρο την Άρια-γερμανική υπεροχή, ενσωματώθηκε στην υψιπετή μεταφυσική της πρωτογενούς παράδοσης του Έβολα. Μόνο οι Βόρειες Ατλαντικές φυλές, και ιδίως οι Άριοι Γερμανοί, κατανοούσαν την ιερή φύση της βασιλικής εξουσίας, τα μυστήρια της τελετουργίας, της μύησης και της καθιέρωσης, τη θεϊκή προέλευση της αριστοκρατικής ηγεμονίας, της ιπποσύνης και της αυστηρής ιεραρχίας των καστών. Η κατά Έβολα πολική μυθολογία της Θούλης και ο αιχμηρός για τα γερμανικά συντηρητικά και ακροδεξιά περιοδικά κατά την περίοδο του Τρίτου Ράιχ. Ως αξιωματικός των ενόπλων Ες-Ες, ο Λάντιχ πιθανόν να είχε χρησιμοποιήσει τον Έβολα με σκοπό τη συγκρότηση ενός πανευρωπαϊκού στρατού που θα υπερασπιζόταν την γηραιά ήπειρο από την εισβολή των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ένωσης.

Η ομάδα της Βιέννης είχε επίσης εντρυφήσει μετά μανίας στις ιδέες και τα βιβλία του Χέρμαν Βιρθ (Herman Wirth) (1885-1981), του Ολλανδογερμανού ερασιτέχνη μελετητή των αρχαίων θρησκειών και συμβόλων. […] Συγκρίνοντας τις γραφές των μεσογειακών χωρών και της Ανατολής, τα σύμβολα της βόρειας και δυτικής Αφρικής, τις γλώσσες των αυτοχθόνων της Βόρειας Αμερικής και των Εσκιμώων, ο Βιρθ διατύπωσε την υπόθεση της ύπαρξης ενός μεγάλου αρχαίου πολιτισμού των πρωτο-Γερμανών Θουάτα στη λεκάνη του Βόρειου Ατλαντικού. Ανακάλυψε τα παλαιότερα λείψανα αυτού του Βορειοατλαντικού πολιτισμού στα χαραγμένα σύμβολα της Πρώιμης Λίθινης Εποχής στη νοτιοδυτική Ευρώπη. Οι μέθοδοι και τα συμπεράσματα του Βιρθ απορρίπτονταν από τους περισσότερους πανεπιστημιακούς και η αμφισβήτηση εντάθηκε όταν, το 1932, εξέδωσε το Χρονικό της Ούρα Λίντα (Die Ura Linda Chronik), ένα χειρόγραφο στη φριζική γλώσσα που γενικά θεωρείται ως πλαστογραφία του δέκατου ένατου αιώνα, παρουσιάζοντάς το σαν χρονικό της γερμανικής ζωής από τον έκτο ως τον πρώτο αιώνα π.Χ. Ωστόσο αυτές οι εικοτολογίες περί Αρχαίου Βόρειου πολιτισμού εξασφάλισαν στον Βιρθ την εύνοια του Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος τον προσκάλεσε το 1935 ως συνιδρυτή και διευθυντή του ινστιτούτου Ahnenerbe των Ες-Ες με σκοπό την ανθρωπολογική και αρχαιολογική έρευνα. […]

Η επιρροή του Βιρθ στις γερμανικές εθνοφυλετικές ομάδες υπήρξε εξαρχής σημαντική. Το όραμά του για τον αρχαίο προηγμένο πολιτισμό των Θουάτα, από όπου εξόρμησαν με τα κυκνόσχημα και τα δρακόσχημα πλοία τους οι βόρειοι ατλαντικοί λαοί για να εποικίσουν τον ατλαντικό κόσμο, αντιπροσώπευε έναν ουτοπικό ιμπεριαλισμό στα μάτια όσων θλίβονταν για την αδυναμία και την εξαχρείωση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Οι απαισιόδοξοι και οι αρνητές του παρόντος ελκύονταν από την ιδέα του Βιρθ ότι μια αναβίωση του ατλάντιου πολιτισμού των Θουάτα θα σηματοδοτούσε την αναγέννηση της γερμανικής φυλής και την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την κατάρα της νεωτερικότητας. […].

[Ο Βιρθ] Επέζησε του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ξανάρχισε επιφυλακτικά τις εργασίες του πάνω στη γερμανική προϊστορία. Ο Βίλχελμ Λάντιχ ήταν από τους πρώτους θαυμαστές των βιβλίων του, και όταν, το 1958, ίδρυσε τον δικό του εκδοτικό οίκο στη Βιέννη, με την επωνυμία Volkstum Verlag (Λαϊκός Εκδοτικός Οίκος), άρχισε να εκδίδει νέα έργα του προκατακλυσμιαίου προφήτη, ο οποίος ζούσε στο Μπάρμπουργκ του Λαν μέχρι τον θάνατό του, σε ηλικία ενενήντα πέντε ετών, στις 16 Φεβρουαρίου 1981.

Όμως τα ενδιαφέροντα του κύκλου του Λάντιχ δεν περιορίζονταν στον πολιτισμικό πεσιμισμό και τη νοσταλγία για μια χαμένη χρυσή εποχή. Οι άνθρωποι αυτοί πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να υπάρξει πνευματική επαφή με το Γαλάζιο Νησί, το κρυμμένο πολικό κέντρο. Ένα άλλο μέλος του κύκλου, ο Ελβετός μηχανικός Έριχ Χάλικ (Erich Halik), επέβλεψε την κατασκευή μεγάλων γύψινων εκμαγείων τα οποία χρησιμοποιούσαν σε πνευματιστικές συνεδρίες, και όλοι τους επιδίδονταν σε ασκήσεις διαλογισμού, σε μια προσπάθεια να συντονιστούν. Ο Χάλικ ισχυριζόταν ότι οι αποκρυφιστικοί κύκλοι των Ες-Ες είχαν επιζητήσει την εύνοια αυτού του παγκόσμιου πνευματικού κέντρου. Αυτοί οι «αιρετικοί» των Ες-Ες ενδιαφέρονταν ιδιαιτέρως για την παράδοση των Καθαρών και κατηύθυναν τις αναζητήσεις τους προς την Αρκτική και το Θιβέτ. Ο Χάλικ παρέπεμπε στο έργο του Ότο Ραν, του λόγιου αναζητητή του Ιερού Δισκοπότηρου, στον οποίο ο Χίμλερ είχε αναθέσει να μελετήσει τις πολικές παραδόσεις των Καθαρών της νότιας Γαλλίας. Οι γερμανικές βάσεις στη Γροιλανδία αντιπροσώπευαν την προσπάθεια των «αιρετικών» των Ες-Ες να φθάσουν στο «Όρος του Μεσονυκτίου», της πολικής παράδοσης, ενώ η σημαία των Ηνωμένων Εθνών με το γαλάζιο πολικό σύμβολο υποδείκνυε, πάντα κατά την ίδια αντίληψη, την επιρροή των αντίπαλων ροδοσταυρικών ομάδων της Καλιφόρνιας (από την πλευρά των Συμμάχων). Ο Χάλικ είκαζε ότι ο «στρατευμένος αποκρυφισμός» των Ες-Ες είχε ως πηγή έμπνευσης και τις αφηγήσεις του Οσεντόφσκι για την Αγκάρθι, αλλά και τον μυστικιστικό φασισμό του Τζούλιους Έβολα. Επίσης ο Χάλικ ήταν ο πρώτος που συνέδεσε τα αποκρυφιστικά Ες-Ες με το «Μαύρο Ήλιο», τον οποίο απεικόνιζαν τα κυκλικά εμβλήματα των γερμανικών αεροσκαφών στην περιοχή του Βόρειου Πόλου στα τέλη του πολέμου.

[…] Τα λογοτεχνικά και πνευματικά ενδιαφέροντα του Ρούντολφ Μουντ φωτίζουν ακόμα περισσότερο την αποκρυφιστική - εθνικιστική κληρονομιά της ομάδας του Βίλχελμ Λάντιχ. Την περίοδο του εγκλεισμού του στο αμερικάνικο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου στο Σεντ Άβολντ, το 1945, ο Μουντ ενθουσιάστηκε όταν ανακάλυψε ότι συγκρατούμενός του εκεί ήταν ο συγγραφέας Έντμουντ Κις, του οποίου τα βιβλία διάβαζε με πάθος πριν από τον πόλεμο. Ο Κις, που εργαζόταν ως τοπογράφος στην πόλη Κάσελ, είχε γράψει μια σειρά μυθιστορήματα που συνδύαζαν επικές αφηγήσεις από τη ζωή στην προϊστορική Ατλαντίδα, τον κατά Χέρμαν Βιρθ πολιτισμό των Θουάτα και τη Θεωρία του Παγκόσμιου Παγετώνα του ανορθόδοξου Αυστριακού κοσμολόγου Χανς Χέρμπιγκερ (1860-1931). Η θεωρία του Παγκόσμιου Παγετώνα, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1913, υποστήριζε ότι όλα τα αστρικά και πλανητικά φαινόμενα ήταν αποτέλεσμα βίαιων συγκρούσεων ανάμεσα στη φωτιά και τον πάγο. Εκτός από την προέλευση και τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, η συγκεκριμένη θεωρία παρείχε και μια εξήγηση της γήινης ιστορίας και της προϊστορικής ανθρωπότητας. Ο Χέρμπιγκερ υποστήριζε ότι η Γη είχε αιχμαλωτίσει αρκετούς πλανήτες ως δορυφόρους πριν από την τωρινή μας Σελήνη και ότι αυτοί είχαν συντριβεί ο ένας μετά τον άλλο στην επιφάνειά της, με αποτέλεσμα να επακολουθήσουν γεωλογικές αναστατώσεις και κατακλυσμοί. Πίστευε ότι υπήρχαν άνθρωποι ήδη από την Τριτογενή περίοδο και ότι η προσέγγιση του προηγούμενου δορυφόρου προς τη Γη προκάλεσε την άνοδο της στάθμης των ωκεανών, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολιτισμοί-καταφύγια στο Μεξικό και στις νοτιοαμερικανικές Άνδεις. Ενώ η θεωρία του Παγκόσμιου Παγετώνα γοήτευε τους μυθολόγους των χαμένων ηπείρων, η κοσμολογία της, με την πάλη των στοιχείων, έμοιαζε να αντικατοπτρίζει την ανταγωνιστική ναζιστική ιδεολογία και υποστηριζόταν επισήμως από τους Φαιοχίτωνες των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabeitelung ή SA).

Ως ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της Θεωρίας του Παγκόσμιου Παγετώνα, ο Κις είχε ήδη ταξιδέψει στο Περού και τη Βολιβία το 1928, αναζητώντας στις Άνδεις αποδείξεις για έναν τέτοιο πολιτισμό-καταφύγιο του τέλους της Τριτογενούς περιόδου. Μαζί με τον Γερμανό καθηγητή Άρθουρ Ποτσνάσκι, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στη Βολιβία όπου εργαζόταν από καιρό για λογαριασμό της κυβέρνησης, ο Κις μελέτησε τα αρχαία ερείπια του Τιαχουανάκο στη λίμνη Τιτικάκα. Ήταν πεισμένος ότι το ανάγλυφο που κοσμούσε την Πύλη του Ήλιου ήταν αστρονομικό ημερολόγιο που επιβεβαίωνε πως οι προϊστορικοί άνθρωποι είχαν βιώσει την πιο πρόσφατη σεληνιακή καταστροφή και τον κατακλυσμό που επακολούθησε. Στην οροσειρά, βρήκε λαξεμένο στον βράχο ένα γιγάντιο κεφάλι με βόρεια χαρακτηριστικά, το οποίο θεώρησε ατράνταχτη απόδειξη μιας προγενέστερης ατλάντιας μετανάστευσης και εποικισμού, όταν οι ωκεανοί είχαν περικυκλώσει το υψίπεδο των Άνδεων. Μετά την επιστροφή του στη Γερμανία, ο Κις έγραψε μια σειρά επιστημονικές εργασίες αφιερωμένες στις εικοτολογίες του πάνω στις θεωρίες του Χέρμπιγκερ. Όμως τη μεγαλύτερη επιρροή του την άσκησε ο Κις μέσα από την τερατολογία των μυθιστορημάτων που έγιναν εκδοτικές επιτυχίες και με τα οποία εκλαΐκευσε σε ένα ευρύτερο κοινό την υπόθεση της Άριας Ατλαντίδας και των ηρωικών-καταστροφικών γεγονότων της αναταραχής, της πλημμύρας και των μεταναστεύσεων των Βορείων. Στα έργα αυτά, η Ατλαντίδα και ο καταποντισμός της έγιναν πολιτικό σύμβολο του κοινωνικού χάους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ή ακόμα της παρακμής της Δύσης, σύμφωνα με τη ζοφερή πρόβλεψη του Όσβαλντ Σπέγκλερ. Μόνο οι Γερμανοί –ο τελευταίος λαός της Βόρειας φυλής– ήταν σε θέση να αποκαταστήσουν την τάξη σ’ αυτόν τον διαλυμένο κόσμο, μέσα από την ισχυρή τους βούληση να επιβιώσουν και να επικρατήσουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκολας Γκόντρικ-Κλαρκ, Μαύρος Ήλιος, εκδόσεις Αρχέτυπο. (Ο Βίλχελμ Λάντιχ και τα Αποκρυφιστικά Ες-Ες, σελ. 237-245). Αναδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Άρδην με την άδεια των εκδοτών.

Μετάφραση Νάσος Κυριαζόπουλος.

Πηγή: Άρδην, τ. 53, Απρίλιος – Μάιος 2005, σ. 24-25.