Απάντηση στις συκοφαντίες τού Νεοπαγανισμού

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Απ’ όλους τους υποψήφιους ειδωλολατρικούς «αντεγραμμένους», αυτό είναι το τελευταίο ζευγάρι – πλην του Βούδα – που θα μπορούσε να μοιάζει με σοβαρή «απειλή» (για την ιστορία του Χριστιανισμού). Στο κάτω-κάτω, η Αίγυπτος δεν είναι και πολύ μακρυά από την Παλαιστίνη, και αφού πράγματι ζούσαν Εβραίοι στην Αίγυπτο, τότε θεωρητικά δεν είναι απίθανο πως θα μπορούσαν να κλέψουν και κάποια «τοπική» ιδέα για κάποιον Ιησού. Αλλά το έκαναν πράγματι;

Ο τομέας αυτός βρίθει από ισχυρισμούς, αλλά όπως πάντα, στο επίκεντρο βρίσκεται μια σαπουνόφουσκα. Υπάρχουν πάρα πολλές υποκλοπές Χριστιανικών όρων για να περιγραφούν Αιγυπτιακά γεγονότα (και όχι όλες τους κακοπροαίρετες), καθώς και μεγάλο πλήθος μη-αναφοράς σε πηγές για τους παραμυθένιους ισχυρισμούς. Δεδομένου αυτού του γεγονότος, σας ανακοινώνουμε ακόμη μια φορά πως αυτό θα είναι το τελευταίο άρθρο για μιμητές Ιησού - για ένα διάστημα τουλάχιστον, μέχρι κάποιος από το στρατόπεδο των Acharya S. και Freke & Gandy να εμφανισθεί και να μας δώσει πιο αξιόλογα ντοκουμέντα από εκείνα των σπερμολόγων του 18^ου – 19^ου αιώνα.

Ας πάμε τώρα να δούμε ορισμένους από αυτούς τους ισχυρισμούς.  Θα παρουσιάσω εκείνους των Ώρο και Όσιρη μαζί, για διευκόλυνση.  Έχουν ληφθεί από το έργο της Achy, «Συνομωσία Χριστού» (The Christ Conspiracy) [114-116]. Περιέργως, οι Freke & Gandy δεν έχουν να προσθέσουν τίποτε νεώτερο, και μάλιστα δεν συμπληρώνουν παρά ελάχιστους από αυτούς τους ισχυρισμούς.

Όσιρις

§    Είχε πάνω από 200 ιερά ονόματα, συμπεριλαμβανομένων των «Κύριος Κυρίων», «Βασιλεύς Βασιλέων», «Θεός Θεών», «Ανάσταση και Ζωή», «Καλός Ποιμήν», «Αιωνιότητα και Παντοτεινότητα», ο θεός που «έκανε άνδρες και γυναίκες να ξαναγεννηθούν»…

§    Η έλευσή του είχε προαναγγελθεί από Τρείς Σοφούς Άνδρες: τα τρία αστέρια Mintaka, Anilam, και Alnitak στην ζώνη του Ορίωνα, τα οποία είναι στραμμένα απ’ ευθείας στο αστέρι του Όσιρη στην Ανατολή – τον Σείριο – που υποδηλώνει την γέννησή του.

§    Ήταν Σώμα που μεταλαμβανόταν. Η σάρκα του τρωγόταν σε μορφή σταρένιων πιττών μετάληψης – το ‘φυτό της Αλήθειας’.

§    Ο 23^ος Ψαλμός είχε αντιγράψει ένα Αιγυπτιακό κείμενο με παράκληση στον Όσιρη,  τον ‘Καλό Ποιμένα’ να οδηγήσει τον αποθανόντα στα ‘πράσινα λειβάδια’ και στα ‘ήρεμα νερά’ της χώρας νέφερ-νέφερ, να αποκαταστήσει την ψυχή και το σώμα, και να παρέχει προστασία στην κοιλάδα της σκιάς θανάτου...

§    Η Κυριακή Προσευχή (το Πάτερ Ημών) είχε προ-διαμορφωθεί από έναν Αιγυπτιακό ύμνο προς τον Όσιρη-Αμήν’, που άρχιζε με τα λόγια «Ω, Αμήν, Αμήν, ο εν τοις ουρανοίς…». Ο Αμήν επίσης επικαλείτο στο τέλος κάθε προσευχής.

§    Οι διδαχές των Όσιρη και Ιησού είναι θαυμαστά όμοιες. Πολλά εδάφια είναι ολόϊδια, αυτολεξεί.  

§    Ως θεός της κληματαριάς, ήταν ένας μεγάλος περιοδεύων δάσκαλος που εκπολίτισε τον κόσμο. Κυβερνήτης και δικαστής των νεκρών.

§    Στο Πάθος του, ο Όσιρις είχε πέσει θύμα συνομωσία και δολοφονήθηκε από τον Σεθ και τους «72».

§    Η ανάσταση του Όσιρη εξυπηρετεί στο ότι παρέχει την ελπίδα σε όλους πως μπορούν να κάνουν το ίδιο, και να γίνουν αιώνιοι.

Ώρος

§    Γεννηθείς εκ της παρθένου Ισις-Μέρι στις 25 Δεκεμβρίου μέσα σε σπήλαιο/φάτνη, η δε γέννησή του είχε προαγγελθεί από ένα αστέρι στην Ανατολή και παρίσταντο σ’ αυτήν τρεις σοφοί άνδρες.

§    Ο γήινος πατέρας ονομαζόταν «Σηβ» ("Ιωσήφ").

§    Ήταν βασιλικής καταγωγής.

§    Στην ηλικία των 12 ήταν παιδί-διδάσκαλος στον Ναό, και στα 30 του, βαπτίσθηκε, έχοντας εξαφανισθεί επί 18 χρόνια.

§    Βαπτίσθηκε στον ποταμό Ηριδανό ή Iaurutana (Ιορδανία) από τον "Anup τον Βαπτιστή" (Ιωάννη τον Βαπτιστή) ο οποίος αποκεφαλίσθηκε.

§    Είχε 12 μαθητές, εκ των οποίων οι 2 ήσαν οι «μάρτυρές» του και ονομάζονταν "Anup" και "AAn" (οι 2 "Ιωάννηδες").

§    Έκανε θαύματα, εξόρκιζε δαίμονες και ανέστησε τον El-Azarus ("Ελ-Οσιρι") εκ νεκρών.

§    Ο Ώρος περπάτησε πάνω στο νερό.

§    Το προσωπικό του επίθετο ήταν "Iusa", ο "αεί-γινόμενος υιός" του "Ptah,"του "Πατρός." Εκαλείτο "Άγιο Παιδί."

§    Του αποδίδεται μια "επί του όρους ομιλία" και οι οπαδοί του απάγγελλαν τους "λόγους του Iusa."

§    Ο Ώρος μεταμορφώθηκε πάνω στο Όρος.

§    Σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστές, θάφτηκε επί τρεις ημέρες μέσα σε τάφο, αναστήθηκε.

§    Τίτλοι: Οδός, η Αλήθεια, το Φως, Μεσσίας, Χρισμένος Υιός του Θεού, Υιός του Ανθρώπου, Καλός Ποιμένας, Αρνίον του Θεού, Λόγος ενσαρκωθείς, Λόγος της Αληθείας.

§    Ήταν  "ο Ψαράς" και συσχετίσθηκε με Ψάρι (ΙΧΘΥΣ), Αρνί και Λέοντα.  

§    Ήρθε, για να εκπληρώσει τον Νόμο.

§    Ονομάσθηκε "ο ΧΡΣΤ" ή "ο Χρισμένος."

§    Υποτίθεται πως θα βασίλευε χίλια χρόνια.

Αρκετά μακρύς κατάλογος, αλλά ας τον απλοποιήσουμε σαν ξεκίνημα: Ένας μεγάλος αριθμός όλων αυτών – τουλάχιστον τα μισά – είναι, απ’ ότι έχω διαπιστώσει, κίβδηλα. Δεν έχει βρεθεί ούτε ένα ίχνος απόδειξης για πολλά από αυτά, σε οποιοδήποτε βιβλίο Αιγυπτιακής θρησκείας που έχω συμβουλευθεί μέχρι στιγμής. Οπότε, όπως συνήθιζε να ρωτά η Clara Peller, «Πού είναι το ψαχνό λοιπόν;» Πού είναι η πρωτότυπη Αιγυπτιακή βιβλιογραφία που τα υποστηρίζει;  Και εσείς οι Χριστο-μυθοποιητές: δεν θέλουμε να μας παραπέμπετε στους Gerald Massey ή Godfrey Higgins – θέλουμε την πρωτότυπη αναφορά, από Αιγυπτιακές πηγές. Αν δεν ακούσω από κανένα σας εντός ενός έτους (και ξέρω πως μπαίνουν στην ιστοσελίδα αυτή, διότι μαθαίνω νέα τους), θα υποθέσω πως δεν είναι δυνατή η παραμικρή απόκριση και θα συνεχίσω να ασχολούμαι με άλλες εργασίες σχετικά με αντιγραφείς.

Για διευκόλυνση, αρχίζω με μια αναπαραγωγή της συνοπτικής περιγραφής της ζωής του Ώρου, όπως αυτή προσφέρεται από τον Miller στην Εγκυκλοπαίδεια των Θρησκειών (Encyclopedia of Religions), η οποία περιγραφή θα αποτελέσει και το υπόβαθρο για τον Όσιρη:

"Στην αρχαία Αίγυπτο αρχικά υπήρχαν αρκετοί θεοί με το όνομα Ώρος, αλλά το πιο γνωστό και πιο σημαντικό από την αρχή της ιστορικής περιόδου ήταν ο γιός του Όσιρη και της  Ίσιδας, ο οποίος ταυτίσθηκε με τον βασιλιά της Αιγύπτου. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Όσιρις, που είχε αναλάβει την διακυβέρνηση της γης σύντομα μετά την δημιουργία της, είχε σφαγεί από τον ζηλότυπο αδελφό του, τον Σεθ.  Η αδελφή-σύζυγος του Όσιρη, Ίσις, η οποία περισυνέλεξε τα κομμάτια του διαμελισμένου συζύγου της και τον επανέφερε στη ζωή, επίσης συνέλαβε τον γιό και εκδικητή του, τον Ώρο. Ο Ώρος πολέμησε με τον Σεθ και, παρά την απώλεια ενός οφθαλμού στην μάχη αυτή, κατάφερε να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και να γίνει ο νόμιμος κληρονόμος του. Ο Όσιρις τότε έγινε βασιλιάς των νεκρών και ο Ώρος βασιλιάς των ζώντων, και η μεταβίβαση αυτή ανανεώνεται με κάθε αλλαγή επίγειας διακυβέρνησης. Ο μύθος περί θεϊκής βασιλείας πιθανότατα να υπερύψωσε την θέση του θεού όσο εκείνη του βασιλιά. Κατά την 4^η δυναστεία, ο βασιλιάς – ο «ζωντανός θεός» – είναι πιθανόν να αναγνωρίσθηκε και ως ένας από τους μεγαλύτερους θεούς, όμως με την 5^η δυναστεία, η κυριαρχία της λατρείας του Re, θεού του ήλιου, είχε γίνει αποδεκτή ακόμα και από τους βασιλείς. Ο Ώρος-βασιλιάς ήταν τώρα και «γιός του Re». Αυτό κατέστη δυνατόν μυθολογικά, με το να προσωποποιούν ολόκληρη την παλαιότερη γενεαλογία του Ώρου (η Εννεάδα της Ηλιουπόλεως) ως θεά Χαθόρ, τον «οίκο του Ώρου», η οποία ήταν επίσης σύζυγος του Re και μητέρα του Ώρου. 

"Τον Ώρο συνήθως τον παρουσίαζαν σαν γεράκι, και μια άποψή του ήταν ως μεγάλου ουράνιου θεού του οποίου τα ανοιγμένα φτερά γέμιζαν τα ουράνια, ο δε γερός οφθαλμός του ήταν ο ήλιος και ο τραυματισμένος οφθαλμός ήταν η σελήνη. Μια άλλη απεικόνισή του που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής κατά την Ύστερη Περίοδο ήταν ως βρέφος που θήλαζε στο στήθος της μητέρας του Ίσιδας.

Τα δύο κυρίαρχα κέντρα λατρείας για την λατρεία του Ώρου ήταν στην Bekhdet στον βορρά – όπου ελάχιστα πράγματα επιβιώνουν – και στην Idfu στον νότο, όπου υπάρχει ένας μεγάλος και καλοδιατηρημένος ναός που χρονολογείται από την Πτολεμαϊκή περίοδο. Παλαιότεροι μύθοι που σχετίζονται με τον Ώρο καθώς και με τις τελετές που ετελούντο εκεί, είναι καταγεγραμμένοι στην Idfu."

Όσιρις

o      Είχε πάνω από 200 ιερά ονόματα, συμπεριλαμβανομένων των «Κύριος Κυρίων», «Βασιλεύς Βασιλέων», «Θεός Θεών», «Ανάσταση και Ζωή», «Καλός Ποιμήν», «Αιωνιότητα και Παντοτεινότητα», ο θεός που «έκανε άνδρες και γυναίκες να ξαναγεννηθούν»…

Οι τίτλοι που βρήκα να αποδίδουν στον Όσιρη είναι: [Fraz.AAO] «Κύριος των Πάντων», «Το Αγαθό Ον» (ο πιο συνηθισμένος τίτλος), «Κύριος του Κάτω Κόσμου», «Κύριος/Βασιλιάς της Αιωνιότητας», «Αρχων των Νεκρών», [Griff.OO] «Κύριος της Δύσης», «Ο Μέγας», [Bud.ERR, 26] «εκείνος που πιάνει θέση», «ο Γεννήτωρ», «Κριός», [Bud.ERR, 79] «μεγάλος Λόγος» (κατά το, «ο λόγος εκείνου που έρχεται στην ύπαρξη και που δεν είναι»  -- κατοπτρισμός της αρχαίας ιδέας περί της δημιουργικής δύναμης του προφορικού λόγου, που βρίσκεται παρομοίως στον Ελληνικό όρο «Λόγος», «Αρχηγός των Πνευμάτων», [Short.EG, 37] «Κυβερνήτης της αιωνιότητας», [Meek.DL, 31] «ζωντανός θεός», «Θεός πάνω από τους θεούς». Όλες αυτές οι προσφωνήσεις είναι είτε γενικοί τίτλοι που θα αναμέναμε να προσδίδονται σε οποιοδήποτε αρχηγικό πρόσωπο, είτε ταυτίζονται με την κυριαρχία του Όσιρη επί του κάτω κόσμου.  Δεν βρέθηκαν πουθενά οι άλλοι τίτλοι, που θεωρήθηκαν πλησιέστεροι προς - και αποκλειστικά σχετιζόμενοι με - τον Ιησού.

o      Η έλευσή του είχε προαναγγελθεί από Τρείς Σοφούς Άνδρες: τα τρία αστέρια Mintaka, Anilam, και Alnitak στην ζώνη του Ορίωνα, τα οποία είναι στραμμένα απ’ ευθείας στο αστέρι του Όσιρη στην Ανατολή – τον Σείριο – που υποδηλώνει την γέννησή του.

Οι Freke και Gandy επαναλαμβάνουν μόνο το τελευταίο μέρος με τον αστέρα. Αλλά ενώ κάποιοι μελετητές συνδέουν τον Όσιρη με τον Ορίωνα, δεν γνωρίζουν το παραμικρό για σοφούς άνδρες ή για αστέρι στην Ανατολή.

o      Ήταν Σώμα που μεταλαμβανόταν. Η σάρκα του τρωγόταν σε μορφή σταρένιων πιττών μετάληψης – το ‘φυτό της Αλήθειας’.

Καμία τέτοια αναφορά δεν βρέθηκε, από σοβαρούς μελετητές.

o      Ο 23ος Ψαλμός είχε αντιγράψει ένα Αιγυπτιακό κείμενο με παράκληση στον Όσιρη,  τον ‘Καλό Ποιμένα’ να οδηγήσει τον αποθανόντα στα ‘πράσινα λειβάδια’ και στα ‘ήρεμα νερά’ της χώρας νέφερ-νέφερ, να αποκαταστήσει την ψυχή και το σώμα, και να παρέχει προστασία στην κοιλάδα της σκιάς θανάτου...

Αν είναι όντως έτσι, πάντως κανένας σχολιαστής της Αιγυπτιακής θρησκείας ή της Παλαιάς Διαθήκης δεν το γνωρίζει. Ο Όσιρις πιθανόν να γνωριζόταν ως βοσκός, δεδομένου ότι τέτοιες απεικονίσεις ήσαν συνηθισμένες την εποχή εκείνη, όμως δεν έχω δει κανέναν να το συσχετίζει με το πρόσωπό του, παρά μόνο οι μυθοποιητές.

o      Η Κυριακή Προσευχή (το Πάτερ Ημών) είχε προ-διαμορφωθεί από έναν Αιγυπτιακό ύμνο προς τον Όσιρη-Αμήν’, που άρχιζε με τα λόγια «Ω, Αμήν, Αμήν, ο εν τοις ουρανοίς…». Ο Αμήν επίσης επικαλείτο στο τέλος κάθε προσευχής.

Αν είναι όντως έτσι, θέλουμε να ξέρουμε πού ακριβώς είναι καταγεγραμμένη αυτή η προσευχή, και το ίδιο θα επιθυμούσαν και οι εμπειρογνώμονες της Αιγυπτιακής θρησκείας.  Το Εβραϊκό «ΑΜΗΝ» ποτέ δεν χρησιμοποιείται ως χαιρετισμός, αλλά υποδηλώνει το «ΓΕΝΟΙΤΟ», πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι για «επίκληση», όπως γίνεται με τις θεότητες. Πέραν αυτού, ας μας δείξουν κάποια ετυμολογική σχέση που να βασίζεται στις πρωτότυπες γλώσσες, και όχι στην αντιστοιχία των Αγγλικών χαρακτήρων.

o      Οι διδαχές των Όσιρη και Ιησού είναι θαυμαστά όμοιες. Πολλά εδάφια είναι ολόϊδια, και αυτολεξεί.

Αν είναι έτσι, τότε κάποιος – εκτός από την πηγή της Achy, ο James Churchward – χρειάζεται να τις βάλει δίπλα-δίπλα και να το αποδείξει. Οι Αιγύπτιοι θρησκευτικοί μελετητές δεν φαίνεται να το έχουν πάρει είδηση.

o      Ως θεός της κληματαριάς, ήταν ένας μεγάλος περιοδεύων δάσκαλος που εκπολίτισε τον κόσμο. Κυβερνήτης και δικαστής των νεκρών.

Αυτό είναι κάπως μη-συγκεκριμένο. Ο Frazer είχε αναφέρει [Fraz.AAO, vii, 7] πως ο Όσιρις δίδασκε την οινοποιεία και την αγροτική καλλιέργεια, πως έδωσε νόμους στους Αιγύπτιους, πως τους δίδαξε τον σωστό τρόπο λατρείας, και πως γύρισε όλο τον κόσμο διδάσκοντας αυτά τα πράγματα.  Μόνο που αυτός ο ισχυρισμός είχε ειπωθεί και για τον Διόνυσο, όπου και σχολιάσαμε το σημείο αυτό μέσα στην έκθεση εκείνη. (Όχι πως έχει σημασία, μιάς και απ’ ότι φαίνεται, μόνο ο Frazer και αργότερα οι Freke και Gandy υποψιάζονται πως οι δύο συνδέονται.)  Βιβλιογραφία γραμμένη από μελετητές της Αιγυπτιακής θρησκείας δεν τους αντιμετωπίζει ως ίδιους, αν και ορισμένοι συνδέουν τον Όσιρη με τον Ορίωνα, και ο Budge σημειώνει τα ταξίδια χωρίς να συνδέει τον Όσιρη με τον Διόνυσο [Bud.ERR, 9].  Εν πάση περιπτώσει, ο Όσιρις πουθενά δεν αναφέρεται ως «θεός της κληματαριάς». Είναι κυβερνήτης και κριτής των νεκρών, μόνο που αυτό ΔΕΝ είναι περιγραφή του Ιησού, ο Οποίος αντιπροσωπεύει ένα Θεό που ΔΕΝ είναι Θεός των νεκρών αλλά «Θεός των ζώντων». Το πολύ-πολύ να αντιπροσωπεύει εκείνο που θα περίμενε κανείς από την κάθε κυρίαρχη θεότητα, ήτοι, να κυβερνά και να κρίνει.

o      Στο Πάθος του, ο Όσιρις είχε πέσει θύμα συνομωσίας και δολοφονήθηκε από τον Σεθ και τους «72».

Εδώ πρόκειται για ορολογική εξαπάτηση, μισές αλήθειες και άσχετες καταστάσεις. Δεν υπήρξε κανένα «Πάθος», στο υπαινισσόμενο περιστατικό. Ο Όσιρις είχε απλώς πέσει θύμα συνομωσίας του Σεθ. Οργανώθηκε ένα μεγάλο γλέντι, στο οποίο ο Σεθ είχε φέρει ένα φέρετρο και ενθάρρυνε όλους τους καλεσμένους – μαζί με τους 72 συμμετέχοντες στο σχέδιό του, και μια βασίλισσα της Αιθιοπίας – να ξαπλώσουν μέσα σ’ αυτό για να δοκιμάσουν …πώς εφαρμόζει στα μέτρα του καθενός. Τελικά ήρθε και η σειρά του Όσιρη. Πείσθηκε να ξαπλώσει μέσα στο φέρετρο. Μόλις μπήκε μέσα ο Όσιρις, ο Σεθ κάρφωσε στεγανά το φέρετρο και το πέταξε μέσα στον ποταμό. Ο Όσιρις πέθανε από ασφυξία. Ας σημειωθεί εδώ πως οι 72 είναι εχθροί του Όσιρη, και όχι μαθητές του. Μόνο ο αριθμός 72 (πολλαπλάσιο του 12, και αριθμός που ακόμα χρησιμοποιούμε όταν…. αγοράζουμε αυγά και ντόνατς) είναι το κοινό σημείο επαφής (και αυτό, μονάχα σε ορισμένα εδάφια του Λουκά  10: άλλοι ορίζουν τον αριθμό 70, ο οποίος πιθανότατα αντιπροσωπεύει το πλήθος των Εθνικών εθνών, σύμφωνα με τους Εβραίους). Αυτοί δεν πράττουν ούτε στο ελάχιστο όσα έπρατταν οι μαθητές του Ιησού.

Καθώς προχωρά η αφήγηση, η σύζυγος του Όσιρη, η Ίσις, πήγε προς αναζήτηση του φέρετρου. Το εντόπισε στην Συρία, όπου είχε ενσωματωθεί σε μια κολώνα σπιτιού. Έκλαψε τόσο δυνατά, ώστε μερικά από τα παιδιά του σπιτιού εκείνου πέθαναν από την τρομάρα τους. Αργότερα το απέσπασε το φέρετρο, το άνοιξε, και στη συνέχεια πήγε προς αναζήτηση του Ώρου. Εν τω μεταξύ, ο Σεθ βρήκε το φέρετρο και έσχισε το σώμα σε 14 τεμάχια τα οποία σκόρπισε παντού. Σε μια εκδοχή κατάληξης, η Ίσις πήγε προς αναζήτηση των τεμαχίων και τα έθαβε καθώς τα εντόπιζε. Μια εναλλακτική εκδοχή θέλει τους Ίσιδα, Άνουβι και Ρα να συναρμολογούν το σώμα, να το σπαργανώνουν με επιδέσμους, και να το αναζωογονούν. Περισσότερα για αυτό, στη συνέχεια.

o      Η ανάσταση του Όσιρη εξυπηρέτησε στο να παρέχει την ελπίδα σε όλους πως μπορούν να κάνουν το ίδιο, και να γίνουν αιώνιοι.

Εδώ είναι που εντοπίζεται μια από τις πιο μεγάλες καταχρήσεις ορολογίας, ακόμα και από ορισμένους Αιγύπτιους μελετητές θρησκείας (οι οποίοι όμως δεν προχωρούν στην αποδοχή του συσχετισμού δια «ομοιοτήτων»!): Ο Όσιρις αναστημένος;  Όχι, αν η λέξη «ανάσταση» σημαίνει επιστροφή με σώμα  εν δόξη. Στο σημείο αυτό, ο Miller έχει κάνει αρκετή ουσιαστική δουλειά με το να μεταφέρει τα λόγια του J. Z. Smith, οπότε, θα αφήσω τα λόγια αυτά να μιλήσουν σαν αρχή:

"Ο Όσιρις δολοφονήθηκε και το σώμα του διαμελίσθηκε και σκορπίσθηκε. Τα κομμάτια του σώματός του ανακτήθηκαν και επανασυνδέθηκαν, και ο θεός ανανεώθηκε. Όμως δεν επανήλθε στον πρότερο τρόπο ύπαρξης, αλλά μάλλον ταξίδεψε στον Κάτω Κόσμο, όπου έγινε ο πανίσχυρος Κύριος των νεκρών. Επ’ ουδενί δεν μπορεί να ειπωθεί πως ο Όσιρις «εγέρθηκε» υπό την έννοια που απαιτεί το πρότυπο του αποθανείν και εγερθήναι (όπως περιγράφεται από τον Frazer κ.α.). Και σίγουρα δεν θεωρήθηκε ως ετήσιο συμβάν."

"Κατ’ ουδεμία έννοια δεν μπορεί ο δραματικός μύθος του θανάτου του και της αναζωογόνησής του να εναρμονισθεί με το πρότυπο των θεών που πεθαίνουν και εγείρονται (όπως περιγράφεται από τον Frazer κ.α.)."

"Η επαναλαμβανόμενη συνταγή «Εγέρθητι, δεν έχεις πεθάνει» - είτε εφαρμοζόμενη στον Όσιρη ή σε πολίτη της Αιγύπτου, σηματοδοτούσε μια νέα, μόνιμη ζωή στο βασίλειο των νεκρών."

Ο Frankfort συναινεί:

"Ο Όσιρις στην πραγματικότητα δεν ήταν διόλου ένας θεός που «πέθαινε», αλλά ένας «πεθαμένος» θεός. Ποτέ δεν επέστρεψε εν μέσω των ζώντων. Δεν ελευθερώθηκε από τον κόσμο των νεκρών όπως στην περίπτωση του Tammuz. Αντιθέτως, ο Όσιρις ανήκε εξ ολοκλήρου στον κόσμο των νεκρών – από εκεί έδινε τις ευλογίες του στην Αίγυπτο.  Πάντα απεικονιζόταν ως μούμια – ένας νεκρός βασιλιάς. [Kingship and the gods: a study of ancient Near Eastern religion as the integration of society & nature. U.Chicago:1978 edition, p.289] (Βασιλεία και οι θεοί: μια μελέτη των θρησκειών της Εγγύς Ανατολής, ως ενοποίηση κοινωνίας και φύσης. Πανεπιστήμιο Σικάγο, έκδοση 1978, σελ.289)

Όσιρις

Πιθανότατα ο μοναδικός ειδωλολατρικός θεός για τον οποίον υπάρχει μια ανάσταση να είναι ο Αιγύπτιος Όσιρις. Μια προσεκτική εξέταση της ιστορίας αυτής δείχνει πως διαφέρει πολύ από την Ανάσταση του Χριστού. Ο Όσιρις δεν «εγέρθη» εκ νεκρών – βασίλευε, στην κατοικία των νεκρών. Σαν βιβλικός μελετητής, ο Roland de Vaux είχε γράψει:

«Τι εννοείται με την έκφραση «ο Όσιρις ‘αναστήθηκε προς την ζωή’; Απλούστατα, πως χάρη στις περιποιήσεις της Ίσιδας, μπορεί να ζει μια ζωή πέραν του τάφου, η οποία ζωή είναι μια σχεδόν τέλεια απομίμηση της επίγειας ζωής. Όμως δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγυρίσει ανάμεσα στους ζώντες, αλλά θα βασιλεύει μόνο πάνω στους νεκρούς. Αυτός ο αναζωογονημένος θεός είναι στην πραγματικότητα ένας «θεός-μούμια»…

 Ε, όχι, ο μουμιοποιημένος Όσιρις δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι έμπνευση για τον αναστημένο Χριστό… Όπως παρατηρεί ο Υamauchi, «Οι απλοί άνθρωποι έβλεπαν στον Όσιρη εκείνον που είχε θριαμβεύσει πάνω από τον θάνατο.»  Είναι όμως σφάλμα να εξισώνεται η Αιγυπτιακή άποψη της μετά θάνατον ζωής με την Βιβλική διδαχή περί αναστάσεως. Για να επιτύχει την αθανασία, ο Αιγύπτιος έπρεπε να πληροί τρεις προϋποθέσεις: Πρώτον, το σώμα του έπρεπε να συντηρηθεί με μουμιοποίηση. Δεύτερον, έπρεπε να υπάρχει καθημερινή παροχή πραγματικών προσφορών άρτου και ζύθου. Τρίτον, μαζί του ενταφιάζονταν και μαγικά ξόρκια. Το σώμα του δεν εγειρόταν εκ νεκρών: μάλλον κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς του (το «Ba» και το «Ka» του) συνέχιζαν να αιωρούνται επάνω από το σώμα του. ["The Resurrection of Jesus Christ: Myth, Hoax, or History?" David J. MacLeod, in The Emmaus Journal, V7 #2, Winter 98, p169 ] («Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού: Μύθος, Απάτη ή Ιστορία;» David J. MacLeod, στο  περιοδικό ‘The Emmaus Journal’, τομ.Νο.2, Χειμώνας ’98, σελ.169).

Ο Frazer [Fraz.AAO, viii] έγραψε πως σε κάθε νεκρό δινόταν το όνομα του Όσιρη επάνω από το δικό του, για να ταυτίζεται με τον θεό.  

Οπότε, η «ανάσταση» του ‘Οσιρι δεν είναι καν ανάσταση. Μάλιστα, ήταν στην πραγματικότητα ένα είδος λειτουργίας του τρόπου ύπαρξης των Αιγυπτίων θεών, δηλαδή, κάτι σαν μισός Φράνκενσταϊν, μισός συναρμολογούμενο παιχνίδι.  Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες με τους Αιγυπτίους θεούς που σκορπάνε τριγύρω ανθρώπινα μέλη, και χωρίς αυτό να είναι επιζήμιο συνολικά, επειδή «τα θεϊκά σώματα τα θεωρούσαν ανεπηρέαστα από την όποια αλλαγή» [Meek.DL, 57] έτσι το σώμα του Όσιρη ούτε σάπιζε ούτε αποσυντίθετο, περιμένοντας να το ξανα-συναρμολογήσουν.

Έτσι γίνεται με όλους αυτούς τους Αιγύπτιους θεούς:  ο Σεθ και ο Ώρος καυγαδίζουν, εκσφενδονίζουν κοπριά ο ένας στον άλλον και μετά κλέβουν ο ένας τα γεννητικά όργανα του άλλου [Bud.ERR, 64].  Ο οφθαλμός του Ώρου κλέβεται από τον Σεθ, αλλά ο Ώρος το ξαναποκτά και το δίνει στον Όσιρη, ο οποίος το καταβροχθίζει [του ιδίου, 88]. Ο Ώρος είχε πονοκέφαλο, και μια άλλη θεότητα προσφέρεται να του δανείσει το δικό του κεφάλι μέχρι να του περάσει ο πονοκέφαλος [Meek.DL, 57]. Ο Όσιρις πλήρωσε με τίμημα τον θάνατό του με διαμελισμό, με το να περιορισθεί στον κόσμο των νεκρών [και κατά συνέπεια φανερά άσχετος ως προς το τι γινόταν «πάνω από το έδαφος» -- Meek.DL, 88-9], αλλά αυτό είναι επειδή είχε πεθάνει πραγματικά ήδη μια φορά παλαιότερα, όταν ο πατέρας του τον σκότωσε κατά λάθος [του ιδίου, 80].

Ώρος

Τώρα θα προσεγγίσουμε τα θέματα του Ώρου. Πολλά από αυτά έχουν πάρει πληροφορίες από τον Miller, οπότε θα αναφέρουμε αυτές, και θα προσθέσουμε όπου χρειάζεται.

o      Γεννηθείς εκ της παρθένου Ισις-Μέρι στις 25 Δεκεμβρίου μέσα σε σπήλαιο/φάτνη, η δε γέννησή του είχε προαγγελθεί από ένα αστέρι στην Ανατολή και παρίσταντο σ’ αυτήν τρεις σοφοί άνδρες.

Η βιβλιογραφία έχει επιβεβαιώσει αυτό που προσφέρει ο Miller, και έχω επίσης δει το ανάγλυφο που αναφέρεται πιο κάτω. Δεν βρήκα καμμία αναφορά σε σπήλαιο/φάτνη – Ο Frazer [Fraz.AAO, 8] έχει τον Ώρο γεννημένο σε βαλτότοπους, και δεν γνωρίζει το παραμικρό για αστέρι ή τρεις Σοφούς Άνδρες, ή οποιουδήποτε αριθμού.

...Ο Ώρος επ’ ουδενί δεν είχε γεννηθεί εκ παρθένου. Μάλιστα, ένα αρχαίο Αιγυπτιακό ανάγλυφο αναπαριστάνει αυτή την σύλληψη, απεικονίζοντας την μητέρα του την Ίσιδα με μορφή γερακιού, να αιωρείται πάνω από ένα όρθιο φαλλό ενός νεκρού και πρηνούς Όσιρη στον Κάτω Κόσμο (EOR, s.v. "Phallus"). Και το ζήτημα της 25^ης Δεκεμβρίου δεν έχει κάποιον συσχετισμό για μας – πουθενά δεν συσχετίζει η Καινή Διαθήκη την ημερομηνία αυτή με την γέννηση του Ιησού.

Μάλιστα, η περιγραφή της σύλληψης του Ώρου θα μας δείξει ακριβώς εκείνα τα σεξουαλικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις ειδωλολατρικές «θαυματουργικές γέννες», όπως είχε σημειωθεί πρωτύτερα από τους μελετητές:

"Αλλά αφού εκείνη [δλδ., η Ίσις] το έφερε πίσω [δλδ., το σώμα του Όσιρη] στην Αίγυπτο, ο Σεθ κατάφερε να πάρει το σώμα του Όσιρη πάλι και το έκοψε σε 14 κομμάτια, τα οποία σκόρπισε σε όλη την Αίγυπτο. Τότε η Ίσις βγήκε προς αναζήτηση του Όσιρη για δεύτερη φορά, και τότε έθαψε το κάθε κομμάτι εκεί που το βρήκε (εξ ου και οι πολλοί τάφοι του Όσιρη που υπάρχουν στην Αίγυπτο). Το μόνο κομμάτι που δεν κατάφερε να βρει ήταν το πέος του θεού, αφού ο Σέθ το είχε πετάξει στο ποτάμι, όπου είχε φαγωθεί από ένα ψάρι. Η Ίσις τότε σχημάτισε ένα υποκατάστατο πέους για να το βάλει στη θέση του. Επίσης είχε έρθει και σε σεξουαλική επαφή με τον Όσιρη μετά τον θάνατό του, που είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη και γέννηση του μεταθανάτιου υιού του, του Αρποκράτη, του παιδιού-Ώρου.  Ο Όσιρις έγινε βασιλιάς του κάτω κόσμου, και ο Ώρος προχώρησε σε μάχη με τον Σεθ…[CANE:2:1702 – η έμφαση δική μου] [Παρεμπιπτόντως, η Εβραϊκή λέξη «Σατάν» επ’ ουδενί δεν συγγενεύει με το όνομα «Σεθ»: "Η ρίζα *STN δεν μαρτυρείται σε καμμία συγγενική γλώσσα σε κείμενα προγενέστερα ή σύγχρονα με τις εμφανίσεις του στην Εβραϊκή Βίβλο" DDD, s.v. 1369f]

Η μία αναφορά που βρήκα για την γέννηση του Ώρου τον θέλει γεννημένο την 31^η μέρα του Αιγυπτιακού μήνα Khoiak – οι μυθοποιοί έχουν 1 πιθανότητα στις 365 να ταιριάζει με την 25^η Δεκεμβρίου! 

Η Achy προσθέτει – με τον  Massey ως πιθανή πηγή της – τον ισχυρισμό πως στους τοίχους του Ναού του Λούξορ υπάρχει ένα ανάγλυφο που υποτίθεται πως απεικονίζει «τον Ευαγγελισμό, την Άμωμο Σύλληψη, την Γέννηση και την Προσκύνηση του Ώρου, με τον Θωθ να ανακοινώνει στην Παρθένο Ίσιδα πως θα συλλάβει τον Ώρο, με τον Kenph - το ‘Άγιο Πνεύμα’ - να γονιμοποιεί την Παρθένο», το δε ανάγλυφο αυτό να είναι μάλιστα κομπλέ με τρεις σοφούς «Μάγους».

Το ανάγλυφο του Ναού του Λουξορ

Ο «Ευαγγελισμός»

Η «Προσκύνηση» των Μάγων

Για κάποιο λόγο, ούτε η Αchy ούτε ο Massey μας δίνουν κάποιο όνομα  ή αριθμό που να επιβεβαιώνει αυτό το ανάγλυφο, ή έστω μια τοποθεσία πιο συγκεκριμένη από «Ναό του Λούξορ», ο οποίος Ναός είναι ένας απέραντος χώρος και απροσπέλαστος στους περισσότερους αναγνώστες της Achy.  Όταν στριμώχτηκε από  κάποιον στην ιστοσελίδα της, η Achy μασούσε τα λόγια της:  "Η Ίσις είναι ο αστερισμός της Κόρης Παρθένου, καθώς και Σελήνη, η οποία γίνεται «παρθένος» κάθε φορά που είναι σε «νέα» φάση.  Ο θεός -Ήλιος – στην προκειμένη περίπτωση ο Ώρος – ήταν γέννημα αυτής της θεάς-παρθένου." – και μας παραπέμπει σε ένα έγγραφο του 6^ου αιώνα μ.Χ.!  Καμμία απολύτως τεκμηρίωση δεν προσφέρεται για τον συσχετισμό Ίσιδος-Παρθένου. Ο ισχυρισμός της δεν έχει περισσότερη βαρύτητα από το αν έλεγε πως «η Ίσις είναι ένας φαντάρος-πόρνη». Αν υπάρχει ένα τέτοιο ανάγλυφο, θα είναι μόνο ό,τι η Achy νομίζει ότι είναι, βάσει της ερμηνείας του Massey.

Ένας συγγραφέας πρόσφατα έστειλε αυτή την περιγραφή από μια Αιγυπτιακή τουριστική τοποθεσία:

"Ο θεσμός της βασιλείας πιστευόταν πως ήταν χειροτονία από τους θεούς στην αρχή του Χρόνου, σύμφωνα με το «ma’at» – το καλώς οργανωμένο Κράτος, αλήθεια, δικαιοσύνη, κοσμική τάξη. Ο κυβερνών βασιλιάς ήταν επίσης ο φυσικός υιός του Δημιουργού θεού-Ήλιου. Αυτή ήταν η θεϊκή σύλληψη και γέννα που είχε αποτυπωθεί στους τοίχους του Ναού του Λούξορ, στο Deir el-Bahri, καθώς και σε άλλους ναούς βασιλο-λατρείας σε όλη την Αίγυπτο. Ο βασιλιάς ήταν επίσης μια ενσάρκωση του δυναστικού θεού Ώρου  -  όταν απεβίωσε, ο βασιλιάς ταυτίσθηκε με τον πατέρα του Ώρου, τον Όσιρη.  Αυτός ο ζωντανός βασιλιάς ,με τον τρόπο αυτό, αποτελούσε μοναδική οντότητα – μια ζωντανή ενσάρκωση της θεότητας, ένας θεϊκά εκλεγμένος μεσάζων, ο οποίος θα λειτουργούσε ως ιερέας για ολόκληρο το έθνος, θα απάγγελλε τις προσευχές, θα προσέφερε τις θυσίες… Ένα περιστύλιο προαύλιο του Αμενχοτεπ Γ’ είναι ενσωματωμένο με την υπόστυλη αίθουσα που είναι το πρώτο δωμάτιο του εσωτερικού, αρχικά στεγασμένου τμήματος του Ναού. Αυτό οδηγεί σε μια σειρά  τεσσάρων προθαλάμων με βοηθητικά δωμάτια. Το Δωμάτιο Γέννησης ανατολικά του δεύτερου προθαλάμου είναι διακοσμημένο με ανάγλυφα που αναπαριστούν την θεϊκή γέννηση του Αμενχοτεπ Γ’, που ήταν αποτέλεσμα ένωσης της μητέρας του Mutemwiya με τον θεό Amun. Το άδυτο «βάρκα» συμπεριλαμβάνει ένα ανεξάρτητο κτίσμα που είχε προστεθεί από τον Μέγα Αλέξανδρο μέσα στην μεγαλύτερη αίθουσα που είχε δημιουργήσει ο Αμενχοτεπ Γ.  Στα καλο-συντηρημένα ανάγλυφα φαίνεται  η «βάρκα» του Amun καθώς και άλλες σκηνές με τον βασιλιά στην παρουσία των θεών.  Το άδυτο του Αμενχοτεπ Γ’ είναι το τελευταίο δωμάτιο επάνω στον κεντρικό άξονα  του Ναού."  

Η περιγραφή αυτή στερείται παντελώς της οποιασδήποτε αναφοράς σε παρθενική σύλληψη ή γέννα, σοφούς άνδρες, ή κάποιο «Άγιο Πνεύμα». Θα μπορούσες να στίψεις την περιγραφή του αυτή και να εξάγεις το στοιχείο της λατρείας, αλλά ποιος δεν λατρεύει τα νεογέννητα;  Τώρα όμως ας δούμε το ατού - προσφορά  ενός Σκεπτικιστή που ντρέπεται για την θέση της Achy:

o      Ο γήινος πατέρας ονομαζόταν «Σηβ» ("Ιωσήφ").

Στην πραγματικότητα  ο Σηβ ήταν ο θεός-γη. Δεν ήταν ο «γήινος» πατέρας αλλά μάλλον η ίδια η γη (καθώς η Nut  ήταν ο ουρανός) και εκείνος ήταν ο πατέρας του Όσιρη, όχι του Ώρου – αν και ένας από τους αξιόλογους ερευνητές μου, μού λέει πως υπάρχει μια εκδοχή όπου ο Ώρος ήταν ο γιός του Σηβ. Και να μην μας πιάνουν κορόϊδα ετυμολογικά: είναι αδύνατον να φτάσεις από το «Σηβ» στο «Ιωσήφ»,  απλώς τοποθετώντας τα δύο ονόματα δίπλα-δίπλα..

o      Ήταν βασιλικής καταγωγής.

Προφανώς αληθές. Επίσης ο Ώρος συχνά ταυτιζόταν με τον ζώντα Φαραώ, αλλά  αυτό ήταν τόσο σύνηθες που δεν είχε νόημα.

o      Στην ηλικία των 12 ήταν παιδί-διδάσκαλος στον Ναό, και στα 30 του, βαπτίσθηκε, έχοντας εξαφανισθεί επί 18 χρόνια.

o      Βαπτίσθηκε στον ποταμό Ηριδανό ή Iaurutana (Ιορδανία) από τον "Anup τον Βαπτιστή" (Ιωάννη τον Βαπτιστή) ο οποίος αποκεφαλίσθηκε.

o      Είχε 12 μαθητές, εκ των οποίων οι 2 ήσαν οι «μάρτυρές» του και ονομάζονταν "Anup" και "AAn" (οι 2 "Ιωάννηδες").

Μελετητές Αιγυπτιακών θρησκειών δεν έχουν καμμία τέτοια πληροφόρηση. Επί της τελευταίας παρατήρησης, ο Miller σημειώνει:

...η έρευνά μου στην ακαδημαϊκή λογοτεχνία δεν έφερε στην επιφάνεια τέτοιο στοιχείο. Μπορώ να βρω αναφορές σε ΤΕΣΣΕΡΙΣ "μαθητές"— εναλλακτικά αποκαλούμενοι «οι ημι-θεϊκοί HERU-SHEMSU ("Ακόλουθοι του Ώρου") [GOE:1.491].  Μπορώ να βρω αναφορές σε ΔΕΚΑΕΞΙ ανθρώπινους ακόλουθους (GOE:1.196). Και μπορώ να βρω αναφορά σε μια ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΗ ομάδα ακολουθων αποκαλούμενων  mesniu/mesnitu ("σιδηρουργοί") οι οποίοι συνόδευαν τον Ώρο σε ορισμένες μάχες του [GOE:1.475f - αν και αυτοί ίσως να ταυτίζονται με τους HERU-SHEMSU στο GOE:1.84]. Όμως ΔΕΝ μπορώ να βρω ΔΩΔΕΚΑ πουθενά…. Ο Ώρος ΔΕΝ είναι ο θεός-Ήλιος (αυτός είναι ο RE), έτσι δεν γίνεται να επικαλούμεθα εδώ το τροπάριο ότι «όλοι οι ηλιακοί θεοί έχουν δώδεκα μαθητές – στον Ζωδιακό»

o      Έκανε θαύματα, εξόρκιζε δαίμονες και ανέστησε τον El-Azarus ("Ελ-Οσιρι") εκ νεκρών.

Ο Miller σημειώνει:

Ιστορίες θαυμάτων πλεονάζουν, ακόμα ανάμεσα σε θρησκευτικές ομάδες που δεν είναι δυνατόν να είχαν επηρεάσει η μία την άλλη, όπως οι Λατινο-Αμερικάνικες ομάδες (π.χ. οι Αζτέκοι) και οι Ρωμαϊκές θρησκευτικές μυθολογίες, οπότε η «ομοιότητα» αυτή δεν είναι ιδιαίτερα βαρυσήμαντη. Αναφορά στην συγκεκριμένη ανάσταση δεν βρήκα ΠΟΥΘΕΝΑ μέσα στην ακαδημαϊκή λογοτεχνία. Έψαξα κάτω από κάθε μορφή του όρου αυτού, αλλά μάταια. Το γεγονός ότι κάτι τόσο χτυπητό δεν αναφέρεται πουθενά σε σύγχρονα έργα Αιγυπτιολογίας είναι ενδεικτικό του αμφισβητήσιμου κύρους του. Είναι αδύνατο να παρατίθεται ως γεγονός, χωρίς να υπάρχει ΚΑΠΟΙΑ πραγματική επαλήθευση. Το πλησιέστερο που μπόρεσα να βρω είναι μέσα στον επίσημο επικήδειο ρόλο, όπου «εισάγει» τον νέο-θανέντα στον Όσιρη και το υποχθόνιο βασίλειό του. Στο Βιβλίο των Νεκρών για παράδειγμα, ο Ώρος εισάγει τον νέο-απερχόμενο Ani στον Όσιρη και ζητά από τον Όσιρη να δεχθεί και να φροντίζει τον Anι (GOE:1.490).

o      Ο Ώρος περπάτησε πάνω στο νερό.

Όχι σύμφωνα με τα ευρήματά μου. Τον πέταξαν μέσα στο νερό (δες πιο κάτω).

o      Το προσωπικό του επίθετο ήταν "Iusa", ο "αεί-γινόμενος υιός" του "Ptah,"του "Πατρός." Εκαλείτο "Άγιο Παιδί."

      Ο Miller λέει:

Αυτό το γεγονός μου έχει παρομοίως διαφύγει, εφ’ όσον δεν βρέθηκε πουθενά στην έρευνά μου. Έχω εξετάσει πιθανότατα 50 επίθετα των ποικίλων Ώρο-θεοτήτων, και τους πιο πολλούς από τους σημαντικούς δείκτες των γνωστών εγχειριδίων Αιγυπτιολογίας, και κατέληξα με άδεια χέρια. Μπόρεσα να βρω μια πόλη με όνομα  "Iusaas" [GOE:1.85], μια προ-Ισλαμική Αραβική θεότητα με τα όνομα "Iusaas", θεωρούμενη από ορισμένους ότι ταυτίζεται με τον Αιγύπτιο θεό Tehuti/Θωθ [GOE:2.289], καθώς και ένα θηλυκό παράλληλο του Tem, ονόματι "Iusaaset" [GOE:1.354]. Καμμία όμως αναφορά στον Ώρο ως  "Iusa"... ]

o      Του αποδίδεται μια "επί του όρους ομιλία" και οι οπαδοί του απάγγελλαν τους "λόγους του Iusa."

o      Ο Ώρος μεταμορφώθηκε πάνω στο Όρος.

o      Σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστές, θάφτηκε επί τρεις ημέρες μέσα σε τάφο, αναστήθηκε.

Κανένα από αυτά τα τρία δεν βρίσκονται επίσης. Επί του τελευταίου, ο Miller γράφει:

Δεν μπόρεσα να βρω πουθενά αναφορές ότι ο Ώρος ΠΟΤΕ δεν πέθανε, αλλά αντιθέτως, πως κάποια στιγμή «συγχωνεύθηκε» με τον θεό-Ήλιο Re και στη συνέχεια «πεθαίνει» και «ξαναγεννιέται» κάθε μέρα καθώς ανατέλλει ο ήλιος. Αλλά ακόμα και σε αυτόν τον «θάνατο», δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά σε τάφο, πουθενά.

Στον Budge βρήκα μια σκέψη πως ο Ώρος  είχε πεθάνει και είχε πεταχθεί μέσα στο νερό τεμαχισμένος, και πως τα κομμάτια του τα ψάρεψε ο θεός-κροκόδειλος Sebek, κατόπιν αιτήματος της Ίσιδας. Αλλά αυτό είναι ένα –τουλάχιστον- κωμικό είδος «βαπτίσματος» (ως άνω).  Μια άλλη πηγή σημειώνει μια ιστορία όπου ο Ώρος δαγκώνεται από ένα φίδι και αναζωογονείται – ένας μάλλον χλιαρός παραλληλισμός.

o      Τίτλοι: Οδός, η Αλήθεια, το Φως, Μεσσίας, Χρισμένος Υιός του Θεού, Υιός του Ανθρώπου, Καλός Ποιμένας, Αρνίον του Θεού, Λόγος ενσαρκωθείς, Λόγος της Αληθείας.

Εγώ βρήκα αυτούς τους τίτλους: [Bud.ERR, 78] Μέγας Θεός, Αρχηγός των Δυνάμεων, Κύριος του Ουρανού, Εκδικητής του Πατρός Του (εφ’ όσον έδειρε τον Σεθ, ο οποίος «σκότωσε» τον Όσιρη). Είναι πιθανότατα δικαιολογημένο που τον καλούσαν «Υιό του Ανθρώπου», ως υιός βασιλικής γενιάς, αλλά δεν βρήκα στοιχεία για την εκδοχή αυτή.

o      Ήταν  "ο Ψαράς" και συσχετίσθηκε με Ψάρι (ΙΧΘΥΣ), Αρνί και Λέοντα. 

o      Ήρθε, για να εκπληρώσει τον Νόμο.

o      Ονομάσθηκε "ο ΧΡΣΤ" ή "ο Χρισμένος."

o      Υποτίθεται πως θα βασίλευε χίλια χρόνια.

Δεν βρήκα το παραμικρό στοιχείο που να στηρίζει αυτά τα τελευταία τέσσερα σημεία..

Συμπεράσμα:

Η παρούσα περίπτωση «ομοιοτήτων» μοιάζει να βρίθει φανταστικών επινοήσεων, και είναι πλέον καιρός οι μυθοποιητές να τεκμηριώσουν τις δήθεν ομοιότητες με κάτι περισσότερο από το κροτάλισμα σπαθιών των διαφόρων «ειδημόνων» του τύπου της Barbara Walker και του Gerald Massey. Γι’ αυτό τους προκαλώ τώρα να τεκμηριώσουν τα όσα επαγγέλλονται ότι γνωρίζουν.  

Πηγές

• Bud.ERR -- Budge, E. Wallis. 1961.

• Fraz.AAO -- Frazer, J. G. Adonis, Attis, Osiris. 1961.

• Griff.OO -- Griffith, J. Gwyn. The Origins of Osiris and His Cult. Brill: 1996.

• Meek.DL -- Meeks, Dimitri. Daily Life of the Egyptian Gods. 1996.

• Short.EG -- Shorter, Alan. Egyptian Gods: A Handbook. 1937.