Η αντιφατική "θεολογία" του κου Ρασσιά

Με κόκκινο είναι το κείμενο του κου Ρασσιά. Με μαύρο είναι οι δικές μας απαντήσεις στα αθεολόγητα που γράφει:

Ρασσιάς: "Κάθε «πρόσωπο», είναι αξιωματικώς μικρότερο του όντως Όντος..."

Ο κύριος Ρασσιάς εδώ, προφανώς επίτηδες χρησιμοποιεί τη λέξη: "αξιωματικώς", μια και μόνο ως αυθαίρετο αξίωμα μπορεί κάποιος να πει κάτι τέτοιο. Ενώ όμως ως αξίωμα δεν αποδεικνύεται, στην πραγματικότητα ΔΙΑΨΕΥΔΕΤΑΙ δι' άλλης οδού, και έτσι αποδεικνύεται ψευδές αξίωμα.

Συγκεκριμένα, για να ονομάζεται κάποιος: "θεός", πρέπει να έχει και τις ιδιότητες του Θεού. Και οι ιδιότητες του Θεού είναι: "παντογνωσία" και "παντοδυναμία". Ένα ον που ΔΕΝ είναι παντοδύναμο και παντογνώστης, δεν είναι Θεός!!! Το πλάσμα αυτό μπορεί κάποιος να το ονομάσει "υπερόν", "δυνατό", "σοφό", ποτέ όμως Θεό με την κυριολεκτική έννοια. Ο Θεός εξ ορισμού είναι παντοδύναμος και παντογνώστης για να είναι Θεός. Τα όντα που περιγράφουν λοιπόν οι Παγανιστές, ίσως είναι υπαρκτά, δυνατά, έξυπνα κλπ. Όμως δεν είναι Θεοί. Είναι απλώς κάποιες οντότητες από τα πολλά είδη οντοτήτων που υπάρχουν στον κόσμο. Οι Χριστιανοί τα λέμε: "αγγέλους" (αν είναι καλά), ή "δαίμονες" (αν είναι πονηρά).

Για να είναι όμως ο Θεός παντοδύναμος ή παντογνώστης, πρέπει να μην εξαρτάται ούτε από το χώρο, ούτε από το χρόνο. Οποιαδήποτε εξάρτησή του, είναι ΑΚΥΡΩΣΗ της Θεϊκής του ιδιότητας.

Όμως για να μην εξαρτάται από τίποτα και να είναι "Θεός", δεν πρέπει να εξαρτάται ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ  ΤΟΥ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ. Πρέπει η ύπαρξή Του να είναι προϊόν ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΤΟΥ. Ο Θεός είναι αυτό που είναι, επειδή το θέλει, και όχι επειδή του το υπαγορεύει η ουσία Του.

Αν λοιπόν ο Θεός ΘΕΛΕΙ, είναι νοήμων, και ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ. Και επειδή το "Θέλω" πηγάζει από το ΠΡΟΣΩΠΟ, το πρόσωπο όσον αφορά τον Θεό, είναι (όχι "αξιωματικώς" αλλά αποδεδειγμένα), ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ, δηλαδή της ουσίας.

Με άλλα λόγια, αυτό που ο κος Ρασσιάς δογματίζει αξιωματικά, η Χριστιανική πίστη ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΛΑΘΟΣ, δίνοντας απόδειξη για το αντίθετό του!

Ρασσιάς: "...και υποχρεωτικώς «δρα», αντί απλώς να «είναι», εγγυώμενο λ.χ. στην περίπτωση των Θεών, την συνοχή και ευταξία ενός συστήματος που εδράζει στην ύπαρξή τους..."

Ειδικά αυτή η πρόταση, είναι πέρα για πέρα παράλογη και άτοπη, για τους εξής λόγους:

1. Αν δρα το "όντως ον" υποχρεωτικά, τότε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ. Ομοίως, οποιοδήποτε ον δρα υποχρεωτικά, δεν είναι παντοδύναμο, μια και ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΤΑΙ από κάτι, και δεν ενεργεί από τη θέλησή του.

2. Αν είναι το όντως Ον, δεν μπορούμε να μιλάμε για "θεούς", γιατί ΜΙΑ είναι η αρχή των πάντων, ακόμα και κατά τους αρχαίους φιλοσόφους. Αν πάλι δεν είναι οι "θεοί" αρχή των πάντων, δεν είναι θεοί! Αν μάλιστα υποθέταμε ότι έχουμε πολλές αρχές για την ύπαρξη του κόσμου, (άρα πολλούς θεούς), τότε εφόσον είναι θεοί, για να είναι παντοδύναμοι δεν εξαρτώνται ούτε από τον χωροχρόνο. Είναι λοιπόν άναρχοι, και πανταχού παρόντες, μια και ο χωροχρόνος δεν τους δεσμεύει. Αυτό όμως θα σήμαινε ότι η εξωσυμπαντική τους ουσία, ως πανταχού και πάντα παρούσα, ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ. Άρα μιλάμε πάλι για μία ουσία, της οποίας η αρχή είναι η κοινή θέληση. Οδηγούμαστε δηλαδή στη Χριστιανική ομοούσια πολλαπλότητα των Θείων Προσώπων.

3. Για να μπορούν οι "θεοί" αυτοί να "εγγυηθούν την ευταξία τού συστήματος που εδράζει την ύπαρξή τους", πρέπει ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ. Διαφορετικά δεν εγγυώνται αυτοί την ύπαρξη του συστήματος, αλλά το αντίθετο: Το σύστημα εδράζει την ύπαρξή τους. Άρα δεν είναι "θεοί".

Ρασσιάς: "...Επιπροσθέτως, η ύπαρξη «ωπός» (όψεος) προϋποθέτει «όριο» (εξωτερικό δηλαδή «φλοιό» ασχέτως βαθμού υλικότητος) ενός υποχρεωτικός επιμέρους όντος, καθώς και αλλότριο εξωτερικό χώρο για τη στάση άλλων εξωτερικών του επιμέρους όντων και τη θέαση του ως «Όψη», πράγμα βεβαίως άτοπο, αφού καθιστά τον Θεό μη άπειρο και μη πανταχού παρόντα..."

Αλλοίμονο αν προσδιορίζαμε τις θεολογικές (και ανθρωπολογικές ακόμα, ή κάθε είδους) έννοιες από την ετυμολογία τους! Τότε η "ψυχή" θα σήμαινε: "χαμηλή θερμοκρασία", γιατί προέρχεται από το: "ψύχω"!!!

Η θεολογική ανεπάρκεια του κου Ρασσιά, δεν του επιτρέπει να γνωρίζει ότι η λέξη: "πρόσωπο" στην αρχαία Ελλάδα ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή είναι μια έννοια που προσέθεσαν οι Χριστιανοί! Η λέξη: "πρόσωπο" είχε την έννοια τού "προσωπείου" στα θέατρα! Τι κάνει λοιπόν ο κος Ρασσιάς; Παίρνει μια λέξη που για τους Χριστιανούς σημαίνει (απλουστευτικά): "προσωπικότητα", χρησιμοποιεί την ετυμολογία της που κάποτε σήμαινε: "μάσκα", τη μπερδεύει με τη σημερινή έννοια: "μούρη", και την εφαρμόζει ως "αντίδοτο" κατά της Χριστιανικής έννοιας! Δηλαδή αν κάποιος δεν έχει "μούρη" δεν έχει και προσωπικότητα! Καληνύχτα! (Περισσότερα περί της εννοίας της λέξης "πρόσωπο", θα βρείτε ΕΔΩ).

Πράγματι τα όντα αυτά που λατρεύει ο κος Ρασσιάς καθίστανται μη άπειρα και μη πανταχού παρόντα ως ενδοσυμπαντικά. Τότε όμως ΔΕΝ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΘΕΟΙ. Ο Θεός είναι εξ ορισμού "άπειρος και πανταχού παρών" (όπως και ο ίδιος ο κος Ρασσιάς παραδέχεται πιο πάνω), μια και ως Θεός, δεν περιορίζεται στο χώρο, και δεν έχει συνεπώς όψη. Διαφορετικά δεν λέγεται Θεός, αλλά κατώτερη οντότητα.

Ρασσιάς: "...Ενώ οι αντιφατικοί θεολόγοι των ιουδαιογενών Θρησκειών υποχρεώνονται να θέσουν παραλόγως τον τάχα προσωπικό «Θεό» τους εκτός του εκδηλωθέντος Κόσμου..."

Τι είναι "αντιφατικό" και "παράλογο"; Το να λες ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και πανταχού παρών, ή να ονομάζεις "θεό" κάτι που δεν έχει τα χαρακτηριστικά του Θεού; Και πότε κάποιος "υποχρεώνεται"; Όταν δέχεται κάτι ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΑ, ή όταν δια των λογικών αποδείξεων οδηγείται σε αυτό το λογικό συμπέρασμα;

Ρασσιάς: "...σε εμάς τους Εθνικούς, εξαιτίας αυτού του σαφούς απροσώπου τους, οι Θεοί μπορούν και διαχέονται στο όλον του όντως Όντος."

Εάν είναι απρόσωποι, (κάτι που αντιφάσκει σαφώς από τους προσωπικούς "θεούς" των αρχαίων Ελλήνων που σκότωναν όσους θεωρούσαν τους θεούς "απρόσωπους", αλλά συμβιβάζεται εν μέρει με τον Βουδισμό), τότε ούτε λατρεία τους αρμόζει, ούτε την επιθυμούν, ούτε την απολαμβάνουν, ούτε... ούτε... Γιατί λοιπόν να τους λατρέψω ως "θεούς"; Τότε δεν μιλάμε για "θεούς", αλλά για "φυσικές δυνάμεις". Σαν δηλαδή να λατρεύω τον ηλεκτρισμό που μου ανάβει το πορτατίφ, ή την κινητική ενέργεια της μυίγας που πετάει. Ή σαν να λατρεύω την "αρχή διατήρησης της ενέργειας" ή τον νόμο τής "παγκόσμιας έλξης" του Νεύτωνα! Φοβερή παγανιστική λογική! Με μια τέτοια προϋπόθεση "απρόσωπων θεών", λογικότερη φαίνεται η θέση του Επίκουρου, που θεωρούσε τους "θεούς" άσχετους με το σύμπαν, και όχι "εγγυητές" του.

Εάν όμως μπορούν οι "θεοί" "να διαχέονται", αυτό αντιφάσκει με την προηγούμενη δήλωση ότι δεν είναι πανταχού παρόντες. Αλλά για να είναι πανταχού παρόντες, πρέπει πρώτα να μη δεσμεύονται από τον Χωροχρόνο, άρα να είναι εξωσυμπαντικοί.

Και εάν το Όντως Ον ταυτίζεται με τον κόσμο, τότε είναι ένα ατελές ον, γιατί και ο κόσμος είναι ατελής. Όμως επειδή ο κόσμος (αποδεδειγμένα) έχει αρχή, τότε το "όντως ον" του κυρίου Ρασσιά, έχει και αυτό αρχή. Έτσι όμως δεν είναι η πρώτη αρχή το ίδιο το ον, επειδή τότε εξαρτάται από άλλη αρχή, άρα δεν είναι ο Θεός, αφού έχει εξάρτηση από κάτι άλλο.

Με άλλα λόγια, ας πουν οι Νεοπαγανιστές τις οντότητες που λατρεύουν με κάποιο άλλο όνομα. Η λέξη "θεοί" δεν αρμόζει σε φυσικούς νόμους, ή σε μορφές ενέργειας, ή σε απρόσωπα όντα, ή έστω σε προσωπικά όντα που δεν έχουν παντοδυναμία και παντογνωσία, αλλά εξάρτηση από κάτι άλλο. Χώρια που όλα αυτά περί "φυσικών δυνάμεων" και "απρόσωπων θεών", είναι σε σαφή αντίθεση με τις αναλύσεις άλλων παγανιστών, όπως ο κος Μαρίνης, κατά τον οποίο οι "θεοί" είναι προσωπικές οντότητες, και είναι άνθρωποι που εξελίχθηκαν, με όψη!!!

Βεβαίως αν θέλουν να λατρεύουν την κτίση παρά τον Κτίστη, δικό τους πρόβλημα. Αλλά μην έχουν την ψευδαίσθηση ότι λένε και κάνουν κάτι λογικό!