Ο αριθμός των διηγήσεων στο Βίο του αγίου Μαρτίνου, που συνέγραψε ο Σουλπίκιος, που αφιερώνονται σε επιθέσεις σε Εθνικούς είναι αναπάντεχα περιορισμένος. Μόνο τρία από τα είκοσι οκτώ κεφάλαια στο Βίο αφηγούνται τέσσερις περιπτώσεις όπου ο Μαρτίνος κατέστρεψε αγάλματα ή ιερά. Ο Σουλπίκιος αναφέρει στο Βίο τέσσερις περιπτώσεις βίας κατά Εθνικών ναών από τον άγιο Μαρτίνο, ο οποίος ήταν επίσκοπος επί 26 χρόνια. Αν γίνει αποδεκτό ότι ο Σουλπίκιος ήθελε να ηρωοποιήσει τον άγιο Μαρτίνο μεγαλοποιώντας το συγκεκριμένο τρόπο δράσης του και τα αποτελέσματά της, τότε οι περιπτώσεις βίας κατά αρχαίων ναών πρέπει να είναι λιγότερες από όσες περιγράφονται στο Βίο.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Σουλπίκιο, είναι οι δυνάμεις του άγιου Μαρτίνου και όχι η βία εναντίον τους που πείθει τους Εθνικούς (π.χ κεφ. 13). Η βία αποτρέπεται από τις θαυματουργές παρεμβάσεις του άγιου Μαρτίνου (κεφ. 15). Καμιά επέμβαση του άγιου Μαρτίνου δεν οδήγησε στο θάνατο Χριστιανών ή Εθνικών, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Βίο. Μάλιστα (κεφ. 15) τα λόγια του Μαρτίνου έπειθαν τους Εθνικούς. Σε κάθε περίπτωση ο Μαρτίνος πείθει τους χωρικούς όχι με βία εναντίον τους, αλλά εντυπωσιάζοντάς τους με τη δύναμη του Θεού του και την αδυναμία των ειδώλων που δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους (κεφ. 14).

Αν οι άγγελοι του κεφ. 14 που παρουσιάζονται στον Μαρτίνο και του παρέχουν προστασία να καταστρέψει έναν ναό είναι ένοπλες δυνάμεις, είτε κάποιος χριστιανός Ρωμαίος αριστοκράτης της περιοχής, ή αν η διήγηση παρουσιάζει ένα θαύμα, ή αν ο Σουλπίκιος υπερβάλλει, είναι δευτερεύον: πρωτεύον είναι το γεγονός ότι, σύμφωνα με τον Βίο, οι ένοπλοι άγγελοι εμφανίζονται με σκοπό να απομακρύνουν τα πλήθη των Εθνικών από τον ναό και όχι να τα κατασφάξουν. Άλλωστε ο Βίος, για την ίδια περίπτωση αναφέρει ότι ο αρχαίος ναός «δεν μπορούσε να καταστραφεί με ανθρώπινη προσπάθεια». Ακόμη κι αν η αλήθεια, σχετικά με τους Εθνικούς, της συνολικής διήγησης του Σουλπίκιου αμφισβητηθεί, αυτό που μένει είναι ότι οι μη βίαιες προσηλυτιστικές μέθοδοι θεωρούνταν προτιμητέες ή σωστές από τους Χριστιανούς της Γαλατίας κατά τον καιρό της συγγραφής του Βίου. Για παράδειγμα, στο κεφ. 14, ο Μαρτίνος αποτρέπει την καταστροφή ενός σπιτιού Εθνικών το οποίο βρισκόταν δίπλα στον υπό καταστροφή αρχαίο ναό.

Επιπλέον αναφορές σε εκχριστιανισμό μέσω καταστροφών αρχαίων ναών δεν αναφέρονται στη Γαλατία. Δεν αναφέρεται άλλη παρόμοια περίπτωση Γαλάτη επισκόπου που χρησιμοποίησε παρόμοιες μεθόδους. Ο άγιος Μαρτίνος δεν ήταν εκ Συρίας, αλλά από την Παννονία και μεγαλωμένος στην Ιταλία (κεφ. 2 του Βίου). Τέλος ο Μαρτίνος ήταν επίσκοπος μιας περιοχής, δίχως τη δυνατότητα να περιφέρεται σε όλη την Γαλατία εγκαταλείποντας την επισκοπή του για μεγάλο διάστημα˙ άλλωστε ο Σουλπίκιος δεν κάνει λόγο για καταστροφές «απ’ άκρου εις άκρον της Γαλατίας»: γράφει για ένα χωριό «σε μια ορισμένη περιοχή» και ότι «τώρα δεν υπάρχει μέρος εκεί [=στην περιοχή] όπου να μην υπάρχουν εκκλησίες και μοναστήρια» (κεφ. 13). Έτσι, το Leprosum (κεφ. 14), όπου βρισκόταν ένας ναός τον οποίο κατέστρεψε ο Μαρτίνος, βρίσκεται περίπου 80 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Tours, όπου ήταν επίσκοπος.