و خداوند شما را نمو دهد و در محبت با یکدیگر و با همه
افزونی بخشد، چنانکه ما شما را محبت می نماییم، تا
دلهای شما را استوار سازد، بی عیب در قدوسیت، به حضور
خدا و پدر ما در هنگام ظهور خداوند ما عیسی مسیح، با
جمیع مقدسین خود. (اول تسالونیکیان 3: 12-13)
قدیس پورفیریوس (درگذشت 1991) داستان پیر زاهدی را
روایت می کند که دو شاگرد داشت که با او زندگی می
کردند. آنها قصد داشتند در صومعه همسایه که کاملاً در
آن صحرا از آنها فاصله داشت ، در یک مراسم احیا حضور
داشته باشند. پیر دو شاگرد خود را برای کمک به آماده
سازی کلیسا فرستاد و قصد داشت آن روز دیرتر دنبال آنها
به آنجا برود. پورفیریوس داستان را نقل می کند:
راهبان مسافت قابل توجهی را طی کرده بودند که ناگهان
صدای ناله ای شنیدند. مردی به شدت مجروح دراز کشیده
بود و برای کمک فریاد می زد.
او خواهش کرد: "لطفاً مرا با خود ببرید." ‘اینجا در
صحرا هیچ کس دیگری عبور نمی کند و چه کسی به من کمک
خواهد کرد؟ شما دو نفر هستید مرا بلند کنید و به
نزدیکترین روستا برسانید. '
آنها پاسخ دادند: "ممکن نیست ما بتوانیم این کار را
انجام دهیم." "ما عجله داریم که به یک شب زنده داری
برویم و ما سفارشی برای آماده سازی همه چیز داریم."
‘لطفا مرا با خود ببرید! اگر مرا ترک کنید، خواهم مرد.
من توسط حیوانات وحشی خورده خواهم شد. "
‘ما نمی توانیم این کار را بکنیم ما باید آنچه را که
به ما گفته شده است انجام دهیم. "
و آنها به راه خود ادامه دادند.
بعد از ظهر پیر در امتداد همان جاده حرکت کرد تا به
محل احیا برود. او به محلی که مرد زخمی دراز کشیده بود
رسید. او را دید و به طرف او رفت و گفت: "چه اتفاقی
برای تو افتاده است ، مرد خوب خدا؟" چه مدت است که
اینجا افتاده ای؟ کسی تو را ندیده است؟ '
‘صبح دو راهب از اینجا عبور کردند و من از آنها خواستم
که به من کمک کنند ، اما آنها عجله داشتند که به محل
احیا بروند.
‘پیر گفت: نگران نباش، من تو را حمل خواهم کرد.
مرد مجروح گفت: "تو قادر نخواهی بود." "تو پیرمرد هستی
و به هیچ وجه نمی توانی مرا بلند کنی."
‘اصلا، خواهی دید که من مدیریت خواهم کرد. نمی توانم
تو را اینجا بگذارم. من خم خواهم شد و تو من را خواهی
گرفت و من تو را حمل خواهم کرد تا به نزدیکترین روستا
برسیم. کمی امروز و کمی فردا ، اما من تو را به آنجا
می رسانم. '
او با سختی زیاد مرد را به پشت خود گذاشت و به راه
افتاد. قدم زدن در شن و ماسه با چنین وزنی تقریباً
غیرممکن بود. رود عرق از او می ریخت. با خود فکر کرد ،
"سه روز طول می کشد ، اما من به آنجا خواهم رسید."
همچنان که به راه خود ادامه می داد ، احساس کرد که بار
پشت او سبک و سبکتر می شود تا اینکه احساس کرد که
اصلاً چیزی حمل نمی کند. او چرخید تا ببیند دارد چه
اتفاقی می افتد و از دیدن فرشته ای بر پشت خود متحیر
شد. فرشته به او گفت ، ‘خدا مرا فرستاد تا به تو اطلاع
دهم كه دو راهب تو شایسته ملکوت خدا نیستند زیرا آنها
محبت ندارند.” (زخمی شده توسط عشق ، ص 189)
قدیس پورفیریوس می گوید ، "محبت به مسیح بدون حد و مرز
است ، و همین امر در مورد محبت به همسایه ما نیز صادق
است. تابش آن باید در همه جا ، تا انتهای زمین ، به تک
تک افراد برسد. " به سوال مسیح پس از بیان مَثَل سامری
خوب بیاندیشید ، کدامیک از مردان ثابت کرد همسایه مرد
نیازمند است (لوقا 10: 36)؟ راهبی که با وفاداری و
فرمانبرداری در آن مراسم احیا شرکت کرد و دعا کرد یا
آنکه حتی در آن شرکت نکرده است؟
Fr. Ted Bobosh
Fraternized Meditations of a Retired Priest
