شكرگزارى از خدا پس از عشاء مقدس ربانى   (37)

(19.6.2022)

 هنگامی که برگزاركننده تمام بخش های قدیسين را در جام مقدس قرار می دهد، شماس به او یادآوری می کند: "استاد، تجليل نما." در درب هاى سلطنتی جام مقدس به سمت مردم بلند می شود، مردمی که با احترام به ستایش خداوند تعظیم می کنند و مى گويند: "همواره خدای ما متبارک باد ...".  سپس او آن را به ميز تقديم هدايا منتقل می کند، جایی که برای مؤمنان قابل رویت نیست و به این ترتیب صعود با شکوه خداوندمان به آسمان ها را به ذهن متبادر می کند، و بدین ترتیب بخور، نشان دهنده ابر فرشتگانی است که او را به آسمان همراهی کرده اند. 

با پایان شراكت مؤمنان در عشاء مقدس، ما به پایان راز ايوكريست رسیده ايم. همه ما با شکرگزاری بخش اول مزمور 71 :8 [70] را با هم می خوانیم: "دهانم از ستایش تو پر است و از كبريايى تو در تمامى روز." اين مى گويد، خداوندا ما نمی‌توانیم برای همه چیزهای نيكى که به ما عطا کرده‌ای حتی یک سرود به تو تقدیم کنیم، اما تو این را هم به ما می‌دهی. چگونه؟ دهانمان را پر از ستایش مى كنى. تو به ما دعا كنندگان بركت بده، تا ما بدانيم چگونه بايد دعا كنيم، پس به من قدرت ده تا تو را به طور شايسته ستايش كنم.

 ما همچنان سپاسگزارى می کنیم. این نصیحت توسط شماس خطاب می شود که فریاد می زند: "برخیزيد/ بياييد هشيار باشيم! با شراكت جستن در رازهاى الهی، مقدس، پاک... بیایید به شكلى شايسته خداوند را شکر گوييم.".

 برگزاركننده دعای شکرگزاری را می‌خواند: «اى ارباب مهربان، اى نيكويى كننده به روح ما، تو را سپاس می‌گوییم که در اين روز ما را بار ديگر شايسته رازهاى ملکوتی و جاودانی خود قرار دادی...»

این شکرگزاری كردن، شکرگزاری متناظری را که شاگردان مسیح در پایان شام آخر انجام دادند به ذهن متبادر می کند: "وقتی كه تسبيح خواندند، و به سوى کوه زیتون روانه شدند" (متی 26 :30). این دعای ليتورگى الهی نماد آن دعای اصلى نخستين است. خداوند قبل از دادن بدن مقدس خود به شاگردان شکر کرد تا به ما یاد دهد که شکرگزاری کنیم. و بعد از اینکه دوباره آن را به آنها داد شكر و ستايش کرد تا ما هم همین کار را بکنیم.

 مؤمنانی که در شام مقدس کلیسا شرکت می‌کنند، می‌بینند که قلب‌های شان از عشق الهی که در درون خود دریافت کرده‌اند گرم شده است.

اما بیایید به يك کلمه از توصیه شماس توجه ویژه ای داشته باشیم: "خدا را به طور شایسته شکر گوييم"، زیرا اين معنای بسیار عمیقی دارد. در واقع، آیا ما کاملاً از این واقعیت آگاه هستیم که هر بار که ما در عشاء مقدس سهيم می شويم، باید به شایستگی از خداوند برای عطای عالی او سپاسگزارى کنیم؟ متأسفانه، افرادی هستند که بعد از دريافت عشاء مقدس حتی فکر نمی کنند که باید از خدا سپاسگزارى کنند و در واقع برخی قبل از پایان ليتورگى الهی از کلیسا خارج می شوند.  چنين رفتاری برای یک مسیحی غیرقابل قبول است.  فوایدی که او از اين راز ترس آور دریافت خواهد کرد به نگرش مسیحی نسبت به "بیایید به طور شایسته خداوند را شکر گوييم" بستگی دارد.  شور و گرمى درونی که ما با آن شکرگزاری خود را پس از عشاء مقدس الهی ابراز مى داريم، میزان سپاسگزاری ما را می سنجد. اگر کسی حتی نیازی به تشکر از خداوند به خاطر بالاترین افتخاری که او خود را برای ما داد، احساس نمی کند، پس چگونه ممکن است خداوندی که ناسپاسی 9 جذامی را محکوم کرد، در دل او باقی بماند؟

بیایید به محبت خداوندمان که جانش را برای ما فدا کرد، بیندیشیم و محبت خود را به او برگردانیم و با تمام قدرت جان و با تمام قلب و با تمام فکر پروردگارمان را شکر نماييم.

 دعای شکری که برگزاركننده می خواند، مراتب سپاس و قدردانی صمیمانه همه مؤمنان را از هدیه ارزشمند شام آخر بیان می کند و از خداوند می خواهیم که ما را در مسیر زندگی مان هدایت کند و ایمان و احترام ما را نسبت به خدای تثلیث حفظ کند، تا از زندگی ما در برابر دشمنان مرئی و نامرئی محافظت نمايد و هر تلاش خوبی را که انجام می دهیم برکت دهد.

در این مرحله به یاد داشته باشیم که سپاسگزاری ما به این متن تشکر کوتاه محدود نمی شود. به همین دلیل است که پدران ما مجموعه ای از دعاها و تروپاريون ها را ساختند که خدمات عشاء مقدس الهی را تشکیل می دهد که به چهار قسمت تقسیم می شود. سه قسمت اول توسط مؤمن قبل از عشاء مقدس الهی خوانده می شود. چهارمین و آخرین مورد توسط همه کسانی که عشاء مقدس الهى را کرده اند خوانده می شود و در واقع به ما کمک می کند تا احساس ترس مقدس و قدردانی بی حد از خدا داشته باشیم. این مراسم مستقل از ليتورگى الهی است و مؤمنان می توانند آن را در خلوت خانه خود بخوانند.

 اجازه دهید دو آرزو از سرويس عشای ربانی را به یاد بیاوریم. اولی اندکی قبل از عشای ربانی گفته می شود.

«ای مسیح مرا با عشقت شیرین کردی و با غیرت الهی خود مرا تغییر دادی، اما گناهانم را با آتش غیر مادی از بين ببر و به من اعطا كن که از تو پر شوم، تا از شادی بپرم. ای يگانه نيكو، باشد كه دو آمدنت را تجليل نمايم.»

 به بيان ساده ما می گوييم: "خداوندا، محبت تو مرا سرشار از شادی کرده است و با عشق الهی تو تغییر کرده ام. لطفا گناهانم را با آتش الهی خود بسوزان...". با چنین عشق الهی ما باید به خداوند متوسل شویم.

و دعای شکر بعد از عشای ربانی چنین می گوید:

 "عطا کن که اين [هدایای مقدس] برای شفای روح و بدن من باشند... و بدین ترتیب، باشد که از این زندگی با امید به حيات جاودان عبور كنم، و به آرامش ابدی دست يابم، جایی که صداهاى قديسين تو که  در ضيافت به سر مى برند،  باز نمى ايستد، و شادی ايشان که زیبایی وصف ناپذیر چهره تو را می نگرند بی حد و حصر است".

 وقتی خداوند این همه برکات را به ما عنایت می‌کند، چگونه روح ما شکرگزارى ابدی را احساس نكند و آرزو نكند که آواز بخواند: «تمام عمرم به خداوند دعا می‌کنم، تا زنده‌ام برای خدای خود سرود مى خوانم!»  آمین

~ متروپوليتن سوتيريوس از پيسيديه