(عبرانیان
11: 33 -12: 2 متی 10: 32-33، 37-38 و 19: 27-30)
امروز، در اولین یکشنبه بعد از پنطیکاست، ما
خاطرۀ همۀ قدیسین را جشن می گیریم. چرا امروز؟ از آنجا
که قدیسین "ثمرۀ" روح القدس، و همچنین مصلوب شدن، قیام
و صعود خداوند ما عیسی مسیح هستند. قبل از آمدن عیسی
مسیح و روح القدس در جهان، قدیسین وجود نداشتند و نمی
توانستند وجود داشته باشند. این به این دلیل است که
"از طریق انسان اول- آدم - گناه وارد جهان گردید و مرگ
از طریق گناه، و در نتیجه مرگ بر همه مردم گسترش یافت،
زیرا همه گناهکارند" (رومیان 5: 12).
پس از آمدن روح القدس، مردم قادر بودند در
تقدس خدا سهیم شوند. چطور می توانستند این کار را
انجام دهند؟ جواب این است که زمانی که آنها به شناخت
خدای واقعی نایل می شوند، به تثلیث مقدس اعتقاد می
یابند (همانطور که در سمبل ایمان ذکر شده است)، تعمید
می گیرند، تدهین می گیرند، عشای ربانی مقدس را دریافت
می کنند (که خون و بدن مقدس مسیح است) فیض آیین مقدس
کلیسا را دریافت می کنند، و برای زندگی بر اساس اراده
خدا مبارزه می کنند. به همین دلیل است که پطرس رسول
اصرار می کند: "همانطور که آن قدوس - خدا - شما را
خوانده است، شما نیز در هر سیرت خود مقدس باشید، زیرا
مکتوب است، مقدس باشید، زیرا من قدوس هستم" (اول پطرس
1: 15).
اغلب
پرسشی مطرح می شود: آیا افراد معمولی در جهان، که با
وسوسه های زیادی زندگی می کنند، می توانند قدیس شوند؟
این سوال از درک نادرستی از قدیسین حاصل می شود.
هنگامی که ما سعی می کنیم در تقدس زندگی کنیم، منظور
ما این نیست که ما به دنبال آن هستیم تا به رفعتی که
آنان به عنوان "قدیس" شناخته شدند و افتخاری که به دست
آوردند، برسیم. این فریسیایی است که مسیح آنرا محکوم
کرده است. اشتباه است که فکر کنید تمام قدیسین می
بایست توسط خدا معجزات خارق العاده ای انجام دهند تا
تقدس آنها آشکار شود. باید روشن شود که درست بیشتر از
معجزات، قدیسین وجود دارند! در واقع، قدیسین بسیار
زیادی وجود دارند که در زندگی نامۀ آنها هیچ معجزه ای
ذکر نشده است. بیشتر قدیسین مانند ما در جامعه زندگی
می کردند و هر روز با وسوسه های دنیا مواجه می شدند.
آنها با کمک خداوند، با این نیروها جنگیدند و شکستشان
دادند و خداوند با هالۀ تقدس آنان را تحسین کرد.
مردان، زنان، جوانان و کودکان از همه طبقات اجتماعی
قدیس شدند. نه تنها ژنرال ارتش، بلکه سربازان عادی
نیز؛ پادشاهان و حاکمان، بلکه بردگان نیز؛ فیلسوفان و
بی سوادان؛ ثروتمند و فقیر؛ و افرادی که حرفه های
مختلفی را انجام می دادند. ما باغبانان، خیاط، آشپزها،
بقال ها، بازرگانان، بازیگران، نگهبانان زندان و حتی
اعدام گران و شکنجه کنندگان مسیحیان را می بینیم.
قدیسین بی گناه نبوده اند، زیرا که تنها خدا بدون گناه
است! هیچ کس بدون گناه نیست، و در واقع برخی از کسانی
که قدیس شدند، در زندگی سابق خود گناهان سختی را مرتکب
شده بودند، که ذکر برخی از آنها نیز ناخوشایند است.
اما آنها صادقانه توبه کردند و وسوسه هایی را دیدند که
به عنوان آموزش از جانب خداوند با آنها مواجه شدند.
همانطور که پولس رسول می نویسد: پدر آسمانی ما، ما را
تأدیب می کند "به جهت نفع ما، تا شریک قدوسیت او گردیم
" (عبرانیان 12: 10). بنابراین با فیض آیین مقدس
کلیسا، بلکه همچنین با مبارزات روحانی شخصی خود، به
حالت تقدس و نجات رسیدند، که هدف نهایی زندگی مسیحی
است.
برادران و خواهران عزیز من، دعوت های کلام
خدا، مانند پیروی از تقدس (نگاه کنید به عبرانیان
12:14)، به برخی از مسیحیان منتخب، داده نشده است بلکه
به همه ماست. اگر این برای هر مسیحی تعمید یافته ممکن
نبود که مقدس شود، آیا خداوند آن را درخواست می کرد؟
کلام او روشن است: "این است اراده خدا، قدوسیت شما"
(اول تسالونیکیان 4: 3). خدا به عنوان خالق و پدر می
داند که چه چیزی برای هر یک از ما امکان پذیر است. آیا
او هرگز از ما می خواهد کاری را انجام دهیم که غیرممکن
است؟ و آنچه که او می خواهد ضروری است، زیرا بدون
تقدس، "هیچ کس خداوند را نخواهد دید" (عبرانیان
12: 14). علاوه بر این، وجود میلیون ها نفر از قدیسین،
از دورۀ رسولان تا حال حاضر، ثابت می کند که همۀ ما می
توانیم به تقدس دست یابیم مادامی که ما آن را بخواهیم
و برای آن تلاش کنیم. بنابراین بیایید اغلب زندگی
قدیسین را مطالعه کنیم و تلاش کنیم که آنان را دنبال
کنیم. به همین دلیل است که در همۀ سرویس های مقدس
کلیسای مان اغلب تکرار می کنیم: "با به یاد آوردن مقدس
ترین ، ... مریم همیشه باکره، با جمیع قدیسین، بیایید
خویشتن را ... و تمام زندگی خود را به مسیح،
خداوندمان، بسپاریم".
متروپولیتن پیسیدیه
اسقف ساتیریوس
