دعای تقديمى (29)

(17.4.2022)

برادران عزیزم،

پس از ورود بزرگ، شماس یک سری دعاها را به پایان می رساند (ليتانى تكميلى) که در طی آن كاهن با صدای آهسته دعای تقديمى را می گوید، که در آن از خدا می خواهد که از پذیرفتن هدایای مقدسی که برای گناهان خودش و براى تقصيرات مردم تقدیم می شود خشنود شود؛ و برای اینکه خداوند فیض روح القدس را بر همه ما آشکار کند و هدایا و همه افراد حاضر را تقدیس کند. دعا با این ندا خاتمه می یابد: «از طريق رحمت هاى پسر یگانه تو، که به همراه او متبارك هستی...».

"گفتگو" بین خادم و جماعت.

توضیح داده‌ایم که ليتورگى الهی کار مردم و برای مردم است و كانن هاى مقدس اجازه نمی‌دهد که ليتورگى الهی به تنهایی توسط كاهن و بدون شرکت حداقل چند مؤمن برگزار شود. ضرورت حضور و شرکت جماعت در برپایی مراسم ليتورگى الهی در «گفتگو»یى که پس از «لیتانی تكميلى» می آید، به وضوح دیده می شود.

بالاترین لحظه راز بزرگ نزدیک است: تبدیل نان و شراب ارائه شده، توسط روح القدس، به بدن و خون مقدس مسیح. این لحظات فوق العاده است! کلیسا با آخرين تلاش، مؤمنان را برای شرکت در هدایای مقدس آماده می کند: الف) با وجدان آرام، ب) با دعای پرشور، ج) با عشق به همه، حتی دشمنان، و د) با اعتراف به ایمان. در این اعمال، پدران تمام آمادگی را دیدند، که خداوند دستور داد، و گفت: "پس شما نیز آماده باشید" (متی 24 :44).

مقام اسقف یا كاهن ابتدا از درهای سلطنتی با توصيه ها-دعاها-برکات مربوطه به جماعت خطاب می‌کنند:

"صلح و آرامش با همگان باد". او چه «صلح و آرامشى»ی برای جماعت آرزو می کند؟ همان چیزی که پولس رسول برای فیلیپیان توصیف می کند: "و صلح و سلامتى خدا که برتر از تمامى عقل است، دل ها و ذهن های شما را به واسطه مسیح عیسی حفظ خواهد کرد." (فیليپيان 4: 7). بدون وجدان آرام، ما نمی توانیم به خداوند صلح، مسیح نزدیک شویم. ما وقتی آرامش داریم به خدا نزدیک می شویم و از صلح و سلامتى او لذت می بریم.

جماعت برای برگزار كننده دعا می کنند:«و با روح شما»؛ زیرا او نیز به آرامش خدا نیاز دارد. در طول مراسم ليتورگى الهی، برگزاركننده اغلب برای مردم صلح و آرامش خدا را آرزو می کند. قديس يوحناى زرين دهان می گوید: "زیرا اين مادر همه چیزهای نيك است. این استحكام شادی ما است. اين راه را برای محبت هموار می کند" (به ص  62: 322 مراجعه کنید). در آرامش به سوی محبت می رویم. ما به سمت او حرکت می کنیم که صلح واقعی و عشق واقعی ماست.

سپس شماس به جماعت توصیه می کند: "بیایید یکدیگر را محبت نماييم تا با فكرى واحد اعتراف کنیم:"

اين یادآوری دیگری از کلام خداوند است: «پس هرگاه هدیه خود را در مذبح تقدیم می‌کنی و در آنجا به یاد آورى که برادر یا خواهرت بر تو حقى دارد، هدیه خود را در آنجا جلوی مذبح واگذار. اول برو و با آنها صلح نما و بعد آمده و هدیه خود را تقدیم کن.» (متی 5: 23-24) بسیار تأثیرگذار است که خداوند چقدر بر این امر اصرار دارد. در رمز و راز قربانى عالی که از روی محبت انجام شده، هیچ کس نمی تواند شراكت جويد مگر اینکه محبت صمیمانه و گرم داشته باشد. اما همچنین اعتراف ایمان، محبت بین ما را پیش‌فرض می‌گیرد. بیایید كاهن مسیحی ساپریکیوس (در اواسط قرن سوم در انطاکیه سوریه) را به یاد بیاوریم که طی یک شكنجه كشته شد. نیکیفوروس جوان مسیحی با رفتار خود دلیلی برای عصبانیت ساپریکیوس ارائه کرد.علیرغم تلاش نیکیفوروس برای دریافت بخشش، قلب ساپریکیوس مانند یک سنگ سخت ماند. حتی زمانی که آنها به قربانگاه می رفتند، نیکیفروس درخواست بخشش کرد، اما فایده ای نداشت. و خداوند برای لحظه ای فیض خود را از كاهن نالایق خود گرفت و سپس ساپریکیوس مسیح را انکار کرد و برای بت ها قربانی کرد. و جای او در شهادت را قدیس نیکیفوروس گرفت. سخنان پولس رسول در اینجا مناسب است: "اگر بدن خود را به شعله های آتش بسپارم تا سوخته شود، اما محبت نداشته باشم، هيچ سود نمی برم." (اول قرنتیان 13: 3)

پس از اینکه محبت در قلب ما تثبیت شد، شماس ما را به درجه ایمان واقعی ارتقا می دهد: "تا با یکدلی اعتراف کنیم".

و مردم پاسخ می دهند: پدر، پسر، و روح القدس - تثلیث در يك ذات و جدايى ناپذير. از آنجا که کسانی که ایمان کلیسای مقدس کاتولیک (جامع) و رسولى را ندارند نمی توانند در مراسم عشای ربانی (ايوكريست الهى) شرکت کنند، شماس به کسانی که مسئولیت ساختمان کلیسا را ​​بر عهده دارند تذكر می دهد که توجه خود را تشدید کنند و از درهای معبد محافظت کنند تا از این کار جلوگیری کنند، تا اجازه ندهند افراد نامربوط وارد شوند.

شماس فریاد می زند: "دروازه ها! دروازه ها را نگهبانى فرما! حکمت، بياييد هشيار باشیم!" اما این تذكر معنای عمیق تری نیز دارد. یعنی بسته شدن حواس و دور شدن ذهن از تمام افکار زمینی. بنابراین انسان، رها شده از همه چیزهای موقتی که می آیند و می روند، با ذهنی پاك و دلی گرم به تعمق در امور الهی می رسد.

نماد ایمانی که همه با هم می خوانیم اعم از روحانیون و مردم، برشمردن مواهب خدا و اعتراف به قدردانی انسان است. با وجود تمام عطایای الهی که از خداوند دریافت کرده ایم، چیزی جز «اعتراف به آن اعطاياى بزرگ و شکرگزاری خدا به خاطر آنها» از ما خواسته نشده است (یوحناى زرين دهان، ص. 53: 80). اعتراف ابدی اعتقادنامه ("من ايمان دارم به خدای يكتا، پدرقادر مطلق …") دلیل محبت ما در پاسخ به محبت او مى باشد، دلیلی بر این که محبت او به ما بیهوده نبوده است. آمین

~ متروپوليتن سوتيريوس از پيسيديه