|
موعظه در قرائت رسولی برای سومین یکشنبه از دوره بزرگ روزه (تکریم صلیب مقدس)
(عبرانیان 4: 14-16؛ 5: 1-6)
امروز، در این یکشنبه تکریم صلیب مقدس، کلیسا صلیب مقدس خداوند را به ما ارائه می
دهد تا آن را تکریم نماییم، قدرت کسب کنیم و مبارزه روحانی را تا عید قیام (پاسکا)
و فراتر از آن ادامه دهیم.
از روزی که مسیح مصلوب شد، صلیب به نمادی مقدس تبدیل شد و فواید بسیاری را برای
بشر داراست. یکی از عناصر کلیدی صلیب این است که این محراب مقدسی است که عیسی مسیح،
پسر خدا، با اراده آزاد و طبیعت انسانی خود به خدای پدر قربانی ارائه می دهد (که به
عنوان کاهن اعظم عمل می کند).
ما به عنوان یک مسیحی، می دانیم که عیسی مسیح، از همان لحظه ای که در رحم مریم
باکره ظاهر شد، "Theanthropos"، "خدا-انسان" شد. همانطور که خدا
هرگز نمی تواند بمیرد، پس طبیعت الهی او جاودان است. در نتیجه، بر روی صلیب، ما فقط
طبیعت انسانی او را مصلوب می بینیم.
به این معنا، خداوند، که توسط خدای پدر به عنوان کاهن اعظم مقرر شده است، قربانی
عالی را بر روی صلیب ارائه کرد. امروز ما این را در سخن الهامی الهی پولس رسول می
شنویم. ما می دانیم که این قربانی خودِ مسیح است که به عنوان "بره بی عیب و بی نقص"
ارائه شده است (اول پطرس 1 :19). از آنجا که مسیح با قربانی کردن خود، ما را با
خدای پدر آشتی داده است، سعادت ما تأمین شده است. علاوه بر این، زمانی که او به
آسمان صعود کرد، او ما را درمانده و تنها رها نکرد. "تئان فروپوس" (خدا-انسان) عیسی
مسیح، پسر خدا، از آسمان عبور کرد و به عرش خدا رسید. در آنجا، "به دست راست پدر
ایستاد" (نماد ایمان را ببینید) و به عنوان کاهن اعظم ابدی، ما را شفاعت کرد و
پیوسته برای ما به خدای پدر شفاعت می کند. همانطور که قدیس پولس می نویسد، کاهن
اعظم مانند ما انسان شد، او ضعف های ما را می داند، او رنج زیادی را متحمل شد، و او
در هر چیز آزموده شده است، البته، بدون گناه.
به همین دلیل، هنگامی که با او صحبت می کنیم، باید به طور کامل ضعف های خود را به
او اعتراف کنیم، زیرا او همه چیزهایی که ما از آن رنج می بریم را درک می کند. پس
بیایید با در نظر داشتن این موضوع، با دلیری به تخت فیض خداوند ما و خدا نزدیک شویم
تا بتوانیم احیا شویم و فیض او را همواره دریافت کنیم (عبرانیان 4: 14-16 را
ببینید).
برادران و خواهران من، طبیعی است که مردم سنگینی گناهان خود را احساس کنند. یعقوب
رسول در این نکته به وضوح می گوید که "همگی ما بسیار می لغزیم" (یعقوب 3: 2). با
این حال، آگاهی از این موضوع، نباید آرامش روح ما را بگیرد. هر گناهی که ما به
عنوان گناهکاران انجام داده ایم، به هیچ وجه یأس و ناامیدی را توجیه نمی کند. مهم
است که سخن برخی از پدران روحانی را اشتباه برداشت نکنیم، چون دریافت اشتباه موجب
می شود دچار اختلال تمرکز شویم و برای گناهانمان به حدی اندوهناک شویم که از چیزهای
دیگر محروم بمانیم. این با سخن قدیس پولس نمی تواند موافق باشد که: "در خداوند دائم
شاد باشید. باز می گویم شاد باشید!" (فیلیپیان 4: 4).
افسردگی موجب توبه از گناهان نمی شود، بلکه امید، آرامش و شادی سرچشمۀ آن است.
آنچه که ما انجام داده ایم، چه بزرگ باشد یا کوچک، در برابر توبه ای واقعی، بی
اهمیت است. به لطف قربانی مسیح، ما به نجات اطمینان داریم. به همین دلیل است که
پدران مقدس کلیسا در زبان یونانی از کلمه "کارمولیپی" برای توصیف شرایطی که روح ما
باید در آن قرار گیرد استفاده کرده اند. این لغت به معنای واقعی کلمه "غم و شادی"
ترجمه شده است. این غم و اندوه (توبه) برای گناهانمان و امیدواری شاد برای رستگاری،
هر یک از گناهان و ضعف های ما را تحت شعاع قرار می دهد. در آنجا، در دست راست پدر،
عیسی مسیح، کاهن اعظمی است که برای ما شفاعت می کند. او عاشقانه به ما می نگرد و در
زمان نیازمان به سرعت ما را با فیض خود تحت پوشش قرار می دهد.
هرگز اجازه ندهیم که افسردگی و ناامیدی ما را پایین بکشد. بیایید با قدرت صلیب
مقدس، دلیرانه به تخت خداوند نزدیک شویم تا فیض خدا را حاصل کنیم که در وقت ضرورت
همه ما را اعانت کند.
|
