بزرگداشت 6 آوریل

در طی 337- 361 میلادی که دوره سلطنت کنستانتین در یونان بود، شاپور دوم شاه ایران، مجوسین خود را برای شکار مسیحیان و دستگیر کردن آنها فرستاد. در سلوکیه (در شوش/بعدا ایلام، استان خوزستان) ، مجوسین 120 مسیحی  را دستگیر کردند ، از جمله کاهن ها، شماس ها ، روحانیون و همچنین نه باکره را. همه آنها مورد بازجویی قرار گرفتند اما هنگامی که معلوم شد که هیچ یک از آنها حاضر نیستند ایمان خود را انکار کنند ، همه آنها در زندانی بدون هیچ منبع نوری محبوس شدند. تاریکی زندان شکنجه ای برای شهدا، جهنم شخصی آنها بر روی زمین بود. آنها شش ماه در آنجا ماندند ، و تمام وقت در حال دعا و تمجید خداوند بودند. 

در حالی که 120 مسیحی در زندان بودند ، یک زن ثروتمند برای بازدید ایشان به آنجا می آمد و برایشان غذا می آورد. او زنی صاحب ملک بود و نام او یزدان دخت بود. در آخرین روز ایشان در زندان ، زن آمد و پای شهدا را شست و آنها را با جامه های سفید پوشانید. پس از آنکه سفره را چید ، او شهدا را تشویق کرد که به دستورات شاه تسلیم نشوند.

 به محض فرا رسیدن صبح ، سربازانی که توسط مجوسین فرستاده شده بودند آمدند و شهدا را از زندان بیرون کشیدند. آنها از تهدیدها و وعده ها برای به  زانو درآوردن آنها در حضور آتش و خورشید استفاده می کردند. اما 120 شهید ، در اتحاد پرستش آتش را رد کردند ، و گفتند كه در حضور مسيح ، قاضی حقیقی  زانو خواهند زد. آنها همچنین با جسارت گفتند از مرگ نمی ترسند. آنها فریاد زدند : " شما می توانید هر چقدر میخواهید ما را شکنجه دهید ، ما آرزوی مرگ داریم تا بتوانیم در کنار مسیح برای همیشه زندگی کنیم و به همین دلیل همه ما لباس های جشن پوشیده ایم. "

و چنین شد. 120 شهید ، سرشار از فیض الهی، یکی یکی گردن خود را در معرض شمشیر اعدام کننده قرار دادند. هنگامی که شب فرا رسید ، بانو یزدان دخت مخفیانه یادگارهای مقدس شهدا را  دفن کرد. شهدا پیش از این به پادشاهی خدا پیوسته بودند.