|
مزمور
147
1هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن
نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است! 2خداوند اورشلیم را بنا می
کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می نماید. 3شکسته دلان را شفا می دهد و
جراحت های ایشان را می بندد. 4عدد ستارگان را می شمارد و جمیع آنها را به
نام می خواند. 5خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیر متناهی.
6خداوند مسکینان را بر می افرازد و شریران را به زمین می اندازد. 7خداوند
را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید. 8که آسمانها را با
ابرها می پوشاند و باران را برای زمین مهیا می نماید و گیاه را بر کوهها می
رویاند. 9که بهایم را آذوقه می دهد و بچه های غراب را که او را می خوانند.
10در قوت اسب رغبت ندارد، و از ساقهای انسان راضی نمی باشد. 11رضامندی
خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند. 12ای
اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو. 13زیرا که
پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده و فرزندانت را در اندرونت مبارک
فرموده است. 14که حدود تو را سلامتی می دهد و تو را از مغز گندم سیر می
گرداند. 15که کلام خود را بر زمین فرستاده است و قول او به زودی هرچه تمام
تر می دود. 16که برف را مثل پشم می باراند، و ژاله را مثل خاکستر می پاشد.
17که تگرگ خود را در قطعه ها می اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند
ایستاد؟ 18کلام خود را می فرستد و آنها را می گدازد. باد خویش را می وزاند،
پس آبها جاری می شود. 19کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوری
های خویش را به اسرائیل. 20با هیچ امتی چنین نکرده است و داوری های او را
ندانسته اند. هللویاه!
|