روزه دارو است. اما
دارو به همان اندازه که سودمند است ، به دلیل کم
تجربگی کاربر بی فایده می شود. وی باید زمان مناسب
مصرف دارو و مقدار مناسب دارو و وضعیت بدن برای مصرف
آن ، شرایط آب و هوایی و فصل سال و رژیم غذایی مناسب
بیمار و بسیاری موارد دیگر را بداند. اگر هر یک از این
موارد نادیده گرفته شود ، این دارو ضرر بیشتری نسبت به
فایده آن خواهد داشت. بنابراین ، اگر کسی که می خواهد
بدن را بهبود بخشد ، به دقت زیادی نیاز دارد ، پس
هنگامی که ما از روح مراقبت می کنیم و مایل به بهبودی
آن از افکار بد هستیم ، لازم است همه موارد را با همه
جزئیات ممکن بررسی و مشاهده کنیم.
روزه تغییر هر قسمت
از زندگی ما است ، زیرا قربانی روزه پرهیز نیست بلکه
فاصله گرفتن از گناهان است. بنابراین ، هرکس كه روزه
را به محرومیت از غذا محدود کند ، اوست که در حقیقت ،
روزه را منزجر و استهزا می کند. آیا تو روزه ای؟ روزۀ
خود را با کارهایت به من نشان بده. کدام کارها؟ اگر
فقیری را دیدی، به او رحمت کن. اگر دشمنی دیدی با او
آشتی کن. اگر دوستی را دیدی که در حال موفقیت است ، به
او حسادت نکن! اگر در خیابان زنی زیبا دیدی، از کنارش
بگذر.
به عبارت دیگر ، نه
تنها دهان باید روزه باشد ، بلکه چشم ها و پاها و
بازوها و سایر اعضای بدن نیز باید روزه بگیرند. دست ها
را روزه نگه دارید و از دزدی و حرص و طمع پاک بمانید.
پاها را روزه نگاه دارید و از رفتن به راههایی که به
مناظر گناه آلود منجر می شود خودداری کنید. با چشم
ندوختن روی چهره های زیبا و عدم دقت به زیبایی دیگران
، چشم ها را روزه نگه دارید. شما گوشت نمی خورید ، نه؟
همچنین نباید هرزگی را با چشمان خود بخورید. بگذارید
شنوایی شما نیز روزه باشد. روزۀ شنیدن این است که حرف
بد به ضد دیگران و افتراهای حیله گر را نپذیرید.
بگذارید دهان از
سخنان ننگین و توهین آمیز روزه گیرد ، زیرا چه فایده
ای دارد که از یک سو از خوردن مرغ و ماهی خودداری کنیم
و از سوی دیگر ، برادران خود را جویده و ضایع کنیم؟
کسی که نکوهش می کند و تهمت می زند ، گویی گوشت برادری
را خورده است ، گویی که گوشت همنوع خود را گاز گرفته
است. به همین دلیل است که پولس ما را مى ترساند و مى
گويد: "اگر یکدیگر را جویدید و ضایع کردید مراقب باشید
که خود را نابود نکنید."
دندانهایت را به
گوشت (همسایه) فرو نبردی ، اما سخنان بد را در روح او
فرو بردی؛ با انتشار بدنامی او را زخمی کردی، و صدمه
ای غیر قابل تخمین هم به خودت، هم به او و بسیاری دیگر
وارد نمودى.
اگر به دلیل بیماری
جسمی، تو عزیز نتوانی تمام روز را بدون غذا خوردن
بگذرانی ، هیچ مرد عاقلی نمی تواند تو را بخاطر آن
سرزنش کند. علاوه بر این ، ما خداوندی داریم که حلیم و
مهربان (انسان دوست) است و چیزی فراتر از توان ما نمی
خواهد. زیرا او نه احتیاج به پرهیز از غذاها دارد و نه
اینکه روزه داری به خاطر روزه گرفتن صرف مى باشد و نه
هدف آن این است که با شکم خالی بمانیم بلکه روزه می
گیریم تا تمام وجود خود را به امور روحانی اختصاص
دهیم، و از چیزهای دنیوی فاصله بگیریم. اگر زندگی خود
را با ذهنی هوشیارانه تنظیم می کردیم و تمام علاقه خود
را به سمت امور روحانی معطوف می ساختيم ، و اگر به
اندازه نیاز خود غذا می خوردیم تا نیازهای خود را
برآورده کنیم و تمام زندگی خود را به کارهای نیک
اختصاص می دادیم ، دیگر هیچ نیازی به کمک ارائه شده
توسط روزه نبود. اما از آنجا که طبیعت انسان بی تفاوتی
است و بیشتر خود را به راحتی و خشنودى می سپارد ، به
همین دلیل خداوند بشر دوست ، مانند پدری مهربان و
دلسوز ، روزه درمانی را برای ما طراحی کرد تا لذت های
ما کاملاً متوقف شود و توجهات دنیوی به کارهای روحانی
منتقل شوند. بنابراین ، اگر عده ای در اینجا هستند و
بیماریهای جسمی مانع آنها می شود و نمی توانند بدون
غذا بمانند ، من به آنها توصیه می كنم كه عذر بیماری
جسمی را با انجام امور روحانى خنثی كنند و خود را از
این تعالیم روحانی محروم نكنند ، بلکه حتی بیشتر به آن
اهمیت دهند.
زیرا وجود دارد ،
واقعاً وجود دارد راههایی که حتی از پرهیز از غذا مهم
ترند که می توانند دروازه هایی که با پيروزى به سمت
خدا هدایت می شوند، را باز كنند. بنابراین ، او که می
خورد و نمی تواند روزه بگیرد، بگذارید رفتار غنی تری
از خود نشان دهد ، بیشتر دعا کند ، میل شدیدتری به
شنیدن سخنان الهی داشته باشد. در این امر ، بیماری
جسمی ما هيچ مانع نمى باشد. بگذارید با دشمنانش آشتی
کند ، بگذارید روحش از هر کینه ای که دارد فاصله
بگیرد. اگر او بخواهد این کارها را انجام دهد ، روزه
واقعی را انجام داده است ، اين همان چیزی است که
خداوند بیش از هر چیز دیگری از ما می خواهد. به همین
دلیل است که او از ما می خواهد که از غذا پرهیز کنیم ،
تا جسم را مطیع اجرای احکام او قرار دهیم و به این
ترتیب بی ملاحظه گی خود را مهار کنیم. اما اگر قرار
نیست کمکی که روزه به دلیل بیماری جسمی به ما ارائه می
دهد را انجام دهیم و در عین حال بی تفاوتی نسبت به این
موضوع نشان دهیم ، در این صورت خود را به شکلی
اغراق آمیز فوق العاده می بینیم. زیرا اگر روزه
در حالی كه فاقد همه دستاوردهای فوق الذكر است به ما
کمک نکند، زمانی كه بی تفاوتی بیشتری نشان می
دهیم نیز همین امر است، زیرا حتی نمی توانیم از داروی
روزه داری استفاده كنیم. از آنجایی که شما این
موارد را از ما آموخته اید ، من از شما تقاضا می کنم
کسانی که می توانند، روزه بگیرند و خود شما تا حد
امکان فراست و تمایل ستودنی خود را بیافزایید.
به هر حال برادرانی
که به دلیل بیماری جسمی نمی توانند روزه بگیرند ، آنها
را تشویق کنید که کلام مقدس را کنار نگذارند ، به آنها
بیاموزید و همه چیزهایی را که در اینجا می گوییم به
آنها منتقل کنید ، به آنها نشان دهید که کسی که با
اعتدال غذا می خورد و می نوشد، برای شنیدن این
چیزها ناشایست نیست، بلکه كسى كه بی تفاوت و سست است،
ناشايست مى باشد. باید به آنها این جمله جسورانه و بی
پروا را بگویید که "کسی که برای جلال خداوند غذا می
خورد، بخورد و کسی که برای جلال خداوند غذا نمی خورد،
نخورد و هر دو خدا را خشنود می سازند." زیرا کسی که
روزه می گیرد خدا را خشنود می کند زیرا قدرت تحمل
خستگی روزه را دارد و کسی که غذا می خورد نیز خدا را
خشنود می کند زیرا هیچ چیز از این دست نمی تواند به
نجات روح وی آسیب برساند ، به شرطی که خودش این را
نخواهد. زیرا خداوند بشر دوست ما راههای زیادی را به
ما نشان داده است که در صورت تمایل می توانیم در قدرت
خدا مشارکت داشته باشیم که ذکر همه آنها غیرممکن است.
ما به اندازه کافی
در مورد کسانی که نمی توانند روزه بگیرند گفتیم ، زیرا
ما می خواهیم آنها را از بهانه شرمندگی بیرون بکشیم.
زیرا آنها نباید شرمنده شوند زیرا غذا باعث شرم نمی
شود بلکه انجام برخی از کارهای خلاف موجب شرم می شود.
گناه شرم بزرگی است. اگر این عمل را انجام دهیم نه
تنها باید احساس شرم کنیم بلکه باید دقیقاً به همان
روشی که زخمی ها انجام می دهند آنرا بپوشانیم. حتی در
این صورت نیز نباید خود را انکار کنیم بلکه باید به
اعتراف و شکرگزاری بشتابیم. ما چنین خداوندی داریم که
پس از ارتکاب گناهی که ناشی از بی تفاوتی ما بود ، از
ما چیزی نمی خواهد جز اعتراف به گناهان ما ، و در آن
لحظه متوقف می شود و دیگر به همان گناه سقوط نمی
کند. اگر با اعتدال غذا می خوریم ، هرگز نباید شرمنده
باشیم ، زیرا خالق، چنین جسمی را به ما داده است که به
غیر از دریافت غذا ، به هیچ وجه نمی توان از آن
نگهداری کرد. بیایید فقط غذای بیش از حد را متوقف کنیم
زیرا این امر مقدار زیادی در سلامت و سلامتی بدن موثر
می باشد.
بیایید از هر جهت هر
شور مخرب را کنار بگذاریم تا بتوانیم نیکی هایی که به
نام خداوند ما عیسی مسیح و پدر و روح القدس به ما وعده
داده شده اند را کسب نماییم. آمین
~ خلاصه ای از
بیان قدیس یوحنای زرین دهان "درباره روزه داری"
