دعاى روزانه

خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام نمايد. 

 

مزمور٦٣؛ 

ای خدا، تو خدای من هستی. در سحر تو را خواهم طلبید. جان من تشنه تو است و جسدم مشتاق تو در زمین خشک تشنه بی آب. چنانکه در قدس بر تو نظر کردم تا قوت و جلال تو را مشاهده کنم. چونکه رحمت تو از حیات نیکوتر است. پس لبهای من ترا تسبیح خواهد خواند. از اینرو تا زنده هستم تو را متبارک خواهم خواند. و دستهای خود را به نام تو خواهم برافراشت. جان من سیر خواهد شد چنانکه از مغز و پیه. و زبان من به لبهای شادمانی تو را حمد خواهد گفت، چون تو را بر بستر خود یاد می آورم و در پاسهای شب در تو تفکر می کنم. زیرا تو مددکار من بوده ای و زیر سایه بالهای تو شادی خواهم کرد. جان من به تو چسبیده است و دست راست تو مرا تایید کرده است. و اما آنانی که قصد جان من دارند هلاک خواهند شد و در اسفل زمین فرو خواهند رفت. ایشان به دم شمشیر سپرده می شوند و نصیب شغالها خواهند شد. اما پادشاه در خدا شادی خواهد کرد و هرکه بدو قسم خورد فخر خواهد نمود. زیرا دهان دروغگویان بسته خواهد گردید.

بعد از مزمور :

جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار، آمین. 

هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)

 

چهارشنبه، صلیب مقدس و حیات‌بخش

 

تروپاريون ؛

ای خداوند، قوم خود را نجات ده و میراث خود را مبارک ساز. عطا كن که مسیحیان راستین بر دشمنان خود پیروز گردند. و به‌خاطر صلیب خویش، مسکن خود را حفظ فرما.

 

كونتاكيون ؛

همانطور که داوطلبانه به جای ما مصلوب گشتی، رحمت عطا فرما به کسانی که به نام تو خوانده شده‌اند. تمام مسیحیان ارتدوكس را به نام خویش شادمان گردان، با اِعطای نشانِ شکست‌ناپذیر، آن اسلحۀ صلح خویش، ایشان را بر دشمنانشان پیروز گردان.

 

 

هاى قديس تئوفان خلوت نشين

"كثرت كلام، نمی تواند خالى از گناه باشد" (امثال 10: 19).

مسیحیانی که نسبت به خود توجه دارند ، همه احساسات را پنجره های روح می نامند که اگر باز شود ، تمام گرمای درونی را از دست می دهد. اما بازترين دهانه ، درب وسیعى ، که این گرما را به وفور از خود عبور می دهد ، زبانی است که به او اراده داده می شود تا هر اندازه و هر آنچه كه می خواهد صحبت کند.

تمام احساسات موجود در كثرت ضرر زيادى برای توجه و ساختار درونی دارند ، همین امر ناشی از پر گويى است ، زیرا موضوعات تمام حواس را لمس می کند و روح را شكل می دهد ، نا ديدنى ، را مى بيند ، نا شنیدنى ، را مى شنود ، لمس نا كردنى را لمس می کند. آنچه در درون رويا پردازى است ، بیرون گزاف گويى است؛ اما مورد دوم مخرب تر است ، زیرا عملى است و بنابراین تأثیر پذیرتر است.

علاوه بر این ، خود بینی ، گستاخی و خود پسندى در ارتباط نزدیک با اوست - این ویرانگران نظم درونی مانند طوفان ، از عدم حساسیت و نابینایی پيشى می گيرند. بعد از آن چگونه می توان در حضور كثرت كلام از گناه جلوگیری کرد؟

 

مبانى ارتدوكس

صفت خدا - محبت

  محبت از صفات الهی است که بر اساس آن در خود زندگی می کند و در بیرون عمل می کند. در درون، خود را در این واقعیت نشان می دهد که هيپوستاس هاى الهی - پدر، پسر، و روح القدس - همیشه در حالت محبت کامل، هم در رابطه با خودشان و هم با دوست در رابطه دوستى هستند.

  محبت خداوند در بیرون در این است که خداوند مخلوقات خود را دوست می دارد، براى آنان خیر می فرستد، تجلی محبت را در آنانی که دارای توانایی محبت كردن هستند اعطا می کند.

   محبت فقط یک كيفيت نیست، بلکه تصویری از وجود شخصی خداست. خدا محبت است (اول یوحنا 4 :16) نه فقط به این دلیل که انسان را دوست دارد، وگرنه قبل از خلقت ما خدا محبت نبود. پدر، پسر و روح القدس در محبت یکی هستند. محبت، رضایت و اتحاد کامل همه اشخاص تثلیث اقدس است.

 

 

توصيه عملى

هنگام خواندن اعتقادنامه چند بار باید تعظیم کرد؟

 منشور کلیسا (Typicon) تعداد تعظیم را هنگام بیان اعتقادنامه تنظیم نمی کند.

  قدیس ایگناتیوس (برایانچانینوف) دستور داد که نشان صلیب را فقط در آغاز سرود، بدون تعظیم، بر روی خود بکشند، هنگام "من ايمان دارم". این معنای عمیقی دارد. با تعظیم فقط در آغاز، و نه با ذکر تمام دفعات اشخاص تثلیث اقدس، بر ایمان به خدای یگانه تأکید می کنیم.

  در پایان خواندن اعتقادنامه، مرسوم است که یک بار تعظیم شود، اما با تعظیم از کمر.

 

 

درس روز

 

در یک اتاق بیمارستان، دو بیمار به شدت مریض بودند. یکی کنار پنجره دراز کشیده بود و تخت دیگری کنار در قرار داشت.

یک بار کسی که دم در دراز کشیده بود پرسید: چه چیزی را می توانید در آن‌سوی پنجره ببینید؟  

اولی با هیجان گفت: آه! آسمان را می بینم، ابرهایی شبیه حیوانات کوچک، یک دریاچه و یک جنگل در دوردست.

 او هر روز کنار پنجره دراز کشیده و به دیگری می گفت که بیرون پنجره چه اتفاقی می افتد. وی یک قایق، ماهیگیرى با یک صید بزرگ، کودکانی که در ساحل بازی می کردند، عاشقان جوانی که دست در دست داشتند و چشمان درخشانی که به یکدیگر خیره شده بودند، می دید.

 در حالی که او تمام این اتفاقات شگفت انگیز را بیرون از پنجره تماشا می کرد، بیمار دیگر از عصبانیت کسل کننده عذاب می كشيد. فکر کرد این عادلانه نیست. " به چه شایستگی اى او را پشت پنجره گذاشتند، نه من، و من فقط می توانم در را با رنگ پوست کنده شده ببینم، در حالی که او منظره پنجره را تحسین می کند؟"

 بیمار یک روز در حالی که کنار پنجره دراز کشیده بود، به شدت سرفه کرد و شروع به خفگی گرفت. سعی کرد دکمه تماس پرستار را فشار دهد، اما قدرت نداشت چون از سرفه می لرزید. بیمار دیگر نگاه می کرد. فشار دادن دکمه اش برای او کاری نداشت، اما این کار را نکرد.

 بعد از مدتی اولی ساکت شد و روی تختش افتاد.

 وقتی او را بردند، بیمار از پرستار خواست که او را به سمت پنجره ببرند. پرستار درخواست بیمار را اجابت کرد و تخت او را مرتب کرد و به او کمک کرد تا روی تخت مقابل دراز بکشد و با اطمینان از راحتی بیمار به سمت در رفت. ناگهان با تعجب بیمار متوقف شد: چطور! این پنجره مشرف به یک دیوار خاکستری خالی است! اما کسی که مرده بود به من گفت که یک جنگل، یک دریاچه، یک ابر، و مردم را دیده است... چگونه می تواند همه اینها را از این پنجره ببیند؟

 پرستار لبخند غمگینی زد: او اصلاً چیزی را نمی دید. بیمار مرحوم شما نابینا بود.