دعاى روزانه خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام نمايد.                                                                     مزمور١٠٣؛  ای جان من خداوند را متبارک بخوان! و هر چه در درون من است نام قدوس او را متبارک خواند. ای جان من خداوند را متبارک بخوان! و جمیع احسان های او را فراموش مکن! که تمام گناهانت را می آمرزد و همه مرض های تو را شفا می بخشد. که حیات تو را از هاویه فدیه می دهد و تاج رحمت و رافت را بر سر تو می نهد. که جان تو را به چیزهای نیکو سیر می کند تا جوانی تو مثل عقاب تازه شود. خداوند عدالت را به جا می آورد و انصاف را برای جمیع مظلومان. طریق های خویش را به موسی تعلیم داد و عمل های خود را به بنی اسرائیل. خداوند رحمان و کریم است دیر غضب و بسیار رحیم. تا به ابد محاکمه نخواهد نمود و خشم را همیشه نگاه نخواهد داشت. با ما موافق گناهان ما عمل ننموده، و به ما به حسب خطایای ما جزا نداده است. زیرا آنقدر که آسمان از زمین بلندتر است، به همان قدر رحمت او بر ترسندگانش عظیم است. به اندازه ای که مشرق از مغرب دور است، به همان اندازه گناهان ما را از ما دور کرده است. چنانکه پدر بر فرزندان خود رئوف است همچنان خداوند بر ترسندگان خود رافت می نماید. زیرا جبلت ما را می داند و یاد می دارد که ما خاک هستیم. و اما انسان، ایام او مثل گیاه است، مثل گل صحرا همچنان می شکفد. زیرا که باد بر آن می وزد و نابود میگردد و مکانش دیگر آن را نمی شناسد. لیکن رحمت خداوند بر ترسندگانش از ازل تا ابدالاباد است و عدالت او بر فرزندان فرزندان. بر آنانی که عهد او را حفظ می کنند و فرایض او را یاد می دارند تا آنها را به جا آورند. خداوند تخت خود را بر آسمانها استوار نموده، و سلطنت او بر همه مسلط است. خداوند را متبارک خوانید، ای فرشتگان او که در قوت زور آورید و کلام او را به جا می آورید و آواز کلام او را گوش می گیرید! ای جمیع لشکرهای او خداوند را متبارک خوانید! و ای خادمان او که اراده او را بجا می آورید! ای همه کارهای خداوند او را متبارک خوانید! در همه مکان های سلطنت او. ای جان من خداوند را متبارک بخوان! بعد از مزمور : جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار، آمین.  هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)   جمعه، صلیب مقدس و حیات‌بخش   تروپاريون ؛ ای خداوند، قوم خود را نجات ده و میراث خود را مبارک ساز. عطا کن که مسیحیان راستین بر دشمنان خود پیروز گردند. و به‌خاطر صلیب خویش، مسکن خود را حفظ فرما.   كونتاكيون ؛ همانطور که داوطلبانه به جای ما مصلوب گشتی، به کسانی که به نام تو خوانده شده‌اند، رحمت عطا فرما. تمام مسیحیان ارتدوكس را به نام خویش شادمان گردان، با اِعطای نشانِ شکست‌ناپذیر، اسلحۀ صلح خویش، ایشان را بر دشمنانشان پیروز گردان.

 

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

  

(1 قرنتیان 16 :4-12؛ متی 21 :28-32 )

 در مَثَل دو پسر، دومی از آنها ماهرانه «گفت: من می روم، .. اما نرفتم» ( متی 21 :30).  این تصویری از تمام نیت های خیر عجولانه است که پس از آن ثبات، اراده و حوصله برای انجام آنها وجود ندارد. قلب سبک فوراً برای هر خیری که خود را به او عرضه می کند آماده است، اما اراده ناپایدار و پرتلاش در همان مراحل اولیه از انجام آن سر باز می زند. این ناتوانی تقریباً در همه افراد رخ می دهد. چگونه می توان در مقابل خود و دیگران از چنین شکستی جلوگیری کرد؟ به این صورت : هیچ کاری را بدون فکر کردن و محاسبه کردن اینکه قدرت کافی برای کاری که انجام می‌دهید دارید یا نه، شروع نکنید. پس خداوند در مَثَل کسی که جنگ را آغاز می کند و شروع به ساختن خانه می کند دستور داد. این محاسبه چیست؟  در این امر به قول همان توصيه هاى خداوند، پیشاپیش خود را به ایثار و صبر مسلح کنید. ببینید آیا حمایت های همه کارگران را دارید یا خیر، و اگر دارید، کسب و کار را راه اندازی کنید، و اگر نه، از قبل آن ها را ذخیره کنید. اگر ذخیره کنید، مهم نیست که در مسیر عمدی با چه چیزی روبرو می شوید، همه چیز را تحمل خواهید کرد و بر همه چیز غلبه خواهید کرد و کاری را که شروع کرده اید به پایان خواهید رساند. محاسبه به این معنا نیست که به محض اینکه انجام کاری دشوار است، آن را رها کنید، بلکه به این معناست که برای هر نوع کاری به خودتان انگیزه دهید. از اینجا استواری اراده و استمرار در انجام کار خواهد آمد.  و هرگز برای شما اتفاق نمی افتد که بگویید - من می روم و بعد نروید.

 

 

 

درس روز

  عقابى بلند پرواز کرد، از زیبایی های دنیا لذت برد و فکر کرد: «من بر فراز فضاهای بزرگ پرواز می کنم و دره ها و کوه ها، دریاها و رودخانه ها، مراتع و جنگل ها را می بینم. من حیوانات و پرندگان زیادی را می بینم. من شهرها و روستاها و نحوه زندگی مردم را می بینم. اما خروس روستایی چیزی جز حیاطش نمی داند، جایی که فقط چند نفر و گاو را می بیند. من به سوی او پرواز خواهم کرد و از زندگی دنیا خواهم گفت.

 عقابی به پشت بام خانه ای روستایی پرواز کرد و دید که خروس با چه دلاوری و شادی در میان مرغ هایش راه می رود و با خود فکر کرد: «یعنی از سرنوشت خود راضی است. اما همچنان آنچه را که می دانم به او خواهم گفت.

 و عقاب شروع کرد به صحبت با خروس در مورد زیبایی و ثروت جهان. خروس ابتدا با دقت گوش داد، اما چیزی نفهمید. عقاب که دید خروس چیزی نمی فهمد غمگین شد و صحبت کردن با خروس برایش سخت شد. و خروس که نفهمید عقاب چه می گوید خسته شد و گوش دادن به عقاب برایش سخت شد. اما هر کدام از سرنوشت خود راضی ماندند.

 این زمانی اتفاق می‌افتد که یک فرد دانش‌آموخته با یک فرد ناآموخته صحبت می‌کند، اما حتی بیشتر از آن زمانی که یک فرد روحانی با یک فرد غیر روحانی صحبت می‌کند. فرد روحانى مانند عقاب است و غیر روحانی مانند خروس، ذهن روحانی روز و شب در شریعت خداوند تعلیم می‌یابد و با دعا به سوی خدا بالا می‌رود، اما ذهن غیر روحانی به زمین گره می‌خورد یا با اندیشه‌هاى زمينى مشغول است. روح روحانى از دنیا لذت می برد، در حالی که روح غیر روحانی خالی و پراکنده می ماند. روحانی مانند عقاب بلند پرواز می کند و خدا را با جان احساس می کند و همه دنیا را می بیند، او در تاریکی شب دعا می كند، در حالی که غیر روحانی یا از بطالت یا مال لذت می برد و یا به دنبال لذت های نفسانی است. و هنگامی که یک فرد روحانی با شخص غیر روحانى ملاقات می کند، ارتباط برای هر دو خسته کننده و دشوار می شود.